Όταν το 1821 οι ένδοξοι ημών πρόγονοι εξεγέρθηκαν κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποιοι είδαν μία ευκαιρία. Πρότειναν στους αρχηγούς των εξεγερμένων να εκδώσουν ανταλλάξιμα ελληνικά επαναστατικά ομόλογα στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Οι Ελληνες θα υπόσχονταν να αποπληρώσουν τα ομόλογά τους με τόκο, αν και όταν κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Η αξία των ομολόγων ανέβαινε και έπεφτε στο χρηματιστήριο ανάλογα με τις στρατιωτικές επιτυχίες και αποτυχίες στα πεδία της μάχης στην Ελλάδα. Όμως οι Τούρκοι άρχιζαν σταδιακά παίρνουν το πάνω χέρι. Με τη διαφαινόμενη ήττα των επαναστατών οι ομολογιούχοι αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να χάσουν τα πάντα. Το συμφέρον των ομολογιούχων ήταν εθνικό συμφέρον, έτσι οι Βρετανοί συγκρότησαν έναν διεθνή στόλο, ο οποίος το 1827 βύθισε τον κύριο Οθωμανικό στόλο στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η Ελλάδα ήταν επιτέλους ελεύθερη, ύστερα από αιώνες υποταγής. Αλλά η ελευθερία συνοδευόταν από ένα τεράστιο χρέος, το οποίο η νέα χώρα δεν είχε τρόπο να ξεπληρώσει.
Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οι Βρετανοί καπιταλιστές ήταν πιο πρόθυμοι να επενδύσουν σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις στο εξωτερικό. Είχαν δει πως εάν ένας ξένος πιστωτής αρνιόταν να πληρώσει το χρέος του, η Μεγαλειότητά Της θα φρόντιζε να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα η πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας είναι σημαντικότερη για την οικονομική της ευμάρεια απ΄ότι οι φυσικοί της πόροι.
Yoval Noah Harari Sapiens
Η εθνική μας αφήγηση εξαίρει τη γενναιότητα και τον ηρωισμό, προκειμένου να καλύψει τα κενά της. Σκεφθείτε, λ.χ., αν καταλάβατε ποτέ από τα σχολικά βιβλία το συνολικό σχήμα της Επανάστασης του 1821. Μάλλον όχι. Μαθαίνουμε για τις νίκες της αρχής, διερχόμεθα στα πεταχτά τους εμφυλίους που κατά κύριο λόγο μας απασχόλησαν στη συνέχεια και, ενώ η επανάσταση έχει ουσιαστικά ηττηθεί, παρεμβαίνουν οι τρεις δυνάμεις και, χωρίς να έχουμε καταλάβει πώς δένουν όλα αυτά, καταλήγουμε να δοξάζουμε τη γενναιότητά μας και την αγάπη για την ελευθερία. Οταν ο ηρωισμός εκθειάζεται συστηματικά με τόση υπερβολή, επόμενο είναι ο φόβος, που μπορεί να είναι σύνεση και σωφροσύνη, να θεωρείται περιφρονητέος. Ο Ελληνας θαυμάζει τη γενναιότητα περισσότερο από την εξυπνάδα, εξ ου και είμαστε ο «εξυπνότερος» λαός του κόσμου, με εισαγωγικά απαραιτήτως.
Το αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική.
Αλλά, υπάρχει ένα σημαντικότερο, γεωπολιτικών διαστάσεων στοιχείο της μεταβατικής «ιστορικής» εποχής μας. Διότι αυτό που συντελείται στην κλίμακα των ανθρώπων, συντελείται και στην κλίμακα των χωρών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κι άλλες «περιφερειακές» χώρες της Ε.Ε. δεν χρεοκοπήσουν ολικά ή μερικά, στο τέλος της «ιστορικής» τους μεταμόρφωσης θα έχουν εξωθηθεί σε μιαν ασύλληπτη παραγωγική παρακμή, προκειμένου να διασωθούν οι κεντρικές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου, η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας, η παραγωγική ικμάδα της Γαλλίας και η χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Βρετανίας από τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουν από τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Η εμπειρία της τριαντάχρονης ευρωπαϊκής θητείας της Ελλάδας είναι ήδη ένας ιστορικός απολογισμός παραγωγικής υποβάθμισης, αλλά μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η υποβάθμιση δίνει η τύχη των χωρών του πρώην (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που μέσα σε μια εικοσαετία μετατράπηκαν σε «αποικίες» των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και οι κοινωνίες τους, που το 1989 «έγραφαν ιστορία» ανατρέποντας τα αυταρχικά καθεστώτα τους, έγιναν μεταναστευτικές ορδές ανειδίκευτων, κακοπληρωμένων ή ανεπιθύμητων «σκλάβων».
