Terra Computerata

Να μη σε πουν γλειφτράκι. Να μη σε πουν καρφί. Να μη σε πουν φυτό. Ούτε όμως και βλάκα. Να μη σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Μυστικοί κανόνες συμπεριφοράς, για να τη βγάλεις καθαρή.
Στην Α΄ Γυμνασίου καλόβολος συμμαθητής είχε άλυτο πρόβλημα: η μάνα του εργαζόταν ως αυστηρή φιλόλογος στο σχολείο του. Μετά από τις πρώτες υπόνοιες καζούρας, αποφάσισε το εξής: Στην πρώτη έκθεση της χρονιάς, έγραψε πως η μάνα του είναι νοικοκυρά. Η φιλόλογος της τάξης τον έβαλε να διαβάσει φωναχτά την έκθεση και, στην επίμαχη παράγραφο, τον σταμάτησε με λιμαρισμένη ειρωνεία. «Δεν ακούς τη μάνα σου» είπε απαιτώντας σιωπή «να κάνει μάθημα στη διπλανή τάξη;»
Ο συμμαθητής μου δεν ήταν λαϊκιστής. Ήθελε απλώς να σωθεί. Με τους κανόνες του λαϊκισμού και του διαβόητου κοινού αισθήματος έπαιξε η κυρία δασκάλα. Δε νίκησε, ευτυχώς.

*

Με μία φράση: λαϊκισμός είναι η τυραννία της πρόσληψης. Όταν δε σκέφτεσαι τόσο τι κάνεις, όσο πώς θα το πάρουν οι άλλοι. Κι αυτό δεν το αναγράφουν τα λεξικά. Θέλουμε δε θέλουμε, όλοι το μαθαίνουμε στην πράξη.

Όταν προτιμώ μια εύπεπτη λέξη, που δεν αγκιστρώνει το μάτι, αντί γι’ αυτήν που χρειάζεται η φράση μου. Όταν επιλέγω μια πολυφορεμένη και σίγουρη μεταφορά αντί για μια αστραφτερή ολοκαίνουρια. Όταν ακολουθώ πεπατημένη δομή, για να μην μπερδευτεί ο «μέσος αναγνώστης». Όταν κάνω πατιτούρα της πραγματικότητας. Όταν έχω στο μυαλό μου κόφτη κακών λέξεων. Όταν φρενάρω τη γραφή, από εσωτερική λογοκρισία. Όταν παραδίνομαι στα παντοδύναμα κλισέ. Αυτό είναι λαϊκισμός.
Σε αρκετούς συγγραφείς προκαλεί θανάσιμη πλήξη, σχεδόν απόγνωση.

Γεμίσαμε κτίρια που παριστάνουν τα νησιώτικα, καμώνονται τα ηπειρώτικα, καμουφλάρονται για μακεδονίτικα. Χωρίς κανένα σεβασμό στο τοπίο ξυρίζουμε παραλίες, πατάμε δάση και νομίζουμε πως ξελασπώσαμε με μια στρώση πέτρας ή ένα εργολαβικό ασβέστωμα. Αυτό είναι λαϊκισμός. Και το χειρότερο: το συνηθίσαμε, σχεδόν μας αρέσει. Αυτό είναι ανθρώπινη βλακεία.

Από μικρή με τρομοκρατούσαν οι γονείς που έλεγαν τη φράση «εγώ είμαι φίλος με το παιδί μου». Και γονιός του ποιος είναι τότε; Οι βάναυσες επιθέσεις φιλίας από τους γονείς: αυτό είναι λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός του ένοχου. Ο λαϊκισμός του φοβισμένου. Ο λαϊκισμός του μεσήλικα που το παίζει άνετος, μην τον πάρουν χαμπάρι.

Υπάρχουν κάτι τύποι, που νομίζουν πως το ζεϊμπέκικο είναι ακροβατικά. Και δώσ’ του να αλωνίζουν στην πίστα, να πέφτουν, να σηκώνονται, να κάνουν αεροπλανικά και να κοιτούν με ύφος ακατέβατο τριγύρω. Αυτό είναι λαϊκισμός.
Το καλύτερο ζεϊμπέκικο έβερ είδα να το χορεύει γερόντιο μετά από εγκεφαλικό σε συνοικιακή ταβέρνα. Τον κρατούσαν οι φίλοι του απ’ τους αγκώνες κι εκείνος έκανε τρία βήματα, όλα μέσα σε ένα μικρό νοητό κουτί δέκα εκατοστών. Χόρευε με ελάχιστες κινήσεις, πιο πολύ από μέσα του.

