Terra Computerata

Ο Ρούσσος Βρανάς στα Νέα μας αποκαλύπτει την παρασιτική λειοτουργία τραπεζών που κερδοσκοπούν με τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων:

«Οι τραπεζίτες αγοράζουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που πουλάνε άρρωστοι και ηλικιωμένοι» γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Καθορίζουν την τιμή ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής του ασφαλισμένου. Ύστερα μετατρέπουν αυτό το ασφαλιστήριο σε επενδυτικό προϊόν (ομόλογα) και το πουλάνε σε άλλους επενδυτές». Αυτοί οι επενδυτές θα εξακολουθήσουν να καταβάλλουν το ασφάλιστρο, αλλά θα βγάλουν κέρδη μόλις ο ασφαλισμένος πεθάνει. Κι όσο νωρίτερα πεθάνει, τόσο περισσότερα θα είναι τα κέρδη τους. Παράδειγμα: Αν ένα ασφαλιστήριο αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων αγοραστεί έναντι 400.000 δολαρίων κι ο αγοραστής έχει καταβάλει για ασφάλιστρα 100.000 δολάρια μέχρι την ώρα που θα πεθάνει ο ασφαλισμένος, θα του απομείνει κέδρος μισό εκατομμύριο δολάρια.

Οι «Τάιμς»…
… εκτιμούν ότι ο τζίρος αυτής της μακάβριας αγοράς θα μπορούσε να φτάσει τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια και να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της Γουόλ Στριτ. Οι φτωχοί ή ηλικιωμένοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν πια να πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους πληθαίνουν ολοένα, καθώς επιδεινώνεται διαρκώς η απελπιστική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατομμύρια άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς χρειάζονται επειγόντως μετρητά για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους ή να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Κι οι επενδυτές αγοράζουν τα ασφαλιστήριά τους ποντάροντας στο ότι οι ασφαλισμένοι θα πεθάνουν νωρίτερα από όσο είχαν εκτιμήσει αρχικά οι ασφαλιστικές εταιρείες που συνέταξαν τα συμβόλαια. «Ποντάρουν στα σίγουρα», γράφει ο Τζο Κίσορ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ». «Γιατί η δυνατότητα των εργαζομένων να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο με δανεισμό έχει πια εξατμιστεί. Κι αυτό αναπόφευκτα θα μειώσει το προσδόκιμο ζωής των εργαζομένων».

Οι τραπεζίτες…
… ξαναζωντανεύουν, ενώ οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων χειροτερεύουν κι εκατομμύρια άνθρωποι πετάγονται έξω από τα σπίτια τους και τις δουλειές τους. Αυτό δεν είναι καθόλου συμπτωματικό. Η μετατροπή αυτής της παρασιτικής σχέσης σε επενδυτικό προϊόν από τους τραπεζίτες («ομόλογα θανάτου», έτσι τα λένε στη χρηματιστηριακή πιάτσα) είναι απόλυτα φυσιολογική. Και για μια ακόμη φορά πιστοποιεί τον παρασιτισμό αυτής της έρπουσας πανίδας, που μας περνάει από τα πριονωτά σαγόνια της κερδοσκοπώντας ακόμη και στον θάνατό μας.

www.nytimes.com

η όπως λένε και οι Λατίνοι: homo homini lupus

Το «Χρονικόν της Αλώσεως», το ορατόριο που συνέθεσε ο Γιώργος Χατζηνάσιος , δύο χρόνια μετά την παρουσίασή του στον Ιστορικό Αρχαιολογικό Χώρο του Μυστρά, παρουσιάζεται στις 12/9 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η παράσταση βασίζεται στα χρονικά του Γεωργίου Φραντζή, του «ιστορικού της Αλώσεως» και προσωπικού χρονικογράφου του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου , η μουσική της είναι επηρεασμένη από τη βυζαντινή μουσική, ενώ δεν λείπουν και τα σύγχρονα στοιχεία.

