Σήμερα καθώς έκανα μία εκκαθάριση στη χαρτόμαζα του γραφείου μου έπεσα πάνω σε ένα ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας.
Διαβάζοντάς το στέκομαι στη φράση: ” Δηλητηριάζονται οι συνειδήσεις των λαών και ειδικά των νέων ανθρώπων με καλοστημένα προγράμματα στα σχολεία, όπως αυτό το περιβόητο “άνοιξη της Ευρώπης” που εξωραΐζει την Ε.Ε. και καλλιεργεί τον αντικομμουνισμό, εξισώνοντας τον Κομμουνισμό με το Φασισμό και το Ναζισμό”.WHAT???σε ποιο σημείο ακριβώς εντοπίστηκε η αντικομμουνιστική προπαγάνδα;
Βλέπω οι θεωρίες συνωμοσίας καλά κρατούν. Σε αυτά τα πλαίσια φαίνεται ότι δικαιολογούνται και τα τελευταία ρεσάλτα στα σχολεία…
Μήπως σύντροφοι γίνατε παρατράγουδο στα ωραία άσματα;
Ζούμε σε μια πόλη βάρβαρη, ρατσιστική, απαράδεκτη προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Tο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρίας έρχεται να αναδείξει την ισοτιμία αυτών των ανθρώπων, αληθινών νικητών της ζωής, οι οποίοι εν προκειμένω παράγουν αξιοθαύμαστη τέχνη..
Το Emotion Pictures λοιπόν για τρίτη χρονιά παρουσιάζει ένα πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα με 30 ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο βασικός θεματικός άξονας της φετινής χρονιάς είναι κατεξοχήν πολιτικός, το αντιπολεμικό κίνημα σε συνάρτηση με την αναπηρία, που συνδέεται άμεσα με την προάσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως η ειρήνη, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.
Από τις 19 έως τις 22 Ιουνίου, θα προβληθούν περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, θα φιλοξενηθούν δημιουργοί και σημαντικές προσωπικότητες και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν διάλογο ανοιχτό στη διαφορετικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά..
Περισσότερες από 200 συμμετοχές έφτασαν στα γραφεία του Φεστιβάλ, από 20 τουλάχιστον χώρες, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της Ελλάδας, από τις οποίες, με γνώμονα πάντα την καλλιτεχνική ποιότητα, επιλέχθηκαν οι 30 που θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν. Για να παρουσιάσουν τις ταινίες και να συνομιλήσουν με το κοινό, θα παραβρεθούν στο φεστιβάλ οι δημιουργοί των ταινιών και σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες.
Ενώ στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε για την ύπαρξη του Pirate Bay ως κόμμα, οι Σουηδοί πειρατές κέρδισαν την εκπροσώπησή τους στο νέο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Με ποσοστό 7.1% και την τρίτη θέση στην πολιτική σκηνή της Σουηδίας (αριθμός μελών κόμματος), οι δημιουργοί του μεγαλύτερου Torrent Tracker του πλανήτη κατάφεραν κερδίσουν μια θέση στις Βρυξέλλες. Η χρονική στιγμή της καταδίκης των μελών του The Pirate Bay από το Σουηδικό δικαστήριο ταίριαξε τέλεια με την αρχή της προεκλογικής εκστρατείας και τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από προφανή.
Διερευνώντας και διασχίζοντας τα όρια της «ηλεκτρονικής/ψηφιακής» μουσικής
Ξεκινώντας από διαφορετικά σημεία και ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές, θεωρητικοί και καλλιτέχνες θέτουν ερωτήματα για τους όρους και τα όρια της σύγχρονης «ηλεκτρονικής/ψηφιακής» μουσικής και συνομιλούν για τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ της μουσικής και των διαφόρων πλευρών της ζωής με μουσική, όπως, τη διασκέδαση, το χώρο, το διαδίκτυο και την ακρόαση.
Σχολιάζοντας αλλαγές που έχουν φέρει τα νέα μέσα και το internet και διερευνώντας τις νέες συνθήκες στις οποίες η μουσική παράγεται, αναπαράγεται και διαχέεται, θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε αποτελέσματα και επιρροές στις διαδικασίες δημιουργίας και ακρόασης της μουσικής – μεταβολές στους τρόπους που «χρησιμοποιούμε», ανταλλάσσουμε και ακούμε, τη μουσική σήμερα.
