Terra Computerata

Η Σώτη Τριανταφύλλου μας βοηθά στην επιλογή των πολιτικών που ζητούν για άλλη μία φορά την ψήφο μας: (έχω την εντύπωση ότι είναι μες το μυαλό μου)

Εφόσον η αποχή και το λευκό ψηφοδέλτιο δεν αποτελούν λύση (τι σημαίνει άραγε «λύση» στη σημερινή Ελλάδα;) στις εκλογές του Οκτωβρίου θα ψηφίσω το σχηματισμό που θα εξασφαλίσει την ικανοποίηση των ακόλουθων αιτημάτων, τα οποία παραθέτω εδώ χωρίς σειρά προτεραιότητας. Ίσως να μην ενδιαφέρεται κανείς για την ψήφο μου· έχω όμως λόγους να πιστεύω ότι μεγάλος αριθμός πολιτών σκέφτονται σαν εμένα, ή περίπου σαν εμένα. Άρα πρόκειται για κάμποσες ψήφους… Άρα…

• Προστασία και ενθάρρυνση των ελληνικών προϊόντων· τόνωση της παραγωγής (γεωργικής και βιοτεχνικής/βιομηχανικής). Δραστική μείωση των εισαγωγών. Είμαστε η τρελή και νωθρή χώρα στην άκρη της Ευρώπης που δεν κατασκευάζει τίποτα και που μόνο συσκευάζει. (Και διορίζεται στο δημόσιο).

• Περικοπές στις αμυντικές δαπάνες, τρίμηνη (το πολύ) στρατιωτική θητεία, κατάργηση των προνομίων των στρατιωτικών που χρονολογούνται από την εποχή της χούντας (και παλιότερα). Η «σταδιοδρομία» στις ένοπλες δυνάμεις πρέπει να είναι απολύτως προαιρετική και, προς το παρόν, το τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων. Το ευκτέο θα ήταν η κατάργηση του στρατού και η τοποθέτηση της Ελλάδας σε ζώνη ουδετερότητας. Επιμένω στο χιμαιρικό αίτημα: η Ελλάδα οφείλει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ με κομψότητα και στιλ.

• Αφοπλισμός της αστυνομίας και εκπαίδευση αόπλων οργάνων της τάξεως. (Η δημόσια τάξη είναι απαραίτητη: μόνον οι αναρχοφασίστες επιθυμούν, δήθεν, την κατάργηση της αστυνομίας· αλλά οι αναρχοφασίστες είναι διαλεκτικά συνδεμένοι με την ύπαρξη  ανίκανης και διεφθαρμένης αστυνομίας).

• Διοχέτευση του 15% του κρατικού προϋπολογισμού στην παιδεία με παράλληλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Δωρεάν και υποχρεωτική δωδεκαετής παιδεία.

• Εφαρμογή της νομοθεσίας περί παιδικής εργασίας. (Η εργασία ατόμων κάτω των 16 ετών πρέπει να είναι παράνομη· ο εργοδότης να διώκεται).

• Σταδιακή δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Έρευνα για διαφθορά στο χώρο της εκκλησίας (δεν χρειάζεται καν έρευνα…) Χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος (με ένα αιώνα καθυστέρηση). Αλλαγή της ονομασίας «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων» σε «Υπουργείο Δημόσιας Παιδείας».

• Ελεγχος της μετανάστευσης με ανθρωπιστικά κριτήρια. (Το ότι καταντήσαμε χώρα υποδοχής-στρατόπεδο συγκέντρωσης ξεπέρασε τους αγριότερους εφιάλτες μας).

• Προτεραιότητα στην αποκατάσταση της καταστροφής του περιβάλλοντος. Πολεοδομικές επεμβάσεις σε βάθος και εύρος: οι ιδέες υπάρχουν, τα χρήματα μπορούν να βρεθούν… Αποθάρρυνση της χρήσης ιδιωτικών αυτοκινήτων, αναδάσωση ευρείας κλίμακας, νέες μορφές ενέργειας φιλικές προς το περιβάλλον. Πρόγραμμα διάσωσης της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων από την αυθαιρεσία και την ασχήμια.

• Αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής με αξιοπρεπή διπλωματία. Είμαστε γλείφτες και οσφυοκάμπτες… Εκτός αυτού, οι περισσότεροι Έλληνες διπλωμάτες σκοτώνουν τους χρόνους των ρημάτων στα γαλλικά… Στην περίπτωση αυτή πρέπει να περιοριστούν στα ελληνικά, τα οποία, ωστόσο, προϋποτίθεται ότι ξέρουν. (Δεν είναι σίγουρο).

• Φοροαπαλλαγή στους πολίτες με εισόδημα κάτω των 40.000 ευρώ ετησίως. Οι Έλληνες θα αποκτήσουν φορολογική συνείδηση όταν αυτό που ονομάζουν «κράτος» αρχίσει να τους προσφέρει κάτι ουσιαστικότερο από τα ρουσφέτια.

• Περικοπές στο δημόσιο τομέα. Αντί για προσλήψεις, επιμόρφωση των δημοσίων υπαλλήλων και εκσυγχρονισμός του μηχανισμού. Κατάργηση οποιασδήποτε μονιμότητας.

• Ενίσχυση της λεγόμενης «τοπικής αυτοδιοίκησης». Στην πραγματικότητα, ξαναμοίρασμα της εξουσίας: φιλόδοξο αυτό… το ξέρω…
  Έρευνα για τη διαφθορά στο χώρο της δικαιοσύνης, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο. Οδεύουμε προς το ιταλικό πρότυπο, προς την εδραίωση μιας εγχώριας, πλην πολυφυλετικής, μαφίας.

• Εκσυγχρονισμός και εξανθρωπισμός των φυλακών με σταδιακή εκκένωσή τους: στα σωφρονιστικά ιδρύματα πρέπει να κρατούνται μόνον οι επικίνδυνοι για τη δημόσια ζωή και τάξη: π.χ. οι κατά συρροήν δολοφόνοι. Κανείς άλλος.

• Αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών.

• Εκσυγχρονισμός των νοσοκομείων, περιορισμός των ιδιωτικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Ούτε ένας κάτοικος αυτής της χώρας δεν πρέπει να είναι ανασφάλιστος.

• Εφαρμογή της νομοθεσίας σε ό,τι αφορά τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Το μεγαλύτερο μέρος της ραδιοτηλεοπτικής χυδαιότητας είναι, τυπικά, παράνομο.

• Μετακίνηση του ορίου συνταξιοδότησης σύμφωνα με την προσδοκούμενη διάρκεια ζωής. Μόνο στην Ελλάδα περιφέρονται σαραντάχρονοι συνταξιούχοι· πουθενά αλλού. Παραλλήλως, αυξήσεις στις συντάξεις των πολιτών πάνω από εβδομήντα ετών.

• Αποθάρρυνση της υπερ-γεννητικότητας: όποιος φέρνει στον κόσμο π.χ. εφτά παιδιά πρέπει να θεωρείται ανεύθυνος, όχι να χρηματοδοτείται.

• Ποινικοποίηση των κοινωνικών διακρίσεων κατά των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των αλλοδαπών (δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού…)

• Συστηματική και οργανωμένη εγκατάλειψη χωριών και οικισμών με πληθυσμό κάτω από 500 κατοίκους και συσσωμάτωση σε κωμοπόλεις για τη διευκόλυνση της γεωργικής παραγωγής, του εμπορίου και των υπηρεσιών.

• Ολοκλήρωση του εκσυγχρονισμού του οικογενειακού δικαίου: το εγχείρημα έμεινε ημιτελές.

Αυτό είναι το πρώτο πακέτο αιτημάτων. Έχω κι άλλα.

