Άρθρα με ετικέτα “Διαπολιτισμική εκπαίδευση”
 Αλβανοί, Ινδοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι φοιτούν στα δημοτικά σχολεία της χώρας. Δίπλα τους, Αγγλοι, Γάλλοι, Ελβετοί, Σομαλοί, Ρώσοι, Κορεάτες, Περουβιανοί, Τυνήσιοι, Τούρκοι. Μια «θάλασσα» χιλιάδων πιτσιρικάδων που θα είναι οι αυριανοί γείτονές μας, ένας «χάρτης» πολιτισμών σχεδιασμένος σε μια χώρα με ανύπαρκτες υποδομές υποδοχής ή στήριξης αλλοδαπών. Εκατόν δεκαοκτώ διαφορετικές εθνικότητες μαθητών απαντώνται στα δημοτικά σχολεία της χώρας, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας που βρίσκονται στη διάθεση του «Βήματος». «Ας μη γελιόμαστε. Πολιτική ένταξης των αλλοδαπών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Ελλάδας ή προστασίας της πολιτισμικής τους ταυτότητας στην Ελλάδα δεν υπάρχει» ομολογεί στέλεχος του υπουργείου. «Μέχρι σήμερα δεν έχει εφαρμοστεί σχεδόν τίποτε από τις πολιτικές που κατά καιρούς εξαγγέλλονται. Ετσι, παρ΄ ότι τα παιδιά έρχονται στο σχολείο για να δουλέψουν, συχνά καταλήγουν στο περιθώριο της εκπαιδευτικής διαδικασίας». «Ελπίζουμε ότι με την υποστήριξη των κοινοτικών κονδυλίων που θα δοθούν για θέματα εκπαιδευτικής ένταξης αλλοδαπών και παλιννοστούντων θα διορθώσουμε ένα μέρος του προβλήματος» λέει ο διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας κ. Κ. Παπαχρήστος. «Τα περισσότερα παιδιά έχουν γεννηθεί εδώ. Στόχος μας είναι να διδάξουμε τα Ελληνικά χωρίς όμως τα παιδιά να αποκοπούν από τις ρίζες τους. Σήμεραέχουμε αλβανάκια που δεν μιλούν αλβανικά. Στη χώρα τους τα κοροϊδεύουν τα λένε ελληνάκια και εδώ τα λέμε αλβανάκια… ».
Η πλειονότητα των μεταναστών που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία είναι Αλβανοί (71.419 άτομα). Μόνο έναν μαθητή έχουμε στα σχολεία της χώρας από την Ακτή Ελεφαντοστού, τις Βερμούδες, τη Βοσνία, το Κάπο Βέρντε, το Ζαΐρ, την Ισλανδία, την Κολομβία, το Κολόμπο, το Κουρδιστάν, τη Λιβερία, τη Μαδαγασκάρη, τη Μαλαισία, το Μαυροβούνιο, τις Μπαχάμες, το Μπουρούντι, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη, τη Σαουδική Αραβία, τη Σλοβενία, την Τζακάρτα, το Τόνγκο και το Τουρκμενιστάν. Δύο μαθητές φοιτούν σε δημοτικά σχολεία της Ελλάδας από την Ιαπωνία, τη Γουινέα, τη Ζιμπάμπουε, το Μεξικό, τη Νότια Κορέα. Από το Εκουαδόρ, τη Λιβύη και τη Νέα Ζηλανδία έχουμε στην Ελλάδα μόνο τρεις μαθητές ανά χώρα, ενώ αξιοσημείωτο είναι το ότι από την Κύπρο έχουμε μόνο 26 μαθητές.
Τις εικόνες που παρακολουθεί καθημερινά περιγράφει στο «Βήμα» ο σχολικός σύμβουλος στην περιοχή Βοτανικού κ. Χάρης Παπαδόπουλος . «Δεν υπάρχει πια περιοχή στο κέντρο της Αθήνας που να μην έχει ξένους μαθητές» λέει. «Υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν εδώ και ξέρουν Ελληνικά, όπως και άλλα που δεν ξέρουν σχεδόν καθόλου τη γλώσσα μας. Δεν υπάρχει πρόβλεψη γι΄ αυτά. Στα σχολεία μας Κινέζοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Ινδοί έρχονται στην τάξη για να μάθουν. Στο 87ο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής μας φοιτούν κατά 85% μουσουλμάνοι. Πιστεύω ότι χρειάζονται τολμηρές πολιτικές και διαρκής επιμόρφωση των δασκάλων».
