Την περασμένη εβδομάδα, διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στη «Λε Μοντ» της Ανιέ Πουαριέ, που ξεκίνησε με μια μεσονύχτια βόλτα της στα Place de Greve, μια πανέμορφη πλατεία, ακριβώς στην καρδιά του Παρισιού και απέναντι από το δημαρχείο της πόλης. Εκεί, λοιπόν, η ρεπόρτερ έζησε αυτό που ονομάστηκε ronde des obstines από τους φοιτητές, οι οποίοι εδώ και 3 περίπου εβδομάδες, 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, περπατούν γύρω γύρω στην πλατεία, ασταμάτητα και, για να μεταφράσουμε ελεύθερα την παραπάνω φράση, ξεροκέφαλοι, πεισματάρηδες, που με τον τρόπο τους λένε «δεν μας αλλάζετε εύκολα τη γνώμη και εμείς θα κάνουμε κύκλους, εδώ, ώσπου να μας ακούσετε». ΔΕΝ κάνουν μόνον κύκλους όμως. Οπως περπατούν, κάποιοι από αυτούς σταματούν και, για περίπου 10 λεπτά, αρχίζουν και διαβάζουν αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, κυρίως της κλασικής, γαλλικής λογοτεχνίας. Κάποτε είναι εκατοντάδες, κάποτε λιγότεροι, κάποτε τόσοι πολλοί, που δυσκολεύεσαι να τους μετρήσεις. Η ώρα της ανάγνωσης, γράφει η Πουαριέ στη «Λε Μοντ», είναι εντελώς απρογραμμάτιστη. Προκύπτει έτσι, αυθόρμητα, στη στιγμή. Και, τότε, αποστέλλονται αμέσως μερικά γραπτά μηνύματα μέσω κινητών και σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονται σε όποια πλατεία αποφασιστεί εκείνη την ώρα (μπορεί η πλατεία Σαν Μισέλ στο Παρίσι, μπορεί όμως και η Γκραν Πλας του Στρασβούργου) φοιτητές και καθηγητές. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να φέρουν μαζί τους ένα βιβλίο και, όταν επιλεγεί ένα από αυτά, κάποιος αρχίζει να διαβάζει δυνατά και, όπως γράφει η εφημερίδα, «ο τόπος πλημμυρίζει από λέξεις και ξεχειλίζει από ένα γλυκό μουρμουρητό». Σκηνικό σουρρεαλιστικό, που κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα.
Πόσο χώρο θα εξοικονομούσατε στα ράφια σας ή τα συρτάρια σας εάν είχατε τη δυνατότητα ν’ αποθηκεύσετε περίπου 100 DVD σ’ ένα δίσκο; Θα μπορούσατε ν’ απαντήσετε στο ερώτημα εάν διαθέτατε το νέο «μικρο-ολογραφικό δίσκο» χωρητικότητας 500 GB.
Πρόκειται για οπτικό δίσκο ίδιου μεγέθους με τα κοινά DVD αλλά εκατονταπλάσιας χωρητικότητας, χάρη σε μια νέα τεχνολογία εγγραφής, που ξεπερνάει κατά πολύ και τα Blu-ray.
Η ειδοποιός διαφορά του νέου προϊόντος, που παρουσίασε η εταιρεία General Electric (GE), από τα σημερινά οπτικά μέσα συνίσταται στο γεγονός ότι τα δεδομένα δεν γράφονται στην επιφάνεια του δίσκου αλλά σε τρεις διαστάσεις -κυριολεκτικά σε ολόγραμμα.
Διαβάζω στα Νέα: “Το υπουργείο Παιδείας μόλις τώρα αρχίζει μια έρευνα για τη χρησιμότητα των διαδραστικών πινάκων, προκειμένου τα επόμενα χρόνια να προχωρήσει σε αντικατάσταση των κλασικών μαυροπινάκων.
