Terra Computerata

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη μοιράζεται αναμνήσεις στην AthensVoice: Τα τελευταία 250 χρόνια, τέτοια εποχή ακούω τζιτζίκια έξω από το (εκάστοτε) παράθυρό μου και όσο κι αν κρατιέμαι, τελικά το γράφω: τζιτζίκια ξεσκίζονται στο τζιτζιτζί έξω από τα παράθυρά μας. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό συμβαίνει όταν είμαστε τυχεροί κι έχουμε δέντρα τριγύρω. Αλλά κάποτε έμενα στην Αχαρνών, όπως και στο τέρμα της Σίνα (όχι ταυτόχρονα), κι άκουγα τζιτζίκια, μάλλον επειδή τα τζιτζίκια δεν καταλαβαίνουν από άσφαλτο, πίσσα, τσιμέντο ή πλαστικό και ξεσαλώνουν ακόμα και πάνω σ’ ένα ταπεινό ραδίκι. Δεν χρειάζονται ντε και καλά ολόκληρο δάσος, με μια λαχανίδα βολεύονται. Αρκεί να ’χει ζέστη.
Μη πολυλογώ, τα τζιτζίκια (άντε πάλι!) θυμίζουν κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια παιδικής ηλικίας που μας έβαζαν να κοιμηθούμε με το ζόρι, και βλέπαμε αυτά τα περίεργα όνειρα που προκύπτουν όταν τρως πολύ καρπούζι: καταρράκτες, ατέλειωτες βροχές, λιμνούλες με κυματάκια… κάπου-κάπου, στα μέσα Ιουλίου ή Αυγούστου, όντως έπιανε θερινή βροχή – αλλά τις περισσότερες φορές τα ’χαμε κάνει απάνω μας. Κι αυτή είναι μια τόσο generic ανάμνηση παιδικής ηλικίας, που αποκλείεται να μη σας λέει κάτι. Είτε σας άλλαζαν σεντόνια οκτώ δουλικά εκεί στο κάστρο που μεγαλώσατε είτε σας κυνηγούσε η γιαγιά σας με την παντόφλα, ο συνειρμός με το τζιτζίκι, τον ύπνο, το όνειρο και το χμ…  καρπούζι έγινε ήδη.

Θυμήθηκα με αυτό κι ένα ωραίο κείμενο του Τάσου Αλεβαντή που είχε δημοσιεύσει ο Νίκος Δήμου στο blog του

Ο Νίκος Δήμου μας θυμίζει κι ένα μύθο για τον τζίτζικα: Κι ένας τρίτος μύθος για την καταγωγή του Τζίτζικα.

Το επιστημονικό του όνομα είναι Τιθωνός.
Ο Τιθωνός ήταν πένταμορφο παληκάρι στην Τροία.
Τον αγάπησε η θεά Ηώς (η θεά της Αυγής).
Παρακάλεσε τον Δία να τον κάνει αθάνατο.
Ξέχασε να ζητήσει να τον κρατήσει νέο.
Πέρασαν τα χρόνια και ο Τιθωνός ζούσε άθλια
και αιώνια, αιώνια γεράματα.

Ο Δίας τον λυπήθηκε και τον έκανε τζιτζίκι.
Και η εμπειρία της υπέρβασης. Ο τελευταίος στίχος από την “Κίχλη” του Γιώργου Σεφέρη:

Η Σάντρα Βούλγαρη μας καλεί να επανεξετάσουμε τον ρόλο της δημόσιας, αλλά ανεξάρτητης πληροφόρησης στο άρθρο της στην Καθημερινή:

…Είναι αλήθεια ότι η κρίση πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις εφημερίδες, αλλά και κάθε μορφή γραπτού λόγου (βιβλία και περιοδικά, με εξαίρεση τα καθαρά χρηστικά προϊόντα), σε μια κοινωνία μοναχικών ξένων, που σερφάρουν χωρίς να διαβάζουν, καλύπτοντας με την υστερική «επικοινωνία» των SMS και των e-mail, το έλλειμμα επικοινωνίας αισθημάτων και σκέψεων. Ωστόσο, είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα όσοι πιστεύουν ότι η απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα βρίσκεται στο Ιντερνετ και όλα τα συμπαρομαρτούντα (ηλεκτρονική εφημερίδα, ηλεκτρονικό βιβλίο κ.ά.). Αντίθετα, το «Ιντερνετ» και ευρύτερα η λεγόμενη «οικονομία της γνώσης» αναδεικνύουν μια τρομακτική νάρκη στα θεμέλια του σύγχρονου καπιταλισμού: την κρίση του copyright σε όλες τις μορφές του, από τα άρθρα των εφημερίδων και τα βιβλία, μέχρι τα CD, τα DVD, τα λογισμικά και τα φάρμακα της μοριακής Βιολογίας. Κρίση, που εκδηλώνεται με το εκθετικά μεγεθυνόμενο, σε παγκόσμια κλίμακα, φαινόμενο της λεγόμενης «πειρατείας», η οποία οδηγεί σε ακατάσχετη αιμορραγία διαφυγόντων κερδών και υπονομεύει τα θεμέλια αυτοκρατοριών της «Νέας Οικονομίας».