AthensVoice

Μια επιστημονική ματιά στα μυστήρια της εφηβείας ρίχνει η Ναταλί Λεβισάλ στο νέο βιβλίο της με τίτλο «Ο έφηβος (και ο μπονόμπο): Δοκίμιο για μια δύσκολη ηλικία». Μέσα από επιστημονικές εργασίες, κυρίως νευροβιολόγων, μάς καθοδηγεί να παρατηρήσουμε το ανθρώπινο ον σε… οξεία φάση εφηβείας, δείχνοντας πως δεν υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό από τη φυσιολογική και βιολογική επανάσταση που συμβαίνει μέσα στο σώμα και στο μυαλό του παιδιού μας. «Πρόκειται για την πραγμάτωση του ανθρώπινου προγραμματισμού, για την είσοδο του Ηomo sapiens στο προσκήνιο της ζωής», γράφει η Λεβισάλ στο βιβλίο της [«L΄ ado (et le bonobo):
Εssai sur un ge impossible», Εκδ. Ηachette Littιratures].
«ΤΑ ΝΕΑ» αναδημοσιεύουν αποσπάσματα του βιβλίου.Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΡΑΓΕ, ΜΙΑ ΕΠΙΝΟΗΣΗ;
ΕΧΕΙ την τάση να κοιμάται και να ξυπνάει (υπερβολικά) αργά, να βυθίζεται σε οτιδήποτε μοιάζει με πολυθρόνα, να κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών, να θέλει ένα σκούτερ αμέσως και να περνάει χωρίς προφανή αιτία από την απάθεια στην ευφορία ή στην κακή διάθεση. Σίγουρα το αναγνωρίσατε, είναι ένα νεαρό ανθρώπινο ον σε οξεία φάση εφηβείας.

(…) Η εφηβεία είναι, άραγε, ένα παγκόσμιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, παρόν σε κάθε τόπο και χρόνο από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος;

Το ερώτημα είναι σημαντικότερο παρά ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας επειδή ουδέποτε άλλοτε τα αγόρια και τα κορίτσια έφταναν τόσο νωρίς στη σεξουαλική ωριμότητα. Και επίσης ουδέποτε έμπαιναν τόσο αργά στον κόσμο των ενηλίκων. Σήμερα η εφηβεία διαρκεί δέκα χρόνια γεμάτα και αυτό εγείρει ζητήματα.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
2 Η ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗείναι αυτή που επιτρέπει σ΄ έναν άνθρωπο να αισθανθεί και να συμμεριστεί τη διάθεση, τη συγκίνηση, το συναίσθημα του άλλου, να μπει στη θέση του. Η ενσυναίσθηση ωριμάζει στην αρχή της ενηλικίωσης (…) Οι νέοι ηλικίας κάτω των 14 ετών κάνουν πολλά λάθη όταν πρέπει να αναγνωρίσουν ένα συναίσθημα στη φωτογραφία ενός προσώπου. Αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί οι έφηβοι κάνουν τόσο συχνά λάθος σχετικά με τη φύση συναισθηματικών σημάτων, βλέπουν θυμό και εχθρότητα- «Ο δάσκαλος με αντιπαθεί!»- εκεί όπου δεν υπάρχουν.

Όμως ισχύει και το αντίθετο. Συχνά εντυπωσιαζόμαστε διαπιστώνοντας σε ποιο σημείο τα παιδιά και οι νεαροί έφηβοι μπορεί να είναι τυφλοί σε σημάδια εχθρότητας ή ενόχλησης που είναι ολοφάνερα στους ενηλίκους.

ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ (ΉΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ);
ΞΑΦΝΙΚΑ, ένα χαρούμενο παιδί που σηκωνόταν γεμάτο ενέργεια στις 7 το πρωί, ακόμη και στις διακοπές, μεταμορφώνεται σε ζόμπι ικανό να βρίσκεται σε λήθαργο ώς τις 2 το μεσημέρι και ανίκανο να κοιμηθεί πριν από τη 1 τα ξημερώματα (…). Η αναστάτωση όσον αφορά τον ύπνο είναι μια εγγενής αλλαγή της εφηβείας. Και δεν έχει καμιά σχέση με κατάχρηση βιντεοπαιχνιδιών ή με μια αδυναμία χαρακτήρα που μεταβιβάσθηκε από κάποιον από τους γονείς. Τουλάχιστον όχι μόνο μ΄ αυτά. (…) Στη διάρκεια της εφηβείας, το βιολογικό ρολόι καθιστά αδύνατον το να κοιμηθεί το άτομο στις 21.00, στις 22.00, ακόμη και στις 23.00 ή τα μεσάνυχτα. Είτε οι αιτίες αυτής της αναστάτωσης του ύπνου είναι ορμονικές είτε νευρολογικές, ψυχολογικές ή κοινωνικές, το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα είναι ότι στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας, όταν χτυπάει το ξυπνητήρι, ένας μαθητής Λυκείου αισθάνεται σαν να έχει ξυπνήσει στη μέση της νύχτας, τουλάχιστον δύο ώρες πριν το σώμα του να είναι έτοιμο να ξυπνήσει (…).

ΜΑ ΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥΣ;
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ να ορίσουμε την εφηβεία ως την περίοδο της ζωής κατά την οποία ερχόμαστε συνειδητά αντιμέτωποι με κινδύνους οι οποίοι δεν είναι οι σχετικά περιορισμένοι κίνδυνοι του παιδιού. Ούτε οι υπολογισμένοι κίνδυνοι του ενηλίκου. Πρόκειται για καταστάσεις αυξημένης επικινδυνότητας. Πώς μπορεί να υπάρχει τόση ανωριμότητα στη συμπεριφορά κάποιου του οποίου ο εγκέφαλος ωριμάζει; Εκτός αν στην πραγματικότητα δεν ωριμάζει. Πριν από μερικά χρόνια, βιολόγοι ανακάλυψαν ότι ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος για να κάνει «επανεκκίνηση» στην εφηβεία και ότι εκείνη είναι η στιγμή κατά την οποία «ενημερώνονται» δύο συστήματα, αυτά που συμμετέχουν στα συναισθήματα και στην παρακίνηση (…) Η μικρή αδυναμία της περιοχής που οργανώνει και προβλέπει, έχει ως άμεση συνέπεια ένα κορίτσι 14 ετών να είναι πεπεισμένο ότι μπορεί να κάνει τα μαθήματά του, να βγει με τους φίλους του και να συγυρίσει το δωμάτιό του μέσα στην ίδια βραδιά.

Ενας από τους πιο κοινούς, ίσως ο κοινότατος, τόπος στη χώρα μας, εκείνος που αναπαράγεται μηχανικά κάθε που θέλουμε να ευλογήσουμε τα γένια μας ως κράτος ή ως μεμονωμένα άτομα, είναι ότι είμαστε οι νόμιμοι και επάξιοι συνεχιστές της αρχαιοελληνικής παράδοσης. Επαιρόμαστε για μια κληρονομιά την οποία όχι μόνο δεν καλλιεργούμε, αλλά εν πολλοίς αγνοούμε.

Είναι γεγονός ότι με εξαίρεση μετρημένες στα δάχτυλα έγκριτες μεταφράσεις, οι ξένες, κυρίως γαλλικές και αγγλικές, κριτικές εκδόσεις αρχαιοελληνικών κειμένων αποτελούσαν μέχρι πρότινος μοναδική οιονεί επιλογή για όποιον Ελληνα ήθελε να εντρυφήσει στους θησαυρούς της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Τα τελευταία χρόνια η κυκλοφορία σύγχρονων και δόκιμων σε γενικές γραμμές μεταφράσεων άλλαξε σε ένα βαθμό το τοπίο. Παρότι σε ό,τι αφορά τον φωτισμό και την ανάλυση των κειμένων, στην κριτική βιβλιογραφία και αρθρογραφία η οποία αποτελεί απαραίτητο δεκανίκι κάθε ουσιώδους και γόνιμης προσέγγισης των κειμένων, οι μη πολύγλωσσοι αναγνώστες παραμένουν εξαιρετικά αδικημένοι.

