Συγκεντρώνουν καταγγελίες για τις προβληματικές υποδομές πρόσβασης
Του Κωστα Δεληγιαννη
Ανελκυστήρες σε σταθμούς των ΗΣΑΠ που παραμένουν πολλές ημέρες χαλασμένοι χωρίς να εξυπηρετούν άτομα με κινητικές δυσκολίες. Φανάρια για τυφλούς τα οποία δεν λειτουργούν, αν και βρίσκονται σε πολυσύχναστους δρόμους. Μέχρι πρόσφατα, για να υποδείξει κάποιος τέτοιου είδους προβλήματα, αυτό που θα μπορούσε να κάνει είναι να τα αναφέρει στην αρμόδια υπηρεσία – χωρίς βέβαια να διασφαλίζεται πως η αναφορά του δεν θα παραμείνει καταχωνιασμένη σε ένα συρτάρι.
Σήμερα, έχει τη δυνατότητα να τη δημοσιοποιήσει μέσω του AMEA hotspotting (www.amea.eu), μια διαδικτυακή πλατφόρμα που στοχεύει να συγκεντρώνει όσο το δυνατόν περισσότερα ανάλογα προβλήματα–καταγγελίες απ’ όλη την Ελλάδα, τα οποία θα καταγράφουν οι ίδιοι οι πολίτες, ενημερώνοντας παράλληλα τους υπόλοιπους χρήστες για το αν και πότε επιλύθηκαν. Διαδικασία για την οποία δεν χρειάζονται ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις, αφού κάθε καταχώριση γίνεται μέσω μιας ηλεκτρονικής φόρμας όπου συμπληρώνεται η διεύθυνση και η περιγραφή του προβλήματος, ώστε η αναφορά να «καρφιτσωθεί» στον ηλεκτρονικό χάρτη του site. Επίσης, ο καταγγέλλων έχει τη δυνατότητα να «ανεβάσει» και φωτογραφία ή βίντεο.
Αν και η εφαρμογή λειτουργεί δοκιμαστικά προς το παρόν, «ο απώτερος στόχος είναι γύρω από το AMEA hotspotting να δημιουργηθεί μία κοινότητα χρηστών που θα εμπλουτίζει συστηματικά τη λίστα με τις ελλιπείς υποδομές πρόσβασης σε δημόσιους χώρους για άτομα με αναπηρία», τονίζει στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Σταθάκος, ο προγραμματιστής που ανέπτυξε εθελοντικά τη συγκεκριμένη πλατφόρμα. Αλλωστε, αν και για διαφορετικούς σκοπούς, τέτοιες πλατφόρμες επισήμανσης καθημερινών προβλημάτων από τους ίδιους τους πολίτες χρησιμοποιούνται με επιτυχία εδώ και χρόνια στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, το βρετανικό FixMyStreet.com και το αμερικανικό Seeclickfix συγκεντρώνουν περίπου 900 αναφορές την εβδομάδα – κυρίως για βλάβες στους δρόμους, σκουπίδια σε δημόσιους χώρους και ελλιπή σηματοδότηση.
«Καθώς οι χρήστες μπορούν να ενημερώνουν για την ανταπόκριση που έδειξαν οι δημόσιοι φορείς στις αναφορές τους, ουσιαστικά αποτελούν κι ένα εργαλείο άσκησης πίεσης και ελέγχου των κρατικών και δημοτικών φορέων», συμπληρώνει ο κ. Σταθάκος. Κάτι που αποδεικνύεται εξάλλου από το γεγονός ότι στο FixCyprus (το κυπριακό ανάλογο του FixMyStreet που λειτουργεί μόλις τέσσερις μήνες), έχουν υποβληθεί περισσότερα από 150 σχόλια από επίσημους λειτουργούς.
Στην περίπτωση του AMEA hotspotting, και μόνο η καταγραφή των ελλιπών υποδομών θα σήμαινε κατ’ αρχάς πως τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα μπορούσαν να προγραμματίσουν τις καθημερινές τους μετακινήσεις, ελαχιστοποιώντας τον φόβο να έρθουν αντιμέτωποι με δυσάρεστες εκπλήξεις. Και ο δημιουργός του είναι αισιόδοξος για το μέλλον της πλατφόρμας, κρίνοντας από τη μεγάλη διάδοση που έχουν τα, ελάχιστα ακόμα, ανάλογα εγχειρήματα στη χώρα μας. Με σημαντικότερο παράδειγμα το PIN Project, μια εφαρμογή που προήλθε από τη συνεργασία του πόρταλ msfree.gr με το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς» η οποία ξεκίνησε να λειτουργεί από το 2007 και έχει μέχρι σήμερα συγκεντρώσει χιλιάδες αναφορές από απλούς χρήστες. Στο PIN Project, κάθε επισκέπτης μπορεί να «μαρκάρει» τα σημεία στον χάρτη της Αττικής που θεωρεί επικίνδυνα για τους οδηγούς –λόγω κακοτεχνιών ή κακής ορατότητας– βαθμολογώντας την επικινδυνότητά του. Οι εθελοντές του Ινστιτούτου αναλαμβάνουν μάλιστα να επιβεβαιώσουν τις καταγγελίες, να τις μεταφέρουν στην αρμόδια δημοτική αρχή, και να επαληθεύσουν την αποκατάσταση των βλαβών.
