Το αμερικανικό όνειρο του καλού σπιτιού με τον κήπο στηριζόταν όχι στη βελτιωμένη παιδεία και την υψηλή παραγωγικότητα, αλλά στην αλχημεία της Γουόλ Στριτ και στα δανεικά από την Ασία. Πριν από ένα χρόνο, η φούσκα έσκασε και τώρα μαζεύουμε τα συντρίμμια». Ο πολύς Τόμας Φρίντμαν των «Νιου Γιορκ Τάιμς» δεν υπερβάλλει: Στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου, ένα στα πέντε παιδιά μεταξύ 16 και 24 ετών δεν τελειώνει το Λύκειο και ένας στους τρεις πολίτες δεν μπορεί να διαβάσει μια φράση. Ο πρόεδρος Ομπάμα εξήγγειλε εκπαιδευτική επανάσταση χωρίς μεγάλο οικονομικό κόστος. Αν τα καταφέρει, θα δικαιούται ένα δεύτερο Νομπέλ – αυτό στα Οικονομικά ή στην… (Αλ)χημεία!
Σχέση βασισμένη σε μια παρωχημένη μορφή διδασκαλίας, η οποία βομβαρδίζει τους μαθητές με γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα, ασύνδετα και απόμακρα από το αρχαίο κείμενο. Μια φορμαλιστική διδασκαλία, που δεν συνομιλεί με τη νεοελληνική γλώσσα αλλά, αντίθετα, προκαλεί περισσότερη γλωσσική σύγχυση στους μαθητές. Μια μονόδρομη διδασκαλία που αντιμετωπίζει την αρχαία σκέψη και τις ιδέες της ως μαυσωλείο κανόνων. Με σχολικά βιβλία δήθεν διαθεματικά (!), τα οποία περιέχουν κείμενα που δεν μπορεί να προσεγγίσει ένας απόφοιτος των φιλοσοφικών σχολών. Με διδάσκοντες είτε ανεπαρκώς προετοιμασμένους στα πανεπιστήμια για μια σύγχρονη διδασκαλία του μαθήματος είτε καθηλωμένους στη λογική μιας γραμματικοσυντακτικής αποστήθισης. Δεν είναι τυχαίο που δεν έχει γίνει ούτε επιτράπηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο καμία έρευνα για την 20ετή σχεδόν δουλοπρεπή εφαρμογή αυτής της μηχανιστικής και αντιπαιδαγωγικής διδασκαλίας. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ιδεολογική επιλογή, συνυφασμένη με τη λογική του σημερινού σχολείου της πλήξης και της έλλειψης δημιουργικότητας, με στόχο την παιδαγωγική και πνευματική χειραγώγηση των μαθητών, αλλά και την ολοκληρωτική αποξένωσή τους από τις «επικίνδυνες» ιδέες των αρχαίων κειμένων, μέσω της καλλιέργειας μιας απέχθειας για την αρχαιογνωσία.
*Ο κ. Κ. Αγγελάκος είναι επίκουρος καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, διευθυντής του περιοδικού «Νέα Παιδεία».
Σίγουρα υπάρχουν διδακτικές μέθοδοι που κάνουν ένα γλωσσικό μάθημα συναρπαστικό και άλλες που το κάνουν αποκρουστικό. Στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία 35 χρόνια οι «στρατηγικές» των υπουργών Παιδείας είναι συνήθως ιδεολογικές και όχι παιδαγωγικές, επιλέγονται οι πιο αποκρουστικές μέθοδοι διδασκαλίας. Δεν νομίζω να υπήρξε υπουργός υποψιασμένος για τις δύο θεμελιώδεις στην εκπαίδευση διαπιστώσεις: Πρώτον, ότι άνθρωπος χωρίς γλώσσα είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη – ανάπηρη γλώσσα σημαίνει ανάπηρη σκέψη. Και δεύτερον, ότι σήμερα που η πληροφορία είναι αφειδώς προσιτή σε όλους, η σχολική εκπαίδευση θα έχει γονιμότητα μόνο αν θεμελιωθεί κατά προτεραιότητα στη διδασκαλία της γλώσσας ως λογικής και των μαθηματικών ως γλώσσας.
