… πάει να πει ανάγκη να δράσει κάποιος αμέσως. Και είναι κατανοητό να βιάζεται κανείς να φροντίσει έναν τραυματία ή να σώσει έναν που πνίγεται. Όμως, στην πολιτική, τις περισσότερες φορές η επίκληση της ανωτέρας βίας είναι ακατανόητη. Δεν την επικαλούνται για να σώσουν τον πνιγμένο, αλλά για να του δώσουν μια να βουλιάξει ακόμη πιο βαθιά.
Η ανάγκη…
… για ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για δωρεάν παιδεία. Η ανάγκη για προσωρινή εργασία είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για σταθερή και μόνιμη εργασία. Η ανάγκη για απολύσεις είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ οι απολύσεις δεν έφεραν νέες θέσεις εργασίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να τα εξηγήσει αυτά στα παιδιά που ετοιμάζονται να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους; Καμιά. Χωρίς δουλειά, χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς οικογένεια, χωρίς μέλλον, λόγω ανωτέρας βίας. Γιατί οι ανάγκες των λίγων είναι πάντα επιτακτικές, ενώ οι ανάγκες των πολλών μπορούν πάντα να περιμένουν. Κι όσο παραδίδονται σε αυτή τη λογική οι πολιτικοί τόσο βαθαίνει ο Καιάδας που μέσα του ρίχνονται οι νέοι. «Έτσι, η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ γι΄ αυτούς», γράφει για τους νέους ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον». Οι περισσότεροι μαθητές και φοιτητές προορίζονται να γίνουν οι αυριανοί φτωχοί εργαζόμενοι. Οι αυριανοί προλετάριοι βρίσκονται σήμερα στα πανεπιστήμια και τα λύκεια.
Σε μια κοινωνία…
… όπου η παραγωγικότητα, τα χρηματιστήρια και τα κέρδη ανεβαίνουν τόσο πιο ψηλά όσο πιο χαμηλά ξεπέφτει ο λαός, το μέλλον των νέων της δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερό. Για πρώτη φορά, μια γενιά βλέπει με απόγνωση πως το μέλλον των παιδιών της θα είναι χειρότερο από το δικό της. Για πρώτη φορά, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς δημιουργεί τόσους πολλούς εργαζόμενους φτωχούς. «Το εκπαιδευτικό σύστημα παράγει μια απέραντη μεσαία τάξη με ανώτατη μόρφωση, αλλά με κατώτατα εισοδήματα», έλεγε ο ιστορικός Εμμανουέλ Τοντ σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Συντ-Ουέστ». «Οι διπλωματούχοι νέοι θυσιάζονται από το οικονομικό σύστημα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Όσο οι κατώτερες τάξεις ήταν οι μοναδικές που υπέφεραν από την ελεύθερη αγορά, τα κοινωνικά συστήματα ήταν σταθερά. Τώρα που αρχίζουν να υποφέρουν και οι μεσαίες τάξεις, θα διαταραχτεί η κοινωνική σταθερότητα».
Και η δημοκρατία;..
… αναρωτιέται ο Ιταλός συγγραφέας Τσέζαρε Μπατίστι. Αυτή περιμένει, σέρνοντας τα βάρη των αδικιών που, με προσχήματα όπως η ανωτέρα βία, τη βοηθούν να τα σηκώσει. Κάπου κάπου την ξυπνούν από τον μακάριο ύπνο της, όποτε αυτό χρειάζεται για να κινητοποιήσει τον λαό στις εκλογές. Αλλά στο βάθος, το κοινωνικό περιεχόμενό της πάντα αγνοείται. Οι εκλογές περνούν, οι νικητές πανηγυρίζουν, αλλά στο κατώφλι τους πάντα ξαγρυπνούν τα ίδια συμφέροντα.
Είναι νέοι φιλόλογοι από όλες τις γωνιές του κόσμου και αγαπούν την Ελλάδα, κλασική και νέα. Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν κυρίως στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη.
«Στην Ελλάδα με τράβηξαν οι θεοί, οι αρχαίοι εννοώ, αυτοί της μυθολογίας και της λογοτεχνίας που κάναμε στο λύκειο», λέει στα «ΝΕΑ» η 27χρονη Ισπανίδα Έλενα Γκονθάλεθ Βακερίζο. «Τελευταία στιγμή αποφάσισα να ακολουθήσω την καρδιά μου και να σπουδάσω Κλασική Φιλολογία, αντί για κάτι πιο “χρήσιμο”. Δεν το μετάνιωσα ποτέ μου», προσθέτει. Σήμερα κάνει διατριβή με θέμα τα ομηρικά και κλασικά στοιχεία στην «Οδύσσεια» του Καζαντζάκη.
