Θυμάμαι όταν συνάντησα για πρώτη φορά μία εκπαιδευτικό του σχολείου που λειτουργεί εντός του Νοσοκομείου Παίδων είχα σοκαριστεί για μέρες. Εχω δει δύσκολα σχολεία αλλά αυτό θέλει αποθέματα ψυχικού σθένους. Η δασκάλα τότε μου είχε ζητήσει να μεσολαβήσω για να αποκτήσουν διαδίκτυο τα παιδιά. Άρχισα τα διαβήματα, οι υποδομές υπήρχαν αλλά η διεύθυνση του νοσοκομείου το είχε μπλοκάρει. Κάτι ασαφές για παρεμβολές στα μηχανήματα. Μέτρησα άλλη μία ήττα απέναντι στους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία. Έμεινα να ονειρεύομαι πως θα ήταν για αυτά τα παιδιά ένα παράθυρο στον κόσμο. Πριν λίγο διάβασα το άρθρο της Πέννυς Μπουλουτζά στην Καθημερινή και συγκινήθηκα.
Για τα παιδιά που νοσηλεύονται, είμαστε οι άνθρωποι που δεν φορούν λευκές μπλούζες. Εμείς έχουμε χρώμα. Δεν τους μιλάμε για ενέσεις, για φάρμακα, για θεραπείες. Τους μιλάμε για το χρώμα και τους ήχους του περιβάλλοντος εκτός νοσοκομείου». Με αυτές τις φράσεις ο κ. Κωνσταντίνος Κοτζιούλας, διευθυντής του γυμνασίου που στεγάζεται στο νοσοκομείο «Παίδων Αγία Σοφία», περιγράφει την ουσία του σχολείου εντός του νοσοκομείου. Μπορεί τυπικά να πρόκειται για μία εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μία γέφυρα με τον έξω κόσμο, μία ψυχολογική βοήθεια για παιδιά τραυματισμένα σωματικά και ψυχικά, αλλά και την ελπίδα ότι «θα επιστρέψω», «θα γυρίσω ξανά στο σχολείο».
Στα νοσοκομεία παίδων «Αγία Σοφία» και «Αγλαϊα Κυριακού» λειτουργούν δύο νηπιαγωγεία, δύο δημοτικά σχολεία και ένα γυμνάσιο, τα μαθήματα των οποίων παρακολουθούν συνολικά περίπου 1.500 παιδιά – ασθενείς κάθε χρόνο.Το γυμνάσιο ξεκίνησε τη λειτουργία του εντός του 2001. Απευθύνεται σε παιδιά που χρειάζεται να νοσηλευτούν στα δύο παιδιατρικά «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού» για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πέρυσι, παρακολούθησαν μαθήματα του γυμνασίου συνολικά 398 μαθητές, με μέσο όρο παρακολούθησης περίπου τρεις εβδομάδες. Λειτουργεί τις απογευματινές ώρες και το κάθε μάθημα διαρκεί έως 30 λεπτά. Τα προβλεπόμενα για διδασκαλία μαθήματα είναι τα: Αρχαία, Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, Μαθηματικά, Φυσική, Ιστορία, Καλλιτεχνικά (Μουσική και Ζωγραφική), Πληροφορική. Το γυμνάσιο τυγχάνει συμπαράστασης της πολιτείας, του Δήμου Αθηναίων και του προσωπικού του σχολείου και χαίρει πλήρους αποδοχή τόσο από τους γονείς όσο και από τους ίδιους τους μαθητές-ασθενείς.
Αξέχαστες εικόνες
«Θυμάμαι την περίπτωση ενός 13χρονου αγοριού, που θα υποβαλλόταν για δεύτερη φορά σε μεταμόσχευση μυελού των οστών», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Κοτζιούλας. «Το αγόρι, κάθε φορά που ήταν να κάνει μάθημα, περίμενε τους καθηγητές έξω από το δωμάτιο να τους υποδεχθεί. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήθελε να κάνει μάθημα. Αντίστοιχη περίπτωση ήταν αυτή ενός 14χρονου με λευχαιμία, που τελικά ξεπέρασε. Το αγόρι υποβαλλόταν σε δύσκολη και επίπονη θεραπεία και δεν δεχόταν κανέναν στο δωμάτιο, εκτός από τους καθηγητές». «Αλλη περίπτωση που μου έχει μείνει στη μνήμη», συνεχίζει ο κ. Κοτζιούλας, «είναι μίας 14χρονης με σκλήρυνση κατά πλάκας, η οποία ήταν ίσως η καλύτερη μαθήτρια που είχα ποτέ. Δεν μάθαμε εγκαίρως ότι λόγω της πάθησης ούτε έβλεπε, ούτε άκουγε καλά. Το πρόβλημα το αντιλήφθηκαν στο τέταρτο μάθημα ο μουσικός μας και ο ζωγράφος. Τόσο καλή μαθήτρια ήταν!»