1ο μέρος : 12:15 – 13:45 Τεχνικές και καλλιτεχνικές πλευρές της (ηλεκτρονικής) μουσικής
Οι απαρχές, το παρόν και οι προοπτικές της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ομιλητής: Άκης Γκολφίδης (Ηχολήπτης, καθηγητής ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας)
Παρατηρήσεις για την (ηλεκτρονική) μουσική μέσα από την εμπειρία και τη δουλειά ενός μουσικού.
Ομιλητής: Blend (Μουσικός, Dj, παραγωγός)
2ο μέρος : 14:00 – 15:15
Internet / social web και μουσική
My space.com: σχόλια για τη χρήση του μέσου από έναν DJ και μουσικό παραγωγό.
Ομιλητής: Mr. Statik , (Dj, παραγωγός)
Copy kills your music: ή η προσπάθεια οικειοποίησης μιας τέχνης
Ομιλητής: Πέτρος Πετρίδης, Ανθρωπολόγος (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
3ο μέρος : 15:30 – 17:00 Party: Μουσικές εκδηλώσεις και εμπειρία
Εκκεντρικοί μηχανισμοί του δυνητικού: το psytrance festival ως δομή τεχνικής και το μυστικό της αντιληπτικής μετατόπισης.
Ομιλητής: Λέανδρος Κυριακόπουλος, Ανθρωπολόγος (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Θόρυβοι και Μουσική στις ρωγμές της πόλης: ακουστική οικολογία και υποκουλτούρα στον αστικό χώρο.
Ομιλητής: Γιώργος Σαμαντάς, Ανθρωπολόγος (Πανεπιστήμιο Αιγαίου)
Μουσική, κίνηση και δρόμος: σκέψεις σχετικά με τη μουσική, το party και το δημόσιο χώρο με αφορμή το “What street Party?” στην Αθήνα.
Ομιλητής:Παυσανίας Καραθανάσης, Ανθρωπολόγος (Πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Ο πιο ερωτικός, ο πιο νεανικός και παράφορος μήνας, ο Μάιος, σπαταλιέται άστοργα αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κάνοντας επανάληψη Φυσικής και Μαθηματικών Κατεύθυνσης, γράφοντας προσομοίωση, ξεκουκίζοντας οδυνηρά τα πρωινά και τις νύχτες. Αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κακοσυνταγμένες αρλούμπες, μοχθηρές κοινοτοπίες, εξήντα-τόσες σελίδες ενός άθλιου προχειρογραμμένου βιβλίου, το ίδιο άθλιου και πρόχειρου με εκατοντάδες σχολικά βιλία, σε ένα διαρκώς καταρρέον και πρόχειρο σχολικό σύστημα, που συνθλίβει παιδιά και έφηβους, ζωτικότητα και ταλέντα, ευιασθησίες και ορμή, σε μια πρωτόγονη κρεατομηχανή που όλα τ’ αλέθει, όλα τα ομογενοποιεί, όλα τα ευνουχίζει.
Αποστηθίζει ΑΟΔΕ ο έφηβος μες στον Μάη. Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, εισαγωγή στο μάνατζμεντ, εισαγωγή σε μια κοινωνία οργανωμένη και διοικούμενη ακριβώς με τέτοιες αρχές: κακοσυνταγμένες, μισοχωνεμένες, παπαγαλία, για να περάσεις κάπου. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο, φτηνή φάρσα, μπορεί όμως και να το πάρεις, αυτό το ΑΟΔΕ, σαν την επιτομή του ελληνικού αυτοχειριασμού. Για να σπουδάσεις Μαθηματική ή Φυσική, απαιτείται να παπαγαλίσεις ΑΟΔΕ και να εξεταστείς, δηλαδή, να δει η πολιτεία πόσο παπαγάλισες τις βασικές αρχές μάνατζμεντ ενός καταρρέοντος κόσμου. Aυτό είναι το παρ’ ημίν απαύγασμα της κλασικής, της ουμανιστικής παιδείας, στη χώρα που καυχιέται ότι έβγαλε τον Αρχιμήδη και τον Πλάτωνα, τον Δημόκριτο και τον Πυθαγόρα. Η ουμανιστική παιδεία, στη νέα Ελλάδα, συμπυκνώθηκε σε ένα σκοτεινό αρκτικόλεξο, καταγόμενο από τις αργκό του στρατώνα και του Δημοσίου. ΑΟΔΕ, GTP κ.λπ.
