Terra Computerata

Τα ντοκιμαντέρ του «Εξάντα» μάς θυμίζουν ότι η Γη δεν είναι επίπεδη.Το αντίστροφο άγγιγμα του Μίδα. Ο,τι αγγίζουν οι φτωχοί ιθαγενείς είναι βουτηγμένο στον «μαύρο χρυσό» ή μάλλον στα μαύρα κατακάθια του. Κάποιοι αγρότες σκάβουν λίγα εκατοστά στη γη, μπροστά στην κάμερα, και βγάζουν μια μαύρη γλίτσα. «Η βρώμα», λένε, «ιδίως όταν έχει ήλιο, είναι ανυπόφορη». Ενώ στην Ελλάδα βλέπουμε τις τσουρουφλισμένες από τις πυρκαγιές κορφές των δέντρων, εδώ τα δέντρα «καίγονται» από κάτω προς τα πάνω. Μαυρισμένοι κορμοί, καχεκτικά φυλλώματα.

Ανθρωποι κορμοράνοι. Η περιβόητη σκηνοθετημένη φωτογραφία με το βουτηγμένο στο πετρέλαιο θαλασσοπούλι, στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, έκανε τον γύρο του κόσμου, όμως σήμερα ο κόσμος γνωρίζει ελάχιστα για τα παιδιά που μασούσαν την πίσσα σαν να ?ταν τσίχλα, για τα πηγάδια που βγάζουν μαύρο νερό, για τα ζώα που ψοφούν επειδή βόσκουν στο μαύρο χορτάρι, για τον καρκίνο που εδώ χτυπά 147% φορές περισσότερο από ό,τι στις άλλες επαρχίες της χώρας. Ανυποψίαστοι οι ντόπιοι λούζονταν με το μαυροζούμι, έχοντας πιστέψει τους εκπροσώπους της Τexaco που τους διαβεβαίωναν ότι το αργό πετρέλαιο δυναμώνει τα μαλλιά!

Η Τασούλα Καραϊσκάκη κατέχει το θέμα των σχολικών βιβλιοθηκών:

“Εξαγγέλθηκαν πολλαπλά, ιδρύθηκαν δοκιμαστικά, ψαλιδίστηκαν δραματικά, χρηματοδοτήθηκαν λειψά, εφοδιάστηκαν πρόχειρα, και -παρά τη «βροχή» των βροντερών υποσχέσεων περί πολλαπλασιασμού τους- σήμερα έχουμε μόνο 499 σχολικές βιβλιοθήκες σε 16.089 σχολεία. Επιπλέον, 22 χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα ίδρυσή τους, οι μισές δεν λειτουργούν και οι υπόλοιπες υπολειτουργούν, ενώ οι υπεσχημένες παραμένουν σχέδιο στην Ελλάδα του ενός και μοναδικού σχολικού εγχειριδίου. Στην αρχή μίλησαν για 3.500 βιβλιοθήκες, που έγιναν 2.800, ιδρύθηκαν οι 499, ανακοίνωσαν άλλες 648, τελικά προκηρύχθηκαν 226, που όφειλαν να λάβουν «σάρκα και οστά» μέσα στο 2008 για να μη χαθούν 15 εκατ. ευρώ του ΕΣΠΑ. Τα οποία θα χαθούν, αφού η προθεσμία παράδοσης των βιβλίων λήγει στις 31 Δεκεμβρίου και ματαιώθηκε (τον Μάιο) ο διαγωνισμός για την προμήθεια του υλικού που έστησε πρόχειρα το υπουργείο Παιδείας (μετά την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων από τον ένα διαγωνιζόμενο). Συνέχεια »

Ο Πάσχος Μανδραβέλης προτείνει κάτι καινούργιο για τις σχολικές βιβλιοθήκες στο άρθρο του “Περιμένοντας το παρελθόν…“: “Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να φτάσουν τα βιβλία σε κάθε σχολειό της χώρας. Απαιτεί μια κεντρική ηλεκτρονική σχολική βιβλιοθήκη, στην οποία θα έχουν πρόσβαση όχι μόνο οι μαθητές, αλλά όλοι οι Ελληνες πολίτες. Ολα τα σχολεία έχουν πλέον πρόσβαση στο Διαδίκτυο και τα χρήματα που θα διατεθούν (έχοντας πικρή εμπειρία απ? οτιδήποτε οργανώνει το ελληνικό κράτος, καλύτερο ρήμα είναι το «θα σπαταληθούν») για να διακινηθεί το χαρτί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά δικαιωμάτων και την ψηφιοποίηση βιβλίων. Αυτά δεν θα φθείρονται και κυρίως: δεν θα διακινούνται αιτήσεις του στιλ «παρακαλούμε όπως μας προμηθεύσετε δύο αντίτυπα της ?Φόνισσας? υπό Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ίνα αντικαταστήσουμε τα παλαιά που έχουν φθαρεί, χαθεί κ.λπ.» και απαντήσεις του στιλ «μελετήσαμε προσεκτικά το αίτημά σας, αλλά στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούμε να το κάνουμε αποδεκτό διότι το υπουργείο Οικονομικών δεν παρέχει επιπλέον κονδύλια για την αντικατάσταση φθαρμένων βιβλίων ή ο εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Παρακαλούμε υποβάλλετε το ίδιο αίτημα του χρόνου».

Σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι άλλο το βιβλίο και άλλο η ηλεκτρονική του έκδοση. Θα ακουστούν τα ρομαντικά για την οσμή της τυπωμένης μελάνης, για τα παιδιά που θα έχουν στο προσκέφαλό τους ένα βιβλίο. Σωστά κι άγια μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά τα κονδύλια δεν είναι απεριόριστα για να ικανοποιηθεί και η όσφρηση των μαθητών. Ας εξασφαλίσουμε ότι κάποια κείμενα θα είναι προσβάσιμα από κάθε μαθητή κι από κει και πέρα με τοπικές πρωτοβουλίες, μπορούν να δημιουργηθούν κατά τόπους βιβλιοθήκες”.

Μήπως όμως αυτή η πρόταση προυποθέτει την ύπαρξη σταθμών εργασίας – ανάγνωσης; δεν διευκρινίζει αν θα χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα εργαστήρια υπολογιστών, μάλλον κάτι τέτοιο εννοεί. Τότε λυπάμαι αλλά η πρόταση πέφτει στο κενό… Τι θα πρωτοκάνουμε σε αυτά τα εργαστήρια; το μάθημα της πληροφορικής; τα υπόλοιπα μαθήματα για τα οποία ετοιμάσαμε τους πιστοποιημένους μας εκπαιδευτικούς; ή μήπως θα λειτουργεί εκτός ωρών διδασκαλίας;

Σήμερα στην αίθουσα καθηγητών συζητήθηκε με αρκετή θλίψη το θέμα της γιορτής του Πολυτεχνείου και της απόστασής μας από αυτήν. «?η γιορτή μοιάζει σαν τον χρυσό σταυρό που κοσμεί τους λαιμούς νεαρών ερωτιδέων ή ηλιοκαμένων καμακιών. Καμιά επαφή με το ουσιαστικό περιεχόμενο του σταυρού. Στολίδι, ένταση του αισθησιασμού. Ετσι και οι γιορτές του Πολυτεχνείου κατέληξαν σε εκτόνωση, σε κομματικό σφετερισμό και σε συνθήματα άσχετα από το ιδεολογικό περιεχόμενο των γεγονότων που η μνήμη τους συνέθεσε τους επί «εθνικού» επιπέδου εορτασμούς της επετείου (?) Το τραγικό είναι που κάθε κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί κατευθείαν με τις επετείους αυτές, αγνοώντας τα αληθινά μηνύματα των γεγονότων που τις συνέθεσαν (?)»

Κι όμως, ο Μάνος Χατζιδάκις τα έγραψε αυτά στο «Τέταρτο» ήδη από το 1985. Δώδεκα χρόνια μετά την εξέγερση και η πικρή γεύση της εκμετάλλευσης του νοήματός της, είχε περάσει σε πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους. «Σέβομαι βαθιά αυτές τις γιορτές γι? αυτούς που χάθηκαν κι όχι για τους εναπομείναντες που προσπαθούν να τις επωφεληθούν στο έπακρον (?)», είχε γράψει τότε.

Στην σκανδιναβική μυθολογία υπάρχει ένας κοσμογονικός μύθος σύμφωνα με τον οποίο στην απαρχή του κόσμου ζούσε ο «ανδρόγυνος». Όταν έγινε η γη, ο ανδρόγυνος έπεσε πάνω της και χωρίστηκε σε αρσενικό και θηλυκό. Από τότε άνδρες και γυναίκες αναζητούν συνεχώς και συνήθως μάταια, το αληθινό τους ταίρι.

O Antony γεννήθηκε στην Αγγλία, μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, και σπούδασε πειραματικό θέατρο στη Νέα Υόρκη. Εκεί, μπόρεσε να εκφράσει τις προσωπικές του ανησυχίες, να δοκιμαστεί και να διακριθεί ανάμεσα σε δεκάδες άλλους πρωτοποριακούς perfomers. Όταν το 2003 περιόδευσε με τον Lou Reed, και με τις ευλογίες του, αλλά κυρίως με την ερμηνευτικά ασυνήθιστη υπέρφυλη φωνή του, αγαπήθηκε από πολλούς.