«Η καινοτομία του facebook είναι ότι συνέδεσε το ονοματεπώνυμο με την επικοινωνία. Δεν χρειάζεται να ξέρεις το email του Μητσοτάκη, του Ανδρουλάκη ή του τάδε πολιτικού. Μπαίνεις στo facebook και αναζητείς το όνομα, τσουπ το βρήκες, στέλνεις μήνυμα. Όχι απρόσωπο e-mail, αλλά προσωπικό μηνυματάκι με τη φωτογραφία σου, σαν να τον έχεις δίπλα σου και να του μιλάς. Το facebook είναι το πρώτο κοινωνικό δίκτυο: είναι τρόπος να βρεις δουλειά, να βρεις το ταίρι σου, τους παλιούς σου συμμαθητές, φίλους από το πανεπιστήμιο και να διοργανώσεις συναντήσεις παλιών συμμαθητών», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ν. Βασιλάκος, πρόεδρος των Ελλήνων χρηστών του Ίντερνετ.
Ειδικά για τους επωνύμους, το facebook προσφέρει μια καλή και ανέξοδη ευκαιρία: δεν χρειάζεται να στέλνουν δελτία Τύπου με το τι κάνουν. Μπορούν να ενημερώνουν τη σελίδα τους στο facebook και από ΄κεί όλοι οι χρήστες μαθαίνουν πού είναι και τι κάνουν.
Τώρα ποιος καίγεται για το τι κάνουν -ειδικά αυτές τις ημέρες- οι πολιτικοί μας;
Σήμερα Τρίτη 4 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί το 16ο Open Coffee Athens, στο ξενοδοχείο Divani Caravel. Μεταξύ των ομιλητών, θα είναι ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, που θα παρουσιάσει την Τηλεόραση χωρίς Σύνορα, ο Παναγιώτης Βρυώνης καθώς και φοιτητές του ΤΕΙ Αθήνας, που θα παρουσιάσουν την υπηρεσία Φοίνικας σχετικά με τη διαχείριση απορριμμάτων. Όπως πάντα, η προσέλευση ξεκινά στις 18:00 και οι ομιλίες-παρουσιάσεις στις 19:00. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ στο Open Coffee.
Το Σάββατο περνούσα από την Κοραή και είδα για άλλη μία φορά ουρές για την ταινία “Ανάμεσα στους τοίχους”. Δεν μπορεί όλοι αυτοί να είναι καθηγητές, σκέφτηκα. Γιατί αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει εντός των τειχών;
Η Μαρία Κατσουνάκη στην Κ με αφορμή την ταινία του Καντέ καλεί τους εν ενεργεία Πόντιους Πιλάτους να ανασκουμπωθούν. “Εχουν πολλή δουλειά: μήπως τα στραβά του σχολείου οφείλονται στο γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά δε μιλάνε γαλλικά στο σπίτι τους; (στις συναντήσεις γονέων ορισμένοι χειρίζονται υποτυπωδώς ή καθόλου τη γλώσσα). Ή μήπως πρέπει να στραφούμε στο υψηλό ποσοστό μαθητών που πηγαίνει στο γυμνάσιο με σημαντική υστέρηση στην εκμάθηση; Αδυνατούν να κατανοήσουν κοινότοπες εκφράσεις, να ερμηνεύσουν τρέχουσες λέξεις, να κλείνουν κοινόχρηστα ρήματα. Επιπλέον: ορισμένοι πηγαίνουν χωρίς καν τσάντα στο σχολείο, αδιαφορούν για τις ελάχιστες, συμβατικές υποχρεώσεις τους, αυθαδιάζουν στον καθηγητή. Στους συλλόγους τους οι καθηγητές προβληματίζονται: οι αυστηροί κανόνες αυξάνουν την ένταση; Πρόκειται για αυθαιρεσία των μαθητών ή μήπως πρέπει να πάρουν απόφαση ότι αυτό είναι το πνεύμα των καιρών; Δώδεκα παραπομπές στο πειθαρχικό συμβούλιο μέσα σε ένα χρόνο μήπως είναι υπερβολή; Γιατί οι μαθητές εισπράττουν ως εκδίκηση την επιβολή πειθαρχίας;
