Ως σήμερα γνωρίζαμε την ύπαρξη διευθυντικού δικαιώματος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Φαίνεται όμως ότι το ίδιο «θεσμικό» προνόμιο ισχύει και στα δημόσια σχολεία. Και μάλιστα η εσφαλμένη εφαρμογή του δημιουργεί φυλετικές διακρίσεις, καθώς ο διευθυντής «δικαιούται» να εφαρμόσει πολιτική εθνοτικής «καθαρότητας» στην τάξη! Το ανησυχητικό συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που εκπόνησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η υποψήφια διδάκτορας του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κυρία Εύη Μάρκου.
Από τη δουλειά της, η οποία παρουσιάστηκε σε πρόσφατο συνέδριο του Κέντρου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και εντάσσεται στη διδακτορική της διατριβή, φαίνεται ότι ο διευθυντής μπορεί, αξιοποιώντας ένα «άτυπο» θεσμικό πλαίσιο, να απορρίψει την αίτηση εγγραφής που καταθέτουν οι γονείς των μεταναστών για να εγγράψουν το παιδί τους στο σχολείο, με το σύνηθες επιχείρημα «είμαστε πλήρεις».Το φαινόμενο, το οποίο καταγράφεται σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, φαίνεται να αποτελεί «δοκιμασμένη» πρακτική, καθώς έχει απασχολήσει πολλάκις τον Συνήγορο του Πολίτη, αλλά και το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, που αναγκάζεται τακτικά να εκδίδει σχετικές εγκυκλίους. Μάλιστα, δεδομένου ότι η κρίση στρέφει τους Ελληνες ξανά στα δημόσια σχολεία, υπάρχει ο φόβος ότι αυτή η «πρακτική» θα επεκταθεί.
Παρακολουθήστε αυτή την ταινία μικρού μήκους (12′) που γυρίστηκε το 1994 από τον Γερμανό σκηνοθέτη Pepe Danquart, με τον τίτλο «Schwarzfahrer» (Ο μαύρος επιβάτης).
Η ιστορία της ταινίας με λίγα λόγια είναι η εξής: Ένας μαύρος ανεβαίνει στο λεωφορείο και κάθεται δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία. Καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής, η ηλικιωμένη που δυσανασχετεί, μουρμουρίζει για να την ακούει ο μαύρος συνεπιβάτης της (χωρίς καν να τον κοιτάζει) εκφράζοντας τον ρατσισμό που έχει μέσα της. Ο μαύρος δείχνει να αδιαφορεί για τα όσα ακούει, ενώ οι άλλοι συνεπιβάτες δείχνουν να αδιαφορούν, ή να δυσανασχετούν με τον ρατσιστικό μονόλογο της ηλικιωμένης κυρίας.
Σε κάποια από τις επόμενες στάσεις μπαίνει στο λεωφορείο ένας ελεγκτής και ζητά τα εισιτήρια των επιβατών. Ο μαύρος επιβάτης βγάζει το εισιτήριό του και το κρατά στα χέρια του. Το ίδιο και η ηλικιωμένη κυρία.
Ηταν ταυτόχρονα και η αδιαφορία που συνόψισε ο Γερμανός Πάστορας Μartin Νiemller: «Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Εβραίους, δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στους Καθολικούς, δεν ήμουν Καθολικός και δεν μ’ ένοιαξε. Και όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στα συνδικάτα και στους βιομήχανους πάλι δεν μ’ ένοιαξε γιατί δεν ανήκα σε συνδικάτο. Οταν ο Χίτλερ επιτέθηκε σε μένα και την Προτεσταντική Εκκλησία δεν είχε μείνει κανένας να νοιαστεί». Ηταν το σήκωμα των ώμων για όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια, στα οποία απαντάμε και σήμερα με το «έλα, μωρέ τώρα! Απ’ αυτό θα καταστραφεί/σωθεί η χώρα;»
Κι όμως, για όλα αυτά τα ασήμαντα (κατά μόνας) πραγματάκια ισοπεδώθηκε μια χώρα και καταστράφηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Η ιστορία δεν φτιάχνεται από το ένα μεγάλο πράγμα μετά το άλλο. Συσσωρεύεται σαν σκόνη δισεκατομμυρίων μικρών συμβάντων και αποφάσεων, για να μας εκπλήσσει μετά, όταν κοιτάμε προς τα πίσω και αναρωτιόμαστε «μα πώς είναι δυνατόν να είχαν φτάσει ώς εκεί;».
