Εκατομμύρια παιδιά στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. θα μπορούν να πάρουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά από το σχολείο τους, από τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Στόχος του ευρωπαϊκού προγράμματος-όπως ανακοίνωσε η Επίτροπος Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάριαν Φίσερ Μπόελ-είναι η προώθηση της υγιεινής διατροφής και η καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας.
Υπολογίζεται ότι 22 εκατομμύρια παιδιά στην Ε.Ε. είναι υπέρβαρα και πάνω από 5 εκατομμύρια είναι παχύσαρκα. Ο αριθμός των παιδιών με παχυσαρκία αναμένεται να αυξάνεται κατά 400.000 κάθε χρόνο.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν ανταποκρίνονται στη σύσταση του ΠΟΥ για κατανάλωση 400 γραμμαρίων σε φρούτα και λαχανικά ημερησίως.
Φωτεινή εξαίρεση πάντως είναι η Ελλάδα καθώς έχει τη μεγαλύτερη ημερήσια πρόσληψη σε φρούτα και λαχανικά ημερησίως μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.. Ακολουθούν η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος και η Δανία.
Τα Νέα
Αντε να δούμε αν θα γλιτώσουμε από τα πλαστικά κρουασάν και τις σοκοφρέτες…
Με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας των Αλβανών μετά την δύση του ηλίου απ’τον κοινοτάρχη του χωριού Παλαιό Κεραμμύδι, τον Μάρτιο του 1998, ο Σ.Κούλογλου επισκέπτεται τους κατοίκους του χωριού και συμφωνούν σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, μετά την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και την αντιμετώπισή τους. “Βρωμοέλληνες” ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι Αμερικανοί που τους υποδέχθηκαν, μέσα απ’το οποίο επιχειρείται μια σύγκριση των Ελλήνων της Αμερικής, με τους Αλβανούς της Ελλάδας, οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιφορτιστεί με παρόμοιους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από τον ντόπιο πληθυσμό.
Το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας ετοιμάζεται για μια παγκόσμια πρώτη. Μπορεί η «Φαίδρα» του Ρακίνα να έχει ήδη κάνει πρεμιέρα, αλλά στις 25 Ιουνίου πρόκειται να τη δουν ζωντανά, για πρώτη φορά στα θεατρικά χρονικά, 20.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα.
Με τη βοήθεια της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, η παράσταση θα αναμεταδοθεί από δορυφόρο σε 68 οθόνες στη Βρετανία, 20 στην υπόλοιπη Ευρώπη και 33 κινηματογράφους στην Αμερική.
Αν όλα πάνε καλά, η κίνηση αυτή θα επαναληφθεί και για τις παραγωγές της σεζόν που έρχεται.
Στην Ελλάδα, χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η «Φαίδρα» με την Έλεν Μίρεν θα είναι στο θέατρο της Επιδαύρου στις 10 Ιουλίου.
Η είδηση από τον «Economist» μέσω του μπλογκ του Στάθη Χαϊκάλη.
Και τώρα που ο κουρνιαχτός των εγκαινίων κατακαθίζει μπορούμε να συνεχίσουμε με τη γκρίνια μας για την ιστοσελίδα του μουσείου. Το φωτογραφικό υλικό του media kit από το νέο site του μουσείου δεν είναι άμεσα διαθέσιμο. Πρέπει να κάνεις αίτηση για να το πάρεις. Πόσο θα έβλαπτε δηλαδή να ήταν ελεύθερο και να το μοίραζε ο κόσμος κατά το δοκούν;
Οπως επισημαίνει σε σχόλιό του ο Α. Δοξιάδης: Το πρόβλημα με τις εικόνες δεν περιορίζεται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Υπάρχει ένα εξαιρετικά περιοριστικό καθεστώς για όλα τα μνημεία και τα εκθέματα Μουσείων: αιτήσεις άδειας από ΚΑΣ, έγκριση συνοδευτικών κειμένων κτλ. Ακόμα και οι ιστοσελίδες πανεπιστημιακών σχολών πρέπει να περάσουν από έγκριση για να χρησιμοποιήσουν οπτικό υλικό. Αν πρόκειται για σελίδες με εμπορικό σκοπό (πχ γραφείο ταξιδιών) υπάρχει και χρέωση από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων — €280 ανά εικόνα ανά έτος!!
