H προσήλωση του Βενιζέλου στη Σμύρνη υπήρξε εξαρχής άστοχη, τόσο από στρατιωτική όσο και από οικονομική άποψη. Η στρατιωτική άποψη έχει συζητηθεί περισσότερο, επειδή συνδέεται άμεσα με την επέλευση της Μικρασιατικής Καταστροφής, που δικαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο τις αρνητικές εκτιμήσεις. Οπως είχε έγκαιρα διαγνώσει ο Ιωάννης Μεταξάς, η γεωγραφική διαμόρφωση της Δυτικής Μικράς Ασίας καθιστούσε προβληματική τη χάραξη «φυσικών» συνόρων που θα εξασφάλιζαν αποτελεσματική άμυνα. Κατά συνέπεια, για την Ελλάδα ήταν μακροπρόθεσμα δυσβάστακτο ή και εντελώς ανέφικτο να διατηρήσει τη Σμύρνη και τα παράλια της Μικράς Ασίας πολεμώντας διαρκώς με την Τουρκία, που δεν επρόκειτο ποτέ να συμφιλιωθεί με την απώλειά τους.
Αντίθετα, η οικονομική άποψη δεν έχει συζητηθεί σχεδόν καθόλου, επειδή ακριβώς συνδέεται με την προοπτική που ματαίωσε η Καταστροφή, δηλ. με την προοπτική οριστικής ενσωμάτωσης της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος. Οπως είναι γνωστό, η οικονομική ακμή της Σμύρνης και κατ’ επέκταση η οικονομική και πνευματική άνθηση του Ελληνισμού εκεί, πήγασε από τη σημασία που απέκτησε η πόλη ως το κύριο λιμάνι («πνεύμονας») για το εξωτερικό εμπόριο της Μικράς Ασίας. Αν όμως νέα κρατικά σύνορα είχαν αποκόψει τη Σμύρνη από την ευρύτερη μικρασιατική ενδοχώρα της, η πόλη θα είχε αναπόφευκτα μαραζώσει ως οικονομικό κέντρο.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου στην Καθημερινή
Φανταστείτε ένα laptop αρκετά φθηνό και μικρό σε σχήμα, ώστε να μπορεί να το αποκτήσει κάθε νοικοκυριό, ακόμη και τα οικονομικά ασθενέστερα. Ένα laptop που θα διαθέτει ειδικούς «αισθητήρες», ικανούς να μετρήσουν βιολογικά σήματα ατόμων -ασθενών και μη- ή να καταγράψουν περιβαλλοντικές παραμέτρους, όπως η υγρασία και η σκόνη…Ο μοναδικός αυτός υπολογιστής, που στην ουσία επιχειρεί να μεταφέρει στον κλάδο της υγείας το γνωστό εγχείρημα «One Laptop Per Child», θα έχει (όταν γίνει πραγματικότητα) την «υπογραφή» της βορειοελλαδικής εταιρίας τηλεματικών εφαρμογών υγείας Vidavo AE και του Media Lab από το περίφημο τεχνολογικό ινστιτούτο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης.
Το δε «πρωτότυπό» του εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμο σε περίπου δυόμισι χρόνια, ώστε στη συνέχεια να διερευνηθούν οι δυνατότητες κυκλοφορίας του στην αγορά.
Με κονδύλια και από το κοινοτικό πρόγραμμα «Marie Curie», οι δύο φορείς ξεκίνησαν ερευνητική συνεργασία στον τομέα της λεγόμενης «προσωποποιημένης» υγείας, το πρώτο έργο της οποίας αφορά το συγκεκριμένο laptop και τιτλοφορείται «CLAP».
Ήδη, ομάδα ερευνητών της Vidavo AE έχει αναχωρήσει για το ΜΙΤ, όπου θα μείνει 18 μήνες, ώστε όταν γυρίσει στη Θεσσαλονίκη να συνεχίσει το έργο της. ..σε πάτρια εδάφη με τα «φώτα» της τεχνογνωσίας του MIT.
«Το πρόγραμμα Marie Curie διαρκεί 30 μήνες και εμείς ξεκινήσαμε τον Μάιο. Το πρότυπο του laptop θα πρέπει να είναι έτοιμο στο τέλος αυτής της περιόδου», εξήγησε η γενική διευθύντρια της Vidavo AE, Μαρκέλα Ψυμάρνου.
Το πρόγραμμα One Laptop per Child (OLPC), που έδωσε την έμπνευση για το συγκεκριμένο έργο, αποτελεί μια πρωτοβουλία του ΜΙΤ Media Lab για τη διάδοση της τεχνολογίας σε αναπτυσσόμενες χώρες και έχει στόχο την προσφορά φορητών υπολογιστών σε παιδιά, ώστε αυτά να μπορέσουν να εκφραστούν και να πειραματιστούν με τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας.
Ο Φώτης Γεωργελές κεντάει για την τελετή εγκαινίων του νέου Μουσείου Ακρόπολης από το edito της Athens Voice:
Σάββατο βράδυ, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης ανοίγει τις πόρτες του, 300 επίσημοι προσκεκλημένοι στα εγκαίνια και η τηλεόραση μεταδίδει ζωντανά σε όλους τους Έλληνες που θέλουν να δουν, να νιώσουν σαν να είναι και οι ίδιοι μέσα. Λόγοι, μεγάλα λόγια, όπως πάντα, πανηγυρικοί δεκάρικοι κι άλλα λόγια, πρόεδροι κι άλλοι πρόεδροι. Τα αναπόφευκτα. Μετά αρχίζει το ενδιαφέρον κομμάτι, ο πρόεδρος του μουσείου ξεναγεί τους επίσημους καλεσμένους στις πτέρυγες, δείχνει τα εκθέματα.
