Η Καθαρά Δευτέρα σημαίνει την αρχή μιας ιδιαίτερης περιόδου για τους χριστιανούς, της Σαρακοστής. Παράλληλα σημάνει το τέλος των Απόκρεω. Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί «καθαρίζονταν» πνευματικά και σωματικά. Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς. Η νηστεία διαρκεί για 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο.
Την Καθαρά Δευτέρα συνηθίζεται να τρώγεται λαγάνα (άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα), και άλλα νηστίσιμα φαγώσιμα, κυρίως λαχανικά, όπως και φασολάδα χωρίς λάδι. Επίσης συνηθίζεται το πέταγμα χαρταετού. Η Καθαρά Δευτέρα εορτάζεται 48 ημέρες πριν την Κυριακή του Πάσχα.
Η κυρά Σαρακοστή
Ένα έθιμο που έχει σχεδόν χαθεί είναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής. Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο ημερολόγιο με το οποίο μετρούσαν τις εβδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).
Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, σαν καλόγρια, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.
Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη. Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.
Για την Κυρά Σαρακοστή έχουν γραφτεί και οι εξής στίχοι:
Την Κυρά Σαρακοστή που ‘ναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν με αλεύρι και νερό.
Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι έναν σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό.
Και τις μέρες της μετρούσαν με τα πόδια της τα επτά.
Την Τρίτη που μας πέρασε, οι μαθητές και οι δάσκαλοι της Τετάρτης τάξης του σχολείου μας επισκέφθηκαν το Κέντρο Ιστορίας & πολιτισμού Κλιάφα στο κέντρο της πόλης μας. Εκεί η κ Μαρούλα Κλιάφα μας ξενάγησε μέσα από ένα πολύ όμορφο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα μνημεία της πόλης μας. Εκτός από τα αξιοθέατα και τα μνημεία, είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα Τρίκαλα όπως ήταν παλιά. Μια πόλη ανθρώπινη, ολόφωτη και γεμάτη πολιτισμό.
Η επόμενη στάση μας ήταν στο Κουρσούμ τζαμί. Ξεναγηθήκαμε στο χώρο και στην έκθεση κεραμικών από τον υπεύθυνο υπάλληλο και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά ένα από τα πιο γνωστά μνημεία της πόλης μας.
Το τελευταίο μέρος της επίσκεψής μας ήταν μια υπεραγορά τροφίμων. Στα πλαίσια του προγράμματός μας στην ευέλικτη ζώνη “Το γάλα. Μεγάλωσε και μεγαλώνει γενιές και γενιές” θελήσαμε να συγκεντρώσουμε τα είδη γαλάτων που κυκλοφορούν στα ράφια των καταστημάτων.
“The Olive Tree Will Always Be Here“, δηλαδή “η ελιά θα είναι πάντα εδώ” είναι ο τίτλος ενός ολιγόλεπτου φιλμ, δημιουργία της Indigo View για την ελληνική εταιρεία εξαγωγών προϊόντων ελιάς και ελαιολάδου GAEA.
Η ταινία εξυμνεί το δέντρο-σύμβολο της ελληνικής υπαίθρου και τονίζει τη σημασία της ελιάς για τους Ελληνες με αισθητική τελειότητα, δύναμη και ευαισθησία.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το σχολείο μας τίμησε αυτούς που πολέμησαν στα αλβανικά βουνά και όλους όσοι έπεσαν για την ελευθερία της πατρίδας μας. Τα δύο τμήματα της Τετάρτης τάξης οργάνωσαν και παρουσίασαν τη γιορτή για την επέτειο του «ΟΧΙ». Ξεχωριστή θέση στη γιορτή μας είχαν οι τρικαλινοί ήρωες Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, Βασίλης Κουβέλας και Γιάννης Χατζηγιάννης. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε και για τους τρικαλινούς στρατιώτες που πολέμησαν και υπερασπίστηκαν το ύψωμα 731 και στον ταγματάρχη Δημήτριο Κασλά.
Ευχαριστούμε τους γονείς και τους μαθητές που τίμησαν με την παρουσία τους τη γιορτή μας.
Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 στον Έλληνα Δικτάτορα που έφερε τίτλο Πρωθυπουργού, Ιωάννη Μεταξά. Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της Χώρας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.
Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατάφερε ενάντια στους Ιταλούς, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.
Η Ελλάδα γιορτάζει με την 28η Οκτωβρίου την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.
Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Γίνονταν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο. Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις. Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν επέμβαση των καραμπινιέρων. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.
Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.
Το σχολείο μας προγραμμάτισε για τη φετινή σχολική χρονιά μια σειρά από εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Μια από αυτές ήταν και η επίσκεψη στο μνημείο του Υψώματος 731.