Η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία είναι κεντρικό πολιτικό πρόβλημα: Εχουμε κουραστεί από την προγονοπληξία, την κενή ρητορεία για τον κάποτε πολιτισμό μας, θέλουμε να τα παραμερίσουμε όλα αυτά; ΄Η πιστεύουμε ότι η αρχαία γλώσσα είναι στέρεο, εκπληκτικό σε αρτιότητα εφαλτήριο για το άλμα στη λογική συγκρότηση, την κριτική οξυδέρκεια, τη δημιουργική φαντασία σήμερα; Αν θέλουμε το πρώτο, να καταργήσουμε τα Αρχαία. Αν θέλουμε το δεύτερο, να τα διδάξουμε, σαν συναρπαστικό παιχνίδι, από το δημοτικό. Το Ετυμολογικό και το Συντακτικό της Αρχαίας έχει πειραματικά αποδειχθεί ότι γίνεται παιχνίδι για τα παιδιά. Παράλληλα, την τρέχουσα γλώσσα να την προσλαμβάνουν τα παιδιά από κορυφαία σημερινά λογοτεχνήματα, χωρίς Γραμματική και Συντακτικό «της Δημοτικής», δηλαδή της τεχνητής μας σχιζοφρένειας. Ο Παπανούτσος έλεγε σοφά: «Μόνο πατώντας στέρεα στην αρχαία γλώσσα μπορούμε να πλάσουμε σωστά (δημιουργικά) τη δημοτική».
Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας (και τις ώρες) των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς οι περισσότεροι μαθητές πλήττουν, τα βιβλία είναι κακογραμμένα, ο τρόπος διδασκαλίας είναι στείρος και ενισχύει την παπαγαλία.
Αυτά προκύπτουν από τις απαντήσεις εκπαιδευτικών που συμμετείχαν σε πανελλαδική έρευνα του ΑΠΘ, τα αποτελέσματα της οποίας επαναθέτουν το ζήτημα της διδασκαλίας των Αρχαίων. Ενα θέμα που έφερε στο προσκήνιο και η πρόσφατη τοποθέτηση του Εμμανουήλ Κριαρά. Ο λόγιος δάσκαλος, στη συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, είπε ότι η διδασκαλία των Αρχαίων πρέπει να περιοριστεί στο λύκειο, αφού η ταυτόχρονη διδασκαλία Νέων και Αρχαίων στο Γυμνάσιο προκαλεί σύγχυση στους μαθητές. Ειδικότερα, σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 500 εκπαιδευτικούς από όλη τη χώρα, το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009 από τον τομέα Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής ΑΠΘ με υπεύθυνο τον καθηγητή κ. Μιχάλη Κελπανίδη, προκύπτουν τα εξής:
– Οι δύο στους τρεις (67,9%) δεν είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο που γίνεται το μάθημα.
– Το 77,3% εντοπίζει προβλήματα στα βιβλία, ενώ το 57,6% πιστεύει ότι δίνεται βάρος στο συντακτικό και στη γραμματική, αλλά όχι στην κατανόηση των κειμένων.
– Οι περισσότεροι θεωρούν ότι τα Αρχαία είναι απαραίτητα ως μορφωτικό εφόδιο για τους μαθητές και διότι τους βοηθούν να κατανοούν τα Νεοελληνικά. Ομως, οι πιο πολλοί (43,5%) προκρίνουν την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων από μετάφραση και τη μείωση των ωρών από το πρωτότυπο.
«Το μάθημα που προκαλεί το μεγαλύτερο άγχος και τη μεγαλύτερη αποτυχία στο Γυμνάσιο είναι σήμερα τα Αρχαία», λέει στην «Κ» ο καθηγητής Παιδαγωγικών στο Παν. Ιωαννίνων κ. Αθανάσιος Γκότοβος. «Ηδη στο πρώτο τρίμηνο οι δύσμοιροι φιλόλογοι της Α΄ Γυμνασίου καλούνται να πετύχουν στόχους που είναι φύσει αδύνατον να επιτευχθούν. Η αποτυχία μετακυλίεται στους μαθητές και οι γονείς τρέχουν στα φροντιστήρια».
Σαν σήμερα, πριν από 91 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1918, κηρύχθηκε επίσημα η λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και για το λόγο αυτό εκδηλώσεις μνήμης πραγματοποιούνται σε όλο τον κόσμο.
Στις 11 Νοεμβρίου του 1918 η Γερμανία υπέγραψε εκεχειρία με τη Γαλλία, θέτοντας τέλος στον πόλεμο που είχε ξεκινήσει το 1914 και κόστισε τη ζωή σε 15 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο Νίκος Καμπράνης μετακόμισε – επιτέλους- στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο. Αν έχετε φίλους μαθηματικούς, αν γνωρίζετε συναδέλφους που πήραν το μαθητικό υπολογιστή και ψάχνονται κάντε τους αυτή τη διεύθυνση δώρο…
Τα χρόνια που προηγούνται του ξεσπάσματος του Α Δ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μια περίοδος που μπορεί να ερευνηθεί με προσοχή και μέσα από «τόνους βιβλίων» τα οποία ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του μελέτησαν εξονυχιστικά. Μεγάλη σημασία εδώ έχει η «μαύρη περίοδος εκπαίδευσης», όπως αποκαλείται στη Γερμανία. «Μαύρη εκπαίδευση» είναι μια έκφραση που άρχισε να χρησιμοποιείται τον 19ο αιώνα και επικράτησε πολλά χρόνια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως το 1968: Δάσκαλοι και παιδαγωγοί ακολουθούσαν ένα συγκεκριμένο, συντηρητικό, αυστηρό σύστημα εκπαίδευσης του οποίου η ιδεολογία μπόλιασε τα παιδιά με τις ρίζες του τρόμου που αργότερα θα γινόταν μανιφέστο. Επίσης ο ρόλος της θρησκείας υπήρξε καίριος διότι τα παιδιά που έμελλε να γίνουν οι σημαιοφόροι της ναζιστικής Γερμανίας είχαν γαλουχηθεί σε ένα αυστηρό προτεσταντικό πλαίσιο.
