Αρχείο για 4 Νοεμβρίου, 2009
«Προτίμησα να αρχίσω να γράφω στο blog από το να αρχίσω την ψυχοθεραπεία. Γλίτωσα χρήματα με το να αποκαλύπτω τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου δημόσια».
Η Νίνα Κουλετάκη, δημόσιος υπάλληλος, είναι από τις πρώτες γυναίκες που απέκτησαν blog- αλλά και από τις πρώτες που απέκτησαν σύνδεση στο Διαδίκτυο. Το ξεκίνημα, αν και δεν ήταν εντυπωσιακό, δεν την αποθάρρυνε. «Ξεκίνησα στις αρχές του 2003 να γράφω όταν ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα. Δεν είχα κανένα σχόλιο μιας και κανείς δεν γνώριζε αυτό το είδος του διαδικτυακού διαλόγου. Ήταν λίγο απογοητευτικό και το εγκατέλειψα αφού δεν είχα επισκέψεις».
Όμως η κ. Κουλετάκη ύστερα από περίπου τρία χρόνια και με αφορμή τον αρκετό ελεύθερο χρόνο που είχε στη διάθεσή της, κάνει μια νέα απόπειρα και αυτήν τη φορά με καλύτερα αποτελέσματα. «Από τις δύο και μισή το μεσημέρι που τελείωνε η δουλειά μου και μετά, μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν αρκετός σε σημείο που άρχισα να σκέφτομαι ότι αν δεν κάνω κάτι το οποίο θα είναι δημιουργικό για μένα, θα είχα πρόβλημα». Έτσι άρχισε για δεύτερη φορά το blogging με αρκετά σημαντικά για εκείνη αποτελέσματα: «Ήταν πολύ σημαντικό για μένα που από τη στιγμή που άρχισα να γράφω τις προσωπικές μου σκέψεις και με αφορμή αυτές, ξεκινούσε διάλογος που τις περισσότερες φορές είχε αποτέλεσμα».
Τα περισσότερα διαδικτυακά ημερολόγια έχουν γυναικεία υπογραφή και αυτό έχει την εξήγησή του, λέει η κ. Νίνα Κουλετάκη. «Οι γυναίκες δεν έχουν πρόβλημα να τσαλακώσουν την εικόνα τους, να μιλήσουν για προσωπικά τους πράγματα.
Στην αρχή έγραφα με το ψευδώνυμο “composition doll” αλλά τώρα γράφω με το όνομά μου. Και στο προσωπικό μου ιστολόγιο αλλά και στο θεματικό που έχει ως άξονα την ιστορία των εγκλημάτων». «Ωραία διέξοδος»
Οι γυναίκες είναι πιο δύσκολο να εκφράσουν τις πραγματικές τους σκέψεις γιατί μεγαλώνουν με την πίεση να μοιάσουν στα πρότυπα που τους έχει επιβάλλει η οικογένεια, η κοινωνία, το σχολείο. Αυτό επισημαίνει η κ. Άννα Τσακίρη- Μπαντούνα η οποία είναι blogger και αναισθησιολόγος στο επάγγελμα. Πριν από 3 χρόνια απέκτησε το δικό της ιστολόγιο και όπως τονίζει «ήταν μια ωραία διέξοδος για να διοχετεύω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου. Πάντα έγραφα αλλά τα κρατούσα για μένα.
Μέσα στο blog με αυτά τα θέματα ανοίγονται διάλογοι στους οποίους συναντάς ωραίες απόψεις αλλά και αδιάφορες. Νομίζω ότι έχω πια εξασκηθεί να καταλαβαίνω περίπου τι χαρακτήρας είναι ο άλλος από τον τρόπο που εκφράζεται. Έτυχε να συναντήσω μερικούς και διαπίστωσα ότι δεν έπεσα έξω». Οι γυναίκες, τονίζει η κ. Άννα Τσακίρη- Μπαντούνα, είναι πιο κοντά στην εικόνα που περιγράφουν σε σχέση με τους άντρες, αφού έχουν λιγότερη ανάγκη να «ειδωλοποιήσουν» τον εαυτό τους απ΄ ό,τι οι άντρες.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
Οι γυναίκες βρήκαν στο Διαδίκτυο τον ελεύθερο χώρο έκφρασης που τους στερούσε η οικογένεια, η κοινωνία, το σχολείο
«Οι γυναίκες ανοίγονται πιο εύκολα»
Η ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ και η άμεση επικοινωνία του ιστολογίου έκανε την Αλεξία Τζαμικόσογλου, θεατρολόγο στο επάγγελμα, να προστεθεί στους δικτυογράφους.