Η πολυπολιτισμική σχολική κοινότητα, με παιδιά που αδυνατούν να προσδιορίσουν την εθνική τους ταυτότητα (πότε μάχονται τη χώρα καταγωγής πότε τη χώρα υποδοχής), με μαθητές που αμφισβητούν την αυθεντία του δασκάλου (αν υποθέσουμε ότι ο καθηγητής επιθυμεί να την υποστηρίξει), κλυδωνίζεται, αναζητώντας ένα νέο στίγμα. Και αυτός ακριβώς ο κλυδωνισμός, παρά το γεγονός ότι το γαλλικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε εγκαταλελειμμένο είναι ούτε απολύτως απαξιωμένο, συμβαίνει στα σωθικά της κοινωνίας. Της παρούσας και της μελλοντικής. Διαρκείς εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε αξίες εδραιωμένες, αλλά αδύναμες πλέον να ρυθμίσουν τη σχολική μικροκοινωνία. Τι σημαίνει δημοκρατικό σχολείο σήμερα και τι εκμοντερνισμένη εκπαίδευση; Οποιες και αν είναι οι απαντήσεις ένα είναι βέβαιο: οι τοίχοι, που χωρίζουν το μέσα και έξω από την τάξη, δεν υπάρχουν. Στα θρανία δεν κάθονται πια τα παιδιά αλλά η ίδια η κοινωνία”.
? Ποια θα είναι η σχέση μεταξύ των παραδοσιακών και των νέων μέσων;
? Δεν θα είναι το ένα εναντίον του άλλου, αλλά το ένα συμπληρωματικό του άλλου. Ελπίζω ότι τα παραδοσιακά μέσα θα μπορέσουν γρήγορα να υιοθετήσουν τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στα νέα μέσα. Είναι θαυμάσιοι τρόποι να αφηγηθείς ιστορίες, να συνδεθείς με το κοινό σου, να ελέγξεις πληροφορίες, να εμπλέξεις το κοινό στην παραγωγή και να δημιουργήσεις συζήτηση. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ κεντρικό. Το μόνο σημείο στο οποίο τα νέα μέσα επιτίθενται στα παλαιά είναι το επιχειρηματικό, αφού νέες μορφές διαφήμισης αφαιρούν έσοδα από τα παραδοσιακά μέσα.
? Κι αν δεν βρούμε τον τρόπο να επιβιώσουμε στο νέο περιβάλλον; Μήπως δεν μας χρειάζεται πια η κοινωνία;
? Οι εφημερίδες θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στο μέλλον, όπως και τα άλλα μέσα. Οταν υπήρχε φραγμός οικονομικός για να αποκτήσεις τη δυνατότητα να παράγεις media, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σήμερα δεν κοστίζει τίποτα. Πρόκειται για δομική αλλαγή. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τις πηγές εσόδων, η αλλαγή φαίνεται αναπόφευκτη.
? Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου οι πολίτες θα είναι και λίγο δημοσιογράφοι?
? Με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο ποιος είναι ο δημοσιογράφος από το τι είναι δημοσιογραφία. Ολο και περισσότερο οι πολίτες θα μπορούν να συμμετάσχουν στο οικοσύστημα της δημοσιογραφίας, είτε αυτό σημαίνει δημοσιογραφία όπως την εννοούμε σήμερα είτε να βοηθούν τους δημοσιογράφους είτε να προσφέρουν κάτι στην κοινότητά τους που δεν θα περνούσε ποτέ στα Μέσα είτε βγάζοντας μια σημαντική εικόνα είτε οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει σημασία πώς θα τους λέμε. Σημασία έχει ότι θα το κάνουν και θα συμβαίνει ? αυτό που λέμε δημοσιογραφία.
Ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας του We The Media, ενός βιβλίου «ευαγγελίου» για bloggers, ήταν αρθρογράφος της εφημερίδας San Jose Mercury News από το 1994 ώς το 2004, οπότε δημοσίευσε το βιβλίο «We the Media, Grassroots journalism by the people for the people» («Εμείς τα Μέσα, δημοσιογραφία από το λαό για το λαό») στο οποίο περιγράφει πώς το Ιντερνετ αλλάζει τη δημοσιογραφία. Ο Γκίλμορ διακηρύσσει πως την μετατρέπει από ένα φίλτρο επαγγελματιών που ελέγχει τη ροή της ενημέρωσης προς την κοινωνία σε ένα οικοσύστημα, όπου οι ίδιοι οι καταναλωτές των προϊόντων των ΜΜΕ γίνονται ταυτόχρονα και παραγωγοί τους. Το 1995 έγινε ο πρώτος μπλόγκερ που εργαζόταν για παραδοσιακή εφημερίδα (Silicon Valley. com), ενώ από το 2005 κι έπειτα καθοδηγεί το ίδρυμα Center for Citizen Media (Κέντρο για τη Δημοσιογραφία των Πολιτών) του Χάρβαρντ, ενώ διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας.Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ», δηλώνει μεταξύ άλλων για το μέλλον του Tύπου πως δεν θα πρέπει «να μας ενδιαφέρουν οι δημοσιογράφοι πλέον, αλλά η δημοσιογραφία». Στο ερώτημα της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο που πλήττει την αξιοπιστία της ενημέρωσης πιστεύει πως χρειάζεται μεν να την προστατεύσουμε, αλλά θα πρέπει να εκπαιδευτούμε όλοι να μην την παίρνουμε στα σοβαρά.
? Πώς κερδίζουμε όμως αξιοπιστία;
? Πρέπει να είμαστε σχολαστικοί, αναλυτικοί, ακριβείς, ανεξάρτητοι, δίκαιοι και διάφανοι σε ό,τι αφορά τις δικές μας οπτικές και προκαταλήψεις. Η παραδοσιακή δημοσιογραφία δυστυχώς έχει αφήσει λίγο πίσω της την αξιοπιστία τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχουν μπλόγκερ, των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι περισσότερο από τη γνώμη αναλυτών στα παραδοσιακά μέσα. Hμουν δημοσιογράφος για πολλά χρόνια ώστε να μου είναι αδύνατο να μην είμαι σκεπτικιστής. Ξέρω ότι κάνουμε λάθη. Πιστεύω ότι πολλές φορές δεχόμαστε υπερβολικά σκληρή κριτική. Είναι δύσκολο να είσαι πάντοτε σωστός. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτούς που το αξίζουν, αλλά όχι και να πιστεύουμε αυτά που μας λένε απαραίτητα. Διαχωρίζονται αυτά τα δύο. Για παράδειγμα, εμπιστεύομαι το σύστημα των «Νιου Γιορκ Τάιμς», αλλά δεν τους πιστεύω πάντα. Χρειάζομαι συνήθως να ελέγξω.
Οσο αδυνατίζουν οι Ελληνικές Κοινότητες στο εξωτερικό, τόσο αδυνατίζουν και τα ελληνικά σχολεία, όπου ακόμη υπάρχουν. Μειώνεται ο αριθμός των παιδιών που φοιτούν σ’ αυτά, απαξιώνονται παιδευτικά, συρρικνώνονται. Οι Ελληνες ή ελληνικής καταγωγής γονείς τού εξωτερικού, οι γονείς τής ελληνικής Ομογένειας, όσο πληθαίνουν και τα παιδιά από μικτούς γάμους και όσο προχωρούμε σε νεότερες γενιές γονέων, προτιμούν – στην πλειονότητά τους – να στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία τής χώρας όπου ζουν, δημόσια ή (αν έχουν την ευχέρεια) και ιδιωτικά, προκειμένου να τους εξασφαλίσουν καλύτερες προϋποθέσεις επιτυχίας στη ζωή τους (επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής κ.λπ.). Κι επειδή τους καίει συγχρόνως το πρόβλημα «ταυτότητας» των παιδιών κι επειδή αγαπούν την Ελλάδα και αισθάνονται οι ίδιοι περήφανοι για την ελληνική τους καταγωγή, τα στέλνουν και σε μαθήματα ελληνικής γλώσσας, που κατά κανόνα λειτουργούν με τη φροντίδα τής Εκκλησίας. Αυτά όμως, λόγω τού ελάχιστου χρόνου (2-3 ώρες την εβδομάδα) και τού φόρτου των μαθητών από τις υποχρεώσεις τους στο (ολοήμερο συνήθως) σχολείο, έχουν πολύ περιορισμένα αποτελέσματα.
