Αν ανήκετε στη μεγάλη πλειονότητα της ηλικιακής ομάδας 15-50 που διατηρεί έναν λογαριασμό στο Facebook, τότε σίγουρα θα έχετε κάνει έστω ένα κλικ σε κάποιο από τα πολυάριθμα παιχνίδια που διανθίζουν το περιεχόμενό του.
Αν δεν το έχετε κάνει, τότε συγχαρητήρια: μπορείτε να διεκδικήσετε μέχρι και βραβείο. Κι αυτό, γιατί τελευταίως όλο και πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των ανθρώπων που περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά σε διαδικτυακά παιχνίδια του Facebook και του Myspace, όπως το Restaurant City, το Farmville, το HappyAquarium…
Τα στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν μια πρωτόγνωρη «εισβολή» αυτών των νέων παιχνιδιών στην καθημερινότητά μας μπροστά στον υπολογιστή. Κάποτε πιστεύαμε πως τα videogames απευθύνονται σε παιδιά -άντε και σε κάποιους παλιμπαιδίζοντες τριαντάρηδες. Το κύμα του Facebook, όμως, σάρωσε ακόμα κι αυτά τα στεγανά δημιουργώντας καθωσπρέπει ενήλικες που δεν φεύγουν το πρωί από το σπίτι πριν αρμέξουν τις ροζ αγελάδες της ψηφιακής φάρμας τους, πριν ποτίσουν τα pixel-ραπανάκια τους, πριν ταΐσουν τα λιθρίνια στο εικονικό ενυδρείο τους.
Εκτόνωση
Κάποιοι έσπευσαν να κάνουν λόγο για ένα είδος εθισμού σ’ αυτά τα παιχνίδια, τα λεγόμενα «social games». «Υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν πως έχουμε να κάνουμε με μια νέα μορφή εξάρτησης και άλλες που λένε ότι το μέσο δεν ευθύνεται για τίποτα. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση», λέει η Μαρία Σαριδάκη, ερευνήτρια σε θέματα χρήσης ψηφιακών παιχνιδιών και υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για εθισμό σ’ αυτά τα παιχνίδια,γιατί εδώ έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να παίζουν εντατικά για βδομάδες, αλλά κάποια στιγμή το βαριούνται. Η “αντοχή” του παιχνιδιού είναι μικρή, κουράζεσαι γρήγορα και πας στο επόμενο. Εγώ θεωρώ πως τα παιχνίδια εκτονώνουν τη διάθεση “αναχωρητισμού” μας, μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, να αλλάζουμε διάθεση. Σ’ ό,τι αφορά τα social games, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ξαφνικά οι ενήλικες νιώθουν πως κάνουν μια ζαβολιά… Μια ζαβολιά που τους βγάζει από τη θέση του ανθρώπου με τις πολλές ευθύνες και που μπορούν να μοιραστούν με άλλους μέσω των social media. Περνάμε μια περίοδο κρίσης και είναι καλό να έχεις κάτι -έστω και μικρό- που σε βγάζει από τη ρουτίνα σου. Αλλοι διαβάζουν, άλλοι ακούν μουσική, άλλοι παίζουν».