Εξίσου μεγάλη απήχηση έχει όμως και το illegalsigns.gov.gr το οποίο, αν και δημιουργήθηκε κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού, στηρίζεται στη συμμετοχή των πολιτών, που υποδεικνύουν τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες οι οποίες θα ξηλωθούν – με τις επιβεβαιωμένες καταγγελίες να αγγίζουν σήμερα τις 900. «Οταν δεν προέρχεται από κάποια κρατική πρωτοβουλία, η απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει μια τέτοια πλατφόρμα είναι η μεγάλη συμμετοχή χρηστών, αλλά και εθελοντών οι οποίοι θα βοηθήσουν στη διαχείρισή της, επαληθεύοντας τις αναφορές ή εξελίσσοντας τις δυνατότητές της», λέει ο κ. Σταθάκος, σημειώνοντας ότι προς το παρόν το AMEA hotspotting δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τις καταγγελίες που «ανεβαίνουν» για άλλες πόλεις πλην της Αθήνας.
Ανοιχτό λογισμικό
Η πλατφόρμα του AMEA hotspotting έχει δημιουργηθεί με το ανοιχτό ελεύθερο λογισμικό Usahidi, η ιστορία του οποίου δείχνει έτσι κι αλλιώς με ποιο τρόπο το Ιντερνετ και οι νέες τεχνολογίες μπορούν να βοηθήσουν τους πολίτες να συμμετάσχουν ενεργότερα στα κοινά. Aλλωστε, η αρχική εφαρμογή του λογισμικού έγινε με το ομώνυμο site που ανέπτυξαν το 2007 στην Κένυα δεκάδες μπλόγκερ και προγραμματιστές, με σκοπό οι κάτοικοι της αφρικανικής χώρας να μπορούν να αναρτήσουν τις μαρτυρίες τους για τα κρούσματα νοθείας σε εκλογές. Κάθε τέτοια καταγγελία σημειωνόταν σε έναν online χάρτη, ενώ μη κυβερνητικές οργανώσεις, διεθνή ΜΜΕ και δημοσιογράφοι αναλάμβαναν να τη διερευνήσουν.
Σύντομα, το ίδιο software χρησιμοποιήθηκε για την καταγραφή περιστατικών ρατσιστικής βίας στη Νότια Αφρική, για τη συγκέντρωση καταγγελιών σχετικά με την τεχνητή έλλειψη σημαντικών φαρμάκων σε νοσοκομεία πολλών ανατολικοαφρικανικών κρατών, ενώ επιστρατεύθηκε και από το τηλεοπτικό δίκτυο του Al Jazeera με σκοπό τη συλλογή μαρτυριών κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, το 2008 – 2009. Oπως επίσης απέδειξε η διαχείριση των ανθρωπιστικών κρίσεων μετά τους σεισμούς στην Αϊτή και στη Χιλή, το Usahidi μπορεί να βοηθήσει τις διεθνείς οργανώσεις.
Η Ουρανία Αναστασιάδη με τους φοιτητές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Με βήμα γοργό, παρά το λιοπύρι, μετά το μάθημα στο σχολείο όπου διδάσκει γραφιστική στα παιδιά, κατευθύνθηκε στο λεωφορείο με προορισμό το Μαρούσι, στην Ανδρέα Παπανδρέου.
Στον μπλε φάκελο που κρατούσε στο χέρι είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόταν: βιογραφικό, φωτογραφίες, εργασίες διπλωματικές, σχέδια και θέματα για απολυτήριες εξετάσεις. Εξω από το υπουργείο Παιδείας συναντήθηκε με τους συμφοιτητές της, τον Σπύρο, το Νίκο, τον Φίλιππο, την Τατιάνα, τον Παναγιώτη, τη Σοφία, τον Γιάννη, τον Μανόλη. Πήρε την πρωτοβουλία να ανεβεί μόνη της στο γραφείο της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου. Φανερά στοχοπροσηλωμένη στην αποστολή της η Ειρήνη Πέππα, με όλες τις αποδείξεις για να πείσει τους επιτελείς της Παιδείας μας πως η Ουρανία, η δασκάλα και φίλη τους, έπρεπε να μείνει και φέτος στην ΑΣΚΤ στην Πειραιώς.
«Συναντήσαμε αρκετή αυστηρότητα στην είσοδο», μας λέει η Ειρήνη, απόφοιτος της Σχολής. «Δεν μας άφηναν να μπούμε όλοι μαζί χωρίς ραντεβού και ήταν αδύνατον να πούμε ψέματα μια και στην είσοδο έχουν ένα βιβλίο με γραμμένα όλα τα ραντεβού της ημέρας, καθώς και παίρνουν τηλέφωνο το πρόσωπο που θέλεις να συναντήσεις για να επιβεβαιώσουν το ραντεβού! Τελικά, ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις άφησαν να περάσει ένα μόνο πρόσωπο. Ανέβηκα εγώ, και με συνοδεία σεκιουριτάδων φαντάσου. Ο κ. Κουλαϊδής είχε σύσκεψη και ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί συνάντηση μαζί του. Μίλησα όμως με τη γραμματέα του, την κ. Γιαννόγκονα. Της εξήγησα τι συμβαίνει, κράτησε το τηλέφωνο της Ουρανίας Αναστασιάδου καθώς και το δικό μου».
