Terra Computerata

O Παναγιώτης Κακαλέτρης, Εκπαιδευτικός προσπαθεί να απαντήσει στο εξής ερώτημα: Aν διαπεράσουμε τη «βιτρίνα» του εκμοντερνισμού και το «πέπλο» της εξέλιξης, αν παρακολουθήσουμε μια διδακτική ενότητα σε μια σχολική τάξη χωρίς αυτή να είναι προετοιμασμένη, θα παρατηρήσουμε ότι τα πράγματα παραμένουν παραδοσιακά, προσκολλημένα σε λογικές που επικρατούσαν αρκετά χρόνια πριν. Μια βασική παράμετρος που ξεχνά κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι η σχολική ευδαιμονία. Αραγε τα παιδιά μας είναι ευτυχισμένα από το σχολικό περιβάλλον που τους προσφέρουμε; Η τάξη ως χώρος εργασίας δίνει τα κατάλληλα ερεθίσματα στο παιδί του 21ου αιώνα ώστε να παρακολουθεί με ευχαρίστηση το μάθημα, να χαμογελά, να κάνει όνειρα;

Βήμα Ιδεών

Να μη σε πουν γλειφτράκι. Να μη σε πουν καρφί. Να μη σε πουν φυτό. Ούτε όμως και βλάκα. Να μη σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Μυστικοί κανόνες συμπεριφοράς, για να τη βγάλεις καθαρή.
Στην Α΄ Γυμνασίου καλόβολος συμμαθητής είχε άλυτο πρόβλημα: η μάνα του εργαζόταν ως αυστηρή φιλόλογος στο σχολείο του. Μετά από τις πρώτες υπόνοιες καζούρας, αποφάσισε το εξής: Στην πρώτη έκθεση της χρονιάς, έγραψε πως η μάνα του είναι νοικοκυρά. Η φιλόλογος της τάξης τον έβαλε να διαβάσει φωναχτά την έκθεση και, στην επίμαχη παράγραφο, τον σταμάτησε με λιμαρισμένη ειρωνεία. «Δεν ακούς τη μάνα σου» είπε απαιτώντας σιωπή «να κάνει μάθημα στη διπλανή τάξη;»
Ο συμμαθητής μου δεν ήταν λαϊκιστής. Ήθελε απλώς να σωθεί. Με τους κανόνες του λαϊκισμού και του διαβόητου κοινού αισθήματος έπαιξε η κυρία δασκάλα. Δε νίκησε, ευτυχώς.

*

Με μία φράση: λαϊκισμός είναι η τυραννία της πρόσληψης. Όταν δε σκέφτεσαι τόσο τι κάνεις, όσο πώς θα το πάρουν οι άλλοι. Κι αυτό δεν το αναγράφουν τα λεξικά. Θέλουμε δε θέλουμε, όλοι το μαθαίνουμε στην πράξη.