Χρειαζόμαστε μιαν αίσθηση της ιστορίας. Πέρα από τα γενικά «ναι» και «όχι» μας, όλοι εμείς οι «κάτω» οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας η απάθεια ή η μοιρολατρία να παρακολουθούμε τους «πάνω» να γράφουν ιστορία. Τη δική τους, βεβαίως…
Εν μέσω κρίσης το Ιnternet αποδεικνύεται ένας από τους καλύτερους συμμάχους για την τσέπη μας. Δεκάδες χιλιάδες έλληνες ανακαλύπτουν καθημερινά μια σημαντική δυνατότητα που προσφέρει το Ιnternet σε όσους αναζητούν τρόπους να προασπίσουν την αγοραστική τους ικανότητα και να βρουν- αν όχι μοναδικές ευκαιρίες- τουλάχιστον τα καταστήματα που προσφέρουν τις φθηνότερες τιμές για κάθε προϊόν.
Προνοητικοί επιχειρηματίες του κυβερνοχώρου έχουν δημιουργήσει και στην Ελλάδα ειδικές μηχανές αναζήτησης τιμών που καταγράφουν και παρουσιάζουν τις τιμές ενός προϊόντος σε όλα τα καταστήματα! Οι ελληνικής προέλευσης διαδικτυακοί «ερευνητές αγοράς» skroutz.gr και shopping. pathfinder.gr βρίσκονται στη διάθεση των καταναλωτών 24 ώρες το 24ωρο και όπως δείχνει η αυξανόμενη δημοφιλία τους φέρνουν αποτέλεσμα!
Το Ιnternet μετατρέπεται σε απαραίτητο εργαλείο τού καλά πληροφορημένου καταναλωτή, όχι μόνο γιατί μπορεί με μερικά κλικ να εντοπίσει τις διαφορές τιμών ανάμεσα στα διάφορα καταστήματα, αλλά και επειδή του επιτρέπει να μάθει περισσότερες πληροφορίες για τα προϊόντα που τον ενδιαφέρουν καθώς και τη γνώμη των άλλων καταναλωτών γι΄ αυτά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα στο Ιnternet φαίνεται να παίζουν σημαντικότερο ρόλο οι θετικές ή οι αρνητικές αξιολογήσεις για ένα προϊόν (ή και για ένα κατάστημα) παρά η τιμή αυτή καθεαυτή. Και καθώς στον κυβερνοχώρο είναι εύκολο για κάθε επαγγελματία να προκαλέσει αξιολογήσεις για τα προϊόντα του, δημιουργούνται νέες ευκαιρίες διάκρισης για τους ποιοτικούς παραγωγούς και τους συνεπείς τους εμπόρους.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά… Και στον κυβερνοχώρο, όπως και στις πλατείες και στους δρόμους κάθε πόλης, βρίσκουν τρόπο να κινηθούν και οι κάθε λογής επιτήδειοι. Αυτοί που θα πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και αυτοί που θα πλασάρουν προϊόντα-«μαϊμούδες» στη θέση- και στην τιμή- των αυθεντικών. «Caveat emptor» (ας είναι προσεκτικοί οι αγοραστές), όπως σωστά προειδοποιούσαν οι Λατίνοι.
Αν και αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς ο αριθμός των Ελλήνων που χρησιμοποιούν το Ιnternet για τις αγορές τους είτε αναζητώντας πληροφορίες και τιμές για τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν είτε ολοκληρώνοντας τις αγορές με ηλεκτρονική συναλλαγή, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους έλληνες εμπόρους… Αντίθετα απ΄ ό,τι προστάζουν οι δύσκολοι καιροί, οι έλληνες επιχειρηματίες συνεχίζουν να υποτιμούν τον ρόλο που μπορεί να παίξει το Ιnternet στην ανάπτυξη των πωλήσεων και στην προβολή των προϊόντων τους, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα ξένα ηλεκτρονικά καταστήματα να καρπώνονται το αυξανόμενο ενδιαφέρον των ελλήνων αγοραστών. Τυχαίο; Δεν νομίζω… όπως θα έλεγε ο καλός διαφημιστής. Και στο Ιnternet εκδηλώνεται το ίδιο πρόβλημα της έλλειψης εξωστρεφούς προσανατολισμού που ταλανίζει την ελληνική επιχειρηματική σκηνή. Μπορεί να αλλάξει; Ναι, και οι λίγοι που τολμούν δείχνουν ότι μπορεί να υπάρξει μεγάλη διαφορά!
Αρθρο του Γ. Γιανναράκη www.tovima.gr
Ο Στάθης πάντα καίριος: …Ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τη βιομηχανική επανάσταση κι ύστερα, οι αντιθέσεις μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη υπήρξαν πιο έντονες και χαοτικές.
Ιδιώτες που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από προϋπολογισμούς μεγάλων κρατών, εξαθλίωση της εργασίας στον αναπτυγμένο κόσμο, ενδημία της φτώχειας και της πείνας στον υπανάπτυκτο, υποδούλωση των τεχνών στις εξουσίες, υποβάθμιση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ολοκληρωτικός έλεγχος του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, καταστολή, εξάπλωση του πολέμου, λεηλασία του πλανήτη. Οι κρίσεις, η μία μετά την άλλη, χειρότερες κάθε φορά απ’ τις προηγούμενες.
Απόγνωση.
(Οπως και η ίδια η γλώσσα θα ήθελε να μας θυμίσει πως συμβαίνει, όταν αποσυνδέεται ο άνθρωπος από τους τρόπους που η ίδια η γνώση προσφέρει).