Η τάξη μας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου, μαζί με την Ε” και τη Στ”, επισκέφθηκε και ξεναγήθηκε στο χώρο του μνημείου από την κ. Ευαγγελία Μπουντούρη, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, η οποία μας μίλησε για την ανάγκη ύπαρξης αυτού του μνημείου, το σχήμα του και τους συμβολισμούς του.
Επίσης μας τόνισε ότι είμαστε το πρώτο σχολείο που επισκέπτεται το μνημείο και η παρουσία μας εκεί αποτελεί το καλύτερο μνημόσυνο για τους νεκρούς που έπεσαν στο ύψωμα 731.
Δείτε στιγμιότυπα από την επίσκεψή μας στο μνημείο…
Στη συνέχεια κι ενώ ο καιρός άρχισε να μας τα χαλάει λίγο, επισκεφθήκαμε το εργοστάσιο γάλακτος “ΤΡΙΚΚΗ”. Εκεί ενημερωθήκαμε για τη διαδιασία της παραγωγής, ρωτήσαμε και μάθαμε με αριθμούς την ημερήσια παραγωγή σε λίτρα, σε τι χρησιμεύουν και πώς δουλεύουν τα μηχανήματα, είδαμε ζωντανά όλη τη διδικασία και στο τέλος κεραστήκαμε και ένα σοκολατούχο γαλατάκι!
Για τα δυο τμήματα της Δ’ τάξης η επίσκεψη αυτή ήταν ιδιαίτερα σημαντική γιατί το θέμα μας στην Ευέλικτη ζώνη είναι το “Γάλα.” Φανταστείτε λοιπόν πόσες πληροφορίες συγκεντρώσαμε!
Για ακόμη μια χρονιά, στα μέσα του Σεπτέμβρη, ξεκίνησε στην πόλη μας το καθιερωμένο τοπικό παζάρι, που είναι πλέον παράδοση για τα Τρίκαλα.Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το παζάρι μας, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες και εικόνες. Καλή διασκέδαση!
Η ιστορία του τρικαλινού παζαριού
Η ετήσια εμποροπανήγυρη των Τρικάλων, είναι ένας θεσμός που αποτελεί μια ολόκληρη ιστορία για την πόλη και τον νομό των Τρικάλων.
Η σπουδαιότητα και η σημασία της υπήρξε ανέκαθεν σημαντική για την εμπορική κίνηση της περιοχής καθώς έμποροι, βιομήχανοι, βιοτέχνες και διάφοροι άλλοι επαγγελματίες, αλλά και οι παραγωγοί για μια εβδομάδα βρίσκονταν σε διαρκή κίνηση συναλλαγών, αναζωογονώντας έτσι την οικονομία της πόλης των Τρικάλων.
Η ετήσια Εμποροπανήγυρη των Τρικάλων ή αλλιώς «το Τρικαλινό Παζάρι» όπως το γνωρίζουν οι περισσότεροι, μετρά 130 χρόνια παρουσίας στην τοπική κοινωνία της πόλης, και αποτελεί, μια από τις κορυφαίες εμπορικές δραστηριότητες, με σημαντικά οφέλη για τον τόπο μας.
Η καθιέρωσή της ταυτίζεται με την απελευθέρωση της πόλης των Τρικάλων από τους Τούρκους.
Χωρικοί με το κάρο, καθ’ οδόν για την ζωοπανήγυρη των Τρικάλων.
Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για την καθιέρωση εμπορικών θεσμών, οι οποίοι έπρεπε να είναι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής.
Το αίτημα για την σύσταση εμπορικού θεσμού προς το υπουργείο εσωτερικών, υποστηρίχθηκε από όλους τους πολίτες και τους τοπικούς άρχοντες της εποχής, και η διεκδίκησή του πέρασε και μέσα από τον τοπικό τύπο, ο οποίος άσκησε την δική του πίεση με τα σχόλιά του.
Τρεις μήνες μετά τα νέα είναι ευχάριστα. Το υπουργείο εσωτερικών με Βασιλικό Διάταγμα εγκρίνει την σύσταση εμποροπανήγυρης στην πόλη των Τρικάλων και ο Δήμαρχος Κ. Ραδινός γνωστοποιεί αυτή την απόφαση στους Τρικαλινούς.
Στην εφημερίδα «ΤΡΙΚΚΑΛΑ» της 21-Αυγούστου -1883 στο φύλλο 6, διαβάζουμε την απόφαση του δημάρχου Κ. Ραδινού της συστάσεως αυτού του θεσμού:
Ο Δήμαρχος Κωνσταντίνος Ραδινός
Έτσι λοιπόν στις 8 Σεπτεμβρίου 1883 διοργανώνεται για πρώτη φορά στα Κουτσομύλια η εμποροπανήγυρις των Τρικάλων».