Από δώρο σε δώρο πάμε. Στην ηλεκτρονική μου θυρίδα βρήκα κι ένα απολαυστικό κείμενο της φίλης Σοφίας για το λαϊκισμό. Δημοσιεύτηκε στο “Βήμα των ιδεών” της Παρασκευής αλλά δεν μπόρεσα να το εντοπίσω ηλεκτρονικά. Ή είναι πολύ καλοσχεδιασμένη η σελίδα του Βήματος ή αποφεύγουν την κυκλοφορία ιδεών στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση τους αξίζουν συγχαρητήρια.Σκέφτομαι λοιπόν να σας το δίνω με μικρές βασανιστικές δόσεις. Υπάρχει και κεφάλαιο που αναγκαστικά θα απαλειφθεί καθώς βρισκόμαστε εντός Πανελληνίου Σχολικού Δικτύου. Οχι δε φοβόμαστε τη λογοκρισία. Άλλωστε το Π.Ι. μας έχει κομμένους από χέρι. Απλά τηρούμε τους κανόνες φιλοξενίας του οικοδεσπότη…

Επτά συν μία σκέψεις για το λαϊκισμό γράφει η Σοφία Νικολαΐδου

Λαϊκισμός στο πιάτο
«Κρητικά πιττούδια» σε πανάκριβο εστιατόριο του κέντρου: φτιάχνονται από βουλγάρικο ζυμάρι, που αγοράζεται με το κιλό, περιέχουν κινέζικη ελιά σε ροδέλες, που εισάγεται με το τσουβάλι, και τηγανίζονται σε ινδονησιακό σπορέλαιο, που ανανεώνεται δύο φορές την εβδομάδα. Ο ανελέητος εστιάτορας τα ονομάζει και «πιττούδια της γιαγιάς». Τα σερβίρει σε άσπρο πιάτο και τα κοστολογεί 5 ευρώ το κομμάτι. Κρυφάκουσα φαγάδες της πυρκαγιάς, να τα παινεύουν στο διπλανό τραπέζι. Θαύμαζαν μεγαλοφώνως την παραδοσιακή μαγειρική «της γιαγιάς». Αυτό είναι λαϊκισμός.

Ένα δώρο που με φίλεψαν οι Κυπριακές αερογραμμές κατά την επιστροφή ήταν μία πανοραμική βόλτα πάνω από το Αιγαίο. Θυμήθηκα μάλιστα τα πρώτα χρόνια που ήμουν επιμορφώτρια Κυκλάδων και έγραφα στις αίθουσες αεροδρομίων κάτι ρομαντικά e-mail του στυλ: “τις ιδέες μου  όλες ενησιώτησα”…Τι αθώα που ήμουν τότε. Σχεδόν το νοστάλγησα. Όταν δε είδα και την πατρίδα μου τη Σύρα, το σπιτάκι μου μόνο του πάνω στο κορφοβούνι,  μου ερχόταν να πατήσω το κουμπί “κάντε στάση να κατέβω”. Φθάνοντας και στο ξεσκαρτάρισμα της ηλεκτρονικής μου θυρίδας βρήκα την ανακοίνωση του 5ου συνεδρίου της Σύρου. Σημαδιακό, είπα. Από συνέδριο σε συνέδριο μας βλέπω. Εχω την εντύπωση ότι θα είναι ενδιαφέρον μια που μετά από τέσσερα χρόνια επώασης κάτι κινήθηκε στο χώρο της επιμόρφωσης και υπάρχει παραγωγή νέων ιδεών.

