Terra Computerata

Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία για την περίπτωση του μαθητή Στράτου Εγγλέζου που στερήθηκε σε ηλικία 2,5 ετών την όρασή του. Το ελληνικό κράτος… αδυνατεί να διαθέσει το ποσό των 6,5 χιλιάδων ευρώ για να προμηθευτεί το σχολείο του ένα ειδικό για τυφλούς σύστημα εκπαίδευσης!

Στο Λύκειο Παμφίλων, ένα προάστιο βόρεια της Μυτιλήνης,  δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός, όπως και σε όλα τα σχολεία του Νομού Λέσβου, όπου υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις τυφλών παιδιών.

Οσο σκέφτομαι ότι αυτό το κόστος αντιπροσωπεύει είτε μία δράση δημοσιότητας του Υπουργείου (βλέπε τραπεζώματα στελεχών) είτε το μέλλον ενός παιδιού και προτιμάται  με ευκολία η πρώτη επιλογή μου έρχεται να φωνάξω “να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού”…

Τόσα χρόνια, τόσα ΚΠΣ έχουμε απορροφήσει. Δεν έχει γίνει πρόβλεψη σε επίπεδο νησιών με τον πληθυσμό της Μυτιλήνης -δεν μιλάω για το Αγαθονήσι- να υποστηρίζονται τα παιδιά ειδικών κατηγοριών;

Αυτό δεν είναι θέμα παιδείας; Πόσο μας κόστισε αλήθεια το logo του ΥΠΕΠΘ;

Είναι λίγες ημέρες τώρα που έχω ξεκινήσει την είσοδό μου στο παράλληλο σύμπαν της Ζυράννας Ζατέλη. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή να το ξεκινήσω γιατί απαιτεί μία αφοσίωση. Σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία μοιράζεται κάποια μυστικά της και μεταξύ άλλων αναφέρει:

…Υπάρχουν κι άλλοι -κάμποσοι μάλιστα- που, φτάνοντας προς τη μέση του βιβλίου, τους πιάνει λέει φόβος μην τελειώσει. Δεν ξεκίνησα, ξέρετε, από καπρίτσιο να γράφω πολυσέλιδα μυθιστορήματα, είναι το ίδιο το υλικό που ζητάει μεγαλύτερο “μυθιστορηματικό” πεδίο να αναπνεύσει, να εξελιχθεί. Οσο για τον χρόνο “που μας λείπει”, είναι άλλοθι νομίζω – χάσαμε την ψυχή μας και τον μπούσουλά μας, με το να κυνηγάμε το γρήγορο και το εύκολο, και μετά, τάχα, πού να περισσέψει καιρός για να τα πούμε λίγο με το μέσα μας. Αυτά δεν είναι σοβαρά. Το όφελος που αποκομίζουμε από ένα καλό βιβλίο, είτε “επικό” στις διαστάσεις του είτε “επιγραμματικό” είτε κάπου ανάμεσα, καμία ψυχοθεραπεία και καμία θρησκεία δεν μπορούν να μας τα προσφέρουν. Κατά την άποψή μου τουλάχιστον».

Η συζήτηση για το αν, κατά τους πρώτους στίχους του Εθνικού Υμνου, η Ελευθερία «μετράει τη γη» βίαια ή βιαστικά δεν στάθηκε καθόλου, όσο τουλάχιστον την παρακολούθησα, στο γεγονός ότι βία και βιασύνη συνδέονται στενά. Ακόμη και χωρίς να προστρέξουμε στην ετυμολογία, διαπιστώνουμε εύκολα ότι η λέξη «βιάζομαι», για παράδειγμα, μπορεί να σημαίνει είτε ότι επείγομαι, σπεύδω, είμαι βιαστικός είτε ότι υπόκειμαι σε βιασμό. Μολονότι στον προφορικό λόγο τείνουμε να διακρίνουμε τις δύο σημασίες τονίζοντας τη λέξη διαφορετικά (β-ιά-ζομαι στην πρώτη περίπτωση, βι-ά-ζομαι στη δεύτερη), η στενή συνάφεια παραμένει. Θα ισχυριζόμουν μάλιστα ότι η σχέση μεταξύ των δύο είναι εννοιολογικά ετεροβαρής: η βιασύνη υπόκειται στη βία και όχι το αντίστροφο. Θέλω να πω πως όταν επείγομαι ή σπεύδω, όταν είμαι βιαστικός, ασκώ μια μορφή βίας στο ίδιο μου το σώμα. Του επιβάλλω ρυθμούς κίνησης εντονότερους από τους κανονικούς, ρυθμούς βεβιασμένους που επιστρατεύονται για να αντιμετωπίσουν το επείγον, παραβλέποντας τις λογής αστοχίες που κατά κανόνα συνάδουν με τη βιασύνη. Θα μπορούσαμε επομένως να ισχυριστούμε ότι, ενόσω «μετράει τη γη», η Ελευθερία δεν ασκεί μόνο τη βία της «τρομερής κόψης» του σπαθιού της ενάντια στους αντιπάλους της. Ασκεί επιπλέον βία και στον ίδιο της τον εαυτό γιατί οι καιροί δεν μπορούν πλέον να περιμένουν, γιατί η ίδια επείγεται. Οι δικές της «αστοχίες» στην Τριπολιτσά και αλλού απορρέουν από αυτή τη βία-βιασύνη.

