Terra Computerata

Ευτυχώς είχα θυμηθεί να προγραμματίσω την εγγραφή της εκπομπής του Παρασκηνίου. Η Ζυράννα Ζατέλη για πρώτη φορά αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα της στην αδιακρισία της τηλεόρασης και να συμβιώσει με την κινηματογραφική ομάδα του «Παρασκηνίου» για πολλές ημέρες τους τελευταίους δέκα μήνες. Απρόβλεπτη, μοναχική, διεισδυτική και κυρίως ειλικρινής και ανεπιτήδευτη η Ζυράννα Ζατέλη και οι γάτες της μας υποδέχθηκαν σ΄ ένα χώρο που μοιάζει περισσότερο με σκηνικό βγαλμένο από τα βιβλία της.
Ταυτόχρονα μας άνοιξε και μια χαραμάδα απ΄ όπου μπορέσαμε να δούμε αποσπάσματα μιας ζωής γεμάτης έρωτες, ταξίδια, βιβλία, σημειώσεις, ταινίες, όνειρα και πάλι σημειώσεις.
Υλικό το οποίο στοιβάζεται σε δεκάδες, εκατοντάδες μπλοκάκια γραμμένα μπρος πίσω με τον πυκνό, ελαφρώς γερτό, κομψό γραφικό της χαρακτήρα.
Ταξιδέψαμε μαζί της στη γενέτειρά της τον Σοχό, μια κωμόπολη έξω από τη Θεσσαλονίκη τις ημέρες του καρναβαλιού. Την είδαμε περικυκλωμένη από τραγόμορφες φιγούρες κουδουνάτων, απόλυτα εναρμονισμένη με το ορεινό περιβάλλον του Σοχού.
Τέλος, την ακολουθήσαμε σε μερικούς από τους περιπάτους που συνηθίζει να κάνει πεζή στο κέντρο της Αθήνας. «Πέρασα τη ζωή μου γράφοντας κι ό,τι περίσσεψε το πέρασα περπατώντας.Και χωρίς κινητό».

Είναι λίγες ημέρες τώρα που έχω ξεκινήσει την είσοδό μου στο παράλληλο σύμπαν της Ζυράννας Ζατέλη. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή να το ξεκινήσω γιατί απαιτεί μία αφοσίωση. Σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία μοιράζεται κάποια μυστικά της και μεταξύ άλλων αναφέρει:

…Υπάρχουν κι άλλοι -κάμποσοι μάλιστα- που, φτάνοντας προς τη μέση του βιβλίου, τους πιάνει λέει φόβος μην τελειώσει. Δεν ξεκίνησα, ξέρετε, από καπρίτσιο να γράφω πολυσέλιδα μυθιστορήματα, είναι το ίδιο το υλικό που ζητάει μεγαλύτερο “μυθιστορηματικό” πεδίο να αναπνεύσει, να εξελιχθεί. Οσο για τον χρόνο “που μας λείπει”, είναι άλλοθι νομίζω – χάσαμε την ψυχή μας και τον μπούσουλά μας, με το να κυνηγάμε το γρήγορο και το εύκολο, και μετά, τάχα, πού να περισσέψει καιρός για να τα πούμε λίγο με το μέσα μας. Αυτά δεν είναι σοβαρά. Το όφελος που αποκομίζουμε από ένα καλό βιβλίο, είτε “επικό” στις διαστάσεις του είτε “επιγραμματικό” είτε κάπου ανάμεσα, καμία ψυχοθεραπεία και καμία θρησκεία δεν μπορούν να μας τα προσφέρουν. Κατά την άποψή μου τουλάχιστον».

Αν σας αρέσουν οι λίστες οι συγγραφείς δηλώνουν στον Ταχυδρόμο τις προτιμήσεις τους:

Ζυράννα Ζατέλη:

1. O ηλίθιος, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

2. Έγκλημα και τιμωρία, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

3. Το μαγικό βουνό, Τόμας Μαν

4. Το μοναστήρι της Πάρμας, Σταντάλ

5. Το στρίψιμο της βίδας, Χένρι Τζέιμς

6. Πόλεμος και ειρήνη, Λέων Τολστόι

7. Νεκρές ψυχές, Νικολάι Γκόγκολ

8. Εκατό χρόνια μοναξιά, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

9. O άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, Ρόμπερτ Μούζιλ

10. O Αιγύπτιος, Μίκα Βάλταρι

Περισσότερες δηλώσεις