Ο Ηλίας Κούβελας παρουσιάζει ένα από τα πιο σημαντικά, κατά τη γνώμη του, μουσικά έργα του 20ού αιώνα:
«Κind of blue» (κάπως μελαγχολικό;) του Μάιλς Ντέιβις. Ακουγα χρόνια τζαζ. Είχα κάποια σχέση με αυτή τη μουσική. Εκείνη όμως τη στιγμή η σχέση μου με την τζαζ έγινε ουσιαστική. Αυτός ο μελαγχολικός ήχος (kind of blue) με αναστάτωνε. Αισθανόμουνα ότι αποκτούσα μια σωματική σχέση με αυτή τη μουσική, οι μύες μου τεντώνανε και χαλαρώνανε. Την άλλη μέρα πήρα τον δίσκο. Μάιλς Ντέιβις τρομπέτα, Τζον Κολτρέιν τενόρο σαξόφωνο, Μπιλ Εβανς πιάνο, Πολ Τσέιμπερς μπάσο, Τζέιμς Κομπ ντραμς και για λίγο ο Τζον Αντερλι άλτο σαξόφωνο και ο Γουίν Κέλι πιάνο. Η μελαγχολική μορφή του Μάιλς Ντέιβις στο πίσω μέρος του εξώφυλλου, καθισμένου σ΄ ένα σκαμνί. Ολοι τους μεγάλοι μουσικοί. Και η μουσική δεν γράφτηκε ποτέ, παρά μόνο με τη μορφή ενός απλού σχεδιάσματος που έφερνε ο Μάιλς Ντέιβις στο στούντιο και που τη συνελάμβανε λίγες ώρες
πριν από την εγγραφή, όπως λέει ο Μπιλ Εβανς. Αυτοσχεδιασμός ομάδας επάνω στην έμπνευση μιας ιδιοφυΐας. Αποτέλεσμα, ένα αριστούργημα. Ακούστε τον δίσκο, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα αναμνηστικό άλμπουμ σε βινύλιο και CD. Ακούστε εκείνο το θαυμάσιο «Αll blues». Μια σειρά από πέντε σκάλες που ο κάθε σολίστας τις παίζει όσο διάστημα θέλει. Ακούστε αυτόν τον καταπληκτικό διάλογο της κορνέτας του Μάιλς Ντέιβις με το σαξόφωνο του Τζον Κολτρέιν. Τόση μελαγχολία αλλά και τόση αγάπη. Του ενός για τον άλλο; Και των δύο για τη μουσική; Και των δύο για τον καταπιεσμένο μαύρο Αμερικάνο της δεκαετίας του ΄50; Ακούστε πώς ο Τζον Κολτρέιν πλουτίζει με μελωδία το ξεκίνημα του Μάιλς Ντέιβις. Για να πιάσει πάλι ο Μάιλς και να το πλουτίσει ακόμη περισσότερο. Το πιάνο και το μπάσο μένουν αφάνταστα διακριτικοί σχολιαστές, μέχρι που ο Μπιλ Εβανς θα δώσει τον δικό του θλιμμένο λόγο που θα τελειώσει με το μοιρολόι των πνευστών. Ο Πολ Τσέιμπερς δεν θα φωνάξει ούτε μία στιγμή. Θα μείνει στο διακριτικό, σχεδόν άφωνο κλάμα του μέχρι το τέλος. Προσπαθώ να φανταστώ αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργούν. Φαντάζομαι αυτή τη θαυμάσια επικοινωνία με τα μάτια και τη μουσική. Ούτε μία στιγμή φλυαρίας. Κι εσύ που τους ακούς, αποκλείεται να μείνεις παθητικός δέκτης, θέλεις να θρηνήσεις μαζί τους όπως όταν ακούς τον επιτάφιο θρήνο.
Άρθρα (RSS)