Για τις συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται το μάθημα ο κ. Κοτζιούλας τονίζει: «Δεν είναι εύκολο. Εχει δυσκολία να αντέξεις και πρέπει πάντα να τηρείς λεπτές ισορροπίες. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις μάθημα σε θάλαμο με οκτώ παιδιά, ανοικτή τηλεόραση, γονείς που κλαίνε. Και εσύ θα πρέπει να βάλεις έναν αόρατο τοίχο γύρω από το παιδί και να κάνεις μάθημα».«Είναι πολύ ιδιαίτερο σχολείο», σημειώνει στην «Κ» η φιλόλογος κ. Σταυρούλα Δρακοπούλου. «Εδώ πολλές φορές ξεχνάς τα δικά σου προβλήματα. Παίρνεις δόσεις σκληρής πραγματικότητας». Και προσθέτει: «Τα παιδιά επιζητούν το μάθημα για να ξεφύγουν από τη ρουτίνα».Ο κ. Κοτζιούλας είναι ο ίδιος νεφροπαθής και χρειάζεται να υποβάλλεται τακτικά σε αιμοκάθαρση. Η πάθησή του εκδηλώθηκε για πρώτη φορά ενώ ήδη είχε αναλάβει τη διεύθυνση του γυμνασίου. Οπως τονίζει: «Για εμένα είναι μάθημα αυτά τα παιδιά. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Με ατσάλωσαν για να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου. Aισθάνομαι σαν υγιής που απλώς πρέπει να κάνω αιμοκάθαρση. Εχω δει με πόσο χαμόγελο αντιμετωπίζουν τη δική τους ασθένεια. Μόνο να σας πω ότι τόσα χρόνια που είμαι εδώ, δεν έχω δει ένα παιδί να κλαίει».
Μμμ -αν και θα έπρεπε- ο τίτλος δεν αναφέρεται στους καρεκλοκένταυρους της επιμόρφωσης αλλά στο βιβλίο “Η δήμιος” του Πάβελ Κόχουτ που παρουσιάζει η φίλη Σοφία στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων.
Ο συγγραφέας επέλεξε για ηρωίδα του τη δεκαεξάχρονη Λίζινκα Ταχέτσι. Η υπόθεση έχει ως εξής: όταν η άσπιλη καλλονή Λίζινκα απορρίπτεται από τη Δραματική Σχολή ως ενοχλητικά έξυπνη και από το Κλασικό Λύκειο ως ενοχλητικά όμορφη, οι προοπτικές της στενεύουν. Ο διδάκτωρ Φιλοσοφίας πατέρας της αδυνατεί να βρει λύση. Η μάνα της Λούτσιε επιστρατεύει έναν πρώην εραστή και η Λίζινκα εισάγεται πανηγυρικά σε ένα νεοσύστατο τμήμα ανθρωπιστικών επιστημών, που χορηγεί απολυτήριο. Η ΑΣΔ (Ανωτέρα Σχολή Δημίων) δέχεται τη Λίζινκα, έπειτα από εξετάσεις που διεξάγονται στο μπάνιο του σπιτιού της και αφορούν την καρατόμηση ενός κοτόπουλου και τον θάνατο ενός κυπρίνου. Η Λίζινκα προορίζεται να γίνει η πρώτη γυναίκα δήμιος στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο Κόχουτ γράφει ένα βιβλίο με λιμαρισμένη γλώσσα, η οποία αποδίδεται με όλα της τα νύχια στη μετάφραση, με στέρεα χτισμένη δομή, με ειρωνεία και μαύρο χιούμορ, που δεν γνωρίζουν ιερό και όσιο. Το αίμα ρέει: επενδύεται με φιλοσοφία, ψυχολογία, πολιτική, λογοτεχνία, επιστημονικά δεδομένα. Ο πολιτικός και προσωπικός τρόμος αποτυπώνεται με το πανίσχυρο χιούμορ ενός συγγραφέα, που είδε καταπρόσωπο τον ζόφο και τον ξέρει. Ο τρόπος που επικρέμαται η τελευταία φράση στο τέλος κάθε κεφαλαίου αλλά και ο μετεωρισμός της τελευταίας λέξης, που εμβολίζει το επόμενο κεφάλαιο και καρφώνεται κάθε φορά ως εναρκτήρια φράση του δείχνουν έναν μασίφ συγγραφέα, που ξέρει πως το τι έχει να πει εξαρτάται άμεσα από το πώς.
