Terra Computerata

Λοιπόν πώς αισθάνεστε εσείς  οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραμοφάηδες του δημοσίου»;

Μη με παρεξηγήσετε δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Εχω κάποιους υπόψη μου στο στενό μου επαγγελματικό περιβάλλον.

Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση μιας γκρίζας ζώνης μεταξύ αλήθειας και μύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δημοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασμένοι. Θυμάστε πως η υπουργός μας είχε κατακεραυνώσει τους συναδέλφους γιατί δεν είχαν δουλειά να κάνουν στο γραφείο της κι έβγαζαν φωτοτυπίες.  Φυσικά δυο ορόφους παρακάτω στους διορισμούς, στις αποσπάσεις οι συνάδελφοι δε σήκωναν κεφάλι. Αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία θα μπορούσε να είχε οργανωθεί μία καλύτερη διαχείριση του προσωπικού εντός του υπουργείου. Μία κυκλική μετακίνηση των υπαλλήλων που θα στελέχωναν τις υπηρεσίες που αντιμετωπίζουν περιοδικά φόρτο εργασίας. Φέτος αλήθεια πόσοι βγάζουν φωτοτυπίες στα υπουργικά γραφεία;

Παρατηρώ στον τύπο ότι συχνά συγχέονται ανόμοια φαινόμενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθμων του δημοσίου με απώτερο στόχο τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δημόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι μόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση με τον ιδιωτικό. Σκοπός μας δεν είναι να υπερασπιστούμε τη γραφειοκρατία, την αργομισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το δυναμικό του δημόσιου τομέα να πένεται και να λοιδορείται.

Στην απαξίωση του δημοσίου πρωτοστατούν ορισμένοι σχολιαστές στις εφημερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα. Ας μην ξεχνούν όμως τη σοφή ξένη παροιμία: «δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι μένουν σε γυάλινα σπίτια». Οχι τίποτα αλλά μπορεί να θυμηθούμε τις θηριώδεις οφειλές ορισμένων μιντιακών/εκδοτικών συγκροτημάτων προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να συζητήσουμε για δημοσιονομική κρίση.

Πανηγυρίζει το κράτος που ολοκληρώθηκε το έργο της καταμέτρησης. Φιλόστοργο από γεννέσεώς του δε μετράει την ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλε τους υπηκόους του εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης.

Με βάση τα στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί έως 29/7/2010 (ώρα 11:37) το σύνολο των μοναδικών απογραφέντων ήταν 768.009 άτομα.
Απογραφέντες κατά ηλικία

Ηλικία                                Αριθμός Υπαλλήλων
>60                                               43743
50-60                                         168958
40-50                                         258280
30-40                                         205277
20-30                                           86246
<20                                                 4174

Απογραφέντες ανά κατηγορία εκπαίδευσης

Βαθμίδα Εκπαίδευσης                    Αριθμός Υπαλλήλων     Ποσοστό %
ΠΕ                                                                  300905                               39%
ΔΕ                                                                   212574                              28%
ΕΙΔΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ                                        73305                               10%
ΥΕ                                                                     69559                                 9%
ΤΕ                                                                     66669                                 9%
ΑΝΕΥ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ                    43540                                  6%
ΔΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ                                       142                                   0%

Απογραφέντες ανά φύλο

Φύλο                Αριθμός Υπαλλήλων Ποσοστό %
ΑΝΔΡΑΣ                      412607                     54%
ΓΥΝΑΙΚΑ                     355150                     46%

Να τους χιλιάσουμε, που θα έλεγε κι η Καγιά…

Αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, σκεπτόμαστε συχνά τους ανίσχυρους και αβοήθητους που ζουν γύρω μας. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά χρειάζονται τη βοήθειά μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η σημερινή κυβέρνηση συμπεριλαμβάνει σε αυτή την κατηγορία το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων του ευρύτερου κρατικού τομέα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εργάζονται σκληρά και αμείβονται λίγο.

Πίσω όμως από το ανεπαρκές και υδροκεφαλικό ελληνικό κράτος κρύβονται και πολλές χιλιάδες υπάλληλοι οι οποίοι… κάθονται, πληρώνονται εικονικές υπερωρίες, κάνουν άλλη δουλειά απ’ αυτήν για την οποία προσελήφθησαν ή θεωρούν πάρεργο το Δημόσιο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σε πολύ καλύτερη θέση από τους χιλιάδες πολίτες που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, εργάζονται σκληρά αξιολογούμενοι συνεχώς, με σφιχτά ωράρια εργασίας και την αβεβαιότητα για το αύριο.