Ωστόσο η «Λευκή κορδέλα» δεν εξηγεί το πώς ακριβώς υιοθετήθηκε η φιλοσοφία του ναζισμού διότι ο Μίχαελ Χάνεκε δεν δίνει ποτέ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει. «Είναι μια από τις πηγές της θεμελιώδους σκέψης» είπε. «Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί να ονομάσω την ταινία “Το δεξί χέρι του Θεού” που σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά θεωρούν τους εαυτούς τους δεξί χέρι του Θεού επειδή γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό και πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να δικάζουν τους άλλους. Αυτό ανέκαθεν ήταν η αρχή της τρομοκρατίας».
Οι φίλοι της λογοτεχνίας, της τεχνολογίας και των νέων μέσων θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν τα Αudio Βook στην εκδήλωση για την παρουσίαση των ηχητικών βιβλίων που θα πραγματοποιηθεί, πρώτη φορά, στη χώρα μας στις 11 Νοεμβρίου, στο caf του Ιανού (Σταδίου 24), στις 12.30 μ.μ. Ο παραγωγός και εκδότης κ. Τ. Παγώνης θα μιλήσει για το πώς παράγεται και δημιουργείται ένα Αudio Βook καθώς και για την ιστορία και τη χρηστικότητά του ως ηλεκτρονικού μέσου επικοινωνίας και διάδοσης του βιβλίου και των πολιτισμικών αξιών του, ενώ γνωστοί έλληνες συγγραφείς και δημοσιογράφοι θα αναφερθούν στο νέο αυτό λογοτεχνικό είδος, το οποίο συμπληρώνει το έντυπο βιβλίο και ανοίγει νέους ορίζοντες στην απόλαυση της λογοτεχνίας.
Τον περασμένο Αύγουστο, οι ιδιοκτήτες του Twitter ανακοίνωσαν μία μικρή αλλαγή στον τρόπο που λειτουργούσε τη δημοφιλή υπηρεσία micro-blogging: ουσιαστικά επρόκειτο για μία αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του retweeting, δηλαδή του τρόπου που ένας χρήστης επαναδημοσιεύει το μήνυμα κάποιου άλλου χρήστη στους «αναγνώστες» του, μαζί με κάποια δικά του σχόλια.
Τα retweets γενικά ξεκινούν με ένα RT (για το «retweet» ) και συνήθως παραπέμπουν στο συγγραφέα του αρχικού σχολίου μέσω αναφοράς του ονόματός του.
Ωστόσο, στην όλη υπόθεση υπήρχε μία μικρή ιδιαιτερότητα: το retweet δεν αποτελεί κάποιου είδους καινοτομία του ίδιου του Twitter, αλλά δημιουργήθηκε από τους χρήστες. Σε μία δημοσίευση σε ένα blog, ο Μπιζ Στόουν, «νούμερο 2» στην ιεραρχία του Twitter, εξήγησε τις αλλαγές και ανέφερε πως επρόκειτο για «θαυμαστά παραδείγματα του πώς το Twitter μας δείχνει τι ακριβώς θέλει να γίνει». Τα καλά νέα, είπε, ήταν ότι τα retweets ενσωματώθηκαν στην αρχιτεκτονική του Twitter. Τα κακά νέα ήταν ότι το λεγόμενο Project Retweet δεν προέβλεπε την εισαγωγή σχολίων από το δεύτερο χρήστη.
Το αποτέλεσμα: επανάσταση. Οι κριτικές από πλευράς μεγάλου μέρους της κοινότητας ήταν δριμύτατες, καθώς η άποψη που κυριάρχησε ήταν «πώς το Twitter τολμά να ανακατευτεί με το…Twitter». Ένας χρήστης ονόματι Νταν Ζαρέλλα, αυτοχαρακτηριζόμενος κοινωνιολόγος και επιστήμονας-ειδικός στο viral marketing, δημοσίευσε ένα οξύτατο σχόλιο, σύμφωνα με το οποίο το Twitter επρόκειτο να «ξεκοιλιάσει τα retweets, αφαιρώντας όλη τους την αξία». Ο Ζαρέλλα δημιούργησε ένα hashtag (άλλη μία δυνατότητα που προσφέρει το Tweeter, που επιτρέπει στους χρήστες του Twitter να ενοποιούν τις συζητήσεις τους) ονόματι #saveretweets. Κάποιοι λίγοι είπαν ότι η «επέμβαση» τους άρεσε. Η συντριπτική πλειοψηφία ασπάστηκε την άποψη που, πολύ λακωνικά, με τον τρόπο του Twitter, εξέφρασε ένας εκ των χρηστών: «Πολύ κακό σχέδιο. Το μισούμε».