«Διαπίστωσα αμέσως ότι αυτό που σου προσφέρει είναι να γράφεις τις σκέψεις σου, να εκφράζεσαι ελεύθερα και πολλές φορές να αρχίζεις έναν διάλογο στον οποίο μπορούν να συμμετέχουν πολλοί». Οι γυναίκες συγγράφουν χρησιμοποιώντας πιο προσωπικά δεδομένα, γιατί έτσι λειτουργούν και στην πραγματική ζωή. Όπως λέει η κ. Αλεξία Τζαμικόσογλου, «πιο εύκολα θα ακούσεις τις γυναίκες να εκμυστηρεύονται κάτι απ΄ ό,τι οι άντρες. Αυτό συμβαίνει και στο Διαδίκτυο, γιατί και αυτό είναι μια μικρογραφία της πραγματικής ζωής. Δεν διαφέρει σε τίποτε». Οι άντρες, σύμφωνα με την κ. Τζαμικόσογλου, λόγω της πίεσης που τους ασκούν τα πρότυπα στα οποία καλούνται να μοιάζουν, πολλές φορές ρετουσάρουν την εικόνα τους και δημιουργούν ψεύτικες εικόνες, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται διαφορετικοί από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. «Αυτό όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, όσο καλά και αν μπορεί κάποιος να παρουσιάζει τον ψεύτικο εαυτό του. Κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί. Ό,τι δηλαδή συναντάμε και στην κανονική μας ζωή». Το πιο αποκαλυπτικό πράγμα το οποίο δημοσιοποίησε η κ. Αλεξία Τζαμικόσογλου αφορούσε την ανάπλαση ενός διαλόγου ανάμεσα σε εκείνη και έναν φίλο της: «Ήθελα να δείξω πόσο εύκολα ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει και να “μεταμορφωθεί” σε μεγάλο υποκριτή και δεν μετάνιωσα καθόλου».
«Τα ιστολόγια είναι μικρογραφία της κοινωνίας»
ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ της κοινωνίας χαρακτηρίζει τα μπλογκ και η Μαρίνα Κονταρά, η οποία ζει και εργάζεται στο Βέλγιο και ανήκει στους δικτυογράφους. Στη σελίδα της δέχεται καθημερινά κατά μέσο όρο γύρω στα 500 μηνύματα. Υπήρξε όμως και ένα θέμα το οποίο κατάφερε να διπλασιάσει τους επισκέπτες της: «Έγραψα για τις διακοπές που έκανα στην Αστυπάλαια και με αφορμή αυτό άρχισε ένας διάλογος γύρω από πάρα πολλά θέματα, τα οποία ενδιέφεραν τελικά όλους». Η αποκάλυψη προσωπικών θεμάτων είναι κυρίως γυναικείο χαρακτηριστικό, αφού όπως λέει η κ. Μαρίνα Κονταρά οι γυναίκες βρήκαν έναν χώρο πλήρους ελευθερίας και έκφρασης. «Ας παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε ακόμη κατακτήσει όλα όσα επιθυμούμε, οπότε όταν αισθανθούμε ότι έχουμε τον χρόνο και την πολυτέλεια να εκφραστούμε χωρίς λογοκρισία και χωρίς κανένα κόστος το κάνουμε. Πολλά blogs φέρουν ψευδώνυμο και νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό τους. Ότι μπορούν να μιλήσουν για πράγματα τα οποία δεν θα μπορούσαν να το κάνουν δημόσια εξαιτίας μιας ενδεχόμενης λογοκρισίας ή κατακραυγής». Η κ. Μαρίνα Κονταρά τονίζει όμως ότι το γυναικείο χαρακτηριστικό θα ήταν λάθος να το εντάξουμε σε εκείνα που ορίζουν τα blogs. «Και στην πραγματική ζωή οι γυναίκες είμαστε πιο αποκαλυπτικές και μιλάμε με περισσότερες λεπτομέρειες για τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν. Οι άντρες επιλέγουν να θίγουν θέματα ανώδυνα που δεν απαιτούν εξομολογήσεις».