Καθημερινή

Ολοι γνωρίζουμε αρκετά παραδείγματα τέτοιων καλών συναδέλφων…που απολαμβάνουν την ομερτά του περίγυρου. Οι αποσπάσεις – μετατάξεις χιλιάδων υπαλλήλων από μάχιμες θέσεις σε αναπαυτικές καρέκλες αποτελούν την πιο εύγλωττη απόδειξη ότι το ευρωβόρο τέρας της αδράνειας ζει και βασιλεύει στα σπλάχνα του Δημοσίου.Ως πότε;

Πολλοί πολιτικοί μας υπερηφανεύονται για το θεσμό των ΚΕΠ. Η δική μου εμπειρία, κάκιστη. Κάνω αίτηση για το ευρωπαικό δίπλωμα. Σε 10 μέρες επιστρέφουν τα δικαιολογητικά μου. “Τι πρόβλημα υπάρχει; να πάτε η ίδια στην υπηρεσία” η απάντηση. Πήγα λοιπόν, θορυβημένη. Λές να έχουν μαζευτεί οι παραβάσεις και να μου έχουν κάνει ανάκληση άδειας οδήγησης; Τίποτα τέτοιο. Δεν είχαν συρραφθεί τα δικαιολογητικά με τη σωστή σειρά. Και για αυτό έπρεπε να πάω η ίδια.

Το δημόσιο σαμποτάρει το δημόσιο. Γιατί έχουν χάσει τα μπαξίσια. Δεύτερο περιστατικό. Αίτηση για αποποίηση κληρονομιάς. Η απάντηση επέστρεψε αρνητική μετά από δύο μήνες. Ταχύτης – εξυπηρέτηση. Επομένως συμπάσχω με τον επιστολογράφο της Καθημερινής κ. Νίκο Πληλαβάκη που γράφει:

Καθώς με πληροφόρησαν σήμερα οι ευγενέστατοι, κατά τα άλλα, υπάλληλοι του ΚΕΠ Νέου Κόσμου, η υπηρεσία τους σήμερα, εκτός από την παροχή πληροφοριών (συνήθως –προσθέτω εκ πείρας– ελλιπών), δεν προσφέρει τίποτε άλλο από την απλή διαβίβαση αιτημάτων, και αυτό με καθυστέρηση έως 15 ημερών, λόγω ανεπάρκειας κλητήρων. (Προφανώς το σκανάρισμα και η ηλεκτρονική μεταβίβαση εγγράφων παραμένουν γι’ αυτούς άγνωστες πρακτικές.) Από εκεί και πέρα, το ΚΕΠ περιμένει παθητικά να λάβει απάντηση από την υπηρεσία – αποδέκτη του αιτήματος και να ειδοποιήσει σχετικά τον αιτούντα. Οταν στην άλλη άκρη μοιραία σημειωθεί καθυστέρηση και ο αιτών ζητήσει από το ΚΕΠ να παρέμβει για να προωθήσει την υπόθεσή του, θα εισπράξει την κλασική δημοσιοϋπαλληλική απάντηση: «Μα εμείς δεν μπορούμε (sic) να κάνουμε κάτι τέτοιο» – και θα νιώσει ότι τον έπιασαν κορόιδο.

Γιατί, αν θυμάμαι καλά, τα ΚΕΠ δεν ιδρύθηκαν για να μας επιστρέψουν στην εποχή των αιτησιογράφων, επιβαρύνοντας κιόλας τον φορολογούμενο με στρατιές περιττών υπαλλήλων, αλλά για να διευκολύνουν έμπρακτα τους πολίτες στις συναλλαγές τους με το Δημόσιο.

Ο Κωνσταντίνος Ζούλας από τις σελίδες της Καθημερινής  επικεντρώνει το θέμα της παιδείας στο προσωπικό:

Oσοι έχουμε υποστεί τους παραλογισμούς του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, τους κουβαλάμε σαν παιδικό τραύμα. Στις πανελλαδικές εξετάσεις του 1987 ένας βαθμολογητής Ιστορίας έβαλε στο γραπτό μου 79 με άριστα το 80, ενώ ο δεύτερος 73. Γι’ αυτήν τη διαφορά των μόλις έξι μορίων εισήχθην αντί στη Νομική, στη… Νοσηλευτική (!) ΤΕΙ Αθηνών. Μπήκα δηλαδή σε μια σχολή παντελώς άσχετη των μαθημάτων στα οποία είχα διαγωνισθεί (Αρχαία, Εκθεση, Ιστορία, Λατινικά) και χρειάστηκε να «χάσω» μια ολόκληρη χρονιά για να τα καταφέρω την επομένη.