Είναι προφανές οτι το ΥΠΠΟ δεν έχει καταλάβει τη δύναμη του web ως χώρου προβολής. Εχουν ακόμα τη νοοτροπία των περιοδικών και της μπροσούρας.
Οι πρώην εργαζόμενοι του Ελεύθερου Τύπου, του portal e-tipos και του city 99.5 έχουν αναρτήσει blog στη διεύθυνση http://ergazomenoieleftherostipos.blogspot.com Εκεί δημοσιεύονται τα τελευταία τους αποχαιρετιστήρια κείμενα… μετά το αιφνιδιαστικό κλείσιμο των επιχειρήσεων.
Ο Κώστας Αργυρός γράφει ένα μικρό απολογισμό:
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ στις 10 Απριλίου του 1983 από τον Αρη Βουδούρη. Ηταν η δεύτερη ελληνική εφημερίδα που αποφάσισε να δοκιμάσει το σχήμα ταμπλόιντ στην Ελλάδα.ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΗΚΕ στην οικογένεια Αγγελοπούλου το καλοκαίρι του 2006. ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ από την ισπανική Innovation και κυκλοφόρησε με την σημερινή του μορφή στις 23 Μαϊου του 2007 ημέρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα. ΚΛΕΙΝΕΙ σήμερα, 23 Ιουνίου, ημέρα που η Ορθόδοξη εκκλησία τιμά την Κοίμηση Αγίου Μάρκου Ευγενικού.
Ερευνητές του Βρετανικού Μουσείου επιβεβαίωσαν ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα ήσαν αρχικά χρωματισμένα με λαμπερά χρώματα. Μια ομάδα επιστημόνων-συντηρητών, χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνική, αποκάλυψε αόρατα ίχνη μιας αρχαίας χρωστικής ουσίας, γνωστής ως «Αιγυπτιακό μπλε», πάνω στα γλυπτά.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπό τον Τζοβάνι Βέρι, είναι η πρώτη πέραν πάσης αμφιβολίας απόδειξη πως δεν ήσαν ολόλευκα, όπως φαίνονται σήμερα, τα ύψους περίπου δύο μέτρων γλυπτά πάνω στα τριγωνικά αετώματα. Η χρωστική ουσία που χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Αθηναίους, σύμφωνα με τους Βρετανούς ερευνητές, συνέχιζε να βρίσκεται σε ευρεία χρήση μέχρι περίπου το 800 μΧ.
Σύμφωνα με το New Scientist, οι κύριες χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν στον Παρθενώνα, πιθανότατα ήσαν το κόκκινο, το μπλε και το επίχρυσο.
Η πρώτη σύλληψη στην Ελλάδα για παραβίαση προσωπικών δεδομένων μέσα από το δημοφιλές Facebook, έγινε στα Χανιά. Αστυνομικοί του Τμήματος Ασφαλείας Χανίων συνέλαβαν έναν 22χρονο φοιτητή ύστερα από καταγγελία γυναίκας για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Ο νεαρός είχε φτιάξει στο Facebook, ιστοσελίδα με το όνομα και τo προφίλ της και ανέβαζε αποκαλυπτικές φωτογραφίες.
Ένα ψηφιακό “εικονικό βιβλίο”, που θα περιέχει όλες τις μορφές της ζωής στη Γη, ανέλαβαν, για πρώτη φορά, να δημιουργήσουν μια ομάδα συνεργαζομένων αμερικανικών και βρετανικών επιστημονικών φορέων. Το έργο, που θα είναι δωρεάν διαθέσιμο online στο Ίντερνετ, θα αποτελέσει ένα λεπτομερή παγκόσμιο “χάρτη” της χλωρίδας και της πανίδας και θα παρακολουθεί στενά τις διαχρονικές αλλαγές στη βιοποικιλότητα του πλανήτη.
