Ο Πάσχος Μανδραβέλης υπερασπίζεται την ελευθερία των δικτύων στην Καθημερινή:
Το athens. indymedia είναι ένας δικτυακός τόπος όπου συχνάζουν αναρχικοί, αριστεριστές και άλλοι πικραμένοι (συνήθως από τη ζωή, αλλά οι ίδιοι λένε από το σύστημα). Κατηγορήθηκε πολλάκις ότι είναι το κέντρο συντονισμού των εκδηλώσεων οι οποίες μονίμως καταλήγουν σπασίματα, εμπρησμούς κ. λπ., κάτι που είναι ανόητο: σιγά μη γίνεται ο συντονισμός σε δημόσια θέα, όταν μάλιστα υπάρχουν πιο πρόσφορα και πιο φορητά μέσα, όπως είναι τα κινητά τηλέφωνα. Στον εν λόγω δικτυακό τόπο κυκλοφορεί σε μεγάλες δόσεις η συνήθης ανοησία των δικτυακών καφενείων, πασπαλισμένη με «επαναστατική» ρητορική. Πύρινος λόγος, πολλάκις υβριστικός (ο γράφων, ως «νεοφιλελεύθερος», έχει «τιμηθεί» δεόντως) αλλά και κάποια ενδιαφέροντα κείμενα· συνήθως μεταφράσεις δοκιμίων που αλλιώς δεν θα υπήρχαν στην Ελληνική.
Υπάρχει, όμως, ένα «αγκάθι». Το indymedia «στεγάζεται» στους υπολογιστές του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Οι χρήστες του, δηλαδή, χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία για να εκτονώνονται επαναστατικά.
Πάνω σ’ αυτό στήθηκε μια ολόκληρη φασαρία και το θέμα έφτασε στη Βουλή.
Διαβάστε όμως τη συνέχεια γιατί θέτει τα πράγματα σε σωστή βάση… Εδώ δε μιλάμε για άσπρο – μαύρο αλλά για μία μεγάλη γκάμα του γκρι…
Να μπορούν να διδάσκουν οι καθηγητές των άλλων κρατών-μελών της ΕΕ στα ελληνικά σχολεία (δημόσια και ιδιωτικά) με τους ίδιους ακριβώς όρους και προϋποθέσεις που διδάσκουν και οι έλληνες καθηγητές ζητεί από την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Μετά τις προσφυγές κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την απελευθέρωση των υπηρεσιών και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αλλά και την καταδίκη για τη μη εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο Δημόσιο, συμπεριλαμβανομένων και των σωμάτων ασφαλείας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέστειλε στα συναρμόδια υπουργεία Αιτιολογημένη Γνώμη (ένα στάδιο πριν από την παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) απαιτώντας: Πρώτον, να μη ζητείται από τις ελληνικές Αρχές η άριστη και άνετη χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους εκπαιδευτικούς των άλλων κρατών-μελών που επιθυμούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους στην Ελλάδα. Δεύτερον… διαβάστε τη συνέχεια στο Βήμα
Και καλά ο πολωνός υδραυλικός ήταν κι ευειδής αν μας έρθει καμία φράου Χέλγκα; Φαντάζομαι τα μούτρα της ΟΛΜΕ, τι φρίκη θα τραβήξουν καλοκαιριάτικα. Κι αυτό πάλι ότι δε χρειάζεται να μιλούν τη γλώσσα μας; Πώς θα συνενοούμαστε, στη νοηματική; Δεν θα κάνουν γραφική εργασία; Οταν έρχονται οι γονείς να πληροφορηθούν για την πρόοδο του τέκνου τους θα χρειάζονται μεταφραστή; Ομολογώ ότι δεν βλέπω την ώρα να κοπιάσουν. Θέλω να καταγράψω τα στάδια της ήττας που θα πάθουν καθώς θα εισέρχονται στη νεοελληνική πραγματικότητα του σχολείου. Θα γραφεί νέο συλλογικό έργο: “Οι Έλληνες και το παράλογο”
Αμ το άλλο, είμαστε κλειστό επάγγελμα και δεν το ήξερα; Ωστε ανήκουμε στους προνομιούχους; Για κοίτα…
Ενώ περίμενα να ξεκινήσουν σήμερα τα σεμινάρια της Ερμούπολης έριξα μία ματιά στις εκθέσεις του Βιομηχανικού Μουσείου. Στο δεύτερο όροφο εκτίθενται φωτογραφίες παιδιών λαϊκών στρωμάτων, των “αόρατων παιδιών”.