Μια ομάδα φιλολόγων με μεγάλο μεράκι και αγάπη για τα κείμενα της κλασικής γραμματείας που εδώ και σχεδόν μια δεκαπενταετία εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση, αποτελεί αφανή ελπιδοφόρα εξαίρεση.

Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Παιδείας και Πολιτισμού «Εν Κύκλω», που ιδρύθηκε το 2001, έχει αρχίσει να προσφέρει σημαντικούς καρπούς στον τομέα της Κλασικής Φιλολογίας. Τον Οκτώβριο του 1994 η αναπληρώτρια, σήμερα, καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαίρη Γιόση οργάνωσε και διηύθυνε ένα προαιρετικό σεμινάριο μετάφρασης της τραγωδίας «Αίας» του Σοφοκλή. Η μετάφραση που κυκλοφόρησε το 1998 έφερε τη συλλογική υπογραφή «Εν Κύκλω». Στη συνέχεια, μέλη της ομάδας εκπόνησαν μια σειρά σχολιασμένων μεταφράσεων, οι οποίες κυκλοφόρησαν από τις «Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου» στο πλαίσιο της σειράς «Οψεις».

Διαβάστε περισσότερα στην Καθημερινή

εν κύκλω

 Ο συγγραφέας Πάνος Χριστοδούλου μοιράζεται το όνειρό του για το σχολείο:

“Ποτέ δεν ανυπομονούσα να ανοίξουν τα σχολεία το Σεπτέμβρη (σ’ αυτό έμοιαζα πολύ με τον Αλκη, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου μου “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές”, εκδ. Κέδρος). Παρόλο που περνούσα τρεις ολόκληρους μήνες παραθερίζοντας στο Μάτι Αττικής, δεν χόρταινα θάλασσα, ποδήλατο και γενικώς παχνίδι από το πρωί ώς το βράδυ! Δυστυχώς, όλα αυτά τα παραπάνω τελείωναν μαζί με τον Αύγουστο. Τότε η μέρα μίκραινε, άρχιζαν οι προετοιμασίες για την οικογενειακή επιστροφή στο διαμέρισμα της Αθήνας και μαζί άρχιζαν οι διαφημίσεις για σάκες και λοιπά σχολικά είδη, που αντιπαθούσα, καθώς μου υπενθύμιζαν ότι κόντευε η επιστροφή στο σχολείο και στις… έγνοιες: έγνοια να περνάω απαρατήρητος ώστε να μη με σηκώνουν για μάθημα (ειδικά στα μαθηματικά που πάντα ήμουν σκράπας, όπως ο Αλκης) και έγνοια να μάθω να ντριπλάρω καλά την μπάλα ώστε να πείσω τον γυμναστή να με βάλει στην ομάδα του σχολείου.

Τελικά, τίποτε από αυτά δεν κατάφερα: ο δάσκαλος με ξετρύπωνε πίσω από τις πλάτες των μπροστινών μου και με σήκωνε στον πίνακα για να πω μάθημα (πάντα τρέμοντας και κομπιάζοντας) και οι ντρίπλες δεν πέτυχαν!