Επικαλούμαι το προσωπικό μου παράδειγμα, καθώς έχω αντιληφθεί ότι όσοι έχουμε υποστεί (και απομυθοποιήσει) και την επειρία του ελληνικού πανεπιστημίου, δεν έχουμε πάψει έκτοτε να συζητάμε τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Εξοργιζόμαστε όταν ακούμε (σχεδόν όλους) τους υπουργούς Παιδείας να εξαγγέλλουν αβασάνιστα μια ακόμη «μεταρρύθμιση», όπως και από την πάγια αντίδραση των εκάστοτε αντιπάλων τους να δεσμεύονται ότι «θα τα αλλάξουν όλα» μόλις εκείνοι έρθουν στην εξουσία.

Με την αδιέξοδη αυτή κομματική τακτική, τα πράγματα ουδόλως έχουν αλλάξει την τελευταία 20ετία, κάτι που επιβεβαιώνω και από συζητήσεις με φίλους που έχουν παιδιά στην εφηβεία. Το διαχρονικό πρόβλημα, άλλωστε, τα κόμματα το αποσιωπούν: Ενας 17άρης σήμερα -όπως και τότε το 1987- μπορεί άνετα να πάρει σχολικό απολυτήριο, με ελάχιστες ή και ανύπαρκτες γνώσεις ακόμη και σε βασικά μαθήματα, όπως η Ιστορία, η Λογοτεχνία, η Γεωγραφία. Μπορεί κάλλιστα να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο χωρίς να ξέρει πού είναι η Κοζάνη ή ο Πύργος, πότε απελευθερώθηκαν τα Δωδεκάνησσα, πόσες χώρες έχει η Ε. Ε., ποιοι κυβέρνησαν την Ελλάδα τη μεταπολίτευση.

Δεν είναι τα βιβλία και η ύλη. Είναι ο τρόπος που γίνεται εδώ και χρόνια η διδασκαλία στο σχολείο. Κακά τα ψέματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πλειονότητα των δημόσιων καθηγητών, βαριεστημένοι και βολεμένοι στη μονιμότητά τους, ουδόλως ενδιαφέρονται να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών τους. Ελλείψει οποιουδήποτε κινήτρου, ελέγχου, αλλά και αξιολόγησης δεν δίνουν άλλωστε λογαριασμό σε κανέναν. «Οποιος θέλει ας μάθει, όποιος δεν θέλει, στα φροντιστήρια» σκέφτονται και μπαινοβγαίνουν ασκόπως και ακόπως στις τάξεις τους, με τους μαθητές τους να μετρούν ανάποδα τα λεπτά «διδασκαλίας» σαν να προσμένουν το τέλος του μαρτυρίου τους.

Αυτή είναι η εικόνα των απαξιωμένων δημόσιων σχολείων, χρόνια τώρα. Για να αλλάξει δεν αρκούν οι υποσχέσεις για νέα βιβλία, νέα προγράμματα, περικοπές της ύλης και άλλα μεγαλεπήβολα που έχουμε ξανακούσει. Για να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο το δημόσιο σχολείο χρειάζεται πρωτίστως να αλλάξουν νοοτροπία οι εκπαιδευτικοί. Ελεγχος, αξιολόγηση και κίνητρα χρειάζονται. Ας το καταλάβουν και οι ιθύνοντες που στέλνουν -όχι τυχαία- τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία.

Σίγουρα όλοι δεν επιδεικνύουν ταυτόσημο εργασιακό ήθος. Μιλώντας από προσωπική πείρα, όταν τόλμησα να θίξω την τακτική “τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας” μερίδας συναδέλφων, έπεσαν να με φάνε ζωντανή. Ας πρόσεχα.  Ισως όμως οι συνδικαλιστές θα πρέπει να ακούσουν το συλλογικό ασυνείδητο για την εικόνα του καθηγητή του δημοσίου σχολείου. Μερικοί το στηρίζουν με τις πλάτες τους. Άλλοι επιλέγουν να πουλάνε τα θέματα εξετάσεων ή να ξεπουλάνε τον εαυτό τους στα ιδιαίτερα. Άλλοι πάλι ξενυχτάνε υφαίνοντας ιστούς στο διαδίκτυο, γράφουν βιβλία, στήνουν projects συχνά σε βάρος του προσωπικού τους χρόνου. Δεν μετριέται αυτό με μόρια αξιολόγησης. Λυπάμαι, αν δεν το καταλάβατε αλλά δεν το κάνουν για να τους επαινέσουν, ούτε για να γίνουν στελέχη της εκπαίδευσης. Αρκεί το χαμόγελο του μαθητή όταν τον συναντάς μετά από χρόνια.