Στο «Χρονικόν της Αλώσεως» συμμετέχουν ο Γρηγόρης Βαλτινός στον ρόλο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος στον ρόλο του Μωάμεθ και ο Αγγελος Αντωνόπουλος στον ρόλο του ιστοριογράφου-αφηγητήΓεωργίου Φραντζή. Το έργο θα ερμηνεύσει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, η μεικτή Χορωδία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, σε διδασκαλία Αντώνη Κοντογεωργίου , ενώ συμμετέχουν οι Χρήστος Τσιαμούλης, Ανδρέας Σκάνδαλος, Δημοσθένης Χαλκιόπουλος. Η έμμετρη και πεζή απόδοση τμημάτων του αυθεντικού κειμένου υπογράφεται από τον Τάσσο Ρούσσο, η σκηνοθεσία από τον Σταύρο Τσακίρη, τα σκηνικά και τα κοστούμια από τον Γιάννη Μετζικώφ, οι φωτισμοί από την Ελευθερία Ντεκώ. 

Ο Πάσχος Μανδραβέλης αναλύει στην Καθημερινή γιατί οι φωνές για το τέλος του γραπτού λόγου άρχισαν να πληθαίνουν: 

«O γραπτός λόγος», έγραψε ο δημοσιογράφος Κουρτ Νταλ, «δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον. Tον χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε με μεγάλες ομάδες ανθρώπων και για να διατηρούμε τις ιδέες στο πέρασμα του χρόνου».

«Οι άνθρωποι, όμως, προτιμούν τον προφορικό λόγο. Ηδη με τις δυνατότητες που μας δίνει η νέα τεχνολογία να δημιουργούμε, να αποθηκεύουμε και να αποστέλλουμε ήχο και εικόνα μέσω των δικτύων τόσο εύκολα όσο σήμερα στέλνουμε κείμενο, γιατί να γράφουμε και να διαβάζουμε;

Aποθηκεύουμε τις πληροφορίες ως γραπτές λέξεις; Oνειρευόμαστε με γραπτές λέξεις; Οχι βέβαια. H εικόνα και η φωνητική γλώσσα είναι οι φυσικές φόρμες της πληροφορίας. H γραφή είναι απλώς τεχνολογία. Mπορεί να αντικατασταθεί από κάτι καλύτερο…»

….

Υπάρχουν και πολλές τεχνικές δυσκολίες που κάνουν αναγκαίο τον γραπτό λόγο στην εποχή της πληροφορίας. Η ψηφιακή καταγραφή, αποθήκευση και μετάδοση βίντεο είναι πολύ πιο δαπανηρή σε σχέση με τον γραπτό λόγο. H γραπτή Bίβλος, για παράδειγμα, καταλαμβάνει χώρο 2 μεγκαμπάιτ, ενώ η οπτικοακουστική τουλάχιστον 1.000 φορές περισσότερο. Από την άλλη, η επεξεργασία κειμένου γίνεται απείρως ευκολότερα απ’ ότι η επεξεργασία ήχου και εικόνας. H τεχνολογία της γραφής και ανάγνωσης παραμένει σχετικά αναλλοίωτη, ενώ η τεχνολογία των υπολογιστών αλλάζει συνεχώς. «Mπορώ να πάω στη βιβλιοθήκη και να διαβάσω ένα βιβλίο του περασμένου αιώνα, έγραψε ο Robinson, αλλά ο υπολογιστής μου δεν μπορεί να διαβάσει μία δισκέτα του 1975».

