Η συζήτηση για το αν, κατά τους πρώτους στίχους του Εθνικού Υμνου, η Ελευθερία «μετράει τη γη» βίαια ή βιαστικά δεν στάθηκε καθόλου, όσο τουλάχιστον την παρακολούθησα, στο γεγονός ότι βία και βιασύνη συνδέονται στενά. Ακόμη και χωρίς να προστρέξουμε στην ετυμολογία, διαπιστώνουμε εύκολα ότι η λέξη «βιάζομαι», για παράδειγμα, μπορεί να σημαίνει είτε ότι επείγομαι, σπεύδω, είμαι βιαστικός είτε ότι υπόκειμαι σε βιασμό. Μολονότι στον προφορικό λόγο τείνουμε να διακρίνουμε τις δύο σημασίες τονίζοντας τη λέξη διαφορετικά (β-ιά-ζομαι στην πρώτη περίπτωση, βι-ά-ζομαι στη δεύτερη), η στενή συνάφεια παραμένει. Θα ισχυριζόμουν μάλιστα ότι η σχέση μεταξύ των δύο είναι εννοιολογικά ετεροβαρής: η βιασύνη υπόκειται στη βία και όχι το αντίστροφο. Θέλω να πω πως όταν επείγομαι ή σπεύδω, όταν είμαι βιαστικός, ασκώ μια μορφή βίας στο ίδιο μου το σώμα. Του επιβάλλω ρυθμούς κίνησης εντονότερους από τους κανονικούς, ρυθμούς βεβιασμένους που επιστρατεύονται για να αντιμετωπίσουν το επείγον, παραβλέποντας τις λογής αστοχίες που κατά κανόνα συνάδουν με τη βιασύνη. Θα μπορούσαμε επομένως να ισχυριστούμε ότι, ενόσω «μετράει τη γη», η Ελευθερία δεν ασκεί μόνο τη βία της «τρομερής κόψης» του σπαθιού της ενάντια στους αντιπάλους της. Ασκεί επιπλέον βία και στον ίδιο της τον εαυτό γιατί οι καιροί δεν μπορούν πλέον να περιμένουν, γιατί η ίδια επείγεται. Οι δικές της «αστοχίες» στην Τριπολιτσά και αλλού απορρέουν από αυτή τη βία-βιασύνη.
Διαβάστε το άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά στο Βήμα Ιδεών
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.