Σε μια εποχή που η τεχνολογία, όχι μόνον θα επέτρεπε λίγη δουλειά και καλή ψυχαγωγία, αλλά προσέτι θα μπορούσε να έχει εξαφανίσει την ανεργία και να εξασφαλίσει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι άνθρωποι δουλεύουν σαν τρελοί (όσοι δεν είναι άνεργοι), σαν σκλάβοι, χρεωμένοι ώς τον λαιμό, ανδράποδα των κερδών για τους ελάχιστους, μιας ελίτ των Εταιρειών, που βυθίζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βίαια την ανθρωπότητα σε έναν τοξικό βίο, βλακώδη, απάνθρωπο, γελοίον.
Αν εξαιρέσει κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία, όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θόδωρος Πάγκαλος, αλλάεπειδή ιστορικά οι περισσότερες πτωχεύσεις συναρτήθηκαν με την εθνική ολοκλήρωση.
Οι απόστολοι…
… της προόδου στην αρχή γράφουν την ιστορία με ενθαρρυντικά λόγια: εν ονόματι του μέλλοντος που υπόσχονται, γραπώνονται με την πρώτη ευκαιρία από το παρόν. Κι ύστερα, με την ίδια ευκολία, σκορπούν την απαισιοδοξία: εν ονόματι ενός παρελθόντος που ξαφνικά το ονοματίζουν κακό, κλειδώνουν το μέλλον στα υπόγεια. Οι απόστολοι της αιωνιότητας γρήγορα ξεπέφτουν σε υπαλληλάκους της στιγμής.
Από το ταμπούρι…
… της στρεψοδικίας τους, νιώθουν σαν άσεμνη κάθε απλή ερώτηση. Όπως αυτή: «Και τώρα τι κάνουμε;». Αποτρέπουν τις απλές ερωτήσεις, επειδή φοβούνται πως οι απλές απαντήσεις θα μπορούσαν να ξετυλίξουν το φίδι της αλήθειας. Και λένε: η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, η κατάσταση απαιτεί συναινέσεις, οι ανάγκες είναι επιτακτικές. Προκειμένου να βυθίσουν σε κατάσταση τετανίας κάθε αντίρρηση, κάθε ελπίδα, παρουσιάζουν έναν μονοδιάστατο αλλά πολύπλοκο κόσμο: δεν υπάρχουν πια μεγάλες ιδέες και βαθιές διαιρέσεις, η ιστορία έχει ξεμπερδέψει με τις συγκρούσεις κι ακόμη και η γεωγραφία δεν χωρίζει πια τον κόσμο όπως τον χώριζε άλλοτε. Αυτός ο ωκεανός της σχετικότητας θολώνει τα νερά της πολιτικής και περιορίζει τις επιλογές της. Οι ιδεολόγοι πηγαίνουν σαν βαρίδια στον πάτο και οι ειδικοί βγαίνουν σαν φελλοί στον αφρό. Οι σύμβουλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ψαχουλεύουν τις στατιστικές τους, λογαριάζουν τα ελλείμματα, χαϊδεύουν τις καμπύλες που μετρούν την αθλιότητα και την ταπείνωση των ανθρώπων και ανακαλούν στην τάξη τις κυβερνήσεις που δεν είναι αρκετά υποτακτικές. Γιατί η οικονομία αρχίζει να κερδίζει και πάλι, αλλά η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει; Γιατί οι αριθμοί είναι πάντα τόσο καλοί με τους πλούσιους και τόσο κακοί με τους φτωχούς; Η κατάσταση όμως είναι πολύ περίπλοκη για τόσο απλά ερωτήματα. Δεν επιδέχονται απλές απαντήσεις. Μονάχα συναινέσεις. Και έκτακτα μέτρα. Δεν είναι καιρός για «υπέρ» ή «κατά». Για «ναι» ή «όχι». Όταν οι Ιρλανδοί επιχείρησαν να ξεκαθαρίσουν έτσι τη θέση τους για τη νεοφιλελεύθερη ευρωσυνθήκη της Λισαβώνας, αναγκάστηκαν να υποστούν τη μεγαλύτερη ταπείνωση που μπορεί να υποστεί ένας δημοκρατικός λαός: την ακύρωση της ψήφου τους και τη μετατροπή της στο αντίθετό της.
Να φωνάξουμε…
… άραγε εκείνον τον γιατρό του πολιτισμού που είχε φωνάξει κάποτε ο Νίτσε; Θα μας ακούσει; Οι προφήτες της ρήξης έχουν απολυθεί από τους υπαλλήλους της συναίνεσης. Οι λεγεώνες τους είναι εντυπωσιακές, έλεγε γι΄ αυτούς τους υπαλλήλους ο φιλόσοφος Ανρί Μαλέρ: «Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως το “status quo” θα γίνει υποφερτό, αν του βρουν τις κατάλληλες δικαιολογίες… Η πολιτική εξαντλείται στην αστυνόμευση, η εναλλακτική λύση στην εναλλαγή, το πέρασμα από τη Δεξιά στην “Αριστερά” σε μια διαδοχή από εναλλασσόμενες σταθμεύσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, καλούν για μεταρρυθμίσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, ανακαλούν τις ουτοπίες».