Ξέρει τη δουλειά του, ξέρει να μιλάει, ζωντανεύει ιστορίες, εξηγεί. Εδώ δεν υπάρχουν δισταγμοί, δεν υπάρχουν διλήμματα, κάθε σκηνοθέτης, κάθε κάμεραμαν, κάθε τηλεοπτικό κανάλι έχει μόνο μια επιλογή. Να δείξει η κάμερα ό,τι βλέπουν τα μάτια των καλεσμένων, να μεταφέρει σε κάθε Έλληνα τις εικόνες που βλέπουν την ίδια στιγμή όσοι τυχεροί βρίσκονται μέσα στο μουσείο και ακούνε τον κ. Παντερμαλή. Κάθε μέσο ενημέρωσης του κόσμου μπορεί να κάνει μόνο αυτό, τίποτε άλλο. Κάθε μέσο ενημέρωσης του κόσμου, εκτός από την ελληνική τηλεόραση. Η οποία δύο ώρες δεν δείχνει τα εκθέματα που δείχνει ο πρόεδρος του μουσείου, αλλά δείχνει τον πρόεδρο του μουσείου, τον πρόεδρο της κυβέρνησης, τον πρόεδρο του κράτους, τον πρόεδρο της βουλής, τους υπουργούς. Οι ηλίθιοι κοιτάνε το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Η ελληνική τηλεόραση αποποιείται το ρόλο της, δεν είναι πια μέσο ενημέρωσης. Δεν δείχνει αυτό που βλέπουν οι επίσημοι, δείχνει τους επίσημους.
Και κάνει πολύ καλά. Η εικόνα χωρίς να το θέλει αποκαλύπτει έτσι, δολοφονικά, ποιο είναι το ρεπορτάζ, ποιο είναι το πραγματικό θέμα. Δεν είναι το νέο Μουσείο, δεν είναι καν τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι οι επίσημοι, η χωροταξία στις σειρές καθισμάτων, είναι μια κυβέρνηση που αγωνιά να παρουσιάσει έργο, οι δελφίνοι που υποδέχονται μετά της συμβίας, σαν στο σπίτι τους, τους επισήμους στη δικιά τους τελετή-πρόκριμα αρχηγίας, η επανεκλογή του Μπαρόζο. Ιδρωμένα κοστούμια υποδέχονται άλλα ιδρωμένα κοστούμια, κοινοτοπίες διαδέχονται κλισέ, το δέος συναντά το μεγαλείο. Τόσο πολύ μεγαλείο πώς βγάζει άθροισμα τόσο πολύ άγχος και μιζέρια;
Θαμπώθηκε η ανθρωπότητα, γράφουν οι τίτλοι των εφημερίδων αποκαλύπτοντας με τη σειρά τους τους κρυμμένους μηχανισμούς, το άγχος που δεν καλύπτεται, τον πραγματικό στόχο. Φτιάξαμε ένα μεγάλο μουσείο, όπως αυτά που έχουν οι μεγάλες πόλεις. Έστω και αργά. Το ’φτιαξαν μεγάλοι δημιουργοί, όπως αυτοί που φτιάχνουν τα εμβληματικά κτίρια που αναδεικνύουν τις πόλεις. Όμως δεν μπορούμε να το χαρούμε. Τον Τσουμί δεν τον δείχνουν καν στα εγκαίνια, βγάζουν λόγο οι πρόεδροι, κάθε πρόεδρος κι ένα λόγο αφόρητης ματαιοδοξίας και κοινοτοπίας, αλλά ο κατασκευαστής του μουσείου, ο δημιουργός, δεν μιλάει, δεν φαίνεται πουθενά. Γιατί το θέμα δεν είναι το μουσείο, δεν είναι ούτε καν τα μάρμαρα. Σκασίλα τους και τα μάρμαρα. Το θέμα είναι η νέα μεγάλη ιδέα, να βρεθεί άλλος ένας εθνικός στόχος, ένας ενοποιητικός στόχος που θα επιβεβαιώνει άλλη μια φορά το ρεπερτόριο της περήφανης μειονεξίας: Εμείς καλοί, οι ξένοι κακοί, μας ζηλεύουν, μας επιβουλεύονται, μας παίρνουν το όνομα, τα μάρμαρα, το μεγαλείο.
Και όπως σε κάθε ιδεολογική κατασκευή, το αποτέλεσμα είναι πάντα ήττα. Το μουσείο είναι ένα μνημείο της πόλης, τα μάρμαρα μιλάνε μόνα τους, ζητάνε μόνα τους τα κομμάτια που τους λείπουν. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Υπάρχει και μια αξιοπρέπεια στον τρόπο να ζητάς, δεν χρειάζεται να το πεις χίλιες φορές, αρκεί μία. Η αυτοπεποίθηση των έργων δεν υπάρχει, εδώ υπάρχει μόνο η γκρίνια, το κλαψούρισμα του loser. Που βαφτίζεται τώρα και πάντα «διεκδίκηση από τους ισχυρούς».
Μόνο που αυτά όλα είναι τόσο διάφανα που το καταλαβαίνουν όλοι. Και δεν είναι κανείς διατεθειμένος να παίξει τα δικά μας παιχνίδια. Ξέρουν ότι θα τους χρησιμοποιήσουν, γι’ αυτό δεν έρχεται κανένας. Και η λαμπρή τελετή περιορίζεται στους πολιτικούς της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της Μολδαβίας, της Κύπρου και του Μαυροβουνίου, λες και είναι τριτοκοσμική τελετή της Eurovision.
Η Αθήνα απόκτησε το δικό της μουσείο, που θα μπει στα Μεγάλα Μουσεία του κόσμου. Αλλά σ’ αυτή τη γιορτή της Τέχνης και του Πολιτισμού δεν υπήρχαν προσκεκλημένοι από την Τέχνη και τον Πολιτισμό, δεν υπήρχαν μεγάλοι άνθρωποι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, η δημιουργία ήταν απούσα από τα εγκαίνια. Γιόρταζε ένας χώρος πολιτισμού και ο χώρος έμοιαζε με σύνοδο υπουργών, αξιωματούχοι συνέχαιραν άλλους αξιωματούχους βήτα διαλογής σε μια φτηνιάρικη τελετή.