Έτσι η εμποροπανήγυρη καθιερώνεται ως θεσμός και κάθε χρόνο διοργανώνεται με μεγαλύτερη επιτυχία.
Τον Ιούνιο του 1887 ολοκληρώνεται και λειτουργεί ο Θεσσαλικός Σιδηρόδρομος από Βόλο μέχρι Καλαμπάκα.
Ο Θεσσαλικός Σιδηρόδρομος, συμμετέχει και στηρίζει την καθιέρωση της εμποροπανήγυρης με τις δικές του συγκοινωνιακές υπηρεσίες και τις διάφορες προσφορές προς το επιβατικό κοινό.
Ενόψει της εμποροπανήγυρης των Τρικάλων, για την προσέλκυση του επιβατικού κοινού και την αύξηση της μεταφοράς εμπορευμάτων και ζώων μειώνει τις τιμές των εισιτηρίων των τραίνων.
Σιγά – σιγά, με την επέκταση της πόλης και την αύξηση του εμπορίου η εμποροπανήγυρη επεκτείνεται στο χώρο και ο κύριος όγκος με τις εμπορικές παράγκες γίνεται πλέον στη θέση Κουκουτζιάμι. Από τη γέφυρα μέχρι το εργοστάσιο του Κλωτσοτήρα.
Παράγκα τενεκετζίδικου στο πανηγύρι. (φ. 1966)
Το 1918 ο υπουργός οικονομικών, Νεγραπόντης, στηρίζει την εμποροπανήγυρη με την διαταγή απαγόρευσης επίταξης ζώων.
Στον παλιό χώρο, όπου σήμερα είναι η κλινική του Τσαγκούλη, στήνονταν η μεγάλη σκηνή του λαϊκού θεάτρου και έπαιζαν τα γνωστά κι αγαπημένα έργα του αγροτικού κόσμου, την ξακουστή «Γκόλφω» ή τον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας». Το θέατρο αυτό ονομάζονταν Τιτάνια και ήταν υπό την διεύθυνση του Γ. Παπαδοπούλου.
Την εποχή αυτή, στην εμποροπανήγυρη ήταν συνηθισμένο το θέαμα της παρουσίας των γραφικών φιγούρων της υπαίθρου και της πόλης.
Εκεί θα έβλεπες την Καραγκούνα με τη βαριά παραδοσιακή στολή και τα πολλά φλουριά της, εκεί τον ορεσίβιο βλάχο με τα σκούτινα ρούχα και το τσαρούχι με τη μαύρη φούντα. Εκεί κι οι αγαπητικοί, να ανεβοκατεβαίνουν το χώρο ντυμένοι με μπλέ ή καφέ κουστούμι, άσπρο μαντήλι στο τσεπάκι, χτενισμένο μαλλί και παπούτσια άσπρα και τριζάτα.
Πιο πέρα ο πανηγυριώτης με το περιστέρι μέσα στο κλουβί να σου προσφέρει το χαρτάκι με την «τύχη» σου. Πιο κάτω το μαλλί της γριάς, ο Φαρσαλινός χαλβάς, ο Καραμελάς, ο ταχυδακτυλουργός, ο παπατζής, ο πανοραματζής κ.α.
Στιγμιότυπο από τη ζωαγορά.
Το 1918 ο υπουργός οικονομικών, Νεγραπόντης, στηρίζει την εμποροπανήγυρη με την διαταγή απαγόρευσης επίταξης ζώων.
Ο θεσμός της εμποροπανήγυρης των Τρικάλων πέρασε και μέσα από δύσκολες συνθήκες και δύσκολα χρόνια. Οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι, λοιμοί, διάφορα συμφέροντα και άλλες αιτίες, έφεραν πολλές φορές αντιμέτωπο τον κίνδυνο της ματαίωσής του.
Το Τρικαλινό παζάρι στο διάβα του χρόνου δεν άφησε ασυγκίνητους και τους διάφορους καλλιτέχνες. Ζωγράφοι, ποιητές, μουσικοί, φωτογράφοι κλπ. εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν, ο καθένας με την τέχνη του, διάφορα έργα τέχνης.
Χαρακτηριστικό έργο του Δ. Γιολδάση για τα πανηγύρια στο Θεσσαλικό κάμπο.
