Terra Computerata

Ο Καρλ και η Ντόρσι Γκιούντ, από το Μίσιγκαν, περνούσαν κάποτε με πολύ διαφορετικό τρόπο τα πρωινά τους. Κάθονταν μαζί στο τραπέζι, έπαιρναν πρωινό και σχολίαζαν αυτά που διάβαζαν στην εφημερίδα.

Σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Σήμερα, ο κ. Γκιουντ ξυπνάει στις έξι για να κοιτάξει τα email του, το Facebook και το Τwitter. Οι δυο γιοι τους, ο Κόουλ και ο Έρικ, αρχίζουν την ημέρα τους στέλνοντας μηνύματα, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια και μπαίνοντας στο Facebook. Όσο για την κ. Γκιουντ, δεν παύει να παραπονιέται ότι η τεχνολογία κατέστρεψε την οικογενειακή της γαλήνη. Ακόμη και εκείνη, όμως, συνηθίζει τελευταία να ανοίγει το λάπτοπ αμέσως μετά το πρωινό.

«Πράγματα που κάποτε θεωρούσα αδιανόητα, σήμερα αποτελούν καθημερινή πρακτική στο σπίτι μου», τονίζει. «Όπως το να αρχίζουμε οι τέσσερίς μας την ημέρα μας μπροστά σε τέσσερις ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε τέσσερα διαφορετικά δωμάτια».

Έτσι κυλάει πια το πρωινό στην Αμερική την εποχή του Ιnternet. Ύστερα από έξι- οκτώ ώρες ηλεκτρονικής στέρησης- γνωστές και ως ύπνο- τρέχουμε να ανοίξουμε τα κινητά μας και τους φορητούς υπολογιστές μας, πολλές φορές πριν πάμε καν στην τουαλέτα.

«Κάποτε ξυπνούσαμε, πηγαίναμε στην τουαλέτα, πλέναμε τα δόντια μας και ανοίγαμε την εφημερίδα», λέει η Ναόμι Μπάρον, καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Αmerican University. «Τώρα είμαι η πρώτη που θα το παραδεχθεί: το πρώτο που κάνω όταν ξυπνάω είναι να ελέγχω τα email μου».

Τα παιδιά των Γκιουντ κοιμούνται με τα κινητά δίπλα στο κρεβάτι. Και αντί για ξυπνητήρι, ξυπνούν με τα SΜS που τους στέλνει ο πατέρας τους από το άλλο δωμάτιο.

«Αν τα κρεβάτια των παιδιών μου ήταν μακριά από την πρίζα, μάλλον θα κοιμόντουσαν στο πάτωμα» λέει η Λιζ Περλ, μια μητέρα από το Σαν Φρανσίσκο.

«Η κίνηση στο Ιnternet εκτοξεύεται πλέον στις επτά το πρωί», λέει ο Κρεγκ Λέιμποβιτς από την εταιρεία Αrbor Νetworks. Μια άλλη εταιρεία που παρακολουθεί αυτά τα στοιχεία, η Verizon Wireless, ανέφερε ότι ο αριθμός των SΜS που στέλνονται από τις επτά έως τις δέκα το πρωί αυξήθηκε τον Ιούλιο κατά 50% σε σχέση με πέρυσι.

Τα Νέα -αναδημοσίευση άρθρου των ΝΥ Times

NY Times: Breakfast Can Wait. The Day’s First Stop Is Online.

Πριν από μερικά χρόνια, διάφοροι κοινωνικοί επιστήμονες υποστήριζαν ότι οι έρευνές τους έδειχναν ότι η τηλεόραση έχει αρνητική επίδραση στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, καθώς τα μέλη των διαφόρων οικογενειών, απορροφημένα από τα τεκταινόμενα στη μικρή οθόνη, μείωναν σημαντικά την επικοινωνία μεταξύ τους. Τώρα, στο “στόχαστρο” των ερευνητών φαίνεται ότι μπαίνει το Διαδίκτυο, καθώς νέες έρευνες δείχνουν ότι η διαρκώς αυξανόμενη χρήση του φθείρει τους ενδοοικογενειακούς δεσμούς. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Associated Press, το οποίο επικαλείται μελέτη του Annenberg Center for the Digital Future του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (USC), το 28% των ερωτηθέντων σε σχετική έρευνα δήλωσαν ότι το 2008 πέρασαν λιγότερο χρόνο με την οικογένειά τους, ενώ το 2006 το ποσοστό αυτό έφθανε μόλις το 11%. Οι ερευνητές του κέντρου συνδέουν -αν και αποφεύγουν να το κάνουν ανοιχτά- τη μείωση του χρόνου που αφιερώνεται στην οικογένεια με την αύξηση της χρήσης του Διαδικτύου και την “άνθηση” των social media.

Κατά την πρώτη πενταετία της τρέχουσας δεκαετίας, τα άτομα περνούσαν με την οικογένειά τους κατά μέσο όρο 26 ώρες το μήνα, ενώ το 2008 ο χρόνος αυτός μειώθηκε κατά 30% και έπεσε στις 18 ώρες το μήνα. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι η χρήση του Διαδικτύου διαφέρει κατά πολύ από αυτή της τηλεόρασης, καθώς το Internet είναι μια πιο μοναχική υπόθεση, έστω κι αν επιτρέπει μεγάλη δικτύωση με άλλα άτομα…

via

Ο Δημήτρης Νόλλας από τη στήλη του Εξ αφορμής:

…Ο προηγούμενος αιώνας δεν σημαδεύτηκε από τις ανθρωποσφαγές των δύο Μεγάλων Πολέμων. Η βαρβαρότητα του 20ού αιώνα σημαδεύεται από το «δικαίωμα στην εργασία», το οποίο ο καπιταλισμός και το αρνητικό του είδωλο ώθησαν στα άκρα, ενσωματώνοντας το σύνολο της κοινωνίας στην καθημερινή, συχνά υποχρεωτική, εργασία.

Το πρώτο και άμεσο αποτέλεσμα ήταν να αποσαθρωθεί η οικογένεια. Οταν οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται, τα παιδιά, από το μαιευτήριο στον βρεφονηπιακό σταθμό και τα νηπιαγωγεία, άρχισαν να μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο.

Οσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κυρίως μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωσαν αυτού του είδους την αγωγή και εκπαίδευση, όπου γεννιέται το μίσος για τον κόσμο, μίσος από το οποίο πλάθεται το νέο είδος των ανθρώπων. Των υπαλλήλων, των τρομοκρατών και των απατεώνων.

Μαντρωμένα τα παιδιά στα σχολεία, αυτά τα πνευματοκτόνα ιδρύματα, τα κολαστήρια της προσωπικής δημιουργίας αλλά και της ταπείνωσής τους, τα παιδιά είναι διαρκώς σε αναζήτηση οράματος, προσφοράς και, κυρίως, θυσίας, λαχταρώντας, ναι, ζητιανεύοντας στοργή κι αγάπη. Οταν γύρω τους βιώνουν τους μεγαλύτερους να αποχαυνώνονται με τα βελάσματα των πολιτικών, παρακολουθώντας μπροστά στα μάτια τους να συνασπίζονται η συναλλαγή με την χυδαιότητα και την βλακεία, δεν συναινούν (Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης). Οταν κανείς δεν αναγνωρίζει την αγωνία τους, και κανείς δεν τους δείχνει το δρόμο και νιώθουν το αδιέξοδο, έ τότε, ναι, επιλέγουν το ΝΤΟΥ! στο κενό.

Καθημερινή