Τα σχολεία φθίνουν, παρά το αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον τής Ελληνικής Πολιτείας, των Κοινοτήτων, τής Εκκλησίας, των εκπαιδευτικών, των γονέων και όλων όσοι βλέπουν την ελληνική παιδεία να υποχωρεί και να χάνεται σε βάθος χρόνου. Η αγωνία κορυφώνεται, για να δώσει συχνά τη θέση της στην απαισιοδοξία και στην απόγνωση.
Τα αμιγή ελληνικά σχολεία στο εξωτερικό, αν συνεχίσουν να λειτουργούν ως έχουν, παρά την οποιαδήποτε ενίσχυση που ήδη υπάρχει, θα φυτοζωούν και θα οδηγούνται σταδιακώς σε άρση τής λειτουργίας τους ελλείψει μαθητών, ενώ μπορούν να μεταβληθούν σε πρότυπα σχολεία, με κύρος, προσφορά και ευρεία ζήτηση, σχολεία που θα παρέχουν ελληνική παιδεία περιωπής και γερή μόρφωση εν γένει αντί για «τα κολλυβογράμματα» που όλο και περισσότερο θα αναγκάζονται να δίνουν εκ των πραγμάτων.
Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν, καθηγήτρια στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, λίγο πριν από την κυκλοφορία (στα τέλη του Νοεμβρίου) του νέου της βιβλίου Byzantium:The Surprising Life of a Medieval Empire στα ελληνικά, έδωσε συνέντευξη στο«Βήμα» στην Κατερίνα Δαφέρμου.
– Είναι ξανά της μόδας το Βυζάντιο;
«Ηταν άραγε ποτέ στο παρελθόν; Νομίζω ότι αρχίζει να γίνεται της μόδας εν μέρει λόγω μιας νέας θεώρησης της μεσαιωνικής ιστορίας. Τον 21ο αιώνα έχουμε ανάγκη να αποκρυπτογραφήσουμε το Ισλάμ, το πώς οι Αραβες κατέκτησαν τόσο μεγάλες εκτάσεις τον 7ο και τον 8ο αιώνα. Εχοντας κυριεύσει τη Δαμασκό, την Ιερουσαλήμ, την Αλεξάνδρεια κτλ., οι Αραβες φιλοδοξούσαν να καταστήσουν την Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά τους. Αλλά τους εμπόδισαν οι Βυζαντινοί, οι οποίοι υπερασπίστηκαν σθεναρά την Κωνσταντινούπολη – “Νέα Ρώμη”. Αυτή λοιπόν η διαμάχη μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων η οποία διαιωνίστηκε ως τις Σταυροφορίες έχει πλέον στρέψει το ενδιαφέρον μας στο Βυζάντιο: ποιος ήταν ο ιστορικός του ρόλος; Από πού άντλησε τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που του επέτρεψαν να επιβιώσει για περισσότερα από 1.000 χρόνια; Αν αυτό σημαίνει ότι το Βυζάντιο είναι της μόδας, είμαι πολύ ευτυχής».