Αυτός είναι και ο λόγος που το Twitter γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα: ενώ αρχικά κανείς δεν ήξερε ακριβώς ποιος είναι ο ρόλος του και πώς ακριβώς λειτουργεί, τελικά καθορίστηκε από τους ίδιους του τους χρήστες: πρόκειται για ένα ολοζώντανο μέσο γρήγορης επικοινωνίας, το οποίο έχει να κάνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τα πάντα, από δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ μέχρι σχολιασμούς ποδοσφαιρικών παιχνιδιών. Οι χρήστες μετέτρεψαν τον «περιορισμό» των 140 χαρακτήρων ανά tweet σε πλεονέκτημα: σύντομα δημιουργήθηκε μία ιδιότυπη «γραμματική» και ένα εξειδικευμένο «συντακτικό». Επίσης, η δυνατότητα να δει κάποιος τα νέα ατόμων που ήταν παντελώς ξένα, αντί να «ρίξει» το Twitter, το ανέβασε. Αυτό που συνέβη εν ολίγοις: οι χρήστες έδωσαν στο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο τη μορφή που έχει σήμερα.
Ελάχιστοι έχουμε προσέξει ότι τον τελευταίο καιρό τα μπουκάλια των καλλυντικών παράγονται… αναποδογυρισμένα. Ο κλασικός τύπος, που ίσχυε για πολλούς αιώνες και ήθελε τη βάση του μπουκαλιού κάτω και το πώμα πάνω ανατράπηκε, γλιτώνοντας τον καταναλωτή από την περιττή σπατάλη του προϊόντος ή πολύ κόπο να βγάλει τα υπολείμματα του προϊόντος κόβοντας το πλαστικό μπουκάλι κ. λπ. Αυτή η μικρή εξέλιξη στο πακετάρισμα των προϊόντων είναι οικολογική και οικονομική λύση. Πρώτα απ’ όλα, όμως, είναι μια μεγαλοφυής ιδέα, που γεννήθηκε σε ένα ταπεινό τμήμα μάρκετινγκ κάποιας εταιρείας: όλοι έβλεπαν το μπουκάλι όρθιο, όλοι ήξεραν την ταλαιπωρία και τη σπατάλη, ένας σκέφτηκε την απλή αλλά ριζοσπαστική λύση, να φτιάξει το μπουκάλι ανάποδα. Και φυσικά, ακολούθησε ολόκληρη η βιομηχανία καλλυντικών.
Διαβάστε το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή
Το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας και το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργανώνουν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τις Ημέρες Ευχρηστίας και Προσβασιμότητας, οι οποίες για φέτος θα εορταστούν με διήμερο εκδηλώσεων στον Πολυχώρο ΑΠΟΛΛΩΝ της Νομαρχίας Πειραιά στις 11 και 12 Νοεμβρίου 2009 (www. media. uoa. gr/usability).
Επειδή η τεχνολογία της augmented reality χρησιμοποιεί ρεαλιστικά περιβάλλοντα για να τοποθετήσει πάνω τους σύμβολα και σχέδια, αυτό σημαίνει ότι αποτελεί επίσης ένα σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών σε κινητά τηλέφωνα. Ηδη εξάλλου έχουν κυκλοφορήσει τα πρώτα videogames που βασίζονται στην «επαυξημένη πραγματικότητα». Στο www.augmentedenvironments.org που δημιούργησε το αμερικανικό πανεπιστήμιο της Georgia, για παράδειγμα, στοχεύοντας με το κινητό τηλέφωνο μια μακέτα, στην οθόνη του προβάλλεται η κάτοψη μιας εικονικής πόλης την οποία ο χρήστης πρέπει να σώσει από τα… ζόμπι. Καθώς μάλιστα η πλατφόρμα της Layar απέκτησε πρόσφατα τη δυνατότητα να απεικονίζει και τρισδιάστατα ψηφιακά αντικείμενα, τα παιχνίδια αυτά αναμένεται να αποκτήσουν ακόμη περισσότερους φανατικούς φίλους.