Αν δούμε υπό αυτή την ευρύτερη οπτική γωνία την κρίση της έντυπης δημοσιογραφίας, θα την αναγνωρίσουμε ως κρίση της εφημερίδας-εμπόρευμα. Μπορεί όντως να μην υπάρχει, μακροπρόθεσμα, επιχειρηματικά βιώσιμη στρατηγική για την έκδοση ενημερωτικών εφημερίδων πανεθνικής εμβέλειας. Ή μπορεί, με αποκλειστικό κριτήριο τη βραχυπρόθεσμη κερδοφορία, μόνη λύση να αποδειχθεί ο Τύπος δύο ταχυτήτων – πλούσιες και ακριβές εφημερίδες για τους πλούσιους, φτωχές και φτηνές εφημερίδες για τους φτωχούς.

Αν είναι όμως έτσι τα πράγματα, τότε θα έπρεπε, ίσως, να σκεφθούμε ένα νέο μοντέλο, δημόσιας και συνεταιριστικής πληροφόρησης, πλάι στην ιδιωτική – ενδεχομένως και σε σύμπραξη με τον ιδωτικό τομέα. Οπως έχουμε αποδεχθεί ότι υπάρχουν πράγματα, σαν την Υγεία και την Παιδεία, όπου το Δημόσιο υποχρεούται να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι μπορεί να το δεχθούμε και για την πληροφόρηση.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το κράτος θα έσπευδε να εκδώσει απευθείας τις δικές του «Ιζβέστια». Θα μπορούσε, ωστόσο, να ενθαρρύνει εκδοτικές προσπάθειες από θεσμούς όπως τα μορφωτικά ιδρύματα μεγάλων τραπεζών, πανεπιστήμια, Δήμοι ή επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Η εμπειρία του βρετανικού BBC, έστω κι αν αφορά τη ραδιοτηλεόραση, είναι ενθαρρυντική. Σε κάθε περίπτωση, η διεισδυτική ερευνητική δημοσιογραφία και η διαφωτιστική ανάλυση είναι αναγκαίες όχι μόνο στο ευρύ κοινό, αλλά και στις ίδιες τις κυρίαρχες τάξεις, τουλάχιστον όσο αναγκαία τους είναι τα μεταφορικά δίκτυα, ο ηλεκτρισμός και οι τηλεπικοινωνίες. Γι’ αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει, μάλλον, να αποφασίσουν ότι αξίζει τον κόπο να καταβάλουν το απαιτούμενο τίμημα.

Διαβάζω στην Πανδώρα:

Οι έλληνες φοιτητές της Λ΄Ακουιλα διαδήλωσαν χθες έξω από τη Βουλή για το αυτονόητο: να γραφτούν στις σχολές της αρεσκείας τους – για τις οποίες κρίθηκαν ακατάλληλοι στις εισαγωγικές εξετάσεις. Η κυβέρνηση προώθησε τροπολογία ώστε να πάνε σε πανεπιστήμια κοντά στα σπίτια τους. Μιλάμε για 300 νοματαίους που θέλουν να αλώσουν διά των ρίχτερ τις Ιατρικές (κατά κύριο λόγο). Ολα πήγαιναν ρολόι ώσπου εμφανίστηκε η στρίγκλα. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, επιφορτισμένη με τα εκπαιδευτικά στο ΠαΣοΚ, προτείνει πρόγραμμα ανταλλαγής των φοιτητών και όχι τη μόνιμη μετεγγραφή τους. Ας μείνουν εδώ να μη χάσουν τη χρονιά τους και μετά να πάνε στο καλό. Αν είχε λίγο μεγαλύτερη ευαισθησία η βουλευτίνα, θα είχε προτείνει να μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια όχι μόνο οι σεισμόπληκτοι αλλά και τα παιδιά των πολυτέκνων, τα θύματα τράφικινγκ, οι τοξικομανείς. Επίσης να κρίνονται με επιείκεια οι κοπέλες που προσέρχονται στις εξετάσεις με δυσμηνόρροια.

