Terra Computerata

Διαβάζω την ανακοίνωση της ΠΕΚΑΠ για το θέμα της εισαγωγής των ΤΠΕ στο δημοτικό σχολείο:

“Θεωρούμε σωστή την πραγματολογική προσέγγιση στην σύγχρονη ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα αφού είναι η μόνη η οποία εξασφαλίζει τον πληροφορικό αλφαβητισμό και την οριζόντια αξιοποίησή του”.

Για ποια πραγματολογική προσέγγιση μιλάμε όταν το εργαστήριο -όπου αυτό υπάρχει- καταλαμβάνεται από τη διδασκαλία -ωιμέ, βαβαί, παπαί- του τυφλού συστήματος; Δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ το στέλεχος που εμπνεύστηκε αυτή τη λύση του τυφλού, για να γεμίσει το ανύπαρκτο πρόγραμμα σπουδών της πληροφορικής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ενα είναι σίγουρο με το τυφλό, θα τυφλώσουμε τα παιδάκια…

Ντεμέκ πραγματολογική προσέγγιση, αφού μιλάμε ξεκάθαρα για ένταξη χωριστού γνωστικού αντικειμένου και κατάληψη του εργαστηρίου. Αυτό την τελευταία φορά που κοίταξα στη βιβλιογραφία αναφερόταν ως τεχνοκεντρική προσέγγιση. Αλήθεια πλούσια τεκμηρίωση των θέσεων της ΠΕΚΑΠ. Δύο ολόκληρες βιβλιογραφικές παραπομπές; Ουάου!

Και συνεχίζει: ” Η εισαγωγή της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται από συντεχνιακές θέσεις (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς), μέχρι αναλύσεις Πανεπιστημιακών δασκάλων σε Παιδαγωγικά Τμήματα”.

Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε σπιλώνουμε…Αλλά πώς τολμάτε πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να παίρνετε θέση όταν το όργανο της ΠΕΚΑΠ είναι εδώ;

Κανονικά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Ωστε, συντεχνιακές θέσεις. Ποιος αλήθεια υπερασπίζεται εδώ τα συντεχνιακά του βιλαέτια; Οι δάσκαλοι δεν έχουν πρόβλημα οργανικών θέσεων. Αλλοι έχουν και προκειμένου να γλιτώσουν την καρέκλα τους έκαναν την καρδιά τους πέτρα και πήγαν στα δημοτικά. Και για να διαπιστωθεί πόσο ρεύμα υπάρχει προς τα δημοτικά, δείτε πως διαγκωνίστηκαν όσοι ήταν τελευταίοι στα μόρια για να γλιτώσουν τη μετακίνησή τους στην πρωτοβάθμια.

Και το κερασάκι: “Ο καθηγητής Πληροφορικής στο Δημοτικό πιστεύουμε ότι αποτελεί τον καταλύτη της εισαγωγής των ΤΠΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και της παραπέρα ενσωμάτωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση”.

Αυτό με τον καταλύτη δεν είναι λίγο πασέ; λίγο πολυφορεμένο; Γιατί καταλύτη ακούμε και καταλύτη δε βλέπουμε. Και τα χρόνια από την εισαγωγή του μαθήματος είναι πλέον πολλά. Μία κατάλυση όσο και να πεις, θα την είχαμε δει.

Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Εχει γίνει μία έρευνα για το τι μαθαίνουν οι μαθητές στην τάξη; Ποια μαθήματα θεωρούν την ώρα του παιδιού; Και να δούμε επίσης και τι μας στοιχίζει κάθε μάθημα; Κάτι σα σχέση τιμής – απόδοσης. Αν πρέπει να φάμε τρία ΚΠΣ κι ένα ΕΣΠΑ για ένα μάθημα μήπως θα μας συνέφερε μία άλλη λύση;

Πώς ήταν το πρόγραμμα με τους τσιγγανόπαιδες, που θα μας είχε έρθει φθηνότερα, αν τους είχαμε εγγράψει στο Κολέγιο Αθηνών, έτσι και τούτο.

