Την ημέρα που η ελληνική οικονομία γινόταν πρώτη είδηση στα μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα, περνούσα ανυποψίαστος την πύλη του Πανεπιστημίου Μπιλγκί, στις όχθες του Κεράτιου Κόλπου, στην Κωνσταντινούπολη. Ηταν ένα βροχερό πρωινό και το μικρό πούλμαν που μας μετέφερε στα ενδότερα του campus προχωρούσε αργά ανάμεσα σε περιποιημένες εκτάσεις με γκαζόν και ψηλά δέντρα. Ο άνετος χώρος στάθμευσης εξυπηρετούσε την τακτική συγκοινωνία με το κέντρο της πόλης και «έβλεπε» στο Μουσείο, έναν εντυπωσιακό παλιό βιομηχανικό χώρο, που είχε ανακαινιστεί υποδειγματικά. Γρήγορα κατευθυνθήκαμε σε μία από τις δύο καντίνες του συγκροτήματος, εκεί όπου φοιτητές και διδακτικό προσωπικό χαλάρωναν, έπιναν τον καφέ τους, έτρωγαν. Αν στην Αθήνα υπήρχε ανάλογος χώρος, θα σου χρέωναν τον καφέ πέντε ευρώ και θα έλεγες «ευχαριστώ». Κάποια στιγμή περάσαμε από τους χώρους διδασκαλίας, το τελικό χτύπημα. Πεντακάθαροι, αισθητικά άψογοι, αν με είχαν πετάξει από τον Αρη θα ορκιζόμουν ότι βρισκόμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Πανεπιστήμιο Μπιλγκί είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Τουρκία. Θεωρείται το πιο προοδευτικό, εδώ φιλοξενήθηκε το 2005 το πρώτο συνέδριο για το αρμενικό ζήτημα. Το γεγονός ότι είναι ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν το καθιστά απροσπέλαστο για φοιτητές που προέρχονται από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, καθώς το ένα τρίτο των σπουδαστών λαμβάνει υποτροφίες και φοιτά δωρεάν. «Στις γενικές εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια», σημειώνει ο καθηγητής Ιωάννης Γρηγοριάδης, «υπάρχει διπλή βάση εισαγωγής για κάθε σχολή ιδιωτικού πανεπιστημίου. Η υψηλή βάση εξασφαλίζει εισαγωγή με υποτροφία, ενώ η χαμηλή μόνο εισαγωγή. Ετσι επιβραβεύονται οι επιμελείς μαθητές και δίνεται η ευκαιρία σε χαρισματικά παιδιά απόρων οικογενειών να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια υψηλών προδιαγραφών.
Το ίδιο βράδυ, ένας Τούρκος ακαδημαϊκός με ρώτησε «τι γίνεται με τα ελληνικά πανεπιστήμια». Προσπάθησα να του μεταφέρω μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική εικόνα. Αν το οικείο σκηνικό των καταλήψεων, των καταστροφών και της τρομοκρατίας εξοργίζει ορισμένους συμπατριώτες μας, σκεφτείτε πόσο αλλόκοτο ακούγεται στα αυτιά μιας κοινωνίας με περιορισμένη κατανόηση στην εκδήλωση ακραίων, αντι-συστημικών συμπεριφορών.
Ολοι, μα όλοι, πολιτικοί και μη μιλούν για τη διαφθορά και προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής της και ομνύουν στο όνομα της εξυγίανσης. Δηλώσεις, εξαγγελίες, ψήφιση νόμων, επιτροπές αμειβόμενες και μη (υπάρχουν και αυτού του είδους;), εκδηλώσεις πανηγυρικές, μεγάλα λόγια και μηδέν αποτέλεσμα. Τελικά τι συμβαίνει άραγε; Υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό υποκρισία, ζούμε σ’ ένα παραλήρημα ή η διαφθορά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας; Αν ο καθείς μας κοιτάξει δίπλα του θα δει τη διαφθορά να εκφράζεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και να κραυγάζει για τα αποκτήματά της, τα λάφυρά της.