Τα «αόρατα παιδιά» της Σύρου, στα οποία αφιερώνεται αυτή η έκθεση, είναι τα ανήλικα παιδιά που εργάζονταν σε διάφορες δουλειές στην πόλη -σε εργοστάσια, καταστήματα, εστιατόρια- στα πλουσιόσπιτα τα κορίτσια, στα παιδιά που εργάζονταν σε αγροτικές δουλειές στα χωριά – βόσκοντας ζώα ή δουλεύοντας στα κτήματα-, καθώς και στα παιδιά που ήταν κλεισμένα στο βρεφοκομείο ή στο ορφανοτροφείο. Όλα αυτά τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, που πολλά σιτίζονταν στα συσσίτια, είναι σχεδόν αόρατα στα μάτια μας, καθώς ελάχιστες φωτογραφίες τους έχουν διασωθεί.
Εκτίθενται σε αντίστιξη και φωτογραφίες από τα πιο γελαστά και ανέμελα παιδιά που δείχνουν πως ζούσαν τα παιδιά των πιο ευκατάστατων οικογενειών στη Σύρο.
Η Ερμούπολη, πρωτεύουσα της Σύρου, είχε διαμορφώσει αστική τάξη ήδη από το 1830 χάριν της οικονομικής κι εμπορικής άνθησης του νησιού. Η ακμή της Ερμούπολης στις αρχές του 20ού αιώνα συνδέθηκε με την ανάπτυξη της βαμβακοβιομηχανίας. Ενώ το κύμα των προσφύγων από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 προσέφερε στο νησί μεγάλη εργατική δύναμη. Στο νησί άνθιζε το εμπόριο του μεταξιού, των δερμάτων, των σιδηρικών. Στα ανάλογα εργοστάσια, βυρσοδεψεία, ζαχαροπλαστεία, ραφεία, ξυλουργεία, παιδιά από το ορφανοτροφείο ή από πολύ φτωχές οικογένειες δούλευαν από επτά ετών. Τα μικρότερα πουλούσαν κουλούριαστον δρόμο, ήταν παραγιοί στα μανάβικα της πόλης, σερβιτόροι μέρα- νύχτα σε ταβέρνες, μοδίστρες, υπηρέτριες στα αρχοντικά και τα σπίτια των αστών της πρωτεύουσας.
Η Κατοχή, ο λιμός του 1941 και οι βομβαρδισμοί οδήγησαν την Ερμούπολη στην μεταπολεμική παρακμή και στη μεγάλη φτώχεια τις πολυμελείς οικογένειες της αγροτικής και εργατικής τάξης.
Τα παιδιά του του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης και του Δημοτικού Σχολείου Άνω Σύρου συγκέντρωσαν αρκετές μαρτυρίες των τότε παιδιών…
Σαν σήμερα το 1954 πεθαίνει η Φρίντα Κάλο σε ηλικία 47 ετών. Εζησε 47 χρόνια και επτά ημέρες. Μια ζωή μικρή σε διάρκεια, μεγάλη σε οδύνες.
Το έργο της Φρίντα, γυναίκας – σύμβολο για την πατρίδα της ήταν επηρεασμένο από τη βασανιστική της ζωή, καθώς το σώμα της είχε πληγεί ανεπανόρθωτα ύστερα από ένα δυστύχημα με λεωφορείο στα 15 της που την είχε αφήσει σχεδόν παράλυτη και της προκαλούσε ανυπόφορους πόνους. H Κάλο ανακάλυψε τη σουρεαλιστική έκφραση μέσα από βιωματικές καταστάσεις και η ιδιότροπη τέχνη της, από ζωντανά σχέδια και χρώματα, είχε ένα χαρακτήρα ανακουφιστικό, σχεδόν εκτονωτικό.