Τόσες μέρες συγκρατήθηκα να μη μιλήσω για το θέμα. Υπάρχουν άλλωστε καταλληλότεροι συνάδελφοι να τοποθετηθούν. Διάβασα με προσοχή τις τοποθετήσεις τους. Υπάρχουν και συνδικαλιστικά όργανα (?!) Αλλά η τοποθέτηση του Γιώργου Σιγάλα, Συμβούλου Καλλιτεχνικών Μαθημάτων Παιδαγωγικού Ινστιτούτου θέτει κάποια εύλογα ερωτήματα:

“Οι Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας (Τ.Π.Ε.) που εισάγονται επί δίωρο σε όλες τις τάξεις άραγε μπορούν να λειτουργήσουν σε μια εποχή οικονομικής δυσπραγίας; Για κάθε Ψηφιακή Τάξη και για κάθε σχολείο χρειάζεται ένας δαπανηρός εξοπλισμός και αρκετές προϋποθέσεις, όπως ψηφιακός πίνακας, προτζέκτορας, laptops για όλα τα παιδιά, server για τον εκπαιδευτικό, hardware, πλατφόρμα επικοινωνίας, software συνοδευμένο από νέο διδακτικό ψηφιακό υλικό, σύνδεση με Internet, επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, σχεδιασμός εξειδικευμένων διδακτικών προγραμμάτων και μεθοδολογιών, άτομα για τεχνική υποστήριξη, και χρηματοδότηση για αναβαθμίσεις, τεχνική υποστήριξη κ.ά. Εξίσου σημαντικό όμως είναι το περιεχόμενο αυτού του μαθήματος. Η Πληροφορική στο σχολείο έχει σα στόχο να χρησιμοποιηθεί ως σύγχρονο μέσο για να επιτευχθούν οι στόχοι και να προσεγγιστούν οι γνώσεις των γνωστικών αντικειμένων του σχολείου γρηγορότερα και από ποικίλες πηγές. Η εκμάθηση μόνο του χειρισμού του μέσου επί δίωρο σε όλες τις τάξεις είναι μια άχρηστη γνωστική εξειδίκευση για το Δημοτικό σχολείο. Ο στόχος της πιστοποίησης μέσα στο δημόσιο σχολείο για τις γνώσεις στην Πληροφορική μπορεί και πρέπει να γίνει στο Γυμνάσιο – Λύκειο. Πληροφορική και νέες τεχνολογίες πρέπει να χρησιμοποιεί ο δάσκαλος και οι μαθητές του σε ένα ποσοστό διδάσκοντας όλα τα γνωστικά αντικείμενα, και όχι περιχαρακώνοντας την Πληροφορική σαν διακριτό γνωστικό αντικείμενο, το οποίο προφανώς θα το διδάξει ένας από τους εκατοντάδες διορισμένους ήδη καθηγητές της Πληροφορικής, οι οποίοι είναι σήμερα υπεράριθμοι. Ο καθηγητής Πληροφορικής δεν είναι σε θέση να διδάξει τα υπόλοιπα γνωστικά αντικείμενα του Δημοτικού σχολείου μέσω computer. Θα διδάσκει μόνο το αντικείμενό του, αλλά αυτός δεν είναι προφανώς ο σκοπός της Πληροφορικής στο Δημοτικό σχολείο. Χρειάζεται απλώς να δημιουργηθούν οι Ψηφιακές τάξεις σε κάθε σχολείο και να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι στη χρήση τους. Δε χρειάζεται ούτε μάθημα, ούτε ειδικότητα, ούτε ώρα μέσα στο Δημοτικό σχολείο, όπως γίνεται άλλωστε και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Θα αρκούσε μία ώρα μελέτης και μία ώρα αθλοπαιδιές και κίνηση, για όλες τις τάξεις και για όλες τις μέρες, θα αρκούσαν επιμορφώσεις στην αλλαγή της μεθοδολογίας της διδασκαλίας (χρήση πολλαπλών πηγών, ομαδοσυνεργατική, project κτλ, θα αρκούσε το άνοιγμα των σχέσεων του σχολείου με την κοινωνία για να δοθεί ένας νέος χαρακτήρας που θα άνοιγε προοπτικές για ριζικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό του σχολείου. Το σχολείο δεν πάσχει από γνωστικά αντικείμενα, από σύγχρονα Αναλυτικά Προγράμματα, από σύγχρονα καλογραμμένα βιβλία. Έχει ανάγκη από χρηματοδότηση, εμπιστοσύνη και επιμόρφωση στους εκπαιδευτικούς, αλλαγή αντίληψης και διδακτικής μεθοδολογίας”.