Σήμερα με ειδοποίησαν από τα διάφορα ΚΣΕ ότι έφθασαν οι επιταγές της επιμόρφωσης. Οι επιταγές πρέπει να εισπραχθούν ως τις 29/6. Έλα όμως που τη Δευτέρα έχει προκηρυχθεί απεργία των τραπεζικών. Άρα μας μένει μία ημέρα.
Θα μου πείτε πάλι γκρινιάζεις; δεν ευχαριστήθηκες που τελικά πληρωθήκατε; Οχι καθόλου. Μας το έβγαλαν ξινό.
Γιατί κατάλαβα ότι είτε υποτιμούν τη νοημοσύνη μας κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση, είτε ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή νομίζουν ότι το δάχτυλό τους είναι τόσο μεγάλο που θα κρύψει τις πομπές τους.
Ποτέ δεν υπήρχε πρόβλημα στην πληρωμή μας, αφού με μία απλή προφορική εντολή του υφυπουργού κινήθηκε ο μηχανισμός έκδοσης των επιταγών.
Απλά δεν μας υπολογίζουν. Τοκίζουν τα χρήματα της Ε.Ε. κατά το δοκούν. Φαίνεται θα έπεσαν τα επιτόκια.
Από την ημέρα που θεσμοθετήθηκε το σχολείο καλούνται οι δάσκαλοι να αξιολογούν τους μαθητές ανάλογα με τις επιδόσεις τους και την διαγωγή τους. Εδώ και μερικά χρόνια στη Γερμανία είναι εφικτό και το αντίστροφο.
Στην διαδικτυακή πλατφόρμα spickmich.de οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τους καθηγητές τους βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων και να τους βαθμολογήσουν. Σε πολλούς από αυτούς δεν άρεσε καθόλου η εξέλιξη αυτή και προσέφυγαν στην δικαιοσύνη, η οποία όμως δεν τους δικαίωσε.
«Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών από τους μαθητές τους δεν συνιστά προσβολή της προσωπικότητάς των πρώτων, ακόμη και όταν αυτή η αξιολόγηση είναι ανώνυμη». Αρκεί τα σχόλια των μαθητών να μην είναι υβριστικά. Στην απόφαση αυτή κατέληξε το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γερμανίας, στο οποίο είχε προσφύγει μία εκπαιδευτικός, με την αιτιολογία ότι η αξιολόγηση της από τους μαθητές στο διαδυκτιακό φόρουμ spickmich.de συνιστά παραβίαση του δικαιώματος της προσωπικότητάς της.
Διευθυντής σχολείου απείλησε με αποβολή μαθητές
Περίπου ένα εκατομμύριο μαθητές είναι στη Γερμανία χρήστες της πλατφόρμας spickmich.de. Η αξιολόγηση και βαθμολόγηση των ικανοτήτων των καθηγητών τους συνιστά έκφανση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης, εκτιμά το Ανώτατο Δικαστήριο στην αιτιολόγησή της απόφασης. Εάν το δικαίωμα αυτό ασκείται με υπευθυνότητα και χωρίς ακρότητες, τότε η ελευθερία της επικοινωνίας έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το αφηρημένο δικαίωμα της προσωπικότητας, αναφέρεται στο κείμενο της απόφασης. Ακόμη και το γεγονός ότι οι μαθητές εκφράζουν ανώνυμα κριτικές παρατηρήσεις και σχόλια για τους δασκάλους τους δεν θεωρείται επιλήψιμο. Το γιατί είναι προφανές και το εξέφρασε ένας από τους διαχειριστές του φόρουμ, ο Μάνουελ Βάισμπροντ: «Έχουμε το παράδειγμα από την Βάδη Βυρτεμβέργη, όπου ο διευθυντής ενός σχολείου έψαξε και βρήκε ποιοι μαθητές έχουν εγγραφεί στο spickmich.de και τους κάλεσε στο γραφείο. Εκεί τους απείλησε ότι εάν δεν ξεγραφτούν από το φόρουμ θα τους διώξει από το σχολείο».
Κριτήριο αξιολόγησης και το χιούμορ
Είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί που αισθάνονται εκτεθειμένοι από τις δημόσιες αξιολογήσεις των ικανοτήτων τους. Τα σημαντικότερα κριτήρια βάσει των οποίων βαθμολογούνται οι δάσκαλοι είναι η γνωστική δεινότητα αναφορικά με το αντικείμενο που διδάσκουν, η καλή προετοιμασία, το χιούμορ αλλά και η δημοτικότητα τους στους μαθητές.
Ευτυχώς που η μητέρα μου δεν τηρούσε και πολύ τα έθιμα, γιατί βλέπω ότι γιορτάζει η οσιομάρτυς Φεβρωνία.
Εχω λίγο περισσότερους λόγους να γιορτάζω σήμερα, γιατί πριν λίγες ημέρες μία μηχανή 1000 κυβικών έπεσε πάνω μου παραβιάζοντας τον κόκκινο σηματοδότη με υπερβολική ταχύτητα. Το αυτοκίνητό μου σήκωσε όλο το βάρος της σύγκρουσης με αποτέλεσμα να έχει λίγο τα χάλια του, ενώ εγώ βγήκα αγρατζούνιστη.
Ευτυχώς δεν είδα το ατύχημα γιατί όλα έγιναν από πίσω μου κι έτσι το σοκ περιορίζεται στο τράνταγμα και δεν είναι εικονογραφημένο.
Κανείς μάρτυρας δεν σταμάτησε επιτόπου να βοηθήσει αλλά συνέχισαν το δρόμο τους ενοχλημένοι γιατί εμποδιζόταν η κίνηση. Κάτι περίεργοι μαζεύτηκαν εκ των υστέρων μάλλον για το θέαμα του τραυματισμένου μοτοσικλετιστή. Μάλιστα με κοίταζαν και περίεργα, με μισό μάτι πιθανότατα γιατί είμαι γυναίκα και άρα σίγουρα ύποπτη.
