Ποιοι είναι οι πλέον αναγνωρίσιμοι Ελληνες; Οι Αλέκος Φασιανός, ΝικόλαοςΓύζης, Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης; Αν πιστέψουμε την έρευνα των μαθητών της Στ Δ τάξης του 24ου Δημοτικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης, όχι! Σύμφωνα με τα όσα διαπίστωσαν, στις ηλικίες 9-40 ετών οι πιο γνωστοί είναι οι Αννίτα Πάνια, Χριστίνα Λαμπίρη, ΚατερίναΚαραβάτου, Σάκης Ρουβάς , Ηλίας Ψινάκης, ΜατθίλδηΜαγγίρα, Εφη Θώδη και ο νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης .
Σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο, η έρευνα των παιδιών, που τιτλοφορείται «Τέχνες και Τέχνη», αποδεικνύει ότι τόσο οι μαθητές όσο και οι ενήλικοι γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα πρόσωπα που προβάλλονται στην τηλεόραση. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Απρίλιο στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, στοχεύοντας τόσο στη διερεύνηση των τηλεοπτικών συνηθειών των κατοίκων όσο και στην καταγραφή των λόγων για τους οποίους αφιερώνουν χρόνο στη «μικρή οθόνη». Επίσης όσοι συμμετείχαν στην έρευνα κλήθηκαν να διακρίνουν μέσα από μια μεγάλη λίστα ονομάτων ποιοι είναι καλλιτέχνες και ποιοι παρουσιαστές. Τα αποτέλεσμα ήταν διόλου ενθαρρυντικά: Πολλοί δήλωσαν ότι ο Σεφέρης είναι τραγουδιστής, ενώ άλλοι σημείωσαν ότι ο κ. Φασιανός είναι πτηνό. Ορισμένοι δεν είχαν ιδέα τι εστί Ελύτης, ενώ οι περισσότεροι αναγνώριζαν με ευκολία τις σύγχρονες «τηλεπερσόνες».
Άρθρο της Arianna Huffington ιδρύτριας της Huffington Post (www.huffingtonpost.com), ιστοσελίδας με μεγάλη επιρροή στις ΗΠΑ. Το άρθρο αυτό βασίζεται στην πρόσφατη κατάθεσή της στην υποεπιτροπή επικοινωνιών και εμπορίου της αμερικανικής γερουσίας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Guardian και αναδημοσιεύεται στην Καθημερινή.
Παρά τα άσχημα νέα για την κατάσταση στο χώρο των εφημερίδων, στην πραγματικότητα διανύουμε μια χρυσή εποχή για τους «καταναλωτές ειδήσεων», οι οποίοι μπορούν να σερφάρουν στο Ιντερνετ, να χρησιμοποιήσουν μηχανές αναζήτησης, να έχουν πρόσβαση στα καλύτερα ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο, να επικοινωνούν διαδραστικά και να σχηματίζουν διαδικτυακές κοινότητες. Η δημοσιογραφία παίζει έναν κρίσιμο ρόλο στη δημοκρατία μας, αλλά έχει σημασία να θυμόμαστε ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας δεν εξαρτάται απόλυτα από το μέλλον των εφημερίδων.
Η μεγάλη αναταραχή που σημειώνεται στη βιομηχανία των ειδήσεων είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής καταιγίδας, των δραματικών αλλαγών στις καταναλωτικές συνήθειες, αλλά και των δυσμενών συνεπειών που είχε η οικονομική κρίση στη διαφήμιση. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, καθώς ο κλάδος βαδίζει μπροστά και επινοούμε νέους κανόνες προχωρώντας, θα χρειαστεί πολύς πειραματισμός όσον αφορά τα νέα μοντέλα εισοδηματικής πολιτικής στον Τύπο. «Βρισκόμαστε σήμερα στη μέση ενός ιστορικού διαλόγου για την αξία του περιεχομένου», είπε πρόσφατα ο Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος του News Corporation «και είναι σαφές σε πολλές εφημερίδες ότι το τρέχον πρότυπο δεν λειτουργεί».
Εκείνο που σίγουρα δεν μπορεί να λειτουργήσει είναι να προσποιούμαστε ότι δεν ζήσαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ότι, στο χώρο της δημοσιογραφίας, δουλεύουμε ακόμα στην παλιά «οικονομία του περιεχομένου», σε αντίθεση με αυτό που ο καθηγητής δημοσιογραφίας Τζεφ Τζάρβις αποκάλεσε «η νέα διασυνδεόμενη οικονομία», και ότι η επιβίωση του κλάδου μας θα εξασφαλιστεί με την «προστασία» του περιεχομένου πίσω από ψηλά τείχη. Το έχουμε δει αυτό το έργο – και οι καταναλωτές του έδωσαν κακές κριτικές.
