Σήμερα είπα να ξεπλύνω τις μαύρες σκέψεις μου και πήγα έναν κυριακάτικο περίπατο στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας χρησιμοποίησα το ελευθέρας μου, γιατί όπως θυμάστε, είχα ξεροσταλιάσει στο ηλεκτρονικό εκδοτήριο του μουσείου αλλά εισιτήριο δε στάθηκε δυνατό να εξασφαλίσω.
Ευτυχώς πήγα πριν το μεγάλο κύμα των ωρών 10-12 γιατί το μουσείο είχε τεράστιες ουρές όταν έφευγα. Θα ανεβάσω σιγά σιγά τα σετ φωτογραφιών που τράβηξα από αυτά που μου έκαναν εντύπωση.
Για αρχή θα ξεκινήσω από τις γκρίνιες, μια που το γνωρίζετε ότι έχω διδακτορικό στον τομέα. Το μουσείο προκαλεί ταχυπαλμίες τους υψοφοβικούς. Αυτή η διαφάνεια των τριών ορόφων προκαλεί σε πολλούς κρίσεις άγχους.
Δεν υπάρχει χαραγμένη μία βέλτιστη διαδρομή. Αποτέλεσμα ήταν ότι καθώς ολοκλήρωνα τη βόλτα μου να διαπιστώσω ότι είχα παραλείψει τα μυκηναϊκά. Τα τόξα με τις επιγραφές δεν είναι πολύ διαφωτιστικά. Δεν υπάρχει ένας χάρτης “είστε εδώ”.
Η αίθουσα της ζωφόρου είναι εντυπωσιακή -πράγματι τα μάρμαρα ζητούν τα μάρμαρα-αλλά απογοητεύτηκα από τη φθορά της μόλυνσης που έχει σβήσει τα χαρακτηριστικά των μορφών. Μάλλον αργήσαμε να τα προστατεύσουμε.
Στο πωλητήριο δεν εντόπισα κάποιον τίτλο πολυμέσων. Η μόνη επαφή με την τεχνολογία είναι τα χαλάκια ποντικιών -όχι πολύ καλής ποιότητας. Γενικά το πωλητήριο χρειάζεται εμπλουτισμό. Νομίζω ότι κλείνει δεκαετία η σχετική μου εισήγηση σχετικά με το πολιτιστικό μας κεφάλαιο και την αδυναμία αξιοποίησής του. Δε βρήκα ηλεκτρονική ξενάγηση με ακουστικά που είχα ακούσει ότι θα υπάρχει. Ίσως προσεχώς.
Γενικά η τεχνολογία απουσιάζει ή μάλλον περιορίζεται στην προβολή βίντεο. Λίγο πασέ τεχνολογία.
Στο καφέ είχαν μία πολύ καλή ιδέα να τοποθετήσουν πάνω στα τραπεζάκια μικρά γλαστράκια με μυρωδικά. Φαίνεται όμως ότι κανένας δε βρέθηκε να τα ποτίζει και δεν βλέπω να βγάζουν την εβδομάδα. Σήμερα τα γλαστράκια τσουρουφλίζονταν διψασμένα στον ήλιο.
Λυπήθηκα αυτούς που θα πλένουν τα τζάμια του μουσείου γιατί ήταν ήδη γεμάτα δαχτυλιές. Είδα και μία ασεβή τσίχλα κολλημένη.
Δύσκολο μουσείο πάντως για επιτήρηση. Με το δεδομένο ότι έχει πολύ κόσμο, δε ζηλεύω τους φύλακες.
Πολλές τραγουδίστριες κοιτάζουν με υπερηφάνεια τα μουσικά βραβεία τους, ελάχιστες όμως απολαμβάνουν την ευωδιά ενός… λουλουδιού με το όνομά τους. Η Ντάφι είναι μία από αυτές αφού η Βρετανική Βασιλική Φυτοκομική Εταιρεία ονόμασε μια ποικιλία ασφόδελου Νταφίντιλ, προς τιμήν της. Μπορεί πολλοί να νομίζουν ότι το 24χρονο κορίτσι με τη μέτζο σοπράνο φωνή προσγειώθηκε σαν κομήτης στο μουσικό στερέωμα, όταν πριν από δύο χρόνια περίπου αποδείχτηκε η επικρατέστερη διάδοχος της Εϊμι Γουάινχαουζ.