Θα σας περιμένουμε και θα οργανώσουμε και happenings! -αν δεν οργανωθούν μόνα τους…

Αναγγελία 5ου συνεδρίου Σύρου

Κι ενώ οι επιστήμονες ξεθηκάρωναν τις σπάθες τους στη Λεμεσό, μάχες διεξάγονταν και εν Αθήναις με αφορμή το άρθρο του Κ. Γεωργουσόπουλου “Εργολάβοι λήθης”
Η απάντηση της κας Ρεπούση καίρια και αρκούντως απολαυστική:

Οφείλουμε να πούμε στον ποιητή μας ότι δυστυχώς δεν είναι πια στο χέρι μας. Οι καιροί άλλαξαν. Κάποτε η μνήμη ήταν αντίσταση, τώρα είναι καθεστώς. Πρέπει να θυμόμαστε, κατά το πρέπει να πιστεύουμε. Και πρέπει να θυμόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο, να ενστερνιστούμε έναν συγκεκριμένο τύπο μνήμης. Που αποθηκεύει στον σκληρό της δίσκο και περιποιείται τη βία που οι μακρινοί και κοντινοί πρόγονοι βίωσαν στο πετσί τους από τους άλλους, στοιχειώνει την αδικία που η φυλή υπέστη στο πέρασμα του χρόνου. Μιας μνήμης που συγκροτείται γύρω από δύο κεντρικές φιγούρες, του ενόχου και του θύματος. Μιας «θυματοποιημένης», ασπρόμαυρης μνήμης. Που προσμετράει τη δική της βία στον ηρωισμό. Μιας μνήμης ευάλωτης σε πολιτικούς χειρισμούς, ψευδείς και παραμορφωμένες συλλογικές αναπαραστάσεις, μνημονικές εκλαϊκεύσεις, αδιέξοδα συνθήματα. Που παρόλα αυτά περνιέται για ιστορία, καθώς αγορεύει στο όνομα της ιστορικής πραγματικότητας. Που πολλαπλασιάζει το κοινό της, αυξάνει τη ζήτησή της και αποκτά όλο και περισσότερη πολιτική δύναμη. Μιας μνήμης που χρειάζεται την αγορά για να τη θρέψει, την πολιτική για να την προστατέψει, μηχανισμούς για να την καλλιεργήσουν.

Διαβάστε τη συνέχεια…

Και το σχολείο; Τι του ζητάμε να κάνει; Να παραμείνει ένας μηχανισμός της κυρίαρχης εθνικής μνήμης, ένα από τα δεκανίκια της; Να διαιωνίζει τις στερεοτυπικές εικόνες της; Να υπηρετεί τις σκοπιμότητές της; Ή να υποστηρίξει μια κριτική ιστορική μνήμη ικανή να βοηθήσει τα παιδιά να υπερβούν το εγώ τους, να σταθούν κριτικά απέναντι στον εαυτό τους, να πλησιάσουν τον άλλον, να τον γνωρίσουν, να ανοιχθούν στον κόσμο και στις προκλήσεις του;

Επιστρέψαμε πλήρεις εμπειριών. Νομίζω ότι πέτυχα στην πρόβλεψή μου και ω ναι έγινε συνωστισμός. Το Συνέδριο που διοργάνωσε ο σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων με τη συνεργασία της ΠΕΦ για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη μέση εκπαίδευση μάζεψε πολύ κόσμο. Μέχρι και ορθίους είχαμε. Τη δεύτερη ημέρα οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να μας μετακινήσουν σε άλλο χώρο για να χωρέσουμε…

Οι διοργανωτές προσέγγισαν σφαιρικά το αιώνια φλέγον θέμα της ιστορίας και είχαν καλέσει επιστήμονες που αντιπροσώπευαν όλες τις επιστημονικές τάσεις. Τα αίματα άναψαν κάποια στιγμή αλλά όχι εκεί που περιμέναμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλές ανοικτές πληγές στο νησί. Επιφυλάσσομαι για περισσότερες και ζουμερές πληροφορίες όταν και εφόσον αρχίσουν πάλι να λειτουργούν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Το κοινό ήταν πολύ θερμό και είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις με πολλούς συναδέλφους που το πονάνε το μάθημα. Και για δεύτερη φορά στα χρονικά διαπίστωσα ότι μπορώ να πάθω τρακ. Την πρώτη φορά μου συνέβη στις Σέρρες και τη δεύτερη στη Λεμεσό. Σε σημείο που δεν έβγαινε η φωνή μου. Εδώ έχουμε μιλήσει στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και δεν τραυλίσαμε και να την πάθουμε έτσι. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου… Ευτυχώς το κοινό βοήθησε.