Τα Νέα
0 σχόλια »
Tου Πασχου Μανδραβελη- Καθημερινή
Ενας από τους «ιεραπόστολους» της Nέας Eποχής είναι ο πρώην διευθυντής του περιοδικού που έμελλε να γίνει η βίβλος της ψηφιακής επανάστασης. O Κέβιν Κέλι, ιδρυτικό μέλος του περιοδικού Wired, εξέπληξε πολλούς με τις ιδέες που διατύπωσε στο πρώτο του βιβλίο «Out of Control», («Eκτός ελέγχου»). Eξόργισε τους προφήτες της καταστροφής με την αισιόδοξη ματιά του προς το μέλλον. Πιστεύει πως η τεχνολογία αποκτά τη δική της δυναμική στην κοινωνία, μια δυναμική που πρέπει να την κατανοήσουμε καλά για να μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι τεχνο-ουτοπιστής, δεν πιστεύει δηλαδή πως η τεχνολογία θα λύσει αυτόματα και από μόνη της όλα τα προβλήματα, αλλά ούτε και τεχνο-αρνητής, από εκείνους που απορρίπτουν συλλήβδην την τεχνολογία ως πηγή κάθε κακού. H έκδοση του πρώτου του βιβλίου, στο οποίο υποστηρίζει ότι οι τεχνολογίες και οι ανθρώπινες οργανώσεις λειτουργούν με βιολογικό τρόπο, ξεσήκωσε θύελλα πολιτικών αντιδράσεων στις HΠA. Πολλοί τον κατηγόρησαν για όψιμο νεοφιλελευθερισμό και ότι θέλει να επανεισαγάγει στην κοινωνική επιστήμη την έννοια του Δαρβινισμού από την πόρτα της τεχνολογίας.
Tο δεύτερο βιβλίο του, μπορεί να έχει στον τίτλο του την οικονομία «Nέοι κανόνες για την νέα οικονομία», δεν στέκεται όμως μόνο στην οικονομία. Aναφέρεται στις γενικότερες κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει η τεχνολογική επανάσταση και η κυριαρχία της αγοράς στη μελλοντική κοινωνία.
Πιστεύει στη δύναμη της αγοράς, αλλά όχι… θεολογικά. Δεν θεωρεί δηλαδή, όπως πολλοί τεχνο-ουτοπιστές πως η κυριαρχία της αγοράς είναι ένα αναπόφευκτο, ως περίπου… φυσικό φαινόμενο. Aντίθετα. Πιστεύει πως οφείλεται περισσότερο στην παράδοση. «H εξαιρετικά “επιχειρηματοποιημένη” κοινωνία μας είναι προϊόν παράδοσης», λέει. «Αν η ιστορία μας ήταν διαφορετική, η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική. H τεχνολογία και οι αξίες της κοινωνίας αλληλοωθούνται και αλληλοδιαμορφώνονται».
«Aυτό όμως θα ήταν κοινοτοπία», συμπληρώνει, «αν δεν βλέπαμε σήμερα να διαμορφώνονται νέες ανισόρροπες καταστάσεις». Aπό τη μια μεριά η τεχνολογία γίνεται παγκόσμια δύναμη, και από την άλλη μεριά οι αξίες των κοινωνιών παραμένουν αποσπασματικές, πλουραλιστικές και διασπασμένες. Ετσι η τεχνολογία μεταβάλλεται σε δύναμη που διαμορφώνει τον πολιτισμό ολόκληρης της υφηλίου. «Δεν θα ήθελα να έχουν έτσι τα πράγματα», λέει ο Κέλι, «αλλά δεν βλέπω και αποδείξεις περί του αντιθέτου. Ετσι πιστεύω ότι τα 30 επόμενα χρόνια η τεχνολογία θα διαμορφώσει την οικονομία».
O Κέλι πιστεύει πως οι άνθρωποι έχουν σχέσεις αγάπης – μίσους με την τεχνολογία. Kατ’ αυτόν, την ίδια διφορούμενη στάση έχουν και με τη φύση. «Aπό την μια υποκλινόμαστε μπροστά στο μεγαλείο, την ομορφιά, τη δύναμη και τη διάρκεια της φύσης, γιατί χωρίς αυτόν τον φυσικό κόσμο θα ήμασταν νεκροί. Aπό την άλλη φτιάχνουμε τοίχους, αποστειρωμένα εμπόδια, εμβόλια και αλλάζουμε τους ζωντανούς οργανισμούς για να μην μας κατακτήσουν. Eίναι ξεκάθαρο ότι η ζωή θα μας τσαλαπατούσε αν δεν την σπρώχναμε προς τα πίσω.
