Σε… «καρφιά» επιχειρεί να μετατρέψει τους πολίτες το υπουργείο Οικονομικών. Εχει δημιουργήσει ολοκληρωμένη φόρμα «καταγγελιών», που θα γίνονται από πολίτες για συμπολίτες τους. Η φόρμα έχει ήδη ανέβει στο site της ΥπΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ).
Οι πολίτες πρώτοι θα μπορούν να «δίνουν» ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο, ΑΦΜ μέχρι και επαγγελματική δραστηριότητα του καταγγελλόμενου. Καλούνται δηλαδή οι πολίτες να υποκαταστήσουν τον ελεγκτικό μηχανισμό του υπουργείου Οικονομικών…
Επί μία ώρα (μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε για τη μετάφραση), τα είπαν χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου ο Κ. Καραμανλής με τον Τ. Ερντογάν, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για τα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Η υλοποίηση των συμφωνιών για τους μετανάστες και οι παραβιάσεις στο Αιγαίο ήταν δυο από τα βασικά θέματα που μπήκαν στην κουβέντα. Σε τέτοιου είδους συναντήσεις «πιάνεις κλίμα» από τις δηλώσεις που ακολουθούν. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε χθες, αφού δηλώσεις δεν ήταν προγραμματισμένες.
Μόνο που ο Ερντογάν δεν ήρθε ποτέ. Και τα ίδια έγραψε το Βήμα και το Εθνος.
Αυτό θα πει ποιότητα στην ενημέρωση…
Διαβάστε όμως και το σχετικό απόσπασμα από άρθρο του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή:
Πολλές δεκαετίες πριν, όταν τα μέσα ενημέρωσης ήταν λιγοστά και δεν κατακάλυπταν τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο, ευκολότερο ήταν να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα κατά την έντυπη αναπαράστασή της παρά να διασταυρωθεί μια είδηση. Είναι αρκετά γνωστό, λ.χ., το ψεματάκι που σκαρφίστηκε το 1940 κάποιος δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας που είχε αναλάβει να πάει στην Τήνο για να καλύψει τον Δεκαπενταύγουστο. Παρά να μπει στον μπελά του ταξιδιού, προτίμησε άλλον προορισμό, κοντινότερο και τερπνότερο. Εστειλε ωστόσο στην εφημερίδα του ένα τηλεγράφημα όπου περιέγραφε γλαφυρά τα συμβάντα (όσα υπέθετε ότι είχαν λάβει χώρα), κλείνοντας την «ανταπόκρισή» του με μια θρησκευτικώς ορθή φρασούλα, με την οποία διαβεβαίωνε ότι «έγιναν τα συνήθη θαύματα». Είχε χάσει βέβαια, ως απών, τον τορπιλισμό της «Ελλης» από τους Ιταλούς. Λιγότερο γνωστό είναι ένα εθνικώς ορθό ψεματάκι που είχαν συναποφασίσει να γράφουν στις εφημερίδες τους όσοι συνόδευαν τα παλιά τα χρόνια, προ φαξ, τηλεοράσεως, κινητών και Γιουροσπόρ, την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σε φιλικούς αγώνες στο εξωτερικό. Αδύνατη ήταν τότε η ομάδα μας, λογικό ήταν να πέφτουν βροχή τα γκολ στο τέρμα της· άλλωστε, ο Νίκος Εγγονόπουλος δεν είχε γράψει ακόμα το σχετικό προειδοποιητικό του ποίημα. Για να μην πλήττεται όμως το εθνικό φρόνημα (και με το δεδομένο ότι η διασταύρωση ήταν αδύνατη), οι αθλητικογράφοι δεν ανέφεραν στις ανταποκρίσεις τους το πραγματικό σκορ (10–0, ας πούμε) αλλά ένα πολύ τιμητικότερο, 3–1 λ.χ., προσέχοντας να γράφουν το ίδιο, ώστε να μην αυτοπροδοθούν, και προσθέτοντας επικολυρικές περιγραφές φάσεων που δεν είχαν γίνει καν – τι «υπέροχες κατεβασιές», τι «μελέ μες στη μικρή περιοχή», τι «γρανιτένια άμυνα» και «αίλουροι τερματοφύλακες». Το ξέρουμε κι από τον Οδυσσέα Ελύτη: την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς όπως φτιάχνει και το ψέμα. Και ξέρουμε από τους εθνολόγους ότι οι μύθοι ωφελούν, μέχρις ενός σημείου φυσικά, τους λαούς.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία που μας ταιριάζει γάντι. Το Reboot Britain έχει ως σκοπό να δουν οι Βρετανοί με άλλο μάτι τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα αλλά και τις νέες δυνατότητες που προσφέρονται.
Γιατί όχι κι εμείς; Ιδια και χειρότερα χάλια έχουμε.
Οι προκλήσεις που επικαλούνται οι φίλοι Βρετανοί περιλαμβάνουν μία προβληματική οικονομία, ένα σύστημα υπηρεσιών που πάσχει και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Πάντα μία κρίση παρέχει ευκαιρίες εκμετάλλευσης ευκαιριών. Στην περίπτωσή μας η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί είναι αυτή του νέου ψηφιακού κόσμου που μας δίνει την ευκαιρία να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας, να ξαναχτίσουμε τις δημοκρατικές μας δομές και να βελτιώσουμε τις υπηρεσίες μας.