Τώρα που κολλάει το ου με εθέσπισεν; Η πρόσκληση για το συνέδριο προήλθε από την Κύπρο και όχι από την ΠΕΦ. Η ΠΕΦ φαίνεται προτιμά να είναι κλειστό κλαμπ. Τες πα…

Σε χαλεπούς καιρούς πενία πύλας κατεργάζεται. Αν πιστεύετε πως στην Αθήνα μπορούν να διασκεδάσουν μόνο όσοι έχουν γεμάτο πορτοφόλι, το forfree.gr ήρθε για να σας αποδείξει το αντίθετο. Πρόκειται για μία πύλη που εξειδικεύεται στο να συγκεντρώνει όλες τις δωρεάν εκδηλώσεις της πόλης και σας προτρέπει να την «δείτε» με άλλα μάτια και? δωρεάν! Εκθέσεις, κινηματογραφικές προβολές, συναυλίες, εξορμήσεις στη φύση, θεατρικές παραστάσεις, πάρτι, βιβλιοπαρουσιάσεις, διαλέξεις είναι μόνο ένα μικρό δείγμα όσων διοργανώνονται καθημερινά στην πόλη μας, εντελώς δωρεάν και πολύ συχνά χωρίς να τα παίρνουμε είδηση.

Μπορεί επίσης απλά να έχετε καβούρια, όπως υπαινίσσεται το logo του δικτυακού τόπου

Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος, Φίλιπ Ροθ και ο Ιάπωνας συγγραφέας, Χαρούκι Μουρακάμι, είναι οι δύο πιο πιθανοί για να λάβουν το βραβείο λογοτεχνίας Νόμπελ αυτό το χρόνο.

Το πρακτορείο στοιχημάτων, Λαντμπρόουκς, δίνει στον Ιταλό λόγιο και δημοσιογράφο, Κλάουντιο Μάγκρις, τρεις προς μία πιθανότητες, ενώ ακολουθούν ο Ισραηλινός Άμος Οζ και η Αμερικανίδα Τζόις Κάρολ Όουτς.

Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος, Μάικλ Τσάμπον στη λίστα του με τους συγγραφείς που θα ήθελε να κερδίσουν, αναφέρει καταρχάς την Ούρσουλα Κ. Λεγκέν, ενώ έπονται ο Μάικλ Οντάατγιε, ο Κόρμακ Μακ Κάρθι, ο Τζ. Μπάλαρντ και ο Φίλιπ Ροθ. Μάλιστα, ο ίδιος δήλωσε στο πρακτορείο Ρόιτερς ότι «κάθε χρόνο, ο Φίλιπ Ροθ θεωρείται πως θα κερδίσει το βραβείο».

Ο Μάικλ Τσάμπον που κέρδισε το 2001 το βραβείο Πούλιτζερ για το μυθιστόρημά του «The Amazing Adventures of Kavalier & Clay», τόνισε ότι τα μεγάλα βραβεία προσφέρουν κάτι πίσω από τους επαίνους.

«Ένα έξοχο βραβείο δίνει μεγάλη λάμψη, συνήθως σε μία ανάξιά του σκοτεινή γωνία», υπογράμμισε. Ο κ. Τσάμπον είχε μία διαφορετική εμπειρία όταν έφερε σπίτι του το σπουδαίο αυτό βραβείο. «Την ημέρα που έμαθα ότι είχα κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, πήρα το παιδί μου από το νηπιαγωγείο και του είπα: Ο μπαμπάς κέρδισε ένα βραβείο σήμερα. Και μου απάντησε όλο χαρά: Άνοιξέ το, άνοιξέ το!».

Πηγή: Καθημερινή

Εσείς ποιον ψηφίζετε;

Θερμό αναμένεται το συνέδριο που διοργανώνει ο σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων και η ΠΕΦ στη Λεμεσό στις 3-4 Οκτωβρίου με θέμα τη διδασκαλία της ιστορίας στη μέση εκπαίδευση. Φήμες φέρουν ότι θα μοιράζονται και κράνη… Πέτρα του σκανδάλου η πρόσκληση της κας Ρεπούση. Η Terra Computerata έχει προσκληθεί και θα παρευρεθεί με ελαφρό αντιαρματικό εξοπλισμό. Δεσμεύεται να αποστέλει ανταποκρίσεις. Λέτε να σημειωθεί συνωστισμός;

Η Ρεπούση στην Κύπρο

Το νου σας αδέρφια…

Πάνω από μισό εκατομμύριο υψηλά εξειδικευμένοι Έλληνες έχουν μεταναστεύσει την τελευταία δεκαετία στο εξωτερικό. Ξένοι αναλυτές ήδη έχουν επισημάνει αυτό το δεύτερο, μετά το ’50 και το ’60, κύμα μετανάστευσης, και προβλέπουν ότι θα διογκωθεί, εξ’ αιτίας της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να δημιουργήσει τις οικονομικές και κοινωνικές εκείνες δομές που θα τους συγκρατήσουν.