Στρατιές συμβούλων και παρασυμβούλων εναλλάσσονται, με διάφορες εύηχες ονομασίες, κατακλύζουν δημόσιους χώρους ιδιαίτερα με την ευρεία του όρου έννοια που βαφτίζουν ιδιωτικό τομέα και δίνουν μέσω των προστατών τους το καλό παράδειγμα χρηστής διοίκησης. Ολες αυτές οι τακτοποιήσεις, διευθετήσεις, έχουν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις τους κάθετα και οριζόντια και παροτρύνουν σε αντίστοιχες προσπάθειες εύκολου, ανέξοδου πλουτισμού. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν λειτουργούν, όπου υφίστανται, τα υπηρεσιακά, πειθαρχικά συμβούλια, είτε διότι οι δικάζοντες προέρχονται από τον ίδιο χώρο, είτε, το σπουδαιότερο, διότι δεν μπορούν να δικάσουν και να καταδικάσουν φαινόμενα τα οποία είναι γύρω τους, εγγίζοντας ενδεχομένως και τους ίδιους αμέσως ή εμμέσως. Ατιμωρησία, λοιπόν, παντού και οι νόμοι υπάρχουν απλώς για να μας θυμίζουν την αχρήστευσή τους. Κι από κοντά η τηλεόραση, με τον τρόπο της, να επικροτεί τους «επιτυχημένους» που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε ότι το πόθεν (έσχες) δεν ερευνάται, δεν ελέγχεται. Οι τρόποι διαφυγής άλλωστε από την τσιμπίδα του νόμου είναι πολλοί και αν χρειασθεί θα νομοθετηθούν, έστω με μια τροπολογία της στιγμής.
Αυτή είναι η κατάσταση, απλώς αλλιώς εννοούμε εμείς τη διαφθορά και διαφορετικά οι Ευρωπαίοι που βαθμολογούν τις επιδόσεις μας. Διότι εδώ η διαφθορά δεν είναι νόμιμη ούτε όμως και παράνομη. Απλώς είναι καθεστώς, είναι τρόπος σκέψης, που ΔΥΣΤΥΧΩΣ επεκτείνεται, μεταφέρεται, διαβρώνει και τις επόμενες γενιές. Θέλει πολύ αγώνα, πολλές μάχες για να κερδηθεί ο πόλεμος κατά της διαφθοράς, της διαπλοκής, του εκμαυλισμού συνειδήσεων. Πρωτίστως βούληση απεμπλοκής από το πελατειακό σύστημα της αλληλοεξάρτησης πολιτικών, κοινωνίας.
Κάποιος να τολμήσει προβλέποντας το μέλλον και αποβλέποντας σε οφέλη ηθικά για τον τόπο και όχι στη με κάθε τρόπο επανεκλογή του. Δημιουργώντας σχολή εκπαιδευτών μέσα από την καλλιέργεια μιας άλλης νοοτροπίας απλής, καθαρής, που έκαστος αμείβεται για την προσφερόμενη εργασία του και κάθε παρεκτροπή έχει την κύρωσή της, όπως από τον νόμο προβλέπεται.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Στην ευρύτερη αγορά των εντύπων, όπου οι πειραματισμοί για διέξοδο από την κρίση της κυκλοφορίας και των διαφημιστικών εσόδων είναι συνεχείς, η ενισχυμένη πραγματικότητα ενδεχομένως να αποτελεί μια λύση. Με τον εκδότη του Esquire να δηλώνει ευθαρσώς ότι «βαρέθηκε να ακούει τους άλλους να μιλάνε για τα παλιά media εναντίον των νέων» και να προχωρεί στην ενσωμάτωσηΑugmented Reality AR στο τεύχος Δεκεμβρίου, η εναρμόνιση του εντύπου με την ψηφιακή τεχνολογία είναι πλέον γεγονός.
Διαβάζουμε ακόμη στην Καθημερινή ότι η ενισχυμένη πραγματικότητα μπορεί να συμβάλει στην εκπαιδευτική διαδικασία,
Σε ότι αφορά την πρώτη, ξεχωρίζει το πρόγραμμα E-Junior, το πειραματικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα που αναπτύσσεται από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Βαλένθια. Το E-Junior εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά της ενισχυμένης αλλά και της εικονικής πραγματικότητας, για να μεταφέρει τους μαθητές σε φυσικά περιβάλλοντα όπου μπορούν να αλληλεπιδράσουν με στοιχεία και οργανισμούς σαν να ήταν εκεί.