Oλοζώντανες λήψεις και ολοζώντανες οθόνες… Τι μας λείπει για να ολοκληρωθεί το όραμα της «διαδραστικής τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας»; Μα, φυσικά, η διάδραση. Ενας τρόπος που θα καθιστά φυσική την επικοινωνία των «έξω» με αυτά που είναι «μέσα» στην οθόνη.
Το θέμα αυτό, είναι αλήθεια, πως απασχολεί όλον τον κόσμο της τηλεπληροφορικής, από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν τα «παράθυρα» της Μicrosoft, το 1983. Και ήταν αυτή η ίδια εταιρεία που μας έδωσε τη λύση, στις 2 Ιουνίου 2009: παρουσίασε, στην έκθεση Εlectronic Εntertainment Εxpo της Καλιφόρνιας, τους καρπούς του μυστικού της Προγράμματος Νατάλ. Πρόκειται για μια συσκευή ανίχνευσης κινήσεων που- προς το παρόν- θρονιάζεται πάνω στην οθόνη μιας παιχνιδομηχανής Χbox, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον γνωστό ανιχνευτή κινήσεων του Νintendo Wii. Εχει όμως μια τεράστια διαφορά: δεν χρειάζεται κανένα χειριστήριο! Η συσκευή συλλαμβάνει κάθε μας κίνηση και την προβάλλει ως κίνηση του «ψηφιακού εκπροσώπου μας» (avatar) στο παιχνίδι. Επιπρόσθετα, σαρώνει όποια σημείωση ή σκίτσο μας και ενημερώνει το παιχνίδι, αλλά και ξεχωρίζει τη φωνή μας και καταλαβαίνει τι του λέμε (αν μιλάμε αγγλικά). Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από θεαματικό: ανοίγει διάπλατα μια νέα εποχή επικοινωνίας μας με τις συσκευές, μια εποχή όπου τα πάντα- από ψυχαγωγία ως εκπαίδευση- μπορούν να γίνονται με τη φυσικότητα της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων.
Η εντυπωσιακή καινοτομία που παρουσίασε η Μicrosoft δεν χτίστηκε εν μια νυκτί. Οι ασχολούμενοι με τις τεχνολογίες διεπαφής γνωρίζουν ότι σχετικές ευρεσιτεχνίες έχουν κατοχυρωθεί από το 1986, από την εταιρεία GestureΤek της Καλιφόρνιας (www. gesturetek. com/). Μάλιστα, η Μicrosoft, η Sony, η Ιntel, η ΝΑSΑ, η Samsung και πολλές άλλες επιχειρήσεις έχουν αγοράσει δικαιώματα χρήσης αυτών των ευρεσιτεχνιών σε προϊόντα τους και αρκετά μουσεία ετοιμάζονται να τις αξιοποιήσουν. Όμως, το δύσκολο σημείο όλων αυτών των τεχνολογιών είναι η αποσαφήνιση- εκ μέρους του προγράμματος και της συσκευής- του «ποιος διατάζει». Δηλαδή, η ανταπόκριση στις κινήσεις και τη φωνή ενός μεμονωμένου χειριστή-παίκτη είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, αλλά γίνεται σπαζοκεφαλιά όταν αυτός περιβάλλεται και από άλλα πρόσωπα. Κι αυτό ακριβώς είναι το περιβάλλον στο οποίο καλούνται να ανταποκριθούν οι συσκευές επικοινωνίας σήμερα, είτε είναι ένας υπολογιστής σε παιδικό δωμάτιο, είτε παιχνιδομηχανή και τηλεόραση στο καθιστικό, ή κινητή συσκευή στο δρόμο.