Στην κοινωνία…
… που έχουν να προτείνουν, η άναρχη δράση των λίγων είναι η προϋπόθεση για την ακρωτηριασμένη ζωή των πολλών.
H προσήλωση του Βενιζέλου στη Σμύρνη υπήρξε εξαρχής άστοχη, τόσο από στρατιωτική όσο και από οικονομική άποψη. Η στρατιωτική άποψη έχει συζητηθεί περισσότερο, επειδή συνδέεται άμεσα με την επέλευση της Μικρασιατικής Καταστροφής, που δικαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο τις αρνητικές εκτιμήσεις. Οπως είχε έγκαιρα διαγνώσει ο Ιωάννης Μεταξάς, η γεωγραφική διαμόρφωση της Δυτικής Μικράς Ασίας καθιστούσε προβληματική τη χάραξη «φυσικών» συνόρων που θα εξασφάλιζαν αποτελεσματική άμυνα. Κατά συνέπεια, για την Ελλάδα ήταν μακροπρόθεσμα δυσβάστακτο ή και εντελώς ανέφικτο να διατηρήσει τη Σμύρνη και τα παράλια της Μικράς Ασίας πολεμώντας διαρκώς με την Τουρκία, που δεν επρόκειτο ποτέ να συμφιλιωθεί με την απώλειά τους.
Αντίθετα, η οικονομική άποψη δεν έχει συζητηθεί σχεδόν καθόλου, επειδή ακριβώς συνδέεται με την προοπτική που ματαίωσε η Καταστροφή, δηλ. με την προοπτική οριστικής ενσωμάτωσης της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος. Οπως είναι γνωστό, η οικονομική ακμή της Σμύρνης και κατ’ επέκταση η οικονομική και πνευματική άνθηση του Ελληνισμού εκεί, πήγασε από τη σημασία που απέκτησε η πόλη ως το κύριο λιμάνι («πνεύμονας») για το εξωτερικό εμπόριο της Μικράς Ασίας. Αν όμως νέα κρατικά σύνορα είχαν αποκόψει τη Σμύρνη από την ευρύτερη μικρασιατική ενδοχώρα της, η πόλη θα είχε αναπόφευκτα μαραζώσει ως οικονομικό κέντρο.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου στην Καθημερινή
Το Ohio University και το ινστιτούτο οικονομικών ερευνών Filene δημιούργησαν ένα κέντρο εικονικών οικονομικών αποφάσεων που ονομάζεται Virtual Finance στην Νήσο Credit Union μέσα στο παιχνίδι/ ψηφιακό κόσμο Second Life.
Στο Virtual Finance οι επισκέπτες θα μπορούν να παίρνουν μέρος σε μια προσομοίωση πραγματικών οικονομικών αποφάσεων όπως το να βγάλουν ένα δάνειο, να αγοράσουν ένα σπίτι, να χρηματοδοτήσουν μια επιχείρηση, να πληρώνουν γραμμάτια κτλ.
Σκοπός του εγχειρήματος είναι η εκπαίδευση νέων στην λογική ζητημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και στην πραγματική ζωή καθώς έχει διαπιστωθεί ότι οι έφηβοι ολοκληρώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν ουσιαστικά κριτήρια και δεξιότητες σε θέματα λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα. Το Virtual Finance φιλοδοξεί να είναι μια αρχική πλατφόρμα για την εξέλιξη ενός εναλλακτικού εκπαιδευτικού εργαλείου το οποίο ίσως καταφέρει να πετύχει διαδραστικά εκεί που η παραδοσιακή εκπαίδευση έχει αποτύχει.
Η όλη εμπειρία διαρκεί περίπου 30 λεπτά αλλά σχεδιάζονται και συνέχειες καθώς το εγχείρημα κρίνεται ήδη ως επιτυχές.
Να προσθέσουμε εμείς ότι ίσως θα έπρεπε να εκπαιδευτούν ξανά και μερικοί μερικοί οικονομικοί παράγοντες της χώρας μας…
Η οικονομική κρίση έχει μέχρι στιγμής γονατίσει μερικές από τις μεγαλύτερες εφημερίδες στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη,έχει κοστίσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και απειλεί να αλλάξει για πάντα τον Τύπο και την έντυπη δημοσιογραφία.Οι εφημερίδες
περικόπτουν δραστικά τα έξοδα λειτουργίας, κλείνουν γραφεία στο εξωτερικό και καταργούν ανταποκριτές,βάζουν σε υποθήκη τα περιουσιακά τους στοιχεία,περνούν στο Διαδίκτυο ή αναστέλλουν τη λειτουργία τους.Ο έντυπος Τύπος συρρικνώνεται και, όπως πολλοί επισημαίνουν,μαζί του συρρικνώνεται και η δημοκρατία.