Όπως εξήγησε η Μάγια Βρζέσιεν, επικεφαλής του προγράμματος, 24 μαθητές με ειδικά γυαλιά κινούνται μέσα σε μία αίθουσα εικονικής πραγματικότητας που προσομοιάζει το βυθό της θάλασσας. Εκεί, βλέποντας τα ψάρια του βυθού, μαθαίνουν για τους θαλάσσιους οργανισμούς καθώς τα ειδικά γυαλιά προβάλλουν πληροφορίες για όσα βλέπουν, ενώ παρέχονται και φωνητικές οδηγίες. Ωστόσο, επεσήμανε η Βρζέσιεν, απαιτούνται ακόμη πολλές ρυθμίσεις στο πρόγραμμα μέχρι να συμπεριληφθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία, αφού, οι μικροί μαθητές εντυπωσιάζονται τόσο από το διαδραστικό εικονικό περιβάλλον που δεν προσέχουν τις πληροφορίες που προβάλλουν τα ειδικά γυαλιά, ενώ αγνοούν και τις φωνητικές οδηγίες.
Πρόθυμη να βάλει ένα χεράκι, ώστε ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που παράγουν η Βουλή, τα υπουργεία και ο δημόσιος τομέας γενικότερα να είναι εύκολα προσβάσιμος μέσω του Διαδικτύου, εμφανίζεται η Google. «Θα θέλαμε να δουλέψουμε με διάφορους φορείς είτε στην Ελλάδα είτε στην υπόλοιπη Ευρώπη είτε και οπουδήποτε αλλού», δηλώνει ο Τομ Σκότι, στέλεχος της Google, με κύριο πεδίο αρμοδιότητας τις νέες λειτουργίες αναζήτησης που λανσάρει η εταιρεία και για τους Ελληνες χρήστες.
Πρόσφατα, η Google εγκαινίασε τη συνεργασία της με την Παγκόσμια Τράπεζα, δίνοντας στους χρήστες του Διαδικτύου τη δυνατότητα να εντοπίσουν εύκολα και γρήγορα στατιστικά δεδομένα για κάθε χώρα του κόσμου. Για παράδειγμα, αν κάποιος πληκτρολογήσει στην υπηρεσία αναζήτησης της Google «Greek GDP» (Ελληνικό ΑΕΠ, δηλαδή) το πρώτο πράγμα που θα εμφανιστεί θα είναι ένα διάγραμμα με τη διαχρονική εξέλιξη του ΑΕΠ, βάσει των στοιχείων της Παγκόσμιας Τράπεζας. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να γίνει, για παράδειγμα, με τους ελληνικούς νόμους ή τις υπουργικές αποφάσεις ή, ακόμα, τα στοιχεία της υπό αναμόρφωση Στατιστικής Υπηρεσίας.
Αυτός, πάντως, δεν είναι ο μόνος τομέας με τον οποίο καταπιάνεται η Google. Το σύνολο της ψηφιακής πληροφορίας που έχει παραχθεί ώς σήμερα υπολογίζεται από μελέτες της εταιρείας ερευνών IDC ότι ξεπερνά κατά πολύ τα 400 δισ. GB -αν την αποθηκεύαμε σε DVD θα χρειάζονταν γύρω στα 100 δισ. δισκάκια και από τον συνολικό αυτό όγκο «στην Google έχουμε κατορθώσει να αρχειοθετήσουμε και να οργανώσουμε ένα μικρό ποσοστό».
Ενα από τα πιο πολύτιμα ιατρικά «εργαλεία», ηλικίας 200 ετών, το στηθοσκόπιο,… εκμοντερνίστηκε τόσο ώστε να αποτελεί πλέον εφαρμογή ενός κινητού τηλεφώνου! Το iStethoscope, περί ου ο λόγος, αποτελεί «τέκνο» του Πίτερ Μπέντλεϊ, ενός ερευνητή της επιστήμης των υπολογιστών στο University College του Λονδίνου και συγγραφέα πολλών βιβλίων εκλαϊκευμένης επιστήμης. Ο Μπέντλεϊ ανέπτυξε ένα πρόγραμμα το οποίο μετατρέπει το iΡhone της Αpple σε στηθοσκόπιο στο πλαίσιο ενός πειράματος που, όπως ο ίδιος λέει, ξεκίνησε «για πλάκα». Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, η εφαρμογή του ερευνητή έκανε μεγάλη αίσθηση τόσο στους ειδικούς όσο και στο κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι εκατομμύρια χρήστες έχουν «κατεβάσει» το πρόγραμμα στο τηλέφωνό τους.