Το θέμα είναι ότι γλιτώσαμε και οι δύο. Σκέφτηκα εκ των υστέρων ότι αν είχε συμβεί το μοιραίο, το blog θα συνέχιζε τη ζωή του για ακόμα πέντε ημέρες χάρη στην ετεροχρονισμένη χρονοσήμανση.
Κυριολεκτικά χειροποίητο ήταν το νέο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη με τίτλο «Το πάθος χιλιάδες φορές» που πήραμε χθες στα χέρια μας. Πρώτον, γιατί χθες μοιράστηκαν στους δημοσιογράφους από τις εκδόσεις «Καστανιώτη» μερικά από τα πρώτα συλλεκτικά αντίτυπα book on demand, αφού το κανονικό βιβλίο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία στις 29 Ιουνίου. Δεύτερον, διότι η συγγραφέας γράφει όλα της τα κείμενα και όλα της τα βιβλία στο χέρι και μετά τα δακτυλογραφεί, παρότι που χθες δήλωσε ότι σκέφτεται να δοκιμάσει το κομπιούτερ σ’ ένα μεσοδιάστημα της συγγραφικής της διαδικασίας. Ο εκδότης Θανάσης Καστανιώτης όμως πιστεύει ότι «δεν χωράει το κομπιούτερ στο σπίτι της Ζυράννας». Γιατί είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, απολύτως συνεπής με τη συγγραφέα. Την εκπέμπει και τον σφραγίζει.Η Ζυράννα Ζατέλη έδωσε χθες μια πρώτη γεύση του νέου της μυθιστορήματος και της συγγραφικής διαδικασίας που ακολουθεί πιστά. Ενα βιβλίο που πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια για να το ολοκληρώσει. Αλλά η Ζυράννα Ζατέλη δεν βιάζεται. Ζει μέσα στη γραφή και για τη γραφή. Και χθες έλεγε ότι θα ήθελε να γράψει κάποτε ένα βιβλίο για το πώς γράφεται ένα βιβλίο. «Αν και σ’ αυτό το μυθιστόρημα υπάρχουν τέτοια στοιχεία, χωρίς βέβαια να είναι δοκίμιο», είπε. Είναι κι αυτό ογκώδες, 768 σελίδες όπως και το προηγούμενο, πρώτο μέρος της τριλογίας «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους». Αλλά, «πάντα μου άρεσαν τα μεγάλα μυθιστορήματα και όσοι αγαπούν τα βιβλία μου δεν τρομάζουν από το μέγεθός τους». Το εξώφυλλο κοσμεί ένα γλυπτό που βρίσκεται στο σπίτι της. Εκεί το εντόπισε ο εκδότης Θανάσης Καστανιώτης και της πρότεινε να κοσμήσει το εξώφυλλο του βιβλίου. Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος της τριλογίας, «Το πάθος χιλιάδες φορές», η Ζυράννα Ζατέλη ανασταίνει τους νεκρούς ήρωες του πρώτου μυθιστορήματος για ένα και μόνο βράδυ, μια παραμονή Πρωτοχρονιάς. Κεντρικό πρόσωπο η δεκατριάχρονη Λεύκα, και στη διάρκεια του δείπνου εκείνης της Πρωτοχρονιάς αποκαλύπτονται οι ιδιαιτερότητες του μικρού κοριτσιού.
Είναι ένα μυθιστόρημα που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, και που μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς ή σε συνάρτηση με το πρώτο μέρος της τριλογίας. Ενα βιβλίο που έντονη παρουσία έχουν οι νεκροί, οι μνήμες, η παρουσία τους στον βίο των ζωντανών, η σχέση μας με τον θάνατο και τη μνήμη εν τέλει. Θέματα που διαπερνούν όλα τα βιβλία της Ζυράννας Ζατέλη, η οποία έχει ένα πιστό και φανατικό κοινό και όχι άδικα θεωρείται μια ιδιαίτερη και σημαντική φωνή της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
«Πέρνα εσύ στο πανεπιστήμιο και από μένα ό,τι θες! » είναι μια κοινότοπη φράση πολλών γονέων. Η γκάμα των υπεσχημένων παροχών είναι πολύ ευρεία: από αυτοκίνητο, χρήματα ή υπερατλαντικά ταξίδια έως τα κλειδιά του εξοχικού για τους καλοκαιρινούς μήνες. Η νοοτροπία των ανταλλαγμάτων πηγάζει από την πάγια αντίληψη για την αξία της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Οικογένειες κάθε κοινωνικοοικονομικής προέλευσης, που έχουν βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, δελεάζουν τους αγχωμένους εφήβους υποσχόμενοι ό,τι αυτοί ονειρεύονται.