Το Βήμα
0 σχόλια »
 Οι σχολικές επιδόσεις παιδιών μεταναστών είναι κατά κανόνα χαμηλότερες από εκείνες των γηγενών μαθητών, αναφέρει διεθνής έρευνα που παρουσιάζεται σε επιστημονική εκδήλωση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα…
«Αφετηρία της θεματικής αυτής αποτελεί η διαπίστωση ότι η φοίτηση παιδιών αλλοδαπών στο ελληνικό σχολείο επιδείνωσε το φαινόμενο της σχολικής αποτυχίας και της μαθητικής διαρροής, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη άμεσων παρεμβάσεων», δήλωσε στην «Ε» η καθηγήτρια Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Ζωή Παπαναούμ, που είναι υπεύθυνη του Ελληνικού Παρατηρητηρίου για τη Διαπολιτισμική Παιδεία και Εκπαίδευση.
Οι μελέτες που έγιναν στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος PISA δείχνουν ότι το εύρος των διαφορών ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Το γεγονός αυτό προβάλλει ερωτήματα για τους παράγοντες, οι οποίοι ευνοούν ή παρεμποδίζουν τα παιδιά μεταναστών στην πορεία της σχολικής και κοινωνικής τους ένταξης.
Το ίδιο το πρόγραμμα PISA ερμηνεύει τις χαμηλές σχολικές επιδόσεις που σημειώνουν οι μετανάστες μαθητές σε μια σειρά χωρών, ως αποτέλεσμα της άνισης κατανομής των εκπαιδευτικών ευκαιριών, καθώς και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του σχολείου για επαρκή ανάδειξη και αξιοποίηση των μαθησιακών δυνατοτήτων όλων ανεξαιρέτως των μαθητών.
«Στη χώρα μας, από το 2008 υπάρχουν διαπιστωμένες ανάγκες υποστήριξης εκατοντάδων δημοτικών σχολείων και γυμνασίων όπου φοιτούν, σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό, αλλοδαποί μαθητές. Οι ανάγκες εστιάζονται κυρίως στη στελέχωση των σχολείων με ειδικευμένο, στη γλωσσική διδασκαλία και τη διαπολιτισμική αγωγή, εκπαιδευτικό δυναμικό. Εξίσου σημαντική είναι η διάχυση επιτυχημένων πρακτικών και διδακτικού υλικού, που αποτελεί γενικευμένο αίτημα των εκπαιδευτικών σε αυτές τις σχολικές μονάδες», τονίζει η κ. Παπαναούμ.
Ελευθεροτυπία
0 σχόλια »
 Τα στατιστικά δεδομένα αναφέρουν ένα πανελλαδικό ποσοστό περίπου 10% παρουσίας μαθητικού πληθυσμού με διαφορετική εθνολογική προέλευση και μητρική γλώσσα στην ελληνική υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση (6τάξιο Δημοτικό και 3ετές Γυμνάσιο). Τα δεδομένα αλλάζουν στη μεταϋποχρεωτική εκπαίδευση. Τα πανελλαδικά ποσοστά στο Ενιαίο Λύκειο ανέρχονται σε λίγο λιγότερο του 5%, ενώ αντίθετα στα Επαγγελματικά Λύκεια και Σχολές υπερβαίνουν το 12,5%. Αυτοί οι πανελλαδικοί μέσοι όροι παρουσιάζουν σοβαρές διαφοροποιήσεις από τη μία περιοχή στην άλλη. Σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, την πλατεία Βάθης, την πλατεία Βικτωρίας, τον Αγιο Παντελεήμονα, την πλατεία Αττικής, την Κυψέλη, τα Πατήσια, την Αχαρνών…, καταγράφονται ποσοστά αλλοδαπών μαθητών με μεταναστευτική ρίζα 40%85% στην υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση.
Ως προς την εσωτερική σύνθεση αυτής της μερίδας μαθητών, περί το 78% προέρχεται από την Αλβανία, ενώ ακολουθούν Ρώσοι, Ουκρανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, Γεωργιανοί, Μολδαβοί και Αρμένιοι. Σε μικρότερα ποσοστά, συναντώνται Κινέζοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρακινοί, Ινδοί, καθώς και μαθητές από διάφορες χώρες της Αφρικής, κυρίως της μαύρης. Η διαδικασία ένταξης είναι αισθητά διαφορετική για τα παιδιά των επί μακρόν διαμενόντων και για τα παιδιά των νεοαφιχθέντων με πλήθος προβλημάτων επαγγελματικής, κοινωνικής και οικογενειακής αστάθειας αλλά και διαφορετικό επίπεδο κατάκτησης της νεοελληνικής γλώσσας.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει να αντιμετωπίσει αυτό το «παζλ» στη σύνθεση τάξεων. Πρόκειται για μια σχετικά νέα πραγματικότητα: από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τα νέα δεδομένα ωστόσο έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος παλιών προβλημάτων, της γενικότερης παθογένειας της ελληνικής εκπαίδευσης. Η τελευταία περιλαμβάνει τεχνικής φύσεως προβλήματα (αριθμός, κατάσταση και εξοπλισμός σχολικών κτιρίων, διο ρισμός επαρκούς αριθμού εκπαιδευτικών, έγκαιρη διανομή διδακτικού υλικού…) και κυρίως τη φιλοσοφία της διδακτικής πράξης (διδασκαλία από καθέδρας και αποστήθιση, λιγοστή ερευνητική και συνθετική εργασία, ανεπαρκής εμπλοκή των νέων τεχνολογιών, συγκέντρωση όλης της έγκυρης γνώσης σε ένα μόνο εγχειρίδιο ανά τάξη και μάθημα, έντονος ελληνοκεντρισμός σε ορισμένα διδακτικά αντικείμενα, ελλιπής παιδαγωγική κατάρτιση και επιμόρφωση των διδασκόντων, κάλυψη των κενών από θεσμούς της παραπαιδείας…).