Η επιτυχία τους
Τα πράγματα είναι απλά: αυτά τα παιχνίδια είναι δωρεάν και πανεύκολα στη χρήση τους. Το «δωρεάν» είναι αναμφισβήτητο πλεονέκτημα, μεσούσης μιας παρατεταμένης περιόδου οικονομικής κρίσης. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που έχουν κάνει τόσο δημοφιλή αυτά τα παιχνίδια. Οσοι κάνουμε δουλειά γραφείου καταλαβαίνουμε ακόμα καλύτερα: ένα παιχνίδι στο Facebook ή το Twitter δεν διαρκεί πολύ (για την ακρίβεια, διαρκεί όσο θέλει ο χρήστης), διαδραματίζεται και στον υπολογιστή της δουλειάς και δεν γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους -κατ’ επέκταση, ούτε από το αφεντικό. Ε, εάν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με την κοινωνικότητα που προσφέρει, τότε έχουμε «το απόλυτο» παιχνίδι. Η κοινωνικότητα επιτυγχάνεται με το γεγονός ότι για να «προχωρήσει» ο παίκτης επίπεδο στο παιχνίδι συνήθως απαιτείται να έχει πολλούς «φίλους» -που παίρνουν τη μορφή των γειτόνων (Farmville) ή των μελών μιας ομάδας (Mafia Wars). Στο Restaurant City, για παράδειγμα, όπου ο παίκτης είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου, χρειάζεται διάφορα υλικά για να «μαγειρέψει» -για να φτιάξει χοιρινό με πορτοκάλι, για παράδειγμα, θα πρέπει ένας από τους διαδικτυακούς του φίλους να του στείλει ένα ψηφιακό εσπεριδοειδές… «Το Facebook πήρε όλα τα μικρά θετικά των παιχνιδιών για ενήλικες και τα προσάρμοσε στη λογική του social network. Ενσωμάτωσε την ουσία των φράσεων “παίζω, παίρνω στην ομάδα μου ανθρώπους που γνωρίζω, συναγωνίζομαι μαζί τους”, έβαλε και το απαραίτητο χιούμορ μέσα στο παιχνίδι -ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των παιχνιδιών είναι αστείο- και έφτιαξε παιχνίδια μέσω των οποίων ή/και για τα οποία μπορεί να συζητήσει», συμπληρώνει η κ. Σαριδάκη.
«Μανιώδης»
Παρ’ ότι δεν υπάρχουν -ακόμα- επίσημες έρευνες που να «σκιαγραφούν» την προσωπικότητα του χρήστη, οι επιστήμονες θα πουν ότι ο «μανιώδης» παίκτης ενός social game είναι είτε άνδρας είτε γυναίκα γύρω στα 30, εργαζόμενος, που δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Σύμφωνα με στοχευμένη μελέτη της Lazard Capital Markets, οι παίκτες που ξοδεύουν τα μεγαλύτερα ποσά για να αγοράζουν ψηφιακά καλούδια μέσα στο παιχνίδι «Happy Aquarium» είναι γυναίκες άνω των 35 ετών. Ωστόσο, ειδικά στις ΗΠΑ, παρατηρείται μια αυξανόμενη μάζα γυναικών 50-55 ετών που αρχίζουν να χρησιμοποιούν όχι μόνο τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και τα social games. Αναμένεται, μάλιστα, να υπάρξουν με τον καιρό παιχνίδια που θα απευθύνονται κατά κύριο λόγο σ’ αυτές τις ηλικίες. Ηδη, το Farmville έχει αγαπηθεί κυρίως από ενήλικες που γνωρίζουν τι πάει να πει «φάρμα», που ίσως έχουν δει μια τέτοια ή που πιθανώς, έχουν ζήσει κοντά στη φύση και τα ζώα.
Το Being One είναι ένα web based adventure παιχνίδι για τον υπολογιστή σας που μπορείτε να παίξετε στον browser σας καθώς χρησιμοποιεί flash.
H ατμόσφαιρά του του είναι άκρως καλοκαιρινή όχι τόσο για την θεματολογία του, στο σενάριο ξυπνάτε σε ένα εργαστήριο όπου κάποιοι (άγνωστο ποιοί) ετοιμάζονται να κάνουν πειράματα πάνω σας και πρέπει να ξεφύγετε, αλλά για την b-movie αισθητική και φιλοσοφία του: Τέρατα, πειράματα, εξωγήινοι κτλ.
H TerraComputerata φροντίζει για τη χαλάρωσή σας αυτές τις λιγοστές ημέρες της καλοκαιρινής ραστώνης…
Στο video το official walkthrough αν τα βρείτε σκούρα.
Oι δάσκαλοι στη Βρετανία καλούνται να κάνουν πιο ζωντανά τα μαθήματα στις τάξεις, χρησιμοποιώντας τακτικές παρόμοιες με αυτές που παρουσιάζονται σε δημοφιλή τηλεπαιχνίδια όπως το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;». Η μέθοδος αυτή βοηθά επίσης στο να ησυχάζουν οι μαθητές όταν κάνουν πολλή φασαρία, σύμφωνα με οδηγία του υπεύθυνου της βρετανικής κυβέρνησης για τη συμπεριφορά στα σχολεία σερ Άλαν Στιρ.