Σήμερα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια που πρωτοπήγα σχολείο, οι διαφημίσεις σχολικών εξακολουθούν να μου προκαλούν μελαγχολία ότι το καλοκαίρι τελείωσε κι εγώ πρέπει να επιστρέψω στο σχολείο! Πάντως, αν έπρεπε σώνει και καλά να επιστρέψω σήμερα–πρώτη μέρα σε ένα οποιοδήποτε σχολείο, δεν θα ήθελα αγιασμούς, κανάλια, επισήμους και πολιτικούς που θυμούνται τα σχολεία και τα παίρνουν σβάρνα αποκλειστικά και μόνον αυτή τη μέρα. Θα ήθελα μονάχα τον διευθυντή, χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες, να μας καλωσορίσει σε ένα σχολείο με καλύτερες υποδομές, με ανθρωποκεντρική κατεύθυνση, που θα έχει κύριο σκοπό να μας κοινωνικοποιήσει και να μας μάθει να συνυπάρχουμε και να σεβόμαστε τη φύση και τους συνανθρώπους μας (απ’ όποια χώρα κι αν προέρχονται), που θα είναι λιγότερο χριστιανοκεντρικό και αρχαιολάγνο και αντί να μας φορτώνει ξερές και άχρηστες γνώσεις προς αποστήθιση, θα μας βοηθά να αναπτύσσουμε την κρίση και τις δεξιότητές μας και θα μας αφήνει ελεύθερο χρόνο. Α, και ο γυμναστής θα βάζει στην ομάδα ακόμη κι αυτούς που δεν είναι και τόσο καλοί στις ντρίπλες!».

Καθημερινή

«Είχα την τύχη να περάσω τα πρώτα παιδικά μου χρόνια ανέμελα στην επαρχία, όπου η επιστροφή στο σχολείο κάθε Σεπτέμβρη ήταν για μένα μια λαμπρή “Πρωτοχρονιά”, που είχε τη μυρουδιά της φρεσκοσιδερωμένης ποδιάς, του ξυσμένου μολυβιού, της μαλακιάς γομολάστιχας, της ξύλινης κασετίνας, της κιμωλίας, του καταβρεγμένου προαύλιου που είχε το χρώμα της μπλε κόλλας–ζακέτας σε βιβλία και τετράδια, το βάρος της άβαρης τσάντας, την τραχιά υφή του γδαρμένου μα τόσο οικείου θρανίου, τον καμπανάτο ήχο του κουδουνιού.

Στην τρίτη γυμνασίου όλα χάθηκαν μέσα σε μια τάξη–κελί της αστυφιλικής Αθήνας, όλα εκτός από μια επίμονη παράλογη αισιοδοξία που επανέκαμπτε κάθε Σεπτέμβρη πως ίσως αυτή η χρονιά να ήταν καλύτερη. Ομως, κάθε φορά η πλειονότητα των καθηγητών μας ήταν το ίδιο αδιάφοροι ή άσχετοι, το μάθημα πάντα βαρετό, στις ίδιες απρόσωπες και παγερές τάξεις, πότε πρωί και πότε απόγευμα, ο ζαχαρωμένος λουκουμάς στην καντίνα πάντα απαγορευμένος για το ανύπαρκτο χαρτζιλίκι μου.

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, που τα παιδιά μου μεγάλωσαν και μπορώ πλέον να αποδέχομαι προσκλήσεις σχολείων, έχω διαπιστώσει ότι η επαρχία στην πλειονότητά της διατηρεί ακόμη εκείνα τα χρώματα και τις μυρουδιές που τόσο αγαπούσα μικρή. Τα σχολεία της Αθήνας, από την άλλη, έχουν σίγουρα βελτιωθεί από τότε, αλλά χρειάζονται ακόμη αρκετά έως πολλά – κατά περιοχές. Το περίεργο είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη επιμένει να με πιάνει εκείνη η αισιοδοξία των παιδικών μου χρόνων –παράλογη ή όχι, δεν ξέρω πια– και να με κάνει να ελπίζω για μια καλύτερη χρονιά. Να, ακόμη και φέτος, παρά την οικονομική ύφεση, τους νεόπτωχους και λοιπούς φτωχούς, την απειλητική νέα γρίπη, την ανεργία, την πολιτική κατάσταση (μέσα κι έξω)… βλέπω πάλι την επιστροφή στο σχολείο σαν ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα».

Η Βούλα Μάστορη υπηρετεί την παιδική λογοτεχνία από το 1974 και ήταν υποψήφια για το διεθνές Βραβείο Αντερσεν 2008.

Καθημερινή