Οι πίνακες αυτοί μαζί με τα ανάλογα διαδραστικά θρανία που θα βγουν στο εμπόριο το επόμενο διάστημα αποτελούν την τεχνολογία αιχμής στην εκπαίδευση. Τα σχολεία μπορεί εύκολα να χρησιμοποιήσουν εκπαιδευτικό λογισμικό που ήδη υπάρχει, καθώς τα περισσότερα μοντέλα διαδραστικών πινάκων (σ.σ.: υπάρχουν διάφορες τεχνολογίες από διαφορετικές εταιρείες) είναι ουσιαστικά μια μεγάλη επιφάνεια αφής που συνδέεται με υπολογιστή και επάνω στην οποία προβάλλονται εικόνες με βιντεοπροβολέα. Έτσι μπορεί να λειτουργήσουν τόσο ως κανονικοί πίνακες, όπου αντί για κιμωλία γράφει κανείς με το δάχτυλο ή με τις ειδικές γραφίδες, όσο και ως οθόνη προβολής, με την πρόσθετη δυνατότητα να μπορεί κανείς να σημειώσει πάνω σε αυτό που εικονίζεται ό,τι θέλει”.
Περισσότερο ενδιαφέρον όμως έχουν τα σχόλια του κοινού:
“Ολα τα είχε η μαριορή τα κοκοψιψίνια τη μάραναν.”
“Φανταστείτε λέει τους καθηγητές του ελληνικού δημόσιου σχολείου να φτιάχνουν παρουσιάσεις για τους μαθητές τους.Φανταστείτε φιλολόγους να ανθολογούν και να σκανάρουν κείμενα να τα περάσουν στο pc για να προβληθούν στον ηλ. πίνακα την ώρα του μαθήματος. Φανταστείτε φυσικούς , χημικούς , βιολόγους να δημιουργούν ή να μαζεύουν από το internet animations φανομένων του μαθήματος τους να τα περάσουν στο pc για να προβληθούν στον ηλ. πίνακα την ώρα του μαθήματος. Φανταστείτε μαθηματικούς να δημιουργούν γραφικές παραστάσεις ή γεωμετρικά σχήματα που θα μπορούν να μετατοπίζονται να περιστρέφονται για να κεντρίσουν την φαντασία του μαθητή να τα περάσουν στο pc για να προβληθούν στον ηλ. πίνακα την ώρα του μαθήματος”.
HGoogle δημιούργησε μία εφαρμογή στα google maps όπου ενημερώνεται ο παγκόσμιος χάρτης με τα νέα κρούσματα γρίπης των χοίρων. Ο χάρτης ανανεώνεται σε πραγματικό χρόνο.
Ετσι θα αποφασίσετε εύκολα που θα πάτε διακοπές φέτος…
Βλέπω ότι ο υπουργός μας θέλησε να ενταχθεί στην ομάδα των bloggers. Αλλά γιατί δεν χρησιμοποίησε τις δομές του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου; Το meafora.com δεν είναι λίγο αταίριαστο για το χώρο της παιδείας; com όπως commercial – ούτε καν edu;
Οπως θα διαπιστώσετε ήδη το blog σφύζει από ζωή. Σχόλια συγκεντρώνονται επί σχολίων. Στην κατηγορία Παιδεία – Απόψεις – Σχόλια έπεσα πάνω στο άρθρο: Βαρεμάρα όπου διατυπώνεται η απορία: Γιατί υπήρξαν/υπάρχουν καθηγητές που βαριούνται τη ζωή τους;
Άραγε θα απαντάει έστω κάποια σχόλια ο υπουργός; μένει να το δούμε…
Και η επίσημη ανακοίνωση:
Στον «αέρα» βρίσκεται από σήμερα, με πρωτοβουλία του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Άρη Σπηλιωτόπουλου, το νέο μπλογκ www.meafora.gr και www.meafora.com το οποίο έρχεται να συμβάλλει στον πολύπλευρο διάλογο που έχει ξεκινήσει για την Παιδεία και δίνει στους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και σε όλη την κοινωνία την δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις, τους προβληματισμούς και τις προτάσεις τους. Στο πλαίσιο της κοινοποίησης αυτής της πρωτοβουλίας, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων θα αποστείλει σήμερα εγκύκλιο σε όλα τα σχολεία της χώρας προκειμένου τόσο οι μαθητές όσο και οι εκπαιδευτικοί να γνωρίσουν το νέο μπλογκ και να το ενισχύσουν με τις απόψεις τους.
