Terra Computerata

Το Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου εγκαινιάστηκε το 1834. Περιλαμβάνει περίλαμπρα ταφικά μνημεία από το 1860, ένα σπάνιο σύνολο γλυπτικών και αρχιτεκτονικών έργων του νεοκλασικισμού: ναΐσκους, σαρκοφάγους και επιτύμβιες στήλες.

Στις μέρες μας έχει ατυχήσει καθώς έχει αφεθεί στα χέρια βανδάλων και νεκρόσυλων που ασχημονούν πάνω στα μνημεία. Η πολιτεία υπόσχεται αλλά φως δε φαίνεται…

Το 2000, το καλοκαίρι ο πατέρας μου αποφάσισε να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο. Βρισκόμασταν σε διακοπές στη Σύρο κι αποφασίσαμε με τη μητέρα μου ότι θα ταλαιπωρούσαμε το νεκρό, αν αρχίζαμε διαδικασίες μεταφοράς του στην Αθήνα. Έτσι κανονίσαμε να ενταφιαστεί στην Ερμούπολη. Προκειμένου να μην έχω πάλι την εμπειρία μίας ανακομιδής, αγόρασα τον τάφο. Πρόκειται, όπως ελπίζω να μη γνωρίσετε ποτέ, για ειδεχθή διαδικασία. Τότε δεν το ήξερα, αλλά αγόραζα ένα μνημείο. Στη μελέτη των Π. Γαβαλά και Ε. Γαρέζου: “Τα γλυπτά μνημεία του κοιμητηρίου Αγ. Γεωργίου” βρήκα όλα τα στοιχεία του προκατόχου και τη λεπτομερή περιγραφή: “τις τέσσερεις πλευρές περιθέει εγχάρακτη γραμμή, η οποία απολήγει σε σχηματοποιημένα ανθέμια, επί της επιτύμβιας πλάκας υπάρχει γλυπτός ανισοσκελής σταυρός”. Σε λίγο άρχιζαν και τα σχολεία κι γύρισα στην Αθήνα. Όταν όμως επισκέφθηκα εκ νέου τον τάφο, έμεινα σύξυλη καθώς επί της επιτύμβιας πλάκας είχε χαραχθεί με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομά μου. Το όνομα του πατέρα μου υπήρχε στην κάθετη στήλη με πιο διακριτικά γράμματα. Φανερό είναι ότι ακόμα και στη νεκρόπολη η ιδιοκτησία βαραίνει περισσότερο. Έμαθα μάλιστα ότι η ιδιοκτησία μου ισχύει για 99 χρόνια. Φαίνεται κανένας δεν πιστεύει ότι μπορώ να τα εκατοστήσω. Οχι ότι θα το ήθελα, λέμε τώρα.

Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Χους ει και εις χουν απελεύσει και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι μου αρέσει περισσότερο το dust to dust, ashes to ashes, έχει μία βαρύνουσα μουσικότητα. Αποχώρισα ενώ στο μυαλό μου παιάνιζε το dies ira. Τα τελευταία χρόνια έχω πάει σε πολλές κηδείες αγαπημένων φίλων. Σταμάτησα να ενημερώνω την ατζέντα μου, δεν μπορώ να σβήνω τόσα ονόματα. Κάθε φορά μετά το σοκ, η τελετή έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να σου θυμίσει τις προτεραιότητες. Ακριβώς όπως το να ατενίζεις την ταφόπλακα με το όνομά σου.