Η Ειρήνη, όπως και τα άλλα παιδιά, μιλά με ανυπόκριτη αγάπη για την Ουρανία τους. Για την αποσπασμένη καθηγήτριά τους από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (έχει οργανική θέση στο 4ο Γυμνάσιο Αθήνας στον Σταθμό Λαρίσης) που εδώ και πέντε χρόνια διδάσκει στην Καλών Τεχνών στην Πειραιώς εικαστικά και παράλληλα λειτουργεί ως διερμηνέας κωφών στη νοηματική. «Υστερα από αρκετή ώρα τελικά με έφερε σε επαφή με μια συνεργάτιδα του κ. Κουλαϊδή, τη κ. Αντωνίνη», συνεχίζει η Ειρήνη. «Εκείνη με ρώτησε τι διαφορά έχει να πάει ένας απλός διερμηνέας αντί για την Ουρανία. Της ανέλυσα τι σημασία έχει ο διερμηνέας αυτός να κατέχει κιόλας καλά το αντικείμενο σπουδών μας. Της έφερα ως παράδειγμα τη λέξη “εξπρεσιονισμός” περί νοηματικού αλφαβητίσματος (τι χάσιμο χρόνου) και της έδειξα το νόημα του “αισθάνομαι” που είναι πολύ κοντά με αυτή την ορολογία που ένας απλός διερμηνέας δεν ξέρει όχι μόνο να το νοηματίσει αλλά ούτε και να το εξηγήσει σε εμάς».
Για τους φοιτητές με προβλήματα ακοής η Ουρανία δεν είναι απλώς η δασκάλα, η φίλη και η μεταφράστρια, είναι ουσιαστικά «η φωνή τους». Κόρη κωφών γονέων η Ουρανία Αναστασιάδου σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Νίκο Κεσσανλή, πραγματοποίησε με υποτροφία του ΙΚΥ μεταπτυχιακές σπουδές στο Gallaudet University των ΗΠΑ στη Διδακτική Κωφών και απέκτησε προδιδακτορικό τίτλο σπουδών Master of Arts. Είναι ενεργή εικαστικός και έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και αμερικανική νοηματική γλώσσα (ASL).
Από τις σελίδες της «Ε» έχουμε τρεις φορές γράψει για το έργο της Ουρανίας, στις 10/08/2010 στις 06/03/2010 και στις 19/09/2008. Ο πρύτανης της ΑΣΚΤ, Γιώργος Χαρβαλιάς, έχει δηλώσει: «Επειδή στην κατηγορία των ειδικών διατάξεων μεγάλο ποσοστό συμμετοχής έχουν άτομα που πάσχουν από κώφωση (κωφαλαλία), η Σχολή έχει ζητήσει και μεριμνήσει για την απόσπαση της εκπαιδευτικού από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ουρανίας Αναστασιάδου, η οποία εκτός από τις ειδικές μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική για τη διδασκαλία κωφών έχει και πτυχίο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, με αποτέλεσμα να είναι, ίσως, το μοναδικό κατάλληλο άτομο για να διερμηνεύσει νοηματικά εικαστικούς όρους, όπως “ορίζοντας”, “φόρμα” κ.λπ.».
Αίθουσες-κλουβιά, λειτουργικά κενά, αδυναμία παροχής ειδικού εκπαιδευτικού εξοπλισμού και παιδαγωγικών μέσων, εκπαιδευτικοί με στοιχειώδη επιμόρφωση, τάξεις που ξεκινούν ολόκληρους μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, όλα αυτά συνθέτουν τη ζοφερή εικόνα ενός τομέα της Παιδείας τής, κατά τ’ άλλα, ευρωπαϊκής Ελλάδας του 21ου αιώνα.
Στον απόηχο του πρώτου κουδουνιού για τη φετινή σχολική χρονιά, τα Ειδικά Σχολεία μετρούν και πάλι πληγές κι απώλειες. Στο έλλειμμα ενημέρωσης των γονέων των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες γύρω από τις ενέργειες που απαιτούνται ώστε να κατορθώσει το παιδί να φοιτήσει σωστά -μια κατάσταση εν μέρει δικαιολογημένη, μια και η πολιτεία ουδέποτε ασχολήθηκε ουσιαστικά με τη διαρκή και συμπαγή ενημέρωση των κηδεμόνων των μαθητών-, έρχεται να προστεθεί η γνωστή κρατική ολιγωρία που διατηρεί σε χαμηλό επίπεδο την ειδική εκπαίδευση στη χώρα μας. Αίθουσες-κλουβιά, λειτουργικά κενά, αδυναμία παροχής ειδικού εκπαιδευτικού εξοπλισμού και παιδαγωγικών μέσων, εκπαιδευτικοί με στοιχειώδη επιμόρφωση, τάξεις που ξεκινούν ολόκληρους μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, όλα αυτά συνθέτουν τη ζοφερή εικόνα ενός τομέα της Παιδείας τής, κατά τ’ άλλα, ευρωπαϊκής Ελλάδας του 21ου αιώνα.
Απ’ ό,τι φαίνεται, η σχολική χρονιά δεν αρχίζει την ίδια μέρα και με τις ίδιες προϋποθέσεις για όλους τους μαθητές…
Το ζήτημα της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, με βάση τα πιο πρόσφατα πορίσματα εκπαιδευτικών ερευνών, ανακινείται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας -δεδομένου ότι, μέχρι πολύ πρόσφατα, το παιδί με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες αντιμετωπιζόταν περίπου ως ο «παρίας» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τόσο από τον σχολικό περίγυρο όσο και από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα-, ενώ και το νομικό πλαίσιο (όπως διαμορφώθηκε με τον νόμο 2817/2000) τείνει, έστω και τυπικώς, να εκσυγχρονιστεί και να εναρμονιστεί με την ευρωπαϊκή πολιτική για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και την ενσωμάτωση των μαθητών με ειδικές ανάγκες μέσα στα κοινά σχολεία.
