Terra Computerata

Το θυμήθηκα χθες, διαβάζοντας το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Μανώλη Πιμπλή (Τα Νέα, 2/7/09) για τα audio books. Οταν πριν από λίγο καιρό, μια φίλη μου ζητούσε να βρει audio books για μια υπέργηρη γνωστή της, που δεν έβλεπε πια να διαβάσει, αλλά λαχταρούσε τη συντροφιά της ανάγνωσης. Τότε, πριν από δυο τρία χρόνια, είχαν κυκλοφορήσει, ενδεικτικά, κάποια audio books και η φίλη μου είχε ενθουσιαστεί με την πληροφορία.

Σκέφτομαι πόση εντύπωση θα μας έκανε αν στις διαδρομές μας, αντί για εκείνες τις εξωφρενικές και κατ’ επίφαση μουσικές που ακούμε από τα διάφορα αυτοκίνητα, να ακούγονταν οι φωνές ηθοποιών να διαβάζουν σελίδες βιβλίων, παλιών και σύγχρονων. Εντελώς ιδεατή κατάσταση, και είναι μία ακόμη περίπτωση όπου απέχουμε πολύ από τα ευρωπαϊκά ήθη, τις συνήθειες, τις συμπεριφορές, τη σχέση με την τεχνολογία.

Στα βιβλιοπωλεία του εξωτερικού υπάρχουν ράφια ολόκληρα με audio books, μας λέει το ρεπορτάζ, και τα έχουμε δει. Στην Ελλάδα, δειλά δειλά, μερικοί εκδότες επιλεκτικά κάνουν «ακουστικές» εκδόσεις των βιβλίων τους, με τη φωνή δημοφιλών συγγραφέων συνήθως, περισσότερο ως μέσον προβολής του συγγραφέα και του βιβλίου, παρά ως διεκδίκηση μιας νέας πίτας στην αγορά. Μήπως, όμως, κάτι ξέρουν οι Ελληνες εκδότες και δεν επενδύουν στα audio books; Μήπως, ούτως ή άλλως, αφιερώνουμε πολύ χρόνο στα γκάτζετ –παντός είδους– που μας γοητεύουν και ελάχιστο στο βιβλίο, έντυπο, ηλεκτρονικό ή «ακουστικό»;

«Το βιβλίο έχει το ίδιο τυραννικό ελάττωμα που έχει και ο έρωτας. Σε θέλει καθηλωμένον επάνω του με ακίνητες όλες τις αισθήσεις. Το cd, αυτό το ευφυές τυφλό σύστημα ανάγνωσης, δημιουργεί μια πιο ελεύθερη σχέση με τον ακροατή», έλεγε παλαιότερα η ακαδημαϊκός και ποιήτρια Κική Δημουλά, με ευκαιρία την έκδοση μιας σειράς «ηχογραφημένων βιβλίων» για την ποίηση. Κι ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα: ότι προτιμούμε περισσότερο τη δέσμευση, τα εξαρτήματα και τα καλώδια από την αδέσμευτη κίνηση. Την εξάρτηση από την ελευθερία.

Καθημερινή