Στην πραγματικότητα οι προσπάθειες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα για την Αϊμέ Αν, που μουρμούριζε μελωδίες και σκάρωνε στίχους από τότε που ήταν ακόμη 6 ετών, τραγουδούσε με μπάντες στη Βόρεια Ουαλία προτού κλείσει τα 15 και ονειρευόταν να γίνει ποπ σταρ. Η ήττα της στο Wawffactor (το αντίστοιχο X-Factor) ήταν «η χειρότερη στιγμή της ζωής της» και λίγο έλειψε να τα παρατήσει. Τα τρία Brits και το Grammy δεν χωρούσαν ακόμη στη φαντασία της. Η επιθυμία της, όμως, να τραγουδήσει ήταν πιο δυνατή από τον φόβο της αποτυχίας.
Οταν η φωνή της έφτασε στα σωστά αυτιά, η soul «εκπαίδευσή» της κρίθηκε απαραίτητη και η περσόνα της ταίριαξε άψογα με τη ρετρό αισθητική εκείνης της μακρινής εποχής. Το άλμπουμ «Rockferry» σκαρφάλωσε στα τσαρτ και η επιτυχία που προσδοκούσε ήρθε μαζί με έναν παρολίγο νευρικό κλονισμό. «Μικρή νόμιζα πως είμαι ο σούπερμαν αλλά έκανα λάθος. Το πιο… τρομακτικό είναι πως βρίσκομαι ακόμα στην αρχή της καριέρας μου», έλεγε πέρυσι. Η Ντάφι είναι ακόμα εδώ και το μέλλον τής ανήκει.
Η Σοφία Νικολαΐδου μας προτείνει βιβλία για συντροφιά στις διακοπές:
Η λογοτεχνία παρηγορεί, η λογοτεχνία ανακαλύπτει. Η λογοτεχνία χώνει τη μύτη της παντού. Η λογοτεχνία επινοεί. Η λογοτεχνία μάς μαθαίνει πράγματα. «Η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν αρκεί». Η φετινή σοδειά ήταν χορταστική και αξιανάγνωστη.
άλλη μία αφιέρωση στο σύλλογο των καθηγητών του σχολείου μου…«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».
Οι Dead can dance ταξιδεύουν μαζί μου όπου κι αν πάω. Εχω μία θήκη cd με τα αποθησαυρισμένα. Εχουν διαλυθεί πλέον και τα μέλη του συγκροτήματος συνεχίζουν σόλο καριέρες ενώ συναντιούνται μία φορά το χρόνο.
Ο Σπύρος Μοσχονάς με αφορμή τη δίωξη της κας Πρωτονοταρίου επισημαίνει στη στήλη της Καθημερινής:
Ο όρος «διαπολιτισμική εκπαίδευση» αποτελεί στην Ελλάδα ένα είδος ευφημισμού. Αντί για διάλογο μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών, ο όρος κατέληξε να δηλώνει εκείνη την εκπαίδευση η οποία οδηγεί σε μία μόνο γλώσσα, την ελληνική, και έναν μόνο πολιτισμό, των Ελλήνων. Στόχος αυτής της κατ’ όνομα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η γλωσσική αφομοίωση ή, όπως αλλιώς λέγεται, η «ένταξη» των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων, οι οποίοι καλούνται να αφήσουν έξω από το ελληνικό σχολείο τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Αυτήν τη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση υπηρετεί το υπουργείο Παιδείας. Στο πρόσωπο της κ. Πρωτονοταρίου καταδικάζεται λοιπόν η διαπολιτισμική εκπαίδευση που θεωρεί απαραίτητο τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και οραματίζεται ένα πολύγλωσσο σχολείο όπου όλες οι γλώσσες αποτελούν πόρους για την κοινωνική ανέλιξη.