Στη γέννηση πιο έξυπνων μωρών στοχεύει ο Καναδός φοιτητής Geof Ramsay, με τη βοήθεια της επαναστατικής του εφεύρεσης, που ακούει στο όνομα «Blaby». Πρόκειται για μια συσκευή MP3 με τη μορφή ζώνης, που προορίζεται αποκλειστικά για εγκύους ώστε τα μωρά τους να μεγαλώσουν μετά μουσικής. Η έμπνευσή του στηρίζεται στο «φαινόμενο Μότσαρτ», τη θεωρία σύμφωνα με την οποία τα έμβρυα που «ακούν» κλασική μουσική όσο βρίσκονται στη μήτρα έρχονται στον κόσμο με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Οπως ο ίδιος λέει στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Τelegraph»: «Η συσκευή μου προσφέρει τη δυνατότητα στις μέλλουσες μητέρες να διαπιστώσουν αν ισχύει ή όχι».
Ο Αντώνης Καρακούσης επιχειρηματολογεί για την επαναφορά των προτύπων σχολείων στο Βήμα:
Oπως βεβαιώνουν από τη Σχολή Μωραΐτη και το Κολλέγιο Αθηνών, εννέα στις δέκα αιτήσεις για εγγραφή μαθητών στα δύο δημοφιλή ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της πρωτεύουσας προέρχονται από μεσαίες και ασθενέστερες εισοδηματικά οικογένειες.
Ο συνωστισμός στον προθάλαμο των δύο σχολείων φανερώνει πολλά.
Πρώτα απ΄ όλα, υποδηλώνει την αγωνία των περισσοτέρων ελληνικών οικογενειών για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Και μαζί επιβεβαιώνει την υποχώρηση της επίδοσης, αλλά και της εικόνας, των δημόσιων σχολείων.
Κοινή είναι η πεποίθηση των Νεοελλήνων ότι το δημόσιο σχολείο δεν προσφέρει πια τη διεκδικούμενη γνώση, ούτε παρέχει τις ευκαιρίες προόδου και κοινωνικής ανέλιξης που εξασφάλιζε στο παρελθόν. Στις πρώτες τρεις- τέσσερις μεταπολεμικές δεκαετίες τα δημόσια σχολεία ήταν πιο αξιόπιστα από τα ιδιωτικά και συγκροτούσαν έναν ισχυρό και ίσως τον μοναδικό μηχανισμό ενίσχυσης της κοινωνικής κινητικότητας στην Ελλάδα. Η εκπαίδευση, κοινώς τα γράμματα, ήταν το βασικό εργαλείο, το κυρίαρχο μέσο για την ανανέωση της ελληνικής κοινωνίας. Πλήθος αγροτοπαίδων αλλά και νέων από φτωχικές εργατικές συνοικίες των μεγαλουπόλεων με μόνο «διαβατήριο» τις γνώσεις του δημόσιου σχολείου κέρδιζε επί δεκαετίες θέσεις στα πανεπιστήμια και μαζί ευκαιρίες προσωπικής προόδου, ευημερίας και συμμετοχής στα κοινά. Ουσιαστικά η δημόσια εκπαίδευση διατηρούσε ζωντανές τις προσδοκίες της κοινωνίας και από το έργο της προέκυπτε το διατηρούμενο αίσθημα των ίσων ευκαιριών στις λαϊκές τάξεις.
Στην παρούσα συγκυρία το αίσθημα των ίσων ευκαιριών έχει χαθεί προ πολλού.
Οι ασθενέστερες τάξεις ρέπουν προς τη μοιρολατρία, πιστεύουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε, ότι οι ευκαιρίες υπάρχουν μόνο για τις προνομιούχες τάξεις και γεννώνται μόνο σε προνομιούχες και μη προσεγγίσιμες ζώνες, σαν κι αυτές του Κολλεγίου Αθηνών και της Σχολής Μωραΐτη.