Η νεαρή ελληνίστρια ανήκει σε μια νέα φουρνιά ξένων φιλολόγων που για διάφορους λόγους, με συχνότερη αφορμή τη γοητεία που άσκησε πάνω τους η αρχαία Ελλάδα κατά τη διάρκεια της σχολικής εκπαίδευσής τους, αγάπησαν τη χώρα μας και αποφάσισαν να αφιερώσουν τον επιστημονικό βίο τους σε αυτή. Κάποιοι μάλιστα έγιναν μέλη της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, της μοναδικής Εταιρείας Φίλων Έλληνα συγγραφέα με τόσο μεγάλο διεθνές δίκτυο, και καθοδηγούν τα παραρτήματά της στις χώρες τους. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια, η Εταιρεία- ιδρύθηκε το 1988- δημιούργησε τριάντα νέα παραρτήματα. Στα μάτια των νεαρών ελληνιστών ο Καζαντζάκης αποτελεί πρώτης τάξεως σύνδεση ανάμεσα στην αρχαία και τη νεώτερη Ελλάδα.
«Έμαθα πρώτα τη γλώσσα της Σαπφούς και του Ομήρου στο πανεπιστήμιο και μόνο ύστερα τα νέα ελληνικά», λέει η Έλενα Γκονθάλεθ. «Μάθαινα απ΄ έξω ποιήματα του Καβάφη την εποχή που πρωτοήρθα στην Ελλάδα. Και το ταξίδι που θα διαρκούσε ένα καλοκαίρι, κατέληξε σε ολόκληρο χρόνο. Και πώς να μη γινόταν κάτι τέτοιο! Καθεμιά εμπειρία, πιστεύω, έχει την αξία που εμείς είμαστε ικανοί να της δώσουμε. Έτσι εμένα, που την είχα ονειρευτεί για τόσα χρόνια, η Ελλάδα είχε πολλά να μου προσφέρει». Τώρα η Έλενα Γκονθάλεθ μένει στην Ισπανία, αλλά εξακολουθεί να έρχεται συχνά στην Ελλάδα. «Μάλλον αυτή τη συνήθεια δεν θα την κόψω ποτέ μου», καταλήγει.
«Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι παλιά», λέει ο 33χρονος Ουκρανός πανεπιστημιακός, κλασικός φιλόλογος Αντρέι Σαβένκο. «Περίπου στην ηλικία των 5- 6 χρόνων ερωτεύτηκα τη χώρα του Οδυσσέα και του Ηρακλή από ένα βιβλίο με τους μύθους και τους θρύλους της αρχαίας Ελλάδας. Το διάβαζα μέρα- νύχτα και μετά τα εξιστορούσα όλα στα παιδιά της γειτονιάς. Μετά, στο δημοτικό άρχισα να διαβάζω για την ιστορία της χώρας (κυρίως την αρχαία) και έτσι μπήκα στον κόσμο των Περσικών Πολέμων, της μακεδονικής εκστρατείας, των διαδόχων κ.τ.λ. Από μια άποψη φαίνεται πως έτσι λείπει εντελώς η επαφή με τον πραγματικό κόσμο, αυτό όμως- κατά τη γνώμη μου- με βοήθησε πολύ να βρω στη σημερινή Ελλάδα το νήμα των καιρών και μια συνοχή του χρόνου πολύ σημαντική για τη συνταύτιση ενός κοινωνικού συνόλου, των Ελλήνων δηλαδή που, όπως έλεγε ο Καβάφης, δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε ελληνίζοντες αλλά ελληνικοί».