Καρδιολόγοι αναφέρουν ότι το συγκεκριμένο λογισμικό έχει σώσει ζωές, κυρίως ατόμων που ζουν σε απομακρυσμένα μέρη. Οι καρδιακοί παλμοί μπορούν να καταγραφούν και να αποσταλούν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο σε έναν γιατρό οπουδήποτε στον κόσμο. Ο δημιουργός του iStethoscope αναφέρει ότι η όλη ιδέα ξεκίνησε ως ένα πείραμα το οποίο δεν είχε πάρει στα σοβαρά. «Εμειναάναυδος όμως όταν είδα ότι εκατομμύρια άτομα από ολόκληροτον κόσμο κατέβασαν το πρόγραμμα μέσα στους πρώτους έξι μήνες. Στη συνέχεια άρχισα να λαμβάνω e-mail, τηλεφωνήματααλλά και να δέχομαι επισκέψειςαπό καρδιολόγους οι οποίοι ανέφεραν ότι το στηθοσκόπιοτου κινητού ήταν καλύτεροαπό τα ψηφιακά στηθοσκόπιαπου είναι διαθέσιμα στην αγορά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας γιατρός ταξίδεψε από τις ΗΠΑ στο Λονδίνο μόνο για να συζητήσει το θέμα μαζί μου».
Ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις των ειδικών ο κύριος Μπέντλεϊ βελτίωσε την εφαρμογή του, η οποία καταγράφει πλέον τον καρδιακό παλμό, τον αναλύει και τον αποστέλλει ηλεκτρονικά. Η εφαρμογή κοστίζει 0,65 ευρώ για να την κατεβάσει κάποιος. Ο ερευνητής εργάζεται τώρα επάνω στην ανάπτυξη περισσότερων εφαρμογών στο iΡhone, όπως ένα πρόγραμμα που θα κάνει ηλεκτροκαρδιογράφημα. «Αυτόείναι το μέλλον» υποστηρίζει ο βρετανός επιστήμονας.
Η νέα μελέτη του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ) διαπιστώνει ότι:
– Το χάσμα ψηφιακών δεξιοτήτων διευρύνεται για τους ηλικιωμένους και για τα άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.
– Το χάσμα παραμένει σχετικά σταθερό για τους οικονομικά ανενεργούς, τις γυναίκες και τους μεσήλικες.
– Το χάσμα μειώνεται για τους διαμένοντες σε αγροτικές περιοχές και για τους άνεργους πολίτες.
Κατά το Παρατηρητήριο, η μείωση του χάσματος διαδικτυακού αλφαβητισμού για τους ανέργους εν μέρει μπορεί να οφείλεται στο ότι η ανεργία στην Ελλάδα πλήττει κυρίως τους νέους, που όμως είναι οι πλέον ψηφιακά εγγράμματοι πολίτες. Μπορεί επίσης να οφείλεται στην αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων κατάρτισης ανέργων του ΟΑΕΔ και άλλων φορέων τα τελευταία χρόνια.
Η μείωση του χάσματος για τους διαμένοντες σε αγροτικές περιοχές πιθανόν να οφείλεται στην πρόσφατη έντονη ανάπτυξη της ευρυζωνικότητας ειδικά στις αγροτικές περιοχές και κυρίως μέσω του έργου “Ανάπτυξη ευρυζωνικών υποδομών στην Ελληνική Περιφέρεια”, ύψους 210 εκατ. ευρώ, με παράλληλη ενίσχυση της ζήτησης ευρυζωνικών υπηρεσιών.
Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο για την ΚτΠ, η αδυναμία πρόσβασης και χρήσης των Τεχνολογιών Πληροφορικής & Επικοινωνιών (ΤΠΕ) αποτελεί ολοένα και περισσότερο σημαντική μορφή κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού. Το ψηφιακό χάσμα, ειδικά σε σχέση με τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, επηρεάζει τη συνοχή και την ευημερία στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, η ηλεκτρονική ενσωμάτωση εξακολουθεί να αποτελεί κεντρική παράμετρο των πολιτικών επιλογών των επόμενων πέντε έως δέκα χρόνων στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
Το Παρατηρητήριο τονίζει ότι η ηλεκτρονική ενσωμάτωση των πολιτών είναι αναγκαία για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, διότι εξασφαλίζει την ισότητα στην κοινωνία της γνώσης. Επισημαίνει ότι όσο περισσότερο εξαπλώνονται οι χρήσεις των ΤΠΕ και των υπηρεσιών ΤΠΕ, τόσο λιγότερο καταφέρνουν ορισμένα άτομα να ακολουθήσουν τις σχετικές εξελίξεις, κυρίως όσοι δεν αποτελούν μέρος του παραγωγικού δυναμικού ή έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, οι γυναίκες, οι διαμένοντες σε αγροτικές περιοχές, οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι.
