Στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι “Σπούτνικ αγαπημένη” ένας ήρωας περιγράφει πως έγινε δάσκαλος. “Δεν ήταν κάτι που είχα σχεδιάσει, αλλά, όταν έγινε τελικά, ανακάλυψα ένα βαθύ σεβασμό και μία ανυπόκριτη αγάπη για το επάγγελμα, που ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα. Και για να μη μασάω τα λόγια μου, η πραγματικότητα ήταν ότι εντελώς τυχαία ανακάλυψα τον εαυτό μου.
Στεκόμουν μπροστά στην τάξη, διδάσκοντας τους πιτσιρικάδες βασικά πράγματα σχετικά με τη γλώσσα, τη ζωή, τον κόσμο, κι ανακάλυπτα ότι ταυτόχρονα δίδασκα και τον ίδιο μου τον εαυτό από την αρχή όλα αυτά τα πράγματα -φιλτραρισμένα μέσα από τα μάτια και τα μυαλά αυτών των παιδιών. Όταν κάνεις σωστά αυτή τη δουλειά, αυτή η εμπειρία είναι αναζωογονητική. Βαθιά, θα έλεγα”. σ.85-86 Εκδόσεις Ωκεανίδα.
Μάλλον κάτι τέτοια διαβάζει και η ηγεσία του Υπουργείου και δε συζητά το θέμα της αύξησης των μισθών μας. Εμ μας αναζωογονούν και δε χρειάζεται να τρέχουμε στα σπα, θέλουμε και τα ρέστα.
Άρθρα (RSS)