Θυμάστε τον πατέρα στη διαφήμιση, που ακούει έντρομος την κόρη του να του μιλάει σε μια γλώσσα ακατάληπτη, στο τέλος να της λέει αμήχανα, «Στη μάνα σου το ‘πες;»; Το ύφος του ταλαίπωρου γονιού θα πρέπει να εμφανίζεται συχνά στις διμερείς επαφές των γενεών. Ετσι, όμως, μέσα από την αμηχανία των μεγαλύτερων για τις γλωσσικές μηχανορραφίες των μικρότερων, οι νέοι διαμορφώνουν τη δική τους ταυτότητα, δικτυώνονται και μας… τη λένε κιόλας! Ο,τι πρέπει, δηλαδή. Οχι ό,τι να ‘ναι…
Οι νέοι όχι μόνο δεν πάσχουν από λεξιπενία, αλλά έχουν γλώσσα πλούσια και συνεχώς ανανεούμενη. Απλώς, είναι άλλη από αυτήν που μιλάνε οι μεγάλοι. Δεν λέμε και τίποτα καινούργιο. Από την εποχή της boom generation (της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς εφήβων στις δυτικές κοινωνίες), το φαινόμενο μιας ιδιαίτερης γλώσσας για τη νεολαία έχει γιγαντωθεί. Οι τινέιτζερ -και δεν μιλάμε μόνο για τους Αμερικανούς, αλλά και για τους Αγγλους, τους Γάλλους, ακόμη και για τους έλληνες τεντιμπόηδες- επιχειρούσαν να διαφοροποιηθούν από τους ενηλίκους και μέσω της γλώσσας. Η αργκό είναι ανατρεπτική και επιχειρεί να σοκάρει, οπότε υπήρχε (και, φυσικά, υπάρχει) ευρύτατη χρήση υβρεολογίου, μόνο που σήμερα ελάχιστοι γονείς σοκάρονται αν το παιδί τους πει «και γαμώ» αντί για «σού- περ» ή «επικό!» Αυτοί που όντως σοκάρονται ακόμη (οι παππούδες, π.χ., ή οι καθηγητές των θρησκευτικών) είναι αυτοί που καταγγέλλουν τη νέα γενιά για το φτωχό της λεξιλόγιο.
Οσο οι έφηβοι χωρίζονται σε υποομάδες, η γλώσσα τους θα αποκτά και περισσότερο πλούτο – αφού αλλιώς μιλάνε οι γκοθάδες, αλλιώς οι emo, αλλιώς οι φανατικοί φίλαθλοι, αλλιώς οι γκέιμερ, οι σκέιτερ, οι μοδάτες κ.ο.κ.
Το βασικό χαρακτηριστικό της γλώσσας των νέων είναι ότι εκφράζει και εκφράζεται μέσα στην «παρέα», το δίκτυο των συνομηλίκων. Κατά συνέπειαν, δεν υπάρχει μια ενιαία γλώσσα· κάθε παρέα έχει δικό της κώδικα επικοινωνίας, που μπορεί να τον «αρπάξει» μια άλλη παρέα και μετά μια άλλη, μέχρι που κάποιες εκφράσεις να υιοθετηθούν από μεγάλο μέρος της νεολαίας, ειδικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας.
Γιατί οι νέοι αναπτύσσουν δικούς τους τρόπους έκφρασης; Ο διδάκτωρ Γλωσσολογίας Γιάννης Ανδρουτσόπουλος, που ασχολείται ειδικά με τη γλώσσα στη νεανική κουλτούρα, σημειώνει: «Τα κοινωνικά δίκτυα των νέων είναι στενότερα από αυτά των ενηλίκων, γεγονός που εντείνει την πίεση γλωσσικής συμμόρφωσης με την παρέα. Απ’ την άλλη, οι συμβάσεις γλωσσικής ευγένειας και απόστασης που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη πλήρως κατά την εφηβεία. Ετσι εξηγείται το ότι η συχνότητα μη πρότυπης γλώσσας είναι μεγαλύτερη στη νεότητα από ό,τι στην ενήλικη ζωή. Ψυχολογικά, κατά τη νεανική ηλικία διαμορφώνεται η προσωπική και κοινωνική ταυτότητα. Η απόρριψη κατεστημένων τρόπων συμπεριφοράς και ο πειραματισμός με εναλλακτικά μοντέλα, τάσεις που γενικότερα χαρακτηρίζουν την εφηβεία, εκφράζονται και γλωσσικά. Με την ιδιαίτερη γλώσσα τους οι νέοι συμβολίζουν ότι ανήκουν σε μια ηλικία με δικά της ενδιαφέροντα και αξίες, που διαφέρει τόσο από τα παιδικά όσο και από τα ενήλικα χρόνια».