Kαθώς η τεχνολογία ενσωματώνει κάποιο μέρος από τη δύναμη και την πολυπλοκότητα της φύσης, αρχίζουμε να τη βλέπουμε κατά τον ίδιο τρόπο: εθιζόμαστε στην αναδυόμενη ομορφιά της, στην δύναμη και τη δυνατότητά της να αυξήσει τη δημιουργικότητά μας, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι αν δεν την απωθήσουμε θα μας κατακτήσει. Eγώ ενστερνίζομαι και τις δύο αυτές τάσεις».
Οι αποστάσεις από την τεχνολογία
Στη βιομηχανική επανάσταση, οι άνθρωποι κράτησαν αποστάσεις από την τεχνολογία, μεγαλύτερες απ’ όσες κρατούμε εμείς σήμερα. «Στο παρελθόν η παρουσία της τεχνολογίας ήταν μικρή και εύκολα μπορούσε να χειραγωγηθεί. O Αλαν Κέι ορίζει ως τεχνολογία κάθε τι που έχει εφευρεθεί μετά τη γέννησή μας. Για τους περισσότερους ανθρώπους, τον περισσότερο καιρό στο παρελθόν υπήρχε πολύ λίγη τεχνολογία που είχε εφευρεθεί μετά τη γέννησή τους. Mόνο στη γενιά μας η τεχνολογία έχει διαποτίσει κάθε πλευρά της ζωής μας…
Oι ρυθμοί εισδοχής της τεχνολογίας στην κοινωνία ήταν πολύ χαμηλότερη. Tο τηλέφωνο χρειάστηκε 100 χρόνια από την εφεύρεσή του για να έχει την ίδια διεισδυτικότητα στα νοικοκυριά, όση απέκτησε η καλωδιακή τηλεόραση σε 25 χρόνια. Oι άνθρωποι απωθούσαν περισσότερο την τεχνολογία τότε· σήμερα επιταχύνουμε την αποδοχή της…
Ετσι, παλιότερα η τεχνολογία ήταν οριακή ως πολιτιστική ατμομηχανή. Mπορούσε πιο εύκολα να απωθηθεί… Oι τεχνολογίες που σήμερα κατασκευάζουμε (δικτυακές τεχνολογίες) είναι πιο δυναμικές, πιο δόλιες, πολύ περισσότερο αυτάρκεις, πιο διεισδυτικές και είναι πλέον πιο πιθανό να εφαρμόσουν τη δική τους δυναμική στις καταστάσεις…
Τώρα εισάγουμε τη δικτυακή τεχνολογία σε κάθε χωριό του πλανήτη. Aς αναρωτηθούμε ποιο είδος οικονομίας η τεχνολογία αυτή προωθεί. H απάντησή μου είναι: ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις, την εμπιστοσύνη και την ανθρώπινη φροντίδα, αλλά με πολύ εμπορικό προσανατολισμό. Eίναι δυνατόν να γίνουν όλα τα υπόλοιπα χωρίς αυτόν τον εμπορικό προσανατολισμό; Θα έλεγα: “ναι, μπορεί, αλλά δεν είναι πιθανόν αν κρίνουμε από το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι σήμερα”… Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή η διεισδυτική δικτυακή τεχνολογία (η οποία κάνει όλο και περισσότερα, με λιγότερη ύλη) καθορίζει πώς κινείται το χρήμα και δημιουργείται ο πλούτος. Aν κάποιος κατανοήσει τη λογική των δικτύων, θα καταλάβει και πώς λειτουργεί η νέα δικτυακή οικονομία.
Kαθώς η τεχνολογία αποκτά τη δική της ζωή, γίνεται πιο αυτόνομη, πρέπει να αναρωτηθούμε προς τα πού θέλουμε να πάει. Πρέπει να μάθουμε ποιες είναι οι προκαταλήψεις (που η τεχνολογία ενσωματώνει) και πόσο μπορεί να ελεγχθεί. Πρέπει να τα μάθουμε όλα αυτά για να ξέρουμε πώς και με πόση δύναμη πρέπει να την απωθήσουμε. Αλλιώς την απωθούμε στα τυφλά…».