Διαβάστε το άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά στο Βήμα Ιδεών

Διαβάζω στον τύπο ότι: “Την ανάγκη ενίσχυσης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στη χώρα μας επεσήμανε ο υπουργός Παιδείας κ. Α. Σπηλιωτόπουλος ύστερα από τη χθεσινή συνάντησή του με την καθηγήτρια και πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου της Γκράβας κυρία Στέλλα Πρωτονοταρίου , η οποία διώκεται επειδή διοργάνωσε μαθήματα αλβανικών στο σχολείο της χωρίς να πάρει σχετική άδεια”. Το Βήμα

Υπηρετώ από το 1989 στο Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Πρώην Αποδήμων. Πρώην Παλλινοστούντων. Σίγουρα πλέον έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ρυθμιστούν τα θέματα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.

Οπως π.χ. το ότι μαθητής που εγγράφεται την τελευταία ημέρα του σχολικού έτους έχει δικαίωμα να προαχθεί στην επόμενη τάξη. Πολλοί συνάδελφοι αντιμετώπισαν το θέμα της παρουσίας αλλοδαπών μαθητών στην τάξη τους ενώ δεν υπηρετούσαν σε ειδικό διαπολιτισμικό σχολείο. Βρέθηκαν απροετοίμαστοι χάρη στην ολιγωρία της πολιτείας.

Στις επιμορφωτικές περιοδείες μου ανά την Ελλάδα με έχουν πλησιάσει διδάσκοντες ζητώντας συμβουλές για το θέμα. Δεν είμαι ειδική, απλά έχω ζήσει από κοντά το θέμα. Αυτό που τους συμβουλεύω είναι να μην περάσουν στο άλλο άκρο. Δηλαδή να χαρίζουν απολυτήρια σε λειτουργικά αναλφάβητους μαθητές επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα ή θρησκεία. Γιατί υπάρχει και ο ανάποδος ρατσισμός και δεν οδηγεί πουθενά. Απλά λειτουργούμε ενοχικά απέναντι στο έλλειμμα πολιτικής .

Διαβάζοντας για το φοροσαφάρι που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση δεν αισθάνεστε σαν το αθώο θύμα της εποχής κυνηγιού; Η ιστοσελίδα που σας προτείνουμε σας βοηθά να αλλάξετε οπτική γωνία. Να αισθανθείτε λίγο άρχοντας βρε παιδί μου. Αφού εισάγετε στο κατάλληλο πεδίο το ύψος του ετήσιου εισοδήματός σας, η ιστοσελίδα σας δίνει την παγκόσμια κατάταξη. Ισως λοιπόν διαπιστώσετε ότι ανήκετε στο προνομιούχο 4% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Μπορεί να απέχετε παρασάγγας από τη Γιάννα αλλά άλλο τόσο απέχετε από τον αγρότη του Μπαγκλαντές…

www.globalrichlist.com

Ολους κάποια στιγμή μας έχει απασχολήσει το ενδεχόμενο να έχουμε ζήσει στο παρελθόν μία άλλη ζωή. Είναι παράξενο αλλά όσοι τη θυμούνται ήταν κάποιοι διάσημοι και ποτέ ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Η ιστοσελίδα που σας προτείνουμε, σας κάνει μία πλήρη καρμική διάγνωση, αφού ουσιαστικά απαντά στο ερώτημα, γιατί ξανακατεβήκατε σε αυτόν τον πλανήτη από το ωραίο φουφουλιαστό σας σύννεφο…