Είναι εντυπωσιακό ότι την επόμενη ημέρα της αποκάλυψης του Νatal η Sony έσπευσε να δηλώσει επίσης παρούσα στη νέα εποχή, με έναν αντίστοιχο ανιχνευτή για την παιχνιδομηχανή της Ρlaystation. Οι διαφορές τους εντοπίζονται στο ότι η δική της λύση δεν περιλάμβανε φωνητική αλληλεπίδραση και ότι είχε επιλέξει να έχει ένα μινιμαλιστικό χειριστήριο (που έμοιαζε με μικρόφωνο) προκειμένου να έχει ο παίκτης πλήκτρο δράσης. Η χρησιμότητα αυτού του «συμβιβασμού» φάνηκε κατά την επίδειξη, όταν ο παίκτης χρησιμοποίησε δύο τέτοια χειριστήρια προκειμένου να κάνει τη σύνθετη κίνηση ανάληψης «βέλους από τη φαρέτρα στην πλάτη του» και «τόξευσης».
Η ως σήμερα πρωτοπορούσα στον τομέα Νintendo δεν είχε να δείξει κάτι χειροπιαστά πιο τρανό, αλλά φρόντισε να περιγράψει το «Wii Vitality Sensor» που έχει στα σκαριά: έναν σαρωτή αποτυπώματος που ενεργεί ως «ανιχνευτής αισθηματικής κατάστασης» ώστε να προσαρμόζει το λογισμικό στις τρέχουσες διαθέσεις και ικανότητές μας.
Επειτα από όλα αυτά, αν ήμουν μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ομολογουμένως θα κοιμόμουν σφόδρα ανήσυχος. Σε πέντε χρόνια, όχι απλώς δεν θα υπάρχουν σχολικά βιβλία σε χαρτί, αλλά θα πρέπει να είναι όλα διαδραστικά! Αλλιώς…
Oι διαχειριστές των ιστολογίων έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στον νόμο που έχουν και τα παραδοσιακά ΜΜΕ εκτός από τη γνωστοποίηση της ταυτότητάς τους. Οπως επισημαίνει η κυρία Ελενα Σπυροπούλου, νομική σύμβουλος της Ενωσης Ελλήνων Χρηστών Ιnternet, «τα ιστολόγια είναι μια μορφή δημόσιου λόγου και υπό αυτή την έννοια ο διαχειριστής τους οφείλει να τηρεί τους νόμους, όπως κάθε πολίτης. Αυτό σημαίνειότιαν γίνει κάποιο αδίκημα μέσω ενός blogο υπεύθυνος θα διωχθεί και θα τιμωρηθείμε βάση τις διατάξεις που ισχύουν για το συγκεκριμένο αδίκημα, πιθανότατα ανεξάρτητααπό τον τρόπο τέλεσής του. Ακριβώς όπως αν είχε γράψει τα ίδια σε ένα περιοδικό, σε μια εφημερίδα, ή απλώς τα διαλαλούσε με την ντουντούκα στους δρόμους».
Οπως όμως εξηγεί η κυρία Σπυροπούλου, ο νόμος ορίζει ότι για να αρθεί το απόρρητο των επικοινωνιών, άρα και του Διαδικτύου, προκειμένου να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του συντάκτη ενός ιστολογίου, πρέπει να υπάρχουν ενδείξεις για πολύ σοβαρά κακουργήματα όπως εσχάτη προδοσία, παραβίαση μυστικών της πολιτείας, κατασκοπεία, αρπαγή, εκβίαση, αρπαγή ανηλίκων, διευκόλυνση ακολασίας άλλων, παιδική πορνογραφία κ.λπ.
Σε… «καρφιά» επιχειρεί να μετατρέψει τους πολίτες το υπουργείο Οικονομικών. Εχει δημιουργήσει ολοκληρωμένη φόρμα «καταγγελιών», που θα γίνονται από πολίτες για συμπολίτες τους. Η φόρμα έχει ήδη ανέβει στο site της ΥπΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ).
Οι πολίτες πρώτοι θα μπορούν να «δίνουν» ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο, ΑΦΜ μέχρι και επαγγελματική δραστηριότητα του καταγγελλόμενου. Καλούνται δηλαδή οι πολίτες να υποκαταστήσουν τον ελεγκτικό μηχανισμό του υπουργείου Οικονομικών…
Επί μία ώρα (μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε για τη μετάφραση), τα είπαν χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου ο Κ. Καραμανλής με τον Τ. Ερντογάν, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για τα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Η υλοποίηση των συμφωνιών για τους μετανάστες και οι παραβιάσεις στο Αιγαίο ήταν δυο από τα βασικά θέματα που μπήκαν στην κουβέντα. Σε τέτοιου είδους συναντήσεις «πιάνεις κλίμα» από τις δηλώσεις που ακολουθούν. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε χθες, αφού δηλώσεις δεν ήταν προγραμματισμένες.
Μόνο που ο Ερντογάν δεν ήρθε ποτέ. Και τα ίδια έγραψε το Βήμα και το Εθνος.
Αυτό θα πει ποιότητα στην ενημέρωση…
Διαβάστε όμως και το σχετικό απόσπασμα από άρθρο του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή:
Πολλές δεκαετίες πριν, όταν τα μέσα ενημέρωσης ήταν λιγοστά και δεν κατακάλυπταν τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο, ευκολότερο ήταν να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα κατά την έντυπη αναπαράστασή της παρά να διασταυρωθεί μια είδηση. Είναι αρκετά γνωστό, λ.χ., το ψεματάκι που σκαρφίστηκε το 1940 κάποιος δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας που είχε αναλάβει να πάει στην Τήνο για να καλύψει τον Δεκαπενταύγουστο. Παρά να μπει στον μπελά του ταξιδιού, προτίμησε άλλον προορισμό, κοντινότερο και τερπνότερο. Εστειλε ωστόσο στην εφημερίδα του ένα τηλεγράφημα όπου περιέγραφε γλαφυρά τα συμβάντα (όσα υπέθετε ότι είχαν λάβει χώρα), κλείνοντας την «ανταπόκρισή» του με μια θρησκευτικώς ορθή φρασούλα, με την οποία διαβεβαίωνε ότι «έγιναν τα συνήθη θαύματα». Είχε χάσει βέβαια, ως απών, τον τορπιλισμό της «Ελλης» από τους Ιταλούς. Λιγότερο γνωστό είναι ένα εθνικώς ορθό ψεματάκι που είχαν συναποφασίσει να γράφουν στις εφημερίδες τους όσοι συνόδευαν τα παλιά τα χρόνια, προ φαξ, τηλεοράσεως, κινητών και Γιουροσπόρ, την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σε φιλικούς αγώνες στο εξωτερικό. Αδύνατη ήταν τότε η ομάδα μας, λογικό ήταν να πέφτουν βροχή τα γκολ στο τέρμα της· άλλωστε, ο Νίκος Εγγονόπουλος δεν είχε γράψει ακόμα το σχετικό προειδοποιητικό του ποίημα. Για να μην πλήττεται όμως το εθνικό φρόνημα (και με το δεδομένο ότι η διασταύρωση ήταν αδύνατη), οι αθλητικογράφοι δεν ανέφεραν στις ανταποκρίσεις τους το πραγματικό σκορ (10–0, ας πούμε) αλλά ένα πολύ τιμητικότερο, 3–1 λ.χ., προσέχοντας να γράφουν το ίδιο, ώστε να μην αυτοπροδοθούν, και προσθέτοντας επικολυρικές περιγραφές φάσεων που δεν είχαν γίνει καν – τι «υπέροχες κατεβασιές», τι «μελέ μες στη μικρή περιοχή», τι «γρανιτένια άμυνα» και «αίλουροι τερματοφύλακες». Το ξέρουμε κι από τον Οδυσσέα Ελύτη: την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς όπως φτιάχνει και το ψέμα. Και ξέρουμε από τους εθνολόγους ότι οι μύθοι ωφελούν, μέχρις ενός σημείου φυσικά, τους λαούς.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία που μας ταιριάζει γάντι. Το Reboot Britain έχει ως σκοπό να δουν οι Βρετανοί με άλλο μάτι τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα αλλά και τις νέες δυνατότητες που προσφέρονται.