Yπό φυσιολογικές συνθήκες, ο χρόνος ζωής των έγχρωμων φωτογραφιών είναι περί τα 30 χρόνια. Σε ό, τι αφορά δε τις βιντεοκασέτες (αν ξεφύγουν από υγρασίες, μαγνητικά πεδία, υψηλές θερμοκρασίες κ. λπ., που διαρκώς τις απειλούν) σε 30 χρόνια μπορεί να μην υπάρχει μηχανή για να τις δούμε. H τεχνολογία αλλάζει τόσο ραγδαία που ό, τι πληροφορία αποθηκεύουμε, γίνεται παρωχημένη σε λίγα μόλις χρόνια. Aρκεί να θυμηθούμε τις βιντεοταινίες «betamax» ή τις μεγάλες κασέτες «8-track», που κάποτε είχαν μεγάλο σουξέ στα αυτοκίνητα όλου του κόσμου. Συνεπώς, ένας πολιτισμός δεν μπορεί να βασιστεί σε εύθραυστες τεχνολογίες για να διατηρήσει τη μνήμη. Ο γραπτός λόγος πάντα θα υπερέχει…

Η Ολγα Σελά από τις σελίδες της Καθημερινής αναρωτιέται για την αναγνωστική συμπεριφορά των Νεοελλήνων:

Οι εκδιδόμενοι τίτλοι βιβλίων ετησίως όλο και αυξάνονται· οι αλυσίδες βιβλιοπωλείων επεκτείνονται· τα μπεστ σέλερ «χτυπάνε» νούμερα· και, όλο και συχνότερα, στα μέσα μεταφοράς, στο ταξίδι, στα καφέ, στις παραλίες βλέπουμε ανθρώπους να έχουν για συντροφιά ένα βιβλίο. Αυξήθηκε δηλαδή το αναγνωστικό κοινό στη χώρας μας; Μήπως γίναμε Ευρώπη αντικαθιστώντας εκείνες τις εικόνες με μοναχικούς αναγνώστες στα καφέ των βροχερών ευρωπαϊκών πόλεων με μοναχικούς αναγνώστες σε ελληνικές ηλιόλουστες ακτές και πλατείες; Τι διαβάζουν οι Ελληνες αναγνώστες σήμερα; Αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα πρώτο συμπέρασμα για την αναγνωστική συμπεριφορά των νεοελλήνων από τις λίστες των μπεστ σέλερ θα μπερδευτούμε ή θα απογοητευτούμε: στις λίστες της λογοτεχνίας κυριαρχούν σχεδόν απολύτως τα βιβλία της λεγόμενης λάιτ λογοτεχνίας (παραλογοτεχνίας ή ροζ λογοτεχνίας, για άλλους). Αντιθέτως οι λίστες με βιβλία δοκιμίου, ιστορίας, πολιτικής, κ.λπ., καλύπτουν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και περιέχουν ταυτόχρονα πολύ σοβαρούς τίτλους.

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή

Αρθρο του κ. Ευθ. Φοίβου Παναγιωτίδη, επ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στην Καθημερινή:

Οι περισσότερες συζητήσεις για τη γλώσσα αφορούν αποκλειστικά λέξεις: συχνά αντιμετωπίζουμε τη γλώσσα σαν να αποτελείται από λέξεις και μόνο. Η έμφαση που τους δίνουμε δεν είναι ούτε τυχαία ούτε ανεξήγητη, αφού οι λέξεις ανταποκρίνονται σε νοητικές έννοιες: νοητικές αναπαραστάσεις πραγμάτων στον κόσμο γύρω μας (π. χ. ροδάκινο, ιδρώνω) ή αφηρημένες έννοιες (π. χ. υπάρχω, περιορισμός). Ετσι, οι λέξεις δεν αποτελούν ετικέτες των πραγμάτων, άλλωστε ποιος μπορεί να μας δείξει έναν περιορισμό όπως μπορεί να μας δείξει ένα ροδάκινο. Ωστόσο, ακόμα και φαινομενικά απλές λέξεις (και έννοιες) όπως «ροδάκινο» κρύβουν πολυπλοκότητα: σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο δύσκολο είναι να διατυπώσουμε τη διαφορά μεταξύ ροδάκινου, γιαρμά, βανίλιας, κορόμηλου και νεκταρινιού, ακόμα και για όσους τα τρώμε χρόνια.