Οταν πληκτρολογείτε ένα κείμενο στον υπολογιστή σας, αυτό αποθηκεύεται στον σκληρό του δίσκο. Οταν όμως στέλνετε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα ή «φορτώνετε» φωτογραφίες σας στο Facebook ή βίντεο στο YouTube, κάποιος άλλος, στην προκειμένη περίπτωση η εκάστοτε εταιρεία παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών, αναλαμβάνει να κάνει τη δουλειά για λογαριασμό σας. Και αυτό χάρη σε μια νέα τεχνολογία υπολογιστών που ονομάζεται «cloud computing».
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών μάλιστα, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια το 80% των διεργασιών που εκτελούν σήμερα οι υπολογιστές δεν θα πραγματοποιούνται βάσει των ενσωματωμένων προγραμμάτων τους, αλλά μέσω της νέας αυτής μορφής παροχής υπηρεσιών πληροφορικής, που αξιοποιεί τις δυνατότητες του Διαδικτύου. Το «υπολογιστικό νέφος» είναι ένας τεράστιος πόρος υπολογιστικών διεργασιών παντός είδους (εφαρμογές, προγράμματα επεξεργασίας κειμένου, αποθήκευσης και διαχείρισης δεδομένων, κ.ά.), οι οποίες θα παρέχονται στους χρήστες μέσω του Διαδικτύου, όπως ήδη κάνουν μεγάλες διαδικτυακές εταιρείες, όπως η Google και η Yahoo. Ο προσωπικός υπολογιστής θα είναι απλώς το μέσον.
Ηδη η δημιουργία του «ανοιχτού νέφους» υποστηρίζεται θερμά από οργανώσεις όπως το Forum Open Grid και το Open Science Grid, ένα πανεπιστημιακό κονσόρτσιουμ υπό την Google και την ΙΒΜ, ενώ 200 εταιρείες και οργανώσεις προχώρησαν στη σύνταξη ενός «Μανιφέστου του Ανοιχτού Νέφους» (βλ. www.opencloudmanifesto.org).
Εάν ο αριθμός των αριστούχων εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μεταφράζεται σε βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, τότε οι 10.688 φετινοί υποψήφιοι, που βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από το «τέλειο γραπτό», είναι μια απόδειξη ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Εάν όμως ο αριθμός αυτός δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο από έναν καλολαδωμένο μηχανισμό παραγωγής υψηλόβαθμων εισακτέων, τότε θα πρέπει να διαβάσουμε τα αποτελέσματα με μεγάλη επιφύλαξη και ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία. Η δεύτερη εκδοχή έχει με το μέρος της και το Διεθνές Πρόγραμμα Αξιολόγησης Μαθητών (PISA) που διενεργείται κάθε τρία χρόνια και στο οποίο συμμετέχουν 15χρονοι μαθητές από χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ.