Μήπως επίσης θα πρέπει πέρα από τις συντεχνιακές παρωπίδες του κλάδου των ΠΕ19-20 να αναλογιστούμε ότι οι πρώτες τάξεις του δημοτικού απαιτούν ιδιαίτερη προσέγγιση και είναι λίγο επικίνδυνη η εμπλοκή ανθρώπων που δεν είναι παιδαγωγικά προετοιμασμένοι για αυτές τις ηλικίες; Εγώ στη θέση τους δεν θα το αποτολμούσα…

Τα αναλυτικά προγράμματα επίσης δεν τα είδαμε ακόμη…  Τυχαίο; δε νομίζω…

Ειλικρινά τώρα υπήρχε πίεση από τους γονείς να εισαχθούν δύο ώρες πληροφορική; ή το υπουργείο δεν ξέρει πως να αξιοποιήσει τα πλεονάσματα προσωπικού του κλάδου ΠΕ19-20;

Τα στελέχη της πληροφορικής μπορεί να οραματίζονται ένα λαμπρό μέλλον, αλλά δυστυχώς αναλώνονται σε ένα μίζερο παρόν. Ενα παρόν που εν πολλοίς καθορίζεται από το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς και τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας. Και ενώ αυτό το αναγνωρίζουν όλοι, συνεχίζουν, παραδόξως πώς, να περιορίζουν τα όρια της ανάπτυξης των επιχειρήσεων στα στενά ελληνικά γεωγραφικά και γλωσσικά όρια. Με αποτέλεσμα να αναγκαστούν τελικά οι επιχειρήσεις του κλάδου να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στα έργα του Δημοσίου και ιδιαίτερα του Γ΄ ΚΠΣ και της «Κοινωνίας της Πληροφορίας», προσδοκώντας να είναι αυτή η «παχιά αγελάδα» που θα τις θρέψει. Κάτι που τελικά δεν λειτούργησε ούτε προς όφελος των εταιρειών ούτε πολύ περισσότερο προς όφελος των πολιτών, οι οποίοι και τον λογαριασμό πλήρωσαν και υπηρεσίες δεν είδαν. Η αλλαγή αυτής της εικόνας, όπως επανειλημμένα έχει τονίσει «Το Βήμα», δεν είναι απλώς ένα επιχειρηματικό θέμα το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της η αγορά. Η επανατοποθέτηση της Ελλάδας στον αναπτυξιακό χάρτη της ψηφιακής εποχής απαιτεί πρωτοβουλίες της πολιτείας που να κάνουν πράξη την επιταγή του Συντάγματος για διευκόλυνση της πρόσβασης στην Κοινωνία της Γνώσης. Πρωτοβουλίες οι οποίες θα δημιουργήσουν νέες, σύγχρονες υποδομές, αλλά και πρωτοβουλίες που θα καλλιεργήσουν νέες δεξιότητες στο ανθρώπινο δυναμικό, ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει τα εργαλεία της τεχνολογίας.

Άρθρο του Γιάννη Γιανναράκη στο Βήμα

Τηλεκατευθυνόμενα ρομποτάκια, συσκευές αποκρυπτογράφησης κειμένων, παραγωγή εικόνας σε διαφορετικές οθόνες, οικολογικές προτάσεις για την ασφυκτική ζωή στις πόλεις ήταν μερικές μόνο από τις πρωτότυπες εργασίες που παρουσιάστηκαν στο 1ο Μαθητικό Συνέδριο Πληροφορικής, στη Θεσσαλονίκη.

Αξιοποιώντας όσα διδάχθηκαν στο μάθημα της Πληροφορικής και συνδυάζοντας τη Φυσική με την τεχνολογία, περισσότεροι από 500 μαθητές από 47 σχολεία της συμπρωτεύουσας παρουσίασαν πάνω από 100 εργασίες.

Επτά μαθητές της Β’ τάξης του 1ου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης δούλεψαν το πρότζεκτ τους, που αφορούσε το πώς παράγεται η εικόνα σε διαφορετικούς τύπους οθόνης. Οπως είπαν στον ΕΤ «μάθαμε για τις οθόνες CRT, LCD και TFT. Αλλά κυρίως κατανοήσαμε με ποιον τρόπο σχηματίζεται η εικόνα στην τηλεόραση και τον υπολογιστή».

Ενα τηλεκατευθυνόμενο ρομποτάκι με αισθητήρες υπερήχων κατασκεύασαν οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου Σοχού, ενώ τα παιδιά από το 1ο ΓΕΛ Νεάπολης κατάφεραν να αναπτύξουν ένα πρωτότυπο πρόγραμμα αποκρυπτογράφησης και κρυπτογράφησης κειμένων για ασφάλεια δεδομένων.