Οι πιέσεις που δέχεται η βιομηχανία του έντυπου Τύπου οδηγεί τους δημοσιογραφικούς ομίλους να αναζητούν λύσεις προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής. Το Διαδίκτυο φαίνεται να είναι το μέλλον για τις εφημερίδες. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν προχθές στη δημοσιότητα οι βρετανικές εφημερίδες τον Ιανουάριο του 2009 κατέγραψαν εντυπωσιακές αυξήσεις στον αριθμό των αναγνωστών των ηλεκτρονικών τους εκδόσεων σε σύγκριση με τον Ιανουάριο του 2008. Πιο συγκεκριμένα, οι αναγνώστες της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Guardian» τον Ιανουάριο έφτασαν τις 29.811.671 παρουσιάζοντας αύξηση κατά 51% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2008. Η ιστοσελίδα της «Τelegraph» παρουσίασε αύξηση 110%, των «Τimes» 52%, του «Ιndependent» 108% και της «Μirror» 25%.
H μακρόχρονη (και εν πολλοίς επιτυχημένη στην βιομηχανική εποχή) πρακτική τους έδειξε πως αν κάτι παράγει πλούτο πρέπει να καταμετρηθεί, να οριοθετηθεί και να αποκτήσει ιδιοκτήτη.Aυτό ίσχυε όμως για τα χωράφια. Aντίθετα η πληροφορία είναι διαδικασία· δεν είναι ένα απλό στατικό πράγμα. , ορίζεται πάντα από τον «αγοραστή της» (το σχέδιο κατασκευής της ατομικής βόμβας, έχει τεράστια αξία για ένα πυρηνικό φυσικό και μηδαμινή για έναν αγρότη), και το κυριότερο: δεν μπορεί να υπάρξει ζήτηση πληροφορίας, πριν από την «κατανάλωσή» της. Πόσο να πληρώσω για μια χρηματιστηριακή πληροφορία, αν δεν ξέρω ποια είναι και δεν ξέρω τι θα μου αποφέρει;
Yπάρχουν όμως κι άλλα παράδοξα στην οικονομία της γνώσης. Στα υλικά αγαθά η σπανιότητα αποφέρει πλούτο (χρυσός είναι πιο ακριβός από το χαλκό, αν και είναι λιγότερο χρήσιμος). Στα πνευματικά αγαθά, όπως απέδειξε η βιομηχανία λογισμικού, η συχνότητα είναι πιο πολύτιμη. Tο λειτουργικό σύστημα Windows (αν και υποδεέστερο του Macintosh) πουλάει περισσότερο επειδή είναι πιο διαδεδομένο. Ολα τα προγράμματα που έγιναν στάνταρτ στη βιομηχανία λογισμικού (Lotus 1-2-3, WordPerfect κ.λπ.), ήταν εκείνα που είχαν πέσει θύματα εκτενέστερης πειρατείας, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να πουλάνε περισσότερα από τα ανταγωνιστικά τους. Ετσι, πολλές εταιρείες λογισμικού στρέφονται πλέον στη δωρεάν διανομή των προϊόντων τους και στην πώληση υπηρεσιών επί αυτών των προϊόντων. Οταν ρώτησαν τον Brian Eno τι μέτρα παίρνει για τις χώρες, όπως η Ταϊβάν, που έχουν μεγάλη κασετοπειρατεία απάντησε «πάω εκεί και δίνω συναυλίες»…
Tέλος, η πληροφορία, ακόμη κι αν ανταλλαχθεί δεν έχει μοναδικό ιδιοκτήτη. Ενα χωράφι αν πουληθεί μπορεί να καλλιεργηθεί μόνο από ένα, μια ιδέα αν μοιραστεί μπορεί να γονιμοποιηθεί απ? όλους τους μετόχους της. Γι« αυτό κάθε προσπάθεια ένταξης της πληροφορικής οικονομίας στις φόρμες της βιομηχανικής κοινωνίας, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη.
Θα σας έχει τύχει να θέλετε να πάτε κάπου και να σκέφτεστε το παρκάρισμα, την απόσταση… Το CarPooling.gr είναι μια ανεξάρτητη πύλη που συνδέει τους ταξιδιώτες που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, φέρνει σε επαφή ανθρώπους που σχεδιάζουν να κάνουν το ίδιο ταξίδι και θέλουν να μοιραστούν τα έξοδά του.
Ο τρόπος είναι απλός: ανακοινώνεις το ταξίδι σου στο carpooling.gr και με την βοήθειά του βρίσκεις συνταξιδιώτες, με τους οποίους μοιράζεσαι τα έξοδα και την παρέα του ταξιδιού.
Πρόσφατα προστέθηκε η υπηρεσία «Carpooling4Events» δίνει τη δυνατότητα σε οργανισμούς, εταιρίες, πανεπιστήμια, ιδρύματα, αθλητικούς συλλόγους κ.τ.λ. τα οποία διοργανώνουν μία εκδήλωση (festival, αγώνα, συνέδριο, κ.τ.λ.) να δημιουργούν ένα κοινό λογαριασμό για τα μέλη τους, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα κίνητρο και το μέσο ώστε άτομα που θέλουν να παρευρεθούν στην εκδήλωση να έχουν την δυνατότητα να μοιράζονται τις διαδρομές τους.