Αξιολόγηση
Η φιλοσοφία του PISA αποτυπώνεται στο εξής ερώτημα: «Είναι σε θέση τα παιδιά που ολοκληρώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση να εφαρμόζουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απέκτησαν στο σχολείο;». Που σημαίνει: έχουν κατανοήσει όσα διδάχθηκαν ώστε να διατυπώσουν συμπεράσματα, τα οποία βασίζονται σε ολοκληρωμένες αποδείξεις;
Η αξιολόγηση αφορά την Ανάγνωση, τα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες. Αποτελέσματα: οι Φινλανδοί πρωτεύουν, οι Ελληνες καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις στο σύνολο των 57 χωρών. Θα πείτε: Χρειαζόταν η μελέτη του ΟΟΣΑ για να επιβεβαιώσουμε ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα άκρως εξεταστικοκεντρικό, σκοτώνει στον έφηβο κάθε διάθεση για μάθηση, κάθε περιέργεια και τον μετατρέπει σε αγχώδη μοριοσυλλέκτη;
…
Οταν ο Γκυ Ντεμπόρ έγραφε για τη «διάλυση της λογικής», εννοούσε ότι έχει χαθεί η δυνατότητα «οι εκπαιδευόμενοι να αναγνωρίζουν διαμιάς τι είναι σημαντικό και τι είναι άνευ σημασίας, τι είναι ασύμβατο ή, αντίθετα, τι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συμπληρωματικό, τι συνεπάγεται η άλφα συνέπεια και συνάμα τι απαγορεύει». Ενας μαθητής που εκγυμνάζεται με αυτό τον τρόπο, προσθέτει ο Ντεμπόρ, «θα βρεθεί ενταγμένος στην υπηρεσία της καθεστηκυίας τάξεως, ενώ η διάθεσή του θα μπορούσε να είναι απολύτως αντίθετη μ’ αυτό το αποτέλεσμα. Θα γνωρίσει τη γλώσσα του θεάματος διότι του είναι η μόνη οικεία, είναι αυτή που του έμαθαν να μιλάει. Θα θελήσει αναμφίβολα να φανεί εχθρικός προς τη ρητορική της, αλλά θα χρησιμοποιήσει το συντακτικό της» (από το βιβλίο του Ζαν Κλοντ Μισεά «Η εκπαίδευση της αμάθειας», σε μετάφραση Αγγελου Ελεφάντη).
«Το δίλημμα»
Ο,τι βλάπτει σοβαρά την υγεία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η θεσμοποιημένη διδασκαλία της αμάθειας και ο υποχρεωτικός εγκλιματισμός των νέων σε αυτήν.
Το δίλημμα, επιθυμούμε κοινωνία αρίστων ή αριστούχων είναι ρητορικό. Γιατί οι πρώτοι πριονίζονται για να μην εξέχουν, ενώ οι δεύτεροι ανταποκρίνονται με πληρότητα σε ένα σύστημα ελλειμματικό και αφασικό. Και οι δύο παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τους πειθαρχημένους (α)μνήμονες, τους χωρίς ραχοκοκαλιά.
Οι εκπαιδευτικοί θέλουν η αξιολόγησή τους να συνδεθεί με τη μισθολογική και τη βαθμολογική τους εξέλιξη. Ομως, ποιος θα είναι ο αξιολογητής; Ποιος κριτής είναι αμέμπτου (κομματικής) ηθικής, όταν στην Ελλάδα οι διαδικασίες αξιολόγησης αντιμετωπίζονται -και δικαιολογημένα- με δυσπιστία, λόγω των παραδοσιακών κομματικών παρεμβάσεων; Ειδικότερα, οι τρεις στους τέσσερις εκπαιδευτικούς (ποσοστό 74,1%) που συμμετείχαν σε έρευνα του Πανεπιστημίου Αιγαίου πιστεύουν -απόλυτα ή εν μέρει- ότι η αξιολόγηση είναι αποτελεσματική όταν τα αποτελέσματά της συνδέονται με την επαγγελματική εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Μάλιστα, ο ένας στους δύο (56,16%) δήλωσε ότι είναι σωστό η θετική αξιολόγηση να συνεπάγεται και μισθολογική αύξηση. Ουσιαστικά, η σύνδεση μισθού-αξιολόγησης εισάγει την έννοια του ανταγωνισμού στον μεγαλύτερο κλάδο (δάσκαλοι και καθηγητές) της δημόσιας διοίκησης. Οι απόψεις αυτές, που ανατρέπουν την παγιωμένη ιδέα ότι οι εκπαιδευτικοί είναι κατά της αξιολόγησης, αποτυπώθηκαν σε έρευνα του αναπληρωτή καθηγητή στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Παν. Αιγαίου κ. Ηλ. Αθανασιάδη και της διδάκτορος Ειδικής Αγωγής κ. Χ. Συριοπούλου σε 942 εκπαιδευτικούς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Η μεγάλη πλειονότητα των εκπαιδευτικών είναι υπέρ της αξιολόγησης. Χαρακτηριστικά, οι εννέα στους δέκα (88,64%) πιστεύουν (απόλυτα ή εν μέρει) ότι για να είναι λειτουργική η αξιολόγηση πρέπει να υπερισχύει ο συμβουλευτικός της χαρακτήρας αντί του τιμωρητικού (δηλαδή, όταν υπάρχει ένα είδος ποινής για τον εκπαιδευτικό εάν η αξιολόγησή του είναι αρνητική).