Ο περισσότερος κόσμος ίσως δεν γνωρίζει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν συστήματα Εικονικής Πραγματικότητας αλλά και ερευνητικό έργο πάνω στον τομέα αυτό. Βέβαια υστερούμε σε πολύ μεγάλο βαθμό, σε σχέση με άλλες χώρες όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή οι αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες σαν την Γερμανία, διότι η ενασχόληση με την Εικονική Πραγματικότητα έχει πολύ υψηλό κόστος. Κόστος όχι τόσο για το λογισμικό, αφού υπάρχουν πάρα πολύ καλά εργαλεία ανοιχτού λογισμικού, αλλά κυρίως όσον αφορά τον υλικό εξοπλισμό, ο οποίος είναι πανάκριβος και δεν διατίθεται σε μεγάλες ποσότητες.
Μάλιστα, οι ενδιαφερόμενοι έχουν την δυνατότητα να δουν από κοντά τέτοια σύστηματα επισκεπτόμενοι το Ίδρυμα Μείζονος ΕλληνισμούCAVE. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δωμάτιο διαστάσεων 3X3X3 μέτρα, όπου το πάτωμα και οι τοίχοι αποτελούν οθόνες προβολής. Για να έχουν τρισδιάστατη αίσθηση του χώρου οι επισκέπτες της «Kιβωτού», φορούν ειδικά στερεοσκοπικά γυαλιά. Το δεύτερο σύστημα το οποίο ονομάζεται «Μαγική Οθόνη», είναι μια μεγάλη φωτεινή οθόνη σε σχήμα σχεδιαστικού τραπεζιού και αποτελεί το πρώτο έκθεμα Εικονικής Πραγματικότητας στην Ελλάδα. Η «Μαγική Οθόνη», ή αλλιώς σύστημα ImmersaDesk, έχει πλάτος 1,5 και ύψος 1,2 μέτρα. Το μέγεθος και η κεκλιμένη θέση της δίνουν τη δυνατότητα ευρυγώνιας οπτικής σε έξι περίπου άτομα, που με τη βοήθεια ειδικών γυαλιών και μιας συσκευής πλοήγησης μπορούν να αλληλεπιδράσουν με την ψηφιακή εικόνα που προβάλλεται στην οθόνη. Και τα δύο συστήματα αξιοποιούνται από το Ι.Μ.Ε. για να μεταφέρουν μικρούς και μεγάλους σε μαγικούς κόσμους της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όπως η αρχαία Μίλητος και ο ναός του Δία στην Ολυμπία. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε τη ιστοσελίδα του ΙΜΕ. (ΙΜΕ). Εκεί η Εικονική Πραγματικότητα χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό σκοπό. Το ΙΜΕ διαθέτει δύο συστήματα Εικονικής Πραγματικότητας. Το πρώτο το οποίο ονομάζεται «Kιβωτός» είναι ένα
Επίσης στο Ίδρυμα Ευγενίδου λειτουργεί ένα υπερσύγχρονο πλανητάριο, το οποίο θα καθηλώσει όσους το επισκεφθούν, αφού θα συμμετάσχουν σε ένα πανηγύρι των αισθήσεων. Ο παλιός Αστρικός Προβολέας Zeiss έχει αντικατασταθεί απο τα υπερσύγχρονα Ψηφιακά Συστήματα Αστρικών Προβολών Digistar της αμερικανικής εταιρείας προσομοιωτών Evans and Sutherland και Digital Sky της εταιρείας Sky Skan Inc. Τα νέα αυτά συστήματα έχουν την δυνατότητα παρουσίασης δεκάδων χιλιάδων άστρων έτσι όπως φαίνονται από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη μας, του ηλιακού συστήματος αλλά επί πλέον και από οποιοδήποτε άλλο άστρο σε απόσταση εκατοντάδων ετών φωτός από τη Γη. Η πλοήγηση σ’ αυτό τον χώρο γίνεται σε δευτερόλεπτα δίνοντας έτσι στους θεατές την ψευδαίσθηση μεταφοράς τους, με μία μηχανή του χώρου και του χρόνου, σε τρισδιάστατα ταξίδια στο εσωτερικό του Γαλαξία μας, αλλά και πέρα απ’ αυτόν σ’ ολόκληρο το Σύμπαν των 100 δισεκατομμυρίων γαλαξιών. Από τα πιο θεαματικά προβολικά συστήματα που περιλαμβάνει το νέο Πλανητάριο είναι τρία «Συστήματα Τρισδιάστατης Εικονικής Πραγματικότητας» (SkyVisionTM Α-Β και Digistar 3) που καλύπτουν πλήρως την οθόνη με την βοήθεια 12 βιντεοπροβολέων υψηλής ανάλυσης. Μια από τις σημαντικότερες δυνατότητες των συστημάτων αυτών είναι και η ευχέρεια που έχει να δείχνει φαινόμενα που δεν ανήκουν στην άμεση καθημερινή εμπειρία αφού οι παραστάσεις αυτές κάνουν τον χρόνο άλλοτε να τρέχει πιο γρήγορα και άλλοτε πιο αργά, ή ακόμη και να σταματούν μια διαδικασία με τρόπο που να μας δώσει την ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες φαινομένων που δεν είναι δυνατόν να συλλάβει το ανθρώπινο μάτι, δείχνοντας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα φαινόμενα που χρειάζονται ολόκληρους μήνες, αιώνες ή και εκατομμύρια χρόνια για να εκτελεστούν. Και όλα αυτά με την ηχητική κάλυψη 7-κάναλου ψηφιακού συστήματος ήχου (SS 6.1 Digital Surround Sound System) συνολικής ισχύος 40.000 watt το οποίο μεταφέρει με την βοήθεια 44 ειδικών ηχείων τη μουσική και την αφήγηση των παραστάσεων στην αίθουσα προβολών.
