Terra Computerata

Από μικρή με τρομοκρατούσαν οι γονείς που έλεγαν τη φράση «εγώ είμαι φίλος με το παιδί μου». Και γονιός του ποιος είναι τότε; Οι βάναυσες επιθέσεις φιλίας από τους γονείς: αυτό είναι λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός του ένοχου. Ο λαϊκισμός του φοβισμένου. Ο λαϊκισμός του μεσήλικα που το παίζει άνετος, μην τον πάρουν χαμπάρι.

Υπάρχουν κάτι τύποι, που νομίζουν πως το ζεϊμπέκικο είναι ακροβατικά. Και δώσ’ του να αλωνίζουν στην πίστα, να πέφτουν, να σηκώνονται, να κάνουν αεροπλανικά και να κοιτούν με ύφος ακατέβατο τριγύρω. Αυτό είναι λαϊκισμός.
Το καλύτερο ζεϊμπέκικο έβερ είδα να το χορεύει γερόντιο μετά από εγκεφαλικό σε συνοικιακή ταβέρνα. Τον κρατούσαν οι φίλοι του απ’ τους αγκώνες κι εκείνος έκανε τρία βήματα, όλα μέσα σε ένα μικρό νοητό κουτί δέκα εκατοστών. Χόρευε με ελάχιστες κινήσεις, πιο πολύ από μέσα του.

Από δώρο σε δώρο πάμε. Στην ηλεκτρονική μου θυρίδα βρήκα κι ένα απολαυστικό κείμενο της φίλης Σοφίας για το λαϊκισμό. Δημοσιεύτηκε στο “Βήμα των ιδεών” της Παρασκευής αλλά δεν μπόρεσα να το εντοπίσω ηλεκτρονικά. Ή είναι πολύ καλοσχεδιασμένη η σελίδα του Βήματος ή αποφεύγουν την κυκλοφορία ιδεών στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση τους αξίζουν συγχαρητήρια.Σκέφτομαι λοιπόν να σας το δίνω με μικρές βασανιστικές δόσεις. Υπάρχει και κεφάλαιο που αναγκαστικά θα απαλειφθεί καθώς βρισκόμαστε εντός Πανελληνίου Σχολικού Δικτύου. Οχι δε φοβόμαστε τη λογοκρισία. Άλλωστε το Π.Ι. μας έχει κομμένους από χέρι. Απλά τηρούμε τους κανόνες φιλοξενίας του οικοδεσπότη…

Επτά συν μία σκέψεις για το λαϊκισμό γράφει η Σοφία Νικολαΐδου

Λαϊκισμός στο πιάτο
«Κρητικά πιττούδια» σε πανάκριβο εστιατόριο του κέντρου: φτιάχνονται από βουλγάρικο ζυμάρι, που αγοράζεται με το κιλό, περιέχουν κινέζικη ελιά σε ροδέλες, που εισάγεται με το τσουβάλι, και τηγανίζονται σε ινδονησιακό σπορέλαιο, που ανανεώνεται δύο φορές την εβδομάδα. Ο ανελέητος εστιάτορας τα ονομάζει και «πιττούδια της γιαγιάς». Τα σερβίρει σε άσπρο πιάτο και τα κοστολογεί 5 ευρώ το κομμάτι. Κρυφάκουσα φαγάδες της πυρκαγιάς, να τα παινεύουν στο διπλανό τραπέζι. Θαύμαζαν μεγαλοφώνως την παραδοσιακή μαγειρική «της γιαγιάς». Αυτό είναι λαϊκισμός.

Ένα δώρο που με φίλεψαν οι Κυπριακές αερογραμμές κατά την επιστροφή ήταν μία πανοραμική βόλτα πάνω από το Αιγαίο. Θυμήθηκα μάλιστα τα πρώτα χρόνια που ήμουν επιμορφώτρια Κυκλάδων και έγραφα στις αίθουσες αεροδρομίων κάτι ρομαντικά e-mail του στυλ: “τις ιδέες μου  όλες ενησιώτησα”…Τι αθώα που ήμουν τότε. Σχεδόν το νοστάλγησα. Όταν δε είδα και την πατρίδα μου τη Σύρα, το σπιτάκι μου μόνο του πάνω στο κορφοβούνι,  μου ερχόταν να πατήσω το κουμπί “κάντε στάση να κατέβω”. Φθάνοντας και στο ξεσκαρτάρισμα της ηλεκτρονικής μου θυρίδας βρήκα την ανακοίνωση του 5ου συνεδρίου της Σύρου. Σημαδιακό, είπα. Από συνέδριο σε συνέδριο μας βλέπω. Εχω την εντύπωση ότι θα είναι ενδιαφέρον μια που μετά από τέσσερα χρόνια επώασης κάτι κινήθηκε στο χώρο της επιμόρφωσης και υπάρχει παραγωγή νέων ιδεών.

Θα σας περιμένουμε και θα οργανώσουμε και happenings! -αν δεν οργανωθούν μόνα τους…

Αναγγελία 5ου συνεδρίου Σύρου