Terra Computerata

Ομάδα επιστημόνων έχει αναπτύξει μια τεχνολογία που θα επιτρέπει σε παιδιά με προβλήματα επικοινωνίας να επικοινωνούν με τους γονείς τους ευκολότερα. Είναι βασικό να μπορεί ο καθένας να πει τις ιστορίες του, να μοιραστεί τις εμπειρίες του.
Το σύστημα είναι το πρώτο στην συγκεκριμένη εφαρμογή και βασίζεται σε αισθητήρες που τοποθετούνται στα αναπηρικά καροτσάκια. Αυτοί αντιλαμβάνονται τις κινήσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της ημέρας και τις μετατρέπει σε μια περιγραφή που οι γονείς μπορούν να διαβάσουν ή ακόμα και να ακούσουν.

Ο καθηγητής Ehud Reiter που συμμετέχει στην ανάπτυξη του συστήματος στα πανεπιστήμια του Aberdeen και του Dunde δήλωσε χαρακτηριστικά: “Επιτρέπει στα παιδιά να πούν την ιστορία τους”.

http://howwasschooltoday.computing.dundee.ac.uk/

Ποικίλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στο Ρότερνταμ η χρήση συσκευής που εκπέμπει μία ενοχλητική για νέους ανθρώπους συχνότητα με σκοπό οι νέοι να μην αντέχουν να κυκλοφορούν στους δρόμους αργά το βράδυ. Το «κουνούπι», όπως ονομάζεται το εν λόγω μηχάνημα, επηρεάζει ανθρώπους μέχρι 25 ετών και τους αναγκάζει να φύγουν από σημεία της πόλης στα οποία οι Αρχές γνωρίζουν ότι συγκεντρώνονται. Οι νέοι παρομοιάζουν τον ήχο αυτό με ένα υπόκωφο βουητό και παραπονιούνται ότι τα αφτιά τους πονάνε όταν βρίσκονται κοντά στη συσκευή.

E-tipos

Η ιστορία του ποντικιού, όπως και πολλές ιστορίες σχετικά με την τεχνολογία, φαίνεται πως έχει τις ρίζες της στα ταραγμένα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο μηχανικός Ντάγκλας Ενγκλμπαρτ παρατηρεί τους χειριστές ραντάρ και σκέφτεται πως η κατασκευή ενός μηχανισμού που θα διευκόλυνε την «πλοήγηση» πάνω σε μια οθόνη αποτελούσε εξαιρετική ιδέα. Καλή η ιδέα μεν, αλλά μόλις το 1959 καταφέρνει να εξασφαλίσει κάποια χρηματοδότηση και να βρει στέγη στο Ινστιτούτο Ερευνών του Στάνφορντ.

Το 1964 παρουσιάζει το δημιούργημά του. Η συσκευή έχει διαστάσεις κύβου και βασίζει τη λειτουργία της σε δύο τροχούς που κινούνται ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ανάλογα με την κίνηση εμφανίζεται ένα φωτεινό σημείο στην οθόνη. Για το πώς θα ονομάσουν αυτό το πράγμα δεν δυσκολεύτηκαν… Η συσκευή χωρούσε σε μια (σχετικώς μεγάλη) παλάμη και είχε ένα μακρύ καλώδιο που τη συνέδεε με τον υπολογιστή, το οποίο που έμοιαζε με ουρά. Με γεια το «ποντίκι» λοιπόν.

Σε ένα συνέδριο για υπολογιστές στο Σαν Φρανσίσκο το 1968, ο Δρ. Νταγκ Ενγκελμπαρτ του Stanford Research Institute έκανε την πρώτη δημόσια επίδειξη μιας συσκευής ψηφιακής κατάδειξης που έμεινε στην ιστορία ως «ποντίκι». Ο Englebart και Ο Bill English συνεργάστηκαν συγκρίνοντας διάφορα ποντίκια για την ταχύτητα και την ακρίβεια. Ο Bill English αντικαθιστά το σύστημα των δύο τροχών με μια μπίλια, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την ακρίβεια στη χρήση του ποντικιού. Έτσι, μπορούμε να πούμε πως ο Bill English είναι ο πρώτος άνθρωπος που χρησιμοποίησε ποτέ το ποντίκι. Από τότε το γνωστό σε όλους μας ποντίκι έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μας, η απόλυτη συσκευή επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπου και ψηφιακού κόσμου.

Τώρα, αν νομίζετε πως το «ποντίκι» απασχόλησε μόνο τους Αμερικανούς ερευνητές μάλλον βιάζεστε. Για τη βασική μορφή της συσκευής με τα δύο κουμπιά θα πρέπει να ευχαριστήσουμε το Γάλλο ωρολογοποιό Αντρέ Γκινάρ που βελτίωσε την ιδέα των ανθρώπων από την αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού.

Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ποιος πρωτοχρησιμοποίησε το «ποντίκι» σε ευρεία κλίμακα; Αυτή είναι μια μάλλον εύκολη ερώτηση, καθώς η τιμή ανήκει στην Apple. Οι χρήστες των PC (λες και οι υπολογιστές της Apple δεν είναι PC, τέλος πάντων) ανακάλυψαν το «ποντίκι» αρκετά χρόνια αργότερα, κυρίως λόγω των Windows. Από εκεί και πέρα η εξέλιξη ήταν μονόδρομος. Τα «ποντίκια» έγιναν πιο εργονομικά, απέκτησαν περισσότερα πλήκτρα, έγιναν ασύρματα και τα τελευταία χρόνια η μπίλια έδωσε τη θέση της στους αισθητήρες λέιζερ. Αργήσαμε λίγο να εκτιμήσουμε τα… ποντίκια αλλά τώρα δεν τα αφήνουμε από το χέρι μας.

wikipedia