Σε 4,5 εκατομμύρια υπολογίζονται πλέον οι χρήστες του Διαδικτύου στην Ελλάδα, καθώς η διείσδυση στο Ίντερνετ βρίσκεται σε διαρκή ανοδική πορεία. Στις αρχές του 2009 υπολογίζεται ότι ήταν συνδεδεμένο διαδικτυακά το 47% των Ελλήνων έναντι 43% μερικούς μήνες νωρίτερα.
Οι περισσότεροι χρήστες κάνουν χρήση του Ίντερνετ για πληροφόρηση (97%) και για να ανταλλάσσουν e-mail (67%), ενώ το 50% κατεβάζει τραγούδια και το 34% ταινίες. Ποσοστό 37% ακούει διαδικτυακά ραδιόφωνο, ενώ το 31% συμμετέχει σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook.
Από τα 4,5 εκατομμύρια των Ελλήνων χρηστών ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός πραγματοποιεί αγορές προϊόντων μέσω του Ίντερνετ. Ο αριθμός αυτός που φθάνει πλέον τις 620.000 σημείωσε άνοδο 235% τα τελευταία δύο χρόνια. Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Focus Βari, κατά μέσον όρο οι Έλληνες καταναλωτές πραγματοποίησαν 6 ηλεκτρονικές αγορές το τελευταίο εξάμηνο, με τη συνολική αξία να φθάνει τα 550 ευρώ. Πάντως, το 85% των Ελλήνων χρηστών δηλώνουν ότι «προβληματίζονται» ακόμα για την ασφάλεια του Διαδικτύου και έτσι αποφεύγουν να κάνουν αγορές με τα προσωπικά τους στοιχεία επειδή φοβούνται ότι μπορεί να κλαπούν.
Σύμφωνα βέβαια με την έρευνα e-metrics που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας, 8 στους 10 χρήστες του Ίντερνετ έχουν πραγματοποιήσει τουλάχιστον μια ηλεκτρονική αγορά.
Οι κυριότερες ώρες πλοήγησης στο Ίντερνετ είναι το απόγευμα και το βράδυ- από τις 6 μ.μ. έως τις 12 μ.μ. για το 51% των χρηστών, ενώ ένα ποσοστό 15% προτιμούν μεταμεσονύχτιο σερφάρισμα. Όσον αφορά τα φύλα, οι άνδρες είναι σαφώς περισσότεροι από τις γυναίκες σε ποσοστό 54% έναντι 41%.
Η Τασούλα Καραϊσκάκη πάντα καίρια στην Καθημερινή:
…Με άλλα λόγια, πολλοί άνθρωποι φέρνουν ή δεν φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί, ελαφρά τη καρδία, χωρίς να συναισθάνονται την πυκνή πραγματικότητα της επιλογής τους. Γεννούν γιατί είναι απλώς στη φύση του ανθρώπου να γεννά. Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να αποδεχτούν το ρόλο του γονέα. Του ανθρώπου που μέχρι να κλείσει τα μάτια για πάντα, θα σκέφτεται, θα καρδιοχτυπά για την ύπαρξη που ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής σε απόλυτη εξάρτηση από εκείνον. Είναι μια ευθύνη χαρμόσυνη, γεμάτη με χίλιες χαρές, αλλά υπολογίσιμη. Πρέπει να θέλεις να τη σηκώσεις. Να θέλεις να νοιάζεσαι.
Αλλά ακόμη κι αν επιθυμείς τα παραπάνω, κι εδώ είναι το ζήτημα, το να είσαι γονιός είναι μια τέχνη δύσκολη ν’ ασκήσεις. Είναι μια διαρκής πορεία στην κόψη του ξυραφιού. Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας, σάκος του μποξ, συναισθηματικό δεκανίκι ή κατοικίδιο. Πρέπει να γνωρίζεις πόσο θα προχωρήσεις στη ρύθμιση της ζωής τους και πότε θα σταματήσεις. Τα σημερινά παιδιά υφίστανται από γονείς δύο συνήθεις κακοποιήσεις. Η πρώτη είναι η υπερπροστασία. Η παγίδα τού να τους προσφέρονται όλα στο πιάτο. Kαταλήγουν να νιώθουν ανίκανα να φέρουν σε πέρας κάτι μόνα, να ελέγξουν την ίδια τους τη ζωή. Και υποφέρουν από έλλειψη αυτοεκτίμησης, αναζητούν πάντα στήριγμα σε κάποιον.