Πιστεύω ακράδαντα σε ένα υβριδικό μέλλον, όπου οι παλιοί παίκτες των ΜΜΕ θα ενστερνιστούν τρόπους λειτουργίας των νέων ΜΜΕ (ανάμεσά τους η διαφάνεια, η διαδραστικότητα και η αμεσότητα) και οι νέοι παίκτες των ΜΜΕ θα υιοθετήσουν τις καλύτερες πρακτικές των παλιών ΜΜΕ (ανάμεσά τους η εντιμότητα, η ακρίβεια και η υψηλής επιρροής ερευνητική δημοσιογραφία).
To πάθημα της μουσικής βιομηχανίας φαίνεται ότι έγινε μάθημα για το Χόλιγουντ, καθώς τα κινηματογραφικά στούντιο αναζητούν τρόπους, ώστε να παρέχουν περιεχόμενο στους χρήστες του διαδικτύου, χωρίς να τους φορτώνουν με επιπρόσθετες χρεώσεις και δρακόντεια μέτρα κατά της πειρατείας. Οι Lionsgate, Paramount και MGM ανακοίνωσαν μια νέα υπηρεσία, την Epix, που θα προσφέρει ταινίες α΄προβολής, δωρεάν, μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, αλλά και του διαδικτύου.
Η Epix θα είναι ανταγωνιστική των υπηρεσιών Pay TV, θα μεταδίδει δηλαδή ταινίες, πριν αυτές κυκλοφορήσουν σε DVD και λίγους μόλις μήνες μετά την προβολή τους στους κινηματογράφους. Η διαφορά από τις υπηρεσίες Pay TV, είναι ότι η Epix θα προσφέρεται στους συνδρομητές “πακέτων” καλωδιακής τηλεόρασης και ίντερνετ, χωρίς επιπλέον χρέωση.
…Tο καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι Comedy Central, που προσφέρει σε όλους τους πολίτες της οικουμένης προγράμματα, όπως το South Park και τις σατιρικές πολιτικές εκπομπές Daily Show και Colbert Report, χωρίς χρέωση και συνδρομή. Αρκεί μια επίσκεψη στο διαδικτυακό του τόπο.
«Μπαίνει στο γραφείο μας ένας πατέρας πανικόβλητος και αρχίζει να λέει: “Μόνο εσείς μπορείτε να με σώσετε. Αλλιώς, πάει, το ‘χασα το παιδί μου…. Και καθόμαστε ν’ ακούσουμε την ιστορία του. Που είχε μια κόρη 17 χρόνων πρώτη στο σχολείο της, εδώ στην Αθήνα. Αριστούχος, καλό παιδί. Και ξαφνικά τα παρατάει όλα, παθαίνει πατατράκ, κλείνεται στον εαυτό της».
Απέναντί μας ο επικεφαλής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, Μ. Σφακιανάκης, εξιστορεί ένα χαρακτηριστικό περιστατικό με πρωταγωνιστές εφήβους, που αντιμετωπίζει όλο και πιο συχνά στα χρόνια της ηλεκτρονικής κυριαρχίας και στη χώρα μας.
«Τι είχε συμβεί; Εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο μια φωτογραφία όπου η κοπέλα εικονιζόταν γυμνή. Γυμνή τελείως, μόνο που δεν ήταν αυτή. Ηταν το κεφάλι το δικό της και από κάτω, μονταρισμένο τέλεια, ένα άλλο σώμα. Καταλαβαίνεις τώρα να είσαι σε αυτή την ηλικία και να παθαίνεις τέτοια ζημιά;
»Η μήνυση έγινε αμέσως και αρχίσαμε το ψάξιμο. Επειδή το κορίτσι ήταν ανήλικο πετύχαμε άρση του απορρήτου καθώς το αδίκημα είναι κακούργημα. Βρήκαμε, λοιπόν, τον σέρβερ στην Κορέα, τους πιέσαμε και έπειτα από πολλή προσπάθεια καταφέραμε να ανακαλύψουμε τον φταίχτη: Εναν επίσης δεκαεπτάχρονο συμμαθητή της πιτσιρίκας, που τα είχε πάρει στο κρανίο γιατί αυτή ήταν πρώτη στα μαθήματα και αυτός δεύτερος και ήθελε να της τρίψει τη μούρη, να της χαλάσει το πρεστίζ!»
Και τώρα; «Τώρα η δεκαεπτάρα τελείωσε το σχολείο κανονικά, πάει για σπουδές στην Αμερική σε σούπερ πανεπιστήμιο, όλα εντάξει». Και ο συμμαθητής; «Εχει πάει η υπόθεση στη Δικαιοσύνη, αλλά η οικογένεια της μικρής δεν θα ζητήσει την τιμωρία του και απ’ ό,τι φαίνεται η υπόθεση θα μπει στο αρχείο». Μια μικρή, πικρή ιστορία από τα χρονικά της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Ολο και πληθαίνουν ανάλογα περιστατικά στη χώρα μας. Δυστυχώς το διαδίκτυο λειτουργεί πολλές φορές σαν μεγεθυντικός φακός προβληματικών συμπεριφορών.
Οι γονείς προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν στην πρόληψη του «cyberbullying», της επιθετικής συμπεριφοράς και των εκβιασμών μέσω Διαδικτύου ή κινητής τηλεφωνίας.
Δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα καταφέρουν κάτι. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα στις ΗΠΑ, ένας στους πέντε τινέιτζερ έχει κάποια στιγμή διακινήσει με τρόπο ηλεκτρονικό γυμνή φωτογραφία του εαυτού του και ένας στους τρεις έχει λάβει μία τέτοια φωτογραφία κάποιου στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό του.
Επιδημία πραγματική εν ολίγοις, που έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό τους ειδικούς και τους νομοθέτες. Η μάχη μόλις τώρα αρχίζει και η κατάσταση είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη. Οπως έγραψε και κάποιος εξέχων σχολιογράφος: «Οι πιτσιρικάδες κάνουν ανταρτοπόλεμο σαν να είναι ανεβασμένοι στα δέντρα και κρυμμένοι σε υπόγειες σπηλιές κι εμείς παρελαύνουμε στη μέση του δρόμου με τις φανταχτερές μας στολές, υπερασπιζόμενοι το ήθος και την αξιοπρέπεια…»
Σε μια ακόμη απόδειξη της εντυπωσιακής εξάπλωσης της αγγλικής γλώσσας ανά τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια, το λεξικό έφτασε στον εκατομμυριοστό όρο. Και η νικήτρια είναι η λέξη «Web 2.0» που αναφέρεται στην δεύτερη γενιά ανάπτυξης του Παγκόσμιου Ιστού η οποία επέτρεψε στους χρήστες να μοιράζονται όλο και περισσότερες πληροφορίες μέσω του Ίντερνετ.
Την ευθύνη της καταμέτρησης έχει το Παγκόσμιο Παρατηρητήριο της Αγγλικής Γλώσσας -μη κυβερνητικός οργανισμός με έδρα στις ΗΠΑ- που καταγράφει στο λεξικό του κάθε νέο όρο που εμφανίζεται περισσότερες από 25.000 φορές παγκοσμίως στον έντυπο Τύπο, την μπλογκόσφαιρα, τον κυβερνοχώρο και βιντεοπύλες όπως το YouTube.
Πολλοί γλωσσολόγοι διαφωνούν κατά πόσον όλοι οι νέοι όροι που προκύπτουν από την ραγδαία ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και τα περίεργα υβρίδια από το «πάντρεμα» της αγγλικής με άλλες γλώσσες (όπως τα Greekglish), είναι πραγματικές λέξεις.
Ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Παρατηρητηρίου της Αγγλικής Γλώσσας, καθηγητής Πόλ Πέιγιακ, πάντως συμπεριλαμβάνει στο λεξικό του όρους όπως το «Web 2.0» ή ο χαιρετισμός «Τζέι Χο» που σημαίνει «είθε να βγεις νικητής» και έγινε παγκοσμίως διάσημος τους τελευταίους μήνες χάρη στην βραβευμένη με Όσκαρ κινηματογραφική επιτυχία «Slumdog millionaire».
Κατά τους υπολογισμούς του καθηγητή Πέιγιακ και των συνεργατών του, στην αγγλική γλώσσα προστίθενται κάθε μέρα πλέον 14 νέες λέξεις. «Τα αγγλικά έχουν γίνει η παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας. Ποτέ άλλοτε τόσοι άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη δεν επικοινώνησαν τόσο εύκολα μεταξύ τους», όπως τονίζει. Κατά μέσο όρο βέβαια, 1,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που μιλούν σήμερα τα αγγλικά ως μητρική ή ξένη γλώσσα, χρησιμοποιούν έως 14.000 λέξεις.
Χρειάζεται ταρακούνημα πολιτικών, δασκάλων και γονέων λέει στην «Κ» ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, πρόεδρος του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δίνοντας το στίγμα των ριζικών αλλαγών που απαιτούνται για την αναδιάρθρωση της Παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες. Οσον αφορά το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, μεταξύ άλλων θα προταθεί να μειωθούν τα υπό εξέταση μαθήματα σε τέσσερα και οι πανεπιστημιακές σχολές να ορίζουν τη βαρύτητα κάθε μαθήματος.
Στόχος του Συμβουλίου είναι, μέσω των αλλαγών, να γίνει το σχολείο ελκυστικό για τους μαθητές. «Κύριο ζητούμενο, που συνδέεται με την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, είναι πώς θα φέρουμε ψυχολογικά τους μαθητές πίσω στο σχολείο. Πώς να τους κάνουμε να το αγαπήσουν, να θέλουν να βρίσκονται εκεί, να νιώθουν ότι παίρνουν από το σχολείο. Αυτό συνδέεται με μια σειρά δράσεων. Ομως, για την επιτυχία των αλλαγών, απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας. Και αυτό φαίνεται και σε θέματα οργάνωσης. Ξέρετε, σε σχολεία υπάρχουν σωροί βιβλίων σε κασόνια και υπολογιστές αχρησιμοποίητοι. Δεν λείπουν τα μέσα, απλώς δεν έχουν οργανωθεί…», καταλήγει ο κ. Μπαμπινιώτης.
μμμ… αν ήταν τόσο απλό και οργανωτικό το θέμα… Απλά μέσω αυτού αναδεικνύεται όλη η παθογένεια του συστήματος. Ο τεχνοφοβικός διευθυντής κλειδοκράτορας του εργαστηρίου, ο βαριεστημένος συνάδελφος του “μη μου τους κύκλους τάραττε”, η έλλειψη οργανωμένων δομών επιμόρφωσης και ακολουθεί λίστα…
Διαβάστε το άρθρο του Απόστολου Λακασά στην Καθημερινή
To palo.gr, φιλοδοξεί να γίνει η πληρέστερη μηχανή αναζήτησης ειδήσεων στο ελληνικό Διαδίκτυο, διαβάζουμε στο Βήμα. Το palo συγκεντρώνει καθημερινά πάνω από 3.000 ειδήσεις, τις συσχετίζει μεταξύ τους και στη συνέχεια τις ομαδοποιεί σε θεματικές ενότητες. Στη κεντρική σελίδα του palo o αναγνώστης βλέπει μόνο τις ειδήσεις που αυτός έχει προεπιλέξει, αφού η πρώτη σελίδα είναι προσωποποιημένη απόλυτα στις ανάγκες ενημέρωσής του. Η κεντρική σελίδα του palo μπορεί να διαμορφωθεί ξεχωριστά από κάθε αναγνώστη σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες ενημέρωσης. Με αυτόν τον τρόπο το palo. gr έρχεται να καλύψει το κενό της εύκολης και φιλικής αναζήτησης όλων των ειδήσεων στο ελληνικό Διαδίκτυο.
Ο επισκέπτης του palo μπορεί να βλέπει καθημερινά ομαδοποιημένες πάνω από 3.500 ειδήσεις από τα μεγαλύτερα αλλά και από τα πιο άγνωστα ελληνικά ειδησεογραφικά sites.
To μεταθανάτιο βιβλίο του Ζήσιμου Λορεντζάτου «Collectanea» σημειώνει ανέλπιστη εκδοτική επιτυχία. Πρόκειται για μια συλλογή καταγραφών που άρχισαν να γράφονται το 1941 και φτάνουν μέχρι το τέλος του 2003, ένα δύο μήνες πριν την εκδημία του. Εκφρασμένη επιθυμία του ήταν να δημοσιευθούν μετά το θάνατο του. Φέρουν αύξουσα αρίθμηση χωρίς ημερομηνίες, πού φτάνει μέχρι τον αριθμό 1210. Το περιεχόμενο είναι ποικίλο ή πλειοψηφία του όμως άφορα θέματα κριτικής της λογοτεχνίας, ιδιαίτερα μάλιστα τής ποίησης.
Διαβάζουμε στην Καθημερινή: “Σε αυτό το βιβλίο δεν εκτίθεται προσωπικά ο Λορεντζάτος, παρ’ όλο που υπάρχουν προσωπικές αναφορές -πάρα πολλές-, καταθέσεις μεταφυσικών αξόνων κυρίως, κάτι που δεν φαίνεται στο δοκιμιακό του έργο ή μάλλον είναι κρυμμένο κάτω από τις γραμμές. Μερικές δε καταγραφές μπορεί να τις πεις ομολογίες πίστεως. Το μπακγκράουντ του βιβλίου αυτού είναι φοβερό. Δεν ξέρω πόσοι έχουμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε το υλικό που απλώνεται. Κυρίως όσο αφορά την ξένη λογοτεχνία και την ποίηση. Είναι ζωγραφιά μιας εποχής που λέμε ότι τελειώνει. Ελπίζω να μην τελειώσει. Δεν ξέρουμε. Η ιστορία έχει χαοτικό χαρακτήρα, ιδίως στην πνευματική ζωή. Ο Λορεντζάτος ζωγραφίζει αυτόν τον κόσμο από τη δεκαετία του ’40, για 50 χρόνια περίπου”.
Τα “Collectanea” τούτα, δίχως ημερομηνίες, τα βλέπω σαν τις χαμάδες της πατρίδας μας, για τις οποίες το “Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) γράφει: “χαμάδα (η). Ελαία ώριμος πεσούσα από του δένδρου και τρωγομένη ανάλατος”.
Με τον ίδιο τρόπο και οι καταγραφές αυτές πρέπει, καθώς πέφτουν ώριμες από το δέντρο, να μαζεύονται και να τρώγονται, σα να λέγαμε, όπως είναι – δίχως άλλη επεξεργασία – ήγουν ανάλατες.
Ξέμαθα να γράφω στίχους
Μόνο μηνύματα στους τοίχους
Κι αυτά χλευάζουν τον καιρό
Ρίχνω λοιπόν τους νέους ήχους
Μες στο παμπάλαιο νερό.
Αντεια Φραντζή
Τελετή στο κύμα, 2002
Οι Νέοι ήχοι στο παμπάλαιο νερό είναι μια διαδικτυακή ανθολογία εν προόδω της σύγχρονης ελληνικής ποίησης σε παραδοσιακές μορφές, την οποία επιμελούνται ο Κώστας Κουτσουρέλης και η Σοφία Κολοτούρου.
– Ως σύγχρονη ελληνική ποίηση εννοείται εδώ η ποίηση των τριάντα τελευταίων ετών, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ώς τις μέρες μας.
– Ως ποιήματα γραμμένα σε παραδοσιακές μορφές εκλαμβάνονται όσα στηρίζονται σε έναν ή περισσότερους τρόπους της προνεωτερικής μορφοπλασίας: μέτρο, ρίμα, αριθμό συλλαβών, κανονική στροφική οργάνωση. Επίσης, όσα ποιήματα δανείζονται τέτοια στοιχεία και τα αναμειγνύουν με τους τρόπους της ελευθερόστιχης ποίησης, συγκλίνοντας σε μεικτές ή υβριδικές μορφές.
Ομάδα επιστημόνων έχει αναπτύξει μια τεχνολογία που θα επιτρέπει σε παιδιά με προβλήματα επικοινωνίας να επικοινωνούν με τους γονείς τους ευκολότερα. Είναι βασικό να μπορεί ο καθένας να πει τις ιστορίες του, να μοιραστεί τις εμπειρίες του.
Το σύστημα είναι το πρώτο στην συγκεκριμένη εφαρμογή και βασίζεται σε αισθητήρες που τοποθετούνται στα αναπηρικά καροτσάκια. Αυτοί αντιλαμβάνονται τις κινήσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της ημέρας και τις μετατρέπει σε μια περιγραφή που οι γονείς μπορούν να διαβάσουν ή ακόμα και να ακούσουν.
Ο καθηγητής Ehud Reiter που συμμετέχει στην ανάπτυξη του συστήματος στα πανεπιστήμια του Aberdeen και του Dunde δήλωσε χαρακτηριστικά: “Επιτρέπει στα παιδιά να πούν την ιστορία τους”.