Διαβάζω στην Καθημερινή: “Στις 140 μονάδες βάσης διαμορφώθηκε η διαφορά απόδοσης (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου με το αντίστοιχο γερμανικό Bund, χθες στην Hλεκτρονική Δευτερογενή Aγορά Tίτλων (HΔAT), σύμφωνα με την Tράπεζα της Eλλάδος (TτE). H εκτόξευση της διαφοράς στα επίπεδα αυτά, είναι ένδειξη του ότι οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τα ελληνικά προϊόντα, σε σημείο που πλέον όχι μόνο δεν αγοράζουν τα ομόλογα αλλά πωλούν και όσα έχουν στην κατοχή τους για να κατευθυνθούν σε προϊόντα άλλων χωρών που παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια.”
Ο Φώτης Γεωργελές στο edito της AthensVoice επισημαίνει: “Αν η οικονομία μας υποχωρεί, αιτία δεν είναι η διεθνής κρίση, είναι η ρηχή οικονομική ανάπτυξη, η μηδαμινή παραγωγική και ανταγωνιστική ικανότητα, η κλεπτοκρατία που έχει γίνει το κυρίαρχο σύστημα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Έχει μικρή σημασία αν ο ένας υπουργός ή ο άλλος είναι ο ενορχηστρωτής αυτής της γιγάντιας απάτης. Σημασία έχουν οι δομές που γεννούν συνεχώς τα σκάνδαλα. Όπως πάντα, σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες, όχι τα ονόματα.
Η αλήθεια είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν συζητάει θέματα που απασχολούν εμάς. Αν εφαρμόζονται οι νόμοι, αν εξαγοράζονται τα Μέσα Ενημέρωσης με κρατικό χρήμα. Πουθενά δεν υπάρχει γενικευμένη ανομία, μεροληπτική δικαιοσύνη, συστημική διαφθορά, ιδιοποίηση του κράτους, κομματική δημόσια διοίκηση, ιδιωτική δημόσια περιουσία. Πουθενά εκτός από κάποιες περιοχές της Νάπολης, όπου κυριαρχεί η Μαφία.
Η χώρα μας συνεχώς υποχωρεί στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Καμία παραγωγική επένδυση δεν γίνεται πια στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε την κρίση, μπαίνουμε στην ύφεση από χειρότερη θέση σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Η οικονομία μας είναι ρηχή, η δημόσια ζωή είναι στα χάλια αυτά που βλέπουμε, επειδή η κλεπτοκρατία κυριαρχεί στη χώρα. Αν δεν κάνουμε αυτή τη σύνδεση, αν δεν πούμε ότι το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.
Χρόνια τώρα παρακολουθούμε επεισόδια του ίδιου έργου. Κομματικά στελέχη, κυβερνητικά στελέχη, κρατικά στελέχη, σε μια διαρκή συναλλαγή, ιδιοποιούνται το δημόσιο πλούτο παράγοντας πολιτικό χρήμα, μαύρο χρήμα, εξουσία. Κάποιος δεν πρέπει επιτέλους να πει, ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς αλλάζει;”
Σε καιρούς χαλεπούς η τεχνολογία μπορεί να μας βοηθήσει να εξοικονομήσουμε το κατιτίς μας.
Πρώτον, γνωρίζετε ότι μπορείτε να μειώσετε τον μηνιαίο τηλεπικοινωνιακό λογαριασμό χρησιμοποιώντας κάποιο πρόγραμμα ιντερνετικής τηλεφωνίας; για ψάξτε για το Skype.
Δεύτερον, αναπτύξτε την οικολογική σας συνείδηση και μην τυπώνετε σε χαρτί τα e-mails καθώς και όποια άλλη πληροφορία μπορείτε να διαβάσετε επί της οθόνης και να την αναμεταδώσετε ηλεκτρονικά.
Τρίτον, αξιοποιήστε το Internet για να αξιολογήσετε την τιμή και την ποιότητα προτού αγοράσετε οποιοδήποτε προϊόν. Είτε πρόκειται για προϊόν τεχνολογίας, είτε για κάποια οικιακή συσκευή, είτε για αυτοκίνητο, είτε ακόμη και για τα απλά αγαθά καθημερινής κατανάλωσης. Θα εκπλαγείτε από το πόσες χρήσιμες πληροφορίες θα βρείτε, και μάλιστα στα ελληνικά.Ψάξτε για τον Skroutz!
Τέταρτον, για να παρακολουθείτε καλύτερα τα οικονομικά σας, αξιοποιήστε το πρόγραμμα που άλλαξε τη μορφή και τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το περίφημο λογιστικό φύλλο (spreadsheet) πολλοί μπορεί να το γνωρίζουν ως Excel από το σχετικό προϊόν της Microsoft, αλλά σήμερα είναι διαθέσιμο και δωρεάν στο πακέτο OpenOffice. Είναι εύκολο να το χρησιμοποιήσετε και θα σας επιτρέψει όχι μόνο να παρακολουθείτε τα προσωπικά σας οικονομικά, αλλά και να βάλετε σε τάξη οτιδήποτε έχει σχέση με αριθμούς ή παίρνει τη μορφή της λίστας. (Π.χ., η λίστα με τα ψώνια από το σουπερμάρκετ, η λίστα με τις εκκρεμότητες για τον επόμενο μήνα).