Το υψηλότατο κόστος των Υποστηρικτικών Τεχνολογιών Πληροφορικής (ΥΤΠ) καθιστά την πρόσβαση των ΑμεΑ στην κοινωνία της πληροφορίας μάλλον προβληματική.
Η ιστοθέση http://access.uoa.gr/fs/ που δημιουργήθηκε έπειτα από μελέτες δύο χρόνων από το Τμήμα Πληροφορικής και Επικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών και διαθέτει δωρεάν και ελεύθερα τις πλέον αξιόπιστες εφαρμογές λογισμικού ΥΤΠ για χρήστες με αναπηρίες, συνιστά μια μικρή επιστημονική και κοινωνική επανάσταση.
Η επαναστατική δυναμική της νέας ιστοθέσης στοχεύει στην ανατροπή της κυρίαρχης λογικής των ασφαλιστικών ταμείων που αποκλείει πολλές χιλιάδες ΑμεΑ από την πρόσβαση στην κοινωνία της πληροφορίας. Τούτο διότι, ενώ η σημασία των ΥΤΠ και των βοηθημάτων πληροφορικής για την κοινωνική συμμετοχή και ένταξη των ΑμεΑ είναι πανθομολογημένη, οι ασφαλιστικοί φορείς δεν καλύπτουν τις δαπάνες αγοράς τους όπως κάνουν με τα παραδοσιακά συμβατικά προϊόντα (αναπηρικό αμαξίδιο, λευκό μπαστούνι κ.ο.κ.), καθιστώντας απαγορευτική τη χρήση τους σε ΑμεΑ που ανήκουν στις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις. Αρκεί να επισημανθεί ότι το ύψος της εξοικονόμησης από την ύπαρξη πλέον του ελεύθερα διαθέσιμου λογισμικού ξεκινά από τα 300 και αγγίζει σε πλείστες περιπτώσεις έως και τα 2.500 ευρώ , ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για ανθρώπους με περιορισμένη οικονομική επιφάνεια.
Η ιστοθέση http://access.uoa. gr/fs/ διαθέτει εφαρμογές για τα άτομα με τύφλωση, χαμηλή όραση (αμβλύωπες), κινητική αναπηρία, απώλεια ακοής και αναπηρία λόγου που μπορούν ανά πάσα στιγμή να την επισκεφτούν, ενώ το διαθέσιμο δωρεάν λογισμικό ανήκει σε 14 χαρακτηριστικές κατηγορίες εφαρμογών, προσαρμοσμένων στις ιδιαιτερότητες της κάθε αναπηρίας. Συγκεκριμένα: αναγνώστες ομιλίας, αναγνώστες οθόνης και αναγνώστες Daisy. Λογισμικά διευκόλυνσης κλικ, εικονικά πληκτρολόγια, έλεγχος με το κεφάλι. Μετατροπείς κειμένου σε ομιλία και μετατροπείς Braille. Βοηθήματα εναλλακτικής και επαυξητικής επικοινωνίας, μεγεθυντές οθόνης, πλοήγηση στο Διαδίκτυο. Προσομοιωτές ποντικιού, συντόμευση πληκτρολογίου και VideoΚειμενοτηλεφωνία.
«Οι πληροφορίες της ιστοθέσης του Πανεπιστημίου Αθηνών για το ελεύθερα διαθέσιμο λογισμικό ΥΤΠ δεν αφορούν μόνο τους ανθρώπους με αναπηρία που είναι οι τελικοί χρήστες της, αλλά και έναν ολόκληρο κόσμο που σχετίζεται με τα θέματα αναπηρίας», επισημαίνει ο εμπνευστής της ιστοθέσης, καθηγητής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κουρουπέτρογλου. Και εξηγεί: «Η ύπαρξη του ελεύθερου λογισμικού, απελευθερώνοντας τη δυνατότητα πρόσβασης του συνόλου των ΑμεΑ στον κόσμο των νέων τεχνολογιών, δημιουργεί σημαντικές προοπτικές στους δασκάλους μαθητών με αναπηρία σε ό,τι αφορά το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά και στους επαγγελματίες πολλών άλλων ειδικοτήτων, όπως τους φυσιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, πληροφορικούς και τους ειδικούς αποκατάστασης».
Εδώ και μήνες, όλες οι ειδήσεις που ακούμε, είναι κακές ειδήσεις. Οι Ειδήσεις προαναγγέλλουν συμφορές. Κι όμως, υπάρχει μια Ελλάδα που αντιστέκεται στην μιζέρια και επιμένει δημιουργικά. Χτες στην εκπομπή του Π. Τσίμα “Ερευνα” είχαμε την ευκαιρία να δούμε μεταπτυχιακούς φοιτητές ελληνικών πανεπιστημίων που δημιουργούν πρωτότυπα λογισμικά προγράμματα και βραβεύονται σε διεθνείς διαγωνισμούς.