– Τι ακριβώς είναι «αναπάντεχο» και «εκπληκτικό», όπως υπονοεί ο πρωτότυπος τίτλος του νέου σας βιβλίου, σε σχέση με το Βυζάντιο;
«Είναι το ελληνικόν πυρ, ο συνδυασμός τριών διαφορετικών παραδόσεων στο εσωτερικό του, που του προσέδωσαν τη μακροχρόνια δύναμή του. Βεβαίως ήταν χριστιανικό και είχε άμεσους δεσμούς με την πρώιμη περίοδο του χριστιανισμού μέσα από τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων σε απλά ελληνικά για να τις καταλαβαίνει ο λαός. Το χριστιανικό στοιχείο επικρατεί στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική. Αυτή η κοινή γλωσσική βάση επέτρεψε στους κατοίκους της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας την άμεση πρόσβαση σε όλο το εύρος της αρχαίας ελληνικής σοφίας και στην παγανιστική παράδοση. Οχι μόνο στον Ομηρο, τον Ηρόδοτο, τον Ξενοφώντα, κ.ά., αλλά και σε όλες τις τεχνικές ανακαλύψεις των αρχαίων στα μαθηματικά, την αστρονομία, την ιατρική, τη γεωγραφία, την αρχιτεκτονική. Αυτά τα κείμενα μελετήθηκαν και αντιγράφηκαν στο Βυζάντιο από λόγιους και τους μαθητές τους οι οποίοι τελικά έγιναν ειδήμονες στην αττική γλώσσα του 5ου αιώνα π.Χ. και μετουσίωσαν το στυλ και το λεξιλόγιό της στα δικά τους μεσαιωνικά γραπτά. Και επειδή το Βυζάντιο ήταν η πρωτεύουσα του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κληρονόμησε μέρος της ρωμαϊκής νομοθεσίας, της μηχανολογίας, της δημόσιας διοίκησης και της πολεμικής δύναμης. Αυτή η συνύπαρξη τριών πηγών δύναμης, οι οποίες συνέθεσαν μια συνεπή ενότητα, είναι που μας ξαφνιάζει. Χάρη σε αυτήν μπορούσε το Βυζάντιο να επανιδρύεται ύστερα από πολλές “πτώσεις” και η Κωνσταντινούπολη να αντιστέκεται σε σφοδρές επιθέσεις ως το 1453. Η μακροβιότητα από μόνη της δεν μας εντυπωσιάζει. Ελάχιστοι, ωστόσο, μεσαιωνικοί πολιτισμοί αξιώθηκαν μια αδιάκοπη ζωή για περισσότερο από 1.000 χρόνια».
Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ζει τον μεσαίωνα των υποτίτλων με διώξεις κλπ, το youtube μας παρουσιάζει μία καινοτομία που δεν είναι άλλο από την real-time αυτόματη μετάφραση των υποτίτλων στη γλώσσα που θέλουμε. Ετσι λοιπόν αν το video που παρακολουθείτε έχει υπότιτλους για οποιαδήποτε απο τις υποστηριζόμενες γλώσσες, τότε με μια απλή κίνηση μπορείτε να τους μετατρέψετε σε ελληνικά! (η όποια απο τις 40 γλώσσες θέλετε)!
Φυσικά η επαγγελματική μου διαστροφή εντόπισε αρκετές εκπαιδευτικές εφαρμογές αυτού του χαρακτηριστικού. Για τα μαθήματα γλώσσας προσφέρεται…
Ο νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ δίνει συνέντευξη στον Κώστα Καλφόπουλο της Καθημερινής: “Ως συγγραφέας, έχετε την αίσθηση ότι δεν είναι τόσο ο αναγνώστης που πηγαίνει στο βιβλίο, αλλά το βιβλίο που τον συναντά;? Θα έλεγα και τα δύο, ως αναγνώστης, αλλά και ως επισκέπτης βιβλιοπωλείων. Βέβαια, στην εποχή του Διαδικτύου, η περιπλάνηση στα βιβλιοπωλεία έχει «βγει από τη ζωή μου», ίσως διότι κυκλοφορώ με σωματοφύλακες, ίσως και λόγω της «διασημότητας», το ίδιο συμβαίνει είτε είμαι στην Ιστανμπούλ είτε στη Φρανκφούρτη. Τώρα «σερφάρω» στο Amazon, αλλά το ξέρω, δεν είναι το ίδιο, δεν μπορώ να αγγίξω το βιβλίο, να το ξεφυλλίσω, να το μυρίσω. Κάποτε, όταν δεν είχα χρήματα, περιπλανιόμουνα στα βιβλιοπωλεία, σήμερα, μπορώ να αγοράσω ό,τι θέλω, αλλά δεν μπορώ να «χαθώ» στα βιβλιοπωλεία”.