Η ιστορία, επειδή ακριβώς είναι πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα, δεν κοπιάρει ποτέ τον εαυτό της· και όταν κάποιοι το επιχειρούν, το αποτέλεσμα είναι φάρσα. Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο Ολοκαύτωμα επειδή ακριβώς ζήσαμε τη φρίκη του και δεν ανεχόμαστε πλέον ούτε την εθνοκάθαρση· φαινόμενο συχνά επαναλαμβανόμενο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φτάσαμε στον δημοκρατικό παράδεισο και ότι αποκτήσαμε άτρωτους θεσμούς. Μπορεί να λύσαμε πολλά προβλήματα, αλλά περιμένουν περισσότερα να επιλυθούν. Μπορεί να ουδετεροποιήσαμε πολλές απειλές αλλά αυτές διαρκώς εμφανίζονται με άλλη ενδυμασία· ο ωμός ρατσιστικός λόγος του Μεσοπολέμου σήμερα εκφέρεται μόνο από κάποιους γραφικούς, αλλά ο ρατσισμός ενυπάρχει στην κοινωνία μας. Αδιαφορούμε για αποφάσεις που μας αφορούν όλους μας και αποφάσεις που μας πλήττουν όλους λαμβάνονται χάρη στην αδιαφορία μας. «Το τίμημα της Δημοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση», έγραψε ο μεγάλος Τόμας Τζέφερσον και γι’ αυτό όσοι προπαγανδίζουν την αποχή από τις πολιτικές διεργασίες είναι εχθροί της Δημοκρατίας ή οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των εχθρών της. Αφήνουν όλα αυτά τα μικρά πράγματα να εξελίσσονται ερήμην τους για να ξυπνήσουν ένα πρωί και να αναρωτηθούν «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ»;
Γαλλική οργάνωση για την καταπολέμηση του ρατσισμού κατέθεσε δικαστική προσφυγή κατά του Μουσείου του Λούβρου, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική δωρεάν εισόδου για νέους Ευρωπαίους είναι ρατσιστική. Νωρίτερα φέτος, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί απέκρουσε κατηγορίες ότι αδιαφορεί για τον πολιτισμό, ανακοινώνοντας ότι οι πολίτες της Ε.Ε. ηλικίας 18 με 26 ετών θα μπορούν να επισκέπτονται δωρεάν τα μουσεία της χώρας. Το Λούβρο, που φιλοξενεί μερικές από τις καλύτερες συλλογές έργων τέχνης στον κόσμο και είναι το πιο δημοφιλές μουσείο της Γαλλίας, εφάρμοσε άμεσα το μέτρο. Η οργάνωση «SOS Racisme», όμως, καταγγέλλει στην αγωγή της ότι ο αποκλεισμός νέων επισκεπτών από άλλες χώρες αποτελεί ρατσιστική πολιτική. Η υπουργός Πολιτισμού, Κριστίν Αλμπανέλ, δήλωσε πρόσφατα ότι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και ότι ζήτησε την επέκταση του μέτρου και σε όσους νέους δεν είναι πολίτες της Ε.Ε., αλλά διαμένουν μόνιμα στη Γαλλία. Αν και η γαλλική κυβέρνηση έχει εκφράσει ενδιαφέρον να μιμηθεί το βρετανικό σύστημα δωρεάν εισόδου στις μόνιμες συλλογές των εθνικών μουσείων, το προεδρικό μέγαρο έχει αποφύγει να προχωρήσει σε συγκεκριμένες προτάσεις.
