Terra Computerata

Σαν σήμερα γεννήθηκε στη Λισαβόνα ο Φερνάντο Πεσόα.

Η τελευταία φράση που γράφει είναι: I know not what tomorrow will bring. (Δεν γνωρίζω τι θα φέρει το αύριο.)

Έλεγε ο Φερνάντο Πεσόα, ο άνθρωπος που φιλοτέχνησε την ίδια τη ζωή του: Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα όρια έχω. Ξεπερνώ τα πάντα κατά βάθος είμαι ίδιος με τον Θεό.

Κι ένα ποίημα του:Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη

που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει

μη γνωρίζοντας, αν τα επινοώ όλα εγώ

ή εάν όλα ανίδεα είναι.

Η λίμνη τίποτα δε λέει. Το αεράκι

Σαλεύει μα δε με αγγίζει,

δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής

ούτε αν επιθυμώ να είμαι.

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν

Πάνω στα κοιμισμένα νερά.

Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα

τη μόνη ζωή που έχω..

(Εκδοσεις printa- μεταφραση Γιαννης Σουλιωτης)

http://en.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa

Αφιέρωμα της Καθημερινής

Χάρτης του Μουσείου pdf 6,1 Mb

Tα γλυπτά του Παρθενώνα και οι μοναδικές αρχαιότητες της Aκρόπολης κάνουν παγκόσμια πρώτη στη νέα τους στέγη στις 20 Iουνίου.

Διαβάστε την ανάλυση του Πάσχου Μανδραβέλη στην “Κ”:

Ηταν ταυτόχρονα και η αδιαφορία που συνόψισε ο Γερμανός Πάστορας Μartin Νiemller: «Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Εβραίους, δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Καθολικούς, δεν ήμουν Καθολικός και δεν μ’ ένοιαξε. Και όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στα συνδικάτα και στους βιομήχανους πάλι δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ανήκα σε συνδικάτο. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε σε μένα και την Προτεσταντική Εκκλησία δεν είχε μείνει κανένας να νοιαστεί». Ηταν το σήκωμα των ώμων για όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια, στα οποία απαντάμε και σήμερα με το «έλα, μωρέ τώρα! Απ’ αυτό θα καταστραφεί/σωθεί η χώρα;»

Κι όμως, για όλα αυτά τα ασήμαντα (κατά μόνας) πραγματάκια ισοπεδώθηκε μια χώρα και καταστράφηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Η ιστορία δεν φτιάχνεται από το ένα μεγάλο πράγμα μετά το άλλο. Συσσωρεύεται σαν σκόνη δισεκατομμυρίων μικρών συμβάντων και αποφάσεων, για να μας εκπλήσσει μετά, όταν κοιτάμε προς τα πίσω και αναρωτιόμαστε «μα πώς είναι δυνατόν να είχαν φτάσει ώς εκεί;».

Η ιστορία, επειδή ακριβώς είναι πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα, δεν κοπιάρει ποτέ τον εαυτό της· και όταν κάποιοι το επιχειρούν, το αποτέλεσμα είναι φάρσα. Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο Ολοκαύτωμα επειδή ακριβώς ζήσαμε τη φρίκη του και δεν ανεχόμαστε πλέον ούτε την εθνοκάθαρση· φαινόμενο συχνά επαναλαμβανόμενο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φτάσαμε στον δημοκρατικό παράδεισο και ότι αποκτήσαμε άτρωτους θεσμούς. Μπορεί να λύσαμε πολλά προβλήματα, αλλά περιμένουν περισσότερα να επιλυθούν. Μπορεί να ουδετεροποιήσαμε πολλές απειλές αλλά αυτές διαρκώς εμφανίζονται με άλλη ενδυμασία· ο ωμός ρατσιστικός λόγος του Μεσοπολέμου σήμερα εκφέρεται μόνο από κάποιους γραφικούς, αλλά ο ρατσισμός ενυπάρχει στην κοινωνία μας. Αδιαφορούμε για αποφάσεις που μας αφορούν όλους μας και αποφάσεις που μας πλήττουν όλους λαμβάνονται χάρη στην αδιαφορία μας. «Το τίμημα της Δημοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση», έγραψε ο μεγάλος Τόμας Τζέφερσον και γι’ αυτό όσοι προπαγανδίζουν την αποχή από τις πολιτικές διεργασίες είναι εχθροί της Δημοκρατίας ή οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των εχθρών της. Αφήνουν όλα αυτά τα μικρά πράγματα να εξελίσσονται ερήμην τους για να ξυπνήσουν ένα πρωί και να αναρωτηθούν «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ»;

Η Ελισάβετ Κοτζιά από τη στήλη της “Διακρίνοντας” στην Καθημερινή αποπειράται να εμβαθύνει στα μυθιστορήματα και στα διηγήματα που έχει διαβάσει και έχει σχολιάσει όλα αυτά τα χρόνια:

