Terra Computerata

Κι ο Πάσχος Μανδραβέλης στο ίδιο μήκος κύματος:

Ελάχιστα όμως συζητάμε για την παραβατικότητα στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Δεν είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν, κυρίως είναι οι μικρομεσαίοι. Σε καμιά χώρα του κόσμου η τροφοδοσία των καταστημάτων δεν γίνεται τις ώρες αιχμής της κυκλοφορίας, παρά το γεγονός ότι ο νόμος προβλέπει τις πρώτες πρωινές ώρες. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν τόσα μηχανάκια που πηγαίνουν αντίθετα στους μονόδρομους. Πουθενά η αυθαίρετη δόμηση δεν θεωρήθηκε «δικαίωμα του λαού να στεγαστεί». Πουθενά η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, αυτοκόλλητα και σπρέι, δεν θεωρείται «δικαίωμα έκφρασης». Πουθενά στον κόσμο η καταστροφή των πανεπιστημίων δεν προστατεύεται από κάποιο μεταφυσικό άσυλο και με τη δικαιολογία ότι επί χούντας μπήκε το τανκς στο Πολυτεχνείο.

Μεγαλύτερο και από το δημοσιονομικό, είναι το πρόβλημα της παραβατικότητας. Βεβαίως, η ανομία είναι σύμφυτη με την ιστορία του ελληνικού κράτους. Τώρα όμως η πολυπλοκότητα των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων την κάνει δυσβάστακτη. Εχει πολλαπλό οικονομικό κόστος. Ολες αυτές οι μικρές παρανομίες συσσωρεύονται σαν κόκκοι άμμου στα γρανάζια της οικονομίας και την παραλύουν. Εκατομμύρια παραγωγικές ώρες χάνονται στους δρόμους της Αθήνας (είναι η καρδιά της ελληνικής οικονομίας) επειδή δέκα ξεφορτώνουν εκτός του ωραρίου που προβλέπει ο νόμος, είκοσι παρκάρουν σε κεντρικές αρτηρίες και πενήντα διαδηλώνουν κλείνοντας τη Σταδίου. Κυρίως, όμως, δημιουργείται κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον Δεκέμβρη και στη χρεοκοπία.

Καθημερινή

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι ευφυείς και ικανότατοι επιβιωτές Ελληνες επιλέγουν για ηγέτες τους πρόσωπα χαμηλών προσόντων και χαμηλών προσδοκιών. Σαν να μη θέλουν να προκόψει ο δημόσιος χώρος, ο δημόσιος βίος. Σαν να θέλουν πολιτικούς του χεριού τους, ούτε καν στο μπόι τους… Κι ενώ στο ατομικό πεδίο η ευφυΐα, η μέριμνα και η εργασία προσφέρονται απλόχερα και δίνουν καρπούς, στο δημόσιο πεδίο όλα καρκινοβατούν, ακριβώς διότι αυτές οι αρετές λείπουν σε βαθμό απελπιστικό. Ο Ελληνας σικχαίνει πάντα τα δημόσια.
Πίσω από αυτή την «εκλογή των χαμηλών», ας πούμε, φωλιάζει η περίφημη πελατειακή σχέση πολίτη – κράτους, σχέση αμφίδρομης εξυπηρέτησης ηγετών και υπηκόων, και ταυτοχρόνως σχέση αμφίπλευρης εξαχρείωσης του κοινού δημόσιου χώρου. Ως δημόσιος χώρος εννοείται το παν: σπασμένα ρείθρα, κατειλημμένα πεζοδρόμια, ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων, εισφοροδιαφυγή, ακραίος συντεχνιασμός, «λαϊκή» διαφθορά. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από το διαμέρισμα, πολυκατοικία, μεζονέτα, κτήμα, είναι εχθρικό τερέν.

Αυτός ο εξαχρειωμένος και συρρικνούμενος δημόσιος χώρος απολήγει σε μια αναλόγως ρικνή και αχρεία παραγωγική δομή, στην οποία λίγοι παράγουν, λίγοι φορολογούνται και όλοι κλέβουν τον διπλανό τους. Από τη μια τσέπη στην άλλη. Ενα μανιακό ντάρε ε άβερε γύρω από real estate και υπερτιμολογημένες υπηρεσίες.

Λίγη τροφή για σκέψη πριν μία ακόμα αλλαγή χρόνου…

Αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, σκεπτόμαστε συχνά τους ανίσχυρους και αβοήθητους που ζουν γύρω μας. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά χρειάζονται τη βοήθειά μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η σημερινή κυβέρνηση συμπεριλαμβάνει σε αυτή την κατηγορία το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων του ευρύτερου κρατικού τομέα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εργάζονται σκληρά και αμείβονται λίγο.

Πίσω όμως από το ανεπαρκές και υδροκεφαλικό ελληνικό κράτος κρύβονται και πολλές χιλιάδες υπάλληλοι οι οποίοι… κάθονται, πληρώνονται εικονικές υπερωρίες, κάνουν άλλη δουλειά απ’ αυτήν για την οποία προσελήφθησαν ή θεωρούν πάρεργο το Δημόσιο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σε πολύ καλύτερη θέση από τους χιλιάδες πολίτες που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, εργάζονται σκληρά αξιολογούμενοι συνεχώς, με σφιχτά ωράρια εργασίας και την αβεβαιότητα για το αύριο.

Καθημερινή

Ολοι γνωρίζουμε αρκετά παραδείγματα τέτοιων καλών συναδέλφων…που απολαμβάνουν την ομερτά του περίγυρου. Οι αποσπάσεις – μετατάξεις χιλιάδων υπαλλήλων από μάχιμες θέσεις σε αναπαυτικές καρέκλες αποτελούν την πιο εύγλωττη απόδειξη ότι το ευρωβόρο τέρας της αδράνειας ζει και βασιλεύει στα σπλάχνα του Δημοσίου.Ως πότε;