Να συμπληρώσω (μετά από ένα περιστατικό που αναστάτωσε γνωστό σχολείο των νοτίων προαστίων) ότι οφείλουν να συμπεριλάβουν και τις εγκύους μαθήτριες ενός μηνός στους εισακτέους. Αφού ο νομοθέτης προβλέπει να εξετάζονται ως κατ’οίκον οι ατυχήσασες (ή ευτυχήσασες)… Η εγκυμοσύνη αλήθεια είναι ασθένεια; Δε συνιστά ζήτημα ανισότητας να κερδίζουν την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο μόνο μαθήτριες και όχι μαθητές; Γιατί είμαι σίγουρη ότι και αρκετοί μαθητές μας είχαν δοκιμάσει το μήλο της Εύας ένα μήνα πριν τις εξετάσεις απλώς δεν κατέστησαν εαυτούς εγκύους…

Εχοντας ήδη ανατρέψει την παραδοσιακή έννοια του χώρου, η ολοένα και μεγαλύτερη εξοικείωσή μας με τον κυβερνοχώρο φαίνεται πως ανατρέπει ριζικά και την έννοια του χρόνου, όπως τουλάχιστον την ορίζαμε συμβατικά και τη βιώναμε μέχρι σήμερα, χωρίζοντας την ημερήσια διάρκειά του σε 24 ώρες.Ερευνα της Cisco Systems, της γνωστής πολυεθνικής εταιρείας, η οποία σχεδιάζει και πουλά τεχνολογία και υπηρεσίες επικοινωνίας και διαδικτύωσης, με τίτλο «Visual Networking Index (VNI) Forecast and Methodology, 2008-2013», διαπιστώνει ότι η «ψηφιακή» ημέρα ενός μέσου χρήστη του Διαδικτύου διαρκεί σήμερα 36 ώρες, ενώ το 2013 η διάρκειά της προβλέπεται ότι θα είναι διπλάσια της «αναλογικής» 24ωρης ημέρας.

Το ψηφιακό 24ωρο είναι μια νέα έννοια, η οποία άρχισε να χρησιμοποιείται πρόσφατα προκειμένου να ανταποκριθεί στην ανάγκη καταμέτρησης του χρόνου που δαπανά κάποιος όταν κάνει χρήση των πολλαπλών δυνατοτήτων που του παρέχει το Διαδίκτυο. Αυτός ο χρόνος υπολογίζεται εάν αθροίσουμε όλες τις εργασίες που εκτελούμε ταυτόχρονα όταν εργαζόμαστε διαδικτυωμένοι στον κυβερνοχώρο. Και αν το καλοσκεφτούμε, οι εργασίες αυτές δεν είναι καθόλου λίγες, αν συνυπολογίσουμε όχι μόνο ό,τι κάνουμε ως «ενεργοί» χρήστες (αναζήτηση πληροφοριών, πληρωμή λογαριασμών, κρατήσεις εισιτηρίων κ.ά.), αλλά και τις εργασίες που «τρέχουν» χωρίς να χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή μας («κατέβασμα» αρχείων, ταινιών κ.ά.).

Για παράδειγμα, εάν κάποιος «σερφάρει» στο Διαδίκτυο επί μία ώρα, ενώ παράλληλα ακούει μουσική από κάποιον ιστότοπο ή «κατεβάζει» κάποιο βίντεο από το YouTube, τότε ο «ψηφιακός χρόνος» του διπλασιάζεται.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο εκρηκτικός ρυθμός ανάπτυξης της χρήσης του Διαδικτύου δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τη διεθνή οικονομική κρίση. Σε πλήρη αντίθεση μάλιστα με άλλα καταναλωτικά αγαθά, οι υπηρεσίες του Διαδικτύου είναι οι μόνες που δεν εμφανίζουν κάμψη.

Σήμερα η μηνιαία διαδικτυακή «κυκλοφορία» παγκοσμίως υπολογίζεται ότι φθάνει τα 9 exabyte (1 exabyte ισοδυναμεί με 1 δισεκατομμύριο gigabyte), ενώ μέσα στην επόμενη πενταετία προβλέπεται ότι θα αγγίξει τα 56 exabyte. Οι δυνατότητες μάλιστα που διανοίγονται χάρη στις νέες τεχνολογίες, όπως οι βιντεοσυνεδριάσεις και η τηλεδιασκέψεις, καθιστούν το Διαδίκτυο ένα άκρως οικονομικό μέσο για τις εργασίες και την ανάπτυξη του επιχειρηματικού κόσμου: η εταιρεία Cisco, η οποία προωθεί την ιδιαίτερα προηγμένη τεχνολογία της τηλεπαρουσίας (telepresence), μια εξελιγμένη μορφή τηλεδιασκέψεων, η οποία επιτρέπει την εξ αποστάσεως συνεργασία σε πραγματικό χρόνο και σε συνθήκες που προσιδιάζουν κατά πολύ στις «πραγματικές», αναφέρει ότι κατάφερε να μειώσει κατά 70% τις αεροπορικές μετακινήσεις των υπαλλήλων της, εξοικονομώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο χρόνο αλλά και συμβάλλοντας σημαντικά στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Ελευθεροτυπία

Αυτό το multitasking όμως είναι ιδιαίτερα απαιτητικό για τον ανθρώπινο εγκέφαλο καθώς κι εκείνος πρέπει να προσαρμοστεί σε παράλληλες εργασίες. Αν λοιπόν πάθουμε νωρίτερα το Αλτζ θα ξέρετε που οφείλεται…

H πρωτεύουσα της χώρας αποτελεί μια νησίδα όπου τα ασύρματα δίκτυα και η γρήγορη πρόσβαση στο Διαδίκτυο βρίσκουν την αποθέωσή τους, σε σύγκριση βέβαια με όσα συμβαίνουν στις μικρότερες πόλεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στην Αθήνα λειτουργούν σήμερα περισσότερα από 160 σημεία ασύρματης πρόσβασης στο Διαδίκτυο, όταν η Θεσσαλονίκη έχει να επιδείξει 21 και η Πάτρα μόλις 3. Ακόμα και αν δεχθούμε πως οι αριθμοί αυτοί δεν είναι απολύτως ακριβείς, καταδεικνύουν πως το ψηφιακό χάσμα δεν γεφυρώνεται με τίποτα.Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την ευρυζωνικότητα. Το λεκανοπέδιο Αττικής είναι ο βασιλιάς του γρήγορου Ιντερνετ στην Ελλάδα, ενώ ακόμα και λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά οι γραμμές, οι υπολογιστές και οι χρήστες… αναστενάζουν. Ακόμα και στην ανατολική Αττική υπάρχουν «θύλακοι» όπου οι ταχύτητες είναι κατά πολύ χαμηλότερες σε σύγκριση με αυτές που έχει στη διάθεσή ο κάτοικος της Αθήνας ή του Πειραιά. Τα αίτια είναι πολλά και, λίγο πολύ, τεχνικά. Η πραγματική ταχύτητα πρόσβασης στο Διαδίκτυο εξαρτάται από την απόσταση που χωρίζει τον συνδρομητή από το τηλεπικοινωνιακό κέντρο του ΟΤΕ. Η ποιότητα του καλωδίου παίζει επίσης ρόλο, καθώς και η ποιότητα της εγκατάστασης στο εσωτερικό του κτιρίου του συνδρομητή. Ετσι, αν είστε κοντά στο τηλεπικοινωνιακό κέντρο του ΟΤΕ, μπορεί σχετικά εύκολα να έχετε ταχύτητες της τάξης των 8, 16 ή 24 Mbps με την προϋπόθεση ότι στη γραμμή σας δεν έχουν αναπτυχθεί… ζιζάνια. Εφόσον τα λεγόμενα επίπεδα «θορύβου» της γραμμής είναι σε χαμηλά επίπεδα, αρκετά άνετα μπορείτε να «παίξετε» και με τις νέες υπηρεσίες διαδικτυακής τηλεόρασης (IPTV). Αν η απόσταση είναι μεγάλη και η καλωδίωση… έχει τα χρόνια της, ξεχάστε το IPTV, περιοριστείτε στα απλά και παρηγορηθείτε με τη σκέψη πως σε σύγκριση με το 2003-2004 έχετε (στη χειρότερη περίπτωση) 8 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα, κάτι είναι και αυτό. Βέβαια, αυτό πολλές φορές σημαίνει πως ο συνδρομητής πληρώνει για κάτι που δεν μπορεί να απολαύσει. Δυστυχώς οι τεχνολογίες τύπου ADSL δεν παρέχουν εγγυημένη ταχύτητα, γι’ αυτό και στις καταχωρίσεις των εταιρειών θα δείτε φράσεις όπως «ταχύτητες ώς και 24 Mbps». Σπανίως αυτό το «ώς» έχει τόση αξία…

enet