Terra Computerata

Την αγωνία για το μέλλον του βιβλίου, των εφημερίδων, των γραμμάτων εν γένει, που εξέφρασε πρόσφατα φίλος εκδότης, έρχεται να εντείνει μία ακόμη αποκαρδιωτική έρευνα για τον χρόνο τηλεθέασης παιδιών ηλικίας 2 με 5 ετών. Οι πάντες είναι έτοιμοι να δηλώσουν εξοργισμένοι με τους γονείς που παρκάρουν τα παιδιά τους –όπως τα αυτοκίνητα στα drive in– απέναντι από το γυαλί, με το ρολόι να καταβροχθίζει ώρες. Πέρα από την ανατριχίλα που προκαλούν οι αριθμοί, που σπάζουν κάθε τόσο κι ένα νέο ρεκόρ (25 ώρες τηλεθέασης εβδομαδιαία + επτά επιπλέον ώρες σε DVD, computer games κ. λπ.), τα ερωτήματα που τίθενται θα έπρεπε να δυσκολεύουν το ύπνο όλων μας.

Σύμφωνα με τη Nielsen που διεξήγαγε τη συγκεκριμένη έρευνα, τα παιδιά σε αυτήν την προσχολική ηλικία μπορούν και βλέπουν αμέτρητες ώρες τηλεόραση, ξοδεύοντας τις μισές από αυτές (περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνική ομάδα) στις διαφημίσεις.

Ποιο και κυρίως τι είδους θα είναι το μέλλον μιας κοινωνίας που γαλουχεί τα παιδιά της –σχεδόν αποκλειστικά– με εικόνες, μετατρέποντάς τα με το καλημέρα, πριν δηλαδή ακόμα αναλάβει κουτσά-στραβά τη διαμόρφωσή τους η οδυνηρά ανεπαρκής εγκύκλιος παιδεία της αποστήθισης ετερόκλιτων πληροφοριών, σε εθισμένους καταναλωτές; Λέγεται ότι μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, αλλά τι αντίκρισμα μπορούν να έχουν εκατομμύρια εικόνες στον ψυχισμό ενός νεοσσού που δεν αποκτά κατ’ ουσίαν καμία ουσιαστική επαφή με τις λέξεις; Πέρα από το προοιωνιζόμενο ζοφερό μέλλον του έντυπου λόγου, σε τι είδους κοινωνίες αποσκοπούμε καλλιεργώντας στους αυριανούς πολίτες ως μόνο εφόδιο ζωής την αγωνία της οικονομικής ευμάρειας, που θα τους παράσχει ενδεχομένως πολύ μεγάλη καταναλωτική ευχέρεια;

Στο κάτω κάτω, για να φτάσουμε στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας στο κορύφωμα του έλλογου ανθρώπου περάσαμε από το χρονοβόρο στάδιο του τέλειου καταναλωτή: του ζωντανού που ζει για να τρώει και να αφοδεύει. Γιατί να προβάλλει αίφνης τόσο αναγκαίο το πισωγύρισμα;

Άρθρο του Σπύρου Γιανναρά στην Καθημερινή

Άρθρο των New York Times, επισημαίνει αλλοιώσεις στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων. «Υπήρχε μια εποχή», αναπολεί η συντάκτρια του εν λόγω άρθρου, «πριν αρχίσουμε να βλέπουμε παλιά επεισόδια του «The Wilde» κάθε βράδυ, που συμπεριφερόμασταν σαν τυπική οικογένεια». Μια εποχή που οι οικογένειες δειπνούσαν μαζί. Που οι γονείς μιλούσαν στα παιδιά τους. Που έβγαιναν τα Σαββατοκύριακα έξω. Που κάποιος έπλενε πιάτα ή ρούχα. Μέχρι που ο κόσμος άρχισε να εθίζεται στις τηλεοπτικές σειρές, περνώντας αρχικά ολόκληρα Σαββατοκύριακα κι έπειτα κάθε βράδυ αργά, ενίοτε μέχρι το χάραμα στον καναπέ βλέποντας ατέλειωτους κύκλους ξένων δημοφιλών σειρών. Κι όποιος μπαίνει στον φαύλο αυτό κύκλο δύσκολα βγαίνει. Ακόμη και οι άνθρωποι που επαίρονταν ότι δεν βλέπουν τηλεόραση. Και που εξακολουθούν να μη βλέπουν. Ούτε ειδήσεις. Αλλά βλέπουν μανιωδώς βίντεο.

Από την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή

Να δηλώσω λοιπόν εθισμένη και στις ξένες τηλεοπτικές σειρές. Ξεκίνησα από Lost & Desperate Housewives αλλά πλέον η λίστα είναι τεράστια: όλοι οι κύκλοι CSI, (Las Vegas, Miami, NY), Weeds, Bones, Dexter, Prison Break, Cold case, Criminal Minds,Private Practice, το πιο πρόσφατο Nurse Jackie και το πιο αγαπημένο όλων Grey’s Anatomy.

Απορώ δε με αυτούς που συνεχίζουν να παρακολουθούν ελληνικά σήριαλ…

Τώρα που βλέπω τον κατάλογο απορώ και πως προλαβαίνω να γράφω και το blog…

Οι άνθρωποι που είναι δυστυχισμένοι, βλέπουν κατά μέσο όρο 30% περισσότερη τηλεόραση σε σχέση με τους ευτυχισμένους, σύμφωνα με ερευνητές του πανεπιστημίου του Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Η έρευνα, που βασίζεται σε στατιστικές από περίπου 30.000 αμερικανούς ενήλικους πολίτες κατά την περίοδο 1975-2006, δείχνει ότι οι πιο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν 19 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα έναντι 25 ωρών που βλέπουν όσοι νιώθουν λίγο-πολύ δυστυχισμένοι.

Το συμπέρασμα αυτό μάλιστα ισχύει ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, ύψους εισοδήματος, ηλικίας ή οικογενειακής κατάστασης.

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι η σχέση τηλεόρασης – ψυχολογικής κατάστασης είναι σαφής, όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν η δυστυχία οδηγεί σε περισσότερη παρακολούθηση τηλεόρασης ή αν, αντίστροφα, οι περισσότερες ώρες τηλεόρασης κάνουν κάποιον πιο δυστυχισμένο.

Για να διευκρινισθεί αυτό, όπως είπαν, χρειάζονται περαιτέρω έρευνες.

Κι αυτοί που κατσικώνονται στο διαδίκτυο; τι λέτε είναι σε καλύτερη ή χειρότερη μοίρα;