Δύο από τις προαναφερθείσες παραμέτρους έχουν ειδικό βάρος και αλληλοσυναρτώνται: η ουσιαστικά ανύπαρκτη παιδαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και η «σχολική κουλτούρα» του ενός και μόνο εγχειριδίου ως φορέα της μοναδικής και απόλυτης γνώσης. Ο εκπαιδευτικός που αποφοιτά σήμερα από μια Φιλοσοφική Σχολή ή ένα Παιδαγωγικό Τμήμα, αλλά και εκείνος με διδακτική εμπειρία, έχει ελάχιστα ή καθόλου ακούσει για «ταυτότητες υπό διαπραγμάτευση» στη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Ο ίδιος εκπαιδευτικός βρίσκεται με τα επίσημα διδακτικά εγχειρίδια στα χέρια, χωρίς επαρκή κατάρτιση και δίχως εργαλεία για μια- στο εσωτερικό της ίδιας σχολικής τάξης- διαφοροποιημένη παιδαγωγική. Ενα μονο-πολιτισμικά οργανωμένο αναλυτικό πρόγραμμα καλείται ο εκπαιδευτικός να το μετατρέψει σε μέσο μετάδοσης γνώσεων και καλλιέργειας δεξιοτήτων για μια τάξη με πολυ-πολιτισμική σύνθεση.
Μπορεί άραγε αυτή η εσωτερική αντίφαση, αυτή η συστημική αδυναμία να γεφυρωθεί μόνο χάρη στη δουλειά των εκπαιδευτικών; Αρκετές φορές υπάρχει επιφυλακτικότητα πως το «γλωσσικό έλλειμμα» ή η «γλωσσική ιδιαιτερότητα» θα προκαλέσει «πτώση του επιπέδου σπουδών», «υποβάθμιση της εκπαίδευσης», στοιχείο που μπορεί να ενισχύσει την γκετοποίηση φθάνοντας ως την απόρριψη.
Ενα σύγχρονο κράτος δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει όλη την εκπαίδευση ως διαπολιτισμική. Χρειάζεται να επιθυμεί πραγματικά τη μείωση των ανισοτήτων, την κατά το δυνατόν παροχή- στην καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική και όχι στα λόγια- ίσων ευκαιριών. Και, παράλληλα, την ενίσχυση της έρευνας, τη διαμόρφωση κριτικής-συνθετικής σκέψης, την καλλιέργεια δεξιοτήτων. Για να επιτευχθεί αυτό, προαπαιτούμενο αποτελεί η παιδαγωγική κατάρτιση εκπαιδευτικών ικανών να διαχειρίζονται με αυτόν τον τρόπο τάξεις που δεν είναι- ούτε ποτέ ήταν- ομοιογενείς. Απαιτείται ακόμη ο απεγκλωβισμός από τη στενή προσκόλληση στο ένα και μοναδικό εγχειρίδιο, προς την κατεύθυνση βιβλίων με πολλαπλή χρήση, για την αξιοποίηση των οποίων θα υποστηρίζεται πρακτικά ο εκπαιδευτικός στο έργο του με προγράμματα συνεχούς επιμόρφωσης. Το «στοίχημα» της νέας κυβέρνησης σχετίζεται με την καθημερινή πραγματικότητα μέσα στις ίδιες τις τάξεις. Η ανταπόκριση της νέας ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας στις προκλήσεις των καιρών παραμένει το κρίσιμο ζήτημα- και ζητούμενο.
Το Βήμα
Η κυρία Ρένα Μπρισίμη-Μαράκη είναι φιλόλογος, συντονίστρια Νεοελληνικών Σπουδών στο γαλλικό τμήμα του Lyc e Franco-Ηell nique Εug ne Delacroix, συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων και υποψήφια διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης για θέματα διδασκαλίας σε πολυπολιτισμικές τάξεις.
