Terra Computerata

Αν έχει συμβεί και σ’ εσάς να διαπιστώνετε με τρόμο ότι το πιτσιρίκι σας απολαμβάνει στην τηλεόραση τα αγαπημένα του υπερφυσικά καρτούν να σπέρνουν φωτιά και όλεθρο ή να πλακώνονται στο ξύλο, μην ανησυχείτε, δεν είναι σίγουρο ότι μόλις σηκωθεί από τη θέση του θα αρχίσει να κάνει το ίδιο.

Τα παιδιά έχουν διαφορετικό τρόπο από εμάς τους ενήλικους να επεξεργάζονται τις ιστορίες κινουμένων σχεδίων και να τις συνδέουν με τον πραγματικό κόσμο.

*Αυτό, τουλάχιστον, συμπεραίνουν ο Φρανσουά Ζοστ και η Μαρί-Φρανς Σαμπά-Ουιγιόν, δύο γάλλοι ερευνητές που μελέτησαν την πρόσληψη των κινουμένουν σχεδίων από τα παιδιά ηλικίας 6 έως 7 ετών.

Οι ερευνητές μίλησαν στο συνέδριο «Παιδική ηλικία και ΜΜΕ» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και την Παγκόσμια Οργάνωση Προσχολικής Αγωγής.

*Οι μεγάλοι κρίνουμε τα κινούμενα σχέδια πολύ αυστηρά, για τη βία και τη νοσηρότητά τους, αλλά το κάνουμε παρατηρώντας αποσπασματικά όταν ένας κρότος ή ένας ενοχλητικός ήχος μάς κάνει να δούμε τι παίζει η τηλεόραση, εξηγούν οι ερευνητές. Κι εκεί αρχίζει η δαιμονοποίησή τους.

*Για τα παιδιά, όμως, η διαδικασία είναι διαφορετική. Γι’ αυτά, τα κινούμενα σχέδια είναι ένας μη πραγματικός κόσμος, «ένας τέλειος και ιδανικός καθρέφτης» που αντανακλά αυτό που υποτίθεται πως βιώνεται εκεί.

Αλλά το πιο καθυσηχαστικό συμπέρασμα είναι μάλλον το εξής: Στον κόσμο των καρτούν τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν αν οι ήρωες τηρούν τους κανόνες του πραγματικού κόσμου ή αποκλίνουν από αυτούς.

*Αν το παράδειγμα του ήρωα είναι θετικό, προκύπτει η επιβεβαίωση αυτών των κανόνων. Αν είναι αρνητικό, τότε και πάλι ο ήρωας ξεχωρίζει γιατί δεν τηρεί πιστά αυτούς τους κανόνες.

Και οι περιπέτειές του λειτουργούν σαν ένα είδος «κάθαρσης» για τις αξίες που κυριαρχούν. Πολύ βολικό για τους γονείς, δηλαδή.

*Οι ερευνητές καταλήγουν πως «τα καρτούν δεν πρέπει να απορρίπτονται από τους γονείς μόνο γι’ αυτό που δείχνουν (βία, μάχες κ.λπ.). Ακόμη και μια σκηνή βίας δεν μπορεί από μόνη της να λειτουργήσει αρνητικά στον ψυχισμό ενός παιδιού.

Η επεξεργασία που θα υποστεί αυτή η σκηνή μέσα του εξαρτάται από τις εμπειρίες του στον πραγματικό -εξωτηλεοπτικό- κόσμο».

*Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως οι γονείς δεν πρέπει να προσπαθούν να διακρίνουν την ποιότητα ενός κινούμενου σχεδίου. Αλλά πρέπει και να επιχειρούν να μπουν στον κόσμο των παιδιών, χωρίς να ξεχνούν ότι γι’ αυτά τα κινούμενα σχέδια είναι παιχνίδια.

Και τελικά, «η πρόσληψη ενός κινούμενου σχεδίου από τα παιδιά πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με το πόσο πιστά αναπαριστά την παραβίαση της ηθικής των ενηλίκων». Το τι έχει βιώσει κάθε παιδί ως ηθικό είναι βέβαια ένα άλλο κεφάλαιο, για το οποίο δεν ευθύνονται ούτε η κακιά μάγισσα ούτε οι Πάουερ Ρέιντζερς.