Τι καλά που θα ήταν να μπορούσαμε να διορθώσουμε την πόλη μας με ένα μπλάνκο. Η ομάδα μπλάνκο προσκαλεί σε μια κοινή προσπάθεια ενεργοποίησης των δυνάμεων που ενυπάρχουν στους πολίτες για δημιουργική παρέμβαση αυτοκαθορισμού με πνεύμα αυτοκριτικής και αυθεντικού διαλόγου. Ιστοσελίδα με έντονο αθηναιολογικό ενδιαφέρον: ζωντανές παρεμβάσεις ζωντανών ανθρώπων, απόσταση από τη μιζέρια («Η Αθήνα θα σε εκπλήξει»!), φωτογραφίες από άγνωστα ή γνωστά μα υπό απρόσμενες γωνίες σημεία της Αθήνας και της Αττικής, στοχασμοί και πράξεις στο τρίπτυχο άστυ – δήμος – πόλη
Κάθε πρωί ενώ περιμένω να ανοίξει ο υπολογιστής προσπαθώ να τακτοποιήσω τη ζούγκλα του χαρτοβασιλείου μου. Αναζητώντας το χαμένο χρόνο… που δεν είναι και λίγος καθώς όταν έχει εγκαταστήσει ενημερώσεις, αγγίζει το τρίλεπτο.
Είναι η μαύρη τρύπα της ψηφιακής εποχής- τα τρία λεπτά που μπορεί να περάσουν για να ενεργοποιηθεί ο υπολογιστής μας. Επειδή, όμως, είναι και η εποχή της ελάχιστης υπομονής, οι εταιρείες εργάζονται πυρετωδώς για να μας δώσουν πίσω τον χαμένο μας χρόνο με μια νέα γενιά υπολογιστών «γρήγορης έναρξης». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε μέχρι να ενεργοποιηθεί ο υπολογιστής είναι να περιμένουμε, να περιμένουμε και να περιμένουμε. Κάποιοι καρφώνουν το βλέμμα τους στην οθόνη χτυπώντας τα δάχτυλά τους. Άλλοι βαδίζουν νευρικά στο δωμάτιο ή φτιάχνουν ένα φλιτζάνι καφέ. Σε κάθε περίπτωση, εκείνα τα λεπτά που περνούν από τη στιγμή που θα πατήσουμε το κουμπί του υπολογιστή μέχρι να ενεργοποιηθεί πλήρως το σύστημα, μας φαίνονται αιώνας, όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες. Τώρα, όμως, οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές υπολογιστών υπόσχονται να μας δώσουν πίσω εκείνον τον πολύτιμο χρόνο. Και τους επόμενους μήνες σκοπεύουν να παρουσιάσουν μια νέα γενιά υπολογιστών «γρήγορης έναρξης». Οι εταιρείες
Η Ηewlett-Ρackard, η Dell και η Lenovo ετοιμάζουν υπολογιστές που θα επιτρέπουν την πρόσβαση σε βασικές λειτουργίες, όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και οι ιστοσελίδες περιήγησης, σε τριάντα δευτερόλεπτα ή και λιγότερο. Ακόμη και η Μicrosoft, της οποίας τα βαριά Windows κατηγορούνται για την καθυστέρηση στην ενεργοποίηση του υπολογιστή, δεσμεύεται ότι θα εργαστεί για το πρόβλημα, δηλώνοντας ότι «ένα πολύ καλό σύστημα είναι αυτό που χρειάζεται λιγότερα από 15 δευτερόλεπτα για να ενεργοποιηθεί». Όπως αναφέρει η εταιρεία του Μπιλ Γκέιτς, σήμερα μόνο το 35% των υπολογιστών που τρέχουν τα Windows Vista ενεργοποιούνται σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα.