Γιατί όχι κι εμείς; Ιδια και χειρότερα χάλια έχουμε.
Οι προκλήσεις που επικαλούνται οι φίλοι Βρετανοί περιλαμβάνουν μία προβληματική οικονομία, ένα σύστημα υπηρεσιών που πάσχει και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Πάντα μία κρίση παρέχει ευκαιρίες εκμετάλλευσης ευκαιριών. Στην περίπτωσή μας η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί είναι αυτή του νέου ψηφιακού κόσμου που μας δίνει την ευκαιρία να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας, να ξαναχτίσουμε τις δημοκρατικές μας δομές και να βελτιώσουμε τις υπηρεσίες μας.
Αν πιστεύετε ότι το συγγραφικό ταλέντο σας δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, να σας προτείνουμε ένα online εργαστήρι γραφής για συγγραφείς από όλο τον κόσμο. Προσφέρει feedback στους συγγραφείς όλων των ειδών και κάνει τον έναν να διδάσκεται από τον άλλο. Διαθέτει φόρουμ, συμβουλές γραφής και άλλα εργαλεία, ενώ με μία απλή εγγραφή γίνεστε μέλος. Μπείτε, χαζέψτε, διαβάστε και όταν εκδοθείτε περιμένω αφιέρωση.
Ο Κωνσταντίνος Τζήκας χάρη στο εξωτικό του όνομα κέρδισε μία εμπειρία που τη μοιράζεται από τις σελίδες της AthensVoice:
Σαν νέο αξεσουάρ που προστίθεται στο ράφι της καθημερινότητας, το Ίντερνετ, εδώ και λίγα χρόνια, έλκει σαν μαγνήτης μια σειρά από κλισέ και στερεότυπα: Το Ίντερνετ αποτελεί εργαλείο ελεύθερης έκφρασης, το Ίντερνετ εκμηδενίζει τις γεωγραφικές αποστάσεις, το Ίντερνετ διευκολύνει την επικοινωνία και τη ζύμωση απόψεων. Και όπως συμβαίνει ενίοτε με τις κοινοτοπίες, τις είδα να βρίσκουν τη δικαίωσή τους μέσα από τη δική μου πρόσφατη εμπειρία, την εμπειρία μιας συλλογικής προσπάθειας για τη δημιουργία μίας ανθολογίας διηγημάτων αποκλειστικά μέσα από το Διαδίκτυο.
Ο σπόρος αυτής της εμπειρίας χρονολογείται από το 2005, όταν επίδοξος συγγραφέας ων γραφόμουν στο Zoetrope.com, online συγγραφική κοινότητα που ανήκει στον Φράνσις Φορντ Κόπολα (!) και στην οποία χιλιάδες συγγραφείς από όλο τον κόσμο «ανεβάζουν» διηγήματά τους και γνωμοδοτούν για τα έργα άλλων συγγραφέων, ενώ συγχρόνως λαμβάνουν feedback από τους συναδέλφους τους για τις δικές τους λογοτεχνικές απόπειρες. Η Zoetrope, μάλιστα, δεν περιορίζεται μόνο στους διηγηματογράφους, αλλά παρέχει και αντίστοιχα «ζυμωτήρια» για ποιητές, φωτογράφους, graphic designers, ακόμα και ηθοποιούς που θέλουν να διαφημιστούν.