Είναι παράλογο. Είναι απάνθρωπο. Και είναι αντιπαραγωγικό. Το εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ καθρεφτίζει την ημιμάθεια, την κακοδαιμονία, την αδράνεια και την εθελοτυφλία του ελληνικού κράτους. Και την παθητική υποταγή σε ένα κράτος καθυστερημένο και κακόβουλο, που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη σαν υποψήφιο δημόσιο υπάλληλο, σαν κακομοίρη που ζητιανεύει διορισμό· άρα τέτοια σχολεία οργανώνει, τέτοιους μαθητές και φοιτητές απαιτεί, τέτοια μαθήματα και τέτοια μέθοδο διδάσκει, μια ψευτομοντέρνα κουρελαρία υπό τον γενικό τίτλο ΑΟΔΕ.
Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά να βολοδέρνουν με τα μαθήματα κατεύθυνσης και επιλογής. Ακούω τους στεναγμούς τους. Θυμάμαι ένα βιβλίο, τα «Αγουρα χρόνια» του Κρόνιν, τον έφηβο που διαβάζει αδιάκοπα, μελετάει για τις εξετάσεις, και την κρίσιμη ημέρα αρρωσταίνει από διφθερίτιδα και χάνει τις εξετάσεις. Σκέφτομαι ότι έτσι κέρδισε τη ζωή.
Η διευκόλυνση της πρόσβασης των παιδιών στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ επηρεάζει τη συμπεριφορά τους και έχει επιπτώσεις στην υγεία τους, σύμφωνα με έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Ν. Μεξικού στις ΗΠΑ. Τα παιδιά περνούν κατά μέσο όρο 6 ώρες ημερησίως βλέποντας τηλεόραση και σερφάροντας στο Διαδίκτυο, χρόνος που είναι μεγαλύτερος από αυτόν που περνούν μέσα στο σχολείο. Οι υπεύθυνοι της έρευνας εκτιμούν ότι η ενασχόληση αυτή αυξάνει τις βίαιες συμπεριφορές, την πιθανότητα εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, τις πιθανότητες μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και της παχυσαρκίας. Συνιστούν δε στους γονείς να περιορίσουν την ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση και το Διαδίκτυο σε λιγότερες από δύο ώρες ημερησίως.
Το Τόκιο μετατρέπει τα σκουπίδια σε παραδεισένιο τεχνητό νησί. Υποψήφια πόλη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, η ιαπωνική πρωτεύουσα μεταμορφώνει μια τεράστια χωματερή σε πυκνόφυτο τεχνητό δάσος στη μέση του κόλπου του Τόκιο.
Από τη δεκαετία του 1970 η πόλη έχει χρησιμοποιήσει εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων ως μπάζα για τη δημιουργία του νησιού. Ο διάσημος ιάπωνας αρχιτέκτονας ΤαντάοΑντο είχε από παλιά το όραμα ενός «Ούμι-νοΜόρι», ή «Θαλάσσιου Δάσους», στην άκρη της πόλης. Τώρα η ομάδα του σχεδιάζει τον χώρο.
«Η Γη θα έρθει αντιμέτωπημε το πρόβλημα των απορριμμάτων. Αυτός είναιο λόγος που ήθελα να δείξω ότι τα σκουπίδια μπορούννα μετατραπούν σε δάσος. Αυτό το δάσος δεν ανήκει μόνο στο Τόκιο, αλλάσε όλο τον κόσμο» λέει. Το νησί του Θαλάσσιου Δάσους έχει έκταση 880 στρεμμάτων και απέχει 10 χλμ. από το Αυτοκρατορικό Παλάτι του Τόκιο. Θα συνδέεται με την πόλη μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας. Αν το Τόκιο αναδειχθεί νικητής για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2016, το τεχνητό δάσος θα φιλοξενήσει τους αγώνες ποδηλασίας, ενώ το κανάλι θαλασσινού νερού που διατρέχει το νησί θα χρησιμοποιηθεί για τους αγώνες κωπηλασίας και κανόεκαγιάκ.