Aσπίδα προστασίας για τα ανήλικα παιδιά που σερφάρουν χωρίς «πλέγμα» ασφαλείας στο Διαδίκτυο σε Ιντερνετ καφέ, ζητεί από την Πολιτεία, με παρέμβασή του, ο Συνήγορος του Πολίτη. Eιδικότερα, ζητάει να ληφθούν άμεσα μέτρα προστασίας για τους ανηλίκους από την παρατεταμένη και σε ακατάλληλες ώρες, χρήση υπηρεσιών Διαδικτύου στα Ιντερνετ καφέ, καθώς και από την πρόσβαση σε ακατάλληλο για την ηλικία τους υλικό, ενώ προτείνει ακόμα και την απαγόρευση της δυνατότητας να επισκέπτονται αυτούς τους χώρους χωρίς την έγκριση των γονιών τους. Επίσης να καθιερωθούν κριτήρια πιστοποίησης καταστημάτων Ιντερνετ, φιλικών προς τα παιδιά με χρήση φίλτρων, απαγόρευση καπνίσματος, παρουσία και επίβλεψη εκπαιδευμένου ενήλικου.
Εδώ και πέντε χρόνια, ο 29χρονος Παντελής Μάνεσης έχει περιορίσει σχεδόν στο μηδέν τις αγορές ρούχων από τα καταστήματα και ντύνεται… από το Ίντερνετ. «Αγοράζω σχεδόν τα πάντα μέσω του Διαδικτύου» λέει και δεν δυσκολεύεται να εξηγήσει έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους χαζεύει, αντί για τις βιτρίνες, την οθόνη του υπολογιστή: «Υπάρχει απίστευτη διαφορά στην τιμή».
Πόσο ασφαλείς όμως είναι οι συναλλαγές στο διαδίκτυο; Γνωρίζετε άραγε ότι είστε προστατευμένοι από τους διεθνείς κανονισμούς της visa και της mastercard; Δηλαδή ότι έχετε 40 ημέρες από την αγορά για να αμφισβητήσετε τη συναλλαγή και να πάρετε τα χρήματά σας πίσω; Αν είστε από τους πολύ προσεκτικούς, υπάρχουν και προπληρωμένες κάρτες με τις οποίες καθορίζετε εσείς το πιστωτικό σας όριο. Φορτώνετε την κάρτα όσο αντέχετε.
Υπάρχουν καταξιωμένα δικτυακά καταστήματα που εκτελούν την παραγγελία σας εντός τριημέρου.
«Ενας νέος δημόσιος χώρος: ένα μέρος φυσικής και ψηφιακής άσκησης της μνήμης και της φαντασίας. Ενας χάρτης του συλλογικού ασυνείδητου, οι πιθανές μεταλλάξεις και μετασχηματισμοί του οποίου είναι, εν τέλει, απρόβλεπτοι». Ετσι περιγράφει ο αρχιτέκτονας Πέτρος Μπαμπασίκας, το καλλιτεχνικό έργο Dreamgrove, που η αρχιτεκτονική του ομάδα παρουσιάζει από αύριο Σάββατο, στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών. Το έργο παρουσιάζεται στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος «Ακτιστον», ένα σύνολο εκθέσεων και γεγονότων γύρω από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική έρευνα που ξεκίνησε τον Μάιο και θα ολοκληρωθεί τον Δεκέμβρη.