Άλμα στο χρόνο. Δύο χρόνια μετά, τον Δεκέμβριο του 2007, είχα αρχίσει να συμμετέχω πιο ενεργά στην πολυάριθμη αυτή κοινότητα, όταν έλαβα μήνυμα στο Zmail μου, όπως… αυτοαποκαλείται το σύστημα προσωπικών μηνυμάτων του site. Έτσι καταδύθηκα στην περιπέτεια του “One World”. Το μήνυμα προερχόταν από τον Νιγηριανό Όβο Αντάγκα και με προσκαλούσε να εγγραφώ στο προσωπικό “office” του μέσα στο site, που έφερε τον εύγλωττο, αλλά και επιδεκτικό πολλαπλών παρεξηγήσεων, τίτλο “Third World Project”. Εκ των υστέρων, βέβαια, έμαθα το κωμικό παρασκήνιο της μυστηριώδους όσο και θαυμαστής επιλογής μου από τον Όβο. Ψάχνοντας να στρατολογήσει συγγραφείς από χώρες του αποκαλούμενου (;) Τρίτου Κόσμου στο project του για τη δημιουργία μίας ανθολογίας διηγημάτων με επίκεντρο ακριβώς τη «σφαίρα» αυτή, ο Όβο είχε ζητήσει γνώμες από διάφορα μέλη της Zoe, ζητώντας να του υποδείξουν έτερους συγγραφείς με ενδιαφέρουσα γραφή και προέλευση κάποια από τις ανωτέρω χώρες. Όπερ και εγένετο, με μία Αμερικανίδα συνάδελφο να παρερμηνεύει το… εξωτικό άκουσμα του επωνύμου μου ως βέβαιη απόδειξη της καταγωγής μου από Ασία ή Αφρική. Έτσι έλαβα λοιπόν και την πρόσκλησή μου για την ανθολογία του Τρίτου Κόσμου!
O όρος «Τρίτος Κόσμος» γρήγορα εκπαραθυρώθηκε και το project απόκτησε τίτλο εργασίας «Ένας κόσμος (One World)», ενώ συγχρόνως τελέστηκε μια στροφή στο focus της ανθολογίας: δεν επρόκειτο πια για μια σειρά διηγημάτων με έμφαση στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του Τρίτου Κόσμου –με κίνδυνο το βιβλίο να μετατραπεί σε ένα πνιγηρό μανιφέστο–, αλλά για μία ποικιλόμορφη θεώρηση της ανθρώπινης εμπειρίας, γλυκιάς και πικρής, σε κάθε γωνιά της γης.
Είκοσι τρεις άνθρωποι από όλες τις γωνιές της γης επικοινώνησαν στο Διαδίκτυο, έγραψαν ο καθένας από μια ιστορία, έκαναν κριτική και διορθώσεις στις ιστορίες των άλλων, αποφάσισαν από κοινού για τον τίτλο του βιβλίου και αξιοποίησαν ο καθένας τις δεξιότητές του, όπως για παράδειγμα ο Αμερικανός Σεκόια Ναγκαμάτσου που έσπευσε αμέσως να χτίσει για την ανθολογία την απαραίτητη ιντερνετική παρουσία (facebook, myspace, blog, youtube, δικό μας site, το oneworldstories.com).
Αυτή η προσπάθεια αποτελεί σημάδι μιας εποχής στην οποία οι άνθρωποι θα έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να δημιουργούν, να επεξεργάζονται και να προωθούν οι ίδιοι το έργο τους. Μια χούφτα ανθρώπων έγραψε ιστορίες, τις πακέταρε, βρήκε μόνη της τους εκδότες της και αναλαμβάνει μόνη της να προβάλλει το «παιδί» της. Το Ίντερνετ αποτελεί το νέο Δούρειο Ίππο του do-it-yourself style που τόσο αγαπούσε το punk, σε μια κοινωνία όπου η ελευθερία της έκφρασης των δημιουργών αμβλύνεται συχνά από τις παρεμβάσεις ορισμένων «επαϊόντων».
Προς θεατρόφιλους: το αρχείο του Εθνικού θεάτρου ψηφιοποιήθηκε. Πλέον μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο από το 1932 έως σήμερα και να βρούμε υλικό από όποια παράσταση θέλουμε.
Συγκινήθηκα όταν μπόρεσα να εντοπίσω την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Ήταν η παράσταση “Γυάλινος κόσμος” του Τενεσή Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, με τη Βάσω Μανωλίδου, το Φάνη Χηνά, τη Ράνια Οικονομίδου και το Δάνη Κατρανίδη.
Το αρχείο περιλαμβάνει το πρόγραμμα της παράστασης, φωτογραφίες και αποκόμματα κριτικών εφημερίδων.