Ιnfo
– Kevin Kelly, «New Rules for the New Economy», εκδ. Penguin
– Don Tapscott, «Η ψηφιακή οικονομία», εκδ. Leader Books
– Don Tapscott, «Ψηφιακή γενιά, Πώς μεταμορφώνει τον κόσμο μας», εκδ. Economica
0 σχόλια »
 Επιμέλεια: Στεφανος Xελιδονης – Καθημερινή
Στις 31 Ιουλίου 1920 (με το παλαιό ημερολόγιο) η «Κ» έφερε στην πρώτη σελίδα της κύριο άρθρο του εκδότη της, Γεωργίου Α. Βλάχου, με τίτλο «Η Συνθήκη των Σεβρών». Στις 28 Ιουλίου 1920 (10 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο), ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραφε στο δημαρχείο του παρισινού προαστίου τις Συνθήκες των Σεβρών, καθώς από τις οκτώ συνολικά συμφωνίες, τέσσερις αφορούσαν άμεσα την Ελλάδα. Στις Σέβρες το ελληνικό κράτος αποκτούσε τη μεγαλύτερη έκταση που θα κατελάμβανε ποτέ. Το 1832, την Ελλάδα όριζαν η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια, οι Σποράδες και οι Κυκλάδες. Το 1864 οι Βρετανοί μας εκχώρησαν τις Ιονίους Νήσους. Το 1881, ήρθε η σειρά της Θεσσαλίας και μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους τα σύνορα μεγάλωσαν για να περιλάβουν τη νότια Ηπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου (τα οποία, όμως, οι Τούρκοι δεν είχαν ακόμη αναγνωρίσει ως ανήκοντα στην ελληνική επικράτεια). Οι Συνθήκες των Σεβρών αποτελούσαν μιαν υπέρτατη στιγμή διπλωματικής νίκης για την Ελλάδα, που μόλις το 1897 έκειτο εν διαλύσει, ταπεινωμένη από την Τουρκία. Οι σκληροί αγώνες των Ελλήνων από το 1909 ανταμείβονταν με την επίσημη διεθνή αναγνώριση των δικαίων του Ελληνισμού και την αποδοχή μεγάλου μέρους των διεκδικήσεών του, ένα άλμα προς την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Μέχρι και στην «Κ», που ήταν παγίως αντιβενιζελική, ο Βλάχος αναγνώριζε πως η τουρκική συνθήκη αποτελούσε «σημαντικώτατον κεφάλαιον της ελληνικής πολιτικής ιστορίας». Τα ελληνικά σύνορα που ορίστηκαν στις Σέβρες, όμως, δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου, ο ελληνικός στρατός θα εισχωρούσε στα βάθη της Μικράς Ασίας, σε μια καταδικασμένη πορεία. Τρία χρόνια μετά, τα σύνορα της χώρας και ο πληθυσμός της θα άλλαζαν ξανά, αυτή τη φορά με την άφιξη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ισως η μοίρα της τουρκικής συνθήκης στις Σέβρες, που δεν επικύρωσε ποτέ κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη, να συνοψίζεται με τον πλέον κατάλληλο τρόπο στα γραφόμενα του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Πώς η Ελλάδα κέρδισε την αυτοκρατορία των ονείρων της ερήμην της και πώς την απέρριψε όταν ξύπνησε».
Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Ελληνισμού
Μετά την υπογραφή…_
Τι υποτίμησε ο Ελ. Βενιζέλος_
0 σχόλια »
 Η 43χρονη Σοφία Λ. εργαζόταν ως λογίστρια σε ελληνική επιχείρηση. Εδώ και μια -σχεδόν- 20ετία στον χώρο, ευσυνείδητη και συνεπής, ουδέποτε φανταζόταν ότι θα κινδύνευε να τεθεί «εκτός», εξαιτίας ενός συστήματος μηχανοργάνωσης. Και όμως συνέβη, όταν η επιχείρηση εγκατέστησε νέα λογιστικά προγράμματα, μειώνοντας παράλληλα το προσωπικό του τμήματος. Η επιχείρηση κράτησε μόνο τους εργαζόμενους που ήξεραν να χειρίζονται το νέο πρόγραμμα. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος (ΕΣΥΕ), περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες εργαζόμενους δεν μπορούν ούτε καν να χρησιμοποιήσουν ηλεκτρονικό υπολογιστή…
Τεράστιο είναι το έλλειμμα που υπάρχει στην Ελλάδα σε σχέση με την συμμετοχή των εργαζομένων σε προγράμματα διά βίου μάθησης. Είναι τα προγράμματα εκείνα στα οποία συμμετέχουν οι εργαζόμενοι για να αναβαθμίσουν τις γνώσεις τους με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στον επαγγελματικό τους κλάδο. Στον σχετικό πίνακα η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ομως η διά βίου μάθηση είναι πια άκρως απαραίτητη για δύο βασικούς λόγους:
– Η διαρθρωτική ανεργία αποτελεί μεγάλο «πονοκέφαλο» για τις σύγχρονες οικονομίες – και κυρίως για την ελληνική, όπου υπάρχουν κενές θέσεις αλλά όχι τα εξειδικευμένα άτομα να τις καλύψουν.