Φυσικά, το στοκ των λέξεων που διαθέτει μία γλώσσα δεν παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο, αφού λέξεις εκλείπουν ή προστίθενται στη γλώσσα κάποτε με δανεισμό (π. χ. «παράδεισος» από τα περσικά, «γλέντι» και «καφές» από τα τούρκικα, «φουστάνι» από τα αραβικά, «πιάτο» από τα ιταλικά, «μπουγάδα» από τα καταλανικά κ. τ. λ.), κάποτε με βάση γραμματικές διαδικασίες (π. χ. «αλατ-ο-πίπερο», «κουκουναρό-σπορος», «διαφορετικ-ότητα») και κάποτε με αλλαγή της σημασίας (π. χ. «υπουργός» – που σήμαινε «υπηρέτης», «δουλεύω», «αγαθός»).

Τι είναι λοιπόν γλώσσα πέρα από τις λέξεις; Αν οι λέξεις είναι δομικά υλικά, όπως τα τούβλα και οι πέτρες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως όποιος έχει έναν σωρό από δομικά υλικά έχει μια συνοικία με κτίρια και δρόμους. Αυτό που θα έλειπε στην περίπτωσή μας είναι το σχέδιο, η τεχνική και ο συνδυασμός των υλικών, δηλαδή οι δομικοί κανόνες με βάση τους οποίους χτίζονται τοίχοι, όροφοι και κτίρια. Επομένως (μία) γλώσσα είναι και οι γραμματικοί κανόνες που διέπουν τον συνδυασμό των λέξεων (η σύνταξη), οι γραμματικοί κανόνες σχηματισμού λέξεων (η μορφολογία) και οι γραμματικοί κανόνες για το πώς προφέρεται η γλώσσα (φωνολογία). Ετσι, γλώσσες με αρκετά συγγενές λεξιλόγιο, όπως τα αγγλικά και τα ολλανδικά, διαφέρουν ξεκάθαρα μεταξύ τους ακριβώς λόγω των διαφορετικών γραμματικών κανόνων τους. Συνοψίζοντας, γλώσσα = λέξεις + γραμματική. Συνέχεια »

Όλα θα τα κάνουν, όλα. Όλα για τα παιδιά μας. Για να μην κολλήσουν γρίπη. Και τις απουσίες θα τις χαρίσουν, και τα σχολεία θα τα κλείσουν όσο χρειαστεί, σιγά τώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος, η υγεία είναι το παν. Και τηλεοπτικά μαθήματα από το κανάλι της Βουλής, να ανέβει και η ακροαματικότητά του.

Κάνεις υπομονή και πας στο σπίτι σου, έτσι μαθαίνουν οι μαμάδες τα παιδιά τους. Τώρα θέλουμε κι απολυμαντικά. Για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε, εκλογές έχουμε, κάντε έναν κόπο στις 4 Οκτωβρίου που θα πάτε στα σχολεία να ψηφίσετε, ανοίξτε μια τουαλέτα έτσι από περιέργεια. Και επανερχόμαστε.

Αρθρο της Άννας Δαμιανίδη στα Νέα

Η Μαριάννα Τζιαντζή στην Καθημερινή παρακολουθεί τα σχετικά με τη μείωση των κυκλοφοριών των εφημερίδων:

Κάποτε θα πρόσεχα τι εφημερίδα διαβάζουν. Πολιτική, αθλητική, του δεξιού, του κεντρώου, του αριστερού χώρου; Τώρα ούτε που δίνω σημασία. Αρκεί που κάποιοι διαβάζουν σε έναν δημόσιο χώρο, όχι μόνο από συνήθεια ή για να σκοτώσουν την ώρα τους, αλλά επειδή υποθέτω ότι έχουν κάποια περιέργεια για το τι συμβαίνει στον κόσμο ή στον ελληνικό μικρόκοσμο. Ασφαλώς η περιέργεια αυτή μπορεί να καλυφθεί από τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο ή από τα δελτία των οχτώ ή από το σερφάρισμα στο Ιντερνετ, όμως η ανάγνωση από το χαρτί έχει μια διαφορετική διάσταση, όχι μόνο λόγω της υλικότητας του Μέσου αλλά και επειδή έχουμε επιλέξει την εφημερίδα που θα διαβάσουμε, την έχουμε πληρώσει. Ισως στην επόμενη σελίδα να μας περιμένει μια έκπληξη, μια είδηση ή ένα ρεπορτάζ για κάτι που θα μας ξαφνιάσει, θα μας εξοργίσει, θα μας γοητεύσει. Είναι κάτι σαν ένα ραντεβού στα τυφλά που η έκβασή του είναι αβέβαιη. Τι συμβαίνει όμως όταν η έκπληξη απουσιάζει ή, ακόμα χειρότερο, έχουμε πια πάψει να την περιμένουμε;

Πολλές είναι οι αιτίες για τη μείωση της κυκλοφορίας των εφημερίδων, αιτίες που πολλές φορές έχουν εντοπιστεί, όπως ο ανταγωνισμός από την τηλεόραση και δευτερευόντως από το Διαδίκτυο, η απαξίωση της πολιτικής, οι οικονομικές δυσκολίες (δεν μπορούν όλοι να πληρώνουν περίπου 40 ευρώ το μήνα για να διαβάζουν καθημερινά εφημερίδα). Ισως μία από τις αιτίες -και ίσως όχι η πιο σημαντική- είναι η έλλειψη περιέργειας, μια έλλειψη που συχνά συμβαδίζει με την απάθεια, τον εγωκεντρισμό την ξεθυμασμένη ηδονοθηρία («να περνάμε καλά»), την απουσία ελπίδας. Ο Αϊνστάιν μιλούσε για την «ιερή περιέργεια», που συνήθως «τη σκοτώνει το σχολείο» και η οποία αφορά τα μεγάλα μυστήρια της αιωνιότητας, της ζωής, της θαυμαστής δομής του υλικού κόσμου – και όχι το αν θα γίνουν εκλογές τον Οκτώβριο ή τον Μάρτιο. Αυτή η περιέργεια, που υπερβαίνει τον εαυτό μας, που υπερβαίνει τα μικρά και τα επίκαιρα ή τα εντάσσει στον μεγάλο ιστορικό καμβά, είτε έχει αμβλυνθεί είτε δεν την καλύπτει η ανάγνωση της εφημερίδας, δεν της προσφέρει ερεθίσματα για να αναπτυχθεί.

Κάποιοι μοναχικοί θαμώνες λικνίζονται ρυθμικά καθώς ακούνε μουσική από το εμ-πι-θρι τους. Αλλοι μιλούν στο κινητό τους, κραυγάζουν, επιχειρηματολογούν, χειρονομούν. Και στις δύο περιπτώσεις αδιαφορούν για τον κόσμο γύρω τους, εξατομικεύουν τον δημόσιο χώρο, διακριτικά οι πρώτοι, βάναυσα οι δεύτεροι. Τι θέση να έχει η εφημερίδα σε ένα κόσμο που η περιέργεια και το πάθος περιστρέφονται γύρω από τον ατομικό μας άξονα; Επιπλέον, πώς εμείς οι γραφιάδες μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί όταν ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο, να μην προσθέσουμε στη γνωστή ανασφάλεια και ημιμάθειά μας τον κυνισμό, το ναρκισσισμό, την υπεροψία;

οι μητέρες:

οι μαθητές:

Η Ρόζα Φέλτμαν δούλευε επί 11 χρόνια ως στριπτιζέζ στη Θεσσαλονίκη. Ο Μάμετ από το Ιράν έζησε ως παιδί σε ένα πλοίο μεταφοράς κοντέινερ. Ο Πέτερ Νιμ κάνει τακτικά περιπολίες ως αστυνομικός στην πιο σκληρή γειτονιά της Κοπεγχάγης.
Και οι τρεις φορούν σήμερα μια μαύρη μπλούζα με την προτροπή «Δανείσου με».