Τα παιδιά κατάφεραν να συνδυάσουν τη Φυσική και την τεχνολογία με την οικολογική συνείδηση, βάζοντας τα γυαλιά σε όσους αδιαφορούν για την πράσινη ζωή στις πόλεις. Τρεις μαθήτριες της Α’ τάξης του 19ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης παρουσίασαν το δικό τους πρότζεκτ, που αφορούσε τις πράσινες στέγες και τα αιολικά πάρκα. «Οι πράσινες στέγες προσφέρουν εξαιρετική θερμομόνωση, υγρομόνωση και ηχομόνωση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μειώνεται η απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας από τη στέγη, με αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης κατά δύο λίτρα ετησίως για κάθε τετραγωνικό μέτρο πράσινης ταράτσας!», είπε η 13χρονη Ελ. Κοντογεώργη.

Το ίδιο καταρτισμένες εμφανίστηκαν οι συμμαθήτριές της, Αλ. Ταχμαζίδου και Αφρ. Προκοπίου, οι οποίες είχαν αναλάβει το πρότζεκτ που αφορούσε τα αιολικά πάρκα. «Η χώρα μας διαθέτει εξαιρετικά πλούσιο αιολικό δυναμικό και η αιολική ενέργεια μπορεί να γίνει σημαντικός μοχλός ανάπτυξής της», εξήγησαν.

Στις μπίζνες από τα 17…Μια «εικονική» επιχείρηση…με πραγματικά προϊόντα «έστησαν» μαθητές από τριάντα σχολεία της Ελλάδας. Πρόκειται για ευρωπαϊκό πρόγραμμα που μετέφερε για πρώτη φορά στα ελληνικά σχολεία το Σωματείο «Επιχειρηματικότητα Νέων» (ΣΕΝ) και παρουσιάστηκε σε έκθεση, στη Θεσσαλονίκη. Οι μαθητές παρήγαγαν ένα καινοτόμο προϊόν ή μια υπηρεσία και στη συνέχεια δημιούργησαν τη δική τους επιχείρηση, με στόχο την προώθηση και πώλησή του και την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους. Η επιχειρηματική τους δραστηριότητα ωστόσο δεν θα μείνει χωρίς επιβράβευση. Μια πενταμελής κριτική επιτροπή θα βραβεύσει την πρωτοτυπία του προϊόντος, τον τρόπο λειτουργίας, την παρουσίαση της επιχείρησης και κυρίως το κέρδος της και θα στείλει τρία σχολεία σε αντίστοιχη Ευρωπαϊκή Εκθεση στη Νορβηγία (8-11 Μαΐου).

Ελεύθερος Τύπος

www.math-syn-pli.gr

Ηταν η προσωποποίηση της «άλλης Ελλάδας». Με μια σπουδαία ανακάλυψη στην πληροφορική κατέκτησε την πρώτη θέση σε ευρωπαϊκό μαθητικό διαγωνισμό. Αντιλαμβανόμενος τη σπουδαιότητα του επιτεύγματός του ο ΕΤ ανέδειξε το θέμα στο πρωτοσέλιδο της 30ής Σεπτεμβρίου 2008, με αποτέλεσμα ο 17χρονος μαθητής Νίκος Πασσαλής από τη Θεσσαλονίκη να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για δύο μέρες. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής τού έστειλε συγχαρητήρια επιστολή. Επιπλέον οι (τότε) υπουργοί Τύπου και Παιδείας καθώς και διάφοροι πολιτικοί προχώρησαν σε διθυραμβικές δηλώσεις.

Από τότε πέρασαν πέντε μήνες. Ο μαθητής επέστρεψε στα θρανία και συνέχισε την έρευνά του. Ο ΕΤ παίρνει και πάλι την πρωτοβουλία να δει πόσο έχει αλλάξει η ζωή του 17χρονου μετά τη δημοσιότητα που πήρε η διάκρισή του και αν το «λαμπρό μυαλό» αξιοποιήθηκε από κάποιο φορέα ή ίδρυμα. «Δεν έχει γίνει τίποτα?» λέει ο 17χρονος επιχειρώντας να κρύψει την απογοήτευσή του.

Τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Πασσαλής ήρθε σε επικοινωνία με διάφορους καθηγητές πανεπιστημίων. Ολες αυτές οι επαφές έγιναν σε ένα καθαρά? θεωρητικό επίπεδο. Εντύπωση προκαλεί πως κανένας εκπρόσωπος του ιδιωτικού τομέα δεν επικοινώνησε μαζί του. Αν ο μαθητής ζούσε στις ΗΠΑ ή σε χώρα της κεντρικής Ευρώπης, πιθανότατα, οι πολυεθνικές θα έκαναν ουρές έξω από το σπίτι του εξασφαλίζοντας από τώρα μια συνεργασία.

Άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο

Σας κάνει εντύπωση; δεν είναι κάτι αναμενόμενο για τα ελληνικά πράγματα;

Σε συνέδριο της ΕΕΤΤ που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικούς μήνες, η Επίτροπος για την Κοινωνία της Πληροφορίας, Βίβιαν Ρέντινγκ, σκιαγράφησε με μελανά χρώματα την εικόνα της Ελλάδας σε σχέση με τους ευρωπαίους εταίρους της. Η κ. Ρέντινγκ σημείωσε, μεταξύ άλλων εξίσου αποκαρδιωτικών ποσοστών, ότι μόλις 13% των ελληνικών σχολείων διαθέτει ευρυζωνική σύνδεση στο Ίντερνετ, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος φτάνει το 67%.Η πλειοψηφία των εργαστηρίων υπολογιστών στα σχολεία σήμερα σίγουρα δε συμβαδίζει με την ούτως ή άλλως ραγδαία ανάπτυξή τους. Ο εξοπλισμός είναι παλιός, τα τελευταία πέντε χρόνια η ανανέωση που έχει γίνει είναι της τάξης του 10%. Παράλληλα, τα πενταετή συμβόλαια συντήρησης από τις προμηθεύτριες εταιρείες έχουν λήξει πλέον, με αποτέλεσμα η υποστήριξη των εργαστηρίων να γίνεται από την τοπική αγορά, κατόπιν συνεννόησης του διευθυντή του σχολείου, του υπεύθυνου του εργαστηρίου και αρμοδίου από τη νομαρχία. (Ας προσθέσουμε σε αυτό και την πτώχευση ενός βασικού προμηθευτή των ελληνικών σχολείων).

«Ακόμη κι αν θες να δείξεις κάποια πράγματα στα παιδιά, η πρόσβαση στο Ίντερνετ είναι τόσο αργή που δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν οι σελίδες», λέει η Εύη Κ., καθηγήτρια πληροφορικής σε γυμνάσιο της Αθήνας. «Ήθελα να μάθω στα παιδιά πώς να φτιάξουν ένα λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο gmail, αλλά με έντεκα υπολογιστές να μοιράζονται μία σύνδεση ISDN, δεν προλάβαμε να ανοίξουμε ούτε την πρώτη σελίδα του site», εξηγεί η ίδια. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιεί διαφανοσκόπειο και παρουσιάσεις σε powerpoint για να δείξει στα παιδιά πώς είναι μια ιστοσελίδα και τι μπορεί κάποιος να βρει σε αυτή.

Είναι σίγουρα δυσεπίλυτο πρόβλημα η διαρκής ανανέωση του εξοπλισμού του σχολείου. Αν μάλιστα αυτά τα χρήματα υποστηρίζουν μόνο το μάθημα της πληροφορικής… Τα σχολεία έχουν κι άλλες ανάγκες και με ένα ασφυκτικό προϋπολογισμό σκούρα τα πράγματα.Είναι δυνατόν να έχουμε μόνο ένα χώρο με μολύβια στην εποχή μας και να λέμε στους μαθητές τώρα θα πάμε σε εκείνο το δωμάτιο να γράψουμε; Γιατί κακά τα ψέματα οι υπολογιστές είναι τα μολύβια της εποχής μας. Συγνώμη αλλά χρειάζομαι κι εγώ μολύβι για να διδάξω τα μαθήματά μου.

Το άρθρο θίγει και άλλα “συντεχνιακά” ζητήματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Γιατί αποσιωπάται ας πούμε ότι στις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει το μάθημα αυτούσιο αλλά μόνο ως επιλογή στις τελευταίες τάξεις. Ο βασικός γραμματισμός στις ΤΠΕ απαντάται σε υπανάπτυκτες χώρες όπου οι μαθητές βλέπουν τον υπολογιστή με το κιάλι. Σιγά μην περιμένουν τα δεκάχρονα να τους διδάξουμε εμείς για τη δισκέτα. Αφήστε που οι νέοι υπολογιστές δεν έχουν δισκέτες…

Το θέμα του αναλυτικού προγράμματος γιατί δεν θίγεται; Μαθαίνουν τα παιδιά πληροφορική στο σχολείο; είναι ικανοποιημένα από το μάθημα; έγινε μία σχετική έρευνα;

Μετ’ εμποδίων το μάθημα της πληροφορικής στα σχολεία άρθρο στην Καθημερινή