Η δεύτερη, είναι η συναισθηματική εξάρτηση. Οταν ο γονιός τοποθετεί το παιδί στη θέση του συναισθηματικού του συντρόφου και αδράχνεται από αυτό. Στην περίπτωση αυτή δεν είναι ο γονιός που καλύπτει την ανάγκη του παιδιού, αλλά το αντίστροφο.
Επομένως, διαρκής αυτοκριτική. Και αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα. Οι άνθρωποι κατανοούν τον εαυτό τους μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεων. Μέσα από αυτές, αποφεύγουν να γίνουν θύματα της υπερβολικής υποκειμενικότητας. Η σχέση με το παιδί είναι σχολείο. Ανατρέφοντας, ξεπερνάς την ομφαλοσκόπηση και τον υπαρξιακό φόβο, και ακολουθείς την αντικειμενική ροή των πραγμάτων. Το παιδί είναι η συνέχεια. Ο χρόνος ξεπερνάει τον εαυτό σου και συναγωνίζεται τον ήλιο…
Οι Σουηδοί πειρατές μαζί με τους είκοσι προγραμματιστές που ήρθαν από τη Σουηδία αντιπροσώπευσαν καλλιτεχνικά το Pirate Bay στην Μπιενάλε της Βενετίας έδωσαν και μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη στη LIFO:
«Η φιλοσοφία είναι απλή και διασκεδαστική για όλους. Αλλά την ίδια ώρα ανοίγει τον δρόμο προς μια νέα οικονομία μέσα σε αυτό το τόσο περίπλοκο κοινωνικοπολιτικό πεδίο της σύγχρονης εποχής! Eίναι μια παγκόσμια επανάσταση χωρίς φανφάρες». «Είμαστε σίγουροι» λέει ο Tobias «ότι είναι μια πολύ καλή εποχή για εμάς και ότι πλέον έχει εξαπλωθεί πολύ αυτό που κάνουμε. Είμαστε σίγουροι ότι με κάποιο τρόπο δημιουργούμε καινούργιες πηγές αποθεμάτων και απελευθερώνουμε τη γνώση από τα χρήματα και αυτό πια λειτουργεί πέρα από τις προσδοκίες μας. Το pirate bay έχει τη δική του υπόσταση, πέρα από εμάς που είμαστε απλά οι πρέσβεις του, και τώρα πιστεύουμε ότι θα γίνετε και εσύ και η LifΟ πρέσβεις, τυπώνοντας αυτά που λέμε! (…) Λατρεύουμε το Ιnternet την ταχύτητα με την οποία ενώνει τους ανθρώπους, τις δυνατότητές του, και το χρησιμοποιούμε όσο καλύτερα γίνεται για να περνάμε όλοι -και αυτοί που ξέρουμε και αυτοί που δεν ξέρουμε ακόμη- καλά! Και αυτό έχει κινήσει ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό γύρω από το pirate bay!». Όσο για το πώς ζουν, με διαβεβαιώνουν ότι όλοι τους στο pirate bay δουλεύουν εντελώς εθελοντικά και γι’ αυτό έχουν και «πρωινές δουλειές». Αλλά, αντί να παραπονιούνται για τα 700 ευρώ ή για την καθημερινή ρουτίνα, αναλώνονται στο πάθος τους και αυτό τους μετουσιώνει σε πολιτικούς μιας ελπιδοφόρας εποχής που μέσα από την πειρατεία έχει φτάσει να επηρεάζει και την Ευρωβουλή!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Σήμερα είπα να ξεπλύνω τις μαύρες σκέψεις μου και πήγα έναν κυριακάτικο περίπατο στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας χρησιμοποίησα το ελευθέρας μου, γιατί όπως θυμάστε, είχα ξεροσταλιάσει στο ηλεκτρονικό εκδοτήριο του μουσείου αλλά εισιτήριο δε στάθηκε δυνατό να εξασφαλίσω.
Άρθρα (RSS)