«Χοντρός». «Βαρέλω». «Βουβάλι». «Φάλαινα»: είναι ορισμένοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους «στολίζουν» οι Έλληνες μαθητές τους συμμαθητές τους που έχουν παραπανίσια κιλά. Ταυτόχρονα, το υπέρβαρο παιδί στα μάτια των συμμαθητών του είναι «ο άσχημος, ο χαζός ή ο κακός της τάξης».Τον ρατσισμό και το στίγμα βιώνουν από την ηλικία του δημοτικού τα παχύσαρκα παιδιά και μάλιστα από τους συνομιλήκους τους που είναι αδύνατοι και πιο «αποδεκτοί» από την κοινωνία. Αυτό δείχνει η έρευναμε θέμα τον στιγματισμό των παχύσαρκων παιδιών- που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Οι επιστήμονες έδωσαν ερωτηματολόγια σε 1.861 παιδιά ηλικίας 10-11 ετών (Ε΄ Δημοτικού) από 45 σχολεία της Κεντρικής Ελλάδας. Τους ζήτησαν να απαντήσουν ποιον τύπο παιδιού θεωρούν πιο δημοφιλή (ποιος τους αρέσει περισσότερο). Είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε έξι: σε ένα αδύνατο παιδί, ένα παχύσαρκο, ένα παιδί με πατερίτσες, ένα σε αναπηρικό αμαξίδιο, ένα χωρίς το αριστερό του χέρι, ένα με μία ουλή στο πρόσωπο. Και στη συνέχεια να κατατάξουν τις προτιμήσεις τους.
Περισσότεροι από τους μισούς μαθητές (56,4%, 949 στον αριθμό) κατέταξαν το παιδί με τα παραπανίσια κιλά στην τελευταία ή προτελευταία θέση των προτιμήσεών τους! Σημειώνεται ότι στην έρευνα συμμετείχαν μαθητές όλων των σωματικών διαπλάσεων (με κανονικό βάρος, υπέρβαροι, παχύσαρκοι, κάτω από το κανονικό). Πάντως, ακόμα και οι παχύσαρκοι μαθητές βαθμολόγησαν αυστηρά τους παχύσαρκους. Αντίθετα, η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών (81,4%) κατέταξε το αδύνατο παιδί στην 1η ή στη 2η θέση.
Τα αποτελέσματα της μελέτης«Ο στιγματισμός της παχυσαρκίας στα παιδιά. Έρευνα σε ελληνικά δημοτικά σχολεία», που δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Αppetite»- δείχνουν ότι οι Έλληνες μαθητές είναι έντονα προκατειλημμένοι απέναντι στους συνομιλήκους τους με αυξημένο σωματικό βάρος, αναφέρουν οι ερευνητές. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι μπορεί να προκληθούν σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα, καθώς και δυσκολίες στην κοινωνικοποίησή τους εξαιτίας της αντιπάθειας και του χλευασμού που εισπράττουν από τους συμμαθητές τους. Μερικές από τις σοβαρές συνέπειες στα παχύσαρκα παιδιά που βιώνουν αυτόν τον στιγματισμό «μπορεί να είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή η κατάθλιψη, όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες στο εξωτερικό» λέει στα «ΝΕΑ» η ψυχολόγος κ. Μαρία Κορώνη, από τους υπευθύνους της έρευνας.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ως σήμερα γνωρίζαμε την ύπαρξη διευθυντικού δικαιώματος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Φαίνεται όμως ότι το ίδιο «θεσμικό» προνόμιο ισχύει και στα δημόσια σχολεία. Και μάλιστα η εσφαλμένη εφαρμογή του δημιουργεί φυλετικές διακρίσεις, καθώς ο διευθυντής «δικαιούται» να εφαρμόσει πολιτική εθνοτικής «καθαρότητας» στην τάξη! Το ανησυχητικό συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που εκπόνησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η υποψήφια διδάκτορας του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κυρία Εύη Μάρκου.
Άρθρα (RSS)