Terra Computerata

Ας ρίξουμε μια ματιά και στις τάξεις της Ιαπωνίας. Τα τμήματα είναι σαραντάρια, η διδασκαλία παραδοσιακή και οι μαθητές στο τέλος της ημέρας καθαρίζουν το σχολείο σχολαστικά και το ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα. Αν θέλετε κι άλλες ειδεχθείς λεπτομέρειες, η μέρα τους στο σχολείο ξεκινάει μία ώρα πριν το πρώτο κουδούνι όπου συγκεντρώνονται για να διαβάσουν λογοτεχνία!

Μαθαίνω ότι επιφανείς -οικονομικά- συμπατριώτες μας απειλούν τους γόνους τους, που δεν δείχνουν έφεση για μελέτη ενόψει εξετάσεων, ότι θα τους στείλουν σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο ως τιμωρία λοιπόν.

Ισως γιατί στην Ελλάδα οι καλύτεροι φοιτητές χαραμίζονται σε πανεπιστήμια σταύλους τα οποία υποχρεώνονται και να μοιράζονται με αργόσχολους φεστιβαλιστές. Άκουγα χτες στο ραδιόφωνο έναν απόφοιτο του οικονομικού πανεπιστήμιου που περιέγραφε την κατάσταση στο ελληνικό πανεπιστήμιο ως μία μόνιμη κατάσταση προ-φεστιβάλ. Μουσικές, χοροί, κάθε ώρα και ημέρα. Εδώ θυμήθηκα το ανέκδοτο με την κόλαση, όπου ο κολασμένος κάνει μία περιήγηση στις ευρωπαϊκές κολάσεις -έχει γαρ δικαίωμα επιλογής ως ευρωπαίος πολίτης- και στην ελληνική ακούγονται μόνο τσιφτετέλια και νταούλια. Τι γίνεται εδώ; ρωτάει για να πάρει την απάντηση: ε δεν τα ξέρεις; πότε δεν έχουμε μαστίγια, πότε δεν ανάβει η φωτιά… Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ οι καλύτεροι φοιτητές σπουδάζουν στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου εντελώς δωρεάν.

Το Χάρβαρντ και το Γέηλ στις ΗΠΑ έχουν πλέον καταργήσει  πλήρως τα δίδακτρα για τους πιο αδύναμους οικονομικά φοιτητές. Διαβάστε το σχετικό άρθρο του Economist. Οπου αδύναμος οικονομικά ίσον κάποιος του οποίου η οικογένεια βγάζει 60.000 δολάρια ετησίως, ένας ορισμός που καλύπτει ίσως το 90% του ελληνικού πληθυσμού. Συντόμως δε, αν συνεχιστεί η οικονομική μας κατρακύλα,το 99%.

Στο Γέηλ αδελφές μου…

Ο καθηγητής Αγγλικών Γιώργος Γκέκας αναπτύσσει τον προβληματισμό του για το μάθημα των Αγγλικών στο σχολείο: “Η ελληνική οικογένεια δεν έχει πεισθεί ότι αυτό το πρόγραμμα, για το οποίο καταβάλλει σημαντική δαπάνη με τους φόρους της (σε μισθούς εκπαιδευτικών και διανεμόμενα βιβλία) ανταποκρίνεται επιτυχώς στον στόχο που υποτίθεται ότι υπηρετεί.

Έτσι, ένα τεράστιο κονδύλι δαπανάται επιπλέον ετησίως από τους γονείς στα ιδιωτικά σχολεία (ή «κέντρα») ξένων γλωσσών (γνωστά με τον αδόκιμο αλλά σύντομο όρο «φροντιστήρια»), προκειμένου να αποκτηθεί η περιπόθητη γλωσσομάθεια, που δικαιολογημένα θεωρείται προϋπόθεση για τις σπουδές, την επαγγελματική σταδιοδρομία αλλά και την πληρέστερη παρουσία στην κοινωνία.

Η δαπάνη γίνεται από το υστέρημα της μισθωτής οικογένειας, ενώ στα χωριά και τις περιφέρειες όπου δεν υπάρχουν ή υπολείπονται ποιοτικά τα «φροντιστήρια», οι απόφοιτοι της μέσης εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν σοβαρό μειονέκτημα στην ξένη γλώσσα έναντι των συνομηλίκων τους των πόλεων.

Η ανταπόκριση των μαθητών

Μέσα στο δημόσιο σχολείο η αγγλική γλώσσα γίνεται «η ώρα του παιδιού», αφού όσα παιδιά παρακολουθούν «φροντιστήρια» έχουν προχωρήσει πολύ ταχύτερα στις γνώσεις τους σε αυτήν, ενώ όσα όντως εξαρτώνται από την δημόσια εκπαίδευση για την εκμάθησή της, βρίσκονται σε ένα περιβάλλον… ιλαρότητας, όπου δύσκολα μπορούν να παρακολουθήσουν και όπου ο εκπαιδευτικός, για την ευκολία του, ενδεχομένως δεν θα επιμείνει σε αυτούς που δεν ξέρουν αλλά στους άλλους που είναι «καλοί» και που του δίνουν αμέσως τις απαντήσεις που περιμένει…”

Τώρα, από που να αρχίσει κανείς;
Εν αρχή κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη είναι να αρχίσει μια σοβαρή συζήτηση για το θέμα αυτό (όπως και για πολλά άλλα ?). Η προσέγγιση του ΥΠΕΠΘ μέχρι τώρα ήταν εντελώς επιδερμική.

Κρατώ επίσης μία επισήμανση του συναδέλφου για το γεγονός ότι οι γονείς ολοένα και πιέζουν την έναρξη της ξένης γλώσσας προς τα κάτω (Α-Β δημοτικού).

“Η διγλωσσία δεν θα πρέπει να είναι επιδίωξη των γονέων για τα παιδιά τους και για τον λόγο ότι ως το 10ο έτος θεμελιώνεται ακόμα η μητρική, που γίνεται κατόπιν η γλώσσα αναφοράς για την ξένη”.