Ο Κόχουτ γράφει ένα σημαντικό μυθιστόρημα για την ιδεολογία που γίνεται ανθρωποβόρα εμμονή και καταστρέφει τα πάντα. Και όλα αυτά χωρίς να σηκώσει ούτε μια φορά το δάχτυλο με χιούμορ που τσακίζει κόκαλα. Κλείνεις το βιβλίο και νιώθεις πως φύσηξε φρέσκος αέρας στο κλειστό δωμάτιο.
Λόγω της οικονομικής στενότητας αρκετοί προσανατολίζονται στις δικτυακές αγορές. Μια που αυτό το μάθημα δεν το προλάβαμε στο σεμινάριο, ιδού μερικές συμβουλές για να μην σας πάει ο κούκος αηδόνι και πρέπει μετά να στοιχίζετε τα αηδόνια…
Προστατεύστε τον υπολογιστή σας, με ενεργό πρόγραμμα προστασίας από ιούς και ανανεωμένο λειτουργικό πρόγραμμα και πρόγραμμα περιήγησης του Ίντερνετ. Βεβαιωθείτε ότι το πρόγραμμα περιήγησης του Ίντερνετ διαθέτει σύστημα εντοπισμού ύποπτων ιστοσελίδων.
Πραγματοποιείτε τις αγορές σας μόνο σε έμπιστες διευθύνσεις στο Διαδίκτυο. Πριν εισάγετε τα στοιχεία της κάρτας σας, βεβαιωθείτε ότι η ιστοσελίδα εμφανίζει εικονίδιο λουκέτου, έξω από την ιστοσελίδα και πάνω στην κάτω δεξιά γωνία της επιφάνειας του προγράμματος περιήγησης του Ίντερνετ. Τα πρώτα γράμματα της διεύθυνσης πρέπει να είναι https, που υποδηλώνει ασφαλή σύνδεση.
Φροντίστε την ασφάλεια των κωδικών σας. Μην τους αποκαλύπτετε σε κανέναν, μην τους σημειώνετε σε χαρτί και μην τους στέλνετε με email. Αποφεύγετε τους «ασθενείς» κωδικούς, όπως το όνομα του(ης) συζύγου σας, την αγαπημένη σας ποδοσφαιρική ομάδα ή την ημερομηνία γέννησής σας.
Τυπώστε και κρύψτε αντίγραφο της απόδειξης αγοράς, καθώς και τους όρους χρήσης της ιστοσελίδας του πωλητή.
Τέλος θυμίζουμε την ύπαρξη προπληρωμένων πιστωτικών καρτών, οπότε δεν θα ανησυχείτε για υπερχρεώσεις.
Για το Street View σας έχουμε ζαλίσει αρκετά. Στη σελίδα μπορείτε να δείτε την πρώτη καλλιτεχνική παρέμβαση σε αυτό το project του google. Οι καλλιτέχντες Robin Hewelett και Ben Kinsley σε συνεργασία με την ομάδα του Street View της Google κάλεσαν κατοίκους του Pittsburgh και δημιούργησαν διάφορες περίεργες σκηνές για να μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη του ? street view. Το βίντεο είναι αρκετά διαφωτιστικό.
Πριν από 15-20 χρόνια, μια ομάδα καθηγητών ΑΕΙ είχε κυκλοφορήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, περιεκτικό και βαρυσήμαντο «μανιφέστο». Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όλοι ανήκαν στην Αριστερά. Που σημαίνει ότι τότε ένα τμήμα της Αριστεράς είχε άποψη για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Το «μανιφέστο» (φυσικά δεν το τιτλοφορούσαν έτσι) ασκούσε αναλυτική και καταλυτική κριτική στο σύγγραμμα – εγχειρίδιο – τυφλοσούρτη και στο είδος της διδασκαλίας στο οποίο αντιστοιχούσε. Σύγγραμμα και διδασκαλία είναι πλέον μορφές μάθησης ξεπερασμένες, οπισθοδρομικές και διόλου προοδευτικές. Προσθέτω ότι είναι περισσότερο οπισθοδρομικές όταν συνοδεύονται και κατοχυρώνονται από τη «δωρεάν» διανομή της γνώσης. Σημειωτέον ότι τα προβλήματα που θίγουμε δεν αφορούν μόνο την Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά τουλάχιστον και τη Μέση.