Μα τη ρετσινιά του βολεμένου δύσκολα τη γλιτώνουμε…

Παντελόνια χωρίς τσέπες θα φορούν οι υπάλληλοι του διεθνούς αεροδρομίου του Νεπάλ, αφού οι αρχές αποφάσισαν να καταπολεμήσουν με αυτόν τον τρόπο τη διαφθορά… Ειδική κρατική επιτροπή που εστάλη στο αεροδρόμιο να δει τι συμβαίνει δέχθηκε βροχή παραπόνων για τη συμπεριφορά του προσωπικού.

Εδώ θα πρέπει να φοράνε τέτοια παντελόνια οι γιατροί, οι υπάλληλοι πολεοδομιών, οι δασάρχες και ακολουθεί λίστα…

Διαβάστε το σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή

Kάθε χρόνο τέτοια μέρα η ελληνική κοινωνία ζει μια ιδιότυπη «Ημέρα της Μαρμότας». Ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης δημοσιοποιεί την ετήσια αναφορά του. Ολοι μένουμε με το στόμα ανοιχτό για τα επίπεδα διαφθοράς στον δημόσιο τομέα· η κυβέρνηση εκφωνεί τον πανηγυρικό «ότι μόνιμος στόχος και επίκεντρο των προσπαθειών μας είναι η πάταξη της διαφθοράς», οι εφημερίδες δημοσιεύουν τα πιο γαργαλιστικά στοιχεία και μετά γυρνάμε όλοι στις δουλειάς μας. Ομως, επειδή όλες οι δουλειές μας αργά ή γρήγορα έχουν να κάνουν με το κράτος, κρατάμε ένα πόσο για την ώρα που θα χρειαστεί να δώσουμε το «γρηγορόσημο».

συνέχεια

Σήμερα κατέβηκα στην Αθήνα για να πρωτοκολλήσω μία αίτηση προς την επιτροπή επιμόρφωσης Β΄επιπέδου Α΄Αθήνας. Οι πληροφορίες την τοποθετούσαν στην οδό Δώρου, στην Ομόνοια. Είχα καιρό να κατέβω σε αυτήν την περιοχή. Η μυρωδιά των ούρων ήταν έντονη σε κάθε γωνία. Κάτι ανθρώπινα ναυάγια παρέπαιαν στις πρασιές του δρόμου. Τάχυνα το βήμα για να βρω την είσοδο. Αναρωτήθηκα πως πηγαίνουν οι υπάλληλοι κάθε μέρα στη δουλειά τους.

Η πόρτα κλειδωμένη. Σου ανοίγουν αφού σε σκανάρουν στην κάμερα του κουδουνιού.

Ολες οι πόρτες των γραφείων σφαλισμένες. Σε κάθε όροφο ένας υπάλληλος κάθεται στο διάδρομο φύλακας, για να διώχνει τους παρείσακτους.

Μετά από ένα τουρ στους ορόφους, και “όχι δεν μπορείτε να το πρωτοκολλήσετε εδώ, πηγαίνετε στον 3ο, 2ο”, κτλ., βρήκα σε μία κλειδαμπαραρωμένη πόρτα με μία επιγραφή. Τρίτη – Πέμπτη 18.00. Τι θέλει να πει o ποιητής; Ούτε γράμμα δε στέλνω αυτήν την ώρα στην οδό Δώρου. Από κάτω διάβασα: πετάξτε τα έγγραφα σε φάκελο και γράψτε το κινητό σας. Ούτε λόγος για αριθμό πρωτοκόλλου. Υποτίθεται ότι οι υπηρεσίες ορίζουν το ωράριό τους για να εξυπηρετηθεί το κοινό. Αυτή η ώρα – χωρίς λήξη μάλιστα-εννοεί ότι έχουμε ραντεβού στις έξι; όχι 18.10 ακριβώς;

Τώρα μάλιστα. Η κλήση μας προωθείται…

Εύγε ω επιτροπή!

Πώς το λέει ο πρωθυπουργός; Υπηρεσιακή ατέλεια;

Διαβάζω στο tvxs :

Ένα εκατομμύριο εκατόν εβδομήντα επτά χιλιάδες πεντακόσια ευρώ (€1.177.500). Τόσα χρήματα κοστίζει ο εξοπλισμός που προμηθεύθηκε η ελληνική Βουλή προκειμένου να ικανοποιήσει… τις ανάγκες της. Το ποσό αντιστοιχεί στο νέο πόρταλ του Κοινοβουλίου και διατίθεται απλόχερα για την αγορά κορυφαίων ηλεκτρονικών συστημάτων.