Πέμπτον, αξιοποιήστε την πληροφόρηση που παρέχεται στο Internet για να εξοικονομήσετε χρόνο – και χρήμα – σε κάθε σας μετακίνηση. Με τους χάρτες της Αθήνας και των άλλων πόλεων που υπάρχουν online μπορείτε όχι μόνο να βρείτε την ακριβή τοποθεσία του προορισμού σας αλλά και να πάρετε αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα φθάσετε εκεί. Παράλληλα, έχοντας και την άμεση πληροφορία για τον κυκλοφοριακό φόρτο των μεγάλων οδικών αρτηριών, μπορείτε να προσδιορίσετε την προσφορότερη ώρα για τη μετακίνησή σας. Τσεκάρετε αυτήν την προσφορά του Μετσόβιου στον πάσχοντα οδηγό.
Τον Οκτώβριο του 2003, ο γνωστός και στους Ελληνες αναγνώστες οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραφε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι θα σημειωθεί οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, αλλά αυτή δεν θα ξεσπάσει αμέσως: «Θα κρατήσει μερικά χρόνια η αυταπάτη. Αλλά κάποτε θα έρθει η στιγμή του κογιότ. Οπως στα καρτούν Road Runners, το κογιότ έχει τη συνήθεια, εκεί που τρέχει σε ένα λόφο, να κάνει αρκετά βήματα στον αέρα προτού αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από τα πόδια του. Και μόνο τότε κάνει μια απότομη κατακόρυφη βουτιά».
Είναι η Ελλάδα ένας βράχος σταθερότητας μέσα στο αφηνιασμένο πέλαγος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Η φωνή της λογικής, ο θρίαμβος της χρηστής διαχείρισης μέσα στο παγκόσμιο κουβάρι του κερδοσκοπικού παραλογισμού; Μα τι παράγουμε, τι δημιουργούμε για να μας αξίζει μια τέτοια θέση ζηλευτή; Εισάγουμε λεμόνια από την Αίγυπτο, σταφύλια από τη Χιλή, ηλεκτρικές συσκευές από τη Σλοβενία και την Τουρκία, σχολικά τετράδια, ρούχα και παιχνίδια από την Κίνα, παπούτσια από την Ταϊβάν, καρύδια και κολέγια από την Καλιφόρνια, ιδέες και σκέψεις από το Google, ενώ ακόμα και τα σενάρια στα δημοφιλή ελληνικά σίριαλ είναι ισπανικής προέλευσης. Παίρνουμε δάνεια για τις διακοπές, για τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, για το καινούργιο αυτοκίνητο, για μια πλάκα μπετόν αρμέ πάνω από το κεφάλι μας και μια θέση γκαράζ στο υπόγειο, για γάμους, βαφτίσια και κηδείες, χτίζουμε παλάτια στην κυμαινόμενη άμμο των επιτοκίων.
Οταν οι ευρωπαϊκές στατιστικές δείχνουν ότι μεγαλώνει και στην Ελλάδα το ποσοστό των 15χρονων μαθητών που δυσκολεύονται στην ανάγνωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε βήματα στον αέρα, παρ? όλο που τα ίδια παιδιά μπορεί να δίνουν μάχες στον αέρα του Διαδικτύου ή της κινητής τηλεφωνίας εντυπωσιάζοντάς μας με την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα δάχτυλά τους πάνω στα πλήκτρα. Στον αέρα οι θρίαμβοι και οι ήττες τους, στον αέρα το μέλλον τους, σε μια φούσκα μέσα η ζωή τους.
Τρέχουν τα μικρά κογιότ, όπως εξακολουθούν να τρέχουν και τα μεγάλα. Μόνο που τα μεγάλα έχουν αλεξίπτωτο που θα ανακόψει την πτώση, ενώ τα δικά μας φτερά είναι κολλημένα με δανεικό κερί.
Πρωτότυπη ερμηνεία της παρούσας οικονομικής κρίσης, που απειλεί το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, προσφέρουν Βρετανοί ψυχολόγοι, που αποδίδουν το φαινόμενο στην κυριαρχία του ανδρικού φύλου.Η διόγκωση των τραπεζικών κερδών σε δυσθεώρητα επίπεδα αποτελεί αντικείμενο ανδρικής φαντασίωσης, ενώ άνδρες ήταν εκείνα τα στελέχη που εξασφάλισαν τα γιγάντια χρηματικά μπόνους από τις συναλλαγές αυτές. Οι διαπιστώσεις αυτές γεννούν το εύλογο ερώτημα, που διατυπώνεται σε άρθρο των χθεσινών «Times» του Λονδίνου: Τι θα γινόταν αν οι παγκόσμιοι οικονομικοί θεσμοί διοικούνταν από γυναίκες; Οι γυναίκες θα ήταν άραγε πιο ευαίσθητες στις ανθρώπινες επιπτώσεις και λιγότερο εστιασμένες στις χρηματικές απολαβές τους; Με άλλα λόγια, θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η σημερινή οικονομική καταστροφή αν οι αγορές διέθεταν περισσότερα οιστρογόνα και λιγότερη τεστοστερόνη;
Λέτε να έχει δίκιο ο Ουλμπέκ που οραματίζεται έναν κόσμο μόνο με γυναίκες; (just kidding…)
H Maria Thomas ελληνικής καταγωγής μίλησε στο πρόσφατο Web 2.0 Expo που έγινε πριν 2 βδομάδες στη Νέα Υόρκη για την παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τον τρόπο που χτίζεται μία δικτυακή επιχείρηση. Αναφέρεται στους παππούδες της από τους οποίους διδάχθηκε πολλά για το εμπόριο και το ελληνικό φιλότιμο…
Η επιχείρησή της διακινεί σε όλο τον κόσμο χειροποίητα πράγματα, είναι η etsy, οπότε αν τα καταφέρνετε με τα χέρια σας ίσως θα ψάξετε τη Μαρία
Ο ψευδώνυμος «Πιτσιρίκος» είναι το success-story της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια ένα δικτυακό ημερολόγιο παρέχοντας δωρεάν τις χιουμοριστικές του ιστορίες. Το blog του έγινε γρήγορα δημοφιλές και ο ίδιος κατέληξε επαγγελματίας του χώρου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σήμερα εξακολουθεί να παρέχει δωρεάν τις χιουμοριστικές του ιστορίες από το pitsirikos.blogspot.com, αλλά ζει από τις υπηρεσίες που προσφέρει στην παραδοσιακή αγορά των ΜΜΕ.