Ελευθεροτυπία

Μια φορά κι έναν καιρό -την εποχή που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «Ευτυχισμένες μέρες», όπως το γνωστό νοσταλγικό σίριαλ- η πορεία του φλερτ ρυθμιζόταν από μια σειρά οδικές πινακίδες. Οι δυνητικοί παρτενέρ γνωρίζονταν συνήθως μέσα στο πλαίσιο ευρύτερων κοινωνικών θεσμών: γειτονιές, σχολεία, οικογένειες, τόποι εργασίας. Υπήρχαν ορισμένοι γενικά παραδεκτοί κοινωνικοί κανόνες. Ο σκοπός αυτών των κανόνων -σχετικά με τα πρώτα ραντεβού, τη σύναψη δεσμού, την αναβολή του σεξ για ένα διάστημα- ήταν να καθοδηγούν τα νεαρά αγόρια και κορίτσια στον δρόμο από τη βραχυπρόθεσμη επιθυμία στη μακροπρόθεσμη δέσμευση.Τις τελευταίες δεκαετίες οι κανόνες αυτοί έγιναν κάτι απηρχαιωμένο. Δεν ταίριαζαν στη μεταφεμινιστική εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Αναζητήθηκαν έτσι πιο σύγχρονοι κανόνες για τις ερωτικές σχέσεις. Θα περίμενε κανείς από μια δυναμική κοινωνία να βρει το κατάλληλο σύγχρονο σαβουάρ βιβρ. Ομως η τεχνολογία το έκανε αυτό εξαιρετικά δύσκολο. Το σαβουάρ βιβρ έχει να κάνει με φραγμούς και αυτοσυγκράτηση. Ομως, η τεχνολογία, ιδιαίτερα το κινητό τηλέφωνο και η αποστολή μηνυμάτων, διαλύει όλα τα εμπόδια. Οι επίδοξοι παρτενέρ επικοινωνούν τώρα μεταξύ τους αυτοστιγμεί μέσα σε μια σφαίρα χωρίς τριβές, που βρίσκεται έξω από τους ευρύτερους κοινωνικούς θεσμούς και τις δεσμεύσεις.

Οι άνθρωποι, έτσι, στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους. Γίνονται ελεύθεροι παίκτες σε μια ανταγωνιστική αρένα σημαδεμένη από αμφίβολες, διφορούμενες σχέσεις. Η κοινωνική ζωή φτάνει να μοιάζει στην οικονομία, με τους ανθρώπους να βομβαρδίζονται από μηνύματα προσφοράς και ζήτησης μέσα σ’ ένα σύμπαν δυνητικών ευκαιριών.

Η δυνατότητα να επικοινωνεί κανείς με πολλά πρόσωπα ταυτοχρόνως φαίνεται να ενθαρρύνει την κατάτμηση των σχέσεων, την επιδίωξη να συνάπτει κανείς διαφορετικά είδη συναισθηματικών και/ή σεξουαλικών δεσμών με διαφορετικούς ανθρώπους το ίδιο χρονικό διάστημα.

Φαίνεται να ενθαρρύνει μια νοοτροπία κυνηγού της ευκαιρίας. Αν έχεις πολλές διαφορετικές επιλογές συνεχώς μπροστά σου και αν η τεχνολογία το κάνει εφικτό να περνάς από τη μια επιλογή στην άλλη, είναι φυσικό να αναπτύξεις τη νοοτροπία ενός αγοραστή που συγκρίνει προϊόντα και τιμές.

Φαίνεται επίσης να ευνοεί μια ατμόσφαιρα γενικής απογοήτευσης – με την κυριολεκτική έννοια της απώλειας της γοητείας. Τα ηθικά συστήματα, από τον καιρό των μεσαιωνικών ιπποτών μέχρι τους ερωτικούς ύμνους του Μπρους Σπρίνγκστιν, έχουν λειτουργήσει με τον ίδιο βασικό τρόπο. Παίρνουν άμεσα εγωιστικά ενδιαφέροντα και τα εμποτίζουν με υπερβατικά, πνευματικά νοήματα. Ο έρωτας γίνεται μια ιερή υπόθεση, μια πράξη αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς αφοσίωσης.

Ομως, η χρησιμοθηρική νοοτροπία που ευνοείται από την τεχνολογία είναι διαβρωτική για την ποίηση και τη φαντασία. Ενα περικάλυμμα ειρωνικής αποστασιοποίησης απαιτείται για οποιονδήποτε θέλει να αντέξει στη βάναυση ανατροφοδότηση της αγοράς. Στον σημερινό κόσμο, η επιλογή ενός κινητού τηλεφώνου μπορεί να είναι πιο καθαγιασμένη πράξη από την επιλογή ενός ερωτικού παρτενέρ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι νέοι άνθρωποι σήμερα είναι χειρότεροι ή πιο ρηχοί από τους νέους του παρελθόντος. Σημαίνει ότι έχουν λιγότερη βοήθεια. Οι άνθρωποι κάποτε ζούσαν μέσα σ’ ένα πλαίσιο κοινωνικής ύπαρξης που εκπαίδευε τα συναισθήματα, οδηγούσε το προσωρινό προς το μόνιμο και συνέδεε τις καθημερινές ορμές με υψηλότερες επιδιώξεις. Η συσσωρευμένη σοφία της κοινότητας στήριζε τα ζευγάρια καθώς προσπαθούσαν να κερδίσουν την αφοσίωση ο ένας του άλλου.

Σήμερα υπάρχουν πολύ λιγότεροι κανόνες που να καθοδηγούν με αυτό τον τρόπο. Η σημερινή τεχνολογία φαίνεται να απειλεί το είδος εκείνο της απαιτητικής και σταθερής αμοιβαιότητας που είναι το θεμέλιο της εμπιστοσύνης.

International Herald Tribune / Καθημερινή

Ένα νέο δικτυακό τόπο που αναδεικνύει τη νεοελληνική γλωσσική κληρονομιά μέσω μιας σημαντικής ψηφιακής συλλογής κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ανέπτυξε το Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου (ΙΕΛ), στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας». Ο δικτυακός τόπος που αναπτύχθηκε για την πολιτιστική, επιστημονική και εκπαιδευτική αξιοποίηση της συλλογής αυτής, από το ευρύτερο, αλλά και το ειδικό κοινό, βρίσκεται στη διεύθυνση www.potheg.gr.

Ο Πολιτιστικός Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσας (ΠΟΘΕΓ) περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά κείμενα συγγραφέων από όλα τα λογοτεχνικά είδη και από μια ευρεία περίοδο της νεοελληνικής γραμματείας που ξεκινά από το νεοελληνικό Διαφωτισμό (τέλη του 18ου αιώνα – αρχές 19ου αιώνα) και φθάνει μέχρι τη σημερινή εποχή. Κάθε κείμενο συνοδεύεται από εκτενή τεκμηρίωση (βιογραφία και εργογραφία συγγραφέα, αποσπάσματα κριτικών κείμενων, βιβλιογραφία, φωτογραφικό υλικό), καθώς και από πρωτότυπο υλικό με πληροφορίες για το ρεύμα και τη λογοτεχνική σχολή στην οποία εντάσσεται.

Στη συλλογή ανθολογούνται οι σημαντικότεροι Έλληνες λογοτέχνες και τα σημαντικότερα έργα τους, έτσι ώστε να καταδεικνύεται η ιστορική εξέλιξη της νεοελληνικής γραμματείας. Στα συνοδευτικά κείμενα παρουσιάζονται τα θέματα και οι έννοιες που χαρακτηρίζουν τις διάφορες λογοτεχνικές τάσεις, ρεύματα και περιόδους, προβάλλονται οι θέσεις όλων των παρατάξεων της γλωσσικής διαμάχης και, τελικά, δημιουργείται στον επισκέπτη μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πνευματικό κλίμα κάθε εποχής και την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας στο γραπτό λόγο.

Ο δικτυακός τόπος του ΠΟΘΕΓ σχεδιάστηκε με στόχο να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις διαχείρισης και πρόσβασης σε πολιτισμικό περιεχόμενο, ταυτόχρονα όμως ενσωματώνει τεχνολογικές καινοτομίες, υποστηρίζοντας δυνατότητες πολύπλευρης αναζήτησης /ανάκτησης και σύνθετους μηχανισμούς πρόσβασης στο περιεχόμενο (τεχνικές αναζήτησης ασαφούς ταιριάσματος, αναζήτηση με υποστήριξη μορφολογικού λεξικού, χρήση τεχνολογίας συνθετικής φωνής για εκφώνηση κειμένων και πλοήγηση στον ιστότοπο ατόμων με προβλήματα όρασης κ.λπ.).

Το πρωτότυπο περιεχόμενο είναι διαθέσιμο σε τρεις γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά και Γαλλικά), ενώ προσφέρονται ακόμη στον επισκέπτη ένας εύχρηστος «Θησαυρός Λογοτεχνικών Όρων», στατιστικές πληροφορίες για την εμφάνιση λημμάτων στα ψηφιοποιημένα έργα, καθώς και κάποια – περιορισμένου περιεχομένου – εκπαιδευτικά παιχνίδια.

Σκοπός του Πολιτιστικού Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσας είναι η συστηματική ψηφιακή τεκμηρίωση, η βελτίωση της κατανόησης του ελληνικού γλωσσικού πολιτισμού, η προώθηση της πολιτιστικής εκπαίδευσης, η διάχυση προτύπων τεκμηρίωσης συλλογών πολιτιστικών αντικειμένων κ.ά. H διαδικτυακή υπηρεσία του παρέχεται δωρεάν για την ικανοποίηση των ερευνητικών και πνευματικών αναγκών του ειδικού κοινού (γλωσσολόγοι, φιλόλογοι, μελετητές της γλώσσας μας, εκπαιδευτικοί, μαθητές, κ.ά.), ενώ συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση του γενικού κοινού σχετικά με την σπουδαιότητα της πολιτιστικής και ιστορικής γνώσης που απορρέει από την γλώσσα μας.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στις 14 Αυγούστου 1922 (26 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο) η «Κ» δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα της ανυπόγραφο κύριο άρθρο του Γεωργίου Α. Βλάχου, ιδρυτή της εφημερίδας, για την πορεία της μικρασιατικής εκστρατείας, στο οποίο υποστήριζε ότι «η Ελλάς… έχει την υποχρέωσιν να διαχειμάση οίκαδε». Αργότερα, πολλοί κατηγόρησαν τον Βλάχο ότι με αυτή του τη συμβουλή συνέβαλε στην υποχώρηση του ελληνικού στρατού και στην καταστροφική για τον ελληνισμό έκβαση του πολέμου. Ομως η «Κ» δημοσίευσε το άρθρο την ίδια μέρα που ο Κεμάλ εξαπέλυσε την επίθεσή του, όταν ο ελληνικός στρατός ήδη βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Στο μεταξύ, Γάλλοι και Ιταλοί είχαν συνάψει μυστικές συμφωνίες με τους Τούρκους εθνικιστές. Τον ελληνικό στρατό ακολούθησε στην υποχώρησή του προς τα παράλια μεγάλος αριθμός χριστιανών, που άφηναν πίσω τους τις πατρογονικές εστίες για να γλιτώσουν τη σφαγή από τους Τούρκους. Τελικά ολόκληρη η Ελλάς διαχείμασε οίκαδε, παλαιά και νέα, στρατιώτες της εκστρατείας και πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής μαζί.

Αναζητώντας έξοδο από τον λαβύρινθο του Michael Llewellyn Smith
Οι μοιραίες μάχες για τους Ελληνες 

«Οι γιατροί, ο λευκοφόρος όμιλος που θέλει να μας κάνει καλά… Δηλαδή να γυρίσουμε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδούμε με την κρίση του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, πιο αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά…».

Με αυτή την τραγική διαύγεια στα φωτεινά διαλείμματα της ψύχωσής του, καταγράφει στα 1930 σε κουρελόχαρτα του ψυχιατρείου ο Ρώμος Φιλύρας (1888-1942) τη ζωή στο ίδρυμα, τα κλινικά συμπτώματα της αρρώστιας του και των άλλων «προνομιούχων της τρέλας», μαζί με πλήθος κοινωνικών σχολίων της εποχής.

Σχεδόν 70 χρόνια μετά τον θάνατό του στο Δρομοκαΐτειο «μόνου και ξεχασμένου», ο παραγνωρισμένος ποιητής Φιλύρας έρχεται σήμερα, με αφορμή μια παράσταση, να ταράξει το νου μας με τις συγκλονιστικές αυτοβιογραφικές σημειώσεις του στη διάρκεια του 15χρονου εγκλεισμού του στο άσυλο. Δεν είναι πια ο μεγαλομανής νάρκισσος της προηγηθείσας «Παράδοξης αυτοβιογραφίας», που σε τροχιά παραληρηματικής αυτοεξιδανίκευσης με εμμονή στους τίτλους ευγενείας, προείκαζε ίσως την επικείμενη διανοητική του κατάρρευση. Εχει βιώσει το γκρέμισμα της ουτοπίας και το σακάτεμα από την εγκατάλειψη και τον ζόφο. Είναι ένας «θαμμένος ζωντανός» εν πλήρει συνειδήσει: «Αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από τη λογική!».

Φυλαγμένα από φιλότιμους διασώστες του έργου του, τα ημερολόγια του Δρομοκαΐτειου εμφανίζουν τις φιλυρικές μεταπτώσεις από την πραγματικότητα στη μυθομανία, τις εξάρσεις υπομανιακής σύγχυσης, τη δεσπόζουσα φασματική παρουσία του έρωτα, ενώ βρίθουν από πλεοναστικά επίθετα και πυρετικές ολοσέλιδες προτάσεις. Ωστόσο, ο αφοπλιστικά αυθόρμητος, λαχανιασμένος, σχεδόν προφορικός λόγος, διαπνέεται από ποιότητα λογοτεχνικής έκφρασης, εκπληκτικές λυρικές διακυμάνσεις, ανατριχιαστική οξυδέρκεια και αυτοσαρκασμό, προσδίδοντας ρίγος τραγικού στη μετεώριση του ποιητή ανάμεσα στη λογική και την τρέλα, τον ρεαλισμό και την υπέρβασή του, καθώς και μια πρώιμη υπερρεαλιστική χροιά στο ύφος της γραφής του.

Ελευθεροτυπία

Το πασίγνωστο τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γ.Κ. (Γιώργο Καραϊσκάκη)» είναι στην πραγματικότητα «Ωδή στον Κ.Γ. (Κώστα Γεωργάκη)» και η αλλαγή του ονόματος στον τίτλο είχε γίνει για να παρακαμφθεί η λογοκρισία.” – (Κώστας Γεωργάκης:Κερκυραίος φοιτητής στην Ιταλία που αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα)

Το ερώτημα επανέρχεται βασανιστικά κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Πού βρίσκεται η γενιά του Πολυτεχνείου; Έχει ξεπουληθεί; Έχει συμβιβαστεί; Έχει καταφέρει τίποτα; Και ποια είναι τελικά αυτή η γενιά; Ένας ευρύτερος κύκλος 3.000
ανθρώπων και ένας πυρήνας 300 που συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 είναι εκείνοι που ουσιαστικά έδωσαν τον χαρακτηρισμό της γενιάς του Πολυτεχνείου σε όσους σήμερα βρίσκονται περίπου στα 55 με 60.

Τα Νέα

Σειρά παραβιάσεων των θεμελιωδών κανόνων ασφαλούς πρόσβασης των ανηλίκων στο Διαδίκτυο διαπίστωσε το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου, μετά από εξέταση φορητών υπολογιστών που δόθηκαν στους μαθητές της Α’ Γυμνασίου στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψηφιακή Τάξη». Οι δύο σημαντικότερες που αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση του Κέντρου, αφορούν αφενός την αδυναμία εποπτείας του φορητού υπολογιστή από τον γονέα και, αφετέρου, τη δυνατότητα σύνδεσης τους σε οποιοδήποτε δίκτυο εκτός του Πανελλήνιο Σχολικού Δικτύου, που είναι το μόνο που παρέχει προστασία από επιβλαβές περιεχόμενο.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα σχολεία χαρακτηρίζεται «ανεξέλεγκτη», ενώ έχουν ήδη γίνει καταγγελίες από καθηγητές Γυμνασίων για την ακατάλληλη χρήση του φορητού υπολογιστή από τους μαθητές, κυρίως την ώρα του σχολικού διαλείμματος, όταν και χρησιμοποιούν την ασύρματη σύνδεση για να σερφάρουν σε ιστοσελίδες πολλές φορές ακατάλληλου περιεχομένου, όχι από την σχολική αίθουσα, αλλά από… τις τουαλέτες.

www.kathimerini.gr

Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών μια ιστορική έρευνα (με επιστημονικό υπεύθυνο τον διευθυντή ερευνών Λεωνίδα Καλλιβρετάκη) υπό τον τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973».

Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων εκείνων των ημερών, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο. Ενα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων.

Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο Τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνισή τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα έχει προχωρήσει έτσι στη συγκρότηση ενός τεκμηριωμένου καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί είκοσι τέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις. Για καθεμιά από αυτές συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που εντοπίστηκαν.

Ενδεικτικά αποσπάσματα από τον φάκελο τεκμηρίωσης μιας τέτοιας περίπτωσης, όχι ιδιαίτερα γνωστής, παρουσιάζονται σήμερα. Ο Μάρκος Καραμανής έπεσε νεκρός το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1973. Πράγματι -κάτι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό- οι περισσότεροι φόνοι έλαβαν χώρα κατά το 48ωρο που επακολούθησε την εισβολή του τανκ και την εκκένωση του Πολυτεχνείου, στο πλαίσιο της επιχείρησης καταστολής που εξαπολύθηκε σε όλο το Λεκανοπέδιο, όταν οι κρατούντες διαπίστωσαν ότι υπήρξε μια αναζωπύρωση των κινητοποιήσεων. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπήρξαν θύματα πυρών προερχομένων από στρατιωτικές μονάδες που είχαν ακροβολιστεί σε διάφορα σημεία της πόλης ή διέτρεχαν τους δρόμους της Αθήνας με τεθωρακισμένα οχήματα.

Καθημερινή

Υστερα από ένα μήνα στα φοιτητικά έδρανα, με απογοήτευση διαπιστώνουν πως άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν. Ο λόγος για τους πρωτοετείς φοιτητές των ΑΕΙ, που μετά την υπερπροσπάθεια των εισαγωγικών έπεσαν στο… χάος. Ελλειψη οργάνωσης, μαθήματα από σημειώσεις, άσχημες υποδομές, αλλά και η γάγγραινα της κομματικοποίησης. «Οι φοιτητικές παρατάξεις είναι ενοχλητικές και η κομματικοποίηση δηλητηριάζει το κλίμα», λένε στην «Καθημερινή».

Γάγγραινα για τα ΑΕΙ οι κομματικές οργανώσεις_
«Οφείλουμε να βλέπουμε τα θετικά και να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα αρνητικά»_

Την τελευταία φορά που περπάτησα στην Αθήνα, η πόλη μού φάνηκε άγρια, αμακιγιάριστη, αλύπητη. Τζάνκια ντίλαραν στην Ομόνοια, με ένα φωτισμό σχεδόν σουρεαλιστικό, καθώς στο κίτρινο χρώμα του άρρωστου προσώπου τους παρεμβάλλονταν οι πολύχρωμες φλούο αντανακλάσεις του “Fashion Hotel”. Πόρνες από την Αφρική, … άπλυτα Πακιστάνια να ρίχνουν ύπνους στα παγκάκια, απανωτά εναλλασσόμενα καρέ δυστυχίας έπεφταν μπροστά στα μάτια μου, καθώς το πήρα με τα πόδια έως το Γκάζι.

Βγήκαμε στην εθνική οδό από τη στουμπωμένη Αχαρνών.
Τα απορριμματοφόρα γουργούριζαν ηδονικά σαν δεκαοκτούρες, καθώς καταβρόχθιζαν τα σκουπίδια της πόλης, οι μηχανοκίνητες σκούπες του δήμου πάλευαν να καθαρίσουν τις βρομιές, κολλημένες δυνατά στο πεζοδρόμιο, όπως οι πεταλίδες στα βράχια. Είναι πολύ άσχημη η Αθήνα, συμφωνήσαμε, γκαζώνοντας πίσω για το χωριό μας, τη Θεσσαλονίκη.

Από άρθρο του Στέφανου Τσιτσόπουλου στην Athens Voice