Όσον αφορά το ερευνητικό πεδίο, τα τελευταία χρόνια γίνονται αρκετές προσπάθειες στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (Ι.Τ.Ε.), στο Ινστιντούτο Πληροφορικής (Ι.Π.) και πιο συγκεκριμένα στο Εργαστήριο Επικοινωνίας Ανθρώπου – Μηχανής (HCI) στο Ηράκλειο της Κρήτης.Οι έρευνες αυτές προσανατολίζονται στο πώς θα βοηθηθεί ένας χρήστης ενός συστήματος Εικονικής Πραγματικότητας να πλοηγηθεί και να αλληλεπιδράσει με ένα Εικονικό Περιβάλλον. Εκεί δημιουργήθηκε και η ιδέα των ViPs (Virtual Prints), όπου εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι οικείος με τα αποτυπωμάτα στον πραγματικό κόσμο, γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στα Εικονικά Περιβάλλοντα, σαν “εικονικά αποτυπώματα”. Aυτά τα “εικονικά αποτυπώματα” θα βοηθήσουν τον χρήστη στην εύρεση δρόμου (wayfinding), την πλοήγηση (navigation) και τον προσανατολισμό (οrientation), τομείς που σύμφωνα με έρευνες προβληματίζουν τους χρήστες εικονικών συστημάτων, ιδιαίτερα τους αρχάριους. Συγκεκριμένα προτείνονται τρία είδη εικονικών αποτυπωμάτων (ViPs):
Oι πατημασιές (FootViPs), τις οποίες αφήνει ο χρήστης καθώς πλοηγείται στον κόσμο.
Οι δακτυλιές (FingerViPs), τις οποίες αφήνει ο χρήστης όποτε αλληλεπιδρά με κάποιο αντικείμενο του κόσμου.
Τα απολιθώματα (FossilViPs), τα οποία αφήνει ο χρήστης όποτε το θελήσει, για να μαρκάρει συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου.
Όλα τα παραπάνω «εικονικά αποτυπώματα» μπορούν να ενσωματώνουν πληροφορία που μπορεί να φανεί χρήσιμη στους χρήστες (π.χ. ιστορικό), ενώ παράλληλα αποτελούν και τα ίδια αλληλεπιδραστικά αντικείμενα του Εικονικού Κόσμου, παρέχοντας λειτουργίες που μπορούν να βοηθήσουν στην πλοήγηση, στον προσανατολισμό και στην εύρεση δρόμου. Μάλιστα, σε αντίθεση με τα πραγματικά αντίστοιχά τους, επειδή τα ViPs είναι από τη φύση τους ψηφιακά αντικείμενα, μπορούμε πολύ εύκολα να τα επεξεργαστούμε με ψηφιακό τρόπο (π.χ. με λίστες και “αγαπημένα” όπως στις κλασικές εφαρμογές υπολογιστών) και οι πληροφορίες αυτές να γνωστοποιηθούν και σε μελλοντικούς χρήστες του κόσμου. Πιθανές εφαρμογές, εκτός από την ενσωμάτωση του σε κάθε είδους εφαρμογή Εικονικής Πραγματικότητας με σκοπό να βοηθήσει το χρήστη στην πλοήγηση, τον προσανατολισμό και την εύρεση δρόμου, θα μπορούσαν να είναι η εκπαίδευση μαθητευόμενων σε Εικονικά Περιβάλλοντα, όπως για παράδειγμα στην εκπαίδευση αστροναυτών με τη χρήση της Εικονικής Πραγματικότητας, όπου ο εκπαιδευτής θα άφηνε τα αποτυπώματά του στον κόσμο μόνο μια φορά και οι εκπαιδευόμενοι θα προσπαθούσαν να μιμηθούν την πορεία και τις ενέργειες του. Στο τέλος μάλιστα θα μπορούσε να γίνει και σύγκριση της απόδοσης των εκπαιδευόμενων σε σχέση με τον εκπαιδευτή. Επιπλέον θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε ξεναγήσεις σε εικονικά ή πραγματικά μουσεία (με τη βοήθεια της Επαυξημένης Πραγματικότητας), όπου οι πατούσες θα μπορούσαν να δείχνουν κάποιες διαδρομές βασισμένες σε χρονολογική ή θεματική σειρά και τα δακτυλικά αποτυπώματα να δίνουν παραπάνω πληροφορίες για συγκεκριμένα σημεία ενός πίνακα για παράδειγμα. Επίσης είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν και για την μέτρηση αποστάσεων μέσα σε ένα Εικονικό Περιβάλλον. Τέλος παρατηρήθηκε ότι πολλοί χρήστες, με κάποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες μάλλον, χρησιμοποίησαν τα ViPs και σαν ένα τρόπο για να αφήσουν το καλλιτεχνικό τους στίγμα μέσα σε ένα εικονικό κόσμο, κάνοντας διάφορα περίτεχνα σχέδια! Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα για τα ViPs του Εργαστηρίου Επικοινωνίας Ανθρώπου – Μηχανής στο Ι.Τ.Ε.