Αν πιστεύετε ότι το συγγραφικό ταλέντο σας δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, να σας προτείνουμε ένα online εργαστήρι γραφής για συγγραφείς από όλο τον κόσμο. Προσφέρει feedback στους συγγραφείς όλων των ειδών και κάνει τον έναν να διδάσκεται από τον άλλο. Διαθέτει φόρουμ, συμβουλές γραφής και άλλα εργαλεία, ενώ με μία απλή εγγραφή γίνεστε μέλος. Μπείτε, χαζέψτε, διαβάστε και όταν εκδοθείτε περιμένω αφιέρωση.
Ο Κωνσταντίνος Τζήκας χάρη στο εξωτικό του όνομα κέρδισε μία εμπειρία που τη μοιράζεται από τις σελίδες της AthensVoice:
Σαν νέο αξεσουάρ που προστίθεται στο ράφι της καθημερινότητας, το Ίντερνετ, εδώ και λίγα χρόνια, έλκει σαν μαγνήτης μια σειρά από κλισέ και στερεότυπα: Το Ίντερνετ αποτελεί εργαλείο ελεύθερης έκφρασης, το Ίντερνετ εκμηδενίζει τις γεωγραφικές αποστάσεις, το Ίντερνετ διευκολύνει την επικοινωνία και τη ζύμωση απόψεων. Και όπως συμβαίνει ενίοτε με τις κοινοτοπίες, τις είδα να βρίσκουν τη δικαίωσή τους μέσα από τη δική μου πρόσφατη εμπειρία, την εμπειρία μιας συλλογικής προσπάθειας για τη δημιουργία μίας ανθολογίας διηγημάτων αποκλειστικά μέσα από το Διαδίκτυο.
Ο σπόρος αυτής της εμπειρίας χρονολογείται από το 2005, όταν επίδοξος συγγραφέας ων γραφόμουν στο Zoetrope.com, online συγγραφική κοινότητα που ανήκει στον Φράνσις Φορντ Κόπολα (!) και στην οποία χιλιάδες συγγραφείς από όλο τον κόσμο «ανεβάζουν» διηγήματά τους και γνωμοδοτούν για τα έργα άλλων συγγραφέων, ενώ συγχρόνως λαμβάνουν feedback από τους συναδέλφους τους για τις δικές τους λογοτεχνικές απόπειρες. Η Zoetrope, μάλιστα, δεν περιορίζεται μόνο στους διηγηματογράφους, αλλά παρέχει και αντίστοιχα «ζυμωτήρια» για ποιητές, φωτογράφους, graphic designers, ακόμα και ηθοποιούς που θέλουν να διαφημιστούν.
Άλμα στο χρόνο. Δύο χρόνια μετά, τον Δεκέμβριο του 2007, είχα αρχίσει να συμμετέχω πιο ενεργά στην πολυάριθμη αυτή κοινότητα, όταν έλαβα μήνυμα στο Zmail μου, όπως… αυτοαποκαλείται το σύστημα προσωπικών μηνυμάτων του site. Έτσι καταδύθηκα στην περιπέτεια του “One World”. Το μήνυμα προερχόταν από τον Νιγηριανό Όβο Αντάγκα και με προσκαλούσε να εγγραφώ στο προσωπικό “office” του μέσα στο site, που έφερε τον εύγλωττο, αλλά και επιδεκτικό πολλαπλών παρεξηγήσεων, τίτλο “Third World Project”. Εκ των υστέρων, βέβαια, έμαθα το κωμικό παρασκήνιο της μυστηριώδους όσο και θαυμαστής επιλογής μου από τον Όβο. Ψάχνοντας να στρατολογήσει συγγραφείς από χώρες του αποκαλούμενου (;) Τρίτου Κόσμου στο project του για τη δημιουργία μίας ανθολογίας διηγημάτων με επίκεντρο ακριβώς τη «σφαίρα» αυτή, ο Όβο είχε ζητήσει γνώμες από διάφορα μέλη της Zoe, ζητώντας να του υποδείξουν έτερους συγγραφείς με ενδιαφέρουσα γραφή και προέλευση κάποια από τις ανωτέρω χώρες. Όπερ και εγένετο, με μία Αμερικανίδα συνάδελφο να παρερμηνεύει το… εξωτικό άκουσμα του επωνύμου μου ως βέβαιη απόδειξη της καταγωγής μου από Ασία ή Αφρική. Έτσι έλαβα λοιπόν και την πρόσκλησή μου για την ανθολογία του Τρίτου Κόσμου!
O όρος «Τρίτος Κόσμος» γρήγορα εκπαραθυρώθηκε και το project απόκτησε τίτλο εργασίας «Ένας κόσμος (One World)», ενώ συγχρόνως τελέστηκε μια στροφή στο focus της ανθολογίας: δεν επρόκειτο πια για μια σειρά διηγημάτων με έμφαση στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του Τρίτου Κόσμου –με κίνδυνο το βιβλίο να μετατραπεί σε ένα πνιγηρό μανιφέστο–, αλλά για μία ποικιλόμορφη θεώρηση της ανθρώπινης εμπειρίας, γλυκιάς και πικρής, σε κάθε γωνιά της γης.