Το Αμστερνταμ άλλαξε την ποιότητα της ζωής μου

Οι προοπτικές που (δεν) είχε στην Ελλάδα έκαναν τον απόφοιτο του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Φυσικής, Σταύρο Μελαχροινό, να αναζητήσει εργασία στο εξωτερικό. Εδώ και πέντε χρόνια εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της Ολλανδίας στον τομέα της διεθνούς εκπαίδευσης.

«Το επάγγελμα του καθηγητή στη χώρα μας έχει συγκεκριμένη πορεία και περιορισμένες δυνατότητες. Στην Ολλανδία το σχολείο στο οποίο εργάζομαι μου προσφέρει μεγάλες δυνατότητες σε επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και σε επιμόρφωση, αφού μου δίνει κίνητρα να μη σταματήσω να ασχολούμαι με το επάγγελμά μου και την εξέλιξή του», τονίζει. Οσο για τα οικονομικά, «ο μισθός που είχα πριν από 5 χρόνια στην Αθήνα ήταν 1.000 ευρώ, ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο και για την ίδια δουλειά στην Ολλανδία έπαιρνα τα διπλάσια.

Σήμερα, οι απολαβές μου πλησιάζουν τις 3.000», λέει. «Η δε ποιότητα ζωής μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Ως πολίτης έχω άποψη, φωνή που ακούγεται, μπορώ να διαμαρτυρηθώ και να απαιτήσω απάντηση από δημόσια υπηρεσία, πληρώνω φόρους, αλλά βλέπω οι φόροι αυτοί πού πάνε. Εδώ υπάρχει κράτος πρόνοιας, υπάρχει κοινωνική πολιτική», τονίζει.

Η γενιά των 700? μεταναστεύει

Αθήνα, 29/9/08

Οι υπογράφοντες εκπαιδευτικοί ΠΕ04 συμμετέχουμε στο σεμινάριο β?επιπέδου κατάρτισης στις ΤΠΕ που οργανώθηκε από το ΥΠΕΠΘ για το δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2008. Η ποιότητα του σεμιναρίου είναι εξαιρετική, ως προς το διδακτικό της μέρος, χάρη στην άψογη συνεργασία των επιμορφωτών και των επιμορφούμενων. Ωστόσο, η διοργάνωση του σεμιναρίου είναι εντελώς απαράδεκτη, σε βαθμό που προσβάλλει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας. Με το παρόν ψήφισμα καταγγέλλουμε την απαράδεκτη διοργάνωση και απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση των εύλογων αιτημάτων μας.

Συγκεκριμένα, το σεμινάριο διεξάγεται επί τρεις ώρες τη φορά, τέσσερις φορές την εβδομάδα, για δύο συνεχείς μήνες. Δεν προβλέπεται καμία ελάφρυνση του διδακτικού μας ωραρίου, την ώρα που τα σχολεία μας βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία, και μάλιστα στην αρχή της χρονιάς, όπου επικρατούν, όπως πάντα, συνεχείς μεταβολές στο πρόγραμμα και στις αναθέσεις, καθώς και αυξημένες διοικητικές και διδακτικές απαιτήσεις. Δεν προβλέπεται κανενός είδους αμοιβή υπερωριακής απασχόλησης, ούτε κανενός είδους οικονομικό κίνητρο για την υπερεργασία μας. Μη θέλοντας να πιστέψουμε ότι οι διοργανωτές δε γνωρίζουν τη δουλειά τους, αναγκαζόμαστε να υποθέσουμε ότι, ενώ εμείς φιλότιμα πασχίζουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της επιμόρφωσης, εκείνοι είτε μας θεωρούν ρομπότ, είτε απλώς μας περιφρονούν.