“…Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι παλαιότεροι κοινοί τόποι διαρκώς συρρικνώνονται, περισσότερο αποκλίνουν παρά συγκλίνουν. Διανύουμε μια περίοδο όπου όχι μόνον η αξία της, αλλά και η ίδια η έννοια της λογοτεχνικότητας έχει τεθεί σε σοβαρή αμφισβήτηση. Η ύπαρξη μεταφυσικού βάθους και η ικανότητα μετάδοσης βιωματικής συγκίνησης, το nec plus ultra της λογοτεχνικής αξίας πριν από 70, 80 ή 100 χρόνια, έχουν πάψει να αποτελούν αυτονόητες αρετές. Ολα τα είδη θεωρείται πως έχουν αποκτήσει ισόβαθμη σημασία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα, το ερωτικό ρομάντζο, η ευθυμογραφική παρωδία, είδη που στο παρελθόν βρίσκονταν στις παρυφές του λογοτεχνικού σώματος, σήμερα τοποθετούνται στην καρδιά του. Καινούργιες μυθιστορηματικές κατηγορίες διεκδικούν την προσοχή μας: το περιβαλλοντικό μυθιστόρημα, το μετα-αποικιακό μυθιστόρημα, τα μυθιστορήματα του φύλου. Η νεότερη αυτή συνθήκη οφείλεται σε εξαιρετικά σύνθετους παράγοντες. Από τη μια, η κυριαρχία των πολιτισμικών σπουδών και η ηθική της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλουν, έφερε με έμφαση στο προσκήνιο το πρόβλημα της ιδεολογίας. Αν το μυθιστόρημά σου ασχολείται λόγου χάρη με το πώς οι αυτόχθονες της μαύρης Αφρικής διεκδίκησαν μια πιο ισότιμη συμμετοχή στο αξιακό σύστημα της ανθρωπότητας, τότε το βιβλίο σου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να περιληφθεί στο λογοτεχνικό σώμα. Από την άλλη, η αγάπη που επιδεικνύει η εποχή μας για το αντίγραφο, για την απομίμηση, για το υβρίδιο, προσδίδει κύρος και αίγλη όχι μόνο στην παραγωγή λογοτεχνίας υψηλής αισθητικής αξίας αλλά και στην παραγωγή αναλώσιμων αφηγημάτων της μιας χρήσης. Οι ροζ ιστορίες, τα μυθιστορήματα της πλαζ και τα αναγνώσματα του αεροδρομίου δείχνει να έχουν αποκτήσει στον καιρό μας μια καινούργια βαρύτητα καθώς καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες θέσεις στις λίστες των ευπώλητων – που κι αυτές με τη σειρά τους έχουν καταλήξει να ταυτίζονται στο μυαλό πάρα πολλών με την ίδια την έννοια της λογοτεχνίας. Το ότι έχουμε περάσει από τον αγχώδη μοντερνισμό στον ανέμελο μεταμοντερνισμό δεν έχει μείνει, όπως έχει παρατηρήσει ο Τέρι Ιγκλετον, χωρίς συνέπειες.”

Ο Λου Γιουρένεκ είναι πρόεδρος του Τμήματος Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή το έγραψε ενώ βρισκόταν στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε συνέδριο για τα μέσα ενημέρωσης.

Η σημερινή ροή των «δωρεάν» ειδήσεων δεν είναι βιώσιμη. Οι ειδήσεις είναι ακριβές, η συλλογή και η παρουσίασή τους κοστίζουν και αν οι αναγνώστες δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν γι’ αυτό που παίρνουν, το ρεύμα θα στερέψει. Το Google, το Yahoo και οι άλλοι που χτίζουν τις ιστοσελίδες τους με αυτά που άλλοι παράγουν θα ανακαλύψουν κάποια στιγμή ότι τα νέα εξαφανίστηκαν.

Η καταιγίδα αυτή είναι σαν όλες τις άλλες. Τελικά, ο ήλιος βγαίνει ξανά – αν και συχνά πάνω από ένα τοπίο που το έχουν αλλάξει η βροχή και ο άνεμος.

Ισως δούμε να αναδύεται μια νέα και ρωμαλέα δημοσιογραφία –ηλεκτρονική και έντυπη– που θα μένει πιστή στις παλιές αξίες αλλά θα υιοθετήσει ένα δυναμικό συνδυασμό κειμένου, διαδραστικότητας, ηλεκτρονικής επικοινωνίας, αξιοποίησης των πολυμέσων στην αφήγηση. Και αυτή η δημοσιογραφία είναι πολύ πιθανόν να γίνει καλοδεχούμενη, έστω και με κάποιο τίμημα, από τους ανθρώπους που την εκτιμούν – τους αναγνώστες της.

Η Κίρκη70 χαρίζει στο διαδίκτυο ένα ντοκουμέντο. Απολαύστε την μαγική Ελλη Λαμπέτη να ξεδιπλώνει με έναν αφοπλιστικό αυθορμητισμό και γλύκα,τον ρόλο της ως Φιλουμένα. Δείτε πώς αναλύει βαθιά τον κάθε ρόλο ώστε να τον κάνει δικό της.