Η βελτίωση του διαδικτυακού αλφαβητισμού των πολιτών είναι κατά την άποψη του Παρατηρητηρίου για την ΚτΠ η πλέον επιτακτική και απαραίτητη προϋπόθεση για την περιφερειακή ανάπτυξη και την αξιοποίηση των υπό υλοποίηση ή υπό σχεδιασμό ευρυζωνικών υποδομών (π.χ. οπτικών ινών/FTTH ή VDSL) τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Η Ντομινίκ Μπρούιλ δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να θεωρηθεί «χούλιγκαν του κυβερνοχώρου». Η πενηντάχρονη νοικοκυρά και μητέρα βρέθηκε στο επίκεντρο αστυνομικής έρευνας και αγωγής αποζημίωσης εξαιτίας σχολίου που ανήρτησε στο Διαδίκτυο.
Η κυρία Μπρούιλ, σερφάροντας στο Ιντερνετ, εντόπισε βίντεο της υπουργού Οικογένειας Ναντίν Μοράνο, όπου εψεύδετο για την παρουσία της σε συνέδριο το 2007. Η κυρία Μπρούιλ σχολίασε το βίντεο ανωνύμως, γράφοντας στον σχετικό χώρο «τι ψεύτρα».
Τον περασμένο Μάιο, δέχθηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία. «Σκέφτηκα ότι πρέπει να μου κάνουν πλάκα. Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό το πράγμα», αναφέρει σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε από το σπίτι της στο Μπορντό. Η αστυνομία υποστηρίζει ότι η κυρία Μοράνο, μια μαχητική πολιτικός και πιστή σύμμαχος του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, έμαθε την ιντερνετική διεύθυνση και την ταυτότητα της κυρίας Μπρούιλ και κατέθεσε εναντίον της αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση. Αν κριθεί ένοχη, η 50χρονη νοικοκυρά θα αναγκαστεί να καταβάλει αποζημίωση έως 18.000 ευρώ.
Τα τελευταία χρόνια, η γαλλική πολιτική ελίτ δέχεται ανηλεή επίθεση από τους «θαμώνες» της μπλογκόσφαιρας. Και τώρα περνάει στην αντεπίθεση. Και άλλοι Γάλλοι πολιτικοί έχουν καταθέσει μηνύσεις και αγωγές όπως η κυρία Μοράνο, ενώ ο πρόεδρος Σαρκοζί, που έχει καταγγείλει το Ιντερνετ ως εκτροφείο παραπληροφόρησης, ενημερώνεται καθημερινά σχετικά με το τι λέγεται στο Διαδίκτυο για το πρόσωπό του. Η αλήθεια είναι ότι το Ιντερνετ αποδείχθηκε για τη γαλλική άρχουσα τάξη μια πηγή βασάνων, ενώ μετέβαλε τη σχέση πολίτη και πολιτικού, όπως επισημαίνει ο Φρεντερίκ Νταμπί, Γάλλος σχολιαστής και διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Ifop. Επέτρεψε στον πολίτη να εισέλθει στο «άβατο» των πολιτικών και να τους αγγίξει. «Σήμερα, ακόμα και οι πολιτικοί φοβούνται», καταλήγει ο κύριος Νταμπί.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον blog που, αν και εκπέμπει μόνο λίγο καιρό στον Ιστό, προσφέρει ήδη σπουδαία διαδικτυακά όπλα για όσους ενδιαφέρονται και ασχολούνται επαγγελματικά με την κλασική φιλολογία και τις κλασικές σπουδές. Το http://classicsresources.blogspot.com είναι δίγλωσσο (μιλάει ελληνικά και αγγλικά) και εντοπίζει και παραπέμπει σε φιλολογικά εργαλεία, βάσεις δεδομένων, μηχανές αναζήτησης, λεξικά, βιβλιογραφία κ.λπ. Στόχος του ιστολογίου είναι να βοηθηθούν οι Ελληνες φιλόλογοι στην έρευνά τους, στη δουλειά τους και εν γένει στο διάβασμά τους. Φυσικά, το blog απευθύνεται σε κάθε λάτρη των κλασικών γραμμάτων, ασχέτως επαγγέλματος, οπότε μην παραλείψετε να το επισκεφθείτε.