Η πλατφόρμα augmented reality της Layar επιτρέπει σε οποιονδήποτε κάτοχο κινητού τηλεφώνου να προσθέσει τα δικά του δεδομένα – φτιάχνοντας, για παράδειγμα, ένα «στρώμα» τουριστικών πληροφοριών για το ιστορικό κέντρο μιας πόλης, με μικρά σχόλια και φωτογραφίες για κάθε αξιοθέατο, τα οποία θα προβάλλονται στην οθόνη του κινητού όταν κάποιος στρέψει την κάμερα του κινητού του σε αυτό. Ωστόσο, η συγκεκριμένη τεχνολογία απευθύνεται περισσότερο σε εταιρείες, οι οποίες θα την αξιοποιήσουν για να δημιουργήσουν ολοκληρωμένες υπηρεσίες. Η Mobilizy όμως -η επιχείρηση που έχει αναπτύξει τη Wikitude, μία επίσης πλατφόρμα επαυξημένης πραγματικότητας- παραχωρεί στους τελικούς χρήστες σχεδόν εξ ολοκλήρου την πρωτοβουλία για την υλοποίηση νέων υπηρεσιών: μέσα από το site wikitude.me, κάθε ένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του σημεία ενδιαφέροντος για την περιοχή που θα επιλέξει, εμπλουτίζοντάς τα με πολυμέσα ή link από διαδικτυακές ιστοσελίδες.
Ηδη, βέβαια, η Wikitude περιέχει περισσότερα από 350.000 σημεία ενδιαφέροντος από όλο τον κόσμο, τα οποία μπορεί να δει κανείς μέσα από το κινητό του τηλέφωνο. Οι πληροφορίες γι’ αυτά τα σημεία προέρχονται κυρίως από τα αντίστοιχα άρθρα της Wikipedia και γι’ αυτό, έστω και υποτυπωδώς, καλύπτουν και ελληνικές πόλεις.
Αλλωστε, η Mobilizy φιλοδοξεί ότι η πλατφόρμα της θα ακολουθήσει το παράδειγμα της ανοικτής διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας, προσελκύοντας χιλιάδες εθελοντές. Οπως μάλιστα προβλέπει, γύρω από τη Wikitude θα δημιουργηθούν εκατοντάδες κοινότητες χρηστών, οι οποίες θα δημιουργήσουν «στρώματα» πληροφοριών ακόμη και για τους πιο απίθανους λόγους – «στρώματα», για παράδειγμα, τα οποία θα προβάλλουν στην οθόνη του κινητού τα πλησιέστερα χορτοφαγικά εστιατόρια ή τα κοντινότερα γυμναστήρια που διανυκτερεύουν.
Ψάχνετε για σπίτι; Αν ζούσατε στο… Αμστερνταμ και είχατε στα χέρια σας κάποιο κινητό τηλέφωνο τελευταίας γενιάς, τότε η αναζήτηση θα ήταν τόσο εύκολη όσο και μία βόλτα στους δρόμους της πόλης. Μόλις φτάνατε σε κάποιο σοκάκι που σας αρέσει, το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να βάλετε το κινητό στη λειτουργία φωτογραφικής μηχανής: τότε, στρέφοντας τη συσκευή προς όλα τα κτίρια που βρίσκονται εκεί, θα βλέπατε στην οθόνη να προβάλλονται μικροί κύκλοι, πάνω στις θέσεις των διαμερισμάτων που νοικιάζονται ή πωλούνται. Επιλέγοντας κάποιον από αυτούς τους κύκλους, θα προβάλλονταν πληροφορίες για τα τετραγωνικά του διαμερίσματος στο οποίο αντιστοιχεί ή για την τιμή του – θα μπορούσατε επίσης να δείτε ακόμη και φωτογραφίες από τους εσωτερικούς του χώρους, έτσι ώστε να είστε απόλυτα σίγουροι ότι το συγκεκριμένο σπίτι σας ενδιαφέρει, πριν επικοινωνήσετε με τον ιδιοκτήτη.