Οι τηλεοπτικές τακτικές μπορεί να χρησιμοποιηθούν προκειμένου το μάθημα να γίνει πιο ενδιαφέρον, αναφέρεται στην έκθεση που ετοίμασε έπειτα από τετραετή έρευνα η βρετανική αρχή που επιβλέπει τα σχολεία. Μεταξύ των άλλων προτάσεων που περιλαμβάνει, είναι το να παίζεται «μπίνγκο» στις τάξεις- όπου οι μαθητές σημειώνουν τις κάρτες την ώρα που ο δάσκαλος αναφέρει μια συγκεκριμένη λέξη- καθώς και «ταμπού», παιχνίδι στο οποίο ο παίκτης πρέπει να περιγράψει μια λέξη ή μια ιδέα χωρίς να αναφέρει συγκεκριμένες απαγορευμένες λέξεις.
Κώδικας τακτικών.
O υπεύθυνος για τα βρετανικά σχολεία Εντ Μπολς δήλωσε ότι αποδέχεται όλες τις προτάσεις της επιτροπής και τόνισε: «Τα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν αν οι τάξεις δεν είναι ήσυχες και οι καθηγητές δεν μπορούν να τις ελέγξουν». Στην έκθεση τονίζεται ότι κάθε σχολείο πρέπει να συντάξει έναν κώδικα τακτικών, οι οποίες θα βοηθούν στην καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών και τη διευκόλυνση της μαθησιακής εμπειρίας τους. Η επιτροπή που παρουσίασε το πόρισμά της στην Εθνική Ένωση Διευθυντών Σχολείων, θεωρεί επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά των μαθητών στον δρόμο από και προς το σχολείο.
To Mahjong είναι μια μορφή πασιέντζας που παίζεται με πλακίδια αντί για χαρτιά. Αφαιρέστε όλα τα πλακίδια από το ταμπλό βρίσκοντας τα ζευγάρια ανάμεσα στα ελεύθερα πλακίδια. Όταν φύγουν όλα τα πλακίδια, κερδίζετε.
Είναι αρκετά εθιστικό παιχνίδι. Άλλα παιχνίδια με τα οποία είχα κολλήσει στο παρελθόν ήταν τα Repton στον αθάνατο BBC Micro και Lemmings στην λατρεμένη Amigα!
Αν ξαφνικά δείτε να περνάει από δίπλα σας κάποιος ντυμένος με κίτρινα ρούχα και περίεργα γυαλιά και λίγο μετά δείτε κάποιους ντυμένους με άσπρα σεντόνια να τρέχουν κοιτώντας τα κινητά τους τηλέφωνα, μην τρομάξετε. Απλώς ορισμένοι αποφάσισαν να μεταφέρουν το PacMan από τον ηλεκτρονικό κόσμο στον πραγματικό… Τα παιχνίδια πόλης κυριεύουν τους δρόμους.
Οπως φαίνεται πολλοί άνθρωποι που αγαπούν τα παιχνίδια εγκαταλείπουν τα σαλόνια και τις κονσόλες (Playstation, Xbox, κτλ.) και βγαίνουν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, συμμετέχοντας σε διάφορα παιχνίδια στα οποία παίρνουν μέρος εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλοι κάτοικοι των πόλεων. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Κίνα και στην Ιαπωνία παίζουν ομαδικά παιχνίδια μέσα στις πόλεις χρησιμοποιώντας τα νέα τηλεπικοινωνιακά συστήματα. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι συμμετέχουν σε παιχνίδια όπως το παιχνίδι του θησαυρού κ.ά. , στα οποία χρησιμοποιούνται συστήματα δορυφορικού εντοπισμού (GPS), ψηφιακές κάμερες και κινητά τηλέφωνα, όπου οδηγίες και πληροφορίες για την εξέλιξη των παιχνιδιών δίνονται κυρίως μέσω γραπτών μηνυμάτων.
Αν λοιπόν ανησυχείτε για τις καταθέσεις σας και βλέπετε ως σοβαρή την πιθανότητα να κάνετε ουρά για το συσσίτιο τα επόμενα χρόνια, να σας ενημερώσουμε ότι μπορείτε και με το πληκτρολόγιο -πιθανόν και με το ποντίκι σας- να κερδίσετε τα προς το ζην.