– Σε όλη την επαγγελματική διαδρομή, ένας εργαζόμενος θα χρειαστεί να αλλάξει αντικείμενο και αρμοδιότητες τουλάχιστον τέσσερις φορές.
Συγκεκριμένα, τα πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως προς τη συμμετοχή του πληθυσμού 25-64 ετών σε προγράμματα διά βίου μάθησης. Μόλις το 2,1% των Ελλήνων άνω των 25 ετών έχουν συμμετάσχει σε σχετικά προγράμματα. Το ποσοστό αυτό κατατάσσει την Ελλάδα στην 25η θέση μεταξύ των 27 μελών της Ε. Ε., πάνω από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, οι οποίες με 1,3% κινούνται στις δύο τελευταίες θέσεις. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 9,7%, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την επίτευξη του στόχου της Συνθήκης της Λισσαβώνας για συμμετοχή του 12,5% πληθυσμού 25-64 ετών της Ε. Ε. σε προγράμματα διά βίου μάθησης έως το 2010.
Στον αντίποδα, μεγάλη ανάπτυξη έχει η διά βίου μάθηση στις σκανδιναβικές χώρες, αφού η Σουηδία, η Δανία και η Φινλανδία βρίσκονται στις τέσσερις πρώτες θέσεις της σχετικής κατάταξης, με τη Βρετανία να παρεμβάλλεται στην τρίτη θέση. Η κοινωνική διάσταση των προγραμμάτων διά βίου μάθησης εξηγεί, ώς ένα βαθμό, την ανάπτυξή τους στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά όπου έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα το κοινωνικό κράτος. Αντίθετα, στην Ελλάδα η ιδέα ηχεί παράξενα. Ενδεικτικά, σύμφωνα με πανελλαδική έρευνα της ΕΣΥΕ, ο ένας στους πέντε (ακριβές ποσοστό 21%) δήλωσαν ότι θεωρούν τη διά βίου εκπαίδευση ασήμαντη. Επίσης, περίπου οι μισοί (46%) δήλωσαν ότι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να συμμετάσχουν σε σχετικά προγράμματα.
Από την εικόνα που δίνει η έρευνα της ΕΣΥΕ σε 6.510 άτομα ηλικίας 25-64 ετών, προκύπτει ότι η συμμετοχή στα προγράμματα διά βίου μάθησης ποικίλλει ανά ηλικία και εκπαιδευτικό επίπεδο. Τριπλάσιο είναι το ποσοστό συμμετοχής των ατόμων ηλικίας 25-34 ετών έναντι των ατόμων ηλικίας 50-64 ετών. Ανάλογες είναι διαφορές με κριτήριο το εκπαιδευτικό επίπεδο. Οσοι έχουν πτυχίο πανεπιστημίου συμμετείχαν σε προγράμματα εκπαίδευσης σε διπλάσιο ποσοστό από τους απόφοιτους Λυκείου και οκταπλάσιο σε σύγκριση με τους απόφοιτους Δημοτικού. Οι κυριότεροι λόγοι τους οποίους επικαλέστηκαν όσοι δεν συμμετείχαν σε προγράμματα διά βίου μάθησης ήταν οι οικογενειακές υποχρεώσεις, προσωπικοί λόγοι, η ηλικία και τα προβλήματα υγείας.