Πολλοί συνδέουν τη μεταβολή των συνθηκών στην εκπαίδευση με πακτωλό πόρων, οι οποίοι ειδικά στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν. Πριν από τους πόρους όμως υπάρχουν απλές πράξεις, ικανές να καλυτερέψουν τα πράγματα και να καλύψουν, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, τις ανάγκες για αξιόπιστη δημόσια εκπαίδευση.
Για παράδειγμα, στην πολυπληθή ζώνη της Δυτικής Αθήνας, εκεί όπου κατά τεκμήριον ζουν εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις, θα μπορούσαν να συγκροτηθούν 20 πρότυπα γυμνάσια και λύκεια. Υπό την προϋπόθεση ότι θα προσφέρουν υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικές υπηρεσίες, θα διαθέτουν τους καλύτερους καθηγητές και θα διατηρούν το δικαίωμα επιλογής των μαθητών βάσει συνδυασμένων κριτηρίων επιδόσεων και εισοδήματος.
Ανάλογες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να υπάρξουν στη Θεσσαλονίκη και στις πρωτεύουσες των νομών της χώρας, ώστε σύντομα να υπάρξουν περίπου 100 τέτοια πρότυπα σχολεία σε όλη τη χώρα.
Με άλλα λόγια, να συγκροτηθούν στη ζώνη της δημόσιας εκπαίδευσης, όχι ένα, ούτε δύο, αλλά εκατό Κολλέγια Αθηνών, ικανά να ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά και να αποτελούν ένα καθοριστικό μέτρο σύγκρισης για τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία.
Ιδού και πάλι πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτικούς και κόμματα που ευαγγελίζονται την αλλαγή.
Η κρίση που πλήττει παγκοσμίως την τελευταία πενταετία τις έδρες Νεοελληνικών Σπουδών, έπληξε και το Τμήμα Νεοελληνικών του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας. Οι αρχές του πανεπιστημίου απέδωσαν την απόφασή τους στο μικρό αριθμό φοιτητών που συγκεντρώνει.
Τα τελευταία χρόνια, το ένα μετά το άλλο τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αυστραλίας καταργούν τα τμήματα Νεοελληνικών Σπουδών, λόγω της έλλειψης φοιτητών.
Αν και στην Αυστραλία ζει μια πολυάριθμη ομογένεια και τα Νεοελληνικά κρατούν καλά σε πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο, στο πανεπιστήμιο χάνουν έδαφος γιατί οι φοιτητές κρίνουν ότι “δεν τους οδηγούν πουθενά”, ενώ άλλα μαθήματα τους εξασφαλίζουν περισσότερες πιθανότητες για να κάνουν καριέρα.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και παγκοσμίως. Τα τελευταία χρόνια, η μία μετά την άλλη έδρες Νεοελληνικών Σπουδών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού καταργούνται, με κύρια αιτία τη μείωση του αριθμού των φοιτητών.
Το πρόβλημα όμως των ανισοτήτων στην εκπαίδευση, πέρα από το ταξικό του υπόβαθρο, αφορά και την ευρύτερη γεωγραφία της χώρας, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται κραυγαλέες ανισότητες ανάμεσα σε νομούς, περιφέρειες, αλλά ακόμα και σε περιοχές εντός του ίδιου δήμου ή του ίδιου νομού. Το γεγονός αυτό στερεί από σημαντικά στρώματα του πληθυσμού την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δυσχεραίνει την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας, υποθηκεύει αρνητικά το μέλλον της νεολαίας και εγκυμονεί κινδύνους για τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Οι εκπαιδευτικές ανισότητες καταργούν στην πράξη την ουσία της δημόσιας εκπαίδευσης υποβαθμίζοντας καθημερινά το κοινωνικό κεκτημένο της δωρεάν παιδείας, αφού είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι η σχολική επιτυχία συναρτάται με το κόστος της εκπαίδευσης και ειδικότερα με τις υψηλές δαπάνες για εκπαιδευτική ενίσχυση και απόκτηση εκπαιδευτικών αγαθών και υπηρεσιών.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)