Οπως το project oramA που δημιουργήθηκε ως η πρώτη σουίτα λογισμικού για παιδιά με νοητική υστέρηση. Στόχος ήταν να φέρουν τους υπολογιστές στα παιδιά με νοητική υστέρηση, καθώς κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει αυτή τη δυνατότητα/ελευθερία. Αποτελείται από ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές εφαρμογές που σχεδιάστηκαν υπό την καθοδήγηση ειδικών επιστημόνων και ανθρώπων που βρίσκονται συνεχώς δίπλα στα παιδιά. Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα στους εργοθεραπευτές να το προσαρμόσουν στις ανάγκες του κάθε παιδιού και να παρακολουθούν την πρόοδό του μέσα από τα διάφορα παιχνίδια.
Οι συγκεκριμένοι φοιτητές διεκδίκησαν το βραβείο σχεδιασμού λογισμικού του Imagine Cup. Το imagine cup είναι ένας διαγωνισμός καινοτομίας στον τομέα επιστημών πληροφορικής, που διοργανώνεται από τη Μicrosoft σε ετήσια βάση από το 2003.
Κάθε χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες άτομα προστίθενται στο μακρύ κατάλογο όσων εμφανίζουν κινητικά προβλήματα στα κάτω άκρα, με συνέπεια να δυσκολεύονται να περπατήσουν: ανάμεσά τους και άνθρωποι που τραυματίζονται στη σπονδυλική στήλη ή στον εγκέφαλο, εμφανίζοντας κάποια μορφή παραπληγίας.
Ακόμη χειρότερα, σε άλλες περιπτώσεις μια ασθένεια ή ένα ατύχημα μπορεί να συνεπάγεται πλήρη αναπηρία και καθήλωση στο αναπηρικό καροτσάκι. Σήμερα, ένα αισιόδοξο μήνυμα εκπέμπεται για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους. Σύντομα θα μπορέσουν να σταθούν πάλι στα πόδια τους χάρη στο Rewalk, τον ρομποτικό εξωσκελετό που η ισραηλινή εταιρεία Argo Medical Technologies θα κυκλοφορήσει στο εμπόριο, μέσα στο 2010.
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινής μας ζωής. Ακόμα και οι κοινωνικές επαφές, σε πολλές περιπτώσεις, γίνονται με τη βοήθεια του Διαδικτύου στις εξειδικευμένες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Ομως, αν και ο κόσμος μας μεγαλώνει και τα σύνορα πέφτουν χάρη στο Ιντερνετ, όσοι έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης και πολύ περισσότερο όσοι δεν βλέπουν καθόλου νιώθουν απομονωμένοι, έξω από το πεδίο της δράσης. Τώρα, ένα νέο τεχνολογικό θαύμα θα τους επιτρέψει να ταξιδεύουν στο Ιντερνετ. Μάλιστα, χάρη στο ειδικό λογισμικό θα μπορούν να «βλέπουν» ακόμα και γραφικές παραστάσεις. Ο εφευρέτης του ελπίζει ότι με τη βοήθεια του εξελιγμένου προγράμματος άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα όρασης θα καταφέρουν να δουλέψουν σε γραφεία.
Δεκαέξι ακίδες
Το σύστημα, το οποίο κατασκευάζεται από την ισραηλινή εταιρεία Tactile World, χρησιμοποιεί μία μικρή συσκευή που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με κοινό ποντίκι ηλεκτρονικού υπολογιστή. Στο επάνω μέρος της, ωστόσο, είναι διαιρεμένο σε δύο τμήματα καθένα από τα οποία διαθέτει 16 ακίδες, τοποθετημένες σε συστοιχίες τέσσερα επί τέσσερα. Το λογισμικό που παρέχεται μαζί με το ειδικό ποντίκι μεταφράζει το κείμενο που εμφανίζεται στην οθόνη σε γραφή Μπράιγ.
Στην παραδοσιακή της μορφή της συγκεκριμένης γραφής που χρησιμοποιείται από όσους δεν μπορούν να δουν, οι αριθμοί και τα γράμματα αντικαθίστανται πάνω στο χαρτί από μικρά «εξογκώματα». Τώρα οι ακίδες στο ποντίκι μπορούν να αντικαταστήσουν τα διογκωμένα σημεία στο χαρτί.
… Οι γονείς της τη φωνάζουν χαϊδευτικά Ντουντού. Είναι ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν μιλάει. Δεν περπατάει. Δεν μπορεί να τραφεί μόνη της. «Είναι σαν ένα μωρό ενός μηνός», εξηγεί η μητέρα της. Κατάκοιτη, τη φροντίζουν οι γονείς της στο σπίτι. Σε μερικές μέρες, όσοι θα μπαίνουν στο Διαδίκτυο, θα μπορούν να τη βλέπουν από κοντά. Γιατί οι γονείς της θα βάλουν πάνω από το κρεβάτι της μια webcam. Έχουν ήδη ανοίξει μια δική τους ιστοσελίδα (Doudouworld. com) σε 32 γλώσσες. Θέλουν, λένε στην εφημερίδα «Λε Παριζιάν», «να αλλάξουν τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες». Θα σοκάρουν; Δεν τους νοιάζει. Θα πειράξει την κόρη τους; Δεν θα το μάθουν ποτέ. Αλλά πιστεύουν ότι δεν θα είχε αντίρρηση.
Ένας άλλος…
… πατέρας, ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ, έχει δύο αγόρια με ειδικές ανάγκες. Έγραψε γι΄ αυτά το βιβλίο «Πού πάμε, μπαμπά;», το οποίο βραβεύτηκε και μεταφράστηκε σε 29 γλώσσες. Αλλά δεν επέτρεψε σε κανέναν δημοσιογράφο να φωτογραφήσει τα παιδιά του. Γιατί; Επειδή θέλει να αποφύγει τη νοσηρή περιέργεια των ανθρώπων. «Θα εκθέσουν την κόρη τους σε κοινή θέα, σε ανθρώπους που δεν τους αξίζει να τη βλέπουν», λέει για τους γονείς της Άννας. «Είναι οι άνθρωποι της κλειδαρότρυπας, που θα τη βλέπουν και θα λένε: “Τι φρίκη! Μακριά από εμάς”». Μπορεί να αλλάξει έτσι ο τρόπος που οι άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες; Τι πιθανότητες…
… υπάρχουν να προσεγγίσουμε πραγματικά την Άννα μέσα από το Διαδίκτυο όπως θα επιθυμούσαν οι γονείς της; Οι προσωπικές ιστοσελίδες, το Facebook, το Τwitter και άλλα τέτοια επικοινωνιακά σύνεργα ξεχειλίζουν από το Εγώ. Δεν αφήνουν χώρο για τον Άλλο. Στέλνουμε μηνύματα με αυτά σαν να απαγγέλλομε έναν θεατρικό μονόλογο. Για όσους δεν αποδέχονται την ιδέα πως «ολόκληρος ο κόσμος είναι μια παράσταση» (συγγνώμη Σαίξπηρ), αυτό είναι κάτι αρρωστημένο. Συνηθισμένοι άνθρωποι μετατρέπονται σε εταιρείες επικοινωνίας: μετρούν τις επισκέψεις στις ιστοσελίδες τους όπως η ΑGΒ ή η Νielsen και ψάχνουν να βρουν τι θα γράψουν για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Κι όσο περισσότεροι είναι οι επισκέπτες τους τόσο καλύτερα μπορούν να πουλήσουν διαφημίσεις. Δίνουν χρηματική αξία στις φιλίες τους. «Κι είναι προφανές γιατί οι διαφημιστές ξετρελαίνονται με αυτήν την ιδέα», εξηγεί η αρθρογράφος Μέτα Γουάγκνερ στο περιοδικό «Ποπμάτερς». «Θολώνουν τα όρια ανάμεσα στις κοινωνικές σχέσεις και το εμπόριο και προάγουν την ιδέα πως ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν υπάρχει καμιά διαφορά».
Η επιθυμία…
… να μοιραστεί κάποιος κάτι με άλλους ήταν κάποτε απλή. Μπορούσες να μοιραστείς τη χαρά ή τον καημό σου, κερνώντας κάποιον που ήθελε να σε ακούσει ένα τσιγάρο ή ένα ποτήρι κρασί. Θα μας λείψει αυτή η αυθόρμητη επικοινωνία, η ανάγκη να βγάλουμε την ψυχή μας σε μια συντροφιά όχι από ψηφιακούς αλλά από ζωντανούς φίλους.
Διαβάζω στο Βήμα για ομάδα βρετανών ερευνητών που αναπτύσσει ένα τσιπ το οποίο εμφυτεύεται στον εγκέφαλο και μπορεί να μεταδίδει τις σκέψεις του ανθρώπου ώστε να μπορεί να ελέγχει με τη σκέψη ηλεκτρονικές και οικιακές συσκευές (τηλεόραση, υπολογιστές κ.λπ.) ενώ για άτομα με κινητικά προβλήματα θα έχει χρησιμότητα για να μπορούν να κινούν με τη σκέψη τα (ηλεκτρικά) αμαξίδιά τους.
Επιτέλους δεν θα ψάχνουμε πια το αιωνίως εξαφανισμένο τηλεκοντρόλ.
Αυτό ανακοίνωσε η διοίκηση της ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων) στους εκπροσώπους των γονέων αναπήρων παιδιών. Η αιτιολογία ήταν ότι λόγω αδυναμίας πληρωμής των απαραίτητων οδηγών και συνοδών, τα σχολικά λεωφορεία που μεταφέρουν τα 140 παιδιά τους στα ειδικά σχολεία, την ερχόμενη σχολική περίοδο δεν θα κυκλοφορήσουν!
Αντί το κράτος να φροντίζει για την εξασφάλιση ίδιων δικαιωμάτων σε όλους ανεξαιρέτως, καταδικάζει κάποια παιδιά να μείνουν έξω από την κοινωνία και έξω από τα σχολεία. Οι γονείς καταδικάζονται να παραμείνουν σκλάβοι του πόνου τους και των προβλημάτων τους. Αυτά είναι τα πραγματικά καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων και σε αυτά καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα είσαι ανυπεράσπιστος. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα αντιμετωπίσουμε αν τελικά πτωχεύσουμε ! Γιατί διαβάζω ότι οδεύουμε με χίλια προς το “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν -part II the sequel”. Θα ξαναλειτουργήσουμε τον Καιάδα;
Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία για την περίπτωση του μαθητή Στράτου Εγγλέζου που στερήθηκε σε ηλικία 2,5 ετών την όρασή του. Το ελληνικό κράτος… αδυνατεί να διαθέσει το ποσό των 6,5 χιλιάδων ευρώ για να προμηθευτεί το σχολείο του ένα ειδικό για τυφλούς σύστημα εκπαίδευσης!
Στο Λύκειο Παμφίλων, ένα προάστιο βόρεια της Μυτιλήνης, δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός, όπως και σε όλα τα σχολεία του Νομού Λέσβου, όπου υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις τυφλών παιδιών.
