Terra Computerata

Προσωπική ανάμνηση: δεκαεννέα ετών, στη βορειοανατολική Αγγλία, μόλις έχουν γίνει οι εγγραφές στο τοπικό πανεπιστήμιο. Βυθισμένος στο άγχος για το μέλλον – ένα άγχος υπαγορευμένο από την υπαρξιακή, σχεδόν, αγωνία των γονιών για το μέλλον: «Τι δουλειά θα κάνεις σπουδάζοντας Humanities; Φέρε σύντομα τη βεβαίωση από τη γραμματεία να την πάμε στη στρατολογία για την αναβολή» και τα λοιπά – και δεν ήμουν βέβαια η μοναδική περίπτωση, αλλά μάλλον ο κανόνας. Από περιέργεια, ρώτησα έναν τυχαίο (και διόλου εύπορο) Αγγλο συμφοιτητή: Τι θα κάνεις μετά το πτυχίο; Ανασήκωσε τους ώμους: «Μπορεί να πάω για λίγο στην Αίγυπτο να διδάξω αγγλικά, θα ταξιδέψω και μετά μπορεί να γυρίσω για μεταπτυχιακό – βλέπουμε». Ηταν ένα σοκ. Αυτή η αίσθηση ανοιχτών οριζόντων και προοπτικής μπροστά τους, καμία ασφυκτική πίεση από τους (άφαντους) γονείς, το πτυχίο να συνεπάγεται αυτομάτως δουλειά, ο εγκλεισμός στη λεγόμενη «παραγωγή» να σε περιμένει στη γωνία. Κι ούτε άγχη για αναβολές και θητείες για τους άντρες, αλλά ούτε και άγχος για τις κοπέλες, να γυρίσουν πίσω, να κάνουν καριέρα – αλλά και οικογένεια. Εννοείται ότι η πίεση του υπερπροστατευτικού Ελληνα γονιού δεν ήταν παρά η μικρογραφία μιας γενικότερης πίεσης μέσα στην τρομακτικά ανασφαλή ελληνική κοινωνία.  Διαβάστε και το σχετικό άρθρο Helicopter parents

Ολοι λένε ότι σήμερα, ήδη απ? το σχολείο, αυτή η πίεση είναι ακόμα πιο ασφυκτική. Και το διάβασμα που γίνεται, μόνο διάβασμα δεν είναι. Δεν αναφέρομαι μόνο στο αποτέλεσμα, αλλά και στη διαδικασία. Είναι λες και το σύστημα θέλει τα παιδιά να μισήσουν το διάβασμα με όλο τους το είναι.

Το 1990 έζησα από κοντά τις πολύ βίαιες αντιδράσεις των (νέων κυρίως) Βρετανών για τον κεφαλικό φόρο της Θάτσερ. Στήθηκαν οδοφράγματα. Οι ίδιοι αυτοί νέοι Αγγλοι που εξοργίστηκαν όμως είχαν τη δυνατότητα να αναπνεύσουν με επιλογές ζωής, κινούμενοι μέσα σε ένα κατά βάση υγιές θεσμικό πλαίσιο, ένα κράτος όπου η ατιμωρησία εξουσιαστών και αντιεξουσιαστών δεν είναι ο κανόνας. Μέσα στην ακρότητά της, η νέα ελληνική γενιά που «τα σπάει» ασφυκτιά όχι μόνον επειδή την έχουν ξεζουμίσει, και ταυτόχρονα κακομάθει, αλλά κι επειδή δεν έχει να ακουμπήσει πουθενά. Το αίσθημα αυτό είναι καθολικό και ενώνει όλες τις γενιές. Από το 1989 πέρασαν είκοσι χρόνια. Πολλά άλλαξαν, το τρομερό όμως είναι ότι είναι σα να μην άλλαξε τίποτα.

Άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη στην Καθημερινή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009 στις 02:41 στην κατηγορία εκπαίδευση, Ελλάδα, σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.