Από το €1.177.500, το ποσό των €96.218,50 αντιστοιχεί στην κατάρτιση χρηστών και διαχειριστών της διαδικτυακής πύλης και της σχετικής υποδοµής και συγχρηµατοδοτείται σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταµείο και κατά 20% από εθνικούς πόρους. Το ποσό των €893.277,30 ευρώ αντιστοιχεί στην ανάπτυξη της διαδικτυακής πύλης και σχετικές µελέτες. Και τα δύο προγράμματα συγχρηµατοδοτούνται σε ποσοστό 80% από το Ευρωπαϊκό Ταµείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και κατά 20% από εθνικούς πόρους.

Τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά σημεία που περιλαμβάνονται στις 275 σελίδες της προκήρυξης του διαγωνισμού. Χρησιμοποιώντας ως μέτρο σύγκρισης αντίστοιχα ειδησεογραφικά portal μεγάλων ιδιωτικών ομίλων, τεχνικοί σύμβουλοι χαρακτηρίζουν το κόστος της διαδικτυακής πύλης της Βουλής «εξωφρενικό».

Θα αποτελούσε ευχάριστη έκπληξη αν ο χώρος της τεχνολογίας που σχετίζεται με το κράτος ξέφευγε των κανόνων της ανεπάρκειας και της διαφθοράς που καθορίζουν σχεδόν τα πάντα στο ελληνικό Δημόσιο. Αποτελεί κοινό μυστικό σε όσους ασχολούνται με τις τεχνολογίες ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που καλόπιστα διοχετεύτηκαν σε επενδυτικά και ερευνητικά προγράμματα πήγε στον βρόντο.

Αλλά ας μην πάμε μακριά. Μήπως δεν έχουμε δει ανάλογα νούμερα και στους δικτυακούς τόπους της εκπαίδευσης; Και να λειτουργούσαν… κάτι σαν την εικόνα μας…

Χτες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σκηνών εκπάγλου καλλονής μπροστά σε κρατική τράπεζα της Αργυρούπολης. Η τράπεζα είχε  πρόσφατα εγκαταστήσει ένα σύστημα εισόδου-εξόδου με καθυστέρηση. Κατά την είσοδο ο πελάτης έπρεπε να κοιτάζει στο πλάι μία κάμερα η οποία προφανώς από τα μάτια καταλάβαινε τις προθέσεις του. Ερχεται με κακό σκοπό ή να τα ακουμπήσει ήσυχα και ωραία; Ως είναι γνωστό τοις πάσι η πλειοψηφία των πελατών της Εθνικής είναι συνταξιούχοι. Που σημαίνει όχι και τόσο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία. Με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να εγκλωβίζονται στον κλωβό. Τι έκανε ο διευθυντής πωλήσεων του καταστήματος κ. Αριστείδης Ζοχάδας; άρχισε να κοπανάει το τζάμι του κλωβού ουρλιάζοντας “κοίτα την κάμερα”. Οι περισσότεροι παθαίναν τον τέλειο πανικό. Αφού νόμιζα ότι μερικοί θα μείνουν επιτόπου. Το ΕΚΑΒ πρέπει για τις επόμενες ημέρες να στρατοπεδεύσει έξω από τη συγκεκριμένη τράπεζα. Εύγε σε αυτούς που διάλεξαν την ιριδοσκόπηση ως μέσον αποτροπής των κλεφτών, εύγε στην εταιρεία που τοποθέτησε την κάμερα στη γωνία και δεν την βρίσκει κανείς.

Ο διευθυντής του καταστήματος αντί να τον μαζέψει ανεχόταν αυτή την συμπεριφορά. Που να μπλέκεις στο δημόσιο…Μόνο σε κρατική τράπεζα μπορείς να δεις ατημέλητους και αγενείς υπαλλήλους που αντιμετωπίζουν με σκαιότητα τα περήφανα ελληνικά γερατειά, που καπνίζουν στα μούτρα τους γιατί θεωρούν το κατάστημα της τράπεζας βιλαέτι τους, που ουρλιάζουν στα αυτιά τους σε άψογο ενικό.

Πιστεύουν άραγε ότι με τέτοιες συμπεριφορές θα πάνε μακριά;

Anger Management for Rude People