Κλικ στο ψηφιακό βιβλίο
Ι. Κόσμος σημαίνει στολίδι
Οι αρχαίοι Έλληνες παρατηρώντας με θαυμασμό τον ουρανό με τα μύρια αστέρια του, τον ήλιο και το φεγγάρι, την απέραντη θάλασσα, τα λουλούδια που στόλιζαν τη γη, ονόμασαν το σύμπαν μέσα στο οποίο ζούσαν «κόσμο». Κόσμος σημαίνει κόσμημα, στολίδι. Κι ο κόσμος μάς φανερώνει τον Δημιουργό του.
ΙΙΙ. Όλος ο κόσμος είναι πλάση του Θεού
Από την Παλαιά Διαθήκη
Όλα τα πλάσματα αξίζει να σωθούν: Η Κιβωτός του Νώε
Πέρασαν οι αιώνες κι όλο και γίνονταν οι άνθρωποι πιο πολλοί. Μαζί με αυτούς αυξανόταν και η κακία τους. Ήρθε εποχή που είχαν ξεχάσει ολότελα τον Θεό και το θέλημά του. Τότε έγινε ο Κατακλυσμός. Πριν από χιλιάδες χρόνια άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έβρεχε, λέει η Αγία Γραφή, σαράντα μέρες συνέχεια. Η βροχή, δυνατή κι απειλητική, δε σταματούσε. Ανέβηκαν τα νερά και σιγά σιγά σκέπασαν τα λαγκάδια και τα βουνά. Χάθηκαν σ’ εκείνη την πλημμύρα όλοι οι άνθρωποι.
Μόνο ο Νώε, ένας άνθρωπος ευσεβής και πιστός στον νόμο του Θεού, σώθηκε. Το πνεύμα του Θεού τον φώτισε να κατασκευάσει ένα σκάφος, την κιβωτό, να πάρει την οικογένειά του και δυο τρία ζευγάρια από κάθε ζώο και να κλειστούν μέσα. Έτσι, καθώς ανέβαιναν τα νερά, ανέβαινε και η κιβωτός. Ύστερα από σαράντα μέρες, όταν σταμάτησε η βροχή, ο Νώε, για να μάθει τι γίνεται, άνοιξε ένα μικρό παράθυρο κι έστειλε έξω ένα κοράκι. Το κοράκι δεν ξαναγύρισε. Τότε έστειλε ένα περιστέρι. Γύρισε πίσω τρομαγμένο. Το ξανάστειλε. Συνέβη το ίδιο. Την τρίτη φορά γύρισε μ’ ένα κλωνάρι ελιάς στο ράμφος του. Έτσι κατάλαβε ο Νώε πως τα νερά είχαν υποχωρήσει και η γη είχε στεγνώσει. Τότε άνοιξε την κιβωτό και βγήκε με την οικογένειά του έξω. Είχαν καθίσει πάνω στην κορυφή του βουνού Αραράτ, στην Αρμενία. Έστησε βωμό κι ευχαρίστησε βαθιά συγκινημένος τον Θεό.
Ψαλμοί του Δαβίδ για την κτίση του Θεού
Ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ, όταν ένιωθε την καρδιά του να πλημμυρίζει από θαυμασμό για το μεγαλείο της φύσης και του Δημιουργού, έπαιρνε στο χέρι το ψαλτήρι και έψαλε ύμνους σαν κι αυτούς παρακάτω:
Ψαλμός 102
Η ευθύνη του ανθρώπου για την κτίση
Στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, τη Γένεση, βλέπουμε τον ίδιο τον Θεό να τοποθετεί τον άνθρωπο υπεύθυνο για την προστασία και τη συντήρηση όλης της Δημιουργίας. Πίσω από κάθε όμορφο πράγμα που συναντάμε, βρίσκεται ο Θεός. Αν αγαπάμε αληθινά τον Θεό, αγαπάμε και προστατεύουμε αυτά που δημιούργησε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όρισε την 1η Σεπτεμβρίου, την ημέρα που αρχίζει το εκκλησιαστικό έτος, ως ημέρα προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και τη γιορτάζει με μια ειδική ακολουθία που γράφτηκε γι’ αυτόν τον σκοπό. Η 5η Ιουνίου γιορτάζεται από όλο τον κόσμο ως η παγκόσμια ημέρα προστασίας του περιβάλλοντος.
Το κολιμπρί, το μικρότερο πουλί στον κόσμο (ινδιάνικος μύθος)
Κατά την διάρκεια μιάς πυρκαϊάς στο δάσος, όπως λέει ένας ινδιάνικος μύθος, όλα τα ζώα έτρεχαν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο της φωτιάς, εκτός από ένα μικρό κολιμπρί, το πιο μικρό πουλί του δάσους.
Αυτό πήρε μία σταγόνα νερό με το ράμφος του και με κίνδυνο της ζωής του, την έρριξε στην φωτιά!
«Είσαι τρελλό, δεν μπορείς να σταματήσης την πυρκαϊά με μια σταγόνα νερό», του λέει κάποιο ζώο απ᾿αυτά που έτρεχαν πανικόβλητα να σωθούν.
«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί»…
(Το κολιμπρί (Colibri) είναι μικροσκοπικό πουλί της Αμερικής, που τρέφεται με νέκταρ. Τρέφεται πετώντας. Τα μεγαλύτερα είδη όπως η παταγώνια ή γίγας των Άνδεων, φτάνει μόλις τα 20 εκ. Το μικρότερο κολιμπρί της Κούβας έχει μέγεθος εντόμου. Το σώμα του είναι γύρω στα 2,5 εκ. και άλλη τόση η ουρά του. Τα περισσότερα κολιμπρί έχουν μήκους 5 εκ. περίπου ή και λιγότερο.)
Η σχέση του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη με την κτίση
“Ο Γέροντας φρόντιζε ακόμα και για τα φυτά. Πίστευε πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει είναι αντίθετη με τη διδαχή της χάρης. Θυμάμαι μια φορά που βάδιζα μαζί του το μονοπάτι που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι, όπου πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το μοναστήρι.
Ο Γέροντας ερχόταν να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δυο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου φάνηκε βάναυση στον Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του. Κατάλαβα τι σήμαινε αυτό και ντράπηκα.
Ο Γέροντας έλεγε πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνια για όλη την κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δέντρου χωρίς ανάγκη. «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δέντρο, και συ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε ν’ αγαπά, λυπάται όλη την κτίση». [Αρχ. Σωφρόνιος του Έσσεξ, Ο Γέροντας Σιλουανός του Άθω
Από την ελληνική ποίηση και μουσική
Αυτόν τον κόσμο τον καλό τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε ξήλωνε, ράβε ξήλωνε
δουλειά, δουλειά, δουλειά να μη σου λείπει.