Ο Ονειρώνας (dreamgrove) είναι ένα media art project, αφού εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στον κυβερνοχώρο και στους χώρους του μουσείου. Αποτελείται από μια βάση δεδομένων, στην οποία καταχωρούνται αφηγήσεις ονείρων, η οποία είναι προσβάσιμη από μία ιστοσελίδα και από έναν διαδραστικό κήπο. Τα δέντρα του κήπου αφηγούνται όνειρα. H ιστοσελίδα τα καταγράφει. Βασισμένος σε θεωρίες της μνήμης και των νοητικών χαρτών, ο Ονειρώνας συνδυάζει το ψηφιακό και το φυτικό, επιχειρώντας να μεταμορφώσει την αφήγηση σε δημόσιο χώρο, κάτι που αποτελεί ένα από τα κεντρικά ερωτήματα που θέτει στις μέρες μας η ψηφιακή τεχνολογία. Η ιστοσελίδα και ο κήπος αλληλοσυμπληρώνονται. Η δομή της σελίδας και των περιοχών της αντιστοιχεί στους χώρους περιπλάνησης, στάσης και υποδομής, καθώς και στο ηχητικό τοπίο του κήπου. Στο www.dreamgrove.org μπορεί κανείς να γράψει ένα όνειρο και να το καταχωρίσει στη βάση. 24 ώρες μετά, το κείμενο εμφανίζεται σε μια σελίδα στο Διαδίκτυο ? ένα δημόσιο πεδίο ονείρων. Εκεί μπορεί κάποιος να πλοηγηθεί και να διαβάσει όνειρα χωροθετημένα σε συστάδες. Οι μεταβάσεις της σελίδας παράγουν εικόνες-φαντάσματα και κατακρατούνται οπτικά στη μνήμη. Μία συνεχής αφήγηση (λούπα) ονείρων παίζει επάνω και μέσα στο κάθε δέντρο. Ενα πολύπλοκο ηχητικό περιβάλλον σχεδιάζεται, ώστε η κάθε αφήγηση (συστάδα ονείρων) να είναι σημειακή.
Αυτόν τον καιρό σχεδιάζουμε με έναν εκλεκτό συνάδελφο από την Κύπρο ένα project για την πειθώ στη διαφήμιση. Θυμήθηκα με αυτήν την ευκαιρία ένα εξαιρετικό βίντεο με τον Gandhi.
Το κείμενο της διαφήμισης λέει περίπου τα εξής: “Αν θέλεις να στείλεις ένα μήνυμα, αυτό θα πρέπει να είναι το μήνυμα της “Αγάπης”, το μήνυμα της “Αλήθειας”.
Θέλω να αγγίξω τις καρδιές σας. Αφήστε τις να εννοήσουν αυτά που λέω, αυτά που σκέφτομαι και θα έχω ολοκληρώσει το έργο μου. Ένας φίλος με ρώτησε τις προάλλες, εάν πιστεύω στην ενότητα του κόσμου. Μα πώς αλλιώς; Φυσικά και πιστεύω στην ενότητα του κόσμου.
Πώς θα ήταν ο κόσμος μας εάν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με αυτόν τον τρόπο;”
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
«Η καινοτομία του facebook είναι ότι συνέδεσε το ονοματεπώνυμο με την επικοινωνία. Δεν χρειάζεται να ξέρεις το email του Μητσοτάκη, του Ανδρουλάκη ή του τάδε πολιτικού. Μπαίνεις στo facebook και αναζητείς το όνομα, τσουπ το βρήκες, στέλνεις μήνυμα. Όχι απρόσωπο e-mail, αλλά προσωπικό μηνυματάκι με τη φωτογραφία σου, σαν να τον έχεις δίπλα σου και να του μιλάς. Το facebook είναι το πρώτο κοινωνικό δίκτυο: είναι τρόπος να βρεις δουλειά, να βρεις το ταίρι σου, τους παλιούς σου συμμαθητές, φίλους από το πανεπιστήμιο και να διοργανώσεις συναντήσεις παλιών συμμαθητών», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ν. Βασιλάκος, πρόεδρος των Ελλήνων χρηστών του Ίντερνετ.
Άρθρα (RSS)