Η Ρόζα, ο Μάμετ και ο Πέτερ είναι τρία από τα δεκάδες «ανθρώπινα βιβλία» που διαθέτει προς δανεισμό η Ζωντανή Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης- μια πρωτοβουλία για την καταπολέμηση των προκαταλήψεων που έχει ήδη βρει μιμητές σε πολλές χώρες του εξωτερικού, από τις ΗΠΑ και τη Σλοβενία έως την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο στο κέντρο της Κοπεγχάγης, στη σκιά των δέντρων του Κινγκς Παρκ, δεκάδες άνθρωποι- κυρίως νέοι- μαζεύτηκαν να ακούσουν την ιστορία ανθρώπων «διαφορετικών»ανάμεσά τους μια μουσουλμάνα, ένας καλλιτέχνης της χιπ χοπ, ένα μέλος των Ανώνυμων Αλκοολικών και ένας Εβραίος ομοφυλόφιλος. Όμως το «ανθρώπινο βιβλίο» με τη μεγαλύτερη ζήτηση ήταν αναμφισβήτητα η Ρόζα Φέλτμαν.

Διαβάστε τη συνέχεια στα Νέα

Η κ. Λέλα Μαγκανάρη είναι υπέρμαχος της «ανεξαρτησίας» των παιδιών. Αυτή είναι και η τακτική που ακολούθησε με τις δύο κόρες της όσον αφορά τις σχολικές τους υποχρεώσεις. «Τις άφησα και τις δύο να έχουν την πρωτοβουλία. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να μάθει κανείς και κατ΄ επέκταση να τα πηγαίνει και καλά στο σχολείο, γιατί μαθαίνει να είναι υπεύθυνος» λέει στα «ΝΕΑ».

Η μικρή της κόρη θα πάει σε λίγο στη Β΄ Δημοτικού και ήδη από πέρυσι που ήταν πρωτάκι, η κ. Μαγκανάρη φρόντισε να της μάθει πως το διάβασμα είναι η «δουλειά» της και πρέπει να έχει τη δυνατότητα να το κάνει μόνη της, πράγμα για το οποίο δεν μετάνιωσε αφού, όπως δηλώνει, η Χλόη είναι πολύ καλή μαθήτρια. Την ίδια τακτική είχε ακολουθήσει και με τη μεγάλη κόρη της, η οποία είναι τώρα 17 ετών. Βέβαια όπως τονίζει, «ανεξαρτησία δεν σημαίνει αδιαφορία. Και οι δύο γνωρίζουν ότι μπορούν να έλθουν να με ρωτήσουν για οποιαδήποτε απορία έχουν. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι τους δίνω μασημένη τροφή».

Για πολλούς γονείς ένας από τους κύριους στόχους της ανατροφής είναι τα παιδιά τους να έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο. Ειδικά οι Έλληνες γονείς- σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς- κάνουν κάποια λάθη σε αυτήν τους την προσπάθεια.

Επικουρικός ρόλος
Όπως υπογραμμίζει η ψυχολόγος κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, «το αν θα γίνει ένα παιδί “καλός” μαθητής είναι απόρροια πολλών παραγόντων». Ωστόσο επισημαίνει ότι αν οι γονείς θέλουν να ωθήσουν το παιδί τους προς αυτή την κατεύθυνση, το μυστικό είναι ένα: «να συνειδητοποιήσουν ότι ο ρόλος τους πρέπει να είναι επικουρικός. Το παιδί από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού πρέπει να μάθει και να κατανοήσει ότι το διάβασμα είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη». Τονίζει δε ότι «καλό είναι η εκπαίδευση σε αυτό να ξεκινήσει πριν ακόμη αρχίσει το σχολείο. Αν από πολύ μικρή ηλικία μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες μέσα στο σπίτι, θα είναι πολύ πιο εύκολη η προσαρμογή στη νέα του “δουλειά”, τα μαθήματα δηλαδή».