…Η νέα οικονομία των ιδεών θα είναι κοινοκτητική, Συνέχεια »
Ο όρος «Wikinomics» προέρχεται από τη σύνθεση των «οικονομία» και «wikipedia» («Βικιπαίδεια» στα ελληνικά). Η αλήθεια είναι ότι επιχειρήθηκε πολλάκις η συμμετοχική οικονομία κατά το παρελθόν. Ο κολεκτιβισμός όμως δεν ήταν προϊόν ελεύθερης βούλησης των ατόμων (πλην ορισμένων μικρών πρωτοβουλιών), αλλά επιχειρήθηκε να επιβληθεί από τα πάνω. Η συμμετοχή στα «wikinomics» είναι εθελοντική και γι? αυτό ίσως είναι παραγωγική. Το κίνητρο όλων αυτών που προσφέρουν τις μικρές ιδέες για τη βελτίωση των προϊόντων, ή τη συγγραφή λημμάτων δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και η αναγνώριση στην κοινότητα που συμμετέχουν. Συνέχεια »
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Όταν το 1821 οι ένδοξοι ημών πρόγονοι εξεγέρθηκαν κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποιοι είδαν μία ευκαιρία. Πρότειναν στους αρχηγούς των εξεγερμένων να εκδώσουν ανταλλάξιμα ελληνικά επαναστατικά ομόλογα στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Οι Ελληνες θα υπόσχονταν να αποπληρώσουν τα ομόλογά τους με τόκο, αν και όταν κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Η αξία των ομολόγων ανέβαινε και έπεφτε στο χρηματιστήριο ανάλογα με τις στρατιωτικές επιτυχίες και αποτυχίες στα πεδία της μάχης στην Ελλάδα. Όμως οι Τούρκοι άρχιζαν σταδιακά παίρνουν το πάνω χέρι. Με τη διαφαινόμενη ήττα των επαναστατών οι ομολογιούχοι αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να χάσουν τα πάντα. Το συμφέρον των ομολογιούχων ήταν εθνικό συμφέρον, έτσι οι Βρετανοί συγκρότησαν έναν διεθνή στόλο, ο οποίος το 1827 βύθισε τον κύριο Οθωμανικό στόλο στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η Ελλάδα ήταν επιτέλους ελεύθερη, ύστερα από αιώνες υποταγής. Αλλά η ελευθερία συνοδευόταν από ένα τεράστιο χρέος, το οποίο η νέα χώρα δεν είχε τρόπο να ξεπληρώσει.
Ο ψευδώνυμος «Πιτσιρίκος» είναι το success-story της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια ένα δικτυακό ημερολόγιο παρέχοντας δωρεάν τις χιουμοριστικές του ιστορίες. Το blog του έγινε γρήγορα δημοφιλές και ο ίδιος κατέληξε επαγγελματίας του χώρου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σήμερα εξακολουθεί να παρέχει δωρεάν τις χιουμοριστικές του ιστορίες από το 
Ο όρος «Wikinomics» προέρχεται από τη σύνθεση των «οικονομία» και «wikipedia» («Βικιπαίδεια» στα ελληνικά). Η αλήθεια είναι ότι επιχειρήθηκε πολλάκις η συμμετοχική οικονομία κατά το παρελθόν. Ο κολεκτιβισμός όμως δεν ήταν προϊόν ελεύθερης βούλησης των ατόμων (πλην ορισμένων μικρών πρωτοβουλιών), αλλά επιχειρήθηκε να επιβληθεί από τα πάνω. Η συμμετοχή στα «wikinomics» είναι εθελοντική και γι? αυτό ίσως είναι παραγωγική. Το κίνητρο όλων αυτών που προσφέρουν τις μικρές ιδέες για τη βελτίωση των προϊόντων, ή τη συγγραφή λημμάτων δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και η αναγνώριση στην κοινότητα που συμμετέχουν. 
Άρθρα (RSS)