Κάθε λογικός άνθρωπος θα σχεδίαζε ένα επιμορφωτικό σεμινάριο λαμβάνοντας υπόψη τις αυτονόητες ανθρώπινες ανάγκες των επιμορφούμενων και των επιμορφωτών. Θα έπρεπε να μοιραστούν οι 96 ώρες του σεμιναρίου στη διάρκεια του σχολικού έτους, και όχι να συμπιεστούν απάνθρωπα μέσα σε ένα μόλις δίμηνο, μαζί με την προσωπική μας ζωή και τις αντοχές μας. Θα έπρεπε να προβλέπεται υπερωριακή αμοιβή ή άλλο οικονομικό κίνητρο, καθώς η επιμόρφωση δεν είναι χάρη που μας κάνει το ΥΠΕΠΘ, αλλά υποχρέωση του, και υποχρέωση-δικαίωμα των εκπαιδευτικών, σύμφωνα με τη συνείδησή μας, αλλά και το επίσημο καθηκοντολόγιο.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί και τα αντιπροσωπευτικά μας όργανα έχουμε κατ? επανάληψη υποβάλει στο ΥΠΕΠΘ υπεύθυνες προτάσεις για την επιμόρφωσή μας. Όμως, οι αρμόδιοι του ΥΠΕΠΘ αποφάσισαν και πάλι να αγνοήσουν τις προτάσεις αυτές, και μαζί τους την κοινή λογική. Δημιούργησαν ένα σεμινάριο για λίγους, δηλαδή όσους ελάχιστους αντέξουν στην απίστευτη, άμισθη δίμηνη ταλαιπωρία και συμπίεση του προσωπικού και οικογενειακού χρόνου μας. Με το δέλεαρ της απόκτησης μορίων αξιολόγησης, προσφέρουν επαγγελματική επιμόρφωση υπό μορφή χάρης, προνομίου, δωρεάν εμπορεύματος, για να πιστέψουμε ότι κερδίζουμε κιόλας. Όμως, όλοι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει η αξιολόγηση-χειραγώγηση: μια διάτρητη διαδικασία, από την οποία δεν ξεχωρίζουν οι αξιότεροι. Χαρίζουμε, λοιπόν, τα μόρια-«κίνητρο» στους διοργανωτές.

Απαιτούμε:

1.       Αναδιοργάνωση του υπόλοιπου σεμιναρίου ώστε να γίνεται μία η δύο φορές την εβδομάδα, με αντίστοιχη απαλλαγή από διδακτικά καθήκοντα.

2.       Οικονομική αποζημίωση για τις ώρες υπερωριακής απασχόλησης. Η επιμόρφωση είναι εργασία, και όχι χόμπι, ούτε προνόμιο, ούτε εμπόρευμα.

Οι μετέχοντες εκπαιδευτικοί (ακολουθούν υπογραφές, στη διάθεση οποιουδήποτε τις ζητήσει)

Πηγή: Έδρα

Πρωτότυπη ερμηνεία της παρούσας οικονομικής κρίσης, που απειλεί το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, προσφέρουν Βρετανοί ψυχολόγοι, που αποδίδουν το φαινόμενο στην κυριαρχία του ανδρικού φύλου.Η διόγκωση των τραπεζικών κερδών σε δυσθεώρητα επίπεδα αποτελεί αντικείμενο ανδρικής φαντασίωσης, ενώ άνδρες ήταν εκείνα τα στελέχη που εξασφάλισαν τα γιγάντια χρηματικά μπόνους από τις συναλλαγές αυτές. Οι διαπιστώσεις αυτές γεννούν το εύλογο ερώτημα, που διατυπώνεται σε άρθρο των χθεσινών «Times» του Λονδίνου: Τι θα γινόταν αν οι παγκόσμιοι οικονομικοί θεσμοί διοικούνταν από γυναίκες; Οι γυναίκες θα ήταν άραγε πιο ευαίσθητες στις ανθρώπινες επιπτώσεις και λιγότερο εστιασμένες στις χρηματικές απολαβές τους; Με άλλα λόγια, θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η σημερινή οικονομική καταστροφή αν οι αγορές διέθεταν περισσότερα οιστρογόνα και λιγότερη τεστοστερόνη;

Λέτε να έχει δίκιο ο Ουλμπέκ που οραματίζεται έναν κόσμο μόνο με γυναίκες; (just kidding…)

Μια άλλη αγορά με? γυναίκες άρθρο στην Καθημερινή