«Πάνω από το 40% των γονέων πέφτουν σε αυτή την παγίδα», σημειώνει καθηγήτρια σε δημόσιο σχολείο των νοτίων προαστίων. Οι διακοπές με την παρέα το καλοκαίρι -με δημοφιλέστερους προορισμούς τη Μύκονο και την Πάρο- έχουν καθιερωθεί. Ετσι, τα «δώρα» είναι συνήθως αυτοκίνητα, ταξίδια στο εξωτερικό -σε σχολεία των βορείων προαστίων η Νέα Υόρκη αποτελεί τον «άσο» στο μανίκι των γονέων- πολυτελή πάρτι, εισιτήρια για αθλητικές διοργανώσεις στο εξωτερικό (Rally, Champions League) αλλά και παροχή περισσότερων ελευθεριών, όπως η ενοικίαση γκαρσονιέρας στο κέντρο της Αθήνας. «Να μην ταλαιπωρείται το παιδί να κατεβαίνει από τον Αγιο Στέφανο στην Πολυτεχνειούπολη!» λέει στην «Κ» μητέρα υποψηφίου, που ήδη ψάχνει το κατάλληλο διαμέρισμα. Και οι ακρότητες δεν έχουν τέλος…
Διαβάστε όλο το άρθρο της Ιψάννας Φωτιάδη στην Καθημερινή
Μία από τις πλέον αρνητικές αλλά και ευτράπελες συνέπειες του στρεβλού συστήματος εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η… αντιγραφή που στις σχολές χαμηλής ζήτησης «πάει σύννεφο». Στις σχολές, δηλαδή, όπου οι φοιτητές παρακολουθούν με… μισή καρδιά αφού δεν κατάφεραν να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας τους. «Οι περισσότεροι φοιτητές έχουν αντιγράψει σε κάποιο μάθημα. Βέβαια, οι φοιτητές που έχουν εισαχθεί σε σχολές που δεν τους ενδιαφέρει το αντικείμενο καταφεύγουν ευκολότερα στην αντιγραφή. Για παράδειγμα, η θεολογία είναι μία επιστήμη ιδιαίτερα δύσκολη για όσους δεν επιθυμούν να ασχοληθούν», ανέφερε στην «Κ» πανεπιστημιακός στη Θεολογική Αθηνών. Από την άλλη, στις περιπτώσεις που οι διδάσκοντες για να αποφύγουν τις αντιγραφές πραγματοποιούν εξετάσεις με ανοιχτά βιβλία, εκτινάσσεται η αποτυχία αφού οι φοιτητές δεν μπορούν να απαντήσουν επαρκώς σε θέματα που απαιτούν συνδυασμένη γνώση και κριτική αποτίμηση της ύλης.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του υπουργείου Πολιτισμού για τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, στις 20 Ιουνίου 2009, το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, και πιο συγκεκριμένα η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης συνέβαλε με την τεχνογνωσία και την εμπειρία της στη δημιουργία μουσειοπαιδαγωγικής ταινίας για τον Παρθενώνα, με τίτλο «Ο Παρθενώνας και τα Γλυπτά του».
Σε σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας αναφέρεται ότι η ταινία, η οποία θα προβάλλεται στον κυρίως χώρο του Μουσείου, όπου φιλοξενείται όλος ο γλυπτός διάκοσμος του κλασικού Ναού του Παρθενώνα, πραγματοποιήθηκε μετά από αίτημα του Διευθυντή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, καθηγητή Δημητρίου Παντερμαλή, στο οποίο το υπουργείο Παιδείας ανταποκρίθηκε άμεσα.
Πρόκειται για μία παραγωγή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, της Α΄ ΕΠΚΑ (Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων) και της ΥΣΜΑ (Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως) με τη συμβολή της Διεύθυνσης Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης, η οποία συμμετείχε κυρίως στα κείμενα και το σενάριο της ταινίας.
Στόχος της ταινίας είναι η καλύτερη ενημέρωση των επισκεπτών, η προβολή του ελληνικού πολιτισμού και η μύηση του κοινού στο πνεύμα και την τέχνη των Κλασικών Χρόνων της Αρχαίας Ελλάδας.
Ερευνητικό και επιστημονικό υλικό του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) ψηφιοποιείται και διατίθεται για πρώτη φορά στο Διαδίκτυο, στο νέο Ηλεκτρονικό Αποθετήριο Ήλιος (helios-eie.ekt.gr). Ερευνητικά αποτελέσματα, δημοσιεύσεις/άρθρα σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, εργασίες ερευνητών, πρακτικά συνεδρίων, βιβλία, εκπαιδευτικό υλικό, αρχεία ήχου και εικόνας, σε όλους τους επιστημονικούς τομείς, διατίθενται σε ένα πλήρως οργανωμένο ψηφιακό περιβάλλον που έχει αναπτυχθεί και υποστηρίζεται από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) (www.ekt.gr), σύμφωνα με διεθνή πρότυπα.
Το Αποθετήριο Ήλιος -μια υποδομή ψηφιακού περιεχομένου ανοικτής πρόσβασης- συμβάλλει στη συστηματική συλλογή, οργάνωση και online διάθεση του επιστημονικού υλικού των Ερευνητικών Ινστιτούτων του ΕΙΕ (www.eie.gr) στις ανθρωπιστικές και τις θετικές επιστήμες (Ινστιτούτο Ελληνικής και Ρωμαϊκής Αρχαιότητας, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Ινστιτούτο Βιολογικών Ερευνών και Βιοτεχνολογίας, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας, Ινστιτούτο Οργανικής και Φαρμακευτικής Χημείας), του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και των Μορφωτικών Εκδηλώσεων του Ιδρύματος. Παράλληλα, συνεισφέρει στην αποθήκευση και μακροχρόνια διατήρηση του περιεχομένου.
Μέχρι σήμερα, το Αποθετήριο Ήλιος περιλαμβάνει περίπου 4.000 δημοσιεύματα/εγγραφές, εκ των οποίων περισσότερα από 1.000 είναι πλήρους κειμένου. Το Αποθετήριο εμπλουτίζεται συνεχώς με υλικό των ερευνητών του ΕΙΕ, ενώ αυξάνεται και ο αριθμός των δημοσιευμάτων για τα οποία διατίθενται ελεύθερα τα πλήρη κείμενα, μετά τη διευθέτηση των πνευματικών δικαιωμάτων.
H Microsoft παρουσίασε τη δοκιμαστική έκδοση του Security Essentials, ενός λογισμικού προστασίας από ιούς, spyware και άλλες απειλές το οποίο θα διατίθεται δωρεάν.
Η δοκιμαστική έκδοση έγινε διαθέσιμη στους πρώτους 75.000 χρήστες που ενδιαφέρθηκαν να την κατεβάσουν αργά την Τρίτη και το πρόγραμμα δοκιμών δεν δέχεται πλέον άλλες εγγραφές.
Το Microsoft Security Essentials, γνωστό μέχρι σήμερα με την κωδική ονομασία Morro, αντικαθιστά τη σουίτα προστασίας Windows Live Onecare, η οποία θα αποσυρθεί από τα καταστήματα στα τέλη Ιουλίου λόγω χαμηλής απήχησης.
Η νέα, δωρεάν πρόταση της εταιρείας περιλαμβάνει πρόγραμμα σάρωσης αλλά και προστασία σε πραγματικό χρόνο, η οποία «σας ενημερώνει για ιούς, spyware, και άλλα εν δυνάμει ανεπιθύμητα προγράμματα που επιχειρούν να εγκατασταθούν ή να τρέξουν στον υπολογιστή σας».