Mια ξεχασμένη αδικία» είναι ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ που η πρώτη προβολή του έγινε τον Απρίλιο στο Σικάγο, στο πλαίσιο ενός «λάτιν» κινηματογραφικού φεστιβάλ. Η ταινία μιλά για μια παλιά ιστορία: την απέλαση από την κυβέρνηση Χούβερ περίπου δύο εκατομμυρίων Μεξικανοαμερικανών στις αρχές του ’30. Οι περισσότεροι είχαν μεταφερθεί στη χώρα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη εργατικών χεριών στα εργοστάσια και στη γεωργία καθώς πολλοί Αμερικανοί υπηρετούσαν τότε στο στρατό. Πάνω από το 60% των εκτοπισθέντων ήταν νέοι που είχαν γεννηθεί ή είχαν μεγαλώσει στην Αμερική. «Οσο υπήρχε μια σχετική ευημερία, η ανοχή ήταν αυτονόητη», παρατηρεί ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. «Ομως σε εποχές ισχνών αγελάδων, όταν στις στρατιές των ανέργων πληθαίνουν οι “γνήσιοι Αμερικανοί”, ο φόβος έχει τον πρώτο λόγο» και ο «κοινωνικός πανικός» παραχωρεί τη θέση του στο μίσος. Πρόσφατα η Γερουσία της Πολιτείας της Καλιφόρνιας ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτή τη σκοτεινή σελίδα και ενέκρινε τη διδασκαλία της στα δημόσια σχολεία – «σκοτεινή» γιατί οι απελάσεις δεν έγιναν με το γάντι αλλά και με τη χρήση ωμής βίας, με την τρομοκράτηση του μεξικανικού πληθυσμού. Γιατί μόνο τους Μεξικανούς; Γιατί η απέλασή τους, λόγω των κοινών συνόρων κόστιζε λιγότερο…
«…και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια», έγραφε το 1958 ο Τζον Μπέρτζερ. Σήμερα η κραυγή για βοήθεια δυναμώνει ή μάλλον έρχεται πιο κοντά στη δική μας όχθη, στα δικά μας αυτιά. Πολλοί πιστεύουν πως αν βοηθήσουμε τους μισοπνιγμένους, κινδυνεύουμε κι εμείς να βυθιστούμε – κι έτσι δεν παίζουν καν βιολί αλλά χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Εύκολα όμως το σύνθημα «έξω οι ξένοι» μπορεί να γίνει «στον πάτο οι ξένοι» και ας πνιγούν όπου θέλουν (και ήδη πνίγονται είτε στις θάλασσές μας είτε από ασφυξία μες στις νταλίκες).
Εχει καθιερωθεί η 2οη Ιουνίου. Η Αντζελίνα Τζολί μας θυμίζει “Σας παρακαλούμε να μην αποστρέφετε το βλέμμα σας. Οι πρόσφυγες είναι οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι του πλανήτη. Κάθε μέρα, αγωνίζονται να επιβιώσουν. Αξίζουν το σεβασμό μας. Σας παρακαλούμε να μην τους ξεχνάτε. Θυμηθείτε τους αυτήν την ημέρα των προσφύγων.
Το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (Ι.ΜΕ.ΠΟ.) διοργάνωσε από τις 19 έως τις 21 Ιουνίου 2009 διεθνή έκθεση αφισών με θέμα τη Μετανάστευση και τίτλο «30 αφίσες για την Μετανάστευση» («30 posters on Migration»). Η έκθεση φιλοξενήθηκε στον πολυχώρο εκδηλώσεων του σταθμού Συντάγματος του Μετρό και μετά τις τρεις μέρες λειτουργίας της εκεί θα μεταφερθεί για ένα χρονικό διάστημα σε άλλο χώρο. Λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.
Σήμερα, Κυριακή, η έκθεση θα είναι ανοιχτή έως τις 11 το βράδυ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Εκατομμύρια παιδιά στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. θα μπορούν να πάρουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά από το σχολείο τους, από τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Άρθρα (RSS)