Οσο σκέφτομαι ότι αυτό το κόστος αντιπροσωπεύει είτε μία δράση δημοσιότητας του Υπουργείου (βλέπε τραπεζώματα στελεχών) είτε το μέλλον ενός παιδιού και προτιμάται με ευκολία η πρώτη επιλογή μου έρχεται να φωνάξω “να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού”…
Τόσα χρόνια, τόσα ΚΠΣ έχουμε απορροφήσει. Δεν έχει γίνει πρόβλεψη σε επίπεδο νησιών με τον πληθυσμό της Μυτιλήνης -δεν μιλάω για το Αγαθονήσι- να υποστηρίζονται τα παιδιά ειδικών κατηγοριών;
Αυτό δεν είναι θέμα παιδείας; Πόσο μας κόστισε αλήθεια το logo του ΥΠΕΠΘ;
Με στόχο την εύκολη μετακίνηση των ηλικιωμένων ακόμη και στις σκάλες, ο νεαρός σχεδιαστής Ντάνιελ Μολόι από το Πανεπιστήμιο Μόνας στην Αυστραλία δημιούργησε το Βoomer: ένα εργονομικό καροτσάκι παντός καιρού και… εδάφους! Ξεφεύγοντας από την αυστηρή μορφή μιας αναπηρικής καρέκλας ή ενός κλασικού βοηθήματος βάδισηςγνωστού και ως «πι»- το εύχρηστο εργαλείο «παντρεύει» τις όρθιες με τις καθιστές μετακινήσεις, καθώς από τη μία φέρει ένα άνετο κάθισμα και επαρκή στήριξη της πλάτης, ενώ από την άλλη διαθέτει βολικά χερούλια με φρένο για άμεση παρέμβαση κατά το περπάτημα.
Σχεδιασμένο με γνώμονα τη σταθερότητα, το ελαφρό Βoomer διαθέτει τη μοναδική δυνατότητα να προσφέρει στήριξη κατά την ανάβαση ή την κατάβαση σκαλιών. Το μυστικό, σύμφωνα με τον επινοητή του, εντοπίζεται σε ένα κουμπί με το πάτημα του οποίου οι μπροστινοί βραχίονες διπλώνουν προς το μέρος του χρήστη και οι τροχοί ανασηκώνονται, με αποτέλεσμα οι πίσω τροχοί να εφαρμόζουν πάνω στο σκαλί, διευκολύνοντας έτσι τη σταθερή ανάβαση.
Ομάδα επιστημόνων έχει αναπτύξει μια τεχνολογία που θα επιτρέπει σε παιδιά με προβλήματα επικοινωνίας να επικοινωνούν με τους γονείς τους ευκολότερα. Είναι βασικό να μπορεί ο καθένας να πει τις ιστορίες του, να μοιραστεί τις εμπειρίες του.
Το σύστημα είναι το πρώτο στην συγκεκριμένη εφαρμογή και βασίζεται σε αισθητήρες που τοποθετούνται στα αναπηρικά καροτσάκια. Αυτοί αντιλαμβάνονται τις κινήσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της ημέρας και τις μετατρέπει σε μια περιγραφή που οι γονείς μπορούν να διαβάσουν ή ακόμα και να ακούσουν.
Ο καθηγητής Ehud Reiter που συμμετέχει στην ανάπτυξη του συστήματος στα πανεπιστήμια του Aberdeen και του Dunde δήλωσε χαρακτηριστικά: “Επιτρέπει στα παιδιά να πούν την ιστορία τους”.
Ζούμε σε μια πόλη βάρβαρη, ρατσιστική, απαράδεκτη προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Tο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρίας έρχεται να αναδείξει την ισοτιμία αυτών των ανθρώπων, αληθινών νικητών της ζωής, οι οποίοι εν προκειμένω παράγουν αξιοθαύμαστη τέχνη..
Το Emotion Pictures λοιπόν για τρίτη χρονιά παρουσιάζει ένα πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα με 30 ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο βασικός θεματικός άξονας της φετινής χρονιάς είναι κατεξοχήν πολιτικός, το αντιπολεμικό κίνημα σε συνάρτηση με την αναπηρία, που συνδέεται άμεσα με την προάσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως η ειρήνη, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.
Από τις 19 έως τις 22 Ιουνίου, θα προβληθούν περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, θα φιλοξενηθούν δημιουργοί και σημαντικές προσωπικότητες και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν διάλογο ανοιχτό στη διαφορετικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά..
Περισσότερες από 200 συμμετοχές έφτασαν στα γραφεία του Φεστιβάλ, από 20 τουλάχιστον χώρες, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της Ελλάδας, από τις οποίες, με γνώμονα πάντα την καλλιτεχνική ποιότητα, επιλέχθηκαν οι 30 που θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν. Για να παρουσιάσουν τις ταινίες και να συνομιλήσουν με το κοινό, θα παραβρεθούν στο φεστιβάλ οι δημιουργοί των ταινιών και σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες.
Μια καινοτόμο τεχνολογία που επιτρέπει στον χρήστη να ελέγχει με τις σκέψεις του τις διασυνδεδεμένες ηλεκτρονικές συσκευές που θα βρίσκονται σε κάθε σπίτι εφηύρε πρόσφατα η ερευνητική ομάδα της εταιρίας G.Tec στην Αυστρία.
Πρόκειται για μια διεπαφή (interface) ανάμεσα στον εγκέφαλο και στον κομπιούτερ. Στο πλαίσιο του έργου, δημιουργήθηκε ένα πλήρες εικονικό (virtual) “έξυπνο” σπίτι, μέσα στο οποίο ο χρήστης κινείται σκεπτόμενος απλώς πού θέλει να πάει και τι να κάνει.