Οι διαρκώς αυξανόμενοι ρυθμοί της ζωής στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία του σήμερα συμβάλλουν στο να δέχεται ο σύγχρονος ανθρώπινος εγκέφαλος έναν ανελέητο καταιγισμό από κάθε λογής σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το αποτέλεσμα είναι να κινδυνεύουμε άμεσα με… υπερφόρτωση!
Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που λαμβάνει ο εγκέφαλος μας, που όπως έγινε γνωστό σύμφωνα με νέα έρευνα, θα προκαλούσε υπερφόρτωση ακόμα και σε ένα φορητό υπολογιστή. Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας – Σαν Ντιέγκο, υπό τον Ρότζερ Μπον. Όπως ανακοινώθηκε, κάθε μέρα οι άνθρωποι κατακλύζονται με όγκο πληροφοριών ισοδύναμο 34 Gb (gigabytes). Η συγκεκριμένη ποσότητα κρίνεται αρκετή για να υπερφορτώσει ένα φορητό υπολογιστή μέσα σε μια εβδομάδα.
Δέκτες 23 λέξεων ανά δευτερόλεπτο
Η ραγδαία ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας, του διαδίκτυο, του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, της τηλεόρασης, του ραδιόφωνου, των εφημερίδων ακόμη και των βιβλίων, καθιστούν τους ανθρώπινους εγκεφάλους δέκτες περισσοτέρων από 100.500 λέξεων καθημερινά. Το γιγάντιο νούμερο αναλύεται σε περίπου 23 λέξεις ανά δευτερόλεπτο για το “ενεργό” 12ωρο που οι άνθρωποι λογίζονται ως “καταναλωτές” πληροφοριών. Ως “ενεργό” 12ωρο θεωρείται το διάστημα κατά το οποίο ένας άνθρωπος δεν κοιμάται, δεν τρέφεται και δεν ασχολείται με άλλες ανάγκες.
Στην πράξη, η πλειονότητα των ανθρώπων δεν προλαβαίνει πρακτικά να διαβάσει αυτές τις 100.500 λέξεις ημερησίως. Πρόκειται απλώς για τον αριθμό των λέξεων που φθάνει στα μάτια και τα αυτιά τους. Αρκεί, ωστόσο, να προσθέσει κανείς τις εικόνες που λαμβάνει καθημερινά ο εγκέφαλος για να αντιληφθεί πως φτάνουμε στο συνολικό όγκο των 34 gigabytes.
Δοκιμάζεται η προσαρμοστικότητα του εγκεφάλου
Σύμφωνα με τη μελέτη, θεωρητικά ο εγκέφαλος μας δεν απειλείται άμεσα. Εντούτοις, δεν αποκλείεται να υπάρχει επιζήμια επίδραση υπό τη μορφή πληροφοριακής “πλημμύρας” η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετική οδό εξέλιξης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα συνέβαλε στη δημιουργία νέων νευρωνικών συνδέσεων, με δεδομένο ότι ο εγκέφαλός μας έχει αποδειχτεί πια ότι είναι “εύπλαστος” και μπορεί να “καλωδιωθεί” κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα των ερεθισμάτων που δέχεται.
Αντιπερισπασμός λόγω πληροφοριών
Όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, η κύρια συνέπεια της υπερφόρτωσης με πληροφορίες είναι ότι η προσοχή του ανθρώπου συνεχώς εμποδίζεται να εστιαστεί και διακόπτεται όλο και πιο συχνά. Αυτό δεν βοηθά στη διαδικασία του συλλογισμού και της βαθύτερης σκέψης. Όπως σχολίασε ο αμερικανός ψυχίατρος Έντουαρντ Χάλοουελ, “ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία οι εγκέφαλοί μας δεν είχαν να επεξεργαστούν τόσες πολλές πληροφορίες όσες σήμερα. Έχουμε πια μια γενιά ανθρώπων που περνάνε τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή σε ένα κινητό, οι οποίοι είναι τόσο απασχολημένοι με την επεξεργασία των πληροφοριών που δέχονται από όλες τις κατευθύνσεις, ώστε χάνουν την ικανότητα να σκέφτονται και να αισθάνονται. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτές τις πληροφορίες είναι επιφανειακές. Οι άνθρωποι θυσιάζουν το βάθος και το αίσθημα και αποκόβονται από τους άλλους ανθρώπους”.
