To θέμα δημοσιεύθηκε σε βρετανική εφημερίδα. Πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, η Λίζα, που κοιτάζει κατάματα τον φακό, αλλάζοντας καπέλα, για να δει αν ο κόσμος την αποδέχεται όπως είναι, με τον νέο της «εχθρό» για αξεσουάρ. Ο τίτλος του άρθρου είναι «πως το Facebook με βοήθησε να ξεπεράσω τον καρκίνο» και δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε για σταρ ή λιγότερο αναγνωρίσιμους ανθρώπους που στηρίζονται σε ομάδες γνωστών και αγνώστων, προκειμένου να νιώσουν πιο δυνατοί.
Θυμηθείτε τη Φάρα Φόσετ, μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής της. Ή την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, λίγο προτού μπει στο χειρουργείο, που ζήτησε μέσω της σελίδας της στο Twitter να προσευχηθούν όλοι οι «φίλοι» της για εκείνη. Και τώρα η Λίζα Μάρκγουελ, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, η οποία, μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο, θέλησε να ενημερώνει για κάθε τι τους φίλους της στο Facebook, για τις θεραπείες, τα συναισθήματα, σαν ένα ολοζώντανο ντοκιμαντέρ, μαζί και ριάλιτι, του προσωπικού της δράματος.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι μέχρι τότε η ίδια αδιαφορούσε γι’ αυτού του είδους την κοινωνική δικτύωση. Ως εργαζόμενη μητέρα χρησιμοποιούσε το Διαδίκτυο για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ, να παραγγέλνει βιβλία, σίγουρα όχι για να επικοινωνεί με τους φίλους της. Ενιωθε ότι θα έχανε τον χρόνο της, δεν ήθελε να «κολλήσει» με διάφορα κουίζ και ανταλλαγές φωτογραφιών. Προτιμούσε να απέχει, να περνάει δημιουργικές ώρες χωρίς να είναι αγκαλιά με τον υπολογιστή της και την «πλασματική» συντροφιά της. Χωρίς, φυσικά, να είναι η μόνη.
Μέχρι που μια μέρα άλλαξαν όλα. Το καλοκαίρι του 2008 διαγνώστηκε όγκος στο μαστό. Ηταν η στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή της θέλησε να μοιράζεται κάθε λεπτό, όχι με τον περιορισμένο κύκλο των φίλων της, αλλά με ένα αρκετά ευρύτερο κοινό. «Βάζω στοίχημα ότι οι δημιουργοί του Facebook δεν θα είχαν φανταστεί ποτέ την ιστοσελίδα σαν ένα Αγαπημένο Ημερολόγιο για μια σαραντάρα καρκινοπαθή».
Μάλλον όχι. Προειδοποίησε το «κοινό» της ότι το περιεχόμενο των μηνυμάτων της μπορεί να ήταν και «μαύρο». Τους ενημέρωσε, επίσης, ότι δεν αναζητούσε οίκτο. Ηταν η στιγμή που κατάλαβε γιατί τόσος κόσμος συνηθίζει να κρατάει ημερολόγιο. «Ηταν σημαντικό να αδειάσω το κεφάλι μου από συναισθήματα και άγχη».
Σε δευτερόλεπτα έθετε ερωτήματα και αναζητούσε απαντήσεις. Από ανθρώπους που είχαν περάσει τα ίδια διλήμματα. Οπως, «εσείς θα κάνατε χημειοθεραπεία;». Για να διαλέξει την απάντηση που της ταίριαζε περισσότερο. Ηθελε να καταγράφει κάθε στάδιο. Φωτογραφίζοντας τον εαυτό της στη σοφίτα. «ΥΓ. Είμαι τυχερή. Αλήθεια. Ορισμένες γυναίκες το περνούν όλο αυτό μόνες τους. Κι εγώ δεν είμαι μόνη». Για την ιστορία, η Λίζα νιώθει καλύτερα τώρα. Εχει ξεχάσει το Facebook κι ας λέει ότι σε αυτό οφείλει την ανάρρωσή της. Η τελευταία φωτογραφία που «ανέβασε», πάντως, συνοδευόταν από τη λεζάντα: «Εγώ, με μαλλιά».
Στη Lifo δημοσιεύτηκε ένα καινούριο ποίημα της Κικής Δημουλά. Είναι η απάντησή της στους στίχους της Χάρις Αλεξίου που ακολουθούν.
Για ποιον πεθαίνω πάλι εγώ για ποιον πεθαίνω
Για ποιον τα όνειρα γεννάω και περιμένω
Στην Αφροδίτη μου ζητάω και στη Σελήνη
Να ξαναχτίσουν μια φωλιά για της ψυχής μου τα πουλιά, να βρουν γαλήνη
Για ποιον να ζήσω πες μου εγώ, για ποιον να ζήσω
Αν στην αγάπη όσα μου μείναν’ δεν χαρίσω
Ο ήλιος μου έδωσε πολλά κι αυτά με πνίγουν
Αν δεν μοιράσω την ψυχή, αυτοί που μου έστειλαν ευχή, πώς θα με κρίνουν
Σήμερα κλαίω – αύριο γελώ
Τώρα πεθαίνω – αύριο θα ζω
Σήμερα κλαίω- αύριο γελώ
Σώμα μου ξένο- μυαλό μου φτερό
Αχ ποιος φωνάζει το όνομά μου και στενάζει
ποιο αγγελούδι τα φτεράκια του τινάζει
Κάποιος σκουπίζει την αυλή του και προσμένει
Να με κεράσει δροσερό, να πιω της λήθης του νερό, που ανασταίνει
Στρώνω κιλίμιγια την προσευχή που θα ‘ρθει
Ρουφάω ρόδια κι όλοι λένε αυτή ετρελάθει
Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω
Κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό, γυρνάω την πλάτη στο χαμό και ξαναρχίζω
Μπορεί το θέατρο στο ραδιόφωνο να μη διαθέτει πια την αίγλη του παρελθόντος, κάποιες εκπομπές όμως επιμένουν να ανεβαίνουν ακόμα στο ραδιοφωνικό σανίδι. Για τη φίλη μου την Κ. που συλλέγει ηχογραφήσεις από το θέατρο αλίευσα αυτό το blog: http://radio-theatre.blogspot.com/
Tο EduRadar είναι πλέον στον… διαδικτυακό αέρα! Αποκλειστικά με θεματολογία από τη σφαίρα της εκπαίδευσης και με μια ιδιαιτερότητα: ο εμπλουτισμός του είναι αποκλειστική ευθύνη των μελών του. Βρίσκετε κάτι ενδιαφέρον στον ολοένα αυξανόμενο “εκπαιδευτικό” διαδίκτυο; Ανεβάστε το στο eduradar.gr και διαθέστε το στην… ψήφο εμπιστοσύνης του κοινού. Μια απλή εγγραφή αρκεί.
Σε συνεργασία με τη Microsoft, η NASA παρουσίασε μια διαδικτυακή υπηρεσία που επιτρέπει στους χρήστες να συνδράμουν τους ερευνητές στην εξερεύνηση του Αρη.
«Βρισκόμαστε σε ένα σημείο της Ιστορίας όπου οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει εξερευνητής» του Κόκκινου Πλανήτη, δήλωσε ο Νταγκ ΜακΚουίστον, διευθυντής του Προγράμματος Εξερεύνησης του Αρη.
«Η συνεργασία με χιλιάδες εθελοντές θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να καταρτίσουν καλύτερους χάρτες» αναφέρει κοινή ανακοίνωση της NASA και της εταιρείας.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν, για παράδειγμα, να αναλάβουν την καταμέτρηση των αναρίθμητων κρατήρων στις εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες που περιλαμβάνει η υπηρεσία «Be a Martian» («Γίνε Αρειανός»).
Περιλαμβάνει ακόμα ένα «εικονικό δημαρχείο» του Αρη όπου το κοινό μπορεί να υποβάλλει ερωτήματα σε ειδικούς, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Το Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASΑ, το οποίο διαχειρίζεται τη νέα υπηρεσία, προσφέρει επίσης βραβεία για τους προγραμματιστές που δημιουργούν εργαλεία πρόσβασης σε εικόνες από τον Αρη, για χρήση από μαθητές σχολείων αλλά και από τους επιστήμονες.
Η διαδικτυακή ιστοσελίδα που φιλοξενεί βίντεο χρηστών YouTube, που ανήκει στον όμιλο Google, εγκαινίασε μία νέα δωρεάν υπηρεσία που επιτρέπει σε διάφορα Μέσα Επικοινωνίας να παρουσιάζουν τις θέσεις τους και να συγκεντρώνουν παράλληλα πρωτογενείς πληροφορίες από πολίτες-δημοσιογράφους.
Τα παραδοσιακά Μέσα Επικοινωνίας και τα πιο σύγχρονα – που έχουν «την ηλικία» του Διαδικτύου – από τη δημόσια αμερικανική ραδιοφωνία (NPR), ως την εφημερίδα Washington Post και τα διαδικτυακά Huffington Post και Politico, αποφάσισαν ήδη να χρησιμοποιήσουν τη νέα υπηρεσία του YouTube.
«Στις ημέρες μας, σχεδόν όλα τα γεγονότα έχουν μια πιθανότητα να καταγραφούν από μία κάμερα», δήλωσε ο Στιβ Γκρούβ, υπεύθυνος για τις πληροφορίες και την πολιτική στο YouTube.
Με την υπηρεσία YouTube Direct, τα Μέσα Επικοινωνίας μπορούν «να συνδεθούν αμέσως με τους ρεπόρτερ-πολίτες που βρίσκονται στην περιοχή και να διανέμουν τα βίντεο που θα είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό», πρόσθεσε ο Στιβ Γκρουβ.
Ανέφερε ακόμα ότι η υπηρεσία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί από επιχειρήσεις για προωθητική πολιτική, από μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ομάδα και από πολιτικές οργανώσεις για τη διενέργεια ερευνών.
Ξεπερνούν τα εκατό σήμερα τα ελληνικά ραδιόφωνα που εκπέμπουν μέσω Διαδικτύου. «Στην πλειοψηφία τους είναι μη κερδοσκοπικά web radios, που λειτουργούν από απλό μεράκι. Πέρα από αυτά που έχουν μια οργανωμένη εικόνα και είναι σωστά στημένα, υπάρχουν κι άλλα με εντελώς ερασιτεχνικό χαρακτήρα, περιορισμένες ώρες εκπομπών», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο κ. Κώστας Τζίλας, υπεύθυνος λειτουργίας του πρώτου ελληνικού ραδιοφωνικού portal e-radio.gr, που λειτουργεί εδώ και εννέα χρόνια, με 900.000 μοναδικούς χρήστες μηνιαίως. «Η μαγεία του Ιnternet radio είναι ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει οτιδήποτε, μπορεί να φροντίσει να ακουστούν και είδη μουσικής που σπανίως παίζονται. Το κόστος λειτουργίας του δεν είναι σημαντικό. Για τη μετάδοση, θα χρειαστεί να πληρώσει περίπου 120 ευρώ ετησίως σε πάροχο διανομής δεδομένων (streaming provider). Τα έξοδα, βεβαίως, ανεβαίνουν, όταν ο παραγωγός χρησιμοποιεί μουσική η οποία υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα.
ΕΚΑΝΑΝ πια το χόμπι τους- το Διαδίκτυο- επάγγελμα, ξαφνιάστηκαν και οι ίδιοι με την απρόσμενη επιτυχία του εγχειρήματος. Μια παρέα φίλων, τέσσερις- πέντε νέοι άνθρωποι, συνέλαβαν μεταξύ κρασιού και φαγητού την ιδέα: έκαναν πράξη το Μind Radio, το πρωτοποριακό social networking ραδιόφωνο: το μοναδικό ραδιόφωνο όπου οι ακροατές του έχουν τη δυνατότητα να κάνουν δωρεάν τη δική τους εκπομπή από το σπίτι τους και ζωντανά να ακουστεί μέσω Διαδικτύου παγκοσμίως!
Στα δύο κανάλια ακρόασης του Μind Radio, το Μain Line για τους μόνιμους παραγωγούς και το UΡLΑΥ Line (Υou Ρlay) των χρηστών, ακούγονται κάθε είδους ήχοι. «Παίζουμε τα πάντα, κυρίως ξένη μουσική, ειδικά εναλλακτικό ροκ. Οι χρήστες, από την πλευρά τους, για σχεδόν είκοσι ώρες, μέρα νύχτα, βάζουν από κλασική μουσική έως και heavy metal. Από το σπίτι τους, με λίγες γνώσεις από Ίντερνετ, μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, αρκεί να τηρούν τους κανόνες ευπρέπειας. Με δικό τους μικρόφωνο κι ακουστικά, είναι σε θέση και να μιλήσουν, να παρουσιάσουν τα τραγούδια που παίζουν από τα CD και τα mp3 του υπολογιστή τους». Ήδη, σύμφωνα με την κ. Κατσικαδάκου, και οι αριθμητικοί δείκτες μιλούν από μόνοι τους: περίπου 5.000 άτομα έγιναν «εκπομπάρχες» στο κυρίως κανάλι της, 3.950 χρήστες έχουν παίξει μουσική στο UΡLΑΥ κανάλι, την ώρα που το συγκεκριμένο διαδικτυακό ραδιόφωνο ακούν μηνιαίως περισσότεροι από 65.000 καινούργιοι ακροατές, στην πλειονότητά τους (46%) νεαροί ηλικίας 18-24 ετών.
Το site conflicthistory.com χρησιμοποιώντας την εφαρμογή Google Maps, σας δίνει την δυνατότητα επιλέγοντας μια χρονική περίοδο, να δείτε και να πάρετε πληροφορίες για όλες τις μάχες και συγκρούσεις που έχουν συμβεί στον κόσμο.
Δεν χρειάζονται παραπάνω. Οταν βρεθεί ενδιαφερόμενος αγοραστής θα τυπωθεί ένα στο τσάκα-τσάκα. Οι ελληνικές ψηφιακές εκδόσεις «Publibook» σε συνεργασία με τα βιβλιοπωλεία «Ελευθερουδάκης» εισάγουν στη χώρα μας το Print on Demand (κατά παραγγελίαν εκτύπωση). Και προσκαλούν νέους, άγνωστους συγγραφείς να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία.
«Μην αφήνετε πια τα κείμενά σας στα συρτάρια! Στείλτε τα μας για αξιολόγηση. Οι εκδόσεις μας, με ανοιχτό πνεύμα, προσφέρουν την ευκαιρία σε συγγραφείς άγνωστους ακόμα στο ευρύ κοινό, να συναντήσουν τους αναγνώστες τους».
Είναι μια νέα τεχνολογία εκτύπωσης-έκδοσης στην οποία το βιβλίο δεν έχει… τυπωμένα αντίτυπα. Οταν εμφανιστεί ενδιαφερόμενος αγοραστής τότε τυπώνεται σύντομα ένα αντίτυπο.
Στην προκυμαία της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922 γράφτηκε ο επίλογος μιας από τις τραγικότερες στιγμές στην Ιστορία της περιοχής μας. Ηδη από τον Ιούλιο του ’22, όταν οι φιλομοναρχικοί ηγέτες της Ελλάδας -που είχαν εκλεγεί με αντιπολεμικά και αντιμικρασιατικά συνθήματα- προσπαθούσαν, ματαίως, να βρουν την ευκαιρία απαγκίστρωσης από τη Μικρά Ασία είχαν αποφασίσει να παραδώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς στον Μουσταφά Κεμάλ. Με τον νόμο 2670/1922 που έφερε τις υπογραφές των Κωνσταντίνου, Γούναρη και Ρούφου, απαγόρευσαν την έξοδο από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Η πολιτική αυτή θα υλοποιηθεί με τη μέγιστη δυνατή κυνικότητα μετά την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του ’22. Τότε, στον αρμοστή Σμύρνης θα φτάσει τηλεγράφημα της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο τον «διέταζαν» να μην επιτρέψει τους Ελληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα και δημιουργηθεί έτσι «προσφυγικό πρόβλημα».
Διαβάστε όλο το άρθρο του Βλάση Αγτζίδη στην Καθημερινή
Οι μαθητές οραματίζονται ένα σχολείο διαφορετικό από το σημερινό, που να τους δίνει κίνητρο, διάθεση, να τους εμπνέει. Θέλουν οι σχολικές μονάδες να λειτουργούν ως μικρές κοινωνίες με τους δικούς τους κανόνες, οι μαθητές και οι δάσκαλοι να έχουν διακριτούς ρόλους, με αλληλοσεβασμό στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματά τους. Πώς θα γίνει αυτό; Με τον Σχολικό Κανονισμό, μια μορφή Συνταγματικού Χάρτη, που θα συντάσσεται έπειτα από διάλογο, για να έχει γενική αποδοχή.
Προς αυτή την κατεύθυνση εργάστηκε επί δύο χρόνια ο Συνήγορος του Παιδιού Γιώργος Μόσχος, καταγράφοντας τις απόψεις των μαθητών σε όλη την Ελλάδα, για τη σύνταξη Κανονισμού Λειτουργίας του Σχολείου. Στις 19 Οκτωβρίου κατέθεσε το «Σχολικό Σύνταγμα», 14 κεφαλαίων, που πρότειναν οι μαθητές, για έγκριση από το υπουργείο Παιδείας, ώστε να είναι έτοιμο προς υιοθέτηση στην Ετήσια Συνάντηση των Εφήβων Συμβούλων, που έχει προγραμματιστεί για 21-22 Νοεμβρίου στην Αθήνα.
Διαβάστε για το σχολικό κανονισμό που θέλουν οι μαθητές στην Ελευθεροτυπία
Οι μπαταρίες παραμένουν ο υπ΄ αριθμόν ένα περιοριστικός παράγων των συσκευών που χρησιμοποιούμε. Εξαιτίας τους δεν κατασκευάζουμε καλύτερα αυτοκίνητα και δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια ταινία δύο ωρών στο κινητό τηλέφωνό μας. Χώρια που το ηλικίας τριών ετών λάπτοπ μας δεν μπορεί πια να μας συνοδεύει στα μακρινά αεροπορικά ταξίδια μας.
Βρίσκονται παντού, αλλά τις θυμόμαστε μόνο όταν μας εγκαταλείπουν. Πρέπει τότε να βρούμε έναν τρόπο να τις ξαναφορτίσουμε- και ακριβώς εκείνη τη στιγμή μας δίνουν στα νεύρα. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι μπαταρίες υπακούουν σε μια «παλιομοδίτικη τεχνολογία», ενώ οι συμβουλές για το πώς μπορούμε να τελειοποιήσουμε τη χρήση τους είναι πολλές και συχνά αντιφατικές. Ορισμένοι πιστεύουν πως ο καλύτερος τρόπος είναι να τις φορτίζουμε όσο το δυνατόν συχνότερα. Άλλοι προειδοποιούν εναντίον των υπερβολικών φορτίσεων. Καλύτερα, λένε, να αφήνουμε κάθε τόσο τις μπαταρίες να αδειάζουν εντελώς.
Ο Φαράντ Μαντζού του ηλεκτρονικού περιοδικού Slate απευθύνθηκε για συμβουλές σε έναν ειδικό, τον Ίζιντορ Μπούχμαν που είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Cadex Εlectronics, καναδικής επιχείρησης η οποία ειδικεύεται στις δοκιμές μπαταριών. Ο Μπούχμαν διαχειρίζεται επίσης το Βattery University, ιστότοπο πολύ χρήσιμο για τους μηχανικούς και άλλους ερασιτέχνες των συσσωρευτών. Η πρώτη αντίδρασή του ήταν πως δεν μπορεί κανείς να κάνει και πολλά για να παρατείνει τη ζωή των μπαταριών του. Σε κάθε περίπτωση, η μπαταρία θα φτάσει κάποια μέρα σε σημείο όπου δεν θα μπορεί πλέον να φορτιστεί και θα πρέπει να την ανακυκλώσουμε, δηλαδή να την πετάξουμε. Θα πεθάνει αν τη χρησιμοποιούμε πολύ συχνά, θα πεθάνει αν δεν τη χρησιμοποιούμε σχεδόν ποτέ, θα πεθάνει αν την φορτίζουμε υπερβολικά, θα πεθάνει αν την φορτίζουμε πολύ λίγο.
Ένα πείραμα είναι αποκαλυπτικό. Βγάζουμε την μπαταρία από τη φωτογραφική μας μηχανή, τη βάζουμε κάτω από το στρώμα και σε πέντε χρόνια προσπαθούμε να την φορτίσουμε. Τι θα συμβεί; Θα είναι νεκρή. Και όταν λέμε νεκρή, δεν εννοούμε άδεια. Εννοούμε νεκρή.
Τούτων λεχθέντων, πάντως, υπάρχουν τρόποι για να παρατείνουμε τη ζωή των μπαταριών μας. Η συνήθης διάρκεια ζωής για τις μπαταρίες ιόντων λιθίου των λάπτοπ είναι περίπου 18 μήνες έως 2 χρόνια, θα διαρκέσουν όμως πολύ περισσότερο αν τις φροντίσουμε.
… πάει να πει ανάγκη να δράσει κάποιος αμέσως. Και είναι κατανοητό να βιάζεται κανείς να φροντίσει έναν τραυματία ή να σώσει έναν που πνίγεται. Όμως, στην πολιτική, τις περισσότερες φορές η επίκληση της ανωτέρας βίας είναι ακατανόητη. Δεν την επικαλούνται για να σώσουν τον πνιγμένο, αλλά για να του δώσουν μια να βουλιάξει ακόμη πιο βαθιά.
Η ανάγκη…
… για ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για δωρεάν παιδεία. Η ανάγκη για προσωρινή εργασία είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για σταθερή και μόνιμη εργασία. Η ανάγκη για απολύσεις είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ οι απολύσεις δεν έφεραν νέες θέσεις εργασίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να τα εξηγήσει αυτά στα παιδιά που ετοιμάζονται να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους; Καμιά. Χωρίς δουλειά, χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς οικογένεια, χωρίς μέλλον, λόγω ανωτέρας βίας. Γιατί οι ανάγκες των λίγων είναι πάντα επιτακτικές, ενώ οι ανάγκες των πολλών μπορούν πάντα να περιμένουν. Κι όσο παραδίδονται σε αυτή τη λογική οι πολιτικοί τόσο βαθαίνει ο Καιάδας που μέσα του ρίχνονται οι νέοι. «Έτσι, η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ γι΄ αυτούς», γράφει για τους νέους ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον». Οι περισσότεροι μαθητές και φοιτητές προορίζονται να γίνουν οι αυριανοί φτωχοί εργαζόμενοι. Οι αυριανοί προλετάριοι βρίσκονται σήμερα στα πανεπιστήμια και τα λύκεια.
Σε μια κοινωνία…
… όπου η παραγωγικότητα, τα χρηματιστήρια και τα κέρδη ανεβαίνουν τόσο πιο ψηλά όσο πιο χαμηλά ξεπέφτει ο λαός, το μέλλον των νέων της δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερό. Για πρώτη φορά, μια γενιά βλέπει με απόγνωση πως το μέλλον των παιδιών της θα είναι χειρότερο από το δικό της. Για πρώτη φορά, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς δημιουργεί τόσους πολλούς εργαζόμενους φτωχούς. «Το εκπαιδευτικό σύστημα παράγει μια απέραντη μεσαία τάξη με ανώτατη μόρφωση, αλλά με κατώτατα εισοδήματα», έλεγε ο ιστορικός Εμμανουέλ Τοντ σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Συντ-Ουέστ». «Οι διπλωματούχοι νέοι θυσιάζονται από το οικονομικό σύστημα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Όσο οι κατώτερες τάξεις ήταν οι μοναδικές που υπέφεραν από την ελεύθερη αγορά, τα κοινωνικά συστήματα ήταν σταθερά. Τώρα που αρχίζουν να υποφέρουν και οι μεσαίες τάξεις, θα διαταραχτεί η κοινωνική σταθερότητα».
Και η δημοκρατία;..
… αναρωτιέται ο Ιταλός συγγραφέας Τσέζαρε Μπατίστι. Αυτή περιμένει, σέρνοντας τα βάρη των αδικιών που, με προσχήματα όπως η ανωτέρα βία, τη βοηθούν να τα σηκώσει. Κάπου κάπου την ξυπνούν από τον μακάριο ύπνο της, όποτε αυτό χρειάζεται για να κινητοποιήσει τον λαό στις εκλογές. Αλλά στο βάθος, το κοινωνικό περιεχόμενό της πάντα αγνοείται. Οι εκλογές περνούν, οι νικητές πανηγυρίζουν, αλλά στο κατώφλι τους πάντα ξαγρυπνούν τα ίδια συμφέροντα.
«Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, δίχως να το καταλάβω, είδα στην οθόνη του υπολογιστή το σπίτι όπου έμενα στο Μόναχο. Εκεί που γέννησα τα παιδιά μου. Την περιοχή όπου εργαζόμουν και τις πλατείες που έπινα καφέ. Και σκεφτείτε ότι έχω να επισκεφτώ την Γερμανία από το 1980. Ήταν πολύ συγκινητικό».
Η73χρονη κ. Αμαλία Μαστρογιάννη πριν από λίγες μέρες είχε για πρώτη φορά στη ζωή της την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Ίντερνετ στον πολυχώρο «Απόλλων» της Νομαρχίας Πειραιά. Το ηλεκτρονικό της ταξίδι μέχρι το Μόναχο έγινε με τη βοήθεια του Google Εarth. Και μετά το πρώτο της σερφάρισμα στο Διαδίκτυο δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της.
Συνολικά 24 ηλικιωμένοι, όλοι μέλη του Α΄ ΚΑΠΗ Νίκαιας, είχαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το Ίντερνετ με τη βοήθεια ειδικών από το Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΜΜΕ). Οι ηλικιωμένοι κάθονταν μπροστά από ένα λάπτοπ και δίπλα τους οι εκπαιδευτές τούς βοηθούσαν. Κατέγραφαν τις απορίες, τις δυσκολίες και τον ενθουσιασμό των πρωτάρηδων στις νέες τεχνολογίες παππούδων και γιαγιάδων. Μάλιστα, όλη η διαδικασία βιντεοσκοπήθηκε προκειμένου να μελετηθεί από τους επιστήμονες.
Αυτή η πρώτη γνωριμία των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας με το Ίντερνετ οργανώθηκε από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας και το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ (του ΕΜΜΕ) στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ημέρες ευχρηστίας και προσβασιμότητας».
Ομάδα αμερικανών και αυστραλών επιστημόνων ανέπτυξε μια επαναστατική τεχνολογία διάγνωσης, και πιο συγκεκριμένα ένα λογισμικό το οποίο μπορεί να ενσωματωθεί και σε κινητά τηλέφωνα! Πρόκειται για ένα λογισμικό ηλεκτρονικού υπολογιστή το οποίο μπορεί να αναλύσει τον ήχο του βήχα και αμέσως να δείχνει αν το άτομο που βήχει χει κολλήσει γρίπη, αν αντιμετωπίζει κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα ή αν απλώς έχει κρυώσει. Το σύστημα διάγνωσης είναι τόσο προηγμένο που μπορεί να διαπιστώνει αν ο βήχας προέρχεται από βακτηριακή ή ιογενή λοίμωξη. Τώρα η ερευνητική ομάδα έχει ξεκινήσει την προσπάθεια δημιουργίας μιας έκδοσης του λογισμικού η οποία θα μπορεί να ενσωματωθεί και να λειτουργήσει σε κινητά τηλέφωνα. Ο ασθενής θα βήχει στο… κινητό του τηλέφωνο και αυτό μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα θα τον ενημερώνει από τι πάσχει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)