Καθημερινή
0 σχόλια »
 Ο Νίκος Ξυδάκης επισημαίνει:
Συζητούσα με έναν φοιτητή Μαθηματικών, αριστούχο απόφοιτο καλού ιδιωτικού σχολείου, με διακρίσεις σε μαθηματικούς διαγωνισμούς. Από την τρέχουσα πολιτική ζωή ξεκινήσαμε, στις απαρχές του φιλελευθερισμού και τον Διαφωτισμό φτάσαμε. Καθώς είχαμε πια μπει στο πεδίο της Ιστορίας, αντιλήφθηκα ότι ο αριστούχος είχε πέσει σε τρικυμία: τοποθετούσε τον Διαφωτισμό περίπου μαζί με την Αναγέννηση, λίγο μετά τον Μεσαίωνα, και σε διερευνητικές ερωτήσεις αποκαλυπτόταν διαρκώς ότι η γνώση του των αδρών ιστορικών περιόδων ήταν συγκεχυμένη, γεμάτη ανακολουθίες και πρωθύστερα. Οι περίοδοι ήταν απλώς ονόματα σκόρπια μες στον χρόνο, μάλιστα ονόματα κενά, χωρίς περιεχόμενο, χαρακτηριστικά, φυσιογνωμία. Ελαφρώς σοκαρισμένος, ο φοιτητής ομολόγησε ότι Νεότερη Ιστορία είχε διδαχθεί δυο-τρεις φορές στον σχολικό του βίο, και «τότε» τα ήξερε, έπαιρνε 18άρια και 19άρια, αλλά τώρα τα μπερδεύει. Καλά, Γεωγραφία δεν έμαθα ποτέ, αλλά Ιστορία νόμιζα ότι ξέρω, ψέλλισε εξομολογητικά. Τον παρηγόρησα λέγοντάς του, ότι η άγνοιά του δείχνει μάλλον την αποτυχία του σχολείου. Δεν του αρκούσε· ζήτησε κανένα καλό βιβλίο Ιστορίας. Δεν δεχόταν ότι το σχολείο του απέτυχε.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, με δική του πρωτοβουλία ξεκίνησε η δεύτερη φάση της ανοιχτής μας συζήτησης. Αφορμή, ο Εμφύλιος και η ταινία του Π. Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», την οποία του είχα συστήσει «χαλαρά» να την δει. Αποφασίσαμε με την παρέα να πάμε να δούμε την ταινία, άρχισε να λέει. Πώς κι έτσι; Να, προχθές είχαμε μαζευτεί μια παρέα, παλιοί συμμαθητές, και μιλούσαμε για ταινίες. Ηρθε η κουβέντα και στην «Ψυχή βαθιά». Ενα παιδί, της Νομικής, είπε ότι ο Εμφύλιος είναι μια πολύ παλιά υπόθεση, προπολεμική. Μάς είπε ότι ήταν επί Βενιζέλου, τον μπέρδευε με τον Διχασμό… Δεν ήξερε ότι είχε τόσο πολλούς νεκρούς και ότι κράτησε μέχρι το ’49. Καταλαβαίνεις τώρα, ο φίλος της Νομικής είναι άσος στην Ιστορία, 19.200 μόρια στις πανελλήνιες, 19,8 Ιστορία, δεν λέω για τους άλλους των Καλών Τεχνών, του Πολυτεχνείου και των Οικονομικών.
Και δεν ήξερε πότε έγινε ο Εμφύλιος; Ε, δεν το ήξερε, μας είπε ότι δεν το διάβασε ποτέ, ο Εμφύλιος δεν είναι στα θέματα SOS, δεν μπαίνει ποτέ στις εξετάσεις…
Αναχώνευα όσα μου διηγήθηκε ο νεαρός μαθηματικός περί Ιστορίας και μέσης εκπαίδευσης. Εμεινα περισσότερο στην κοινότοπη διαπίστωση περί αποτυχίας του σχολείου, ότι αυτό το τυπολατρικό σχολείο, ο διάδρομος για τα ΑΕΙ, έχει καταντήσει να παράγει ημιμαθείς και αγράμματους, να στραβώνει ακόμη και τα πιο προικισμένα παιδιά. Μήπως είμαι υπερβολικός;
Θυμήθηκα όσα μου λένε κατά καιρούς φίλοι εκπαιδευτικοί, λαμπροί επιστήμονες και έμπειροι δάσκαλοι. Η Δ., χημικός με μάστερ επιστημολογίας, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα τα σχολικά εγχειρίδια: Τα περισσότερα είναι για πολτοποίηση, γραμμένα στο πόδι, ή από ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε σχολική αίθουσα, απευθύνονται σε 13χρονα, ενδεχομένως αλλοδαπά με ελλιπή γνώση ελληνικών, και τους μιλάνε σαν να είναι φοιτητές πανεπιστημίου… Η Δ. περιφρονεί το αναλυτικό πρόγραμμα και εφαρμόζει το δικό της: Πέντε πράγματα, να τους μείνουν, μήπως και μάθουν να σκέφτονται…
Πέντε πράγματα… Ναι, αυτά που δεν κατορθώνουν να διδάξουν σε έξι χρόνια τα καλά ιδιωτικά σχολεία, πότε πέφτει η Αναγέννηση, πότε ο Διαφωτισμός, και γιατί φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης, πώς διαβάζεται ο χάρτης, πού βρίσκεται η Βιρμανία και πού τα Γιαννιτσά.