Σε ηλικία 93 ετών έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος, χαράκτης και σκηνογράφος Γιάννης Μόραλης, ο οποίος διετέλεσε και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Αν εξαιρέσει κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία, όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θόδωρος Πάγκαλος, αλλάεπειδή ιστορικά οι περισσότερες πτωχεύσεις συναρτήθηκαν με την εθνική ολοκλήρωση.
Κάθε χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες άτομα προστίθενται στο μακρύ κατάλογο όσων εμφανίζουν κινητικά προβλήματα στα κάτω άκρα, με συνέπεια να δυσκολεύονται να περπατήσουν: ανάμεσά τους και άνθρωποι που τραυματίζονται στη σπονδυλική στήλη ή στον εγκέφαλο, εμφανίζοντας κάποια μορφή παραπληγίας.
Ακόμη χειρότερα, σε άλλες περιπτώσεις μια ασθένεια ή ένα ατύχημα μπορεί να συνεπάγεται πλήρη αναπηρία και καθήλωση στο αναπηρικό καροτσάκι. Σήμερα, ένα αισιόδοξο μήνυμα εκπέμπεται για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους. Σύντομα θα μπορέσουν να σταθούν πάλι στα πόδια τους χάρη στο Rewalk, τον ρομποτικό εξωσκελετό που η ισραηλινή εταιρεία Argo Medical Technologies θα κυκλοφορήσει στο εμπόριο, μέσα στο 2010.
Η παιδική και η εφηβική ηλικία δεν ορίζονται μόνο βιολογικά, αλλά και με ιστορικούς, εργασιακούς, εκπαιδευτικούς, ακόμα και γεωγραφικούς όρους.
Τι συμβαίνει όμως όταν το παιδί ή ο έφηβος δεν μπαίνει στον κοινωνικό στίβο από την κύρια είσοδο, π.χ., μέσα από θεσμούς σαν τη Βουλή των Εφήβων ή τη Eurovision Junior, αλλά από το παράθυρο; Σοκ και δέος προκαλεί η πολύ μικρή ηλικία των διαδηλωτών της περασμένης Δευτέρας, των ειρηνικών και των ζωηρών. Ασφαλώς δεν πρόκειται για την πλειονότητα των μαθητών, όμως το γεγονός είναι ότι χιλιάδες ανήλικοι, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, βγήκαν στους δρόμους και ότι σήμερα η οργή εκδηλώνεται σε όλο και πιο νεαρές ηλικίες είτε εντός είτε εκτός του σπιτιού. «Θα ’μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί στη διαδήλωση να σπάσεις ό,τι βρεις»: έτσι τραγούδησαν πολλά παιδιά το πασίγνωστο jingle για το παριζάκι. Δεν πρόκειται για πρόωρη πολιτικοποίηση, αλλά για άρνηση, απόρριψη, ασφυξία, για καταστάσεις που δεν γιατρεύονται με «προληπτικές προσαγωγές».
Κατά καιρούς δημοσιεύονται έρευνες που δείχνουν ότι μειώνεται η ηλικία της «πρώτης φοράς». Ολο και πιο μικροί οι νέοι δοκιμάζουν εξαρτησιογόνες ουσίες, νόμιμες ή παράνομες, ή παίρνουν ψυχοφάρμακα. Ολο και πιο μικρά τα παιδιά αποκτούν καταναλωτική ταυτότητα (ή μάλλον τους επιβάλλεται αυτή η ταυτότητα), όλο και πιο μικρά γνωρίζουν τον ανταγωνισμό και το φόβο καθώς, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι δικές μας ανασφάλειες μεταφυτεύονται σε άλλο ηλικιακό έδαφος.