Χωρίς να ασχολείται με λεπτομέρειες (ήταν άλλωστε σύντομο και επιγραμματικό), το «μανιφέστο» διέγραφε ορισμένες κατευθύνσεις για την Εκπαίδευση, μέσα από τις οποίες θα λύνονταν πολλά προβλήματα και θα αναιρούνταν πολλά διλήμματα. Η διδασκαλία δεν μπορεί πλέον να είναι ανεξάρτητη από την έρευνα και την αναζήτηση, στις οποίες συμμετέχουν οι ίδιοι οι σπουδαστές και οι μαθητές και κυρίως αυτενεργούν. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο διδασκαλίας αχρηστεύεται η αποστήθιση (ίσως και τα φροντιστήρια που έχουν ειδικευθεί να διδάσκουν αποστήθιση), αχρηστεύεται και η αποστήθιση του ενός και μοναδικού συγγράμματος – τυφλοσούρτη, αλλά και η εκδικητική σκληρότητα των εξετάσεων που απαιτεί την αποστήθιση.
Και να σκεφθείτε ότι τότε, πριν από 15-20 χρόνια, δεν υπήρχε το απέραντο πεδίο αναζήτησης που αργότερα μας αποκάλυψε ο υπολογιστής.
Τα μυρμήγκια φαίνεται πως έχουν λύσει ένα πρόβλημα που ταλανίζει τους ανθρώπους ανά τον κόσμο. Ενώ τα αυτοκίνητά μας ασφυκτιούν σε αλλεπάλληλα “μποτιλιαρίσματα”, τα μυρμήγκια βοηθούν το ένα το άλλο να μετακινούνται στις αποικίες τους πολύ πιο αποτελεσματικά και γρήγορα.
Επιστήμονες από το τεχνολογικό πανεπιστήμιο της Δρέσδης στη Γερμανία, μελέτησαν εξονυχιστικά τον τρόπο που τα μυρμήγκια κινούνται μέσα και γύρω από τις φωλιές τους. Οι ερευνητές έστησαν μια “μυρμηγκο-λεωφόρο” δύο λωρίδων διαφορετικού πλάτους, από τη φωλιά μέχρι ένα ζαχαρώδες σιρόπι.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η στενότερη λωρίδα σημείωσε κυκλοφοριακή συμφόρηση. Όταν όμως ένα μυρμήγκι επέστρεφε στη φωλιά μέσω του “μποτιλιαρισμένου” δρόμου και έπεφτε πάνω σε ένα άλλο μυρμήγκι που ερχόταν από τη φωλιά, το έσπρωχνε και το έριχνε στην άλλη, την πλατύτερη, λωρίδα που κινιόταν πιο γρήγορα.
Αν όμως το μυρμήγκι που επέστρεφε από την τροφή, δεν είχε καμιά σύγκρουση με κανένα άλλο μυρμήγκι, τότε δεν έσπρωχνε στον πιο άνετο δρόμο το μυρμήγκι που μόλις ξεκινούσε από τη φωλιά.
Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα υπολογιστικό μοντέλο με πιο πολύπλοκα δίκτυα δρόμων και δρόμους με ποικίλα πλάτη. Τα μυρμήγκια, ακόμα και όταν διοχετεύονταν τεχνηέντως σε μακρύτερες διαδρομές, κατόρθωναν να φθάνουν γρήγορα στην τροφή τους.
Το βασικό συμπέρασμα των επιστημόνων είναι ότι αν οι άνθρωποι οδηγοί, οι οποίοι ταξιδεύουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, μπορούσαν να μεταφέρουν στους απέναντί τους πληροφορίες (π.χ. μέσω ηλεκτρονικών συστημάτων) σχετικά με το κυκλοφοριακό πρόβλημα, τότε όλοι θα απολάμβαναν το οδήγημα περισσότερο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Θυμάμαι όταν συνάντησα για πρώτη φορά μία εκπαιδευτικό του σχολείου που λειτουργεί εντός του Νοσοκομείου Παίδων είχα σοκαριστεί για μέρες. Εχω δει δύσκολα σχολεία αλλά αυτό θέλει αποθέματα ψυχικού σθένους. Η δασκάλα τότε μου είχε ζητήσει να μεσολαβήσω για να αποκτήσουν διαδίκτυο τα παιδιά. Άρχισα τα διαβήματα, οι υποδομές υπήρχαν αλλά η διεύθυνση του νοσοκομείου το είχε μπλοκάρει. Κάτι ασαφές για παρεμβολές στα μηχανήματα. Μέτρησα άλλη μία ήττα απέναντι στους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία. Έμεινα να ονειρεύομαι πως θα ήταν για αυτά τα παιδιά ένα παράθυρο στον κόσμο. Πριν λίγο διάβασα το άρθρο της Πέννυς Μπουλουτζά στην Καθημερινή και συγκινήθηκα.
Άρθρα (RSS)