Αν δεν υπήρχαν τα μπλογκ, το Ιντερνετ, τα φωτογραφικά ντοκουμέντα πριν και μετά που στέλνονται από email σε email, μπορεί και να μη μαθαίναμε ποτέ την αλήθεια. Είναι από τις λίγες ίσως φορές που επαινούμε τους παπαράτσι για τις λιγοστές, αυθεντικές, αυθόρμητες πόζες που αναδημοσιεύονται στα περίπτερα του κόσμου, με γυναίκες και άνδρες σταρ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τέλειους, ατσαλάκωτους, σαν κέρινα ομοιώματα του Μουσείου Μαντάμ Τισό, να εμφανίζονται επιτέλους σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Με ρυτίδες, πανάδες, κοιλίτσα, ψεγάδια.
Σπανίως βλέπεις περιοδικά να δημοσιεύουν φωτογραφίες που δεν έχουν υποστεί ρετούς. Βλέπεις τις σταρ στην παραλία (κλασικό, αγαπημένο θέμα της εποχής) και νομίζεις ότι όλες οι ηθοποιοί και οι τραγουδίστριες γεννήθηκαν τοπ μοντέλα. Χαζεύεις τα κοντινά πορτρέτα στα εξώφυλλα των περιοδικών, της Ρις Γουίδερσπουν, της Κέιτ Χάτσον, του Τζορτζ Κλούνεϊ, του Τζουντ Λο, της Γκουίνεθ Πάλτροου και νομίζεις ότι θέλει να σε εκδικηθεί ο καθρέφτης σου…
Πάλι καλά που οι περισσότερες αναγνώστριες πλέον (γιατί για τους αναγνώστες δεν παίρνουμε όρκο) το έχουν πάρει απόφαση ότι οι εικόνες αυτές λένε ψέματα. Και δεν είναι μόνο το photo-shop, είναι και ο φωτισμός, το μακιγιάζ, όλα αυτά τα τρικ που γίνονται προκειμένου να σε αδυνατίσουν, να σε ψηλώσουν, να σου κλέψουν χρόνια, να σβήσουν ελιές, να ασπρίσουν δόντια, να προσθέσουν μαλλιά, να αλλάξουν το πηγούνι, τη μύτη, το στόμα, το χρώμα των ματιών, να τελειοποιήσουν ακόμη και την πιο μικρή ή μεγάλη (υποτιθέμενη) παραφωνία.
Θυμάστε παλιότερα που είχαν αποπειραθεί να φτιάξουν τον «τέλειο» άνδρα και την «τέλεια» γυναίκα σε ένα πρόχειρο κολάζ και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό; Τώρα, με την ψηφιακή φωτογραφία, ακόμη και οι ίδιοι οι φωτογράφοι έχουν αρχίσει και ανησυχούν καθώς μοντέλα θυμίζουν πλέον, όπως είπε πρόσφατα και ο Πίτερ Λίντμπεργκ, «αντικείμενα από τον Αρη».
Σε δημοφιλή μπλογκ έχουμε δει το πριν και το μετά, την αλήθεια και το ψέμα, την υπερβολή και τα όρια του photo-shop. Ειδικά οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με τέτοια πρότυπα. Θυμηθείτε την Κέιτ Γουίνσλετ να φωνάζει «δεν είμαι στρουμπουλή ούτε ανορεξική» (όταν περιοδικό την «έκοψε» σχεδόν στα δύο για να μοιάζει πιο λεπτή), την Τζέιμι Λι Κέρτις να γκρεμίζει τον προσωπικό της μύθο («βαρέθηκα να λέω ψέματα για το σώμα μου»), αλλά και τις σταρ που δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ ότι ντουμπλάρονται για μια φωτογράφηση ομορφιάς. Ο Πίτερ Λίντμπεργκ έκανε την αρχή βγάζοντας σε εξώφυλλο τη Μόνικα Μπελούτσι, την Εύα Χερτζίκοβα και τη Σοφί Μαρσό, αμακιγιάριστες, αρετουσάριστες. Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε σίγουρα να ελπίζουμε. Οτι μια μέρα θα δούμε και την Γκουίνεθ να φοράει μόνο την ενυδατική της κρέμα. Ακόμη κι αν το ζητήσει η ίδια, ο ατζέντης της θα απαιτήσει σίγουρα ρετούς τουλάχιστον για τις ρυτίδες και την κυτταρίτιδα. Οπως έκανε και στις προηγούμενες 2.685 φωτογραφήσεις της…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή