Σήμερα καθώς έκανα μία εκκαθάριση στη χαρτόμαζα του γραφείου μου έπεσα πάνω σε ένα ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας.
Διαβάζοντάς το στέκομαι στη φράση: ” Δηλητηριάζονται οι συνειδήσεις των λαών και ειδικά των νέων ανθρώπων με καλοστημένα προγράμματα στα σχολεία, όπως αυτό το περιβόητο “άνοιξη της Ευρώπης” που εξωραΐζει την Ε.Ε. και καλλιεργεί τον αντικομμουνισμό, εξισώνοντας τον Κομμουνισμό με το Φασισμό και το Ναζισμό”.WHAT???σε ποιο σημείο ακριβώς εντοπίστηκε η αντικομμουνιστική προπαγάνδα;
Βλέπω οι θεωρίες συνωμοσίας καλά κρατούν. Σε αυτά τα πλαίσια φαίνεται ότι δικαιολογούνται και τα τελευταία ρεσάλτα στα σχολεία…
Μήπως σύντροφοι γίνατε παρατράγουδο στα ωραία άσματα;
Ζούμε σε μια πόλη βάρβαρη, ρατσιστική, απαράδεκτη προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Tο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρίας έρχεται να αναδείξει την ισοτιμία αυτών των ανθρώπων, αληθινών νικητών της ζωής, οι οποίοι εν προκειμένω παράγουν αξιοθαύμαστη τέχνη..
Το Emotion Pictures λοιπόν για τρίτη χρονιά παρουσιάζει ένα πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα με 30 ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο βασικός θεματικός άξονας της φετινής χρονιάς είναι κατεξοχήν πολιτικός, το αντιπολεμικό κίνημα σε συνάρτηση με την αναπηρία, που συνδέεται άμεσα με την προάσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως η ειρήνη, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.
Από τις 19 έως τις 22 Ιουνίου, θα προβληθούν περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, θα φιλοξενηθούν δημιουργοί και σημαντικές προσωπικότητες και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν διάλογο ανοιχτό στη διαφορετικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά..
Περισσότερες από 200 συμμετοχές έφτασαν στα γραφεία του Φεστιβάλ, από 20 τουλάχιστον χώρες, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της Ελλάδας, από τις οποίες, με γνώμονα πάντα την καλλιτεχνική ποιότητα, επιλέχθηκαν οι 30 που θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν. Για να παρουσιάσουν τις ταινίες και να συνομιλήσουν με το κοινό, θα παραβρεθούν στο φεστιβάλ οι δημιουργοί των ταινιών και σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες.
Ενώ στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε για την ύπαρξη του Pirate Bay ως κόμμα, οι Σουηδοί πειρατές κέρδισαν την εκπροσώπησή τους στο νέο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Με ποσοστό 7.1% και την τρίτη θέση στην πολιτική σκηνή της Σουηδίας (αριθμός μελών κόμματος), οι δημιουργοί του μεγαλύτερου Torrent Tracker του πλανήτη κατάφεραν κερδίσουν μια θέση στις Βρυξέλλες. Η χρονική στιγμή της καταδίκης των μελών του The Pirate Bay από το Σουηδικό δικαστήριο ταίριαξε τέλεια με την αρχή της προεκλογικής εκστρατείας και τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από προφανή.
Διερευνώντας και διασχίζοντας τα όρια της «ηλεκτρονικής/ψηφιακής» μουσικής
Ξεκινώντας από διαφορετικά σημεία και ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές, θεωρητικοί και καλλιτέχνες θέτουν ερωτήματα για τους όρους και τα όρια της σύγχρονης «ηλεκτρονικής/ψηφιακής» μουσικής και συνομιλούν για τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ της μουσικής και των διαφόρων πλευρών της ζωής με μουσική, όπως, τη διασκέδαση, το χώρο, το διαδίκτυο και την ακρόαση.
Σχολιάζοντας αλλαγές που έχουν φέρει τα νέα μέσα και το internet και διερευνώντας τις νέες συνθήκες στις οποίες η μουσική παράγεται, αναπαράγεται και διαχέεται, θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε αποτελέσματα και επιρροές στις διαδικασίες δημιουργίας και ακρόασης της μουσικής – μεταβολές στους τρόπους που «χρησιμοποιούμε», ανταλλάσσουμε και ακούμε, τη μουσική σήμερα.
1ο μέρος : 12:15 – 13:45 Τεχνικές και καλλιτεχνικές πλευρές της (ηλεκτρονικής) μουσικής
Οι απαρχές, το παρόν και οι προοπτικές της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ομιλητής: Άκης Γκολφίδης (Ηχολήπτης, καθηγητής ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας)
Παρατηρήσεις για την (ηλεκτρονική) μουσική μέσα από την εμπειρία και τη δουλειά ενός μουσικού.
Ομιλητής: Blend (Μουσικός, Dj, παραγωγός)
2ο μέρος : 14:00 – 15:15
Internet / social web και μουσική
My space.com: σχόλια για τη χρήση του μέσου από έναν DJ και μουσικό παραγωγό.
Ομιλητής: Mr. Statik , (Dj, παραγωγός)
Copy kills your music: ή η προσπάθεια οικειοποίησης μιας τέχνης
Ομιλητής: Πέτρος Πετρίδης, Ανθρωπολόγος (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
3ο μέρος : 15:30 – 17:00 Party: Μουσικές εκδηλώσεις και εμπειρία
Εκκεντρικοί μηχανισμοί του δυνητικού: το psytrance festival ως δομή τεχνικής και το μυστικό της αντιληπτικής μετατόπισης.
Ομιλητής: Λέανδρος Κυριακόπουλος, Ανθρωπολόγος (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Θόρυβοι και Μουσική στις ρωγμές της πόλης: ακουστική οικολογία και υποκουλτούρα στον αστικό χώρο.
Ομιλητής: Γιώργος Σαμαντάς, Ανθρωπολόγος (Πανεπιστήμιο Αιγαίου)
Μουσική, κίνηση και δρόμος: σκέψεις σχετικά με τη μουσική, το party και το δημόσιο χώρο με αφορμή το “What street Party?” στην Αθήνα.
Ομιλητής:Παυσανίας Καραθανάσης, Ανθρωπολόγος (Πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Ο πιο ερωτικός, ο πιο νεανικός και παράφορος μήνας, ο Μάιος, σπαταλιέται άστοργα αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κάνοντας επανάληψη Φυσικής και Μαθηματικών Κατεύθυνσης, γράφοντας προσομοίωση, ξεκουκίζοντας οδυνηρά τα πρωινά και τις νύχτες. Αποστηθίζοντας ΑΟΔΕ, κακοσυνταγμένες αρλούμπες, μοχθηρές κοινοτοπίες, εξήντα-τόσες σελίδες ενός άθλιου προχειρογραμμένου βιβλίου, το ίδιο άθλιου και πρόχειρου με εκατοντάδες σχολικά βιλία, σε ένα διαρκώς καταρρέον και πρόχειρο σχολικό σύστημα, που συνθλίβει παιδιά και έφηβους, ζωτικότητα και ταλέντα, ευιασθησίες και ορμή, σε μια πρωτόγονη κρεατομηχανή που όλα τ’ αλέθει, όλα τα ομογενοποιεί, όλα τα ευνουχίζει.
Αποστηθίζει ΑΟΔΕ ο έφηβος μες στον Μάη. Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, εισαγωγή στο μάνατζμεντ, εισαγωγή σε μια κοινωνία οργανωμένη και διοικούμενη ακριβώς με τέτοιες αρχές: κακοσυνταγμένες, μισοχωνεμένες, παπαγαλία, για να περάσεις κάπου. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο, φτηνή φάρσα, μπορεί όμως και να το πάρεις, αυτό το ΑΟΔΕ, σαν την επιτομή του ελληνικού αυτοχειριασμού. Για να σπουδάσεις Μαθηματική ή Φυσική, απαιτείται να παπαγαλίσεις ΑΟΔΕ και να εξεταστείς, δηλαδή, να δει η πολιτεία πόσο παπαγάλισες τις βασικές αρχές μάνατζμεντ ενός καταρρέοντος κόσμου. Aυτό είναι το παρ’ ημίν απαύγασμα της κλασικής, της ουμανιστικής παιδείας, στη χώρα που καυχιέται ότι έβγαλε τον Αρχιμήδη και τον Πλάτωνα, τον Δημόκριτο και τον Πυθαγόρα. Η ουμανιστική παιδεία, στη νέα Ελλάδα, συμπυκνώθηκε σε ένα σκοτεινό αρκτικόλεξο, καταγόμενο από τις αργκό του στρατώνα και του Δημοσίου. ΑΟΔΕ, GTP κ.λπ.
Είναι παράλογο. Είναι απάνθρωπο. Και είναι αντιπαραγωγικό. Το εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ καθρεφτίζει την ημιμάθεια, την κακοδαιμονία, την αδράνεια και την εθελοτυφλία του ελληνικού κράτους. Και την παθητική υποταγή σε ένα κράτος καθυστερημένο και κακόβουλο, που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη σαν υποψήφιο δημόσιο υπάλληλο, σαν κακομοίρη που ζητιανεύει διορισμό· άρα τέτοια σχολεία οργανώνει, τέτοιους μαθητές και φοιτητές απαιτεί, τέτοια μαθήματα και τέτοια μέθοδο διδάσκει, μια ψευτομοντέρνα κουρελαρία υπό τον γενικό τίτλο ΑΟΔΕ.
Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά να βολοδέρνουν με τα μαθήματα κατεύθυνσης και επιλογής. Ακούω τους στεναγμούς τους. Θυμάμαι ένα βιβλίο, τα «Αγουρα χρόνια» του Κρόνιν, τον έφηβο που διαβάζει αδιάκοπα, μελετάει για τις εξετάσεις, και την κρίσιμη ημέρα αρρωσταίνει από διφθερίτιδα και χάνει τις εξετάσεις. Σκέφτομαι ότι έτσι κέρδισε τη ζωή.
Η διευκόλυνση της πρόσβασης των παιδιών στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ επηρεάζει τη συμπεριφορά τους και έχει επιπτώσεις στην υγεία τους, σύμφωνα με έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Ν. Μεξικού στις ΗΠΑ. Τα παιδιά περνούν κατά μέσο όρο 6 ώρες ημερησίως βλέποντας τηλεόραση και σερφάροντας στο Διαδίκτυο, χρόνος που είναι μεγαλύτερος από αυτόν που περνούν μέσα στο σχολείο. Οι υπεύθυνοι της έρευνας εκτιμούν ότι η ενασχόληση αυτή αυξάνει τις βίαιες συμπεριφορές, την πιθανότητα εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, τις πιθανότητες μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και της παχυσαρκίας. Συνιστούν δε στους γονείς να περιορίσουν την ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση και το Διαδίκτυο σε λιγότερες από δύο ώρες ημερησίως.
Το Τόκιο μετατρέπει τα σκουπίδια σε παραδεισένιο τεχνητό νησί. Υποψήφια πόλη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, η ιαπωνική πρωτεύουσα μεταμορφώνει μια τεράστια χωματερή σε πυκνόφυτο τεχνητό δάσος στη μέση του κόλπου του Τόκιο.
Από τη δεκαετία του 1970 η πόλη έχει χρησιμοποιήσει εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων ως μπάζα για τη δημιουργία του νησιού. Ο διάσημος ιάπωνας αρχιτέκτονας ΤαντάοΑντο είχε από παλιά το όραμα ενός «Ούμι-νοΜόρι», ή «Θαλάσσιου Δάσους», στην άκρη της πόλης. Τώρα η ομάδα του σχεδιάζει τον χώρο.
«Η Γη θα έρθει αντιμέτωπημε το πρόβλημα των απορριμμάτων. Αυτός είναιο λόγος που ήθελα να δείξω ότι τα σκουπίδια μπορούννα μετατραπούν σε δάσος. Αυτό το δάσος δεν ανήκει μόνο στο Τόκιο, αλλάσε όλο τον κόσμο» λέει. Το νησί του Θαλάσσιου Δάσους έχει έκταση 880 στρεμμάτων και απέχει 10 χλμ. από το Αυτοκρατορικό Παλάτι του Τόκιο. Θα συνδέεται με την πόλη μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας. Αν το Τόκιο αναδειχθεί νικητής για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2016, το τεχνητό δάσος θα φιλοξενήσει τους αγώνες ποδηλασίας, ενώ το κανάλι θαλασσινού νερού που διατρέχει το νησί θα χρησιμοποιηθεί για τους αγώνες κωπηλασίας και κανόεκαγιάκ.
Αν δεν υπήρχαν τα μπλογκ, το Ιντερνετ, τα φωτογραφικά ντοκουμέντα πριν και μετά που στέλνονται από email σε email, μπορεί και να μη μαθαίναμε ποτέ την αλήθεια. Είναι από τις λίγες ίσως φορές που επαινούμε τους παπαράτσι για τις λιγοστές, αυθεντικές, αυθόρμητες πόζες που αναδημοσιεύονται στα περίπτερα του κόσμου, με γυναίκες και άνδρες σταρ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τέλειους, ατσαλάκωτους, σαν κέρινα ομοιώματα του Μουσείου Μαντάμ Τισό, να εμφανίζονται επιτέλους σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Με ρυτίδες, πανάδες, κοιλίτσα, ψεγάδια.
Σπανίως βλέπεις περιοδικά να δημοσιεύουν φωτογραφίες που δεν έχουν υποστεί ρετούς. Βλέπεις τις σταρ στην παραλία (κλασικό, αγαπημένο θέμα της εποχής) και νομίζεις ότι όλες οι ηθοποιοί και οι τραγουδίστριες γεννήθηκαν τοπ μοντέλα. Χαζεύεις τα κοντινά πορτρέτα στα εξώφυλλα των περιοδικών, της Ρις Γουίδερσπουν, της Κέιτ Χάτσον, του Τζορτζ Κλούνεϊ, του Τζουντ Λο, της Γκουίνεθ Πάλτροου και νομίζεις ότι θέλει να σε εκδικηθεί ο καθρέφτης σου…
Πάλι καλά που οι περισσότερες αναγνώστριες πλέον (γιατί για τους αναγνώστες δεν παίρνουμε όρκο) το έχουν πάρει απόφαση ότι οι εικόνες αυτές λένε ψέματα. Και δεν είναι μόνο το photo-shop, είναι και ο φωτισμός, το μακιγιάζ, όλα αυτά τα τρικ που γίνονται προκειμένου να σε αδυνατίσουν, να σε ψηλώσουν, να σου κλέψουν χρόνια, να σβήσουν ελιές, να ασπρίσουν δόντια, να προσθέσουν μαλλιά, να αλλάξουν το πηγούνι, τη μύτη, το στόμα, το χρώμα των ματιών, να τελειοποιήσουν ακόμη και την πιο μικρή ή μεγάλη (υποτιθέμενη) παραφωνία.
Θυμάστε παλιότερα που είχαν αποπειραθεί να φτιάξουν τον «τέλειο» άνδρα και την «τέλεια» γυναίκα σε ένα πρόχειρο κολάζ και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό; Τώρα, με την ψηφιακή φωτογραφία, ακόμη και οι ίδιοι οι φωτογράφοι έχουν αρχίσει και ανησυχούν καθώς μοντέλα θυμίζουν πλέον, όπως είπε πρόσφατα και ο Πίτερ Λίντμπεργκ, «αντικείμενα από τον Αρη».
Σε δημοφιλή μπλογκ έχουμε δει το πριν και το μετά, την αλήθεια και το ψέμα, την υπερβολή και τα όρια του photo-shop. Ειδικά οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με τέτοια πρότυπα. Θυμηθείτε την Κέιτ Γουίνσλετ να φωνάζει «δεν είμαι στρουμπουλή ούτε ανορεξική» (όταν περιοδικό την «έκοψε» σχεδόν στα δύο για να μοιάζει πιο λεπτή), την Τζέιμι Λι Κέρτις να γκρεμίζει τον προσωπικό της μύθο («βαρέθηκα να λέω ψέματα για το σώμα μου»), αλλά και τις σταρ που δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ ότι ντουμπλάρονται για μια φωτογράφηση ομορφιάς. Ο Πίτερ Λίντμπεργκ έκανε την αρχή βγάζοντας σε εξώφυλλο τη Μόνικα Μπελούτσι, την Εύα Χερτζίκοβα και τη Σοφί Μαρσό, αμακιγιάριστες, αρετουσάριστες. Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε σίγουρα να ελπίζουμε. Οτι μια μέρα θα δούμε και την Γκουίνεθ να φοράει μόνο την ενυδατική της κρέμα. Ακόμη κι αν το ζητήσει η ίδια, ο ατζέντης της θα απαιτήσει σίγουρα ρετούς τουλάχιστον για τις ρυτίδες και την κυτταρίτιδα. Οπως έκανε και στις προηγούμενες 2.685 φωτογραφήσεις της…
«Η Ιστορία γερνούσε γοργά ωριμάζοντας σταθερά από νέα και πυρακτωμένα συμφέροντα», έγραφε ο Μπαλζάκ στο «Χαμένες ψευδαισθήσεις» περιγράφοντας την κρίση της αστικής κοινωνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Μιας κοινωνίας που είχε προκύψει έναν αιώνα πριν, από τη γαλλική επανάσταση του 1789. Κι όμως, όλοι μύριζαν «την πτωματική οσμή μιας κοινωνίας που σβήνει». Παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα;
Η κρίση είναι πολύπλευρη και θεσμική, σε κάθε επίπεδο του συστήματος. Η κοινωνία, η οποία απείχε από τις τελευταίες εκλογές με αίτημα το «ρετουσάρισμα» του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, δεν είναι αυτή που την ίδια στιγμή λειτουργεί τριτοκοσμικά, χρυσοπληρώνοντας την παρα-Παιδεία, τα φακελάκια και κάθε λογής άλλους «μεσάζοντες»;
Αν λοιπόν, το «μήνυμα» περιορίζεται στη διαμαρτυρία του τύπου «εσείς γιατί τρώτε, πλουτίζετε και βγάζετε βίλες, ενώ σε μας δεν κάνετε ούτε ένα ρουσφέτι;», τότε ήδη όλοι μας χορεύουμε πάνω σε μια χώρα που το πτώμα της μαυρίζει στην παραλία. Έτσι, πολύ απλά, στις επόμενες εκλογές θα επιλέξουμε αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει την «τεχνογνωσία», να τρώει με τη σέσουλα μεν, αλλά να δίνει κάτι παραπάνω στο λαουτζίκο.
Οι Μάρξ-Εγκελς έγραφαν για τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων σε περιόδους κρίσης: «Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, o βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί πολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας»
Η Μπιενάλε ξεκίνησε στη Βενετία. Υπό τον τίτλο «Fare Mondi» δηλαδή «Δημιουργώντας Κόσμους» 77 χώρες συμμετέχουν στην μεγάλη γιορτή της τέχνης και του πολιτισμού.
Ο επιμελητής της έκθεσης Daniel Birnbaum δηλώνει στο BBC ότι η Biennale«δεν είναι εδώ για να την αγαπάμε αλλά για να γίνει αφορμή για συζήτηση». «Αν ο κόσμος επιστρέφει εδώ για να συζητά (πάνω σε αυτά που παρουσιάζονται), αυτό είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούμε να έχουμε» συμπληρώνει.
To Χρυσό Λιοντάρι για την καλύτερη εθνική συμμετοχή κέρδισε ο αμερικανός Bruce Nauman για την δουλειά του με τίτλο Topological Gardens. Ο γερμανός Tobias Rehberger κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι για τον καλύτερο καλλιτέχνη με τη δουλειά του «Was du liebst, bringt dich auch zum Weinen» («Αυτό που αγαπάς σε κάνει να δακρύζεις»).
Η Ελλάδα συμμετέχει στη Biennale της Βενετίας με την δουλειά του Λουκά Σαμαρά υπό τον τίτλο Paraxena.
Διαβάζω στον Ε- Τύπο: Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει η ζήτηση για διαδικτυακή παρακολούθηση και στην Ελλάδα. Ηδη στο εξωτερικό υπάρχουν γραφεία ιδιωτικών ντετέκτιβ, οι οποίοι διεξάγουν online έρευνες, κάνουν παγιδεύσεις στο Διαδίκτυο, ακόμα και παρακολουθήσεις συζύγων.
Το να κατασκοπεύει κανείς το έτερόν του ήμισυ ή μάλλον τα διαδικτυακά του «νυχτοπερπατήματα» κοντεύει να αποτελέσει το νέο trend του Internet. Μετά μάλιστα και το σάλο που προκλήθηκε από το διαζύγιο του ζεύγους Πόλαρντ, εξαιτίας της διαδικτυακής απιστίας του κυρίου στο βιντεοπαιχνίδι Second Life, οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ άρχισαν να έχουν απίστευτη ζήτηση.
Η νέα αυτή τάση έχει γίνει κερδοφόρο επάγγελμα στην Αμερική. Αρχικά το ασκούσαν οι συνταξιούχοι αστυνομικοί, προκειμένου να συμπληρώσουν τις πενιχρές τους συντάξεις, τώρα όμως όλο και περισσότεροι νέοι επαγγελματίες επιδίδονται σε online αστυνομικές έρευνες επί πληρωμή.
-Καλημέρα, παιδιά.
Ας δούμε το παρακάτω μάθημα. Διάβασε, Γιώργο (ο απουσιολόγος).
(Ο Γιώργος διαβάζει.)
-Μετάφρασε, Γιώργο.
(Ο Γιώργος, πολύ υπεύθυνος και ξέροντας ότι θα του ζητηθεί να παραδώσει, έχει μελετήσει και προετοιμάσει το επόμενο μάθημα. Είμαστε στη Γ΄ Γυμνασίου ενός Γυμνασίου του Αιγάλεω. Αρχίζει τη μετάφραση, αλλά σε ένα σημείο κομπιάζει.)
-Συνέχισε, Γιώργο. μετΈφρασε και το υπόλοιπο!
-Δεν το ξέρω, κυρία. Συγνώμη!
-Καλά, δεν πειράζει, Γιώργο. Ποιος θα μεταφράσει;
(Κανείς δεν προτίθεται. Προσπαθεί η ίδια, αλλά δεν τα καταφέρνει, γιατί χτες το βράδυ έβλεπε το αγαπημένο της σίριαλ, όπως τους είπε ευθαρσώς.)
-Καλά. Πάρτε το σαν άσκηση για το σπίτι. Πάμε στα λεξιλογικά.
(Πάλι τα ίδια σε μια …δύσκολη λέξη.)
-Βρείτε την ετυμολογία της λέξης στο σπίτι.
…….
Την εποχή του διαγωνίσματος απαιτεί να βρουν τις δευτερεύουσες προτάσεις από μια πολύ σύνθετη περίοδο, να τις διαχωρίσουν και να τις αναγνωρίσουν πλήρως.
Πότε-πότε ζητά από τα παιδιά να της δανείσουν τα βοηθήματα που χρησιμοποιούν και επιστρέφοντάς τα τα κρίνει:
-Το δικό σου δε μου άρεσε, Νίκο. Του Πάνου είναι καλύτερο.
(Το τμήμα για κακή της τύχη είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Και για κακή του τύχη η φιλόλογος είναι αντιστρόφως ανάλογου επιπέδου. Κάποτε σε διαγώνισμα φέρνει ένα πατσαβούρι κακογραμμένο με σημειώσεις στο περιθώριο και δίνοντάς το ζητά συγνώμη:)
-Συγνώμη, αλλά χτες έβλεπα το αγαπημένο μου σίριαλ και έπιασα να το γράψω μετά τις 12 τα μεσάνυχτα.
Γιατί πάντα αυτήν την εποχή παθαίνω κατάθλιψη; Σήμερα έπεσα πάνω και σε αρκετά βίντεο από τάξεις με αποτέλεσμα να ψάχνω τα χάπια μου …κι ένα καράβι να φύγω
Τα 25 χρόνια συμπληρώνει αυτή την εβδομάδα το Τetris, το ηλεκτρονικό παιχνίδι λογικής που κατασκεύασε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης ο Ρώσος προγραμματιστής Αλεξέι Πάζιτνοφ. Από τότε, το Τetris εμφανίζεται σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών, ενώ έχει πουλήσει περισσότερα από 70 εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο. «Άρχιζα να συνδυάζω όλους τους τύπους των μαθηματικών γρίφων που γνώριζα», δήλωσε στην εφημερίδα «Τhe Guardian» ο Πάζιτνοφ. Ο Ρώσος προγραμματιστής ήταν τότε 29 ετών και εργαζόταν για την Ακαδημία Επιστημών της Μόσχας. Έπειτα από μερικά πειράματα είχε φτιάξει ένα παιχνίδι με «τουβλάκια» σε διάφορα σχήματα, που έπρεπε να «κουμπώσουν» μεταξύ τους. «Το πρόγραμμα δεν ήταν ολοκληρωμένο στα αρχικά του στάδια», θυμάται σήμερα. «Δεν υπήρχαν ούτε βαθμολογία ούτε επίπεδα. Αλλά όταν άρχιζα να παίζω, δεν μπορούσα να σταματήσω». Το Τetris είχε γεννηθεί και το 1984 η εφαρμογή του παιχνιδιού για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές άρχισε να κατακτά την Ανατολική Ευρώπη.
Θα πέρναγαν άλλα 4 χρόνια για να γίνει το «φαινόμενο» που αγάπησε ο υπόλοιπος πλανήτης. Για να γίνει αυτό έπρεπε να το δει τον Ιανουάριο του 1988 σε μια έκθεση στο Λας Βέγκας ο Ολλανδός επιχειρηματίας Χενκ Ρότζερς. Ο Πάζιτνοφ, πάντως, δεν κέρδισε τίποτε από το παιχνίδι του την πρώτη δεκαετία της κυκλοφορίας του, καθώς τα δικαιώματα ανήκαν μέχρι το 1996 στο σοβιετικό κράτος.
Η εποχή που αγχωμένοι και υπερπροστατευτικοί γονείς υποχρέωναν τα παιδιά τους να ακούνε Μπετόβεν πριν καν γεννηθούν, να αρχίζουν ξένες γλώσσες στα τρία τους και να προετοιμάζονται για την είσοδό τους σε ένα καλό πανεπιστήμιο από το νηπιαγωγείο, φτάνει στο τέλος της. Αν η νέα τάση είχε ένα σύνθημα, αυτό θα ήταν «γονείς χαλαρώστε».
Υπάρχουν πολλοί γονείς που αισθάνονται υποχρεωμένοι να διαχειρίζονται με κάθε λεπτομέρεια το μέλλον των βλασταριών τους: μια κατηγορία είναι οι «πεφωτισμένοι» που θυσιάζουν τις προσωπικές τους ανάγκες για να δώσουν στα παιδιά τους όλα τα διανοητικά, αισθηματικά και υλικά προνόμια. Μια άλλη, είναι οι «ψαρωμένοι» που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και μια τρίτη, περιλαμβάνει τους «νάρκισσους» που βλέπουν τα παιδιά τους σαν να είναι το κέντρο του σύμπαντος και προέκταση των ίδιων. Όμως, όπως και να χαρακτηρίσουμε τους εν λόγω γονείς, οι μέρες τους είναι μετρημένες, αφού ένα νέο… κύμα από μαμάδες και μπαμπάδες αρνείται να γνωρίσει στο έμβρυο τις συνθέσεις του Μπετόβεν, να προσλάβει δασκάλους ξένων γλωσσών στο νηπιαγωγείο ή να μετακομίσει κοντά στο πανεπιστήμιο για να μη λείψουν από το «μωρό τους» τα αγαπημένα του φαγητά. Ενδεχομένως να το έκαναν κάποιοι και στο παρελθόν- πιθανότατα, όμως, αισθάνονταν ότι δεν ήταν και πολύ καλοί γονείς.
Μέσω του Ίντερνετ
Αντίθετα, οι γονείς της νέας τάσης είναι απενοχοποιημένοι και κυρίως χαλαροί, ενώ μπόρεσαν να πετάξουν στα σκουπίδια περισσότερα από πενήντα χρόνια «παιδοκεντρικών» θεωριών. Το πρώτο σημάδι της αλλαγής εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο. Ιστοσελίδες όπως η truumomconfessions. com και η δημοφιλέστατη dooce. com δίνουν βήμα σε γονείς που αισθάνονται χαρούμενοι επειδή δεν είναι τέλειοι, σαν την Έιγελετ Ουόλντμαν, συγγραφέα του μπεστ σέλερ «Κακή Μητέρα», που δηλώνει ευθαρσώς ότι αγαπάει περισσότερο τον σύζυγό της από τα παιδιά της και ότι χρησιμοποιεί πάνες μιας χρήσης (ένα ταμπού στην Αμερική των σούπερ μαμάδων). Τους τελευταίους μήνες οι χαλαροί γονείς οργανώθηκαν σε κίνημα. Ο δικός τους γκουρού είναι ο Καρλ Ονορέ, που μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του « Υπό πίεση:Σώζονταςτα παιδιά μας από την κουλτούρα της υπερκηδεμονίας», προτείνει πιο χαλαρές και αυθόρμητες μεθόδους ανατροφής και εκπαίδευσης των παιδιών, υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να σέρνουν οι γονείς τα βλαστάρια τους από ιδιαίτερο σε ιδιαίτερο. Οι χαλαροί γονείς υποκλίνονται και στη Λίνορ Σκενάζι, τη δημοσιογράφο και συγγραφέα που άρχισε εκστρατεία προκειμένου να πείσει τους γονείς ότι τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα απαγωγής και βιασμού αν βγουν μόνα τους μια βόλτα με το ποδήλατο.
Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το βίντεο και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC.
Οι βράχοι του Μπελογκράντσικ στη βορειοδυτική Βουλγαρία βρίσκονται μέχρι στιγμής στην τρίτη θέση σε διαδικτυακό διαγωνισμό με θέμα τα «Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου». Στην πρώτη θέση συναντάμε τους τελευταίους δύο μήνες την Πόλη του Διαβόλου στη Σερβία και στη δεύτερη το Φαράγγι Κόλκα στο Περού.
Η «Πόλη του διαβόλου» βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Ράνταν, πρόκειται για φυσικό φαινόμενο στο προστατευμένο εθνικό πάρκο. Αποτελείται από 202 χωμάτινες φιγούρες που σχηματίστηκαν από τη διάβρωση του εδάφους, μερικές έχουν ύψος πάνω από δύο μέτρα.
Το Φαράγγι Κόλκα, μέσα στην οροσειρά των Άνδεων, για τους λάτρεις της περιπέτειας στη φύση αποτελεί το Έβερεστ των φαραγγιών. Το βάθος του φαραγγιού είναι δύο φορές μεγαλύτερο από αυτό του Γκραν Κάνιον στις ΗΠΑ.
Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν στην έρευνα μπορούν να ψηφίσουν για τα επτά σημαντικότερα φυσικά αξιοθέατα στη διεύθυνση: www.new7wonders.com.
Μέχρι στιγμής αναδείχθηκαν 261 αξιοθέατα από 220 κράτη. Ανάμεσά τους είναι οι καταρράκτες του Νιαγάρα, η λίμνη Λοχ Νες και οι τεράστιοι βράχοι στα περίχωρα του Μπελογκράντσικ που διαθέτουν παράξενα σχήματα και το ύψος τους αγγίζει τα 200 μέτρα. Τα 77 από τα 261 αξιοθέατα θα επιλεγούν για την τελική φάση τον Ιούλιο του 2009 και τα τελικά αποτελέσματα του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν το 2011.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση mamalydia.wordpress.com θα βρει κανείς το blog μιας μαμάς. Το υπογράφει η Λυδία Θεοχάρη, 31 ετών και μητέρα του Γιώργου.
Η κ. Νατάσσα Συλλιγνάκη εδώ και δύο χρόνια είναι η μαμά ετών 38 και παρουσιάζει τις σκέψεις της στο http: //natassaki.wordpress.com/, το όνομα του οποίου είναι συνδυασμός του δικού της και του γιου της Άκη.
Οι γονείς που μπλογκάρουν για να μοιραστούν την εμπειρία τους είναι πια θεσμός σε Αμερική και Ευρώπη και τώρα κάνουν την εμφάνισή τους στο Διαδίκτυο και οι Ελληνίδες μαμάδες. Ο αριθμός τους μάλιστα αυξάνεται με μεγάλη ταχύτητα. Δημιουργούν ψηφιακές κοινότητες και συζητούν για ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που τις απασχολούν, τα παιδιά τους. Το μπλόγκινγκ λοιπόν αποδεικνύεται ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο γι΄ αυτές. Όπως άλλωστε σημειώνει η κ. Συλλιγνάκη: «Η πρώτη ανάγκη μας είναι το μοίρασμα της γνώσης και της απορίας. Το να είσαι μαμά είναι από τα πιο δύσκολα “επαγγέλματα”- και δυστυχώς, καμιά μας δεν βγάζει “σχολή” πριν το εξασκήσει».
Η κ. Θεοχάρη αποφάσισε να δημιουργήσει ένα διαδικτυακό ημερολόγιο για να μοιραστεί αυτά που η ίδια ανακαλύπτει καθημερινά μεγαλώνοντας ένα παιδί αλλά και για να έχει την ευκαιρία να μάθει από γυναίκες που έχουν βρεθεί στη θέση της πριν από αυτήν. «Από την αρχή της εγκυμοσύνης άρχισα το ψάξιμο στο Διαδίκτυο. Ήθελα να γνωρίζω όσα επρόκειτο να ζήσω στο εγγύς μέλλον, για να είμαι προετοιμασμένη. Όταν γέννησα, συνέχισα να αναζητώ πληροφορίες για θέματα που αφορούν τη μητρότητα. Όταν πια συνειδητοποίησα ότι είχα μαζέψει πολύ υλικό και πως υπήρχαν πολλές νέες μητέρες που έψαχναν στο Διαδίκτυο όπως εγώ, αποφάσισα να φτιάξω ένα ιστολόγιο ώστε να μοιραστώ το υλικό αυτό, ταυτόχρονα όμως να μάθω ίσως κι εγώ από τις παλαιότερες» λέει στα «ΝΕΑ».
…Στην Αμερική οι μαμάδες μπλόγκερς έχουν πλέον τόσο μεγάλη επιρροή που έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες προσφέρονται να τις χρηματοδοτήσουν. Η Ηeather Αrmstrong είναι η πιο διάσημη μαμά μπλόγκερ των ΗΠΑ. Χαρακτηρίζεται ως το μεγαλύτερο success story του χώρου, αφού από το 2005 κερδίζει τα προς το ζην γι΄ αυτήν και την οικογένειά της από τις διαφημίσεις που υπάρχουν στο μπλόγκ της και τα δύο βιβλία που έγραψε για το «γονικό μπλόγκινγκ».
Αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο οι διαφημιστές και οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων διαφόρων εταιρειών πλησιάζουν τις μαμάδες μπλόγκερς προκειμένου να «πλασάρουν» τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ταξίδι μια εβδομάδας στην Disneyland με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Το προσέφερε η Disney σε επτά μαμάδες μπλόγκερς, χωρίς τα παιδιά τους, προκειμένου να γράψουν για το διάσημο πάρκο στα ιστολόγιά τους.
“…Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κοσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν απο τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί.
Ανάμεσα σ’αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό. ”
Σήμερα, οι συγγενείς των θυμάτων, μετά από ένα μαραθώνιο δικαστικό αγώνα, βρίσκονται πολύ κοντά στην εκδίκαση μιας απόφασης που θα τους αποζημιώσει με 25 εκατομμύρια ευρώ, και η οποία όπως φαίνεται θα ανοίξει τον δρόμο και για δεκάδες ελληνικά χωριά που είχαν την ίδια μοίρα.
Αν θέλετε να ξεσκάσετε, μπορείτε πλέον να πάτε μία βόλτα στον πλανήτη με το google earth. Ειδικά με την έκδοση GEarth beta 5 μπορείτε να δείτε ακόμη και τους ωκεανούς μαζί με ναυάγια που επεξηγούνται με πληροφορίες από το National Geographic, τη WWF και την Greenpeace.
Αν όμως κοιτάξετε λίγο πιο ψηλά, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Το Πανεπιστήμιο Perdue δημιούργησε αυτό το διαδραστικό χάρτη που δείχνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για κάθε πολιτεία των ΗΠΑ. Αν έχετε το Google Earth plug-in μπορείτε να το δείτε μέσα από το φυλλομετρητή σας, διαφορετικά κατεβάστε το αρχείο http://www.purdue.edu/eas/carbon/vulcan/GEarth/vulcan_tour.kml
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)