Το λογισμικό είναι γρήγορο, εύλολο στη χρήση και δεν εξαντλεί τους πόρους του συστήματος, σχολιάζει ο συντάκτης της Washington Post που εγκατέστησε τη δοκιμαστική έκδοση στα Windows 7 beta.
Το 2ο Συνέδριο του Δήμου Αθηναίων «Η Ελλάδα στον Κόσμο: Βυζαντινές Σπουδές» θα διεξαχθεί στις 25, 26 και 27 Ιουνίου 2009 στην Αθήνα. Είναι το δεύτερο ενός Κύκλου Συνεδρίων με τον γενικό τίτλο «Η Ελλάδα στον Κόσμο» (www.elladastonkosmo.gr) που εγκαινίασε ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης.
Στόχος αυτού του Κύκλου Συνεδρίων – που διοργανώνεται με τη συνεργασία του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής – είναι η προβολή και η πλαισίωση του επιστημονικού έργου που γίνεται ανά τον κόσμο για την Ελλάδα, η δικτύωση των αντίστοιχων επιστημόνων – Ελλήνων και μη – μεταξύ τους και η εκπόνηση ενός τριετούς προγράμματος δράσης που να αφορά τον εκάστοτε τομέα σπουδών που θα είναι και το αντικείμενο του συνεδρίου. Οι στόχοι και το πρόγραμμα δράσης που θα προκύπτουν από κάθε συνέδριο θα αξιολογούνται ανά τριετία ούτως ώστε να εξετάζεται η πρόοδος που έχει συντελεστεί προς την κατεύθυνση που θα έχει προκύψει από το συνέδριο.
Στο τρίτο ποτό, ο ειρμός είχε χαθεί. Εκεί που μιλάγαμε για τις αναδουλειές στο αρχιτεκτονικό του γραφείο, ο Μιχάλης «πετάει» το εξής (αν και όχι τόσο άσχετο προφανώς): «Ρε συ, γιατί αυτοί οι μπλόγκερς δεν γράφουν κάθε μέρα; Βρήκα ένα μπλογκ τις προάλλες φοβερό, το διάβασα όλο μέχρι πίσω και τώρα ανυπομονώ για τα επόμενα. Αλλά ο άτιμος δεν γράφει τόσο συχνά. Γιατί; Ε;». Σε λίγα λεπτά βέβαια -επειδή για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι η Ελλάδα είναι ένα μικρό χωριό, μιας και ο περί ου ο λόγος μπλόγκερ είναι γνωστός- έμαθε ότι ο λόγος που δεν γράφει τόσο συχνά είναι γιατί απλώς «πώς να στο πώ, …μπούχτισε». Με δύο παιδιά στα 35 του (γεγονός που βέβαια έχει γεννήσει σπαρταριστά post), εργαζόμενος πλήρους απασχόλησης, με deadlines να τρέχουν ολούθε, υποχρεώσεις, κοκ, η αρχική του δίψα για ανώνυμο γράψιμο κόπασε. «Δεν είναι δα κι ότι το κάνει για βιοποριστικούς λόγους! Δείξε λίγο κατανόηση στον άνθρωπο!»
Πάντως, μια νέα γρίπη πράγματι θερίζει την παγκόσμια μπλογκόσφαιρα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Τechnorati, της μηχανής αναζήτησης για μπλογκς, από τα 133 εκατομμύρια μπλογκς που βρίσκονται στον «αέρα» σήμερα, μόλις τα 7,4 εκατομμύρια έχουν ανανεωθεί έστω και μία ακόμη λέξη τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Οπως γράφει και σχετικό ρεπορτάζ των Νew York Times, «αυτό σημαίνει ότι το 95% των μπλογκς έχουν ουσιαστικά εγκαταλεiφθεί, αφημένα να πλέουν στον Ιστό, σαν δημόσια απομεινάρια ενός ονείρου -ή έστω μιας φιλοδοξίας- που έμεινε ανεκπλήρωτη».
Σημάδια του φαινομένου παρατηρούμε και στη μικρή μας χώρα και το ακόμα μικρότερο ελληνικό μπλογκοχωριό. Είναι πολλοί από την πρώτη εκείνη φουρνιά των ιστολόγων (τους οποίους λίγο πολύ όλοι διαβάζαμε) που έχουν εγκαταλείψει πια το χόμπι τους, γράφοντας πια από ποτέ έως σπάνια, με όλο και λιγότερη διάθεση και οίστρο. Ενας από αυτούς είναι και ο Γ., ο αγαπημένος μπλόγκερ του Μιχάλη. «Ναι, ψιλοβαρέθηκα», ομολογεί στην «Κ». «Πριν από τρία χρόνια περίπου, το blogging έγινε μόδα και στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκε γρήγορα μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που μπλόγκαραν κάθε δύο ή τρεις ημέρες και ορισμένοι και κάθε μέρα. Δεν μπορείς όμως να διατηρήσεις τους ίδιους ρυθμούς για τόσο καιρό. Καταρχήν στερεύεις και κατά δεύτερον χάνεις το ενδιαφέρον σου». Πολλοί σταδιακά αποθαρρύνθηκαν και από την χαμηλή δημοτικότητα της «δουλειάς» τους. «Το ενδιαφέρον των αναγνωστών σε κάνει στην αρχή να γράφεις συχνά και όσο μεγαλύτερο το ενδιαφέρον τόσο πιο συχνά γράφεις. Οσο τα σχόλια μειώνονται, νιώθεις σαν να σε βαριούνται».