Είκοσι τρεις άνθρωποι από όλες τις γωνιές της γης επικοινώνησαν στο Διαδίκτυο, έγραψαν ο καθένας από μια ιστορία, έκαναν κριτική και διορθώσεις στις ιστορίες των άλλων, αποφάσισαν από κοινού για τον τίτλο του βιβλίου και αξιοποίησαν ο καθένας τις δεξιότητές του, όπως για παράδειγμα ο Αμερικανός Σεκόια Ναγκαμάτσου που έσπευσε αμέσως να χτίσει για την ανθολογία την απαραίτητη ιντερνετική παρουσία (facebook, myspace, blog, youtube, δικό μας site, το oneworldstories.com).
Αυτή η προσπάθεια αποτελεί σημάδι μιας εποχής στην οποία οι άνθρωποι θα έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να δημιουργούν, να επεξεργάζονται και να προωθούν οι ίδιοι το έργο τους. Μια χούφτα ανθρώπων έγραψε ιστορίες, τις πακέταρε, βρήκε μόνη της τους εκδότες της και αναλαμβάνει μόνη της να προβάλλει το «παιδί» της. Το Ίντερνετ αποτελεί το νέο Δούρειο Ίππο του do-it-yourself style που τόσο αγαπούσε το punk, σε μια κοινωνία όπου η ελευθερία της έκφρασης των δημιουργών αμβλύνεται συχνά από τις παρεμβάσεις ορισμένων «επαϊόντων».
Προς θεατρόφιλους: το αρχείο του Εθνικού θεάτρου ψηφιοποιήθηκε. Πλέον μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο από το 1932 έως σήμερα και να βρούμε υλικό από όποια παράσταση θέλουμε.
Συγκινήθηκα όταν μπόρεσα να εντοπίσω την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Ήταν η παράσταση “Γυάλινος κόσμος” του Τενεσή Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, με τη Βάσω Μανωλίδου, το Φάνη Χηνά, τη Ράνια Οικονομίδου και το Δάνη Κατρανίδη.
Το αρχείο περιλαμβάνει το πρόγραμμα της παράστασης, φωτογραφίες και αποκόμματα κριτικών εφημερίδων.
Mια ξεχασμένη αδικία» είναι ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ που η πρώτη προβολή του έγινε τον Απρίλιο στο Σικάγο, στο πλαίσιο ενός «λάτιν» κινηματογραφικού φεστιβάλ. Η ταινία μιλά για μια παλιά ιστορία: την απέλαση από την κυβέρνηση Χούβερ περίπου δύο εκατομμυρίων Μεξικανοαμερικανών στις αρχές του ’30. Οι περισσότεροι είχαν μεταφερθεί στη χώρα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη εργατικών χεριών στα εργοστάσια και στη γεωργία καθώς πολλοί Αμερικανοί υπηρετούσαν τότε στο στρατό. Πάνω από το 60% των εκτοπισθέντων ήταν νέοι που είχαν γεννηθεί ή είχαν μεγαλώσει στην Αμερική. «Οσο υπήρχε μια σχετική ευημερία, η ανοχή ήταν αυτονόητη», παρατηρεί ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. «Ομως σε εποχές ισχνών αγελάδων, όταν στις στρατιές των ανέργων πληθαίνουν οι “γνήσιοι Αμερικανοί”, ο φόβος έχει τον πρώτο λόγο» και ο «κοινωνικός πανικός» παραχωρεί τη θέση του στο μίσος. Πρόσφατα η Γερουσία της Πολιτείας της Καλιφόρνιας ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτή τη σκοτεινή σελίδα και ενέκρινε τη διδασκαλία της στα δημόσια σχολεία – «σκοτεινή» γιατί οι απελάσεις δεν έγιναν με το γάντι αλλά και με τη χρήση ωμής βίας, με την τρομοκράτηση του μεξικανικού πληθυσμού. Γιατί μόνο τους Μεξικανούς; Γιατί η απέλασή τους, λόγω των κοινών συνόρων κόστιζε λιγότερο…
«…και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια», έγραφε το 1958 ο Τζον Μπέρτζερ. Σήμερα η κραυγή για βοήθεια δυναμώνει ή μάλλον έρχεται πιο κοντά στη δική μας όχθη, στα δικά μας αυτιά. Πολλοί πιστεύουν πως αν βοηθήσουμε τους μισοπνιγμένους, κινδυνεύουμε κι εμείς να βυθιστούμε – κι έτσι δεν παίζουν καν βιολί αλλά χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Εύκολα όμως το σύνθημα «έξω οι ξένοι» μπορεί να γίνει «στον πάτο οι ξένοι» και ας πνιγούν όπου θέλουν (και ήδη πνίγονται είτε στις θάλασσές μας είτε από ασφυξία μες στις νταλίκες).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία:
Άρθρα (RSS)