Η ατυχία της σημερινής νεολαίας είναι ότι οι ενήλικοι αρπάζουμε τη γλώσσα της και τη χρησιμοποιούμε ευρύτατα. Μια ενδιαφέρουσα έρευνα για τη γλώσσα, που έκανε η ALCO το 2005 για το Ινστιτούτο Εικοινωνίας, ρωτούσε Ελληνες 16-56 ετών ποια λέξη θα χρησιμοποιούσαν για να αντιδράσουν σε κάτι αναπάντεχο: Το 20% δήλωσε ότι προτιμά τη λέξη «έμεινα», το 13% το «κουφάθηκα», το 5% το «καράφλιασα», το 25% το «απίστευτο» και μόλις το 15% το «εξεπλάγην» ή το «εκπλήσσομαι»! Το συμπέρασμα; Το «απίστευτο» έχει εισχωρήσει βαθιά στην καθομιλουμένη των ενηλίκων· άλλο συμπέρασμα, λίγο άσχετο, είναι ότι το «καράφλιασα» είναι πλέον «πασέ», ή μήπως πρέπει να πω λαστ γίαρ;
Από την άλλη, οι σημερινοί 16άρηδες έχουν στη διάθεσή τους όλο τον γλωσσικό πλούτο που δημιουργήσαμε εμείς οι παλαιότεροι 16άρηδες. Η εξέλιξη της γλώσσας έχει φέρει και εξέλιξη στη νεανική αργκό, και έτσι, π.χ., το παλιότερο «Την κάνω» = φεύγω, έχει γίνει «τηγκανά», ενώ το «τζάμι» = τέλειο, σούπερ, έχει παραλλαχθεί επιτυχέστατα σε «τζαμάουα», αλλά και στο «τζαμιροκουάι» (που αποτελεί και αναφορά στον γνωστό μουσικό)!
Εκτός από εκφράσεις που ήταν κάποτε υπερβολικά της μόδας και τώρα ακούγονται ξεπερασμένες (βλέπε το «καράφλιασα» πιο πάνω ή το «ιν»), οι παλιές καλές αργκό, όπως το «φυτό», το «ούτε με σφαίρες» ή το «φάγαμε πακέτο», αλλά και τα ποδανά (η λέξη ειπωμένη ή γραμμένη ανάποδα, π.χ., ο λοστρέ = ο τρελός) αποτελούν την κληρονομιά που αφήνουμε στη γλώσσα εμείς της γενιάς των 80s. Δίπλα σ’ αυτήν, σήμερα, οι πιτσιρικάδες έχουν συμπληρώσει έναν ολόκληρο κατάλογο από ξένες λέξεις, ξενικής έμπνευσης λέξεις, λέξεις του διαδικτύου, λέξεις της εποχής της επικοινωνίας (που χρησιμοποιούν στο msn, στα chat rooms και στην αποστολή sms).
Το παγκόσμιο χωριό έχει φέρει την αγγλική γλώσσα και την αγγλική αργκό μέσα στα ελληνικά σπίτια – και έτσι δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το φαινόμενο, ειδικά αφού εδώ και χρόνια αρκετοί ενήλικοι χρησιμοποιούμε το «Θα σε πάρω πίσω» (Ι will call you back) ή το «a.s.a.p.» (as soon as possible = το συντομότερο δυνατό). Από την άλλη, τα chat rooms και τα blogs ορισμένες φορές «έκοβαν» αυτόματα τις υβριστικές εκφράσεις· κι έτσι έχει δημιουργηθεί μια σειρά από λέξεις που μοιάζουν με τις βρισιές, αλλά περνάνε από τη… λογοκρισία. Στο γλωσσάρι που ακολουθεί παραθέτουμε κάμποσες εκδοχές του «μαλάκας».
Τα ΜΜΕ παίζουν, φυσικά, το ρόλο τους σ’ αυτό το γαϊτανάκι της γλώσσας: α) Δανείζουν λέξεις στη νεολαία· έτσι, ο «Μαέβιους» είναι αναφορά στην εκπομπή των Α.Μ.Α.Ν., ο Τζακ Μπάουερ αποτίει φόρο τιμής στην τηλεοπτική σειρά «24», ενώ το «Μαμαλάκης» χαρακτηρίζει τον καλοφαγά κ.ο.κ. β) Δανείζονται λέξεις από τη νεολαία, βλέπε τον Τζίμη των «10 μικρών Μήτσων». Αυτό αυξάνει το κύρος της γλώσσας της νεολαίας, αλλά τείνει να περιορίσει τον ανατρεπτικό της χαρακτήρα. Από την άλλη, χάρη στην τηλεόραση, αλλά και στα «νεανικά» περιοδικά, οι εκφράσεις της νεολαίας δεν έχουν πια σύνορα· κι έτσι, από την Καρδίτσα ώς την Ξάνθη η πιτσιρικαρία μπορεί να φωνάξει χαρωπά: «Δεν υπάρχει!»