Το κλασικό λάθος των Ελλήνων γονέων, σύμφωνα με την κ. Καππάτου, είναι ότι «συνήθως αντί να μαθαίνουν το παιδί να διαβάζει μόνο του, επιλέγουν να το διαβάζουν αυτοί από την αρχή μέχρι το τέλος. Έτσι όμως καταλήγουμε να παίρνουν βαθμούς οι ίδιοι εις βάρος της ψυχική υγείας των παιδιών. Και υπάρχει ο κίνδυνος στο γυμνάσιο, που τα περισσότερα παιδιά κάνουν την επανάστασή τους, να πέσει κατακόρυφα η σχολική απόδοση γιατί πολύ απλά δεν έχουν μάθει να οργανώνουν τη μελέτη τους».

ΤΟ «ΚΛΕΙΔΙ»

Είναι λάθος να μελετά το παιδί υπό διαρκή επιτήρηση γιατί έτσι δεν μαθαίνει να είναι υπεύθυνο

«Να μην τα φορτώνουμε με τις δικές μας προσδοκίες»

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ για την απόδοση των μαθητών μπορούν να αποδειχθούν οι προσδοκίες των γονέων. Όπως επισημαίνει η ψυχολόγος Αλ. Καππάτου«είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν προσδοκίες ανάλογες των δυνατοτήτων των παιδιών. Όταν συμβιβάζονται μόνο με το άριστα, το πιθανότερο είναι αυτό να μετατραπεί σε αντικίνητρο για τα παιδιά». Ανάλογη είναι και η άποψη της φιλολόγου κ. Μαρίας Κοντοπάνου, για την οποία για να γίνει ένα παιδί καλός μαθητής σε ένα μάθημα πρέπει πρώτα απ΄ όλα το ίδιο να αγαπά το αντικείμενό του. «Οι γονείς καλό είναι να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να εστιάζουν στη βαθμολογία, αλλά να προτάσσουν την υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, κατευθύνοντάς τα να ανακαλύψουν και να αξιοποιήσουν τις πραγματικές κλίσεις τους».

Αν οι δάσκαλοι αμείβονταν με μισθούς τραπεζιτών, θα ελάμβαναν τα παιδιά καλύτερη εκπαίδευση; Σε αυτό ακριβώς το ερώτημα φιλοδοξεί να απαντήσει ένα πρωτοποριακό πείραμα που αρχίζει σήμερα, μαζί με τη νέα σχολική χρονιά, στη Νέα Υόρκη.

Oι ετήσιες απολαβές των οκτώ δασκάλων που θα αναλάβουν να διδάξουν τα 120 παιδιά της Γ΄ τάξης του Δημοτικού στο σχολείο ΤΕΡ (Τhe Εquity Ρroject, Σχέδιο Δικαιοσύνη) του Ουάσιγκτον Χάιτς, μιας μη προνομιούχου γειτονιάς του Μανχάταν, θα είναι 125.000 δολάρια – πέραν αυτών, όμως, υπάρχουν ετήσια μπόνους που φτάνουν ακόμα και τα 25.000 δολάρια, άριστη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, συνταξιοδοτικά οφέλη καθώς και η δυνατότητα 12μηνης άδειας άνευ αποδοχών κάθε πέντε χρόνια. Όλα αυτά, την ώρα που ο μέσος ετήσιος μισθός ενός δασκάλου στις ΗΠΑ είναι μόλις 40.412 δολάρια. Πρόκειται για ένα μοναδικό σχολείο, ένα μοναδικό πείραμα στο οποίο θέτουν τις ελπίδες τους οι ειδικοί ώστε να απαντηθεί ένα φλέγον ερώτημα: οι καλύτερες αμοιβές για τους δασκάλους ισοδυναμούν με καλύτερη εκπαίδευση για τους μαθητές

The Times απόδοση στα ελληνικά Τα Νέα