Ένας εξοπλισμός ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος είναι συνδεμένος στο κεφάλι του και καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου του μέσω ηλεκτροδίων προσαρμοσμένων στο κρανίο. Μετά από μια περίοδο μάθησης, το σύστημα ξέρει πλέον να αναγνωρίζει τα ξεχωριστά μοτίβα νευρωνικής δραστηριότητας που αντιστοιχούν στις διαφορετικές σκέψεις-προθέσεις (στο άναμμα του φωτός, στην αλλαγή καναλιού στην τηλεόραση, στο κλείσιμο της πόρτας κλπ).
Η δυνατότητα κίνησης και ελέγχου των αντικειμένων σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, στη συνέχεια θα “μεταφράζεται” στις αντίστοιχες δράσεις στο πραγματικό περιβάλλον του “έξυπνου” σπιτιού (το φως θα ανάβει, το κανάλι θα αλλάζει, η πόρτα θα κλείνει κλπ).
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η νέα τεχνολογία θα βελτιώσει σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης των ΑΜΕΑ. Για παράδειγμα, άτομα που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό και φέρουν πλέον τεχνητό άκρο, μαθαίνουν να το χρησιμοποιούν και να το ελέγχουν με τη σκέψη τους, άτομα που κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι μαθαίνουν σταδιακά να περπατάνε σε εικονικό περιβάλλον ή να μετακινούνται με το καροτσάκι τους, αφού είναι ασφαλέστερο να μην ξεκινάνε κατευθείαν τη μάθησή τους σε πραγματικές συνθήκες, καθώς κάθε λάθος τους θα ήταν επικίνδυνο.
Ενα αλλιώτικο δίκτυο κοινωνικοποίησης για παιδιά και εφήβους που πάσχουν από σοβαρές αρρώστιες και που έχουν ειδικές ανάγκες δημιούργησε ένας αυστραλέζικος οργανισμός, με την ελπίδα, μέσω αυτού, να απαλύνουν κάπως τα προβλήματα που έχουν. Το www.livewire.org.au έχει περίπου μια εβδομάδα ζωής και αμέσως το παραλλήλισαν με το δημοφιλές Facebook. «Είναι μια προσπάθεια να κάνουμε αυτά τα παιδιά να νιώσουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τους συνομηλίκούς τους. Δημιουργώντας e-φιλίες πιστεύουμε ότι είναι ευκολότερο να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η εφηβεία είναι από μόνη της δύσκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν προβλήματα υγείας. Και το Livewire μπορεί να λειτουργήσει θετικά, χωρίς τους φόβους που επιφυλάσσουν τα αντίστοιχα MySpace και Facebook», ανέφερε στο Reuters ο διευθυντής τους site Ομάρ Καλίφα.
Αυξάνονται οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες γονέων για παραμέληση των παιδιών με ειδικές ανάγκες στα σχολεία, καθώς δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί για να αναλάβουν την παράλληλη εκπαιδευτική τους στήριξη όπως προβλέπει ο νόμος. Ηδη ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Ανατολικής Αττικής προέβη σε σχετική καταγγελία, ενώ 4.500 γονείς έχουν εκδώσει σχετικό ψήφισμα το οποίο υπογράφουν συνολικά 15 σύλλογοι εκπαιδευτικών και γονέων. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ανατολικής Αττικής, οι γονείς από την αρχή της σχολικής χρονιάς είχαν συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά που το υπουργείο Παιδείας έχει ορίσει και αποδεικνύουν ότι τα παιδιά τους χρειάζονται παράλληλη στήριξη ή βοηθητικό προσωπικό.
Και εις επίρρωση αυτών που σχολίασα στο άρθρο του κ. Γιανναράκη ιδού:
Από το… μακρινό 2005, είχαν μοιρασθεί… προφορικά (διά στόματος πρωθυπουργού) 20.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές προσαρμοσμένοι στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες καθενός μαθητή με αναπηρία.
Από τα μέσα του επόμενου σχολικού έτους (2006), κάποιοι εξ αυτών άρχισαν να καταφτάνουν σε ειδικά σχολεία. Εξαιτίας των δραματικών ελλείψεων σε ειδικευμένο προσωπικό, οι περισσότεροι παρέμειναν ανενεργοί. «Δόθηκαν για να δοθούν…» σχολιάζει ο Μ. Δατσέρης, πρόεδρος του συλλόγου γονέων ειδικού γυμνασίου-λυκείου Αθηνών.
Ενα χρόνο αργότερα -μέσα σχολικής χρονιάς 2007- μία ακόμη «φουρνιά» Η/Υ άρχισε να καταφτάνει. Ξανά δίχως προγραμματισμό.
Η Glenda Watson Hyatt, γνωστή και ως ?η blogger του αριστερού αντίχειρα? (Left thumb blogger) μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της.
Εξαιτίας έλλειψης οξυγόνου κατά τη γέννησή της η Glenda έχει πρόβλημα τόσο στην κίνηση όσο και στην ομιλία. Το blogging και συγκεκριμένα η ευκολία του wordpress, όπως χαρακτηριστικά λέει, της έδωσε φωνή.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Συγκεντρώνουν καταγγελίες για τις προβληματικές υποδομές πρόσβασης
Άρθρα (RSS)