Terra Computerata

Ολοι έχουμε συναντήσει έναν. Συνήθως τα παιδιά τους έχουν δύο ονόματα και δύο με τρία επίθετα. Ιάνθη-Άρτεμις, Δανάη- Ηλέκτρα, Ιόλη-Αλκηστις, Ιάσων-Φίλιππος.

Στην επίδοση των ελέγχων έρχονται προετοιμασμένοι. Έχουν μάθει τις βαθμολογίες των “ανταγωνιστών”, πόσα διαγωνίσματα έχουν γράψει, έχουν υπολογίσει μέσους όρους κι έχουν πολλές, πολλές απορίες.

Κι εσύ λυπάσαι τα παιδιά… τι θα τραβήξουν μέχρι να αποτινάξουν το ζυγό…

Ομως πληροφορούμαι ότι η αγορά είναι με το μέρος αυτών των γονιών. Μια σιδερένια μπάλα, που διατίθεται στην ιστοσελίδα Curiosité, υπόσχεται να βοηθήσει τους γονείς, οι οποίοι φοβούνται ότι τα παιδιά τους δεν διαβάζουν αρκετά την περίοδο των εξετάσεων. Οι ενήλικες δένουν τη μπάλα στο πόδι των τέκνων τους και ρυθμίζουν το χρόνο μελέτης τους.
Μέχρι να περάσει η προεπιλεχθείσα ώρα είναι αρκετά δύσκολο για τους νέους να κινηθούν από χώρο σε χώρο, αφού το βαρίδι αυτό ζυγίζει 9.5 κιλά. Μόλις τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση, η μπάλα ξεκλειδώνει αυτόματα και ο μαθητής-φυλακισμένος μπορεί πια να κινηθεί ελεύθερος. Σύλλογοι ακαδημαϊκών προειδοποιούν πάντως, ότι η χρήση αυτού του «εργαλείου» μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα και να κάνει τα παιδιά να μισήσουν τα μαθήματα.

Και για του λόγου το αληθές… Study ball

https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/1958

Προσωπική ανάμνηση: δεκαεννέα ετών, στη βορειοανατολική Αγγλία, μόλις έχουν γίνει οι εγγραφές στο τοπικό πανεπιστήμιο. Βυθισμένος στο άγχος για το μέλλον – ένα άγχος υπαγορευμένο από την υπαρξιακή, σχεδόν, αγωνία των γονιών για το μέλλον: «Τι δουλειά θα κάνεις σπουδάζοντας Humanities; Φέρε σύντομα τη βεβαίωση από τη γραμματεία να την πάμε στη στρατολογία για την αναβολή» και τα λοιπά – και δεν ήμουν βέβαια η μοναδική περίπτωση, αλλά μάλλον ο κανόνας. Από περιέργεια, ρώτησα έναν τυχαίο (και διόλου εύπορο) Αγγλο συμφοιτητή: Τι θα κάνεις μετά το πτυχίο; Ανασήκωσε τους ώμους: «Μπορεί να πάω για λίγο στην Αίγυπτο να διδάξω αγγλικά, θα ταξιδέψω και μετά μπορεί να γυρίσω για μεταπτυχιακό – βλέπουμε». Ηταν ένα σοκ. Αυτή η αίσθηση ανοιχτών οριζόντων και προοπτικής μπροστά τους, καμία ασφυκτική πίεση από τους (άφαντους) γονείς, το πτυχίο να συνεπάγεται αυτομάτως δουλειά, ο εγκλεισμός στη λεγόμενη «παραγωγή» να σε περιμένει στη γωνία. Κι ούτε άγχη για αναβολές και θητείες για τους άντρες, αλλά ούτε και άγχος για τις κοπέλες, να γυρίσουν πίσω, να κάνουν καριέρα – αλλά και οικογένεια. Εννοείται ότι η πίεση του υπερπροστατευτικού Ελληνα γονιού δεν ήταν παρά η μικρογραφία μιας γενικότερης πίεσης μέσα στην τρομακτικά ανασφαλή ελληνική κοινωνία.  Διαβάστε και το σχετικό άρθρο Helicopter parents

Συνέχεια »