Ομως, το βασικό ερώτημα για τους εκπαιδευτικούς είναι ποιος θα την κάνει και με ποιους όρους. Το 89,5% υποστηρίζει ότι η αξιολόγηση μπορεί να είναι ωφέλιμη και αποτελεσματική όταν οι αξιολογητές διαθέτουν πλήρη παιδαγωγική και επιστημονική κατάρτιση. Επίσης, περισσότερο από κάθε τι άλλο οι εκπαιδευτικοί ανέφεραν ότι η προσωπικότητα του αξιολογητή μπορεί να επηρεάσει την αντικειμενική αξιολόγηση (το 83,65% έδωσε τη σχετική απάντηση). Σε μικρότερα ποσοστά, την αξιολόγηση επηρεάζουν ο αριθμός των μαθητών στην τάξη (το 51,59% των εκπαιδευτικών το πιστεύει) και η περιοχή του σχολείου (43,21%). Ουσιαστικά, οι εκπαιδευτικοί δυσπιστούν εάν μπορεί να υπάρξει αξιολόγηση αντικειμενική και χωρίς κομματικά κριτήρια.
Οχι απλώς δυσπιστώ αλλά είμαι σίγουρη για την αποτυχία της αξιολόγησης. Αλλωστε το ζούμε καθημερινά στο σχολείο. Ποιοι καλοπερνούν; οι βολεψάκηδες και οι οσφυοκάμπτες… Α και οι κατά φαντασίαν ασθενείς…
Ομάδα ειδικών συνέταξε μια μελέτη για το πώς θα είναι το περιβάλλον όπου θα ζει, θα εργάζεται και θα κινείται ο άνθρωπος σε 20 χρόνια από σήμερα. Σύμφωνα με τη μελέτη, το 2030 το περιβάλλον στο οποίο θα ζούμε και θα κινούμαστε θα είναι προσαρμοσμένο έτσι ώστε να καλύπτονται άμεσα όλες οι καθημερινές και εργασιακές μας ανάγκες, ενώ ταυτόχρονα θα φροντίζει να μας δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα.
Σύμφωνα με τη μελέτη, το 2030 όλα τα οικιακά και εργασιακά μηχανήματα και συστήματα θα επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά και θα μεταδίδουν τις πληροφορίες τους σε μια φορητή συσκευή, π.χ., ένα κινητό τηλέφωνο. Επίσης οι χώροι στους οποίους θα ζούμε και θα εργαζόμαστε θα είναι διαφορετικοί. Για παράδειγμα, οι τοίχοι θα μεταβάλλονται σε οθόνες που θα προβάλλουν πληροφορίες ή θα εμφανίζουν οπτικοακουστικό υλικό.
Σε διάφορους χώρους ή και στο αυτοκίνητο θα υπάρχουν ειδικοί αισθητήρες που θα αντιλαμβάνονται την ψυχική κατάστασή μας και θα δρουν αναλόγως. Αν, για παράδειγμα, το αυτοκίνητο «αντιληφθεί» ότι ο οδηγός βρίσκεται σε ένταση, θα πάρει πρωτοβουλία να ακουστεί από τα ηχεία κάποιο είδος μουσικής που θα τον χαλαρώσει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ο Πάσχος Μανδραβέλης υπερασπίζεται την ελευθερία των δικτύων στην Καθημερινή:
Άρθρα (RSS)