Κι όλα αυτά χάρις στη Funda, μία υπηρεσία «επαυξημένης πραγματικότητας» (augmented reality) όπως λέγονται οι συγκεκριμένες εφαρμογές οι οποίες, πάνω στην πραγματική εικόνα που φαίνεται στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου, προσθέτουν διάφορες χρηστικές πληροφορίες. Και, μπορεί η Funda να είναι μία από τις πρώτες ανάλογες εφαρμογές που παρέχει κτηματομεσιτικά στοιχεία, όπως όμως είναι φυσικό, οι χρήσεις της συγκεκριμένης τεχνολογίας δεν σταματούν ούτε στην εύρεση απούλητων ή ξενοίκιαστων κατοικιών ούτε στο Αμστερνταμ.
Η υπηρεσία Nearest Tube, για παράδειγμα, επιτρέπει στους κατοίκους του Λονδίνου να βρουν τη θέση και την απόσταση του πλησιέστερου σταθμού του μετρό, ενώ η Jitsukuukan Toushi Keitai δίνει τη δυνατότητα στους τουρίστες στο Τόκιο να δουν πληροφορίες σχετικά με τα ιστορικά κτίρια που φαίνονται κάθε φορά στην οθόνη του τηλεφώνου τους. Επίσης, για το πρόσφατο τουρνουά τένις στο Wibledon, η ΙΒΜ είχε αναπτύξει μία ανάλογη εφαρμογή που βοηθούσε τους επισκέπτες να προσανατολιστούν στις εγκαταστάσεις – στρέφοντας το κινητό του προς οποιαδήποτε πλευρά του συγκροτήματος, ο χρήστης μπορούσε να εντοπίσει οποιονδήποτε βοηθητικό χώρο ή κατάστημα.
Απόσπασμα άρθρου του Κώστα Δεληγιάννη στην Καθημερινή
Χτες στο τσακ πρόλαβα την τελευταία παράσταση του έργου της Λένας Κιτσοπούλου “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” με την Μαρία Πρωτόπαπα. Αν δεν την προλάβατε, που εσείς χάσατε, υπάρχει πάντα και η λύση της ανάγνωσης του βιβλίου.
«Είναι μια αρκετά αυτοβιογραφική ιστορία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.». Ξεκινά από πολύ προσωπικά πράγματα, όπως συμβαίνει πάντα σε ό,τι γράφω», αποκαλύπτει η Κιτσοπούλου, η οποία τα τελευταία χρόνια γύρισε εν μέρει την πλάτη στην ηθοποιία χάριν της συγγραφής. «Και ναι μεν η Μαιρούλα είναι μια γυναίκα της γενιάς μου, αλλά μιλά για πράγματα που αφορούν όλες τις γενιές -αφορά επομένως και τους άνδρες θεατές».
Ο μονόλογος εστιάζει ιδιαιτέρως και στην έννοια της ωριμότητας, που αποκτά κανείς μεταξύ 35 και 40 ετών. «Είναι οι ηλικίες στις οποίες είμαστε ακόμα νέοι, αλλά έχουμε χάσει την απολυτοσύνη και πίστη που είχαμε νεότεροι. Εχουμε κατανόηση για τα πάντα, ενώ ξεκινά και η συγκατάβαση του τύπου «έτσι είναι οι άνθρωποι», «έτσι έχει η ζωή», «εντάξει, μωρέ, δεν πειράζει!». Αυτό εκνευρίζει την ηρωίδα μου πάρα πολύ. Και λέει «θέλω να κατεβώ απ’ το πλοίο για την Ιθάκη». Συγχρόνως, θέτει με καταιγιστικό ρυθμό, σε μια ακραία εγκεφαλική έκρηξη, ερωτήματα για τα πάντα. Ετσι, όμως, δεν καταργεί μόνο τα πάντα. Ακυρώνει και τον εαυτό της!», λέει η Λένα Κιτσοπούλου.
Δεν διστάζει να τα βάλει ούτε με τη «νέα θρησκεία», την ψυχανάλυση: «Πάρτε από πάνω μου τον Γιουνγκ και τον Γιάλομ… Ποιον πρέπει να σκοτώσω για να σταματήσω να είμαι αυτό που είμαι και να γίνω κάτι άλλο… Τους γονείς μου; Και τους γονείς των γονιών μου; Κι αν πάω ακόμη πιο πίσω,αυτό το πράγμα δεν έχει τελειωμό… Πρέπει να σκοτώσω τον βροντόσαυρο και τον τυραννόσαυρο; Και τι πειράζει δηλαδή αν εγώ βλέπω στους γκόμενούς μου τον πατέρα μου; Ποιον δηλαδή πρέπει να δω; Τον περιπτερά;».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)