Σπασμωδική, βίαιη είναι η ενηλικίωση των παιδιών, όπως κρυφά βίαιη είναι και η καθήλωση πολλών ενηλίκων σε ένα νηπιακό, παιδαριώδες στάδιο σκέψης ή μάλλον μη σκέψης. Οπως χάνονται οι ενδιάμεσες εποχές και από τον χλιαρό χειμώνα περνάμε σε ένα ορμητικό καλοκαίρι, έτσι τείνουν να χαθούν και οι διαφορετικές ηλικίες του ανθρώπου. Εδώ δεν εκπληρώνεται το όνειρο της αιώνιας νεότητας, αλλά ο εφιάλτης της αιώνιας ανωριμότητας και του μοντέρνου πρωτογονισμού.
Ο κόσμος των μικρών και των μεγάλων όχι μόνο συρρικνώνεται, αλλά γίνεται όλο και πιο κατακερματισμένος και εικονικός και ας επιλέγουμε ατομικά τα σκηνικά του σαν να πρόκειται για τα υλικά της πίτσας. Διαλέγουμε ελεύθερα την τραγανή ή την αφράτη βάση, όμως δεν μπορούμε να διαλέξουμε έναν κόσμο με τέσσερις διακριτές εποχές, με καθαρό χώμα, αέρα και νερό και με τίμια εργασία για όλους.
Στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη στη Λωζάννη η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας και του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από τη μία πλευρά, και της Τουρκίας από την άλλη. Η Συνθήκη της Λωζάννης αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν αναγνώριζε η νέα τουρκική κυβέρνηση υπό τον Μουσταφά Κεμάλ. Με τη νέα συνθήκη, η Ελλάδα έχανε τη ζώνη της Σμύρνης, την Ιμβρο, την Τένεδο και την Ανατολική Θράκη. Η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν η ταφόπλακα της Μεγάλης Ιδέας, ήταν όμως και η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Δημοκρατία της Τουρκίας αναγνωρίστηκε διεθνώς ως το διάδοχο κράτος της, παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές οθωμανικές περιοχές εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα όσων μειονοτήτων θα απέμεναν στα εδάφη της μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με την Ελλάδα. Εκτός από τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας, η Συνθήκη της Λωζάννης, μαζί με τη Συνθήκη της Αγκυρας του 1921, όρισε τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας. Η Σύμβαση για τα Στενά αντικαταστάθηκε το 1936 από τη Σύμβαση του Μοντρέ και η επαρχία Χατάι (το σαντζάκι της Αλεξανδρέτας που επιδικάστηκε στη Συρία) κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1938 και με δημοψήφισμα το 1939 ενώθηκε με την Τουρκία. Η Συρία δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της επαρχίας στην Τουρκία. Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παραμένουν όπως τα όρισε η Συνθήκη της Λωζάννης.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Την ημέρα που η ελληνική οικονομία γινόταν πρώτη είδηση στα μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα, περνούσα ανυποψίαστος την πύλη του Πανεπιστημίου Μπιλγκί, στις όχθες του Κεράτιου Κόλπου, στην Κωνσταντινούπολη. Ηταν ένα βροχερό πρωινό και το μικρό πούλμαν που μας μετέφερε στα ενδότερα του campus προχωρούσε αργά ανάμεσα σε περιποιημένες εκτάσεις με γκαζόν και ψηλά δέντρα. Ο άνετος χώρος στάθμευσης εξυπηρετούσε την τακτική συγκοινωνία με το κέντρο της πόλης και «έβλεπε» στο Μουσείο, έναν εντυπωσιακό παλιό βιομηχανικό χώρο, που είχε ανακαινιστεί υποδειγματικά. Γρήγορα κατευθυνθήκαμε σε μία από τις δύο καντίνες του συγκροτήματος, εκεί όπου φοιτητές και διδακτικό προσωπικό χαλάρωναν, έπιναν τον καφέ τους, έτρωγαν. Αν στην Αθήνα υπήρχε ανάλογος χώρος, θα σου χρέωναν τον καφέ πέντε ευρώ και θα έλεγες «ευχαριστώ». Κάποια στιγμή περάσαμε από τους χώρους διδασκαλίας, το τελικό χτύπημα. Πεντακάθαροι, αισθητικά άψογοι, αν με είχαν πετάξει από τον Αρη θα ορκιζόμουν ότι βρισκόμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Άρθρα (RSS)