www.thebigview.com/pastlife

Σήμερα πρωί-πρωί στο Λιμεναρχείο. Καταγγελία για μόλυνση της παραλίας. Αλλά κανείς υπάλληλος στη θέση του. Μα κανείς. Τα γραφεία, έρημη χώρα. Ελεγα να αρχίσω να τραβώ βίντεο από τα άδεια γραφεία. Οι υπάλληλοι λείπουν ταξίδι για δουλειές.Και σας βεβαιώ δεν ήταν ώρα προσέγγισης πλοίου. Ηταν απλά ώρα ραστώνης και καφέ.

Τουλάχιστον στα σχολεία -σκέφτηκα- είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε στη θέση μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις έρημη χώρα πρωί σε σχολείο. Νυσταγμένοι στην ουρά του καφέ αλλά στη θέση τους οι διδάσκοντες…

Ή μήπως υπάρχει; Ενας παλιός φίλος από τη Θεσσαλονίκη που υπηρετεί σε εσπερινό, μου έλεγε τις προάλλες, ότι δεν γίνονται μαθήματα, όταν έχει ματς ο Μπάοκ… Νόμος του κράτους, μου λέει. “Εσείς κάνετε μαθήματα στις διακοπές Πάσχα; γιατί να κάνουμε εμείς όταν παίζει ο Μπάοκ;”

Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε…

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ από που πήρε το όνομά του το αγαπημένο σας συγκρότημα; Η wikipedia έχει τη λύση και αυτής σας της απορίας. Στη σελίδα en.wikipedia.org/wiki/List_of_band_name_etymologies/

Ας πούμε οι Doors έλκουν την καταγωγή του ονόματος από τον ποιητή William Blake.

Σίγουρα θα ανακαλύψετε πολλά και ενδιαφέροντα σε αυτή τη λίστα…

Στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη αναφέρεται η σειρά του ΣΚΑΪ των έξι ωριαίων ντοκιμαντέρ του Γιάννη Κατωμερή. Το πρώτο επεισόδιο  αναφερόταν στην εξορία του συνθέτη στη Μακρόνησο. Η αφήγηση του Μ. Θεοδωράκη συνδυάζεται με δραματοποιημένες σκηνές, γυρισμένες στον τόπο του μαρτυρίου, καθώς και στην Κρήτη, τον τόπο της ανάρρωσης.

Γελάει σαν περιγράφει πώς ο άγριος άνεμος της Μακρονήσου σήκωσε τις σκηνές, άνοιξε το μπαουλάκι του και πήρε τις παρτιτούρες από την 1η Συμφωνία του, πώς οι νότες πέταξαν πάνω από τη θάλασσα και πώς άλλα χειρόγραφα γαντζώθηκαν στο συρματόπλεγμα σαν πουλιά – στιγμιότυπα που αναπαριστάνει με ευαισθησία η ταινία. Χαμογελάει όταν αφηγείται τη συνάντηση με τον πατέρα του στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όταν ο γιος ήταν ένα παραμορφωμένο κρέας και ο πατέρας έτοιμος να αυτοκτονήσει από την απελπισία: «Δεν είναι αυτός ο Μίκης μου!»

Η σειρά αυτή δεν είναι μόνο ένα πολύτιμο ντοκουμέντο με διαχρονική αξία, ιστορική και πολιτιστική. Δεν μας προσφέρει απλώς βιογραφικά στοιχεία, αλλά μας χαρίζει, πέρα από την ομορφιά των εικόνων και της μουσικής, την ομορφιά του ανθρώπου (του κάθε ανθρώπου σε κάθε εποχή) που οι ιστορικές περιστάσεις τον αναγκάζουν να γονατίζει, να ματώνει και ωστόσο αυτός καταφέρνει να σηκώνεται ξανά, να χαμογελά, να δημιουργεί. Χωρίς μιζέρια, μνησικακία και αυτολύπηση, αλλά με τα αυτιά πάντα τεντωμένα – γιατί υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από τη συνειδητή κώφωση, την αμνησία;

Από άρθρο της Μαριάννας Τζιαντζή στην Καθημερινή

Σημείωση: δεν πρόκειται για το εικονιζόμενο video αλλά και το συγκεκριμένο παρουσιάζει ενδιαφέρον.