Οι gold farmers προέρχονται στην πλειονότητά τους από χώρες της Ασίας (Κίνα, Νότιος Κορέα, Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Ινδονησία). Στοιβαγμένοι σε sweatshops και οπλισμένοι με πληκτρολόγια και ποντίκια, μάχονται από οθόνης μέχρι και 14 ώρες ημερησίως «άγοντας και φέροντας» ψηφιακούς πολεμιστές σε εικονικούς, συνεχείς κόσμους (persistent worlds). Κατά μέσο όρο κερδίζουν 145 δολάρια τον μήνα έκαστος, ενώ συνολικά, όλοι μαζί τζιράρουν περισσότερα από 500 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο κοντράροντας σε μέγεθος ακόμη και τη βιομηχανία πληροφορικής της Ινδίας, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ.
Ακούνε στο όνομα gold farmers και αποστολή τους είναι, με όχημα τους χαρακτήρες που διατηρούν στα online παιχνίδια ρόλων, να δρέπουν (farming) εικονικό «χρυσό» (gold) τον οποίο έπειτα μεταπωλούν έναντι πραγματικών χρημάτων μέσω RTM (Real Money Trading) σε άλλους παίχτες, κυρίως δυτικής προέλευσης.
Κάθε ηλεκτρονικό παιχνίδι έχει κάποιο νόμισμα συναλλαγής (γενικά επονομαζόμενο gold) το οποίο επιτρέπει στους χρήστες του να αγοράζουν καθώς και να πωλούν αντικείμενα (πανοπλίες, όπλα, ξόρκια, αξεσουάρ, κ.λπ.) στο πλαίσιο του φανταστικού κόσμου στον οποίο διαβιούν εξελίσσοντας και ενδυναμώνοντας κατά αυτό τον τρόπο, τους πολεμιστές-χαρακτήρες τους.
Ολόκληρες εταιρείες με πλήθος υπαλλήλων, ηλεκτρονικές διευθύνσεις και διαφημίσεις στον Ιστό, έχουν συσταθεί προκειμένου να καλυφθούν οι σύγχρονες ανάγκες σε «χρυσό».
Ed Halter Πόλεμος και βιντεοπαιχνίδια. Από τον Σουν Τζου στο Xbox Μετ. Ν. Καλαϊτζής εκδ. Scripta
Ο αρθρογράφος της «Village Voice» Εντ Χάλτερ αναλύει το σύστημα παραγωγής πολεμικών βιντεοπαιχνιδιών, όπου συνεργάζονται ο αμερικανικός στρατός, η βιομηχανία παιχνιδιών και το Χόλιγουντ προωθώντας την «κουλτούρα της βίας»
…”Οι γονείς αντιδρούν γιατί οι επιδράσεις στον ψυχισμό των εφήβων είναι καταλυτικές. Η κοινωνία που εμπορεύεται τη βία γίνεται αυτομάτως βίαιη. Και όσο μεγαλύτερες οι πωλήσεις τόσο πιο αυξημένη και η βία. Η βία αυτή ξυπνά τα πιο πρωτόγονα αισθήματα, είναι ένα είδος βουντού των εικόνων, το οποίο επειδή ακριβώς δεν παραπέμπει στον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια ιδέα για τον κόσμο, καταντά ανήθικη – ή μήπως αυτός είναι ο στόχος από στρατιωτικής απόψεως; Συνέχεια »
Διαβάζοντας ένα κείμενό μου του 2001 με τίτλο “Ο Προμηθέας αυτή τη φορά θα μας δικτυώσει” στάθηκα στη φράση: “Το μέλλον είναι ήδη στην αγορά. Μπορεί να ακμάσει ή να καταστραφεί, όμως η αγορά έχει τρόπους να αλλάζει τα πράγματα χωρίς να περιμένει να μετρήσει το κόστος”. Η αγορά λοιπόν βλέποντας την επιτυχία του second life, αποφάσισε ότι υπήρχε πεδίο εφαρμογής και σε πιο τρυφερές ηλικίες, αφού τα πραγματικά κέρδη βρίσκονται στις ηλικιακές ομάδες που πηγαίνουν ακόμη σχολείο. Ενημερωθείτε γιατί το μέλλον καταφτάνει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή