Terra Computerata

Καθημερινά λαμβάνω μηνύματα απόγνωσης από διδάσκοντες στην Α΄Γυμνασίου που μπήκαν στην περιπέτεια να διδάξουν στην ψηφιακή τάξη.

Φυσικά το πρόγραμμα της επιμόρφωσης τηρώντας πιστά τις παραδόσεις έπαθε το κλασικό του εξαφανιζόλ. Ειδικά φέτος που υπήρχε αυξημένη ανάγκη να υποστηριχθούν οι συνάδελφοι, η επιμόρφωση λάμπει δια της απουσίας της.

Να γιατί φωνάζουμε ότι χρειαζόμαστε μόνιμες δομές υποστήριξης αλλά οι εκάστοτε ηγεσίες επιμένουν να εγκρίνουν ταχύρρυθμα προγράμματα επιμόρφωσης.

Βλέπετε αυτά έχουν παραδοτέα. Οπερ μεταφράζεται επιδοτήσεις. Τα άλλα έχουν μόνο κόστος.

Πριν λίγες ημέρες έφτασε στην ηλεκτρονική μου θυρίδα ένα μήνυμα από την επιμόρφωση Β΄επιπέδου. Το διάβασα το ξαναδιάβασα και κατάλαβα ότι είχε φύγει κατά λάθος. Γιατί μου απευθυνόταν σαν να ήμουν κέντρο επιμόρφωσης και με ενημέρωνε ότι θα έρθει η επιτροπή ως τις αρχές Δεκεμβρίου να ελέγξει την εγκατάσταση των λογισμικών μου… ΟΚ. Μετά έμαθα ότι αυτό το μήνυμα το έλαβαν όλοι οι επιμορφωτές. Κάποιος μάλλον έμπλεξε τις λίστες. Τα λάθη ανθρώπινα. Το χάρηκα λίγο γιατί αυτό σημαίνει ότι κάποιος είναι ακόμη ζωντανός στο γραφείο επιμόρφωσης ειδαλλιώς θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι όλοι έπαθαν τη γρίπη και γι’ αυτό εξαφανίστηκαν.

Ειδικά φέτος που ο σχεδιασμός προέβλεπε δύο τετράμηνα και παρακολούθηση πειραματικών διδασκαλιών αναρωτιέμαι πότε θα υλοποιηθούν όλα αυτά. Αν όμως θυμηθούμε λίγο τις παραδόσεις της επιμόρφωσης η εγκύκλιος θα κυκλοφορήσει παραδοσιακά την ημέρα που θα κλείσουν τα σχολεία για τα Χριστούγεννα και η περίοδος υποβολής θα τελειώνει λίγο πριν ανοίξουν.

Ετσι για να τηρούνται τα έθιμα. Να έχετε το νου σας!

Κάθε χρόνο πάνω από 60.000 μαθητές εγκαταλείπουν το σχολείο ή «μένουν» στην ίδια τάξη. Αυτή την αθέατη για τους πολλούς πληγή της ελληνικής εκπαίδευσης αναδεικνύουν τα στοιχεία του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ που παρουσιάζει η «Κ». Η μαθητική διαρροή είναι εδώ, το ίδιο και η σχολική αποτυχία, που οδηγεί τους μαθητές στην έξοδο από την υποχρεωτική εκπαίδευση. Μέσα σε μια πενταετία υπολογίζεται ότι περίπου 500.000 μαθητές είτε φεύγουν από το σχολείο είτε το ολοκληρώνουν, ασθμαίνοντας με στόχο να πάρουν «όπως όπως» ένα απολυτήριο και να στραφούν στην αγορά εργασίας, αποτελώντας την πιο ευάλωτη ομάδα από την απειλή της ανεργίας και της φτώχειας. Είναι ενδεικτικό ότι το πρόβλημα είναι οξύτερο στους μαθητές από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Δηλαδή αφορά κυρίως τα παιδιά που φοιτούν στην τεχνολογική εκπαίδευση, αναζητώντας γρήγορα μια θέση στην αγορά εργασίας, καθώς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις του ανταγωνισμού (π.χ. έξοδα για φροντιστήρια) του Γενικού Λυκείου. Τα στοιχεία της έρευνας του ΚΑΝΕΠ είναι αποκαλυπτικά. Το ποσοστό της σχολικής αποτυχίας και μαθητικής διαρροής κυμαίνεται στο 5%. Εστω κι αν οι αριθμοί χρόνο με τον χρόνο μειώνονται το πρόβλημα παραμένει οξύτατο, καθώς συνδυάζεται με την υπογεννητικότητα.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή

Εν τω μεταξύ το κορίτσι με την αλογοουρά στέλνει διαρκώς μηνύματα. Τη νιώθω απορροφημένη στον κόσμο της με έναν τρόπο διαφορετικό από των υπολοίπων, σαν να έχει κλείσει η πόρτα πίσω της. Και βέβαια, δεν είναι η μόνη- όλοι οι έφηβοι μοιάζουν βυθισμένοι ή μάλλον αποσυρμένοι στο κινητό τους. Δεδομένου ότι εκεί συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, οι μουσικές, οι φιλίες και οι έρωτές τους, ουσιαστικά έχουν μετατρέψει το γκατζετάκι σε εφηβικό δωμάτιο. Έτσι εξηγείται και η έκφραση αναχωρητισμού, ένα σοβαρό και κάπως μελαγχολικό ύφος σε πρόσωπα μόλις δεκατεσσάρων και δεκαπέντε χρόνων. Αντίθετα, στα χέρια τελειωμένων ενηλίκων το κινητό φαντάζει τυχαία συσκευή: αδιάφορη, ελαφρώς προβληματική και ανυπότακτη. (πώς κλείνει το ρημάδι;)

Από το blog: vita moderna

Το δημόσιο σχολείο μοιάζει με πίθο των Δαναΐδων. Ο, τι πέφτει μέσα χάνεται. Μαθητές και εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να βράζουν σε ένα καζάνι συνεχούς πίεσης για υψηλές επιδόσεις και αβάστακτου φόρτου, προχειρότητας, αυθαίρετων εκπαιδευτικών μεθόδων, αδιαφορίας, το οποίο παράγει ημιμαθείς νέους. Χωρίς στέρεες γνώσεις, με φωτογραφημένα στον εγκέφαλο θέματα SOS, που λησμονούνται. Εξανίστανται οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. «Παραλαμβάνουμε αγράμματους!». Μα, πώς γίνεται οι μαθητές να λιώνουν στο διάβασμα, στα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα και να παραμένουν ακαλλιέργητοι; Κι όμως, γίνεται…Το σχολείο βρίσκεται από καιρό μπροστά σε νέες ανάγκες και νέες παγίδες, σε νέες αξίες και νέες εξαρτήσεις από την πολιτική και την οικονομία. Είναι σε κρίση ταυτότητας. Οι μαθητές, κουρδισμένοι παίκτες στο γήπεδο της ανταγωνιστικής κοινωνίας των μεγάλων, απλοί αριθμοί (βαθμοί), χωρίς αληθινή υπόσταση, χωρίς ουσιαστικό ελεύθερο χρόνο, υπό εκμετάλλευση –υλική και ηθική– από μια αδηφάγα και ευφάνταστη αγορά, συρρικνώνονται σε ασθμαίνουσες μηχανές απομνημόνευσης τυποποιημένης γνώσης.

Απόσπασμα από άρθρο της Τασούλας Καραΐσκάκη στην Καθημερινή