Terra Computerata

Το Σάββατο περνούσα από την Κοραή και είδα για άλλη μία φορά ουρές για την ταινία “Ανάμεσα στους τοίχους”. Δεν μπορεί όλοι αυτοί να είναι καθηγητές, σκέφτηκα. Γιατί αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει εντός των τειχών;

Η Μαρία Κατσουνάκη στην Κ με αφορμή την ταινία του Καντέ καλεί τους εν ενεργεία Πόντιους Πιλάτους να ανασκουμπωθούν. “Εχουν πολλή δουλειά: μήπως τα στραβά του σχολείου οφείλονται στο γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά δε μιλάνε γαλλικά στο σπίτι τους; (στις συναντήσεις γονέων ορισμένοι χειρίζονται υποτυπωδώς ή καθόλου τη γλώσσα). Ή μήπως πρέπει να στραφούμε στο υψηλό ποσοστό μαθητών που πηγαίνει στο γυμνάσιο με σημαντική υστέρηση στην εκμάθηση; Αδυνατούν να κατανοήσουν κοινότοπες εκφράσεις, να ερμηνεύσουν τρέχουσες λέξεις, να κλείνουν κοινόχρηστα ρήματα. Επιπλέον: ορισμένοι πηγαίνουν χωρίς καν τσάντα στο σχολείο, αδιαφορούν για τις ελάχιστες, συμβατικές υποχρεώσεις τους, αυθαδιάζουν στον καθηγητή. Στους συλλόγους τους οι καθηγητές προβληματίζονται: οι αυστηροί κανόνες αυξάνουν την ένταση; Πρόκειται για αυθαιρεσία των μαθητών ή μήπως πρέπει να πάρουν απόφαση ότι αυτό είναι το πνεύμα των καιρών; Δώδεκα παραπομπές στο πειθαρχικό συμβούλιο μέσα σε ένα χρόνο μήπως είναι υπερβολή; Γιατί οι μαθητές εισπράττουν ως εκδίκηση την επιβολή πειθαρχίας;

Η πολυπολιτισμική σχολική κοινότητα, με παιδιά που αδυνατούν να προσδιορίσουν την εθνική τους ταυτότητα (πότε μάχονται τη χώρα καταγωγής πότε τη χώρα υποδοχής), με μαθητές που αμφισβητούν την αυθεντία του δασκάλου (αν υποθέσουμε ότι ο καθηγητής επιθυμεί να την υποστηρίξει), κλυδωνίζεται, αναζητώντας ένα νέο στίγμα. Και αυτός ακριβώς ο κλυδωνισμός, παρά το γεγονός ότι το γαλλικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε εγκαταλελειμμένο είναι ούτε απολύτως απαξιωμένο, συμβαίνει στα σωθικά της κοινωνίας. Της παρούσας και της μελλοντικής. Διαρκείς εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε αξίες εδραιωμένες, αλλά αδύναμες πλέον να ρυθμίσουν τη σχολική μικροκοινωνία. Τι σημαίνει δημοκρατικό σχολείο σήμερα και τι εκμοντερνισμένη εκπαίδευση; Οποιες και αν είναι οι απαντήσεις ένα είναι βέβαιο: οι τοίχοι, που χωρίζουν το μέσα και έξω από την τάξη, δεν υπάρχουν. Στα θρανία δεν κάθονται πια τα παιδιά αλλά η ίδια η κοινωνία”.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008 στις 18:22 στην κατηγορία εκπαίδευση, παιδαγωγικά, παιδεία, τέχνη. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.