Ο Κώστας Βίρβος, από τους σπουδαιότερους στιχουργούς της πόλης έγραψε το 1974 το γνωστό λαϊκό τραγούδι «Παζάρι», σε σύνθεση Γιάννη Μαρκόπουλου και συμπεριλήφθηκε στη δουλειά «Θεσσαλικός Κύκλος» του τελευταίου. Το τραγούδησε η Λιζέτα Νικολάου και έγινε μεγάλη επιτυχία αρχικά στην περιοχή και έπειτα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Αρχινάει στα Τρίκαλα, Λιάκο μ’, το παζάρι
πάμε να πουλήσουμε κάνα δυο σκουτιά
να με πάρεις τραχηλιά γόβες και ζουνάρι
και μια τσίπα κόκκινη με χρυσά φλουριά.
Θα με πας στο τσίρκουλο για να δω την Γκόλφω
στον αράπη, στη μαϊμού, στη σκοποβολή
θα με πάρεις και γιουρντάνι να κρεμώ στον κόρφο
και για σχόλες και γιορτή φούστα παρδαλή.
Θα με πας και για χορό Λιάκο μου λεβέντη
σε κλαρίνα όμορφα σε γλυκά βιολιά
και το βράδυ στο χωριό ύστερα απ’ το γλέντι
θα σου δώσω όσα θες χάδια και φιλιά.
Τα τελευταία χρόνια μπορεί η αίγλη να έχει ξεφτίσει, μπορεί το μέρος να έχει αλλάξει, το μέγεθος να έχει μικρύνει, αλλά το παζάρι κρατά ακόμη την παράδοση ζωντανή. Σταθερά από 14 έως 21 Σεπτεμβρίου, ανεξαρτήτως τι ημέρα πέφτει, κάθε έτος, η εμποροπανήγυρη Τρικάλων, όπως ονομάζεται επίσημα πλέον, αποτελεί γεγονός.
Στις Καρυές Τρικάλων πλέον, οι παράγκες στήνονται και πάλι η μία δίπλα στην άλλη παραποτάμια. Πιο εκεί το Λούνα Παρκ. Ψητοπωλεία με σουβλάκια και λουκάνικα. Ζεστοί λουκουμάδες.Παραδοσιακός χαλβάς.
Είτε πάρεις ένα μεγάλο χαλί, είτε μερικά ζευγάρια κάλτσες, είτε ένα μικρό ανοιχτήρι μπύρας, είτε πας και φύγεις με άδεια χέρια, δεν γίνεται να μην κάνεις έστω και μία μέρα τη βόλτα σου, γιατί αισθάνεσαι να γίνεσαι ένα με την ιστορία του τόπου σου. Ακούς, μυρίζεις, βλέπεις και γεύεσαι ακριβώς τα ίδια πράγματα που έζησαν και οι παλαιότεροι. Τελικά μήπως αυτή είναι η πραγματική αξία του παζαριού;
Πηγές:
Αναδημοσίευση μέρους του άρθρου του Άκη Βαΐου στην ιστοσελίδα (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=27574)
Ιστοσελίδα “Η εφημερίδα του Βαλτινού”, Η ιστορία της ετήσιας εμποροπανήγυρης των Τρικάλων του Δημήτρη Τσιγάρα, (http://tovaltino.blogspot.gr/2013/09/blog-post_14.html)
Σιγά σιγά οι προετοιμασίες για τη θεατρική παράσταση που θα ανεβάσουμε στο τέλος της χρονιάς ολοκληρώνονται. Τα σκηνικά μας είναι έτοιμα, οι πρόβες είναι καθημερινές και η αγωνία στο κατακόρυφο. Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά προσπαθούν όσο περισσοτερο μπορούν και είμαι σίγουρος ότι θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό!
Την Παρασκευή 6 Ιουνίουδίνουμε την πρώτη μας παράσταση, αποκλειστικά για τα παιδιά των νηπιαγωγείων που θα μας επισκεφτούν.
Την Παρασκευή 13 Ιουνίου,στις 8.30 π.μ. θα δοθεί η παράσταση για το κοινό, τους γονείς και τους μαθητές του σχολείου μας, θα γίνει η γιορτή λήξης και ο αποχαιρετισμός των παιδιών της Έκτης τάξης.
Δείτε μερικές φωτογραφίες από τις πρόβες μας και τις ετοιμασίες
Στο μάθημα της Γλώσσας και συγκεκριμένα στην ενότητα 4, μάθαμε να δημιουργούμε διαφημίσεις. Η φαντασία και η δημιουργικότητα των παιδιών δεν έχει όρια. Ομαδικά κατασκεύασαντη συσκευασία του προϊόντος, βρήκαν το λογότυπο, το σλογκαν και έγραψαν και ένα μικρό κείμενο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
![image_big[1]](https://blogs.sch.gr/vpapagiann/files/2014/10/image_big1.jpg?x13655)