Από την άλλη, όμως όσο περισσότερο δημοφιλές γίνεται ένας μπλόγκερ τόσο πιο πιθανό γίνεται να τον διαβάσουν άνθρωποι που δεν πρέπει. «Οταν ξεκινάς να μπλογκάρεις, δεν έχεις συναίσθηση του τι μπορεί να συμβεί με τη δημοσιοποίηση ιστοριών από τη ζωή σου, τη δουλειά σου κλπ. Κάποια στιγμή, για παράδειγμα, το έμαθε η αδερφή μου. Μάνι μάνι, έπρεπε να την αφαιρέσω από πρωταγωνίστρια κάποιων ιστοριών μου. Το ίδιο συνέβη όταν μαθεύτηκε και στη δουλειά. Αρχισα να αυτολογοκρίνομαι, να μαζεύομαι. Ε, αυτό αφαιρεί από τη μαγεία του blogging», εξηγεί ο Γ.
Στις διεθνείς αναλύσεις, προκύπτει και μια άλλη διάσταση, που συμπυκώνεται στο εξής: «έγινε κατανοητό ότι δεν μπορούν όλοι να βγάλουν χρήματα από το blogging». Δεν είναι κρυφό ότι για πολλούς μπλόγκερς («ναι, γιατί όχι; και για μένα» παραδέχεται ο Γ.) πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό ότι θα μπορούσαν ενδεχομένως να βιοποριστούν από τη νέα αυτή τους ασχολία ή, τουλάχιστον, αυτή να τους ανοίξει ένα νέο δρόμο στη ζωή τους. Ομως, οι περισσότεροι διαπίστωσαν με πίκρα σχετικά σύντομα ότι αυτά που γράφουν αφορούν ένα μικρό κοινό (στην καλή περίπτωση). Τα σχόλια λίγα έως ελάχιστα, η επισκεψιμότητα ισχνή. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με δηλώσεις στους Νew York Times του Richard Jalichandra, στελέχους του Technorati, ανά πάσα στιγμή υπάρχουν περί τα 7 εκατομμύρια ενεργών μπλογκς στο ίντερνετ, ωστόσο δεν ξεπερνούν τα 100.000 εκείνα που συγκεντρώνουν τις περισσότερες επισκέψεις.
Και από τα επιτυχημένα μπλογκς στην Ελλάδα, όμως, ελάχιστα ήταν τα success stories που προέκυψαν. Οι περισσότεροι γνωρίζουν την ιστορία της Ψιλικατζούς, που εξαιτίας της δημοφιλίας του μπλογκ της, έκλειψε το μαγαζάκι της, έπιασε δουλειά σε μεγάλη επιχείρηση και έβγαλε και βιβλίο -όπως και του Πιτσιρίκου που διατηρεί σήμερα δική του εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, στήλη στη Lifo, ενώ επίσης κυκλοφόρησε τις πρώτες ιστορίες του σε βιβλίο. Οι υπόλοιποι;
Είναι βέβαια και τα νέα μας «παιχνιδάκια». Το facebook και το twitter έχουν απορροφήσει μεγάλο μέρος της δημιουργικότητας όλων μας -άρα και των μπλόγκερς. Εκεί, τα σχόλιά τους, οι σκέψεις τους, βρίσκουν άμεση ανταπόκριση: είναι κάτι σαν πιο εύκολο, πιο γρήγορο και πιο ανέξοδο blogging.
Ηδη, είναι κάποιοι που μιλούν, αν όχι για θάνατο, σίγουρα για ένα «κραχ» στο χρηματιστήριο των ιστολογίων. Είναι και κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν ότι δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα διαψευστούν οι διάφοροι προφήτες του ίντερνετ, κρίνοντας ότι ήταν λογικό να «κάτσει» το φαινόμενο μετά την έκρηξη των περασμένων ετών. Είναι κι ο… Μιχάλης. «Καλά όλα αυτά, αλλά να του πεις να γράφει πιο συχνά σε παρακαλώ».
Σίγουρα κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί πόσοι πραγματικά Έλληνες χρησιμοποιούν το facebook. Μέχρι πρότινος τα μόνα στοιχεία στα οποία είχαμε πρόσβαση προερχόντουσαν από το Panel για την δημιουργία μιας διαφημιστικής καμπάνιας στο facebook. Μια περισσότερο ασφαλή απάντηση πάντως φαίνεται να δίνει το Checkfacebook.com το οποίο αν και λειτουργεί μόλις λίγους μήνες έχει αποκτήσει ιδιαίτερη φήμη, περισσότερο στο εξωτερικό. Σύμφωνα λοιπόν με το CheckFacebook.com υπάρχουν 1,515,240 (!!) ελληνικοί λογαριασμοί, με το 55,8% να ανήκουν σε άντρες και το 44,2 σε γυναίκες. Ηλικιακά, το 36,3% των Ελλήνων χρηστών του facebook είναι μεταξύ 25 και 34 ετών ενώ στην δεύτερη θέση βρίσκεται, φυσιολογικά, η ηλικιακή ομάδα των 18-24 ετών.
ΟΚ πάλι ανεβάζουμε το μέσο όρο ηλικίας…
Αλήθεια εσείς αποκτήσατε το παρατσούκλι σας στο facebook;
Πριν από μερικές εβδομάδες απεβίωσε ο διάσημος συνθέτης Maurice Zarre (Μορίς Ζαρ). Στις εφημερίδες διαβάσατε νεκρολογίες, πράγματα που είχαν ειπωθεί για τον Ζαρ, έργα που δημιούργησε, βιογραφικά στοιχεία. Ανάμεσα στα σύντομα ή πιο εκτενή δημοσιεύματα και ρεπορτάζ των Μέσων ενημέρωσης, αναφερόταν και μια ρήση του συνθέτη. Η ρήση αυτή όμως δεν είχε ειπωθεί ποτέ από τα δικά του χείλη. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος μήνας για να αποκαλυφθεί η «ενοχλητική» αλήθεια, για την οποία ήταν υπεύθυνος ένας νεααρός φοιτητής. Η υπόθεση αυτή συνιστά το πιο πρόσφατο σκάνδαλο στην ιστορία των Μέσων, σε μια πολύ ταραγμένη είναι αλήθεια ιστορία εξαπατήσεων και ψευδών διαδόσεων. Σύμφωνα με τη Shawn Pogatchnik, του Associated Press, η ιστορία ξεκινά απ’ το δωμάτιο ενός νεαρού φοιτητή στο University College στο Δουβλίνο, ο οποίος είχε την ιδέα να δοκιμάσει πόσο εύκολα διαδίδεται ένα ψέμα στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή. Ο 22χρονος φοιτητής κοινωνιολογίας Shane Fitzgerald, πρόσθεσε στο λήμμα του διάσημου συνθέτη τις παρακάτω φράσεις:“One could say my life itself has been one long soundtrack. Music was my life, music brought me to life, and music is how I will be remembered long after I leave this life. When I die there will be a final waltz playing in my head that only I can hear.”
«Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλη μου η ζωή ήταν ένα μακρύ σάουντρακ. Η μουσική ήταν η ζωή μου, η μουσική με έφερε στη ζωή, και η μουσική θα είναι ο λόγος για να με θυμούνται όταν φύγω απ’ αυτή τη ζωή. Όταν πεθαίνω ένα βαλς θα παίζεται μέσα στο κεφάλι μου, ένα βαλς που μόνο εγώ θα ακούω».
Η όλη «επέμβαση» δεν του πήρε παρά δεκαπέντε λεπτά. Μπορεί όμως οι υπεύθυνοι και οι εθελοντές της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας να αντέδρασαν σε ελάχιστα λεπτά ή ελάχιστες ώρες, αλλά το κακό, η δημοσίευση, είναι γίνει. Οι δημοσιογράφοι των παραδοσιακών ή των νεότερων Μέσων, είχαν ήδη αντιγράψει το ψεύτικο κείμενο και οι υποτιθέμενες φράσεις του μουσικού έκαναν ήδη το «γύρο του κόσμου». Η βουλιμία των δημοσιογράφων για γρήγορη ενημέρωση είχε θριαμβεύσει. Ο Fitzgerald αποκάλυψε το γεγονός ένα μήνα μετά, τονίζοντας ότι σκοπός του δεν ήταν να εκθέσει την Wikipedia, αλλά τους δημοσιογράφους και την ευκολία τους να διαδίδουν αδιασταύρωτες πληροφορίες που αλιεύουν στο διαδίκτυο. Απ’ τα δεκάδες Μέσα, στα οποία γνωστοποίησε την «απάτη» του, μόνο κάποιοι απ’ τη Guardian ένιωσαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν μαζί του. Οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι και διευθυντές Μέσων, σημειώνει, τον αντιμετώπισαν σαν βάνδαλο…
«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας δεν είναι ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να αποφεύγουν την Wikipedia, αλλά ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν πληροφορίες που βρίσκουν εκεί και δε μπορούν να τις εντοπίσουν και σε άλλες αξιόπιστες πηγές» έγραψε ο Siobhain Butterworth στη Guardian.
Το ότι το Web 2.0 αποτέλεσε ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για τη δικτύωση, ανταλλαγή απόψεων και δράσεις πολιτών σε διάφορους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής είναι κάτι που πλέον κοντεύει να γίνει αυταπόδεικτο. Πέραν από τα προσωπικά blogs, προφίλ στο Facebook και το MySpace και τα διάφορα “τιτιβίσματα” στο Twitter, σημαντικά ζητήματα έχουν αναδειχθεί μέσα από αυτά τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης και ένα από αυτά τα ζητήματα αφορά στο περιβάλλον και την προστασία του.
Μέσω του ιστοχώρου Mashable, βρήκαμε μια ενδιαφέρουσα λίστα προσώπων, φορέων και οργανισμών που προωθούν την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, τις “πράσινες” πολιτικές και στάσεις ζωής και, γενικά, την λογική της προστασίας του περιβάλλοντος μέσω του Twitter. Φαίνεται, μάλιστα, ότι στο ζήτημα του περιβάλλοντος τα tweets μπορούν να αποτελέσουν ένα καλό μέσο για την ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση των πολιτών. Άλλωστε, το λακωνίζει εστί φιλοσοφείν, έτσι δεν είναι;…
Πριν από μερικά χρόνια, διάφοροι κοινωνικοί επιστήμονες υποστήριζαν ότι οι έρευνές τους έδειχναν ότι η τηλεόραση έχει αρνητική επίδραση στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, καθώς τα μέλη των διαφόρων οικογενειών, απορροφημένα από τα τεκταινόμενα στη μικρή οθόνη, μείωναν σημαντικά την επικοινωνία μεταξύ τους. Τώρα, στο “στόχαστρο” των ερευνητών φαίνεται ότι μπαίνει το Διαδίκτυο, καθώς νέες έρευνες δείχνουν ότι η διαρκώς αυξανόμενη χρήση του φθείρει τους ενδοοικογενειακούς δεσμούς. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Associated Press, το οποίο επικαλείται μελέτη του Annenberg Center for the Digital Future του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (USC), το 28% των ερωτηθέντων σε σχετική έρευνα δήλωσαν ότι το 2008 πέρασαν λιγότερο χρόνο με την οικογένειά τους, ενώ το 2006 το ποσοστό αυτό έφθανε μόλις το 11%. Οι ερευνητές του κέντρου συνδέουν -αν και αποφεύγουν να το κάνουν ανοιχτά- τη μείωση του χρόνου που αφιερώνεται στην οικογένεια με την αύξηση της χρήσης του Διαδικτύου και την “άνθηση” των social media.
Κατά την πρώτη πενταετία της τρέχουσας δεκαετίας, τα άτομα περνούσαν με την οικογένειά τους κατά μέσο όρο 26 ώρες το μήνα, ενώ το 2008 ο χρόνος αυτός μειώθηκε κατά 30% και έπεσε στις 18 ώρες το μήνα. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι η χρήση του Διαδικτύου διαφέρει κατά πολύ από αυτή της τηλεόρασης, καθώς το Internet είναι μια πιο μοναχική υπόθεση, έστω κι αν επιτρέπει μεγάλη δικτύωση με άλλα άτομα…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)