Θετική ψήφο από το 50% των Ελλήνων θα λάβει το Ιnternet εντός του 2009 καθώς τα στοιχεία των πρόσφατων ερευνών δείχνουν ότι η χρήση του Διαδικτύου στη χώρα μας αναπτύσσεται με σταθερούς ρυθμούς ξεπερνώντας το 47% το πρώτο τρίμηνο αυτής της χρονιάς και στοχεύοντας να κατακτήσει την πλειονότητα του ενεργού πληθυσμού ως το τέλος του έτους. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η ανάπτυξη οφείλεται στους νέους, στους δεκαοκτάρηδες, στους δεκαεξάρηδες αλλά και στους μικρότερους μαθητές γυμνασίων, χωρίς τη συμβολή των οποίων η Ελλάδα θα βρισκόταν αρκετές θέσεις πιο πίσω στον μαραθώνιο της ψηφιακής εποχής. Αυτοί όχι μόνο χρησιμοποιούν συστηματικά το Ιnternet αλλά παίζουν και τον ρόλο ευαγγελιστή των νέων δυνατοτήτων της τεχνολογίας και του δασκάλου περί τα «ψηφιακά» των γονιών και των μεγαλύτερων συγγενών τους.
Σήμερα η εξοικείωση των νέων με τις επικοινωνιακές τεχνολογίες του 21ου αιώνα τείνει να γίνει σχεδόν καθολική καθώς, σύμφωνα με την έρευνα Web ΙD της εταιρείας Focus-Βari, στους μαθητές και στους φοιτητές η γνώση χρήσης υπολογιστή ξεπερνά το 90% και η χρήση του Διαδικτύου ξεπερνά το 80%.
Αυτοί οι νέοι της σημερινής εποχής, με την ορμητική παρουσία τους όχι μόνο στον κυβερνοχώρο αλλά και στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, αποτελούν μια καινούργια «ψηφιακή» γενιά με δικά της, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η νέα γενιά δεν ανδρώνεται μόνο στις ΗΠΑ και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας αλλά και εδώ, στην Ελλάδα του 2009, και κάνει πλέον αισθητή την παρουσία της ως βαρύνουσα δημογραφική ομάδα σε καθετί που έχει σχέση με αυτή τη νέα εποχή. Είναι μια γενιά που ξεχωρίζει από τις προηγούμενες. Είναι η πρώτη ίσως γενιά της ιστορίας που σε πολλά θέματα γνωρίζει περισσότερα από τους γονείς και τους δασκάλους της.
Το ζητούμενο είναι να τους εμπιστευθούμε και στα πιο μεγάλα, στα πιο σημαντικά προβλήματα για τα οποία δεν βρίσκουμε λύσεις.
Σαν σήμερα γεννήθηκε στη Λισαβόνα ο Φερνάντο Πεσόα.
Η τελευταία φράση που γράφει είναι: I know not what tomorrow will bring. (Δεν γνωρίζω τι θα φέρει το αύριο.)
Έλεγε ο Φερνάντο Πεσόα, ο άνθρωπος που φιλοτέχνησε την ίδια τη ζωή του: Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα όρια έχω. Ξεπερνώ τα πάντα κατά βάθος είμαι ίδιος με τον Θεό.
Ηταν ταυτόχρονα και η αδιαφορία που συνόψισε ο Γερμανός Πάστορας Μartin Νiemller: «Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Εβραίους, δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Καθολικούς, δεν ήμουν Καθολικός και δεν μ’ ένοιαξε. Και όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στα συνδικάτα και στους βιομήχανους πάλι δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ανήκα σε συνδικάτο. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε σε μένα και την Προτεσταντική Εκκλησία δεν είχε μείνει κανένας να νοιαστεί». Ηταν το σήκωμα των ώμων για όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια, στα οποία απαντάμε και σήμερα με το «έλα, μωρέ τώρα! Απ’ αυτό θα καταστραφεί/σωθεί η χώρα;»
Κι όμως, για όλα αυτά τα ασήμαντα (κατά μόνας) πραγματάκια ισοπεδώθηκε μια χώρα και καταστράφηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Η ιστορία δεν φτιάχνεται από το ένα μεγάλο πράγμα μετά το άλλο. Συσσωρεύεται σαν σκόνη δισεκατομμυρίων μικρών συμβάντων και αποφάσεων, για να μας εκπλήσσει μετά, όταν κοιτάμε προς τα πίσω και αναρωτιόμαστε «μα πώς είναι δυνατόν να είχαν φτάσει ώς εκεί;».
Η ιστορία, επειδή ακριβώς είναι πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα, δεν κοπιάρει ποτέ τον εαυτό της· και όταν κάποιοι το επιχειρούν, το αποτέλεσμα είναι φάρσα. Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο Ολοκαύτωμα επειδή ακριβώς ζήσαμε τη φρίκη του και δεν ανεχόμαστε πλέον ούτε την εθνοκάθαρση· φαινόμενο συχνά επαναλαμβανόμενο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φτάσαμε στον δημοκρατικό παράδεισο και ότι αποκτήσαμε άτρωτους θεσμούς. Μπορεί να λύσαμε πολλά προβλήματα, αλλά περιμένουν περισσότερα να επιλυθούν. Μπορεί να ουδετεροποιήσαμε πολλές απειλές αλλά αυτές διαρκώς εμφανίζονται με άλλη ενδυμασία· ο ωμός ρατσιστικός λόγος του Μεσοπολέμου σήμερα εκφέρεται μόνο από κάποιους γραφικούς, αλλά ο ρατσισμός ενυπάρχει στην κοινωνία μας. Αδιαφορούμε για αποφάσεις που μας αφορούν όλους μας και αποφάσεις που μας πλήττουν όλους λαμβάνονται χάρη στην αδιαφορία μας. «Το τίμημα της Δημοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση», έγραψε ο μεγάλος Τόμας Τζέφερσον και γι’ αυτό όσοι προπαγανδίζουν την αποχή από τις πολιτικές διεργασίες είναι εχθροί της Δημοκρατίας ή οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των εχθρών της. Αφήνουν όλα αυτά τα μικρά πράγματα να εξελίσσονται ερήμην τους για να ξυπνήσουν ένα πρωί και να αναρωτηθούν «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ»;
Η Ελισάβετ Κοτζιά από τη στήλη της “Διακρίνοντας” στην Καθημερινή αποπειράται να εμβαθύνει στα μυθιστορήματα και στα διηγήματα που έχει διαβάσει και έχει σχολιάσει όλα αυτά τα χρόνια:
“…Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι παλαιότεροι κοινοί τόποι διαρκώς συρρικνώνονται, περισσότερο αποκλίνουν παρά συγκλίνουν. Διανύουμε μια περίοδο όπου όχι μόνον η αξία της, αλλά και η ίδια η έννοια της λογοτεχνικότητας έχει τεθεί σε σοβαρή αμφισβήτηση. Η ύπαρξη μεταφυσικού βάθους και η ικανότητα μετάδοσης βιωματικής συγκίνησης, το nec plus ultra της λογοτεχνικής αξίας πριν από 70, 80 ή 100 χρόνια, έχουν πάψει να αποτελούν αυτονόητες αρετές. Ολα τα είδη θεωρείται πως έχουν αποκτήσει ισόβαθμη σημασία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα, το ερωτικό ρομάντζο, η ευθυμογραφική παρωδία, είδη που στο παρελθόν βρίσκονταν στις παρυφές του λογοτεχνικού σώματος, σήμερα τοποθετούνται στην καρδιά του. Καινούργιες μυθιστορηματικές κατηγορίες διεκδικούν την προσοχή μας: το περιβαλλοντικό μυθιστόρημα, το μετα-αποικιακό μυθιστόρημα, τα μυθιστορήματα του φύλου. Η νεότερη αυτή συνθήκη οφείλεται σε εξαιρετικά σύνθετους παράγοντες. Από τη μια, η κυριαρχία των πολιτισμικών σπουδών και η ηθική της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλουν, έφερε με έμφαση στο προσκήνιο το πρόβλημα της ιδεολογίας. Αν το μυθιστόρημά σου ασχολείται λόγου χάρη με το πώς οι αυτόχθονες της μαύρης Αφρικής διεκδίκησαν μια πιο ισότιμη συμμετοχή στο αξιακό σύστημα της ανθρωπότητας, τότε το βιβλίο σου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να περιληφθεί στο λογοτεχνικό σώμα. Από την άλλη, η αγάπη που επιδεικνύει η εποχή μας για το αντίγραφο, για την απομίμηση, για το υβρίδιο, προσδίδει κύρος και αίγλη όχι μόνο στην παραγωγή λογοτεχνίας υψηλής αισθητικής αξίας αλλά και στην παραγωγή αναλώσιμων αφηγημάτων της μιας χρήσης. Οι ροζ ιστορίες, τα μυθιστορήματα της πλαζ και τα αναγνώσματα του αεροδρομίου δείχνει να έχουν αποκτήσει στον καιρό μας μια καινούργια βαρύτητα καθώς καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες θέσεις στις λίστες των ευπώλητων – που κι αυτές με τη σειρά τους έχουν καταλήξει να ταυτίζονται στο μυαλό πάρα πολλών με την ίδια την έννοια της λογοτεχνίας. Το ότι έχουμε περάσει από τον αγχώδη μοντερνισμό στον ανέμελο μεταμοντερνισμό δεν έχει μείνει, όπως έχει παρατηρήσει ο Τέρι Ιγκλετον, χωρίς συνέπειες.”
Ο Λου Γιουρένεκ είναι πρόεδρος του Τμήματος Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή το έγραψε ενώ βρισκόταν στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε συνέδριο για τα μέσα ενημέρωσης.
Η σημερινή ροή των «δωρεάν» ειδήσεων δεν είναι βιώσιμη. Οι ειδήσεις είναι ακριβές, η συλλογή και η παρουσίασή τους κοστίζουν και αν οι αναγνώστες δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν γι’ αυτό που παίρνουν, το ρεύμα θα στερέψει. Το Google, το Yahoo και οι άλλοι που χτίζουν τις ιστοσελίδες τους με αυτά που άλλοι παράγουν θα ανακαλύψουν κάποια στιγμή ότι τα νέα εξαφανίστηκαν.
Η καταιγίδα αυτή είναι σαν όλες τις άλλες. Τελικά, ο ήλιος βγαίνει ξανά – αν και συχνά πάνω από ένα τοπίο που το έχουν αλλάξει η βροχή και ο άνεμος.
Ισως δούμε να αναδύεται μια νέα και ρωμαλέα δημοσιογραφία –ηλεκτρονική και έντυπη– που θα μένει πιστή στις παλιές αξίες αλλά θα υιοθετήσει ένα δυναμικό συνδυασμό κειμένου, διαδραστικότητας, ηλεκτρονικής επικοινωνίας, αξιοποίησης των πολυμέσων στην αφήγηση. Και αυτή η δημοσιογραφία είναι πολύ πιθανόν να γίνει καλοδεχούμενη, έστω και με κάποιο τίμημα, από τους ανθρώπους που την εκτιμούν – τους αναγνώστες της.
Η Κίρκη70 χαρίζει στο διαδίκτυο ένα ντοκουμέντο. Απολαύστε την μαγική Ελλη Λαμπέτη να ξεδιπλώνει με έναν αφοπλιστικό αυθορμητισμό και γλύκα,τον ρόλο της ως Φιλουμένα. Δείτε πώς αναλύει βαθιά τον κάθε ρόλο ώστε να τον κάνει δικό της.
Το πρώτο βιβλίο που δημιουργήθηκε με έμπνευση το Facebook και γράφτηκε επίσης στον παγκόσμιο ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης θα παρουσιάσει ο Βούλγαρος συγγραφέας του, Μαξίμ Μπέχαρ, στη Σόφια την ερχόμενη Τετάρτη.
Το βιβλίο με τίτλο «111 κανόνες στο Facebook» είναι μια έκδοση στη βουλγαρική και αγγλική γλώσσα και περιλαμβάνει γενικούς κανόνες για την επιχειρηματικότητα, τις επιχειρηματικές αποφάσεις από το συγγραφέα Μπέχαρ, που παρουσίαζε καθημερινά στο Facebook το τελευταίο τετράμηνο.
Ο συγγραφέας ξεκίνησε αυθόρμητα να γράφει τον πρώτο κανόνα στο Facebook ένα πρωινό και κατάλαβε ότι είχε απήχηση στους άλλους χρήστες και έτσι συνέχισε να επαναλαμβάνει καθημερινά τη διαδικασία.
Στο βιβλίο του ευχαριστεί όλους τους φίλους του στο Facebook που τον βοήθησαν μέσα από διαφωνίες πολλές φορές να δημιουργήσει κάτι καλύτερο και να εμπλουτίσει τις εμπειρίες και τις γνώσεις του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ποιοι είναι οι πλέον αναγνωρίσιμοι Ελληνες; Οι Αλέκος Φασιανός, Νικόλαος Γύζης, Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης; Αν πιστέψουμε την έρευνα των μαθητών της Στ Δ τάξης του 24ου Δημοτικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης, όχι! Σύμφωνα με τα όσα διαπίστωσαν, στις ηλικίες 9-40 ετών οι πιο γνωστοί είναι οι Αννίτα Πάνια, Χριστίνα Λαμπίρη, Κατερίνα Καραβάτου, Σάκης Ρουβάς , Ηλίας Ψινάκης, Ματθίλδη Μαγγίρα, Εφη Θώδη και ο νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης .
Άρθρα (RSS)