Ο Θ., πτυχιούχος του Φιλοσοφικού-Παιδαγωγικού-Ψυχολογικού τμήματος της Φιλοσοφικής, μου έλεγε πως τον έβαζαν να διδάσκει Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο που υπηρετεί. Καταλαβαίνεις τώρα, εγώ δεν έχω διδαχτεί Αρχαία στο πανεπιστήμιο, και πρέπει να διδάξω Ομηρο και Θουκυδίδη στο πρωτότυπο, με συντακτικό, αναγνωρίσεις και λοιπά. Στα Νέα τουλάχιστον επιστρατεύω τις γνώσεις μου και το ψώνιο μου για τη λογοτεχνία…
Ο φιλόλογος Δ., διδάκτωρ νεοελληνιστής του Καποδιστριακού, μεταφέρει τη δική του εμπειρία από τα ακριβά σχολεία των βορείων προαστίων αλλά και από τα εσπερινά των λαϊκών συνοικιών. Το μέγα ζητούμενο είναι να αποκτήσουν τα παιδιά γλωσσικό αίσθημα, να συνδέσουν το κείμενο που διδάσκεται με τη γλώσσα που μιλάνε, να δώσουν ονόματα στη σκέψη τους, στα αισθήματά τους. Είναι απαισιόδοξος: Κάθε χρονιά βλέπω ότι μπορώ να προσφέρω λιγότερα. Και κανείς δεν μου ζητά να είμαι καλύτερος, κανείς δεν αξιολογεί την εργασία μου, ο θεσμός του επιθεωρητή έχει καταργηθεί, οι σχολικοί σύμβουλοι δεν έχουν αποφασιστικό ρόλο, η επιμόρφωση είναι ανύπαρκτη ή μαϊμού, οι καθηγητές βαριούνται ή απλώς είναι ανεπαρκείς…
Ο Δ., ο Θ., η Δ., άνθρωποι βαθιά καλλιεργημένοι, αφοσιωμένοι στα γράμματα και την επιστήμη, λόγιοι, με κοινωνική συνείδηση του ρόλου τους, δάσκαλοι εξ επιλογής, είναι όλο και πιο σκεπτικιστές καθώς περνούν τα χρόνια. Μιλούν με πόνο για το δημόσιο σχολείο, και περιγράφουν μια ιστορική καταστροφή: για μία και δύο γενιές παιδιών ημιμαθών, χωρίς εγκύκλια παιδεία, χωρίς στοιχειώδη εγγραμματοσύνη.
Σκεφτόμουν: Ο Δ., ο Θ., η Δ. είναι στα σαράντα ή τα πενήντα. Μήπως γκρινιάζουν, μήπως είναι υπερβολικά απαιτητικοί, υπερβολικά απαισιόδοξοι; Οχι, τους ξέρω χρόνια πολλά, είναι άνθρωποι φύσει αισιόδοξοι, δοτικοί, διεισδυτικοί, επιεικείς, ουσιαστικά κοινωνικοί και μοντέρνοι. Αλλωστε, η διερώτηση και η αμφισβήτηση φωλιάζουν πια στους φρεσκοαπόφοιτους των λυκείων, αυτοί ανακαλύπτουν ότι έξι χρόνια αποστήθιζαν μόνο εξεταστέα ύλη. Και τώρα ανακαλύπτουν εμβρόντητοι ότι η γνώση δεν ήταν ποτέ στα SOS.
Καθημερινή
0 σχόλια »
|
Άρθρα (RSS)