Ενας μαθητής μου στην Γ΄τάξη κοιμάται κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση. Τον ονομάζουμε το “έπιπλο”. Οταν τον ρώτησα αν δουλεύει, μου απάντησε απλά ότι ξενυχτάει. Νομίζω ότι αυτό το άρθρο των Νέων αναφέρεται και στην περίπτωσή του…
Πολύτιμο χρόνο από τον ύπνο τους χάνουν οι έφηβοι και η αιτία δεν είναι μόνο η σιωπηλή επανάσταση απέναντι στους κανόνες του σπιτιού. Σήμερα, τα βιντεοπαιχνίδια, τα κινητά τηλέφωνα και η βραδινή περιήγηση στο Διαδίκτυο στερούν ακόμη περισσότερο τους εφήβους από την αγκαλιά του Μορφέα- τόσο, που οι ειδικοί σημαίνουν συναγερμό.
«Βρισκόμαστε ενώπιον ενός τύπου αϋπνίας που χτυπάει τους νέους» σημειώνει η Σιλβί Ρογιάντ-Παρόλα, ψυχίατρος και συντάκτρια μιας μελέτης που είδε το φως της δημοσιότητας στη Γαλλία. Οι «tecnoager», όπως αποκαλείται η γενιά που περιβάλλεται από πλήθος ηλεκτρονικών συσκευών και τεχνολογικών πειρασμών, είναι θύματα των chatrooms, των SΜS και των βιντεοπαιχνιδιών- πέρα από τις ώρες που περνούν μπροστά στην τηλεόραση όπως έκαναν και οι γονείς τους. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι έφηβοι θα έπρεπε να βρίσκονται στα κρεβάτια τους και με τα φώτα σβηστά στις δέκα και μισή το βράδυ. Είναι η ώρα που υποχωρεί η λεγόμενη «θερμική καμπύλη» του σώματος, με αποτέλεσμα να ευνοείται ο καλός ύπνος.
Όταν ένας νέος πηγαίνει πιο αργά στο κρεβάτι, ενεργοποιείται αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «στέρηση του ύπνου». Εκείνη την ώρα όμως «πολλοί έφηβοι βρίσκονται ακόμη κλεισμένοι στο δωμάτιό τους, παίζουν παιχνίδια, μιλάνε στο τηλέφωνο ή το Διαδίκτυο» αναφέρει στην έκθεσή της η Γαλλίδα ψυχίατρος. «Είναι στο πλαίσιο της σιωπηλής τους επανάστασης προς τους γονείς. Όσο πιο αργά πάνε στο κρεβάτι τόσο μεγαλύτεροι και ανεξάρτητοι αισθάνονται» επισημαίνει. «Και για τους γονείς», προσθέτει, «είναι όλο και πιο δύσκολο να ελέγξουν αυτή την τεχνολογική “υπερσύνδεση”». Αντίθετα με παλιότερα, τα παιδιά δημιουργούν στο δωμάτιό τους έναν προσωπικό χώρο γεμάτο «πειρασμούς».
Στον οργανισμό
Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο από τη στιγμή που η τεχνολογία στο δωμάτιο δεν στερεί μόνο χρόνο από τον ύπνο. Επιπλέον έχει επιπτώσεις στον οργανισμό: «Οποιαδήποτε πηγή φωτός από τις οθόνες που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο σκοτώνουν τη μελατονίνη κι επομένως τον ύπνο» εξηγεί στην εφημερίδα «La Repubblica» ο καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πάρμας, Λιμπόριο Παρίνο. «Ένας έφηβος» προσθέτει «δεν θα έπρεπε να κοιμάται ποτέ λιγότερο από οκτώ ώρες. Ακόμη καλύτερα θα ήταν αν τα παιδιά κοιμούνταν εννέα ώρες το 24ωρο». Ωστόσο, όπως αποκάλυψε η γαλλική έρευνα, όλο και περισσότερα παιδιά στην Ευρώπη ξενυχτάνε με αποτέλεσμα να έχει πέσει ο μέσος όρος ύπνου κατά μία ώρα κι ένα τέταρτο. Πρόκειται για μια διαταραχή του ύπνου, η οποία μπορεί να προκαλέσει νευρικότητα, μελαγχολία, βουλιμία, προδιάθεση για διεγερτικές ουσίες και σε σοβαρότερες περιπτώσεις παχυσαρκία ή ακόμη και κατάθλιψη. Κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, οι ειδικοί επισημαίνουν επίσης ότι ο χαμένος ύπνος δεν αναπληρώνεται ποτέ. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν έφηβος κοιμάται το μισό Σαββατοκύριακο δεν του χρησιμεύει σε τίποτα.