0 σχόλια »
 Διαβάζω στον τύπο ότι: “Την ανάγκη ενίσχυσης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στη χώρα μας επεσήμανε ο υπουργός Παιδείας κ. Α. Σπηλιωτόπουλος ύστερα από τη χθεσινή συνάντησή του με την καθηγήτρια και πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου της Γκράβας κυρία Στέλλα Πρωτονοταρίου , η οποία διώκεται επειδή διοργάνωσε μαθήματα αλβανικών στο σχολείο της χωρίς να πάρει σχετική άδεια”. Το Βήμα
Υπηρετώ από το 1989 στο Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Πρώην Αποδήμων. Πρώην Παλλινοστούντων. Σίγουρα πλέον έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ρυθμιστούν τα θέματα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.
Οπως π.χ. το ότι μαθητής που εγγράφεται την τελευταία ημέρα του σχολικού έτους έχει δικαίωμα να προαχθεί στην επόμενη τάξη. Πολλοί συνάδελφοι αντιμετώπισαν το θέμα της παρουσίας αλλοδαπών μαθητών στην τάξη τους ενώ δεν υπηρετούσαν σε ειδικό διαπολιτισμικό σχολείο. Βρέθηκαν απροετοίμαστοι χάρη στην ολιγωρία της πολιτείας.
Στις επιμορφωτικές περιοδείες μου ανά την Ελλάδα με έχουν πλησιάσει διδάσκοντες ζητώντας συμβουλές για το θέμα. Δεν είμαι ειδική, απλά έχω ζήσει από κοντά το θέμα. Αυτό που τους συμβουλεύω είναι να μην περάσουν στο άλλο άκρο. Δηλαδή να χαρίζουν απολυτήρια σε λειτουργικά αναλφάβητους μαθητές επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα ή θρησκεία. Γιατί υπάρχει και ο ανάποδος ρατσισμός και δεν οδηγεί πουθενά. Απλά λειτουργούμε ενοχικά απέναντι στο έλλειμμα πολιτικής .
0 σχόλια »
 Παραγωγή διδακτικού υλικού για την ευαισθητοποίηση καθηγητών και μαθητών στα ανθρώπινα δικαιώματα, σε Πορτογαλία, Ισπανία, Δανία, Βρετανία. Στήριξη μαθητών πορτογαλικής καταγωγής σε πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Τεχνικές συνεργατικής μάθησης (οι πιο «δυνατοί» μαθητές βοηθούσαν τους πιο αδύναμους) σε ιαπωνικό πανεπιστήμιο. Αυτές είναι κάποιες από τις καλές πρακτικές που παρουσιάσθηκαν στο διεθνές συνέδριο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο, που ολοκληρώνεται σήμερα στην Αθήνα. Συνδιοργανωτές του συνεδρίου, η Διεθνής Ενωση Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής, η Διεθνής Ενωση για τη Μελέτη της Συνεργασίας στην Εκπαίδευση και το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας. Ευχάριστη έκπληξη στις καλές πρακτικές, η ελληνική συμμετοχή (μεταξύ έξι κρατών) στο πρόγραμμα «Red-Co»: Ο προβληματισμός της παιδιών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τη θρησκευτική διαφορετικότητα απέδειξε ότι οι αντιλήψεις για τις θρησκείες είναι ανεξάρτητες από την εθνικότητα. Τα παιδιά «αιτούν» τα βιβλία των Θρησκευτικών να ανταποκρίνονται στους προβληματισμούς τους.
Καθημερινή
Red-co
0 σχόλια »
Ο Σπύρος Μοσχονάς με αφορμή τη δίωξη της κας Πρωτονοταρίου επισημαίνει στη στήλη της Καθημερινής:
Ο όρος «διαπολιτισμική εκπαίδευση» αποτελεί στην Ελλάδα ένα είδος ευφημισμού. Αντί για διάλογο μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών, ο όρος κατέληξε να δηλώνει εκείνη την εκπαίδευση η οποία οδηγεί σε μία μόνο γλώσσα, την ελληνική, και έναν μόνο πολιτισμό, των Ελλήνων. Στόχος αυτής της κατ’ όνομα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η γλωσσική αφομοίωση ή, όπως αλλιώς λέγεται, η «ένταξη» των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων, οι οποίοι καλούνται να αφήσουν έξω από το ελληνικό σχολείο τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Αυτήν τη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση υπηρετεί το υπουργείο Παιδείας. Στο πρόσωπο της κ. Πρωτονοταρίου καταδικάζεται λοιπόν η διαπολιτισμική εκπαίδευση που θεωρεί απαραίτητο τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και οραματίζεται ένα πολύγλωσσο σχολείο όπου όλες οι γλώσσες αποτελούν πόρους για την κοινωνική ανέλιξη.
0 σχόλια »
|
Άρθρα (RSS)