Πρωινό κουδούνι δύο ώρες αργότερα
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΥΠΝΟΥ και ξεκούρασης γίνεται ορατή την άλλη μέρα στο σχολείο, όπου όλο και περισσότεροι μαθητές εμφανίζονται άυπνοι και κουρασμένοι. Μήπως θα ήταν μια λύση να μετατεθεί πιο αργά το σχολικό ωράριο, ώστε τα παιδιά να κοιμούνται περισσότερο το πρωί; Ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε σε μια μικρή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών έδειξε ότι όταν μετατέθηκε το πρωινό κουδούνι κατά δύο ώρες οι επιδόσεις των μαθητών βελτιώθηκαν κατά 64%. Ανάλογη έρευνα πραγματοποίησε και ο Ράσελ Φόστερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης: μετρώντας τη μνήμη των παιδιών το πρωί κι έπειτα το απόγευμα, διαπίστωσε ότι οι μαθητές θυμούνταν κατά 9% περισσότερες λέξεις στο δεύτερο μισό της ημέρας. «Οι έφηβοι δεν είναι τεμπέληδες. Είμαστε εμείς οι καθηγητές που τους στερούμε από τις σωστές ώρες ύπνου» ήταν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε ο Βρετανός καθηγητής, προτείνοντας τη μετάθεση του σχολικού ωραρίου κατά δύο ώρες. Βέβαια, υπάρχει πάντα και η μέθοδος Ντα Βίντσι: ο ιδιοφυής επιστήμονας κοιμόταν για 45 λεπτά κάθε τρεις ώρες.
Την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη “Πρωταγωνιστές” την παρακολουθώ ανελλιπώς. Πιάνει τα θέματά του από λοξές γωνίες και κυρίως δεν κρίνει εύκολα. Τον Οκτώβριο παρουσίασε μία τοιχογραφία των νέων της εποχής μας που ζουν πλέον στο διαδίκτυο. Αν τη χάσατε γνωρίστε τους από την περιγραφή του δημοσιογράφου στην Athens Voice.
Αντώνης 17. Ο τζίνιους που διακρίθηκε στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Microsoft και τώρα προσπαθεί ?αυτός ο 17χρονος!? να μειώσει κατά 40% την ενέργεια σε ένα σχολείο στο Φάληρο.
Δήμητρα 22. Το αστεράκι του face book με τους 4.000 φίλους! Κωνσταντίνος 16. Κάποτε ήταν κολλημένος με το WoW, τώρα κάνει φιγούρες στα κορίτσια με το σκέιτμπορντ. Χάκερ 21. Σε 30 δεύτερα κατάφερε να μπει από ένα ίντερνετ καφέ της Ξάνθης στο φεστιβάλ της Γερμανίας και να μειώσει 50% τις τιμές των φθινοπωρινών συναυλιών. Αν δεν τον κρατούσα θα είχε μπει στο Ατατούρκ και θα είχε αλλάξει τις ώρες στις πτήσεις.
Στέφανος 16. Δεν έχει βγει από το δωμάτιό του εδώ και ένα χρόνο και όλη μέρα πιστολίζει τους εχθρούς. Κάθε τόσο ζητάει ακόμη μια μικρή παράταση. Όπως οι αλκοολικοί διεκδικούν άλλο ένα τελευταίο ποτηράκι.
Μπλόγκερ 21. Ο πιο νεαρός, δημοφιλής μπλόγκερ του διαδικτύου μού έδωσε ραντεβού στις δημόσιες τουαλέτες δίπλα από τη Νομική. Βρίζει την τηλεόραση και νόμιζε ότι θα κωλώναμε και δεν θα πηγαίναμε ? αλλά την πάτησε.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι ήρωές μου για 15 μέρες. Η παρέα που ακούει μόνο τους τίτλους από τον κόσμο των μεγάλων. Η γενιά που αγνοούν οι τίτλοι των 8.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ενας μαθητής μου στην Γ΄τάξη κοιμάται κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση. Τον ονομάζουμε το “έπιπλο”. Οταν τον ρώτησα αν δουλεύει, μου απάντησε απλά ότι ξενυχτάει. Νομίζω ότι αυτό το 
Άρθρα (RSS)